του Στέργιου Ζυγούρα
Το
κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το αξιόλογο άρθρο του Γεράσιμου
Γερολυμάτου “Η Τέχνη και ο Πολιτισμός υπό το πρίσμα της
παγκοσμιοποίησης”. Ξεκίνησε ως σχόλιο επί του άρθρου, κατέληξε σε μια
ευρύτερη τοποθέτηση, όχι όμως σε μια εκτενή ανάλυση του διάσημου όρου.
Ως
προς την σχέση των πυλώνων της παγκοσμιοποίησης: Η πολιτική
παγκοσμιοποίηση φαίνεται να έχει ως όχημα την πολιτισμική
παγκοσμιοποίηση. Πολιτική ενοποίηση δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν δεν
εμπεδωθεί η αντίστοιχη πολιτισμική (σ’ αυτό φαίνεται ότι συμπίπτουμε).
Είναι όμως ζήτημα προς διερεύνηση ποιος είναι ο στόχος της πολιτικής
ενοποίησης, όταν η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, που
γίνεται κάτω από έναν ιστό δηλωμένων αγαθών προθέσεων και μέσα σ’ ένα
πλαίσιο δηλωμένης θεσμικής υπεροχής, μοιάζει στοιχείο πολιτισμικής
ταυτότητας και όχι ενέργεια που προκύπτει μέσα από έναν μαθηματικό
υπολογισμό. Μήπως τότε ανατρέπονται τελείως το όχημα και ο προορισμός;