Π. Ήφαιστος, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΩΡΙΑ; Η ΙΣΧΥΣ, Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ο ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Πως κατανοούμε σωστά και πως ερμηνεύουμε σωστά τα πολιτικά φαινόμενα στα τρία επίπεδα ανάλυσης, του Ανθρώπου, του Κράτους και της Διεθνούς Πολιτικής; Η απάντηση είναι ότι χρειάζεται καλή θεωρία. Καλή θεωρία σημαίνει αξιολογικά ελεύθερη περιγραφή και ερμηνεία της ανθρώπινης κατάστασης. Οτιδήποτε άλλο είναι γνώμες, ασυναρτησίες και προπαγάνδα. Θα μπορούσε το ζήτημα αυτό, επίσης –υπό προϋποθέσεις καθότι η Ελληνική πολιτική ζωή είναι από άποψη ορθολογισμού στερημένη– να παρατηρήσει, σταθμίσει και εκτιμήσει τις τάσεις σε αναφορά με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική χρηματοοικονομική, και όχι μόνο, κρίση.

Θεωρία δεν είναι κατιτί υψιτενές, υπερφίαλο και φαντασιόπληκτο. Αυτές είναι οι συνήθεις ιδιότητες των θεωρημάτων και ιδεολογημάτων του μοντερνισμού που μεταμφιέζονται ως «θεωρία» από τους αναρίθμητους φορείς επιστημονικών τίτλων της ύστερης εποχής των οποίων η κύρια δεξιότητα είναι η συνειδητή ή πιο συχνά ανεπίγνωστη προπαγάνδα της μια ή άλλης αξίωσης ισχύος.

Θεωρία είναι οτιδήποτε επαληθεύεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, των κρατών και της διεθνούς πολιτικής. Όταν επαληθεύεται πάντα ή σχεδόν πάντα τότε είναι αξίωμα ή νόμος που περιγράφει επακριβώς την σχέση αιτίων, αιτιατών και αποτελεσμάτων της ανθρώπινης κατάστασης στα προαναφερθέντα τρία επίπεδα (ανθρώπου, κράτους, διεθνούς πολιτικής).

Νόαμ Τσόμσκι: Oι 10 τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών….

Diego Velázquez Ο ζωγράφος που μεταμόρφωνε την πραγματικότητα σε μυσταγωγία…

Αυγ23 by Mαν.Αρκάς

Γράφει η Κατερίνα Κοφφινά

---

H Περίοδος από το 1560-1660 στην Ευρώπη χαρακτηρίζεται ως η εποχή των ταραχών. Στις αρχές του 17ου αιώνα οι κακές εσοδείες, η νομισματική στενότητα, η επανεμφάνιση λιμών και επιδημιών πλήττουν την Ευρώπη, η οποία είναι διαιρεμένη σε δύο στρατόπεδα το καθολικό και το διαμαρτυρόμενο. Ο αριθμός των φτωχών και των επαιτών πολλαπλασιάζεται, δημιουργούνται πτωχοκομεία και οι εξεγέρσεις αρχίζουν να πληθαίνουν. Η ουμανιστική περίοδος έχει τερματιστεί και ο σκεπτικισμός είναι διάχυτος. Αναδεικνύονται οι εθνικές ιδιαιτερότητες και αμφισβητείται ο οικουμενικός χαρακτήρας του πολιτισμού. Παράλληλα όμως θεμελιώνεται το νεωτερικό επιστημονικό πνεύμα με τα μαθηματικά και τις αστρονομικές ανακαλύψεις.

Ο Μακιαβέλι για τις θρησκείες…

by Mαν.Αρκάς

«Ποτέ δε φτάνει αργά του Θεού η χάρη.»
ιταλική παροιμία
Γράφει ο Ερανιστής

---

Αν κι ο Μακιαβέλι δεν έγραψε ειδικά για θρησκευτικά ζητήματα, οι Ιησουίτες μοναχοί έκαψαν τα βιβλία του σε δημόσια πυρά κι ο πάπας συμπεριέλαβε τα έργα του στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων («Index Librorum Prohibitorum»)

Αυτά συνέβησαν πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Μ. κι ασφαλώς έχουν την εξήγησή τους. Όπως προκύπτει από τα γραπτά του, ο Μ. δεν είναι γενικώς αντίθετος με τις θρησκείες, ούτε βεβαίως με τον Χριστιανισμό. Ο αντικληρικαλισμός του, η πολεμική του δηλαδή εναντίον του παπικού κλήρου, δεν έχει θεολογικά ή δογματικά κίνητρα αλλά πολιτικά. Αντίστοιχα, η καλυμμένη συμπάθειά του για τη θρησκεία των αρχαίων – Ελλήνων και Ρωμαίων – εντάσσεται επίσης στο πολιτικό του πρόγραμμα. Όπως είναι γνωστό, διακηρυγμένος στόχος του μακιαβελικού στοχασμού είναι η απελευθέρωση της Ιταλίας από τους «βαρβάρους». Στον Ηγεμόνα, και περισσότερο στις Διατριβές, ο Μακιαβέλι περιγράφει ένα κράτος, μια ισχυρή εξουσία δηλαδή που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας αυτό το στόχο. Ωστόσο, ποτέ δεν φαντάζεται ποτέ ότι θ” αναλάβει ο ίδιος το ρόλο του Ηγεμόνα, ούτε γενικότερα του πολιτικού ηγέτη της φλωρεντινής δημοκρατίας. Καθώς πολλές πόλεις της Ιταλίας έχουν υποκύψει σε ξένους εισβολείς, η σκέψη του Μακιαβέλι είναι προσανατολισμένη μάλλον στην εμπειρία και την πράξη παρά στη θεωρία κι όλοι οι παράγοντες που επηρεάζουν την πολιτική εξετάζονται από μια τέτοια σκοπιά. Εξαρχής, έχει σημασία να διαχωρίσουμε τη θρησκεία από τους πολιτικούς εκφραστές της επί γης: χωρίς να μπαίνει σε θεολογικές ή άλλες μεταφυσικές συζητήσεις, ο Μακιαβέλι αποδέχεται το απλό γεγονός ότι όλες οι κοινωνίες που εμφανίστηκαν στην ιστορία συγκροτήθηκαν με τη θρησκεία ως ένα από τα βασικά, δομικά τους στοιχεία· είτε λοιπόν αναφερόμαστε στην λεγόμενη παγανιστική ειδωλολατρική παράδοση είτε στον χριστιανισμό της εποχής του Πάπα, οι άνθρωποι υπήρξαν πιστοί, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, κι αυτό είχε κάθε φορά τ’ αποτελέσματά του. Αυτά συνέβησαν περίπου μέσα σε πέντε χιλιάδες χρόνια: «Στους φιλοσόφους που μας λένε πως ο κόσμος στάθηκε αιώνιος, μπορεί, θαρρώ, ν’ αποκριθεί κανένας ότι, αν στ’ αλήθεια ήταν τόσο παλιός, λογικά θα περιμέναμε να υπάρχει κάποιο σημάδι παλιότερο από πέντε χιλιάδες χρόνια· όμως τούτα τα χνάρια των καιρών τα βλέπουμε ν’ αφανίζονται από διάφορες αιτίες, που άλλες τους έρχονται απ’ τους ανθρώπους κι άλλες από τον ουρανό.»

«Διαίρει και βασίλευε» από την Καμπούλ για τους Ταλιμπάν

Η κρίση ηγεσίας στους Ταλιμπάν αυξάνει τις πιθανότητες η στρατηγική της αφγανικής κυβέρνησης να δώσει μια προοπτική ειρήνης

Η εξέγερση των Ταλιμπάν κατακερματίζεται μετά την αποσκίρτηση μαχητών για πιο ακραίες ομάδες

Ο νέος ηγέτης των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν αντιμετωπίζει δύο προκλήσεις: να εδραιώσει την εξουσία του μετά τον θάνατο του μουλά Ομάρ και να ενώσει ένα διασπασμένο κίνημα μετά την αποσκίρτηση μαχητών για πιο ακραίες ομάδες όπως το Ισλαμικό Κράτος (IS). Καθώς η εξέγερση των Ταλιμπάν κατακερματίζεται, με τρόπο δημοσίως εμφανή, αυξάνονται οι πιθανότητες ότι η στρατηγική τού «διαίρει και βασίλευε» της Καμπούλ μπορεί να δώσει μια μακροπρόθεσμη προοπτική ειρήνης.

Πρακτορεία στο Αφγανιστάν οργανώνουν το «ταξίδι» για Ελλάδα!!!

«Δεν ξέρω τίποτε για τη χώρα σας, μην το πάρετε άσχημα, απλώς δεν ήθελα ποτέ να φτάσω εδώ. Εγώ, στη Γερμανία πάω», λέει ο Καμπίρ. Η Ελλάδα δεν υπήρχε καν στα σχέδιά του, ήταν σαν την Τουρκία: μια χώρα – πέρασμα προς τα όνειρά του. Μοιάζει με Ελληνα ή με Ισπανό. Εχει σκουλαρίκι στο αυτί, σαν τουρίστας του Αυγούστου, και μιλάει αγγλικά πιο καλά από μένα.
Ο Καμπίρ λέει πως η γλώσσα που μιλάει ακόμα πιο καλά, είναι εκείνη των υπολογιστών, μόνο που το λάπτοπ του είναι κάπου στο Αφγανιστάν, κι εκείνος έχει κολλήσει στην Αθήνα. Ξέρει καλά πως το πτυχίο προγραμματιστή από τη χώρα που γεννήθηκε ίσως μοιάζει με ανέκδοτο για τους εργοδότες στην Ευρώπη. Ακόμα κι έτσι, το ταξίδι ήταν μονόδρομος γι’ αυτόν τον νεαρό απ’ την Καμπούλ.
Mέσω Facebook

Ο Σόιμπλε, ο ΣΥΡΙΖΑ, το νέο μνημόνιο και τα γερμανικά αεροδρόμια της Ελλάδας

του Γιώργου Μαλούχου.

Στις 13 Αυγούστου το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής έλαβε την απόφαση. Στις 14 Αυγούστου έγινε νόμος με την ψήφιση του τρίτου «αριστερού» Μνημονίου. Στις 17 Αυγούστου, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως: κι έτσι, η γερμανική Fraport, έγινε κυρία των 14 ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων με τίμημα 1,23 δις ευρώ.Κατά διαβολική σύμπτωση, την ίδια ημέρα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε, ο οποίος πριν από λίγες εβδομάδες έσταζε δηλητήριο και απειλούσε την Ελλάδα, έσταζε πλέον μέλι και δήλωνε ότι δεν έχει καμία επιφύλαξη για το ελληνικό πρόγραμμα!… Καλούσε δε τους Γερμανούς βουλευτές να το ψηφίσουν σήμερα Τετάρτη στο Ράιχσταγκ…. (Το ίδιο απόγευμα πάντως έδινε και μια συνέντευξη για να πει ότι ίσως η Ελλάδα να χρειαστεί κι άλλο πρόγραμμα – κρατάει την επιφύλαξη της νέας γκρίνιας για την επόμενη φάση εκχωρήσεων…)

Συρία: Ο ρωσικός στρατός μπαίνει στο χορό

Με καταγωγή από το Ταταρστάν, ο στρατηγός Valery Gerasimov, Αρχηγός του Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας και αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, γνωρίζει καλά το Ισλάμ. Περαιτέρω, κατέστειλε εγκλήματα που διαπράχτηκαν από άλλους Ρώσους στρατιωτικούς στην Τσετσενία και πολέμησε νικηφόρα τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Εμιράτου της Ιχκερίας (Ichkeria).

του Τιερί Μεϊσάν

Πρόκειται για μια βαθιά και σημαντική αλλαγή που μόλις έλαβε χώρα στο Λεβάντε: ο ρωσικός στρατός άρχισε να συμμετέχει στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στη Συρία. Ενώ απουσιάζει από τη διεθνή σκηνή μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ενώ προχωράει με προσοχή, μόλις δημιούργησε μια ρωσοσυριακή επιτροπή, παρέδωσε όπλα και πληροφορίες, και έστειλε συμβούλους. Όλ’ αυτά με περισσότερο η λιγότερο συντονισμό με το Λευκό Οίκο.

Η Ρωσία, η οποία είχε διαπραγματευτεί μια περιφερειακή συμμαχία κατά του Ισλαμικού Εμιράτου με τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία και την Τουρκία αναγκάστηκε να αλλάξει στρατηγική μετά την τουρκική αντιστροφή. Η Άγκυρα αποφάσισε πράγματι να σπάσει τους δεσμούς με τη Μόσχα, καταγγέλλοντας, χωρίς πραγματικό λόγο, τη σύμβαση του αγωγού ΦΑ Turkish Stream, δημιουργώντας με την Ουκρανία μια Διεθνή Ισλαμική Ταξιαρχία για να αποσταθεροποιηθεί η Κριμαία [1], και προσφέροντας ενίσχυση στο Ισλαμικό Εμιράτο εναντίον των Κούρδων του PKK και του YPG. Παρομοίως, ο Λευκός Οίκος αναγκάστηκε να αλλάξει τη στρατηγική του μετά τους ελιγμούς του στρατηγού John Allen ο οποίος είχε υποσχεθεί στον πρόεδρο Ερντογάν να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» για το Ισλαμικό Εμιράτο στη βόρεια Συρία [2] .

Οἱ ἀποκεφαλιστὲς ἐνίοτε εἶναι καὶ …«ἐπιχειρηματίες»!!!

Οι αποκεφαλιστές αδειάζουν τα Μουσεία της Συρίας και τα στέλνουν στα αφεντικά τους στην Αγγλία, στους Οίκους Δημοπρασιών που ελέγχονται από τους γνωστούς τοκογλύφους και τα τσιράκια τους.

Σίγμα

Ο θανατηφόρος και τοξικός καπιταλισμός της Κίνας

Τι υπάρχει πίσω από την έκρηξη των χημικών στο Τιαντζίν

Καπνός υψώνεται στο βάθος από το σημείο της έκρηξης στο Τιαντζίν, η οποία μετέτρεψε τα εκατοντάδες καινούργια αυτοκίνητα παράπλευρου πάρκινγκ σε αποκαΐδια

Περισσότερο από μία εβδομάδα μετά την πολύνεκρη έκρηξη στην αποθήκη με τα χημικά που σημειώθηκε στην πόλη Τιαντζίν της Κίνας, ο αέρας, το νερό και το έδαφος παραμένουν μολυσμένα από τις επικίνδυνες ουσίες. Εξίσου «μολυσμένο» είναι και το γενικότερο κλίμα όσον αφορά το κατά πόσο τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας στην Κίνα του γρήγορου καπιταλισμού, της διαφθοράς και των εργατικών ατυχημάτων.

Οι κάτοικοι του Τιαντζίν, το οποίο είναι το δέκατο πιο πολυσύχναστο λιμάνι παγκοσμίως, αναφέρουν ότι ο αέρας «μυρίζει περίεργα», ιδίως όταν βρέχει, και προκαλεί βήχα. Οι περισσότεροι διστάζουν να πιουν το νερό της βρύσης. Στις όχθες του ποταμού Χαϊχέ, που βρίσκεται κοντά στην αποθήκη, ξεβράστηκαν χιλιάδες νεκρά ψάρια, εντείνοντας τις ανησυχίες για ευρεία μόλυνση.

Ποιος ακριβώς είναι ο κίνδυνος για την περιοχή; Η απάντηση είναι μονολεκτική: άγνωστος. Το Πεκίνο αντιμετωπίζει το όλο θέμα με αδιαφανείς διαδικασίες, ενώ η διαφθορά που περιβάλλει κάθε στοιχείο της λειτουργίας της αποθήκης χημικών καθιστά την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη.

Κανένας δεν έχει την πλήρη λίστα με τα χημικά που ήταν αποθηκευμένα. Η κυβέρνηση παραπέμπει στον υπεύθυνο της αποθήκης, ο οποίος όμως είναι πολύ σοβαρά τραυματισμένος για να μιλήσει. Οι Αρχές υποστηρίζουν ότι το νερό του ποταμού Χαϊχέ δεν έχει υψηλότερα από το συνηθισμένο επίπεδα κυανίου και ότι τα ψάρια πέθαναν από υποξία επειδή τα επίπεδα του οξυγόνου βρέθηκαν εξαιρετικά χαμηλά.

Ζητήματα Ελλήνων Βορείου Ηπείρου στο ελληνικό ΥΠΕΞ

Επιστολή στο Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων για ζητήματα των αρμοδιοτήτων του στη Βόρειο Ήπειρο
Προς: Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Ελληνικής Δημοκρατίας
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα βιώνει εδώ και μία πενταετία μία συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, ενώ αυτές τις μέρες οδηγείται τόσο σύντομα σε διαδικασία βουλευτικών εκλογών.
Όλα αυτά δυστυχώς, αλλά όχι δικαιολογημένα, φέρνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα σημαντικά εθνικά ζητήματα όπως του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Από την πλευρά μας πρέπει να θέσουμε στην όποια ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων τρία βασικά ζητήματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του, τα οποία προέκυψαν το τελευταίο διάστημα στην Βόρειο Ήπειρο.

Raising the Wreck - The Vasa Museum in Stockholm, Part 2

After the Vasa sank, the upper parts of her three masts with their rigging were still visible which must have made for a somewhat eerie sight.

(Left: the main mast)

I was suprised to learn that attempts to raise the Vasa were made immediately after she went down. The unfortunate captain Söfring Hansson was tasked with coordinating the effort. He'd likely have been grateful for the chance to sort the mess before King Gustav Adolf came visiting in a mood as foul as the letters he had written. "Sorry, your Majesty, she got a bit wet, but we'll give her a brush up and she'll be as good as new, I promise," would have sounded nicer than pointing at the slanted mast tops in the harbour. "There she lies."

Salvaging technology in the 17th century worked like this: Two ships, often just hulks, were placed on both sides of the sunken ship. A number of ropes were sent down and hooked to the ship with the help of special anchors. I could not find details about the process but it may have involved freedivers - we'll later see that those could reach the ground where the Vasa lay. The hulks were then filled with as much water as was safe for them to hold so they would lie deep in the water, the ropes tightened and the water pumped out. When the hulks or ships rose again, they would take the sunken ship up with them. The process was repeated until the wreck could have been transported to shallower waters and then further until she was fully raised above water level. At this early stage, the timber of the Vasa was not yet waterlogged, so the method might have worked.

The Ship that Never Sailed - The Vasa Museum in Stockholm, Part 1

Well, she did sail some 1,300 metres before she sank on her maiden voyage in August 1628, but that doesn't really count. It was bad news for King Gustav II Adolf of Sweden who commissioned the Vasa, and a worse fate for the 30 people who drowned, but it turned out a good thing for historians, since the wreck could be salvaged in 1961 and gives us a fine example of a warship in the early 17th century.

Today, the Vasa is housed in a new museum in Stockholm which I visited in 2012. The light is dim, the timber of the ship darkened in the process of conservation, and photographing - no flash allowed - proved a bit tricky, but I managed to get enough decent shots (with the help of photo editing software) for a blogpost or two.

The Vasa (seen from the bow) in her new home, the Vasa Museum in Stockholm
When Gustav II Adolf of Sweden, scion of the Vasa dynasty, became king in 1611, he inherited no less than three wars: with Denmark, Poland, and Russia, as a result of the Swedish attempts to expand their power in the Baltic Sea. Plus a cousin who wanted his throne. No wonder the young king (born 1594) needed warships.

Ο Ολάντ τίμησε τον Ελληνοαμερικανό που αφόπλισε τζιχαντιστή

ΗΡΩΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΤΡΕΝΟ

Το 22χρονο Άλεκ Σκαρλάτο, τον Ελληνοαμερικανό ο οποίος μαζί με δύο Αμερικανούς φίλους του και έναν Βρετανό συνεπιβάτη τους ακινητοποίησαν την περασμένη Παρασκευή 25χρονο ένοπλο Μαροκινό βράβευσε σήμερα ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ.

Η περιπέτεια που διαδραματίστηκε εντός του τρένου το οποίο εκτελούσε τη διαδρομή Αμστερνταμ – Παρίσι και στο οποίο επέβαιναν οι τέσσερις άνδρες μοιάζει βγαλμένη από σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ.
Η έγκαιρη παρέμβασή τους και το γεγονός ότι δεν υπήρξαν θύματα από την επίθεση, παρά μόνο τραυματίες, μετέτρεψαν τον Σκαρλάτο και τους φίλους του αλλά και τον Βρετανό σε ήρωες. Ηδη τιμήθηκαν με μετάλλιο ανδρείας από τις τοπικές Αρχές, ενώ σήμερα ακολούθησε η βράβευσή τους από τον Γάλλο πρόεδρο.

Η Ρωσία δεν παρέδωσε Mig-31 στη Συρία

“Η Ρωσία δεν προτίθεται να παραδώσει τα καταδιωκτικά MiG-31 σε μια χώρα που σπαράσσεται από τον πόλεμο, όπως είναι η Συρία”.
Αυτό δήλωσε ο γενικός διευθυντής της ρωσικής εταιρείας αεροσκαφών MiG, Σεργκέι Κορότκοφ, αναφορικά με τις πρόσφατες φήμες ότι η Ρωσία θα στέλνει  τα υπερηχητικά MiG-31 στη Συρία.

Τον αρχαίο ναό του Βάαλ-Δία στην Παλμύρα ανατίναξαν οι τζιχαντιστές

Το ναό του Βάαλ-Δία στην αρχαία πόλη της Παλμύρα, στην ανατολική Συρία ανατίναξαν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους που ελέγχουν την αρχαία πόλη, όπως ανακοίνωσε απόψε ο διευθυντής Αρχαιοτήτων και Μουσείων της χώρας.
“Το Ντάες (σ.σ. το αραβικό ακρωνύμιο του Ισλαμικού Κράτους) τοποθέτησε μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών στον ναό και τον ανατίναξε. Το κτίριο καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό” είπε ο Μααμούν Αμπντουλκαρίμ.

Σαν σήμερα το 1975 καταδικάζονται σε θάνατο οι Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος

Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, με πρόεδρο τον Ιωάννη Ντεγιάννη, εκδίδει την απόφασή του στη δίκη των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου.

Θάνατος για τους Γεώργιο Παπαδόπουλο, Στυλιανό Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο. Οκτώ κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε ισόβια, επτά σε ποινές προσκαίρου καθείρξεως και δύο αθωώνονται. Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή μετατρέπει τις θανατικές ποινές σε ισόβια.
Πηγή: sansimera

Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου, πίνακας του Φρανσουά Ντιμπουά

Με τον χαρακτηρισμό αυτό έμεινε στην ιστορία η γενική σφαγή των Διαμαρτυρομένων (Ουγενότων) στο Παρίσι, από τους Ρωμαιοκαθολικούς, στις 24 Αυγούστου 1572, κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου Βαρθολομαίου. Ως έκφραση χρησιμοποιείται στον καθημερινό λόγο για περιπτώσεις μαζικών και βίαιων εκκαθαρίσεων.
Ο τερματισμός του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Διαμαρτυρομένων και Καθολικών στη Γαλλία με το Διάταγμα του Αγίου Γερμανού (1570) δεν έλυσε το πρόβλημα στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο χριστιανικά δόγματα, που διεκδικούσαν την άσκηση επιρροής στον άβουλο βασιλιά Κάρολο Θ’. Ο διορισμός στο ανακτορικό συμβούλιο του προτεστάντη ναυάρχου Γκασπάρ Ντε Κολινί και η μεγάλη επιρροή του στον βασιλιά προκάλεσε την αντίδραση των Ρωμαιοκαθολικών.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός 1714 – 1779

Έλληνόρθοδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος και εθνεγέρτης. Υπήρξε η πλέον δραστήρια και επιβλητική φυσιογνωμία του νεοελληνικού Μαρτυρολογίου. Η μνήμη του παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα.
Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Κώνστας και γεννήθηκε στο Μεγάλο Δέντρο της Αιτωλίας το 1714 από γονείς θεοσεβούμενους. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο ιεροδιδασκαλείο του Γεράσιμου Λύτσικα στη Σιγδίτσα Φωκίδας και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στη Μονή της Αγίας Παρασκευής στα Βραγγιανά των Αγράφων.

Μιχαήλ Ε’ ο Καλαφάτης 1015 – 1042

Αυτοκράτορας του Βυζαντίου για τέσσερις μήνες (10 Δεκεμβρίου 1041 - 20 Απριλίου 1042). Ανήκε στη Μακεδονική Δυναστεία.
Ο Μιχαήλ γεννήθηκε το 1015 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του πατρίκιου και ναυάρχου Στέφανου και της Μαρίας, αδελφής του αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ' του Παφλαγόνα. Ο πατέρας του είχε ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα ως καλαφάτης (ή διανάκτης, επισκευαστής ξύλινων σκαφών), εξ ου και το προσωνύμιο, που τον ακολουθούσε.
Ανήλθε στο θρόνο του Βυζαντίου στις 10 Δεκεμβρίου 1041 ως Μιχαήλ Ε', μετά την παραίτηση του θείου του αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ' του Παφλαγόνα και αφού εν τω μεταξύ είχε υιοθετηθεί από τη θεία του αυτοκράτειρα Ζωή Πορφυρογέννητη, η οποία θα συγκυβερνούσε με τον ανιψιό της ως συναυτοκράτειρα. Αποφασισμένος να απογαλακτιστεί από το οικογενειακό περιβάλλον και να κυβερνήσει μόνος του, ήλθε σε σύγκρουση με τον θείο του Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο, τον οποίο εξόρισε σε μοναστήρι.

Ρίτσαρντ Ατένμπορο 1923 – 2014

Άγγλος σκηνοθέτης, παραγωγός και ηθοποιός· από τις κορυφαίες προσωπικότητες του βρετανικού κινηματογράφου. Μεγάλη του επιτυχία το βιογραφικό έπος «Γκάντι», που σκηνοθέτησε το 1982 και απέσπασε οκτώ βραβεία Όσκαρ.
Ο Ρίτσαρντ Σάμιουελ Ατένμπορο (Richard Samuel Attenboro) γεννήθηκε στο Κέμπριτζ της Αγγλίας στις 29 Αυγούστου 1923. Ο πατέρας του, Φρέντερικ, ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και η μητέρα του, Μέρι Κλεγκ, διακρινόταν για το φιλανθρωπικό της έργο. Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στις κινητοποιήσεις εναντίον του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο και προσέφερε φροντίδες στους πρόσφυγες του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου.

Αλμανάκ Βασική Έκδοση 24 Αυγούστου

Προβάλλονται μόνο τα σημαντικότερα!

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

79

Εκρήγνυται ο Βεζούβιος, θάβοντας κάτω από τη λάβα τις πόλεις Πομπηία και Ηράκλεια.

Έλληνες αιχμάλωτοι επιστρέφουν το 1956 από την Αλβανία

Μία από τις πιο άγνωστες και μαύρες ιστορίες του εμφυλίου είναι το κεφάλαιο που έκλεισε ακριβώς επτά χρόνια μετά την ολοκλήρωση του. Αφορά τις συνθήκες σκλαβιάς που έζησαν οι όμηροι που πήραν μαζί τους κατά την άτακτη υποχώρηση τους στην Αλβανία μετά την ήττα στον Γράμμο οι δυνάμεις του ΔΣΕ. Ένα μείγμα από αιχμαλώτους του τακτικού στρατού, ανδρών και γυναικών από γύρω χωριά αλλά και ανθρώπων που ακολούθησαν τις δυνάμεις του ΔΣΕ και πίστεψαν ότι στην γειτονική χώρα θα ζήσουν την ζωή που ονειρεύτηκαν σε μία σοσιαλιστική χώρα και τελικά αναγκάστηκαν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες σχεδόν σαν αιχμάλωτοι πολέμου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Πριν μπει το καλοκαίρι του 1949 και γείρει οριστικά η πλάστιγγα υπέρ του τακτικού στρατού ο Δημοκρατικός Στρατός (ΔΣ) είχε καταφέρει καίρια πλήγματα κυρίως στην 75η ταξιαρχία όπου πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που προκάλεσε κατάφερε να αιχμαλωτίσει τόσο αξιωματικούς όσο και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού. Προσπάθησε να τους εντάξει στις δυνάμεις του ΔΣΕ – ανεπιτυχώς, καθώς οι τελευταίοι γνώριζαν ότι ουσιαστικά ο πόλεμος είχε κριθεί – παρέμεναν όμως αιχμάλωτοι και ακολουθούσαν τις κινήσεις του ΔΣ στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και την Ηπείρου.