Προς κάθε λυσσασμένο αντιχριστιανιστή, είτε λέγεται Φίλης, είτε ποταμίσιος Θεοδωράκης, είτε Πάσχος Μανδραβέλης, είτε οποιοσδήποτε ανορθόγραφος ανώνυμος που εδώ και μέρες ξεχύνει διαδικτυακό δηλητήριο, για την υποδοχή των τιμίων λειψάνων τη Αγίας Βαρβάρας:
Είναι γνωστό πως η δημοσιογραφία πολλές φορές αναγκάζεται να διαλέξει ανάμεσα στο δημόσιο συμφέρον και τις προσωπικές επιλογές. Ακόμα και αν έχουμε συνηθίσει μια δημοσιογραφία που προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα σε μάσκαρα, γόβες και γραβάτες στο στούντιο, η ουσία της δημοσιογραφίας, ο πυρήνας της, ταλανίζεται από αυτή και άλλες σταθμίσεις που πρέπει να κάνει, για να είναι αυτό που πρέπει να είναι. Λειτουργία στην υπηρεσία της κοινωνίας. Όποια παρέκλιση των δημοσιογράφων δεν πρέπει να οδηγεί και τη δημοσιογραφία σε παρέκλιση, πράγμα βέβαια δύσκολο και στις μέρες μας ίσως και ξεχασμένο.
Γράφω αυτές τις γραμμές, όχι μόνο γιατί η επικαιρότητα έθεσε για μια ακόμη φορά το θέμα του τρόπου λειτουργίας των δημοσιογράφων, αλλά κυρίως γιατί η εμπλοκή των ενδιαφερόμενων δίνει μια διάσταση στο θέμα που ευνοεί ίσως τη συζήτηση. Εννοώ πως δεν πρόκειται για ένα περιστατικό που κάποιοι συνέλαβαν, μήνυσαν ή απείλησαν ένα αντισυστημικό δημοσιογράφο που προκαταβολικά του έχουν αποδώσει το ρόλο του “γκρινιάρη” ώστε να τον ακυρώσουν αλλά για περίπτωση όπου αυτοί που ανησυχούν για την ποιότητα της δημοσιογραφίας, δεν είναι από εκείνους που γκρινιάζουν για όσα συμβάινουν, αλλά από αυτούς που γελάνε απολαμβάνοντας όσα “έχουν” ως δημοσιογραφία.
Δανή γεωφυσικός, που ανακάλυψε τον εσωτερικό πυρήνα της Γης.
Η Ίνγκε Λέμαν (Inge Lehmann) γεννήθηκε στις 13 Μαίου 1888 στην Κοπεγχάγη και ήταν κόρη του ψυχολόγου Άλφρεντ Λέμαν. Σπούδασε μαθηματικά στα Πανεπιστήμια της Κοπεγχάγης και του Κέμπριτζ και αρχικά δούλεψε σε ασφαλιστική εταιρεία. Στην δεκαετία του είκοσι άρχισε να ενδιαφέρεται για την σεισμολογία και το 1928 μετά από εξετάσεις προσλήφθηκε στο Γεωδαιτικό Ινστιτούτο της Δανίας.
Μια πανάρχαια τέχνη, για την οποία τίποτα δεν γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα, φαίνεται πως εξαπλωνόταν στο προϊστορικό Αιγαίο.
Οι αρχαιολόγοι την εντόπισαν πρώτη φορά στον νεολιθικό οικισμό του Στρόφιλα στην Ανδρο. Κατόπιν ανάλογα ευρήματα είχαμε στο Βαθύ Αστυπάλαιας. Τώρα το καλό τριτώνει, με βραχογραφίες και στη Χαλανδριανή της Σύρου. Αλλά δεν είχε μόνον αυτά να ανακοινώσει χθες ο ακαδημαϊκός και γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας Βασίλειος Πετράκος κατά την παρουσίαση του έργου που επιτελέσθηκε το 2014. Επιπροσθέτως μάθαμε ότι στον Στρόφιλα έχουμε και βραχογραφίες με ανθρώπους! Κάτι που πρώτη φορά συναντάμε στον ελλαδικό χώρο κατά τη Νεολιθική Περίοδο.
Έλληνας γιατρός και ερευνητής με παγκόσμια αναγνώριση. Είναι περισσότερο γνωστός για τη μέθοδο πρώιμης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, που φέρει το όνομά του («Τεστ Παπανικολάου» ή «Τεστ Παπ») και έχει σώσει τη ζωή χιλιάδων γυναικών.
Ο Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883 στην Κύμη Ευβοίας. Ήταν γιος του γιατρού και πολιτικού Νικόλαου Παπανικολάου, που διετέλεσε δήμαρχος Κύμης και βουλευτής Ευβοίας. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κύμη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και κατόπιν οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές του.
Από τις σημαντικότερες μάχες της Ελληνικής Επανάστασης, που άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς (σημερινής Τρίπολης) στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Διεξήχθη στις 12 και 13 Μαΐου του 1821 γύρω από το ορεινό χωριό Βαλτέτσι της Μαντινείας (12 χιλιόμετρα δυτικά της Τριπολιτσάς) και στέφθηκε από τη νίκη των ελληνικών όπλων.
Μετά τη μάχη του Λεβιδίου (14 Απριλίου 1821) και την ήττα των Τούρκων, δημιουργήθηκαν ελληνικά στρατόπεδα στο Βαλτέτσι, το Χρυσοβίτσι και την Πιάνα, με πρωτοβουλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, για τον συντονισμό των πολεμικών επιχειρήσεων που απέβλεπαν στην άλωση της Τριπολιτσάς, του σημαντικότερου οθωμανικού στρατιωτικού και διοικητικού κέντρου της Πελοποννήσου. Ήταν εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο του «Γέρου του Μωριά», που κατόρθωσε, με δυσκολία είναι αλήθεια, να το επιβάλει και στους λοιπούς οπλαρχηγούς. Ο ίδιος πηγαινοερχόταν καθημερινά στα τρία στρατόπεδα, επιλύοντας κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν και ενθαρρύνοντας τα παλληκάρια. «Εκοιμόμουν εις το Βαλτέτσι, εγευμάτιζα στην Πιάνα και εδείπναγα εις το Χρυσοβίτσι» γράφει χαρακτηριστικά
