Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Τον φιλοξενήσαμε τον Οκτώβριο του 2013. Οι πράξεις του άφησαν και αφήνουν σημάδια σε ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Μας δίδαξε και μας διδάσκει τι πάει να πει ανθρωπιά, αγάπη κι αλληλεγγύη , στον τερατόμορφο κόσμο του σήμερα. Τελικά ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι… Άλλοι άνθρωποι, όμορφοι άνθρωποι, όπως ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος.
Ο άνεργος που μέχρι πρότινος τάιζε 3.000 άτομα το μήνα σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και σήμερα το παρέχει για 6.000 άπορους το μήνα.
«Δεν είναι συσσίτιο … Δεν είναι ελεημοσύνη… Είναι απλά ένα γεύμα, που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο, όπως παλιά, που τρώγανε όλοι μαζί στις γειτονιές… Που δυστυχώς πια, τις πλείστες φορές, το βλέπουμε, μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες…» Κι αυτές τις αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές, λοιπόν, ο σεφ της αγάπης, τις ζωντάνεψε, τους έδωσε, χρώμα, οσμή, γεύση, και τις συναντάμε στη γειτονιά , τη δικιά του αλλά και σε κάθε γειτονιά ή νησί που επισκέπτεται … και μαγειρεύει καθημερινά ζωντανά, και επί τόπου τρώνε όλοι μαζί…