Ετικέτες

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Ποιός πλήρωσε την «εξυγίανση» της υγείας;




Το έλεγε και το εννοούσε ο φίλος: «αν μη τι άλλο, τα μνημόνια μας υποχρέωσαν να ασχοληθούμε με το πάρτυ που γινόταν τόσα χρόνια με τα φάρμακα και να βάλουμε τέρμα στον χορό εκατομμυρίων που είχαν στήσει κάποιοι επιτήδειοι». Φυσικά, με εξόργισε αλλά, καθώς εκείνη την στιγμή δεν είχα πρόσβαση σε στοιχεία, περιορίστηκα στο απλό «καλά, ρε συ, όντως πιστεύεις ότι Λοβέρδος, Άδωνις και Βορίδης τα βάλανε με τους επιτήδειους; για τόσο ριζοσπάστες τούς έχεις;», το οποίο στόλισα με μερικές γενικόλογες παρατηρήσεις. Σήμερα, λοιπόν, που έχω τα στοιχεία μπροστά μου, ας τα μοιραστώ μαζί του (και μαζί σας), αφήνοντας τους αφορισμούς κατά μέρος.
Κατ’ αρχάς, θα συμφωνήσουμε ότι όντως η ετήσια δημόσια φαρμακευτική δαπάνη (ΕΔΦΔ) αυξανόταν μέχρι το 2009, μόνο που θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η ετήσια αύξηση δεν ξεπερνούσε τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Επίσης, θα συμφωνήσουμε ότι πράγματι στηνόταν πανηγύρι από τους επιτήδειους στον χώρο τού φαρμάκου τόσα χρόνια, μόνο που θα διαφωνήσουμε με την εκτίμηση πως αυτό το πανηγύρι τελείωσε ή, έστω, περιορίστηκε. Ας πάμε, όμως, στα στοιχεία, όπως αυτά αποτυπώνονται στην μελέτη τού ΙΟΒΕ «Η φαρμακευτική αγορά στην Ελλάδα – Γεγονότα και στοιχεία 2013«.

Gustave Le Bon – Οι εκλογικές μάζες…

 

alone_in_crowd
Οι εκλογικές μάζες, δηλαδή οι ομάδες που καλούνται να εκλέξουν τους τιτλούχους κάποιων υπηρεσιών, είναι μάζες ετερογενείς όμως, καθώς δεν δρουν παρά μόνο με ένα καθορισμένο τρόπο:
επιλέγουν ανάμεσα σε διάφορους υποψηφίους, δεν μπορούμε να παρατήσουμε σε αυτές παρά κάποιους από τους χαρακτήρες που περιγράψαμε προηγουμένως.
Αυτοί που εκδηλώνουν κυρίως είναι η ασθενής ικανότητα για συλλογισμό, η απουσία κριτικού πνεύματος, η οξυθυμία, η ευπιστία και η υπεραπλούστευση.
Ανακαλύπτουμε επίσης στις αποφάσεις τους την  επιρροή των καθοδηγητών και το ρόλο των παραγόντων που απαριθμήσαμε προηγουμένως: τη διαβεβαίωση, την επανάληψη, το κύρος και τη μετάδοση.

Ας διερευνήσουμε πώς τις παρασύρει κανείς. Με μεθόδους που πετυχαίνουν με τον καλύτερο τρόπο, θα συναχθεί καθαρό η ψυχολογία τους.
Η πρώτη από τις ιδιότητες που πρέπει να έχει ο υποψήφιος είναι το κύρος. Το προσωπικό κύρος δεν μπορεί να αντικατασταθεί παρά από αυτό της ισχύος. Το ταλέντο, η ίδια η ευφυΐα, δεν είναι στοιχεία επιτυχίας.

Η Αγαπητή Έλενα διδάσκει ακόμη…


από την Γιώτα Τζιαμουράνη
 «η ηθική είναι ένας ανθρώπινος παράγοντας…και άρα υποκειμενικός»
agapiti-elena-2
Από τα διάφορα στοιχεία που αναφέρθηκαν σε μια πρόσφατη ανάλυση για την κρίση στη ρωσική οικονομία, συγκράτησα ότι ο επιχειρηματίας Ρομάν Αμπράμοβιτς έχασε τουλάχιστον 300 εκατομμύρια δολάρια σε μια ημέρα. Και αν αυτό ισοδυναμεί με οικονομική καταστροφή για τον κοινό νου, η πληροφορία ότι η προσωπική του περιουσία ανέρχεται στα 10 δις δολάρια σε προσγειώνει στην παράλληλη πραγματικότητα του άκοπου πλουτισμού των περίπου 400 «ολιγαρχών» Ρώσων που η συνολική τους περιουσία υπολογίζεται ότι υπερβαίνει το μισό ΑΕΠ της χώρας τους.

Το «Εμείς»: Η τηλεοπτική παρουσία και η πολιτική σκακιέρα του Podemos…

 

Παρατηρήσεις μιας κοινής θνητής

της Πεϊνέτα

«Ο Λευκός Άνθρωπος μιλάει με τη γλώσσα του φιδιού» 

Το 1986 η ισπανική ραδιοτηλεόραση (TVE) λογοκρίνει το τραγούδι Cuervo Ingenuo (το Αφελές Κοράκι) σε στίχους του Χαβιέρ Κράχε και μουσική του ίδιου και του επίσης διάσημου τροβαδούρου Χοακίν Σαμπίνα. Είναι σα να λέμε ότι η ΕΡΤ λογόκρινε την ίδια χρονιά, την περίοδο της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, ένα τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και του Διονύση Σαββόπουλου.
Το τραγούδι είναι γραμμένο για τον Φελίπε Γκονθάλεθ. Υποτίθεται ότι τo τραγουδάει ο Ινδιάνος με το όνομα «Αφελές Κοράκι» (αφελής υπονοείται ο Κράχε, γιατί ψήφισε τον Γκονθάλεθ στις εκλογές). Το ρεφραίν έχει ως εξής: «Λευκό Άνθρωπο μιλήσει με τη γλώσσα του φιδιού / Αφελές Κοράκι δεν καπνίσει / Πίπα της ειρήνης μαζισού / μα το Μανιτού!».

Το «Αφελές Κοράκι» μιλάει για την αθέτηση του προεκλογικού κοινωνικού συμβολαίου που έφερε τον Γκονθάλεθ στην εξουσία: την υπόσχεση για μια πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι στίχοι εκθέτουν το βασανισμό ανθρώπων από την αστυνομία, τις μαζικές απολύσεις που έφερε το κλείσιμο της βαριάς βιομηχανίας υπό τις πιέσεις (με το αζημίωτο) του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου και, τέλος, το επωφελές, για την πολιτική εξουσία, εμπόριο όπλων. Είμαστε, όπως είπα, μόλις στο 1986.

Ο άκακος άνθρωπος… «Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι»

 


«ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ το οποίο μου συνέβη πριν από δυόμισι χρόνια. Ταξίδευα με τραίνο για την Μόσχα και την νύχτα άρχισα να συζητώ με ένα γαιοκτήμονα που καθόταν δίπλα μου στο βαγόνι. Απ’ όσα μπόρεσα να διακρίνω μέσα στο σκοτάδι κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα ξερακιανό άνθρωπο ηλικίας πενήντα χρονών με κόκκινη πρησμένη μύτη και απ’ ό,τι θυμάμαι είχε κάποια πάθηση στα πόδια του. Η συμπεριφορά του ήταν εξαιρετικά αξιοπρεπής -είχε καλούς τρόπους, συζητούσε όμορφα και είχε αρκετά έξυπνες ιδέες.

«Το κάτεργο του «Πλαισίου» και η αχτίδα της ελπίδας»


 


Της M.K.
Πολλά έχουν ακουστεί και κυρίως γραφτεί για τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων της εταιρίας «Πλαίσιο». Άλλοτε με σατυρικό ή και αλληγορικό τρόπο, άλλοτε γλαφυρά και άκρως αντιπροσωπευτικά της απάνθρωπης πραγματικότητας και της καθημερινότητας των εργαζομένων της εταιρίας αυτής. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια ακόμη μαρτυρία περί των συνθηκών που επικρατούν εκεί.