Ετικέτες

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΛΑ, ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΙ ΕΓΩ!






kartesios091213
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται, λέει στο εξής, για τα καθαρά τους κέρδη από το πρώτο ευρώ. Αυτή η είδηση θα είχε αξία σε κάποιο Κράτος όπου οι εφορίες θα γνώριζαν όχι ποιο είναι το «πρώτο ευρώ» του ελεύθερου επαγγελματία, αλλά το τελευταίο. Δηλαδή θα γνώριζαν το συνολικό εισόδημά του.
Πάμε να δούμε τι γνωρίζουν οι εφορίες σε ένα αστείο κράτος, όπως το ελληνικό. Σε περισσότερα από 70 δισεκατομμύρια ευρώ ανέρχεται το ποσό που δήλωσαν μισθωτοί και συνταξιούχοι για το 2011 ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωσαν εισοδήματα που αγγίζουν μόλις τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία αυτά προέκυψαν από την ανάλυση των στατιστικών δεδομένων των φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2012 και αφορούν στα εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2011.

«Απελπιστική» χαρακτηρίζει το Γερμανικό Πρακτορείο την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας



Γερμανια

«Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι απελπιστική», αναφέρει το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (dpa) για την Ελλάδα, αναφερόμενο στην ανεργία και στον αποπληθωρισμό, με αφορμή τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό της Αθήνας.

O Ντέιβιντ Κάμερον ενθαρρύνει τους Βρετανούς να μάθουν κινέζικα


«Ηρθε η ώρα να δούμε πέρα από τα γαλλικά και τα γερμανικά»
Λονδίνο
Με μήνυμα προς τους Βρετανούς να ενθαρρύνουν περισσότερα παιδιά να μάθουν κινέζικα επέστρεψε ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον από το Πεκίνο, διαπιστώνοντας πως η Κίνα θα είναι η «μεγαλύτερη οικονομία της υφηλίου» όταν ενηλικιωθούν.
Ο Κάμερον έφερε το μήνυμα στη Βρετανία μετά από τριήμερη επίσκεψή του στην Κίνα. Διαφήμισε τα κινέζικα (την μανδαρινική) ως γλώσσα του μέλλοντος, λέγοντας πως η «Βρετανία πρέπει να είναι συνδεδεμένη με τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες, και αυτό περιλαμβάνει οι νέοι μας να μαθαίνουν τις γλώσσες που θα κλείνουν τις επιχειρηματικές συμφωνίες του αύριο».
«Όταν τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα τελειώσουν το σχολείο, η Κίνα θα έχει γίνει η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου» υποστήριξε, και εξήγησε πως «έχει έρθει η ώρα να δούμε πέρα από τα γαλλικά και τα γερμανικά».

Χαρίλαος Τρικούπης: “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν” [10 Δεκεμβρίου 1893]


undefined
Σαν σήμερα 10 Δεκεμβρίου του 1893 η ιστορική φράση του Έλληνα πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη
Σαν σήμερα, στις 10 Δεκεμβρίου 1893 ειπώθηκε από τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη η ιστορική φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Εχει δίκιο ο Λαφαζάνης



ΜΑΛΟΥΧΟΣ1του Γιώργου Μαλούχου
Πανικός έπεσε με την αποστροφή Λαφαζάνη περί ευρώ – νομίσματος γερμανικής φυλακής. Πανικός, που το μόνο που δείχνει είναι τελικά το εύστοχο μιας διατύπωσης την οποία οι περισσότεροι δεν τολμούν καν να ακούσουν.
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους επειδή, ακόμα και τώρα, παρά τις τραγικές συνθήκες, η υποκρισία περισσεύει.

Η φυλακή της Νίκης…



undefined
την αρπάζουν και την μεταφέρουν δεμένη χειροπόδαρα, 
λες και πρόκειται για εγκληματία!
Επιμέλεια-κείμενο:Βισάλτης

Σαμοθράκη 1863: Κοντά στο ιερό των Καβείρων, θα βρεθεί κατακερματισμένη η Νίκη της Σαμοθράκης από μια αρχαιολογική αποστολή με επικεφαλής τον Κάρολο Σαμπουαζό (Charles Champoiseau) υποπρόξενο της Γαλλίας στην Αδριανούπολη. Το άγαλμα διαμελίστηκε πιθανόν μετά από σεισμό και λόγω ότι στα ελληνιστικά χρόνια οι καλλιτέχνες δούλευαν το έργο τους σε πολλά κομμάτια.

Νεοφιλελεύθερη κότα με γλυκόξινη σως

Νεοφιλελεύθερη κότα με γλυκόξινη σως





Η συνταγή

Υλικά: Μία αιμοσταγής νεοφιλελεύθερη που οργανώνει γενοκτονίες μεταλλαγμένων κοτόπουλων. Ένας ηδονοβλεψίας τραπεζίτης, ο οποίος χρηματοδοτεί ταινίες για να μπορεί να παρακολουθεί κρυφά στα γυρίσματα τις ερωτικές σκηνές των νεαρών σταρ. Μία εκκεντρική γριά που διαβάζει πλάι στο τζάκι εξειδικευμένα περιοδικά για πολεμικά αεροσκάφη. Δημοσιογράφοι οι οποίοι λειτουργούν σαν τρολ για να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη με προκλητικά άρθρα. Ένας πολιτικός-αρπακτικό που λατρεύει τη Θάτσερστους κόλπους των Εργατικών. Βρετανοί αριστοκράτες που κάνουν μπίζνες με τον Σαντάμ Χουσεΐν, πουλώντας του όπλα και εξοπλισμό για εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας. Εικόνες από το ταπεινωμένο Λονδίνο στα χρόνια του θατσερισμού. Ένας αλκοολικός μπάτλερ σε ένα στοιχειωμένο αρχοντικό, μια ντουζίνα χοιρινά-κανίβαλοι (κυριολεκτικά και μεταφορικά), κι ένας συγγραφέας ο οποίος προσπαθεί να γράψει το χρονικό της πιο διεστραμμένης οικογένειας που έχει ροκανίσει ποτέ το δημόσιο πλούτο της Αγγλίας.

Εκτέλεση: Αναμειγνύουμε όλα τα παραπάνω spicy υλικά σε ένα μυθιστόρημα 500 σελίδων, προσθέτουμε μερικές ιστορικές σκηνές φρίκης από τη δεκαετία του ’80, άφθονες δόσεις χιούμορ, λίγη λακ από το μπουντουάρ της Θάτσερ (έτσι για το άρωμα) και αφήνουμε τον αναγνώστη να ψηθεί σε σιγανή φωτιά.

Πόσα χρόνια ακόμη θα υπάρχουν Έλληνες;


Σύμφωνα με έρευνες διεθνών οργανισμών οι Έλληνες στην χώρα τους θα αποτελούν μειοψηφία από το 2050. Οι Ελληνοκύπριοι αποτελούν ήδη μειονότητα στην Κύπρο
Άραγε, όταν υποστηρίζουμε πως αγωνιζόμαστε για να έχουν τα παιδιά μας μια καλύτερη ζωή,
σκεφτόμαστε σε ποια χώρα θα ζήσουν; Όσοι δηλώνουν «ελληνόφωνοι» και «πολίτες του κόσμου», προφανώς δεν έχουν λόγο για να ανησυχούν. Όσοι όμως θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν στην
Ελλάδα ως Έλληνες, θα πρέπει να αναρωτηθούν, αν πράγματι ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους.
Και τούτο διότι, σύμφωνα με έρευνες διεθνών οργανισμών -και του ΟΗΕ- οι Έλληνες στην χώρα τους θα αποτελούν μειοψηφία από το 2050, το δε 2100 θα είναι μόνον 2,5 εκατομμύρια. Θα ζουν δηλαδή σε ξένη χώρα. Καταλαβαίνω, ότι πολλοί θα πουν «ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε». Και πως η τρέχουσα επικαιρότητα δεν αφήνει χρόνο να σκεφθεί κάποιος αυτήν την προοπτική.

Γιασεμί Στη Σκοτεινή Πλευρά Του Φεγγαριού!




Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon - Front
(Ιστορίες του Αδάμ)
Θυμάσαι καθαρά, με την ασαφή ένταση που έχουν οι οσφρητικές μνήμες, τα γράμματα που σου έστελνε ένα κορίτσι, πριν πολύ καιρό. Τα διακοσμούσε απ’ έξω, έγραφε στίχους από τραγούδια («how i wish, how i wish you were here»), τα ζωγράφιζε και γέμιζε τους φακέλους και τα επιστολόχαρτα με κάθε είδους στολίδια.
Κάθε γράμμα κάλυπτε το πλήρες φάσμα των αισθήσεων σου. Τα δάχτυλα σου ένιωθαν την τραχιά επιφάνεια του χαρτιού (διάλεγε πάντα μπεζ φακέλους), με τις ίνες να πετάγονται σαν τις τρίχες της γίδας, στο χειροποίητο τουμπερλέκι που αγόρασες στην Αλεξάνδρεια.

Έσκιζες πάντα το φάκελο, αργά και τρυφερά, για να ακούσεις το συριστικό, ίδιο με φιδιού, τρίξιμο του. Απειλητικό μερικές φορές.
Δε σκέφτηκες ποτέ να χρησιμοποιήσεις και τη γεύση, αλλά το ξέρεις τώρα πια πως το χαρτί θα είχε την αλμυρή γεύση του δέρματος της.
Όμως είναι η ανάμνηση του αρώματος που σε συγκινεί ακόμα. Καθόσουν στο μαθητικό σου γραφείο, άνοιγες το φάκελο και η ερωτική μυρωδιά του γιασεμιού χυνόταν στο δωμάτιο σου.
CD43A9F5Νότο θύμιζε το γιασεμί που πότιζε τα επιστολόχαρτα της και ο γραφικός της χαρακτήρας σου φανέρωνε κάθε φορά την ψυχική της διάθεση. Όποτε διάβαζες με τρεμουλιαστές γραμμές και άνισους χαρακτήρες- να γράφει: «Μου λείπεις…» Ή γράμματα στεγνά, αυστηρά και απομακρυσμένα, να σου ανακοινώνουν: «Δε θα ‘ρθω».
Ακόμα και η απώλεια του έρωτα ήταν εμφανής στα γράμματα της. Πρώτα σταμάτησε να τα διακοσμεί εξωτερικά, μετά έγραφε χωρίς πάθος και τρεμούλιασμα, χωρίς ορθογραφικά λάθη, σαν απομαγνητοφωνημένα δικανικά τεχνάσματα (όλο υπεκφυγές και σοφιστείες), ύστερα περιορίστηκε σε λίγες ανούσιες γραμμές, σαν χριστουγεννιάτικες κάρτες, ώσπου τελικά έπαψε να εμποτίζει τις άκρες του χαρτιού στο έλαιο.
Γνήσια φιλάρεσκη, κράτησε μέχρι το τέλος το συμβολικό αισθησιασμό του αρώματος.
Χρόνια μετά τη λήθη εκείνου του εφηβικού έρωτα βρήκες τα γράμματα της σε ένα συρτάρι.
Είχες βγάλει το επιστολόχαρτο με ευλαβικές κινήσεις και το είχες μυρίσει. Την ίδια νύχτα είχες σημειώσει στο ημερολόγιο σου: «Τα γράμματα της δε μυρίζουν πια γιασεμί, μυρίζουν χαμένες ευκαιρίες.»
~~{}~~
«Τι γράφεις;» σε ρωτάει ο Θανάσης.
«Για ένα κορίτσι», λες και ασυναίσθητα κρύβεις το γραπτό σου.
«Που σε παράτησε;» λέει ο Θανάσης και χαμογελάει.
«Ναι! Που το κατάλαβες;»
«Αν δε σε είχε παρατήσει δε θα έγραφες για αυτήν», λέει κυνικά και πάει προς την τουαλέτα.
Εσύ σκέφτεσαι για λίγο αυτό που σου είπε και επιστρέφεις στο γραφτό σου μόνο όταν ακούς μια ηχηρή πορδή από την τουαλέτα.
Γράφεις:index
«Έξω μπουμπουνητά, αστραπές, βροντές και κεραυνοί, μανιώδεις άνεμοι, λαίλαπες, ουραγκάν, τυφώνες και φυσικές καταστροφές, μέσα πηχτή ακινησία και καπνός, τηλεοπτική αποχαύνωση και απροθυμία, νωχέλεια, αβελτηρία, συναισθηματική παράλυση και φυσικές ανάγκες… Είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι και μας καταδυναστεύουν οι βάρβαρες ορδές»,
(σκέφτεσαι πορδές και χαμογελάς)
«του πολιτισμού μας… Οι φύλακες είμαστε εμείς και τις φυλακές τις πλάσαμε μόνοι μας. Κανείς δε μας απαγορεύει να ζήσουμε, να αγαπήσουμε, να δοθούμε, να τολμήσουμε αυτό το πρώτο βήμα προς τον άλλο. Αν έκανε ο καθένας μας ένα βήμα η απόσταση θα ήταν πιο μικρή ή όπως έλεγαν οι ψυχεδελικοί τροβαδούροι της εφηβείας μας: Αν ήμουν καλός άνθρωπος θα καταλάβαινα τις αποστάσεις μεταξύ των φίλων.»
~~{}~~
Είσαι μέσα σε ένα άδειο βαγόνι, μπορεί όλο το τρένο να είναι άδειο, και πηγαίνεις στην Αθήνα. Άργησες να ξυπνήσεις, άργησες να ξεκινήσεις και έχει ήδη νυχτώσει.
Μόνη ζωντανή ψυχή μέσα στο βαγόνι, μπορεί και σε όλο το τρένο, είσαι εσύ και τα δύο είδωλα σου. Το ένα στο δεξί τζάμι, το άλλο στο αριστερό, λίγο πιο μακριά. Κι εσύ κάπου ανάμεσα, όχι ακριβώς στη μέση.
Γυρνάς κάθε τόσο και κοιτάς τον έναν και τον άλλο εαυτό σου.
imagesΕκείνος στα δεξιά είναι ο όμορφος και γεμάτος αυτοπεποίθηση, αλλά λίγο επιπόλαιος. Ο άλλος, στα αριστερά, φαίνεται να στοχάζεται, να σκέφτεται το νόημα της ζωής και το κόστος μιας ρινοπλαστικής.
Το πρόσωπο σου ήταν και είναι στραβό. Το δεξί σου προφίλ ήταν πάντα το «καλό» σου. Η μύτη σου φαίνεται πιο μικρή από τα δεξιά και το πιγούνι σου σχεδόν θεληματικό. Ακόμα και το αυτί σου, το δεξί αυτί, είναι πιο στρογγυλό και πιο καλοφτιαγμένο από το ελεφαντίσιο αριστερό.
Κοιτάς εκείνον στα δεξιά και του χαμογελάς σαν να προσπαθείς να τον σαγηνεύσεις. Σου ανταποδίδει το χαμόγελο. Έπειτα γυρνάς προς τον άλλο, τον αποτυχημένο και ανάξιο εραστή. Σε παρατηρεί με απογοητευμένο βλέμμα, σαν να προσπαθεί να απολογηθεί για την έλλειψη γοητείας. Του κάνεις νόημα να μη στεναχωριέται και κοιτάς μπροστά.
Αν υπήρχε ένας καθρέφτης εκεί, ανφάς, τι θα έβλεπες; Το μέσο όρο γοητείας των δύο πλευρών ή ένα παράξενο ον, σχεδόν ανθρώπινο, φτιαγμένο από δύο αταίριαστα μισά;
Κάποιον αινιγματικό, σαν τη Μόνα Λίζα, ερμαφρόδιτο και αναποφάσιστο, ή έναν αριστουργηματικό διπρόσωπο σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη, με την κλασική του αμφιθυμία;
Μήπως αυτό είχε στο μυαλό του ο Πραξιτέλης όταν σμίλευε το μάρμαρο; Μήπως είχε βρεθεί κι αυτός, μόνος, σε ένα άδειο βαγόνι, μπορεί και σε ένα άδειο τρένο, που ταξίδευε νύχτα προς την Αθήνα;
Σηκώνεσαι, χωρίς να κοιταχτείς στο τζάμι, και πας προς την τουαλέτα. Στην αριστερή σου τσέπη έχεις ένα τσιγάρο. Είναι το τελευταίο σου. Τα λεφτά που είχες που έφτασαν με το ζόρι για το εισιτήριο.
Το ανάβεις και απολαμβάνεις την πρώτη τζούρα με κλειστά μάτια. Κρατάς τον καπνό μέσα σου και μετά τον βγάζεις προσπαθώντας να φτιάξεις κυκλάκια. Πριν καπνίσεις τη δεύτερη κρύβεις το τσιγάρο στην παλάμη σου και πλησιάζεις το τζάμι για να κάνεις έλεγχο.
Δεν βλέπεις τον ελεγκτή, αλλά μένεις ακίνητος λες και είδες φάντασμα.images3
Στο διπλανό βαγόνι, στο μεσαίο κάθισμα, κάθεται η γιασεμόστηθη κόρη, η επιστολογράφος, και καπνίζει αμέριμνη. Αργείς να συνειδητοποιήσεις τι βλέπεις και όταν το συνειδητοποιείς κάνεις άλλο τόσο για να το πιστέψεις. Είναι αυτή, σίγουρα, αλλά είναι και τόσο διαφορετική.
Τα μακριά κορακίσια μαλλιά της τα έχει κομμένα σε ένα περιποιημένο καρέ ως τους ώμους. Είναι μαλλιά μοιραίας γυναίκας, γυναίκας που θα παγίδευε τον ντέντεκτιβ στο φιλμ νουάρ, ενώ παλιά ήταν τα μαλλιά ενός κοριτσιού της διπλανής πόρτας, ενός όμορφου κοριτσιού της διπλανής πόρτας.
Το πρόσωπο της είναι αδυνατισμένο και το μακιγιάζ της επιμελημένο, ενώ παλιά απέφευγε τα φτιασίδια και τα μάγουλα της θύμιζαν μάγουλα καλοταϊσμένου μωρού.
Και το ντύσιμο της σου φάινεται παράξενο. Φοράει ένα αεράτο ταγιέρ με βαθύ ντεκολτέ και μεγάλο σκίσιμο στη φούστα. Το καλτσόν της είναι δικτυωτό και μπορείς να δεις τα γυμνασμένα πόδια της ως το μηρό. Ψηλοτάκουνες γόβες και ένα χρυσό βραχιόλι στον αριστερό αστράγαλο.
Όμως η μεγαλύτερη αλλαγή πάνω της είναι ο τρόπος που κάθεται, το ύφος της, ο τρόπος που καπνίζει.
Θα σου φαινόταν πιο φυσιολογικό αν την έβλεπες να κοιτάζει αφηρημένα έξω από το παράθυρο, χυμένη στο κάθισμα λες και είχε να κοιμηθεί δέκα εικοσιτετράωρα, ενώ θα έπαιζε με μια τούφα από τα μακριά μαλλιά της.
Εκείνη όμως κάθεται ευθυτενής σαν χορεύτρια σε δεξίωση. Μιλάει χειρονομώντας στο blue tooth που έχει στο αυτί της (για λίγο νόμισες ότι παραμιλάει και χάρηκες) και το πρόσωπο είναι αυστηρό, σχεδόν θυμωμένο.
Μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι βλέπεις μια γυναίκα –όχι πια κορίτσι- η οποία είναι σίγουρη για τον εαυτό της, χωρίς υπαρξιακές αναζητήσεις και χωρίς –αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή- ίχνος μελαγχολίας.
Για μια στιγμή κοιτάει προς το μέρος σου και μιλάει. Νομίζεις ότι σε είδε και ότι μιλάει σε εσένα, όμως αυτή γυρνάει το κεφάλι προς έναν χαρτοφύλακα που έχει ακουμπισμένο στα γόνατα της και βγάζει από εκεί μέσα κάποια έγγραφα.
Σκέφτεσαι να πας να της μιλήσεις. Την ξανακοιτάς και αλλάζεις γνώμη. Καπνίζεις τις τελευταίες τζούρες και πας να φύγεις. Τότε ακούς την πόρτα πίσω σου να ανοίγει. Γυρνάς μόνο το κεφάλι και βλέπεις την επιστολογράφο να σε κοιτάει έκπληκτη.
«Αδάμ!» λέει με φωνή βραχνή, πολύ διαφορετική από αυτή που θυμόσουν. «Αδάμ, εσύ είσαι;»
Νεύεις καταφατικά και λες μόνο: «Βάσω.»
Hipgnosis_-_Pink_Floyd_-_A_Collection_of_Great_Dance_Songs«Βασιλική, παρακαλώ», σε διορθώνει αυτή, σε τραβάει στο βαγόνι και σε αγκαλιάζει.
Ο λαιμός της μυρίζει τόσο όμορφα που σου έρχεται να τη δαγκώσεις.
Εκείνη τραβιέται πίσω και σε κοιτάει στο πρόσωπο, έτοιμη να πει κάτι σαν: «Δεν άλλαξες καθόλου» ή «είσαι πιο γοητευτικός από ποτέ».
Λέει μόνο: «Έλα να κάτσουμε να μου πεις τα νέα σου», και σε τραβάει προς το κάθισμα.
Την ακολουθείς χωρίς να αφήσεις το χέρι της, την παλάμη της, που κάποτε ίδρωνε σαν υπέρβαρος δεκαθλητής και τώρα είναι στεγνή και κρύα σαν αλουμινένιο κουτάκι αναψυκτικού πεταμένο στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης.
Όπως κάθεστε τα γόνατα της ακουμπούν τα δικά σου και τραβιέσαι λίγο προς τα πίσω.
«Λοιπόν», σου λέει η τέως Βάσω, «πες μου… Τι κάνεις, τα νέα σου.» Σε βλέπει να κοιτάς σαν χαζός τριγύρω, οπότε γίνεται πιο συγκεκριμένη. «Με τι ασχολείσαι;»
«Με διάφορα», λες εσύ και κοιτάς τα παπούτσια σου.
«Με διάφορα», κάνει η νυν Βασιλική και κοιτάει κι αυτή τα παπούτσια σου. Αντιλαμβάνεσαι ότι τα παπούτσια σου είναι λιγάκι τρύπια και τα χώνεις πίσω από τις γάμπες σου.
«Παντρεύτηκες;» σου λέει η Βασιλική χαμογελώντας.
«Ποια θα με παντρευόταν εμένα;» λες και κοιτάς τα τσιγάρα της.
«Γιατί το λες αυτό; Μια χαρά παιδί είσαι», σου λέει και ανοίγει το πακέτο της. «Καπνίζεις;»
Παίρνεις ένα. Το ανάβεις και κοιτάς δεξιά. Ο γοητευτικός εαυτός σου μοιάζει να είναι και αυτός καταρρακωμένος.
Την κρυστάλλινη αμηχανία θρυμματίζει το τηλέφωνο της Βασιλικής.
«Με συγχωρείς», απολογείται αυτή, λες και σε διέκοψε από τον απολογισμό των επιτευγμάτων σου.
Βάζει το blue tooth στο αυτί και ξεκινάει να μιλάει, θυμωμένη, για συμβόλαια, φαξ και πελάτες. Την κοιτάς έκπληκτος. Είναι σίγουρα η Βάσω που ήξερες; Μήπως σε μπερδεύει με κάποιον άλλο; Μήπως πρόκειται για μια –όχι και τόσο απλή- συνωνυμία; Μπορεί να είχε γνωρίσει κάποτε έναν Αδάμ που να σου έμοιαζε και εσύpink floyd albuns 7 μια Βάσω που να έμοιαζε με τη Βασιλική;
Όπως μιλάει γυρνάει προς τα δεξιά και βλέπεις πάνω από το γόνατο ένα μελανό σημάδι – «μοιάζει με πεταλούδα», έλεγες τότε στη Βάσω και αυτή γελούσε.
Αν δεν είναι συνωνυμία τότε συμβαίνει κάτι το μεταφυσικό. Είναι όπως τότε –μέσα σε τρένο ξανά- που είχες δει τον εαυτό σου –ή κάποιον που σου έμοιαζε πολύ- και είχες αλλάξει βαγόνι γρήγορα, γιατί, όπως λένε: «Αν συναντήσεις τον εαυτό σου τότε θα πεθάνεις πριν να ξημερώσει».
Μπορεί να συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Αν η Βασιλική κλείσει το τηλέφωνο και σου πει ότι τη Βάσω την απήγαγαν εξωγήινοι και ότι έβαλαν εκείνη στη θέση της, έναν ανθρωπόμορφο κλώνο, θα την πιστέψεις χωρίς να ζητήσεις αποδείξεις. Αυτό το εξωφρενικό σενάριο σου φαίνεται πιο πιθανό. Αποφασίζεις να τη δοκιμάσεις, ρωτώντας την κάτι προσωπικό.
Η Βασιλική κλείνει το τηλέφωνο και ανάβει τσιγάρο. Μετά σε κοιτάει χαμογελώντας.
«Θυμάσαι με τι άρωμα πότιζες τα γράμματα που μου έστελνες;» τη ρωτάς και παρατηρείς προσεχτικά το πρόσωπο της για να εντοπίσεις ενδείξεις ψεύδους και πανικού. Εκείνη γελάει ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω.
«Τα γράμματα που σου έστελνα; Που το θυμήθηκες αυτό;»
«Έτσι μου ‘ρθε», λες εσύ έτοιμος να σηκωθείς να φύγεις τρέχοντας. «Δε θυμάσαι;»
«Πως δε θυμάμαι, θυμάμαι», λέει η Βασιλική και κοιτάει για λίγο ψηλά. «Πρέπει να ήταν γιασεμί», μονολογεί και μετά απευθύνεται σε σένα: «Γιασεμί δεν ήταν;»
«Ναι», κάνεις εσύ και αναγκάζεσαι να αποδεχτείς την πεζή πραγματικότητα:
Η Βάσω μεγάλωσε, άλλαξε και έγινε Βασιλική.
«Τι χαζομάρες κάναμε τότε», λέει αφηρημένα εκείνη.
«Όμορφα ήταν», λες εσύ.
«Βαρετά», λέει κοφτά η Βασιλική και ανοίγει το χαρτοφύλακα της.
«Τι δουλειά κάνεις;» ρωτάς για να αλλάξεις θέμα, αν και ξέρεις ότι αυτό το «βαρετά» θα σε κυνηγάει για πολλά χρόνια, κάνοντας την ερωτική σου ζωή πολύ πιο αγχώδη.
«Έχω αναλάβει την εταιρεία του πατέρα μου», σου λέει η Βασιλική και αφού καταλαβαίνει ότι δε θυμάσαι τίποτα για την εταιρεία του πατέρα της διευκρινίζει:
«Real estate… Κτηματομεσιτική… Βασικά, οι πιο πολλοί πελάτες μας είναι συνταξιούχοι Ευρωπαίοι. Γερμανοί κυρίως.»
«Πουλάς την Ελληνική γη σε αυτούς που κάποτε την αιματοκύλισαν», κάνεις εσύ με το περίφημο χιούμορ σου που δεν καταλαβαίνει ποτέ κανείς.
«Κάνω τα όνειρα τους πραγματικότητα», λέει η Βασιλική και από τον τρόπο που προφέρει τις λέξεις καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι το σλόγκαν της εταιρίας.
«Μικρά όνειρα», σκέφτεσαι φωναχτά.
«Τετρακόσια τετραγωνικά με δέκα στρέμματα κήπο. Δεν είναι ακριβώς μικρά.»
«Όπως το δει κανείς.»
«Και εσύ; Δε μου είπες. Τι κάνεις;» ρωτάει η προσβεβλημένη Βασιλική.
«Κάνω τα δικά μου όνειρα πραγματικότητα», λες εσύ.
«Και πoια είναι τα δικά σου μεγάλα όνειρα;» ρωτάει η Βασιλική υπογραμμίζοντας με ειρωνεία το «μεγάλα».
«Απλά πράγματα», κάνεις εσύ κοιτώντας το πακέτο της. «Τα βιβλία μου, τα γραπτά wish-you-were-here-pink-floyd-h-he-bekannt-vom-cover-des-albums-865010μου, μια δουλειά που να μη με εξοντώνει, μια γυναίκα να αγαπήσω, ίσως και ένα παιδί… Λίγα τετραγωνικά, χωρίς κήπο, αρκεί να βλέπω θάλασσα.» Χαμογελάς. «Και για την ώρα το όνειρο μου είναι να καπνίσω ένα τσιγάρο.» Δείχνεις το πακέτο της. «Θα κάνεις το όνειρο μου πραγματικότητα;»
«Πάρε», σου λέει αυτή και ανάβει και ένα για τον εαυτό της.
Όσο καπνίζετε είστε σιωπηλοί. Μόλις το σβήνεις, και προτού χρειαστεί να πεις κάτι για να πεις κάτι, τα ηχεία φωνάζουν ότι φτάνετε στην Ελευσίνα.
«Πρέπει να πάω να ετοιμάσω τα πράγματα μου», λες, αν και γνωρίζεις ότι θα κάνετε άλλη μισή ώρα μέχρι το σταθμό της Αθήνας. Σηκώνεται και η Βασιλική. Δε σε αγκαλιάζει, σου σφίγγει απλά το χέρι. Είναι το ίδιο κρύο.
«Χάρηκα που σε είδα», λέει χωρίς να το πιστεύει.
«Κι εγώ», ανταποδίδεις, επίσης χωρίς να το πιστεύεις.
«Εύχομαι όλα τα όνειρα σου να πραγματοποιηθούν», λέει, χωρίς καθόλου να την νοιάζει τι θα συμβεί σε σένα και στα όνειρα σου.
«Αν χρειαστεί θα έρθω να μου πουλήσεις κανά μεγάλο», ανταποδίδεις σηκώνοντας το φρύδι.
Επιστρέφεις στο κάθισμα σου. Ο γοητευτικός εαυτός σου, που αχνοφαίνεται τώρα πια, αφού έχετε εισέλθει σε κατοικημένη και φωτισμένη περιοχή, σου κάνει νόημα ότι τα πήγες καλά. Και ο άλλος, στα αριστερά, φαίνεται να συμφωνεί. Τους ευχαριστείς και ανοίγεις να διαβάσεις Ελύτη.m0172
Σαν φτάνετε στην Αθήνα καθυστερείς να κατέβεις για να είσαι σίγουρος ότι δε θα συναντήσεις αυτό το ον που έκλεψε την ταυτότητα της Βάσως. Βγαίνεις λίγο πριν ξεκινήσει το τρένο για Πειραιά. Παίρνεις τηλέφωνο το Θανάση από το σταθμό για να βεβαιωθείς ότι είναι σπίτι. Αυτός σου λέει να βρεθείτε στην πλατεία Αττικής για να πάτε να δείτε τη Ζωή.
Βγαίνεις έξω και περπατάς για το μετρό. Αφού κάνεις λίγα μέτρα σταματάει μπροστά σου ένα τζιπάκι. Το οδηγεί ένας «γοητευτικός» σαραντάρης και στη θέση του συνοδηγού κάθεται η Βασιλική.
«Μήπως θες να σε πετάξουμε κάπου;» ρωτάει εκείνη για να δείξει ότι δε σου κρατάει κακία. Ο γοητευτικός σαραντάρης ούτε που σε κοιτάει.
«Όχι, ευχαριστώ», κάνεις εσύ. «Έχω τον Ροσινάντε μου.»
«Όπως νομίζεις. Καλή τύχη.»
Φεύγουν με το πολυτελές αυτοκίνητο τους και εσύ κατεβαίνεις τα σκαλιά του μετρό για να ταξιδέψεις λαθραία.
Πηγή.

Τσόμσκι: Κάποιοι στη Γερμανία θέλουν σκλάβα την Ελλάδα (ΜΙΚΡΗ ΣΥΛΟΓΗ ΑΡΘΩΝ)

Τσόμσκι: Κάποιοι στη Γερμανία θέλουν σκλάβα την Ελλάδα

 
Τσόμσκι: Κάποιοι στη Γερμανία θέλουν σκλάβα την Ελλάδα
 
«Κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπο καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς» τονίζει, μεταξύ άλλων, ο φιλόσοφος, συγγραφέας και..
πολιτικός αναλυτής Νόαμ Τσόμσκι, σε εκτενή συνέντευξή του στην Αυγή της Κυριακής.
Ο Νόαμ Τσόμσκι υποστηρίζει πως «ούτε ο νεοφιλελευθερισμός ούτε οι προγενέστερες εκδόσεις του, όπως ο φιλελευθερισμός, είναι μύθοι. Στα σίγουρα δεν είναι μύθοι για τα θύματά τους», ενώ προτείνει το εξής: «Ενα κοινό μέτωπο ανάμεσα στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία μπορεί να είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή γι’ αυτές τις χώρες. Η ευρωπαϊκή βοήθεια θα πρέπει να παρέχεται χωρίς τη λήψη μέτρων που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας και των άλλων κρατών-μελών της Ευρωζώνης που πλήττονται από την κρίση».
«Ο πλούτος -συμπληρώνει- πέρα από κάθε φαντασία συσσωρεύεται μεταξύ των ισχυρών, ο κόσμος της εργασίας έχει αποδυναμωθεί από τη συντριβή των συνδικάτων και την αυξανόμενη εργασιακή ανασφάλεια».
* Πατήστε επάνω στα δημοσιεύματα για μεγέθυνση
undefined
undefined
undefined
 Πηγή: Η Αυγή via enikos
Δημοσιεύτηκε  από τον χρήστη 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Νόαμ Τσόμσκι: “Κάποιοι στη Γερμανία θέλουν την Ελλάδα σε σκλαβιά” – Μία υποδειγματική συνέντευξη σε Έλληνες δημοσιογράφους!

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Δεκεμβρίου 9, 2013
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/86/Noam_chomsky.jpgΣυνέντευξη στον Χ.Ι. Πολυχρονίου και την Αναστασία Γιάμαλη, που έκαναν εξαιρετική δουλειά, χωρίς καμμία ιδεοληψία. Άψογοι.

Ο νεοφιλελευθερισμός

* Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, η κυβέρνηση συνιστά πρόβλημα, κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει και οι ιδιώτες είναι υπεύθυνοι για τη μοίρα τους. Ωστόσο, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι βασίζονται περισσότερο παρά ποτέ στην κρατική παρέμβαση, ώστε να συνεχίσουν να έχουν τον έλεγχο της οικονομίας και να απολαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο της οικονομικής πίτας. Είναι τελικά μύθος ο νεοφιλελευθερισμός; Πρόκειται… απλά για ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα;
O όρος «νεοφιλελεύθερος» είναι λιγάκι παραπλανητικός. Δεν είναι ούτε νέος, ούτε φιλελεύθερος. Όπως είπατε, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε αυτό που ο οικονομολόγος Ντιν Μπέικερ αποκαλεί «το συντηρητικό κράτος γκουβερνάντα», το οποίο και εκτρέφουν. Αυτό ισχύει -σε μεγάλο βαθμό- και για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Μία πρόσφατη μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) αποδίδει τα κέρδη των μεγάλων τραπεζών σχεδόν ολοκληρωτικά στην άρρητη πολιτική διασφάλισης του κράτους («πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν») και δεν αναφέρομαι μόνο στις ευρέως γνωστές και πολυδιαφημισμένες διασώσεις, αλλά στην πρόσβαση που έχουν σε φθηνές πιστώσεις, ευνοϊκές αξιολογήσεις λόγω της κρατικής εγγύησης, και πολλά άλλα παραδείγματα. Το ίδιο ισχύει και για την παραγωγική οικονομία. Η επανάσταση των τεχνολογιών της πληροφορικής, που είναι σήμερα η κινητήρια δύναμή της, βασίστηκε πολύ έντονα σε επενδύσεις σε έρευνα και τεχνολογία, σε προμήθειες και άλλους τρόπους στήριξης από το κράτος. Αυτή η διαδικασία έχει τις ρίζες της στην πρώιμη αγγλική εκβιομηχάνιση.
Ωστόσο, ούτε ο «νεοφιλελευθερισμός» ούτε οι προγενέστερες εκδόσεις του, όπως ο «φιλελευθερισμός», είναι μύθοι. Στα σίγουρα δεν είναι μύθοι για τα θύματά τους. Ο οικονομικός ιστορικός Πολ Μπάιροχ είναι μόνο ένας από τους πολλούς που έχουν δείξει πως «ο υποχρεωτικός οικονομικός φιλελευθερισμός του Τρίτου Κόσμου τον 19ο αιώνα είναι ένα σημαντικό στοιχείο στο να εξηγήσουμε την καθυστέρηση στην εκβιομηχάνισή του». Στην πραγματικότητα η «αποβιομηχάνισή» του είναι μια ιστορία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με διάφορες μορφές.
Εν συντομία οι θεωρίες είναι σε μεγάλο βαθμό, «μύθος» για τους πλούσιους και τους ισχυρούς, οι οποίοι έχουν εφεύρει πολλούς τρόπους για να προστατεύονται από τις δυνάμεις της αγοράς, αλλά όχι για τους φτωχούς και τους αδύναμους, οι οποίοι πλήττονται από αυτές.

* Πως εξηγείται η υπεροχή του κανόνα που έχει ως επίκεντρο τις αγορές και το αρπακτικό κεφάλαιο σε μια περίοδο που βιώνουμε την πιο καταστροφική κρίση του καπιταλισμού από τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του ’30;
Η βασική εξήγηση είναι και η συνήθης: Όλα πάνε ρολόι για τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεκάδες εκατομμύρια είναι άνεργοι, εκατομμύρια ανώνυμοι έχουν εκπέσει από την αγορά εργασίας στην απελπισία και τα εισοδήματα. Ακόμη και οι συνθήκες διαβίωσης έχουν σε μεγάλο βαθμό τελματώσει ή και συρρικνωθεί. Αλλά οι μεγάλες τράπεζες, που είναι υπεύθυνες για την τελευταία κρίση, είναι μεγαλύτερες και πλουσιότερες από ποτέ, τα εταιρικά κέρδη σπάνε ρεκόρ, ο πλούτος πέρα από κάθε φαντασία συσσωρεύεται μεταξύ των ισχυρών, ο κόσμος της εργασίας έχει αποδυναμωθεί από τη συντριβή των συνδικάτων και την «αυξανόμενη εργασιακή ανασφάλεια», για να δανειστώ τον όρο που χρησιμοποίησε ο Άλαν Γκρίνσπαν (σ.σ.: ο επί 20ετία, 1987-2006, διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ) όταν εξηγούσε τη μεγάλη επιτυχία της οικονομίας, την οποία διαχειριζόταν, όταν ήταν ακόμα ο «Άγιος Άλαν», ίσως ο μεγαλύτερος οικονομολόγος από την εποχή του Άνταμ Σμιθ, πριν την κατάρρευση των δομών τις οποίες διηύθυνε μαζί με τις ιδεολογικές δομές τους. Οπότε, γιατί να παραπονεθούν;
Η ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου συνδέεται με την πτώση του ποσοστού κέρδους στη βιομηχανία και τις νέες ευκαιρίες που αναδύθηκαν, ώστε να κατανεμηθεί η παραγωγή σε περιοχές στις οποίες η εργασία γίνεται ευκολότερα αντικείμενο εκμετάλλευσης και οι περιορισμοί στο κεφάλαιο είναι ασθενέστεροι -ενώ τα κέρδη διανέμονται σε περιοχές με χαμηλότερα ποσοστά κέρδους (παγκοσμιοποίηση).
Η όλη διαδικασία έχει ως «συνενόχους» τις τεχνολογικές εξελίξεις, οι οποίες διευκολύνουν την ανάπτυξη ενός «ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού τομέα», ο οποίος «καταβροχθίζει τη σύγχρονη οικονομία (δηλαδή την παραγωγική οικονομία) από μέσα, όπως η νύμφη της σφήκας – αράχνης που τρώει από μέσα προς τα έξω τον ξενιστή, στον οποίο έχει αποτεθεί», για να δανειστώ την ατμοσφαιρική παρομοίωση του Μάρτιν Γουλφ των Financial Times, ίσως του πιο αξιοσέβαστου οικονομικού ανταποκριτή στον αγγλόφωνο κόσμο.
Εκτός από αυτό, όπως ήδη σημειώσαμε, ο κανόνας που έχει ως επίκεντρο τις αγορές επιβάλλει αυστηρή πειθαρχία στους πολλούς, αλλά οι λίγοι οι οποίοι «μετράνε» προστατεύουν τους εαυτούς τους αποτελεσματικά.

* Πώς ερμηνεύετε το επιχείρημα περί κυριαρχίας μιας υπερεθνικής ελίτ και το τέλος του έθνους – κράτους, ειδικά αφότου οι υποστηρικτές του υποστηρίζουν ότι αυτή η νέα τάξη πραγμάτων μας έχει ήδη επιβληθεί;
Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό το επιχείρημα, αλλά δεν θα πρέπει να την υπερβάλουμε. Οι πολυεθνικές εξακολουθούν να στηρίζονται στο κράτος, στο οποίο έχουν τη βάση τους, για προστασία, οικονομική και στρατιωτική και -σε μεγάλο βαθμό- για καινοτομία. Οι διεθνείς θεσμοί παραμένουν σε σημαντικό βαθμό υπό τον έλεγχο των πιο ισχυρών κρατών και, σε γενικές γραμμές, η «κρατο-κεντρική» διεθνής τάξη παραμένει αρκετά σταθερή.

Το κοινωνικό συμβόλαιο

* Η Ευρώπη κινείται ολοένα και εγγύτερα προς το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου». Σας εκπλήσσει αυτή η εξέλιξη;
Σε μια συνέντευξη, ο Μάριο Ντράγκι (σ.σ.: επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από το 2011) πληροφόρησε τη Wall Street Journal ότι «το παραδοσιακό κοινωνικό συμβόλαιο της ηπείρου» -ίσως η πιο σημαντική συμβολή της στον σύγχρονο πολιτισμό – «είναι ξεπερασμένο» και πρέπει να ξηλωθεί. Και ο Ντράγκι είναι ένας από τους διεθνείς γραφειοκράτες που κάνουν πολλά για να προστατεύσουν τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους. Ο επιχειρηματικός κόσμος πάντα αντιπαθούσε το κοινωνικό συμβόλαιο. Θυμηθείτε την ευφορία στον επιχειρηματικό Τύπο όταν η πτώση του «κομμουνισμού» πρόσφερε μια νέα εργατική δύναμη -μορφωμένη, εκπαιδευμένη, υγιή και ξανθιά με γαλανά μάτια- που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποσκάψει το «πολυτελές λάιφ στάιλ» των Δυτικών εργατών. Δεν πρόκειται για αποτέλεσμα ανυποχώρητων δυνάμεων, οικονομικών ή άλλων, αλλά για ένα σχέδιο πολιτικής βασισμένο στα συμφέροντα των σχεδιαστών του, που πιθανότερα είναι οι τραπεζίτες και οι διευθύνοντες σύμβουλοι παρά οι επιστάτες που καθαρίζουν τα γραφεία τους.

* Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα πολλά μέρη του εξελιγμένου καπιταλιστικού κόσμου είναι το χρέος που κουβαλούν, ιδιωτικό και δημόσιο. Στις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης, το χρέος έχει καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες, καθώς «πάντα πληρώνει ο λαός», όπως έχετε κι εσείς επισημάνει στο παρελθόν. Θα θέλατε να εξηγήσετε στους ακτιβιστές τού σήμερα γιατί το χρέος είναι «ένα κοινωνικό και ιδεολογικό κατασκεύασμα;».
Οι λόγοι είναι πολλοί. Ένας από αυτούς παρουσιάστηκε πολύ ωραία με μία φράση από την εκτελεστική διευθύντρια των ΗΠΑ στο ΔΝΤ, Κάρεν Λισάκερς, η οποία περίγραψε τον οργανισμό ως «το όργανο επιβολής εκ μέρους της πιστωτικής κοινότητας». Στην καπιταλιστική κοινωνία, αν μου δανείσεις χρήματα και δεν μπορώ να στα ξεπληρώσω, τότε το πρόβλημα θα το ‘χεις εσύ, δεν μπορείς να ζητήσεις από τους γείτονές μου να πληρώσουν το χρέος.
Αλλά από τη στιγμή που οι πλούσιοι και οι ισχυροί μπορούν και προστατεύουν τους εαυτούς τους από την πειθαρχία της αγοράς, τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά όταν μια μεγάλη τράπεζα δανείζει σε «ριψοκίνδυνους» και δυνητικά επικίνδυνους δανειολήπτες, με υψηλό επιτόκιο και μεγάλο ποσοστό κέρδους εννοείται, κι αυτοί κάποια στιγμή δεν μπορούν να πληρώσουν. Τι γίνεται τότε; Τότε είναι που το «όργανο επιβολής εκ μέρους της πιστωτικής κοινότητας» σπεύδει προς διάσωσή τους, εξασφαλίζοντας πως το χρέος θα πληρωθεί, μεταφέροντας την ευθύνη στον γενικό πληθυσμό με προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής, λιτότητα και όλα τα συναφή.
Όταν οι πλούσιοι δεν θέλουν να πληρώνουν τέτοια χρέη, τα βαφτίζουν «απεχθή» και, ως εκ τούτου, άκυρα: τα επιβάλλουν στους αδύναμους με αθέμιτα μέσα. Ένα τεράστιο κομμάτι του χρέους είναι «απεχθές» υπό την έννοια αυτή, αλλά λίγοι μπορούν να προσφύγουν σε ισχυρούς θεσμούς για να σωθούν από τις ακαμψίες του καπιταλισμού.
Υπάρχουν και άλλα μέσα. Η JP Morgan Chase καλείται να πληρώσει πρόστιμο 13 δισ. δολαρίων (εκ των οποίων τα μισά εκπίπτουν από φόρους) για απάτη που αφορά τίτλους διασφαλισμένους με ενυπόθηκα δάνεια -επί της ουσίας θα έπρεπε να κατηγορηθεί για εγκληματική συμπεριφορά- από την οποία τα συνήθη θύματα επωμίζονται τεράστια χρέη.
Ο γενικός ελεγκτής του προγράμματος διάσωσης της κυβέρνησης των ΗΠΑ, Νιλ Μπαρόφκσι, επεσήμανε πως επισήμως επρόκειτο για μια νομική διαπραγμάτευση: Οι ένοχες τράπεζες θα διασώζονταν και τα θύματά τους, οι άνθρωποι που θα έχαναν τα σπίτια τους, θα λάμβαναν περιορισμένη προστασία και υποστήριξη. Όπως εξηγεί ο ίδιος, μόνο το πρώτο μέρος της συμφωνίας τιμήθηκε και το σχέδιο κατέληξε να μην είναι τίποτε περισσότερο από μια «δωρεά στα εκτελεστικά στελέχη της Wall Street» -γεγονός που δεν εξέπληξε κανέναν που καταλαβαίνει τι είναι ο «πραγματικά υπαρκτός καπιταλισμός».
Και η λίστα συνεχίζεται…

Η Ελλάδα, η Γερμανία και ο ΣΥΡΙΖΑ

* Στη διάρκεια της κρίσης οι Έλληνες απεικονίζονται ανά την υφήλιο ως «τεμπέληδες και διεφθαρμένοι φοροφυγάδες που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διαδηλώνουν». Αυτή είναι λίγο – πολύ η κυρίαρχη αφήγηση. Ποιοι μηχανισμοί χρησιμοποιούνται από το κατεστημένο για να πείθεται η κοινή γνώμη και πώς αντιμετωπίζονται;
Αυτές οι «απεικονίσεις» παρουσιάζονται από εκείνους που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία οικοδομώντας έτσι τον κυρίαρχο λόγο. Η παραποίηση και η εξαπάτηση αντιμετωπίζονται μόνο αν υπονομευτεί η εξουσία τους, δημιουργώντας όργανα λαϊκής εξουσίας. Όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση καταπίεσης και κυριαρχίας.

* Τι συμβαίνει κατά τη γνώμη σας στην Ελλάδα με τις συνεχείς απαιτήσεις της τρόικας και με δεδομένο τον ρόλο της Γερμανίας και την προσκόλληση στη λιτότητα;
Φαίνεται πως ο απώτερος στόχος των γερμανικών απαιτήσεων έναντι της Αθήνας, στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης χρέους, είναι να δεσμεύσει ό,τι έχει αξία στην Ελλάδα. Κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπό καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς.

* Είναι πιθανόν πως η επόμενη κυβέρνηση στην Ελλάδα θα είναι κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ποια θα πρέπει να είναι η προσέγγισή της;
Αυτό είναι ένα δύσκολο και πρακτικό ερώτημα. Θα ήταν εύκολο να σκιαγραφήσω τι θα ήθελα να συμβεί, αλλά, με δεδομένη την κατάσταση, όποια πορεία και να ακολουθηθεί θα υπάρχει και κόστος και κίνδυνος. Ακόμη και να ήμουν σε θέση να τα αξιολογήσω όλα αυτά -που δεν είμαι- θα ήταν ανεύθυνο να προτείνω πολιτικές χωρίς σοβαρή ανάλυση και δίχως στοιχεία.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ένα κοινό μέτωπο των χωρών του Νότου ενάντια στη λιτότητα. Και εσείς έχετε μιλήσει για ένα τέτοιο μέτωπο, προκειμένου να παρεμποδιστούν οι πολιτικές που επιβάλλει ο Βορράς.
Η Γερμανία και οι βόρειοι σύμμαχοί της υποχρεώνουν τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης να ακολουθήσουν πολιτικές που είναι καταστροφικές. Ένα κοινό μέτωπο ανάμεσα στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία μπορεί να είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή γι’ αυτές τις χώρες. Η ευρωπαϊκή βοήθεια θα πρέπει να παρέχεται χωρίς τη λήψη μέτρων που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας και των άλλων κρατών – μελών της Ευρωζώνης που πλήττονται από την κρίση.
Η λιτότητα οδηγεί σε αυτοκτονία, υπό την έννοια ότι περιορίζει την ανάπτυξη, αυξάνει την ανεργία και παράγει μιζέρια -αλλά μπορεί να είναι μια αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό. Εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο, ο στόχος φαίνεται να είναι, επίσης, η υπονόμευση και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους -και οι πολιτικές λιτότητας εξασφαλίζουν αυτόν τον στόχο. Η δημοκρατία έχει ήδη αποδυναμωθεί σημαντικά στην Ευρώπη και η ενίσχυση της Ακροδεξιάς είναι μια σοβαρή και εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη.
Το μέλλον της Ευρώπης θα είναι ζοφερό αν δεν λυθούν τα προβλήματα στην Ευρωζώνη, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν καν αντιμετωπιστεί. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν την τακτική «kicking the can down the road» (να κλωτσάνε το κουτί πιο κάτω στον δρόμο). Ένα κοινό μέτωπο από τις χώρες που μαστίζονται από την κρίση μπορεί να είναι αυτό που χρειάζεται τελικά για να αφυπνιστεί η Ευρώπη.

Οι Σκουριές

* Δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ η εγγενής ανάγκη του καπιταλισμού να καταστρέφει. Στις πρόσφατες αναλύσεις σας έχετε εστιάσει στην περιβαλλοντική καταστροφή. Κατά ποια έννοια;
Νομίζω ότι απειλείται η αξιοπρεπής ανθρώπινη επιβίωση. Τα πρώτα θύματα είναι, όπως συνήθως, οι πιο αδύναμοι και πιο ευάλωτοι. Αυτό κατέστη σαφές ακόμη και στη σύνοδο για την κλιματική αλλαγή που ολοκληρώθηκε πρόσφατα στη Βαρσοβία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως η κατάσταση θα συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς.
Ο ιστορικός του μέλλοντος -αν θα υπάρχει- θα παρατηρεί το τρέχον θέαμα εντυπωσιασμένος. Το αρχικό πρόταγμα του αγώνα να αποτραπεί η καταστροφή δίνουν οι λεγόμενες «πρωτόγονες κοινωνίες»: οι ιθαγενείς κάτοικοι του Καναδά, οι αυτόχθονες πληθυσμοί της Νότιας Αμερικής και ούτω καθ’ εξής σε όλον τον κόσμο. Αυτόν τον αγώνα για τη διάσωση και την προστασία του περιβάλλοντος τον βλέπουμε να διεξάγεται σήμερα και στην Ελλάδα, όπου οι κάτοικοι από τις Σκουριές Χαλκιδικής αντιστέκονται ηρωικά στις αρπακτικές διαθέσεις της Eldorado Gold και στην αστυνομική στήριξη που τους παρέχει το ελληνικό κράτος.
Στον γκρεμό με τόσο ενθουσιασμό μάς οδηγούν οι πλουσιότερες και πιο ισχυρές κοινωνίες, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα προέβλεπε η λογική -εκτός από τον παρανοϊκό ορθολογισμό του «πραγματικά υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η ηγεμονία των ΗΠΑ

* Οι ΗΠΑ παραμένουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία που, σύμφωνα με εσάς, λειτουργούν με βάση «την αρχή της μαφίας», με τον νονό να μην ανέχεται την «επιτυχημένη ανυπακοή», ώστε να διατηρεί την αξιοπιστία του. Παρακμάζει η παγκόσμια αυτοκρατορία και, αν ναι, συνιστά μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια;
Η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ άγγιξε μια άνευ ιστορικού προηγουμένου κορύφωση το 1945. Από τότε μειώνεται σταθερά, αν και παραμένει πολύ ισχυρή. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι η εξουσία διαιρείται ολοένα και περισσότερο, δεν φαίνεται να υπάρχει ανταγωνιστής. Οι ΗΠΑ επικαλούνται μεν συνεχώς την παραδοσιακή αρχή της μαφίας, αλλά η ικανότητά τους να την εφαρμόσουν είναι κάπως περιορισμένη. Η απειλή για την ειρήνη και την ασφάλεια είναι πολύ πραγματική. Για να πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα, και η εκστρατεία των μη επανδρωμένων αεροσκαφών επί προεδρίας Ομπάμα είναι μακράν η πιο μεγάλη και πιο καταστροφική τρομοκρατική επιχείρηση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη.
Οι ΗΠΑ και ο Ισραηλινός πελάτης τους παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο -απειλώντας να επιτεθούν στο Ιράν, παραβιάζοντας τις βασικές αρχές της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών- και χαίρουν πλήρους ατιμωρησίας. Η πιο πρόσφατη αναθεώρηση της πυρηνικής στάσης των ΗΠΑ (US Nuclear Posture Review 2010) είναι γραμμένη σε πιο επιθετικό τόνο απ’ ό,τι οι προηγούμενες, πρόκειται για μια προειδοποίηση που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Η συγκέντρωση της εξουσίας ενέχει γενικά κινδύνους, πράγμα που ισχύει και γι’ αυτόν τον τομέα.

Το Παλαιστινιακό

* Σχετικά με την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, έχετε πει ότι η αντιπαράθεση περί ενός ή δύο κρατών είναι άσχετη. Παρακαλώ αναλύστε μας τι εννοείτε.
Η συγκεκριμένη αντιπαράθεση είναι άσχετη, διότι απλούστατα η δημιουργία ενός κράτους δεν αποτελεί καν επιλογή. Είναι χειρότερο από άσχετη: Αποτελεί περισπασμό από την πραγματικότητα. Οι πραγματικές επιλογές είναι δύο: Πρώτον, η δημιουργία δύο κρατών ή, δεύτερον, η συνέχιση όσων το Ισραήλ κάνει ήδη, με τη στήριξη των ΗΠΑ: Δηλαδή η διατήρηση της Γάζας υπό καθεστώς ασφυκτικής πολιορκίας, διαχωρισμένης από τη Δυτική Όχθη, και η συστηματική οικειοποίηση όσων πολύτιμων πόρων μπορούν να εντοπιστούν εκεί και η περαιτέρω ενσωμάτωση της περιοχής στο Ισραήλ και η κατάληψη περιοχών, στις οποίες δεν κατοικούν αρκετοί Παλαιστίνιοι -και αυτοί που παραμένουν, αθόρυβα εκδιώκονται. Το περίγραμμα είναι αρκετά σαφές από την άποψη των προγραμμάτων ανάπτυξης και απέλασης.
Με δεδομένη τη συγκεκριμένη επιλογή, δεν υπάρχουν λόγοι για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να συμφωνήσουν στην πρόταση για ένα κράτος, που δεν έχει έτσι κι αλλιώς διεθνή υποστήριξη οπουδήποτε αλλού. Εκτός αν αναγνωριστεί η πραγματικότητα της εξελισσόμενης κατάστασης, η συζήτηση για ένα κράτος (πολιτικά δικαιώματα / αγώνα κατά του ιδιότυπου «απαρτχάιντ», δημογραφικό πρόβλημα κ.λπ.) είναι ένας αντιπερισπασμός, ο οποίος έμμεσα προσφέρει υποστήριξη στη δεύτερη επιλογή. Αυτή είναι η ουσιαστική λογική της κατάστασης, είτε αρέσει είτε όχι.

“Ελευθεριακός σοσιαλισμός”

* Τα πολιτικά σας «πιστεύω» συνοψίζονται σωστά υπό τον όρο «ελευθεριακός σοσιαλισμός»;
Ναι, ο όρος που χρησιμοποιώ είναι «ελευθεριακός σοσιαλισμός», μια μετάφραση του γαλλικού «socialism libertaire». Πρόκειται για όρο που εκφράζει τον βασικό κορμό των παραδοσιακών αναρχικών κινημάτων. Οι απαρχές του σύγχρονου αναρχισμού (ελευθεριακού σοσιαλισμού) μπορούν να ανιχνευτούν, νομίζω, στα ιδανικά του διαφωτισμού και του κλασικού φιλελευθερισμού, τα οποία -και εδώ συμφωνώ με τον αναρχικό ιστορικό και ακτιβιστή Ρούντολφ Ρόκερ- «τσακίστηκαν πάνω στις πραγματικότητες της καπιταλιστικής οικονομίας». Παρέμειναν όμως ζωντανά στα μεγάλα λαϊκά κινήματα των αιώνων που πέρασαν από τότε, παίρνοντας διάφορες μορφές και με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους.
Αν υπάρχει κάποια κοινή κεντρική ιδέα, αυτή είναι, ίσως, πως η εξουσία και η κυριαρχία δεν καθαγιάζουν από μόνες τον εαυτό τους, κουβαλούν ένα βαρύ φορτίο απόδειξης και, αν αυτό το αίτημα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, θα έπρεπε να καταργούνται προς όφελος ανθρωπίνων σχέσεων που θα είναι πιο ελεύθερες και πιο δίκαιες. Αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα, από την οικογένεια μέχρι τη διεθνή κοινότητα -στην πραγματικότητα εκτείνεται και ακόμη παραπέρα: ένας συνεπής αναρχικός θα έπρεπε να ενδιαφέρεται βαθύτατα και για τη μοίρα των επόμενων γενεών, για την οποία κατά κανόνα αδιαφορούν τα συστήματα της αγοράς.

Ο λενινισμός

* Οι πεποιθήσεις σας, λοιπόν, βρίσκονται σε έντονη αντίθεση με τη λενινιστική εκδοχή του σοσιαλισμού. Ώς ποιον βαθμό θα λέγατε πως η λενινιστική και η σταλινική θεώρηση του κόσμου, που αντιμετωπιζόταν χρόνια ως ένα «απελευθερωτικό» ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, διαποτίστηκε από τις ίδιες κομφορμιστικές τάσεις και την κυνική οπτική ως προς τις προοπτικές της αυτονομίας του ανθρώπινου παράγοντα, όπως ο καπιταλιστικός αντίπαλός της;
Όταν άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά αυτά τα ζητήματα, στην πρώιμη εφηβεία μου, με τράβηξε άμεσα η κριτική για τον λενινισμό, που ασκήθηκε μέσα στην αριστερο-μαρξιστική πτέρυγα (Άντον Πάνεκουκ, Ρόζα Λούξεμπουργκ και άλλοι). Καθώς επίσης και η κριτική που ασκήθηκε από ανεξάρτητους σοσιαλιστές, όπως ο Άρθουρ Ρόζενμπεργκ, ο Τζον Ντιούι, ο Μπέρτραντ Ράσελ και άλλοι.
Ο λενινισμός υπέστη εσωτερική κριτική για τις συγκεντρωτικές και αυταρχικές τάσεις του, επικρίθηκε έντονα από τον Τρότσκι, πριν συμμετάσχει ο ίδιος στην όλη επιχείρηση κυριαρχίας. Ήταν από τους χειρότερους φόβους του Μπακούνιν η «κόκκινη γραφειοκρατία» που θα εκμεταλλευόταν τη λαϊκή επανάσταση για να εγκαθιδρύσει ένα από τα πιο βάρβαρα και σκληρά καθεστώτα στην Ιστορία.
Υπήρξε όμως και ένας «ελευθεριακός Λένιν» -για μια σύντομη περίοδο το 1917, πριν να αναλάβει την εξουσία τον Οκτώβρη. Είναι εύλογο να εκλάβει κανείς αυτή την κίνηση προς την ελευθεριακή Αριστερά ως μια οπορτουνιστική τακτική. Αφού ανέλαβαν την εξουσία, ο Λένιν και ο Τρότσκι προχώρησαν πολύ γρήγορα στη διάλυση των σοσιαλιστικών και λαϊκών θεσμών που είχαν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της λαϊκής επανάστασης -διέλυσαν τα συμβούλια εργαζομένων, τα σοβιέτ, τη συντακτική συνέλευση- και μετέτρεψαν τον πληθυσμό σε έναν «στρατό εργασίας» που θα ακολουθούσε τις διαταγές του αρχηγού.
«Γιατί;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Η δική μου άποψη ήταν τότε, και παραμένει ίδια ακόμη και τώρα, πως ο Λένιν υπήρξε ένας ορθόδοξος μαρξιστής, που θεωρούσε μια σοσιαλιστική επανάσταση αδύνατη σε μια βαθύτατα εξαθλιωμένη αγροτική κοινωνία και είδε τον εαυτό του να αναλαμβάνει «δράση ανασυγκρότησης» μέχρι η επανάσταση να γίνει στη Γερμανία, όπως προέβλεπε η δική του ερμηνεία του δόγματος. Όταν αυτή συνετρίβη, προχώρησε προς μια ιδιαίτερα αυταρχική μορφή κρατικού καπιταλισμού, έχοντας σκοπό να οδηγήσει την κοινωνία στην εκβιομηχάνιση και τον εκσυγχρονισμό με τη βία, μια πολιτική που μετατράπηκε σε τερατούργημα από τον Στάλιν.
Η επανάσταση των μπολσεβίκων (εννοώ την αμέσως επομένη φάση) θα έπρεπε, νομίζω, να θεωρείται ένα από τα χειρότερα χτυπήματα που δέχτηκε ο ελευθεριακός σοσιαλισμός κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Το λενινιστικό – σταλινικό σύστημα περιγράφηκε ως «σοσιαλιστικό» και από τα δύο μείζονα προπαγανδιστικά συστήματα του κόσμου: το τεράστιο σύστημα της Δύσης και το ισχυρό, αν και έλασσον, σύστημα της Ανατολής. Το καθένα είχε σοβαρούς λόγους να υιοθετήσει αυτή την τάση.
Για τη Δύση ήταν απαραίτητο να καταστήσει αναξιόπιστο -δυσφημώντας τον- τον σοσιαλισμό, συσχετίζοντάς τον με τα βάναυσα και βαθύτατα αντισοσιαλιστικά μέτρα του καθεστώτος. Επίσης, το να καταστεί ταυτόσημος ο σοσιαλισμός με αυτή την παρωδία θα βοηθούσε να απαλείψει από τις συνειδήσεις τις κεντρικές ιδέες του σοσιαλισμού, όπως τον έλεγχο της παραγωγής από τους παραγωγούς, μια ιδέα που απεχθάνονταν τόσο ο Λένιν όσο και το δυτικό κεφάλαιο.
Για την Ανατολή ο σκοπός ήταν να κερδίσουν όσο μεγαλύτερη υποστήριξη μπορούσαν από την ηθική απήχηση του αυθεντικού σοσιαλισμού, ενώ προχωρούσαν σταθερά στην καταστροφή του.

Οι διανοούμενοι

* Έχετε πει πως οι ελίτ των διανοουμένων σας εκνευρίζουν. Θέλετε να μας το εξηγήσετε;
Οι ελίτ των διανοουμένων χαίρουν εξ ορισμού πολλών προνομίων. Τα προνόμια προσφέρουν επιλογές αλλά και ευθύνες. Οι πιο προνομιούχοι έχουν καλύτερη πρόσβαση σε πληροφορίες και μπορούν να δρουν με τρόπους που θα επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις. Ο ρόλος τους αξιολογείται άμεσα.
Θεωρώ πως οι άνθρωποι πρέπει να στέκονται στο ύψος των ηθικών ευθυνών τους, πρόκειται για μια θέση που δεν χρειάζεται καν να υπερασπιστώ. Οι ευθύνες εκείνων που ζουν σε μια πιο ελεύθερη και πιο ανοιχτή κοινωνία είναι προφανώς μεγαλύτερες από εκείνων που μπορεί να πληρώσουν κάποιο κόστος για την ειλικρίνεια και την ακεραιότητα. Αν οι κομισάριοι στη σοβιετική Ρωσία είχαν αποδεχθεί να υποτάσσονται στην κρατική εξουσία, θα μπορούσαν τουλάχιστον να επικαλεστούν τον φόβο ως ελαφρυντικό. Οι ομόλογοί τους σε πιο ελεύθερες και ανοικτές κοινωνίες (οι σημερινοί «διανοούμενοι» στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό) μπορούν να επικαλούνται μόνο δειλία.

* Αυτό το διάστημα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ η ταινία ανιμέισον του βραβευμένου με Όσκαρ Γάλλου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Μισέλ Γκοντρί «Is the Man Who Is Tall Happy?». («Είναι ο ψηλός άνθρωπος ευτυχισμένος;»), στην οποία πρωταγωνιστείτε. Έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από όλες τις μεγάλες εφημερίδες των ΗΠΑ. Την είδατε;
Την είδα. Ο Γκοντρί είναι μεγάλος καλλιτέχνης. Η ταινία είναι αριστοτεχνικά και έξυπνα φτιαγμένη και κατορθώνει να συλλάβει μερικές σημαντικές ιδέες (που συχνά δεν είναι κατανοητές, ακόμη και στον κλάδο μας) με έναν πολύ απλό και σαφή τρόπο και με προσωπικές πινελιές που μου φάνηκαν πολύ ευαίσθητες και εύστοχες.
Από την ΑΥΓΗ. Και όμως, θα μπορούσε να είναι συνέντευξη σε κάθε εφημερίδα πλην των φυλλάδων της διαπλοκής.

Τα “ορφανά κορίτσια” του Γιώργου Παπανδρέου


Τα "ορφανά κορίτσια" του Γιώργου Παπανδρέου
Την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου κρατούσε στα χέρια του το τιμόνι της χώρας, ο όρος «κηπουροί» αποτελούσε απαραίτητο συμπλήρωμα ουκ ολίγων δημοσιευμάτων που αφορούσαν την δραστηριότητα των προσώπων που συγκροτούσαν τον στενό πολιτικό πυρήνα του πρώην πρωθυπουργού.

Γιατί ο εγκέφαλός μας προτιμά τις λίστες


Πιο εύκολη η διαδικασία, αλλά και λιγότερο αναλυτική

Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες πληροφορίες, ο εγκέφαλός μας προσπαθεί αμέσως να καταλάβει τι είναι αυτό που έχει μπροστά του και να βγάλει κάποιο συμπέρασμα, έτσι ώστε να αποφασίσει –δηλαδή εμείς- αν είναι κάτι που έχει ενδιαφέρον, ή αν θα πρέπει να… προχωρήσουμε παρακάτω.

Οκτώ αμερικανικοί κολοσσοί ζητούν τον τερματισμό των ιντερνετικών παρακολουθήσεων από την NSA


Η ανοικτή επιστολή στον πρόεδρο Ομπάμα και το Κογκρέσο υπογράφεται από τις Apple, Google, Microsoft, Facebook, Yahoo, LinkedIn, Twitter και AOL.

Οκτώ αμερικανικοί κολοσσοί υπογράφουν την ανοικτή επιστολή προς τον Αμερικανό πρόεδρο και το Κογκρέσο, με την οποία ζητούν να δοθεί τέλος στις μαζικές ιντερνετικές παρακολουθήσεις από την υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA). Συντάκτες της επιστολής είναι οι Apple, Google, Microsoft, Facebook, Yahoo, LinkedIn, Twitter και AOL, που απευθύνουν από κοινού την έκκληση να «αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο διαδίκτυο».

Ρεκόρ αποπληθωρισμού γυρίζει την Ελλάδα πίσω στο… 1962!


undefined
Ο μεγαλύτερος αποπληθωρισμός που έχει σημειωθεί στη χώρα τα τελευταία 51 χρόνια καταγράφηκε στην Ελλάδα το Νοέμβριο
Ο μεγαλύτερος αποπληθωρισμός που έχει σημειωθεί στη χώρα τα τελευταία 51 χρόνια καταγράφηκε στην Ελλάδα το Νοέμβριο, με τις τιμές καταναλωτή να μειώνονται κατά 2,9%, έπειτα από μείωση 2% τον Οκτώβριο και τις αποπληθωριστικές πιέσεις να συνεχίζονται για ένατο διαδοχικό μήνα.
Το προηγούμενο χαμηλότερο ποσοστό του πληθωρισμού ήταν τον Φεβρουάριο 1962 (πτώση κατά 2,1%), ενώ, παράλληλα, με τη μείωση του Νοεμβρίου, ο πληθωρισμός διατηρείται σε αρνητικό επίπεδο για ένατο συνεχόμενο μήνα (το προηγούμενο «ρεκόρ» ήταν οι οκτώ συνεχείς μήνες).
Πάντως, «μελανό» σημείο παραμένουν οι ανατιμήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, κατά 18,7% σε ετήσια βάση, ενώ αξιοσημείωτες είναι και οι ανατιμήσεις στα φάρμακα (κατά 25,3%, σε ετήσια βάση).
Ανατιμήσεις καταγράφηκαν, επίσης, στα καπνικά προϊόντα (4,7%), στις νωπές πατάτες (4,5%), στο νωπό μοσχάρι (2,1%) και στα γαλακτοκομικά- αυγά (1,7%).
Στον αντίποδα, λόγω των μειώσεων στις διεθνείς τιμές του πετρελαίου, το πετρέλαιο θέρμανσης πωλήθηκε φθηνότερα κατά 3,4%, σε σχέση με τον Νοέμβριο πέρυσι.
Ειδικότερα, από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ανακοινώθηκαν τα εξής:
Από τη σύγκριση του γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή του Νοεμβρίου 2013, προς τον αντίστοιχο δείκτη του Νοεμβρίου 2012, προκύπτει μείωση 2,9% έναντι αύξησης 1%, που σημειώθηκε κατά την ίδια σύγκριση το 2012 προς το 2011.
Η μείωση αυτή, προήλθε από τις ακόλουθες μεταβολές :
1. Από τις μειώσεις των δεικτών :
 
α) Κατά 1,2% της ομάδας «Διατροφή και µη αλκοολούχα ποτά», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιμών στα νωπά ψάρια, νωπά λαχανικά, νωπά φρούτα, δημητριακά και παρασκευάσματα, νωπό μοσχάρι, αναψυκτικά, χυμοί φρούτων, ζάχαρη- σοκολάτες- γλυκά- παγωτά. Μέρος της μείωσης αυτής αντισταθμίστηκε από την αύξηση των τιμών στα γαλακτοκομικά και αυγά και νωπές πατάτες.
β) Κατά 11,5% της ομάδας « Ένδυση και υπόδηση», λόγω μείωσης των τιμών στα είδη ένδυσης και υπόδησης.
γ) Κατά 0,5% της ομάδας «Στέγαση», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών των ενοικίων κατοικιών, των υπηρεσιών επισκευής και συντήρησης κατοικίας και του πετρελαίου θέρμανσης. Μέρος της μείωσης αυτής αντισταθμίστηκε από την αύξηση των τιµών στον ηλεκτρισµό.
δ) Κατά 3,6% της οµάδας «∆ιαρκή αγαθά- Είδη νοικοκυριού και υπηρεσίες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών στα είδη: έπιπλα- καλύµµατα δαπέδου, είδη κλινοστρωμνής- λευκά είδη, οικιακές συσκευές, είδη άµεσης κατανάλωσης νοικοκυριού, οικιακές υπηρεσίες.
ε) Κατά 2,7% της οµάδας «Μεταφορές», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών των αυτοκινήτων και των καυσίµων αυτοκινήτου (βενζίνης).
στ) Κατά 4,2% της οµάδας «Επικοινωνίες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών των τηλεφωνικών υπηρεσιών.
ζ) Κατά 3,1% της οµάδας «Αναψυχή- Πολιτιστικές δραστηριότητες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών του οπτικοακουστικού εξοπλισµού- υπολογιστών, των υπηρεσιών αναψυχής, των βιβλίων, των ανθέων και του πακέτου διακοπών.
η) Κατά 4,2% της οµάδας «Εκπαίδευση», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών στα δίδακτρα ιδιωτικών σχολείων, ξένων γλωσσών, φροντιστηρίων, ΙΕΚ.
θ) Κατά 2,9% της οµάδας «Ξενοδοχεία- Καφέ- Εστιατόρια», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών των εστιατορίων- ζαχαροπλαστείων- καφενείων- κυλικείων.
ι) Κατά 4,9% της οµάδας «Άλλα αγαθά και υπηρεσίες», λόγω μείωσης, κυρίως, των τιµών των κουρείων- κοµµωτηρίων, των ειδών ατοµικής φροντίδας, των προσωπικών ειδών και των ασφαλίστρων μεταφορών.
2. Από τις αυξήσεις των δεικτών:
α) Κατά 3,5% της οµάδας «Αλκοολούχα ποτά και καπνός», λόγω αύξησης, κυρίως, των τιµών των τσιγάρων.
β) Κατά 0,3% της οµάδας «Υγεία», λόγω αύξησης, κυρίως, των τιµών των φαρµάκων. Μέρος της αύξησης αυτής, αντισταθμίστηκε από τη μείωση των τιµών στις ιατρικές, οδοντιατρικές και παραϊατρικές υπηρεσίες και στις υπηρεσίες νοσοκομείων και κλινικών.
Ο γενικός δείκτης, το Νοέμβριο 2013 σε σύγκριση µε τον Οκτώβριο 2013, παρουσίασε μείωση 1,4%, έναντι μείωσης 0,5% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.
Εξάλλου, ο εναρμονισμένος πληθωρισμός μειώθηκε το Νοέμβριο κατά 2,9%, από μείωση 1,9% τον Οκτώβριο και έναντι αύξησης 0,4% που σημειώθηκε κατά την ίδια σύγκριση το 2012 προς το 2011.
Το Νοέμβριο, σε σύγκριση µε τον Οκτώβριο, παρουσίασε μείωση 1,3%, έναντι μείωσης 0,3% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους
Πηγή : protothema.gr

Τουρκία, η μεγάλη χαμένη στο Κουρδικό


Μιχάλης Ιγνατίου
Οταν η κυβέρνηση και οι πολίτες μιας χώρας είναι θύματα μιας άνευ προηγουμένου κρίσης -όπως συμβαίνει με την Ελλάδα και τον λαό της- δεν είναι δυνατόν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πέραν της οικονομίας. Τα πάντα εξαρτώνται και επηρεάζονται από τα άδεια ταμεία και την έγνοια «να περάσουμε και σήμερα και αύριο βλέπουμε».
Η συζήτηση για τη μεγάλη πλέον πιθανότητα δημιουργίας κουρδικού κράτους έχει ανάψει στα κέντρα αποφάσεων, και θα έλεγα αυτό συμβαίνει μετά τις νίκες των Κούρδων της Συρίας εναντίον των ανταρτών, που ανήκουν στην Αλ Κάιντα. Είτε υπερισχύσει ο Ασαντ είτε οι αντίπαλοί του, δύσκολο θα αποτρέψουν τους κουρδικούς σχεδιασμούς.

Ο Πόλεμος της Αλγερίας: Η εξέγερση για ανεξαρτησία είχε δεκάδες χιλιάδες θύματα και προκάλεσε βαθύ διχασμό στη γαλλική κοινωνία


Της Αννας Καρακατσουλη*
Ο τερματισμός του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδότησε την απώλεια της ηγεμονικής θέσης της Ευρώπης και την έναρξη της διάλυσης των μεγάλων αποικιακών σχηματισμών του 19ου αιώνα. Στην Αλγερία σημειώνεται η πρώτη λαϊκή εξέγερση κατά της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, την ημέρα ακριβώς που τελείωνε ο πόλεμος στην Ευρώπη, στις 8 Μαΐου 1945.

Οι Ελληνες φίλοι του Απαρτχάιντ




mandela41a-thumb-large
Με αφορμή το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα -και την υποκρισία ορισμένων Ελλήνων πολιτικών, δημοσιογράφων και σχολιαστών- ο Ιουλιανός υπενθυμίζει το ακόλουθο άρθρο του Ιού τηςΕλευθεροτυπίας, από τον Ιούλιο του 2010.

Οι εκκρεμότητες που άφησε ο Μαντέλα



Ο Νέλσον Μαντέλα έζησε μια από τις μεγάλες ζωές τού εικοστού αιώνα: ήταν ένα διεθνές είδωλο που έφερε την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Νότια Αφρική. Αλλά για να ευδοκιμήσει στον εικοστό πρώτο αιώνα, η… χώρα δεν χρειάζεται ελπίδα και ακτιβισμό, αλλά τεχνοκράτες και μηχανικούς, οι οποίοι να μπορούν να αναπτύξουν εφαρμόσιμες λύσεις για την σκληρή πραγματικότητα της αστικής παρακμής και της αγροτικής φτώχειας.