Στο κυριακάτικο Έθνος διαβάζουμε πως καταργείται ο νόμος του 1959, που ανέστειλε τη δίωξη των Γερμανών εγκληματιών πολέμου και ανοίγει ο δρόμος για να δικαστεί ο Αλόις Μπρούνερ, που οργάνωσε την «τελική λύση» σε βάρος 50.000 Εβραίων στην κατοχική Θεσσαλονίκη.
Θα αφήσω κατά μέρος τη συζήτηση για το πόσο χρήσιμη είναι σήμερα η δικαστική ανακίνηση παρόμοιων υποθέσεων όταν η πλειοψηφία των καταζητούμενων ναζί εγκληματιών θα έχει ήδη πεθάνει. Για παράδειγμα, αν ζει σήμερα ο φρικιαστικότερος ίσως εγκληματίας ναζί που έδρασε στην Ελλάδα, ο Αλόις Μπρούνερ, θα είναι 98 χρονών πράγμα απίθανο. Το ζήτημα εδώ είναι μια ιστορική αποτίμηση απαλλαγμένη από ρεβιζιονισμό, πάθη κι έριδες που ταλάνιζαν τα προηγούμενα χρόνια λόγω της κοντινής χρονικής απόστασης από το τέλος του Β’ ΠΠ. Πλέον η ηθική καταδίκη είναι δεδομένη, αυτό που μένει δεν είναι μόνο η ιστορική αποτίμηση αλλά και η ξεκάθαρη πολιτική καταδίκη ειδικά από την ελληνική πολιτική σκηνή όλων των αποχρώσεων (όχι και όλων, ένα «μικρό» ελληνικό κόμμα που κινείται στις παρυφές των άκρων αντιστέκεται στην Pax Republica…). Γιατί η ντουλάπα της ελληνικής πολιτικής σκηνής κρύβει ακόμα πολλούς σκελετούς. Ας ξετρυπώσουμε λοιπόν, με αφορμή το άρθρο του Έθνους, μερικούς από αυτούς. Μεταξύ άλλων, γράφει το κυριακάτικο (25/04/2010) Έθνος: