Ετικέτες

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Ο δικός μου αριστερός


1/2/14 | 1 σχόλια | 0 απαντήσεις | 62 εμφανίσεις

aristera-thumb-largePhoto: Κ. Τσακαλίδης @fosphotos.com

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του βάσανο, κι αγωνίζεται για την εξάλειψή του ακόμα κι όταν η δική του ζωή δεν απαιτεί αγώνα.
Αριστερός για μένα θα πει ο πραγματικά ευαίσθητος, η κεραία μέσα στο χάος που πάλλεται κάθε φορά που την αγγίζει κάτι ανθρώπινο.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (ΜΙΚΡΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΡΘΡΩΝ)

Χριστιανική ριζοσπαστικότητα και Αριστερά

1/2/14 | 0 σχόλια | 0 απαντήσεις | 45 εμφανίσεις
ekklhsia-aristera-epist-synedrioΤου Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου
«Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του Κλήρου που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη»
Άρης Βελουχιώτης
«Η δική μας επανάσταση σφύζει από χριστιανικά ιδεώδη… η Επανάσταση και ο Χριστιανισμός δεν είναι δύο πράγματα αντίθετα»
Ντανιέλ Ορτέγκα 

Ποιος θα περίμενε μια καρναβαλική εκδήλωση να επαναφέρει τον προβληματισμό για τη σχέση της Αριστεράς με τη θρησκεία; Κείμενα, σχόλια, παρεμβάσεις δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο, άλλοτε συνεισφέροντας σε έναν ουσιαστικό διάλογο και άλλοτε προκαλώντας θλίψη, αφού επιβεβαίωναν για ακόμη μια φορά ότι η πατρίδα μας είναι ο τόπος των «παράλληλων μονολόγων». Εντύπωση μας προκάλεσε ο δογματισμός ορισμένων αριστερών, υπερασπιστών «της μαχόμενης αθεΐας και του αντικληρικαλισμού», η επιθετικότητά τους σε ό,τι θυμίζει «θρησκεία». Πιστεύαμε ότι οι εποχές των γενικεύσεων, του «άσπρου-μαύρου», των διαχωριστικών γραμμών και της «ιδεολογικής καθαρότητας» είχαν παρέλθει προ πολλού.

Ο Έλληνας Μαέστρος Δημήτρης Μητρόπουλος (1896 – 1960)

Γράφει ο Ιάσων Δημητριάδης
[Χριστοδούλου Ν.,
Δημήτρης Μητρόπουλος – Αφιέρωμα, Αθήνα 1996]
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος ανήκει στους μεγαλύτερους μαέστρους της ιστορίας. Από πολύ νέος, αρχικά ως συνθέτης και στη συνέχεια κυρίως ως διευθυντής της Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, υπήρξε πρωτεργάτης της ελληνικής μουσικής. Από το 1930 ξεκίνησε τη μεγάλη διεθνή του σταδιοδρομία που τον οδήγησε τελικά στις ΗΠΑ ως μουσικό διευθυντή της Συμφωνικής της Μιννεάπολης και στη συνέχεια διευθυντή της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης. Παράλληλα διηύθυνε πολλές από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου.

Για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων


Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 2, 2014
Προκόπης Κωφός
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ
Το βασικό λάθος που μπορεί να κάνει κανείς σε μια ανάλυση για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων είναι να θεωρεί πως άλλο πράγμα είναι η αξιολόγηση «αυτή καθεαυτή» και άλλο πράγμα η καθιέρωση και η αξιοποίησή της από αυτούς που την καθιέρωσαν και από όσους θα ήθελαν να την αξιοποιήσουν. Όμως, η αξιολόγηση «αυτή καθεαυτή» και η αξιολόγηση ως προωθούμενη πολιτική είναι απόλυτα συνυφασμένες. Αν η αξιολόγηση «αυτή καθεαυτή» ήταν μια καλή ιδέα και μπορούσε να λειτουργήσει τεχνοκρατικά για τη βελτίωση, για παράδειγμα, της διδασκαλίας και της έρευνας στην Ανώτατη Εκπαίδευση θα είχε εισαχθεί ως θεσμός προ πολλού! Είναι απλοϊκό να δεχτούμε πως όλοι οι προηγούμενοι και σε όλα τα επίπεδα, έξωθεν, άνωθεν και εκ των ένδον, δεν το σκέφτηκαν και δεν την αξιοποίησαν, αν δεχτούμε πως θα μπορούσε να λειτουργήσει βελτιωτικά. Ως εκ τούτου, είναι σχεδόν αυτονόητο πως προωθείται τώρα για να υπηρετήσει άλλους σκοπούς και άλλες επιδιώξεις και όχι τη βελτίωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Ειδικότερα, για τα ΑΕΙ, η οποιαδήποτε αξιολόγηση και με οποιαδήποτε κριτήρια, βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα που πρέπει να χαρακτηρίζει την Ανώτατη Εκπαίδευση, δηλαδή την ελεύθερη εξέλιξη της διδασκαλίας και της έρευνας που αναζητά το καινούριο, διότι τα υποτάσσει και τα καθηλώνει στα δεδομένα και τις απαιτήσεις της τρέχουσας κατάστασης, με βάση τα οποία θα γίνει η αξιολόγηση αυτή.

Γιατί οι αρχαίοι «έβαζαν νερό» στο κρασί τους


Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 2, 2014


Συχνά, και ιδιαίτερα τώρα, γίνομαι αποδέκτης ερωτημάτων σχετικών με το αν οιαρχαίοι Έλληνες είχαν υποκατάστατα των σημερινών ψυγείων και ακόμη αν είχαν τη δυνατότητα να ψύχουν τα διάφορα ποτά τους. Και στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση είναι θετική.

Ωστόσο ακόμη και η πιο σύντομη ανάπτυξή τους απαιτεί έκταση που ξεπερνά τον περιορισμένο χώρο μιας επιφυλλίδας. Έτσι θα περιοριστώ στο δεύτερο ερώτημα, επιφυλασσόμενος σε μια άλλη, ελπίζω επίσης

καλοκαιριάτικη, επιφυλλίδα να ασχοληθώ και με το πρώτο.

Λυκαβηττός – Δεξαμενή (Ιστορική Αναδρομή στην Αθήνα μας)


dexameni kai lykabittosΓράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Με την αύρα και την δροσιά του Λυκαβηττού, αλλά και του ιστορικού βάρους της σύνδεσής της με τον αυτοκράτορα Αδριανό, όσο και με την εμπνευσμένη επέμβαση του Στρατιωτικού Συνδέσμου στα νεότερα χρόνια, η περιοχή της Δεξαμενής αποτελεί  μια απο τις επίζηλες περιοχές του κέντρου των Αθηνών. Η συνοικία ως Δεξαμενή ονοματοδοτήθηκε απο το περίφημο υδραγωγείο που είχε ξεκινήσει την κατασκευή του ο αυτοκράτορας Αδριανός και το αποπεράτωσε ο Αντωνίνος ο Ευσεβής τον 2-ο μ.Χ αιώνα. Κράτησε ωστόσο το όνομα Αδριάνειο. Το υδραγωγείο μάλιστα είχε μεγαλοπρεπή πρόσοψη με επιβλητικούς κίονες. Προϊόντος του χρόνου η Δεξαμενή χρησιμοποιούνταν όλο και λιγότερο και στα χρόνια της τουρκοκρατίας αχρηστεύθηκε τελείως. Προκειμένου μάλιστα να αντλήσουν απο αυτήν πολύτιμα οικοδομικά υλικά, ο Χασεκή την γκρέμισε και έχτισε το φερώνυμο με το όνομά του τείχος του Χασεκή. Στην οικοδόμηση του τείχους του Χασεκή, μέρος της πρόσοψης της Δεξαμένης, αποτέλεσε την «Μεσογείτικη» πόρτα του τείχους. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός, ότι οικοδομικά υπολείμματα της Δεξαμενής, υφίστανται και στην σύγχρονη κατασκευή. Απο τις χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες τώρα στο κοινωνικό πεδίο της Δεξαμενής, στα σύγχρονα χρόνια υπήρξε ο «άγιος» της ελληνικής γραμματολογίας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Διέμενε στην ευρύτερη περιοχή της, ενώ ήταν απο τους κεντρικότερους θαμώνες στα καφεναδάκια της Δεξαμενής. Άρρηκτα επίσης συνδεδεμένη ήταν η συνοικία με την κορυφαία στρατιωτικοκοινωνική παρέμβαση του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Στην Δεξαμενή συνεδρίαζαν παρασκηνιακά τα μέλη του Συνδέσμου, υπο τον ταγματάρχη Πακίτο  Ζυμπρακάκη, τον λοχαγό Κ. Σάρρο, τον λοχαγό Γ. Καραϊσκάκη, τον υπολοχαγό Χ. Χατζημιχάλη κ.α. προκειμένου με την σωστική για τον τόπο παρέμβασή τους – αντίπερα τότε στην κοινωνική παρακμή, το πτοημένο εθνικό γόητρο των Ελλήνων απο την οδυνηρή ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, την χρεοκοπία με το περίφημο του Χαριλάου Τρικούπη «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», αλλά και την απερίσταλτη αποσάθρωση του πολιτικού μας συστήματος – να προετοιμάσουν το έδαφος της έλευσης του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου, με το κίνημα στο Γουδί το 1909. Για τούτο εξάλλου μια απο τις οδούς της Δεξαμενής, φέρει τιμητικά το όνομα «Στρατιωτικού Συνδέσμου».

Ο ΜΕΓΑΛΟΦΥΗΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗ




undefined
ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ ΣΤΟ ΑΣΣΟΥΑΝ
ΜΕΤΡΗΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
Η πρώτη φορά στην Ιστορία της Μαθηματικής Γεωγραφίας, κατά την οποία έγινε πραγματική μέτρηση για τον υπολογισμό της περιμέτρου της Γης, ήταν από τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, ο οποίος υπολόγισε με εκπληκτική ακρίβεια την περίμετρο της Γης από… ένα πηγάδι στο Ασσουάν. Για τη μέτρηση αυτή ο Ερατοσθένης είχε γράψει ιδιαίτερη πραγματεία, όπως πληροφορούμαστε από την «Διόπτρα» του Ήρωνος του Αλεξανδρέως, ο οποίος αναφερόμενος στο μέγεθος της περιμέτρου της Γης σημειώνει: «Ερατοσθένης εν τω επιγραφομένω περί αναμετρήσεως της Γης».

Θεμελιακά και Απαράγραπτα Δικαιώματα και Ελευθερίες


\
“Ιστορικό ορόσημο” χαρακτηρίζει την επικείμενη προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως σώμα, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Μάρτιν Σούλτς. Έχει προφανώς εξασφαλισθεί η συναίνεση των 28 μελών της Ε.Ε., και δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα να εξασφαλισθεί και η απαιτούμενη ψήφος των δυο τρίτων των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ωστόσο, για να τεθεί σε ισχύ η προσχώρηση, θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των 48 μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκεί δεν θα υπάρξει πρόβλημα, διότι αν και όλα τα μέλη του Συμβουλίου δεν είναι μέλη της Ε.Ε., είναι όλα, απαραιτήτως, μέλη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
Όταν ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες, με την επικύρωση από τα εθνικά κοινοβούλια , 820 εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης θα διέπονται από ένα κοινό νομικό πλαίσιο και πολιτισμό, αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι μόνο. Εξ’ ου και και ο χαρακτηρισμός “ιστορικό ορόσημο” του Προέδρου Σούλτς.

ΣΦΟΔΡΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΡΩΣΙΑΣ-ΔΥΣΗΣ – Το έπαθλο της Ουκρανίας και το Βερολίνο



Το έπαθλο της Ουκρανίας και το Βερολίνο
Γράφει ο Κάσσανδρος
Τη στιγμή που η Ουκρανία φλέγεται, ας δούμε την εξέλιξη των γεγονότων.
Αρχικά υπήρξε η κατόπιν πολυετών διαπραγματεύσεων μονογραφή πέρυσι της συμφωνίας εταιρικής σχέσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε., η υπογραφή της οποίας είχε ορισθεί για τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στο Βίλνιους πέρυσι τον Νοέμβριο.

Η διάσπαση του ουκρανικού «έθνους»
Με πιρουέτα που θα ζήλευε χορευτής των Μπαλσόι, ο πρόεδρος Γιαννουκόβιτς αρνήθηκε την τελευταία στιγμή να υπογράψει, επιλέγοντας προφανώς την προσχώρηση στην «Ευρωασιατική Ένωση», το μεγάλο όραμα του προέδρου Πούτιν, στην οποία θα μετέχει ακόμη και η Συρία και στην οποία η Ουκρανία θα είναι το μέγα τρόπαιο.

ΡΑΪΧΜΑΡΣΑΛ ΜΕΡΚΕΛ



Στάθης
«Μάιν φιούρερ, λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι η Ομάδα Στρατιών Κέντρου Μπούντεσμπανκ – Γκουντέριαν πλησιάζει σε απόσταση βολής πυροβόλων των 105 mm το Ντνιπροπετρόφσκ επί του Δνείπερου». Ιστορικό ντεζαβού; Οχι! Ιστορικό πρωθύστερο.
Ενα πρωθύστερο που πριν από 10-15 χρόνια θα περιείχε ένα αδιανόητο (λόγω δύο παγκοσμίων πολέμων) οξύμωρο, ενώ σήμερα αποτελεί απλώς μια γεωπολιτική επιλογή που δοκιμάζει τις αντοχές της για το σήμερα και τις προοπτικές της για το αύριο. Η διείσδυση της Γερμανίας (και των Ευρωπαίων κολαούζων της) στην Ουκρανία προκαλεί τα φαντάσματα όλων των ευρωπαϊκών αντιθέσεων απ’ την εποχή του Φρειδερίκου της Πρωσίας και τα προσκαλεί σε έναν νέο κολασμένο χορό.

Η ζωή μέσα και έξω από το παλάτι του Φιλίππου Β’




Ένα χρυσοπόρφυρο ύφασμα με το οποίο είχαν τυλίξει τα οστά μιας Μακεδόνισσας, η αχνή όψη της λεγόμενης «Μαντόνας» των Αιγών με το θλιμμένο βλέμμα και τα ροζ μάγουλα, το κυνήγι του κάπρου, που σηματοδοτεί την ενηλικίωση των εφήβων, ένα ζευγάρι ερωτευμένα περιστέρια, είναι λίγα από αυτά που σε παίρνουν και σε ταξιδεύουν στην καθημερινότητα που ζούσαν κοινοί θνητοί, αξιωματούχοι και η βασιλική οικογένεια στη φημισμένη πόλη του βασιλιά Φιλίππου Β’, τον 4ο αιώνα π.Χ.

Το Κυμβάλειο ή ο Κυμβαλίων όπως ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες



undefined
Το Ερμητικό Κυμβάλειο αποτελεί ένα σύγγραμμα που σε έντυπη μορφή εμφανίστηκε πολύ πρόσφατα (το 1908) από μία ομάδα ατόμων που αποκαλούνται “οι 3 μύστες”. Είναι πιθανό αυτό το έργο να αποτελεί μέρος των Ερμητικών Κειμένων που αποδίδονται στον
μεγάλο μύστη της αρχαιότητας, τον (αμφιβόλου ιστορικότητας) Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο οποίος ονομάστηκε έτσι λόγω του ότι κατείχε τα τρία μέρη της κοσμικής σοφίας, δηλαδή της Αστρολογίας (εργασία της Σελήνης), της Αλχημείας (εργασία του Ήλιου) και της Θεουργίας (εργασία των Άστρων).

Αλκιβιάδης ένα από τα ύψιστα πνεύματα του κόσμου μας




Στην ιστορία υπάρχουν εκείνοι που χαρακτηρίστηκαν “μεγάλοι” για τα σπουδαία κατορθώματά τους, για τις εντυπωσιακές κατακτήσεις, για την καθολική αποδοχή τους στην εποχή που έζησαν και έδρασαν. Και υπάρχουν και οι “παραλίγο μεγάλοι”, εκείνοι που έφτασαν κοντά στο να γίνουν μεγάλοι, αλλά λόγω μιας (περισσότερο ή λιγότερο σημαντικής) λεπτομέρειας δεν τα κατάφεραν.Ο γιος του Κλεινία, Αλκιβιάδης, ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία, αν και βάσει της επίδρασής του στην εποχή που έζησε, έφθασε πολύ κοντά στο να περάσει στο πάνθεον των “μεγάλων” της ιστορίας. Ως χαρακτηριστικό δείγμα “διάνοιας δίχως αρχές” ο Αλκιβιάδης χαρακτηρίστηκε πάνω απ’ όλα για τις ικανότητές του, τη διορατικότητα, την ευφυΐα, αλλά και τον άκρατο αμοραλισμό του και τυχοδιωκτισμό του.Όταν εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Αθήνας, όλοι κατάλαβαν ότι ο διάδοχος του Περικλή είχε βρεθεί. Αντίθετα όμως με τον συγγενή του (ήταν ξάδελφος της μητέρας του, της Δεινομάχης) σπουδαίο Αθηναίο πολιτικό, ο Αλκιβιάδης δεν χαρακτηριζόταν ούτε από σύνεση, ούτε από μετριοπάθεια αλλά και από πολύ πιο χαλαρή πίστη στην πατρίδα του και στα ιδανικά που αυτή αντιπροσώπευε. Οπότε αν και σε επίπεδο ικανοτήτων και ευφυΐας ο Αλκιβιάδης ήταν ίσως ανώτερος του Περικλή, όχι μόνο δεν ωφέλησε την πατρίδα του στο μέτρο που την ωφέλησε ο θείος του, αλλά επί της ουσίας σηματοδότησε την πορεία της προς την παρακμή.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΟΥ’ 53


Seisaxtheia(περιπτώσεις διαγραφής χρέους και συνέπειες)

Από την Σοφια Τ.

Επειδή όλοι έγιναν δημοκράτες στην Ευρώπη, υπερασπιστές της, και καμώνονται πώς την ενισχύουν με λιτότητα και τρόικες, ας διαβάσουν σε ένα διάλλειμα από την αγωνία των ευρωεκλογών, καθότι είναι στουρνάρια, λίγο ιστορία(δύσκολο). Στην αρχαία Αθήνα, το κέντρο του αρχαίου κόσμου, ίσχυε ο νόμος της υποδούλωσης για χρέη. Όποιος δεν μπορούσε να ξεπληρώσει τον δανειστή του έχανε την ελευθερία του. Με μια διαφορά ισχύει σήμερα: δεν δημιουργήσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ το ελληνικό χρέος, κοινώς δεν τα φάγαμε μαζί με γνωστό πληθωρικό-τουλάχιστον- πρώην υπουργό. Ο νομοθέτης, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, και… ποιητής Σόλων ο Αθηναίος, γόνος οικογένειας ευγενών, όταν πήρε έκτακτες εξουσίες(περίπου 594 π.Χ.) για να λύσει την διαμάχη πολιτών-ευγενών, έλαβε πολύ τολμηρά και δραστικά μέτρα, ακριβώς επειδή η κρίση στην Αθήνα ήταν πολύ βίαιη και βαθιά, βασισμένα στην αρχή της δίκαιης ανισότητας, όχι της απόλυτης ισότητας. Ένα από αυτά ήταν και η σεισάχθεια. Σκοπός του να αποτρέψει τον εμφύλιο και την πολιτική διάλυση της Αθήνας, αλλά και να διατηρήσει την υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση και διάκριση εξουσιών. Με την σεισάχθεια(< σείω(ταρακουνώ)+ άχθος(βάρος, χρέος)), ένα μέτρο επανορθωτικό, ο Σόλων κατήργησε τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και ιδιωτών προς το δημόσιο θα λέγαμε και απελευθέρωσε όλους τους δούλους λόγω της μη αποπληρωμής τους. Κατήργησε τον δανεισμό με εγγύηση το «σώμα»(προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και της οικογένειάς του. κατάφερε να επιστρέψουν στην Αθήνα και όσοι δούλοι λόγω χρεών είχαν μεταπωληθεί σε άλλες πόλεις-κράτη. Τέλος αμνηστεύτηκαν και τα αδικήματα που επέφεραν στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Ωφελημένοι από την σεισάχθεια ήταν κυρίως οι φτωχοί εξαρτημένοι αγρότες της Αττικής. Άγνωστο είναι πώς αποκατέστησε τα θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων, γιατί δεν έχουμε γραπτές διατάξεις του Σόλωνα.