Του Μανώλη Καπετανάκη*
Δικαιολογημένα την τελευταία περίοδο η προσοχή και το ενδιαφέρον του κόσμου της δουλειάς ήταν στραμμένη στη τελευταία εικοσιτετράωρη απεργία, όπου η εργατιά πλαισιωμένη (έστω και σε ένα πεδίο μη βαθιάς συνειδητής συμμαχίας, μοιραία χρεωμένης με σειρά αδυναμιών και αριθμητικά ίσως υποσκελισμένης αλλά με μία τέτοια τάση συσπείρωσης ικανής να τρομάξει τα κέντρα εξουσίας) με την μαζική συμμετοχή πλατυτέρων κοινωνικών στρωμάτων και μικρομεσαίων θορύβησε τα επιτελεία του συστήματος. Αποστομώνοντας τοιουτοτρόπως βασικούς συντελεστές της νωχελικότητας του κινήματος αριστερής χροιάς και βαρκιζανικών παρακαταθηκών, οι οποίοι διατείνονται για την αγωνιστική απροθυμία (το σκουριασμένο δηλαδή και διόλου αυτοκριτικό επιχείρημα: ο κόσμος δεν τραβάει).
Δικαιολογημένα την τελευταία περίοδο η προσοχή και το ενδιαφέρον του κόσμου της δουλειάς ήταν στραμμένη στη τελευταία εικοσιτετράωρη απεργία, όπου η εργατιά πλαισιωμένη (έστω και σε ένα πεδίο μη βαθιάς συνειδητής συμμαχίας, μοιραία χρεωμένης με σειρά αδυναμιών και αριθμητικά ίσως υποσκελισμένης αλλά με μία τέτοια τάση συσπείρωσης ικανής να τρομάξει τα κέντρα εξουσίας) με την μαζική συμμετοχή πλατυτέρων κοινωνικών στρωμάτων και μικρομεσαίων θορύβησε τα επιτελεία του συστήματος. Αποστομώνοντας τοιουτοτρόπως βασικούς συντελεστές της νωχελικότητας του κινήματος αριστερής χροιάς και βαρκιζανικών παρακαταθηκών, οι οποίοι διατείνονται για την αγωνιστική απροθυμία (το σκουριασμένο δηλαδή και διόλου αυτοκριτικό επιχείρημα: ο κόσμος δεν τραβάει).