Πέντε βετεράνοι, ήρωες  του Β΄ παγκοσμίου Πολέμου θυμούνται τις νικηφόρες, μα γεμάτες πόνο, τελευταίες μέρες στο μέτωπο, πριν επιστρέψουν στη ζωή τους και τις προπονήσεις τους, που τους οδήγησαν σε αθλητικές διακρίσεις. Κι όσο κατακτούσαν ολυμπιακά μετάλλια και κατέρριπταν παγκόσμια ρεκόρ, τόσο «μαλάκωναν» οι ματωμένες μνήμες…

Αλεξέι Κομαρόφ, 91 ετών.
Ασημένιος ολυμπιονίκης το 1952 στην κωπηλασία, διδάκτορας παιδαγωγικών επιστημών, καθηγητής.

Αφησε τις οβίδες κι έπιασε τα κουπιά
Επιστρατεύτηκε στον πόλεμο στις 30 Αυγούστου 1941, δύο μήνες μετά την επίθεση των ναζιστικών στρατευμάτων κατά της ΕΣΣΔ. Ήδη στις 10 Οκτωβρίου ο Κομαρόφ βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αρχικά ήταν απλός στρατιώτης τυφεκιοφόρος και πολυβολητής. Το φθινόπωρο του 1942 τον έστειλαν στο μέτωπο του Λένινγκραντ. Εκεί υπέστη βαρύ εσωτερικό τραυματισμό και πέρασε 11 μήνες στο νοσοκομείο. Κατάφερε να αναρρώσει το φθινόπωρο του 1944 και ζήτησε να τον ξαναστείλουν στο μέτωπο. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Ρίγα και γενικά στις εχθροπραξίες στη Βαλτική. Τότε έλαβε και τη σπουδαιότερη τιμητική του διάκριση «Για τις υπηρεσίες κατά τη μάχη»: Μετέφερε οβίδες στους συμπολεμιστές του υπό τα εχθρικά πυρά.

Ο Αλεξέι θυμάται: «Δεν θα ξεχάσω την Ημέρα της Νίκης. Θυμάμαι ότι τη νύχτα της 7ης προς 8η Μαΐου, φάνηκε μέσα στο σκοτάδι ο επιλοχίας μας με αναμμένα τα φώτα και φωνάζει: “Άντρες, νικήσαμε!”. Η χαρά φυσικά ήταν τεράστια. Αποστρατεύτηκα το 1946. Έφτασα στον τόπο μου, στη Μόσχα, στις έξι το πρωί, και το μεσημέρι ήδη πήγα στην πρώτη μου προπόνηση.
Νίνα Ναούμενκο, 87 ετών.
Από το 1952 ως το 1958 ήταν μέλος της εθνικής ομάδας στίβου της ΕΣΣΔ. Κάτοχος ρεκόρ στη χώρα στον αγώνα δρόμου των 500 μ. Το 2011 στους Β΄ Ευρωπαϊκούς Αγώνες βετεράνων (ομάδα της ηλικίας των 85-89 ετών) κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια και πέτυχε παγκόσμια ρεκόρ στο δρόμο των 400, 1500 και 5000 μέτρων.


Τα «χρυσά» πόδια της Νίνας

Σχετικά:

Το 1942, όταν άρχισε η προετοιμασία για υποχώρηση προς την κατεύθυνση του Χάρκοβο, η μητέρα της ζήτησε από τον διοικητή του επιτελείου να πάρει μαζί της φεύγοντας από την Ουκρανία τη 17χρονη Νίνα, ως μέλος του προσωπικού του υγειονομικού. Έτσι λοιπόν, η μελλοντική δρομέας βρέθηκε μαζί με τη στρατιωτική μονάδα στο Μπέλγκοροντ. Η Νίνα βοηθούσε στην κουζίνα και στο πλυσταριό. Αργότερα της ανατέθηκαν καθήκοντα γραφέα σε ένα από τα καλύτερα τάγματα του 1ου Ουκρανικού μετώπου (μια ολόκληρη ζώνη πολεμικών επιχειρήσεων). Ακολούθησε η απελευθέρωση της Ουκρανίας και της Πολωνίας και μαζί με αυτή οι τιμές που κέρδισε επάξια. Ήταν το παράσημο του Πατριωτικού πολέμου Β΄ τάξεως και το μετάλλιο «Για τη νίκη κατά της Γερμανίας».
Η Νίνα θυμάται: «Ήθελα πολύ να σπουδάσω! Τον Δεκέμβριο του 1944 το τάγμα μας ανασυντάχθηκε ξανά και κατάφερα να πείσω τον διοικητή του να με στείλει στη στρατολογική υπηρεσία της πόλης μου. Στις 25 Δεκεμβρίου, παραμονές του νέου έτους, βρισκόμουν στο σπίτι. Προετοιμαζόμουν, αλλά αποστήθιζα με δυσκολία το σχολικό πρόγραμμα. Προσπάθησα και το καλοκαίρι του 1945 έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις στην τεχνική σχολή αεροπορίας του Χάρκοβο. Εκεί, στα μαθήματα της φυσικής αγωγής, προσέλκυσα την προσοχή». 
Αλεξάντρ Νόβικοφ, 88 ετών. 
 Ένας από τους ιδρυτές της σοβιετικής σχολής ελευθέρας πάλης, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε να τεθεί αυτή σε επιστημονικές βάσεις. Επίτιμος αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Πάλης (FILA).
 
Ο παλαιστής με τα παράσημα
Κλήθηκε στο μέτωπο το 1943. Εφόσον διέθετε ήδη την ειδικότητα του χειριστή ασυρμάτου στο σύνταγμα πεζικού, πρόσφερε εξαιρετικές υπηρεσίες από τις πρώτες κιόλας μάχες. Μόνο για αυτές τις υπηρεσίες, τιμήθηκε με τα μετάλλια «Για το θάρρος» και για τις «Για τις υπηρεσίες κατά τη μάχη», καθώς και με το παράσημο της Δόξας Γ΄ τάξεως. Εν καιρώ ειρήνης πλέον, η αγάπη του αυτή για τα τεχνικά μέσα τον βοήθησε να φτιάξει χειροποίητες αυτοσχέδιες συσκευές για θεωρητικές μελέτες της πάλης. 
Ο Αλεξάντρ θυμάται: «Θυμάμαι τον νεαρό, αδύνατο, ψηλό, με καστανά μάτια μοσχοβίτη, Σάσα Νόβικοβ. Πολλά χρόνια πριν μελετούσε με έναν πρωτόγονο εξοπλισμό και με συσκευές που είχε δημιουργήσει ο ίδιος την τεχνική της πάλης και τη λειτουργία των μυών των αθλητών. Τότε ο Νόβικοφ ήταν ένας μοναχικός τεχνίτης αλλά ύστερα υπό την καθοδήγησή του συστάθηκε ένα ειδικό εργαστήριο το οποίο επέλυσε σημαντικά ζητήματα που αφορούσαν την προετοιμασία παλαιστών μεγάλης κλάσης, για τις σημαντικότερες διοργανώσεις» (Γιαν Ντίμοφ, ιστορικός της πάλης).


Βαλεντίνα Ριαζάνκινα, 90 ετών.
Πρωταθλήτρια της ρωσικής σοβιετικής δημοκρατίας (1949) στο χόκεϊ με μπάλα. Έλαβε τον τίτλο της «Αναγνωρισμένης αθλήτριας», ενώ κατέκτησε και το πρωτάθλημα Μόσχας στο μπάσκετ.
Πρωταθλήτρια στο χόκεϊ
Τον Ιούνιο του 1941 βρισκόταν με την ομάδα σε τουρνουά στο Σότσι, από όπου τους κάλεσαν εσπευσμένα στη Μόσχα. Η Βαλεντίνα πήγε εθελόντρια στον πόλεμο, επιλέγοντας την ειδικότητα του ανιχνευτή. Στα μαθήματα στο σύνταγμα αντιαεροπορικής άμυνας τους μάθαιναν πώς να αναγνωρίζουν τους τύπους των εχθρικών αεροπλάνων, την πορεία και το ύψος πτήσης τους, ενώ τους δίδασκαν και πώς να πραγματοποιούν κάλυψη-απόκρυψη. Μια φορά κατάφερε να αναγνωρίσει ένα γερμανικό αεροπλάνο το οποίο είχε πλησιάσει κοντά στη Μόσχα και το οποίο στη συνέχεια κατέρριψαν οι χειριστές των αντιαεροπορικών. Η συμμετοχή της στις εχθροπραξίες της χάρισαν το παράσημο του Πατριωτικού πολέμου Β΄ τάξεως, τα μετάλλια «Για την άμυνα της Μόσχας» και «Για τη νίκη κατά της Γερμανίας». 
Η Βαλεντίνα θυμάται: «Όταν ξεκίνησε η αντεπίθεση του σοβιετικού στρατού εγώ έπρεπε να παρατηρώ από τα προκεχωρημένα παρατηρητήρια αν τυχόν εμφανιστούν εχθρικά αεροπλάνα και να ενημερώσω σχετικά το επιτελείο της μεραρχίας. Είχα πάει επανειλημμένα σε αποστολές στα μετόπισθεν του εχθρού, συλλέγοντας πληροφορίες για τις θέσεις των γερμανικών στρατευμάτων». 
Ολέγκ Μπελακόφσκι, 91 ετών.
 Ήταν γιατρός της εθνικής ποδοσφαίρου της ΕΣΣΔ στην Ολυμπιάδα του 1956, όπου η ομάδα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο, όπως και στο Πρωτάθλημα Ευρώπης του 1964, όταν οι σοβιετικοί ποδοσφαιριστές κατέλαβαν τη δεύτερη θέση. Κέρδισε δύο φορές στην Ολυμπιάδα με την εθνική χόκεϊ της ΕΣΣΔ, ενώ το 1972 συμμετείχε στη θρυλική σειρά αγώνων μεταξύ σοβιετικών και καναδών παικτών του χόκεϊ. 
Ενας αθλίατρος συνταγματάρχης 

Διαβάστε περισσότερα

Συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις με τις δυνάμεις αλεξιπτωτιστών στα μέτωπα του Λένινγκραντ, της Καρελίας και της Ουκρανίας, ως γιατρός συντάγματος και ταξιαρχίας. Έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη της στρατιωτικής υγειονομικής υπηρεσίας, παίρνοντας επτά παράσημα. Μετά το τέλος του πολέμου, το 1951 έγινε αθλίατρος.
Ο Ολέγκ θυμάται: «Η λέξη “πόλεμος” συνδέεται για μένα με ένα αίσθημα τεράστιου πόνου. Σκοτώθηκαν πολλοί νέοι και άξιοι άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονταν σε ηλικία 19-20 ετών. Θα μπορούσαν να είχαν ζήσει, να είχαν αγαπήσει, να είχαν γίνει καλοί εργάτες, ικανοί επιστήμονες ή αθλητές, αλλά δεν έγιναν. Μας έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους. Το γεγονός ότι εμείς επιζήσαμε, συνέβη από τύχη. Η 11η Μαΐου 1945 ήταν η μέρα που χαράχτηκε περισσότερο στη μνήμη μου, καθώς τότε τελείωσε ο πόλεμος για τα τμήματα με τα οποία πολεμούσα στο έδαφος της Τσεχοσλοβακίας. Οι Γερμανοί που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, δεν παραδίδονταν, δεν αναγνώριζαν τη συνθηκολόγηση. Στις 10.45 σκοτώθηκε ο καλύτερος φίλος μου και στις 12.00 ο πόλεμος τελείωσε…».