Ελληνοαμερικανοί παράγοντες πιέζουν την Ουάσινγκτον να βοηθήσει την Ελλάδα

Ελληνοαμερικανοί πολιτικοί ηγέτες ισχυρίζονται ότι οι πιέσεις που ασκούν τον τελευταίο καιρό στην κυβέρνηση των ΗΠΑ για να χρησιμοποιήσει την επιρροή της προς όφελος της Ελλάδας συμβάλλουν σημαντικά στην επίλυση της οικονομικής κρίσης της μεσογειακής χώρας, σύμφωνα με δημοσίευμα της Huffington Post.
Συγκεκριμένα ελληνοαμερικανικοί οργανισμοί λένε ότι πιέζουν την αμερικανική κυβέρνηση να ταχθεί υπέρ της εξασφάλισης καλύτερων όρων για την αποπληρωμή των χρεών της Ελλάδας στους δανειστές. Ωστόσο, όπως αναφέρουν, θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερα ο Ομπάμα δεν ήταν τόσο διστακτικός να εμπλακεί στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Parisien: 6 στους 10 Γάλλους εκτιμούν πως ο Τσίπρας θα κερδίσει στο μπρα ντε φερ με την ΕΕ

Σχεδόν έξι στους δέκα Γάλλους (59%) εκτιμούν πως ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, θα κερδίσει το μπρα-ντε-φερ με την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξασφαλίζοντας την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη με πιο ευνοϊκούς όρους απ’ ό,τι έχει προβλεφθεί, σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου Odoxa για την εφημερίδα Parisien. Το 39% πιστεύουν το αντίθετο.

Η πλειοψηφία των Γάλλων, ακόμη και οι περισσότεροι υποστηρικτές της δεξιάς (54% έναντι 44%), εκτιμούν πως ο Αλέξης Τσίπρας θα «κερδίσει το στοίχημα».

Guardian: Μη φοβάστε, η αληθινή Ελλάδα είναι ακόμη εδώ

«Με τις φήμες για ενδεχόμενο Grexit να αγγίζουν τα όρια υστερίας, τώρα είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή να δείξετε αλληλεγγύη σε αυτό το πανέμορφο και συναρπαστικό μέρος», αναφέρει σε άρθρο της η Guardian, ενθαρρύνοντας τους αναγνώστες να ταξιδέψουν στην Ελλάδα.

Ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας δηλώνει πως ό,τι κι αν συμβεί, φέτος το καλοκαίρι θα επισκεφθεί την Ελλάδα. «Κάποτε αυτό δεν ακουγόταν σαν πολιτική δήλωση, όμως σήμερα ακούγεται σαν κάτι τέτοιο», επισημαίνει στο άρθρο του ο Kevin Rushby, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι οι λόγοι του δικού του ταξιδιού είναι ίδιοι με κάθε άλλη χρονιά: το θαλασσινό αεράκι, τα ίχνη της αρχαίας κληρονομιάς και ο απλός αλλά γοητευτικός τρόπος ζωής των Ελλήνων.

Greek Cypriot wins compensation case, seizing KKTC ministries’ official vehicles

The Greek Cypriot applicant has had vehicles of the ministries seized after the compensation awarded to him by the Immovable Property Commission has not been paid. (Photo: Cihan)

A Greek Cypriot citizen who has been awarded 2.1 million pounds in compensation for property abandoned in the Turkish Cypriot north following a Turkish military intervention in 1974 has had the official vehicles of the finance and agriculture ministries of the Turkish Republic of Northern Cyprus (KKTC) seized after he was not paid the required compensation.
The Greek Cypriot citizen, whose name was not disclosed, had applied to a property commission created by the KKTC authorities in 2006 to process property complaints from the Greek Cypriots that had to abandon their real estate in the north of the island following the 1974 intervention. Ankara sent troops to the island after a Greek Cypriot coup staged by supporters of unification with Greece, dividing the island into a Turkish Cypriot north and a Greek Cypriot south.

Ενωμένα Κράτη των Βαλκανίων. Το όραμα του Ρήγα Φεραίου στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα.

Ενωμένα Κράτη των Βαλκανίων. Το όραμα του Ρήγα Φεραίου στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα.

Posted by olympiada στο Ιουλίου 11, 2015

Την ιστορική αυτή περίοδο που όλη η Ευρώπη «βράζει» και είναι βέβαιο πως, τα σαθρά «πόδια» που την στηρίζουν είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσουν, και με δεδομένο πως έχουμε πρωθυπουργό αντάξιο της Ελλάδας, κρίνω πως έφθασε η κατάλληλη στιγμή να στραφούμε προς όλους τους βαλκάνιους λαούς και να θέσουμε σε εφαρμογή το όραμα του μεγάλου Ρήγα Φεραίου.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι κατά καιρούς «Μεγάλες Δυνάμεις» πυροδοτούσαν, αιώνες τώρα, τις σχέσεις των λαών στα Βαλκάνια κι έστρεφαν τον έναν λαό απέναντι στον άλλο. Η κ. Μέρκελ, μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, βρήκε χρόνο να επισκεφθεί την Αλβανία. Ε, αυτό «κάτι» λέει.
Με τα Βαλκάνια δεν μας ενώνει η γλώσσα –στη σύγχρονη μορφή της, για να μην αναφερθώ στις δωρικές ρίζες-. Μας ενώνουν όμως κοινά ήθη, έθιμα, παραδόσεις. Με συγκεκριμένα κράτη μάς ενώνει και το θρησκευτικό δόγμα (πέραν των διασκορπισμένων ορθόδοξων μειονοτήτων, Ορθοδοξία έχει η Ρουμανία, η Σερβία, και μεγάλο μέρος της Βουλγαρίας ).
Με την Ευρώπη δεν έχουμε κοινά στοιχεία. Ούτε κοινά ήθη, ούτε έθιμα, ούτε παραδόσεις, ούτε και κοινό δόγμα. Με την Γαλλία έχουμε ιστορική αλληλουχία (μέσω του Διαφωτισμού, Γαλλική Επανάσταση, Ελληνική Επανάσταση), ενώ άξιος αναφοράς είναι ο Φιλελληνισμός (και στη Μ. Βρετανία και στη Βαυαρία). Όμως η πορεία της Ιστορίας, μας έχει διδάξει πως αυτές οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης, πάντα σχεδιάζαν να ποδηγετήσουν την Ελλάδα. Ό,τι ακριβώς βιώνουμε και σήμερα, που αφού μας τσάκισαν με τα δικά τους «όπλα», έρχονται να μας προσφέρουν «ανθρωπιστική βοήθεια» (sic)!
Είναι αυτονόητη η γεωστρατηγική σημασία της Χερσονήσου του Αίμου, αρχής γενομένης της πατρίδας μας. Στα χέρια της συγκεκριμένης κυβέρνησης βρίσκεται τώρα η έναρξη διαλόγου με όλους τους βαλκάνιους λαούς. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτό και μπορούν να βοηθήσουν.
Ας το τολμήσει πρώτος ο πρωθυπουργός μας. Ας μελετήσει το μεγαλόπνοο και προφητικό σχέδιο του Ρήγα. Ας μελετήσει το όραμα του Ρήγα. Την Mεγάλη Χάρτα του Ρήγα. Είναι βέβαιο πως αν ενστερνησθεί την ιδέα, θα την υλοποιήσει και η Ελλάδα θα παίξει κυρίαρχο ρόλο στην Ευρώπη –γιατί γεωγραφικά εκεί ανήκει-, στην Ανατολή, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ευρυδίκη Λειβαδά

olympia.gr

ΑΡΘΡΟ «ΦΩΤΙΑ» ΑΠΟ INDEPENDENT: Η Ελλάδα πρέπει να μηνύσει την Goldman Sachs για το χρέος

Η Goldman Sachs αντιμετωπίζει σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του Independent, μια ενδεχόμενη προοπτική μήνυσης από την Ελλάδα, αν η ίδια θελήσει, για τις πολύπλοκες οικονομικές συμφωνίες της Τράπεζας με την χώρα κατά τη διάρκεια του 2001, καθώς πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν αυτές τις δράσεις-συμφωνίες εκείνης της περιόδου για την επακόλουθη κρίσης του χρέους.
Η Goldman Sachs -κορυφαίος σύμβουλος χωρών με μεγάλο χρέος- είχε προσφερθεί την περίοδο του 2001 να βοηθήσει την Ελλάδα να ανακτήσει κάποια από τεράστια κέρδη από επενδύσεις που πραγματοποίησε η τράπεζα.
Σύμφωνα με έναν πρώην τραπεζίτη της Goldman Sachs ο οποίος συμβούλευε κυβερνήσεις στην ανάκτηση απωλειών, είχε συμβουλεύσει την Αθήνα πως μπορεί να ανακτήσει πολλά εκατομμύρια δολάρια που πληρώθηκαν στην τράπεζα (swaps) για να εξασφαλιστεί η θέση της χώρας στο ευρώ.
Η Ελλάδα κατόρθωσε να κρατηθεί εντός των αυστηρών κανόνων για ένταξη στην ευρωζώνη, κυρίως λόγω των πολύπλοκων οικονομικών συμφωνιών που δημιουργήθηκαν από την Goldman Sachs που ήταν στην ουσία η απόκρυψη των εκκρεμών χρεών της χώρας εκείνη την περίοδο.

crashonline.gr

Bookmark the permalink.

Η Ευρώπη, οι σοσιαλιστές και η άκρα δεξιά…

Ιουλ11 by Mαν.Αρκάς

 

 

 

 

 

 

1 Vote

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές
Ο Marc Roche στο βιβλίο του «Καπιταλισμός εκτός Νόμου» αναφερόμενος στις αποφάσεις των Ευρωπαίων σοσιαλιστών κατά τις περιόδους που αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση φαίνεται μάλλον εκνευρισμένος: «Στη Βρετανία, μετά τη σαρωτική νίκη του Εργατικού Κόμματος, στο οποίο κυριαρχούσε η τάση των Νέων Εργατικών, το Μάιο του 1997, ο υπουργός Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν αφαιρεί από την τράπεζα της Αγγλίας την τραπεζική επιτήρηση και την αναθέτει σε έναν νέο οργανισμό, που ονομάζεται Financial Services Authority  και ο οποίος υποστηρίζει ένα χαλαρό ρυθμιστικό πλαίσιο, το λεγόμενο “light touch”». (σελ. 159). Κι αν στην Αγγλία οι εργατικοί είναι αυτοί που αναθέτουν την επιτήρηση των τραπεζών σε οργανισμούς οι οποίοι επιβάλλουν «χαλαρά ρυθμιστικά πλαίσια», στη Γαλλία έχουμε το φαινόμενο του σοσιαλιστή Πιερ Μπερεγκοβουά που διετέλεσε υπουργός οικονομικών από το 1984 ως το 1986 κι από το 1988 ως το 1992: «Ο Μπερεγκοβουά, ο ποίος προερχόταν από τον κόσμο της εργατικής τάξης και αναγκάστηκε να δουλέψει από νωρίς σε εργοστάσιο, είχε ξεκάθαρες απόψεις που δεν τις κλόνιζε καμία μεταφυσική ανησυχία. Τα δεσμά της πίστωσης χαλαρώνουν, καταργείται τελείως ο έλεγχος του συναλλάγματος και των τιμών για τις επιχειρήσεις, το Χρηματιστήριο εκσυγχρονίζεται, το μονοπώλιο των ανταλλακτηρίων συναλλάγματος επίσης καταργείται σταδιακά, ενώ ενθαρρύνεται η διανομή μετοχών στα ανώτερα στελέχη, των λεγόμενων stock-options». (σελ. 159 – 160).

Ο Roche φαίνεται αμείλικτος στην παράθεση των στοιχείων: «Στην Ιταλία, οι δύο κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς του Ρομάνο Πρόντι (1996 – 1998 και 2006 – 2008) ανοίγουν τον τραπεζικό τομέα στον ανταγωνισμό και χαλαρώνουν τους κανόνες λειτουργίας των αγορών». (σελ. 160). Αλλά και στη Γερμανία η εικόνα δεν αλλάζει: «Επικεφαλής του συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων από το 1998 έως το 2005, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ ευνοεί τη συγκέντρωση του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα και την ανατροπή της χρηματοοικονομικής εποπτείας, ενώ ενθαρρύνει τις αναδιαρθρώσεις, με αποτέλεσμα τις σημαντικές περικοπές προσωπικού, και όλα αυτά παρά την αρνητική στάση του κόσμου, των συνδικάτων και των συνασπισμένων μαζί του οικολόγων». (σελ. 160). Στην ελληνική σοσιαλιστική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ ο Roche δεν κάνει αναφορά. Αυτό που παραθέτει είναι η ξεκάθαρη στόχευση της Δεξιάς, όπως τέθηκε από τη δεκαετία του 1980: «Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η ταυτόχρονη άνοδος στην εξουσία της Θάτσερ και του Ρίγκαν θα αλλάξει τα πάντα. Μείωση των φόρων, αύξηση του ελέγχου του συναλλάγματος, ιδιωτικοποιήσεις, μάχη κατά της συνδικαλιστικής εξουσίας και άρση του χρηματοοικονομικού ρυθμιστικού πλαισίου – το περίφημο big bang του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου του 1986 –είναι η ημερήσια διάταξη και στις δύο όχθες του Ατλαντικού». (σελ. 158).

Το συμπέρασμα που απομένει είναι η ξεκάθαρη πρόθεση της δεξιάς πολιτικής για χαλάρωση του τραπεζικού ελέγχου και των χρηματοοικονομικών ρυθμίσεων και η ταυτόχρονη υλοποίηση αυτών από σοσιαλιστικές κυβερνήσεις: «Η Αριστερά είναι εκείνη που θα εισαγάγει την απελευθέρωση προς κάθε κατεύθυνση: ο Ρόμπερτ Ρούμπιν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Γκόρντον Μπράουν στη Βρετανία, ο Μπερεγκοβουά στη Γαλλία και ο Ρομάνο Πρόντι στην Ιταλία. Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος; Από φόβο μήπως τους θεωρήσουν ανίκανους, οι σοσιαλδημοκράτες νιώθουν την υποχρέωση να καθησυχάσουν τους χρηματοοικονομικούς κύκλους, αφήνοντάς τους να κάνουν ό,τι θέλουν». (σελ. 158 – 159). Το κατά πόσο μπορεί να χαρακτηριστεί αριστερά μια τέτοια πολιτική προοπτική είναι μεγάλη συζήτηση. Όσο για την εκδοχή του Roche που θέτει τις σοσιαλιστικές ενέργειες αυτού του είδους ως αποτέλεσμα φόβου μπροστά στην κριτική των χρηματοοικονομικών κύκλων, κρίνεται μάλλον επιεικής, αν λάβει κανείς υπόψη του τα στοιχεία που παραθέτει σχετικά με το ηθικό βάρος αυτών των ανθρώπων: «Ο Πιερ Μπερεγκοβουά είναι εκείνος που έχει φιλίες με έναν έμπορο όπλων, το Σαμίρ Τραμπουλσί, και γενικά απολαμβάνει τη γενναιοδωρία πλούσιων φίλων του… Στη Βρετανία, ο Πίτερ Μάντελσον υποχρεώνεται να εγκαταλείψει δύο φορές την κυβέρνηση, εξαιτίας ύποπτων δεσμών που διατηρούσε με βιομηχάνους. Ο Ρομάνο Πρόντι, δύο φορές πρόεδρος του ιταλικού Συμβουλίου, κηλίδωσε τη φήμη του με το σκάνδαλο της συγχώνευσης, το 1994, ανάμεσα στη γερμανική Siemens και την ιταλική STET. Η συναλλαγή αυτή πρέπει να είχε διευκολυνθεί με μίζες. Πάντως, η Goldman Sachs, της οποίας ο Πρόντι υπήρξε σύμβουλος από το 1990 έως το 1993, είναι εκείνη που βοηθά την ιταλική πλευρά. Κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ο φάκελος θάφτηκε από την ιταλική δικαιοσύνη. Την εποχή εκείνη ο Πρόντι είναι πρόεδρος του Συμβουλίου». (σελ. 160 – 161).
Οι σχέσεις διαπλοκής ανάμεσα σε πολιτικά πρόσωπα και σε συμφέροντα εταιρειών – κατά τον Roche πάντα – καθρεφτίζονται και στις αποφάσεις του σοσιαλιστή ηγέτη Σρέντερ: «Στο τέλος της πολιτικής του καριέρας, το 2005, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ προσλήφθηκε από τη ρωσική εταιρεία Gazprom ως πρόεδρος του συμβουλίου εποπτείας της North-European Gas Pipeline, ενός ρωσογερμανικού κονσόρτσιουμ, που ανέλαβε την κατασκευή και την εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου. Άρα, ο Σρέντερ, με την ιδιότητα του καγκελάριου, είχε εγκρίνει τη διαδρομή του αγωγού στο βάθος της Βαλτικής Θάλασσας. Από το 2009 ο Γκέρχαρντ Σρέντερ είναι μέλος του διευθυντηρίου του ρωσοβρετανικού πετρελαϊκού ομίλου TNK-BP, οι ρώσοι μέτοχοι του οποίου ανήκουν στο στενό κύκλο του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν». (σελ. 161).
Για τον Roche, στην Ευρώπη τουλάχιστον, είναι περισσότερο η Δεξιά πολιτική που προσπαθεί να αντισταθεί στη σκιώδη χρηματιστηριακή οικονομία παρά οι Σοσιαλιστές: «Αναμφισβήτητα, η Δεξιά είναι εκείνη που σφίγγει το ρυθμιστικό πλαίσιο. Η Άνγκελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί και ο Ντέιβιντ Κάμερον ξεκίνησαν πόλεμο κατά της σκιώδους οικονομίας, των υπερβολικών αμοιβών των τραπεζιτών, της κερδοσκοπίας και της φοροδιαφυγής». (σελ. 163). Οι προθέσεις αυτού του πολέμου θα κριθούν από την αποτελεσματικότητά του. Το σίγουρο είναι ότι εμφανίστηκαν κατόπιν εορτής (η ζημιά είχε ήδη γίνει) κι ότι θα ήταν μάλλον υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι πέτυχαν την επιβολή ρυθμιστικού πλαισίου προς εξασφάλιση της διαφάνειας στις χρηματαγορές.
Αναλογιζόμενοι την πορεία του σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες, που μπήκε φυλακή, ή την περίπτωση του Έλληνα σοσιαλιστή Τσοχατζόπουλου,  καθίσταται σαφές ότι ο σοσιαλιστικός χώρος άρχισε να βαραίνει επικίνδυνα. Αλλά και σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, έχοντας υπόψη ότι ο Σόκρατες ήταν ο πρωθυπουργός του μνημονίου, όπως και ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου – που ήταν και πρόεδρος των σοσιαλιστών – δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι οι σοσιαλιστές της Ευρώπης συνδέθηκαν με τη μνημονιακή πολιτική της ακραίας λιτότητας που οδήγησε στη φτωχοποίηση, την ανεργία κι εν πολλοίς στην απελπισία του κόσμου. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Στα μάτια του κόσμου οι σοσιαλιστές φαίνονται περισσότερο σαν απογοητευτική ουρά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής παρά ως πολιτική δύναμη που θα ορθώσει ανάστημα απέναντι στη λαίλαπα των αγορών.
Κι αυτές ακριβώς είναι οι συνθήκες που κάνουν την άκρα δεξιά να τρίβει τα χέρια της. Ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο «Δυο ώρες διαύγειας» εξηγεί: «Ο φασισμός γεννιέται από τις απογοητεύσεις: “Κανείς δεν μας υποστηρίζει, θέλουν το κακό μας, οι Εβραίοι, οι Αφρικανοί… Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για μας, οι αξίες μας απειλούνται…”. Η Δεξιά» (εννοείται η άκρα Δεξιά) «γνώριζε πάντοτε πώς να εκμεταλλεύεται αυτές τις ανησυχίες». (σελ. 152 – 153), ενώ ο Pierre Milza στο βιβλίο «Οι μελανοχίτωνες της Ευρώπης» αναρωτιέται: «Πρέπει, άραγε, να εκπλησσόμαστε βλέποντας τους εργάτες, που καταλάμβαναν άλλοτε την κεντρική θέση στη βιομηχανική κοινωνία, να αισθάνονται παραπεταμένοι στο σημερινό κόσμο και να ψηφίζουν εφεξής μαζικά υπέρ των κομμάτων της άκρας δεξιάς;» (σελ. 697 – 698).
Κι αν αυτά φαίνονται υπερβολικά τα στοιχεία που παραθέτει ο Tzvetan Todorov στο βιβλίο «Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας» είναι καταλυτικά: «Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρούμε στην Ευρώπη ένα καινούργιο πολιτικό φαινόμενο: την άνοδο στην εξουσία λαϊκιστικών κομμάτων». (σελ. 198). Ο έσχατος λαϊκισμός και η ξενοφοβία, ως κύρια μαγιά του ακροδεξιού λόγου, βρίσκει πάντα πρόσφορο έδαφος όταν συνδυάζεται με τη φτώχεια: «Στην Ολλανδία, ένα φλογερός λαϊκιστής, ο Πιμ Φουρντάιν […] ίδρυσε ένα κόμμα που υπερασπιζόταν τις ιδέες του. Την επομένη της δολοφονίας του […] το 2002, το κόμμα του πήρε 17% των βουλευτικών εδρών στη Βουλή… Λίγα χρόνια αργότερα, το 2007, επιβλήθηκε ένας καινούργιος λαοπλάνος, ο Χιρτ Βίλδερς, που έγινε παραγωγός μιας προπαγανδιστικής αντι-ισλαμικής ταινίας και απαίτησε την απαγόρευση του Κορανίου. Από το 2010 ο κομματικός του σχηματισμός είχε συνδεθεί με την κυβέρνηση της χώρας χωρίς να συμμετέχει σ’ αυτή: χωρίς την υποστήριξή του η παραδοσιακή δεξιά δε θα είχε πλειοψηφία στη Βουλή». (σελ. 199).
Κι αν η κατάσταση στην Ολλανδία δεν κρίνεται αντιπροσωπευτική, δε μένει παρά να γίνουν αναφορές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες: «… η κατάσταση της Ολλανδίας μοιάζει μ’ εκείνη της Δανίας μέχρι το 2011, όπου η δεξιά διατηρούσε την εξουσία χάρη στην εξωτερική υποστήριξη του δανέζικου Κόμματος του Λαού, με επικεφαλής την Πία Κέρσγκορ – ενός κόμματος με σύνθημα “Η Δανία στους Δανούς”… Το ξενοφοβικό κόμμα του Κριστόφ Μπλοσέ στην Ελβετία, που κρύβεται πίσω από την επωνυμία Δημοκρατική Ένωση του Κέντρου, παρομοιάζει στην προπαγάνδα του τους ξένους με μαύρα πρόβατα που πρέπει να εκδιωχθούν από τη χώρα… Στην Ουγγαρία το κόμμα της άκρας δεξιάς Jobbik προωθεί μια προπαγάνδα έντονα ξενοφοβική (και περιστασιακά αντισημιτική)». (σελ. 199 – 200 – 201).
Ο αντισημιτισμός και ιδιαιτέρως ο αντι – ισλαμισμός δίνουν τροφή στα κόμματα της άκρας δεξιάς. Όμως πίσω απ’ αυτά κρύβεται πάντα η απογοήτευση από το πλαίσιο της τρέχουσας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κάνει τους πολίτες να νιώθουν απροστάτευτοι και να απαξιώνουν όλες τις πολιτικές ιδέες στο όνομα ενός ισοπεδωτικού απολιτίκ που ευνοεί πάντα τα ακροδεξιά στοιχεία. Ο Pierre Milza είναι ξεκάθαρος: «Τα θέματα του εθνικολαϊκιστικού καταλόγου […] δεν έχουν καμιά δυσκολία να βρουν απήχηση σε τμήματα του εκλογικού σώματος που πλήττονται περισσότερο από τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές μεταλλαγές των δύο τελευταίων δεκαετιών. Πράγματι, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πληθυσμοί αυτοί, πρέπει να βρεθούν αιτίες, να προταθούν φάρμακα και να υποδειχθούν υπεύθυνοι. Έτσι θα παραδοθούν στη λαϊκή κατακραυγή, σε πλήρη συμφωνία με τη συνήθη θεματολογία της άκρας δεξιάς, ο παραδοσιακός πολιτικός κόσμος, άβουλος και διεφθαρμένος, οι ελίτ (διοικητικές, οικονομικές, διανοητικές, κλπ.), η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η κάστα των ΜΜΕ, οι “κοσμοπολίτικες χρηματιστηριακές ολιγαρχίες”, οι “απάτριδες τεχνοκράτες” των Βρυξελών, κλπ. Όλοι τους, φορείς της διάλυσης του έθνους και της “παρακμής”, στους οποίους οι λαϊκιστές ρήτορες αντιπαραθέτουν τις αρετές των “από κάτω”». (σελ. 699).
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία φαντάζει αδύναμη να αντιπαρέλθει τις επιταγές των αγορών στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Ο λαϊκιστικός λόγος είναι αυτός που θα καλύψει τα κενά προτάσσοντας την ακροδεξιά ιδεολογία ως μοναδική «προστατευτική» διέξοδο. Ο Αλέξης Μητρόπουλος στην εισήγησή του «Ανασύνταξη του καπιταλισμού και εργατικό κίνημα» αναφέρει: «Υπερεθνικά καπιταλιστικά, χρηματιστηριακά και πιστωτικά κέντρα και υπηρεσίες, προωθούν τις αξιωματικές τους αποφάσεις στα εθνικά όργανα της αφυδατωμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Νέες εργασιακές συνθήκες διαμορφώνονται, με κύριο χαρακτηριστικό την αποξένωση της εργατικής δύναμης – ακόμη και σε κλασικούς βιομηχανικούς κλάδους – από την παραγωγή. Τώρα δεν έχουμε μόνο την αποξένωση του εργαζομένου από το προϊόν του μόχθου του. Το σύστημα παραγωγής του αρνείται τη συμμετοχή του, την ίδια τη νομιμοποιητική του βάση στην κοινωνική οργάνωση. Τα κλασικά συνδικαλιστικά και πολιτικά όπλα ακυρώνονται». Υπό αυτές τις συνθήκες το πρόταγμα του εθνικισμού και του ολοκληρωτικού – δήθεν προστατευτικού – κράτους ξαναβρίσκει τον τρόπο να φαίνεται δελεαστικό.
Η απογοήτευση από το σοσιαλιστικό χώρο, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η αποχαλίνωση της κερδοσκοπίας και το ασύδοτο των συμφερόντων του κεφαλαίου, η διαπλοκή ανάμεσα σε εταιρείες και πολιτικά πρόσωπα και η διαφαινόμενη αδυναμία της πολιτικής μπροστά στην επίθεση των αγορών επιφέρουν την οργή, την απαξίωση της δημοκρατίας και τη συνωμοσιολογία ως ερμηνεία των καιρών. Όμως δεν πρέπει να σταθεί κανείς μόνο σ’ αυτά. Ο Pierre Milza είναι απολύτως κατατοπιστικός: «… δεν χάνουμε ευκαιρία […] να επιρρίψουμε την ευθύνη για την ενίσχυση της άκρας δεξιάς στους εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου, ξαναπαίζοντας το κλασικό παιχνίδι του αντικοινοβουλευτισμού… Ασφαλώς, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει στις μεταμοντέρνες κοινωνίες μας κρίση αντιπροσώπευσης, η οποία δεν είναι άσχετη με την εκλογική ενίσχυση των άκρων. Αλλά η αδιαφορία των πληθυσμών για τα παραδοσιακά κόμματα και την πολιτική γενικώς έχει και πολλές άλλες αιτίες. Με πρώτη την εξής: ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο μια απάντηση στην κοινωνική ζήτηση που γέννησε η έλευση της μεταβιομηχανικής εποχής. Είναι προϊόν της εμπορευματοποιημένης κοινωνίας του θεάματος που εξαρτάται από την καθημερινή ετυμηγορία του δείκτη θεαματικότητας. Όλοι μας έχουμε ένα μέρος ευθύνης γι’ αυτή την εξέλιξη, αλλά οι επαγγελματίες της τηλεοπτικής ενημέρωσης οφείλουν περισσότερο από τους άλλους να αναρωτηθούν για το ρόλο που παίζουν στη διαδικασία παραγωγής του λαϊκισμού». (σελ. 709 – 710).
Κι αν όλα αυτά φαίνονται υπερβολές ο Todorov υπενθυμίζει την περίπτωση της Γαλλίας: «Στη Γαλλία, το 2002, ο αρχηγός του Εθνικού Μετώπου Ζαν – Μαρί Λε Πεν βρέθηκε στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, εκμηδενίζοντας προς στιγμήν το σοσιαλιστή υποψήφιο… Το 2011, η Μαρί Λε Πεν, που διαδέχτηκε τον πατέρα της, φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη γαλλική πολιτική ζωή και οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν γύρω στο 20% της πρόθεσης ψήφου στις επόμενες προεδρικές εκλογές». (σελ. 200 – 201). Στις εκλογές του 2012 το ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λε Πεν πλησίασε το 18%, ποσοστό που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του κόμματος. Ο Todorov προειδοποιεί: «Η Γερμανία, που φαινόταν ως τώρα ανοσοποιημένη απέναντι σ’ αυτές τις τάσεις, γνωρίζει με τη σειρά της μια άνοδο των συναισθημάτων κατά των αλλοδαπών». (σελ. 201). Για να καταλήξει: «Το 2009 οι εκπρόσωποι αυτών των διαφόρων κινημάτων συναντήθηκαν στη Βουδαπέστη, όπου ίδρυσαν μια συμμαχία εθνικών ευρωπαϊκών κινημάτων για να συντονίζει τη δράση τους». (σελ. 201). Η ελληνική πραγματικότητα επιβεβαιώνει αυτού του είδους τις  ευρωπαϊκές τάσεις, ασχέτως αν ο Todorov δεν κάνει καμία αναφορά σ’ αυτή.
Τα εθνικιστικά, λαϊκιστικά, ξενοφοβικά κόμματα κερδίζουν συνεχώς έδαφος κι αυτή είναι η πιο μεγάλη προειδοποίηση για την Ευρώπη. Ο Παναγιώτης Κονδύλης από το 1992 στο βιβλίο «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο» επισημαίνει: «Η πολιτικά και στρατηγικά απολύτως δικαιολογημένη μέριμνα για τις πιθανές αλυσιδωτές συνέπειες πολέμων ή αναταραχών σε άλλα μέρη της ηπείρου θα ήταν πάντως μικρότερη, αν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα μπορούσε να είναι εκ των προτέρων βέβαιη για την ενότητα και την αποφασιστικότητα της δράσης της. Αντί γι’ αυτό η έλλειψη ακατάλυτης ομοψυχίας στο παρόν ζωντανεύει αναμνήσεις γύρω από τις συγκρούσεις συμφερόντων στο εθνικιστικό παρελθόν – και μάλιστα όσον αφορά στους ίδιους χώρους και στα ίδια δρώντα υποκείμενα». (σελ. 72). Όσο για τον Τσόμσκι, ως συνήθως, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανοήσεων: «Αν η Ευρώπη ήταν πραγματικά ενωμένη, θα ήταν περίπου ίση με τις ΗΠΑ: Έχει περισσότερο πληθυσμό, μια εξίσου ισχυρή βιομηχανία και ένα καλύτερο επίπεδο εκπαίδευσης. Γι’ αυτό το λόγο οι ΗΠΑ τρέφουν διφορούμενα αισθήματα για την Ευρώπη. Ίσως αυτή να είναι και η αιτία που η Αγγλία, που σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από μια θυγατρική των ΗΠΑ, βοηθάει τους Αμερικανούς να εμποδίσουν την Ευρώπη να ενωθεί». (σελ. 137).
Το βέβαιο είναι ότι οι πρωτοβουλίες ανήκουν στην Ευρώπη. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι προκλήσεις των καιρών δεν κρύβουν μόνο κινδύνους αλλά και ευκαιρίες. Είναι ζήτημα οπτικής γωνίας…
Marc Roche: «Καπιταλισμός εκτός Νόμου, η οικονομία του παρασκηνίου», εκδόσεις «Μεταίχμιο», Αθήνα 2011
Noam Chomsky: «Δυο ώρες διαύγειας», εκδοτικός οίκος Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2006
Tzvetan Todorov: «Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας», εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Αθήνα 2012
Pierre Milza: «Οι μελανοχίτωνες της Ευρώπης, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά από το 1945 μέχρι σήμερα», εκδόσειςSCRIPTA, Αθήνα 2004
Το σκίτσο είναι από εδώ: http://www.cartoonmovement.com/cartoon/14251

---

Από:
http://eranistis.net/wordpress/2015/07/09/

Welt: O Φρανσουά Ολάντ είναι ο νέος ισχυρός άνδρας της Ευρώπης (;)

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Ο νέος ισχυρός άνδρας της Ευρώπης αναδεικνύεται ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Die Welt, χάρη στον τρόπο που χειρίζεται την κρίση στην Ελλάδα.
Μέχρι τώρα, σημειώνει η Welt, όταν παρατηρητές εκτός ευρωζώνης αναζητούσαν μια λύση για την κρίση στην Ελλάδα έπαιρναν τηλέφωνο τη Μέρκελ, όχι τον Ολάντ. Ωστόσο σύμφωνα με την εφημερίδα αυτό θα αλλάξει, διότι αιφνιδιαστικά ο Γάλλος πρόεδρος άρχισε να αναμειγνύεται ενεργά στην ελληνική κρίση. Γάλλοι εμπειρογνώμονες βοήθησαν τους Έλληνες να καταρτίσουν τη νέα πρόταση προς τους θεσμούς, ενώ ο ίδιος ο Ολάντ ήταν ο πρώτος που ζήτησε από την Αθήνα να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα τις διαπραγματεύσεις.

Η Μαφία κυριαρχεί στο Κοσσυφοπέδιο

«Στην οικονομική δραστηριότητα στο Κοσσυφοπέδιο είναι απίθανο να εισέλθει ένας φορέας, εντόπιος ή ξένος, χωρίς την υποχρέωση να δώσει ένα ορισμένο χρηματικό ποσό ή να μοιραστεί τα έσοδα με την ντόπια ολιγαρχία.
» Αυτό συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό  στη φυγή των επενδυτών από το Κοσσυφοπέδιο, και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς να αρχίσουν κάποια επένδυση. Σε κάθε χώρα υπάρχει μια μαφία, αλλά η διαφορά με το Κοσσυφοπέδιο είναι το είδος της μαφίας.
» Έτσι, για να ολοκληρώσω, υπάρχει μια πολιτική ολιγαρχία, η οποία ελέγχει και τους τρεις κλάδους της κρατικής υπόστασης. Ελέγχει τα ΜΜΕ, την οικονομία της χώρας και κυρίως την κοινωνία των πολιτών», σημειώνει ο αναλυτήςLeon Duhanaj, στο αλβανικό δημοσίευμα.
Η Μαφία σε όλα τα επίπεδα

Κοιτώντας το δάσος: Η αρχή του τέλους της γερμανικής ηγεμονίας και η δυναμική επάνοδος των ΗΠΑ στα ευρωπαϊκά πράγματα.

του Αλέξανδρου Δρίβα, Υποψηφίου Διδάκτορα Διεθνών Σχέσεων.
Η εποχή που ξεκίνησε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, παρουσιάζει πολλές ανισότητες, ανισορροπίες αλλά και αντιφάσεις. Πέραν αυτών που ποσοτικοποιούνται, υπάρχουν και κάποιες αντιστρόφως ανάλογες τάσεις, οι οποίες αγγίζουν την ποιοτική σφαίρα. Μολονότι η πληροφόρηση είναι –με όρους αγοράς- «ανταγωνιστική», παρόλα αυτά, δε συνεισφέρει στην ορθή διανομή του αντίστοιχα ορθού μηνύματος. Όπως η γνώση δεν υποσχέθηκε ποτέ ευτυχία, έτσι και η ενημέρωση δεν μπορεί να υποσχεθεί ορθά εξαγόμενα και συμπεράσματα για τη μελέτη του σύγχρονου και πολύπλοκου κόσμου. Τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, δεν μπορούν να απομονωθούν σε κάποιο «εργαστήριο» και να μελετηθούν αν δεν χρησιμοποιηθούν συνδυαστικοί συλλογισμοί. Αυτή άλλωστε είναι και η δυσκολία της μελέτης των Διεθνών Σχέσεων. Ποιό είναι το μέλλον της Ευρώπης και ποιός ο μελλοντικός ρόλος των ΗΠΑ σε αυτήν;
Η ιστορική αμέλεια των ΗΠΑ και ο επαναπροσδιορισμός της πολιτικής τους για την Ευρώπη.
            Οι ΗΠΑ, ακολούθησαν τα χνάρια μεγάλων στοχαστών και δρώντων του 20^ου αιώνα, προκειμένου να αναλάβουν τα ηνία της παγκόσμιας ηγεμονίας, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μακίντερ, Κίναν και Μάχαν ήταν κάποιοι από τους στοχαστές που έθεσαν τις γεωπολιτικές βάσεις της αμερικανικής κυριαρχίας. Οι ΗΠΑ, είναι αδύνατο να πάψουν να σκέφτονται και να δρουν γεωπολιτικά.

Οι εχθροί μας άθελα τους, μπορούν να γίνουν οι «ευεργέτες» μας

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Εμείς οι Έλληνες πρέπει να είμαστε και από τη φύση μας αισιόδοξοι (όχι αιθεροβάμονες), διότι μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι μπορεί να αχνοφέγγει και ένα φως. Η ιστορία μας και η πίστη μας, οδηγούν με αλάνθαστα παραδείγματα προς την ελπίδα. Ο φόβος και η παράδοση μας στο επίπεδο του ηθικού σθένους, θα είναι η πραγματική ταφόπλακα της Ελλάδας και αυτό επιθυμούν οι εχθροί μας. Ας μην τους κάνουμε την χάρη. 

Τα μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μόνον η εύλογη αφορμή, το μέσο, για την υποταγή μας.  Ας μη γελιόμαστε! Αν υπήρχε εκ μέρους τους η αληθινή πρόθεση της αλληλεγγύης, δεν θα απαιτούσαν τέτοιες συμφωνίες και μέτρα που απλά μας εξοντώνουν. Η πιστοποιημένη πλέον από όλους διαφθορά του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος, είναι μια θετική εξέλιξη μέσα στην καταιγίδα. Και η συνειδητοποίηση αυτή, που είναι από μόνη της μια ουσιαστική «επιτυχία», αφού «ουδέν κακόν αμιγές καλού», θα σημάνει για πολλούς το τέλος μιας μακρόχρονης περιόδου κομματοκρατίας και απαγκίστρωσης από κάλπικους διαχωρισμούς, που εμπόδιζαν την πατριωτική ένωση μας σε μια γροθιά. Με μια θέληση. Η κρίση ήταν ο καταλύτης της κάθαρσης που επί δεκαετίες αναβάλλαμε, υπό την ψευδαίσθηση της επίπλαστης ευημερίας. Όταν οι «σωτήρες» όλου του πολιτικού φάσματος αποτύχουν να σε σώσουν, τότε πλέον παίρνεις και την απόφαση να σωθείς από μόνος σου. Να γυρίσεις οριστικά τη σελίδα της μεταπολίτευσης.

Αγία Ισαπόστολος Όλγα ? – 969

Η πρώτη σημαίνουσα προσωπικότητα των Ρως, που πίστεψε στο Χριστό και άνοιξε το δρόμο για τον εκχριστιανισμό των Ρώσων. Ανακηρύχθηκε ισαπόστολος για τις μεγάλες υπηρεσίες της προς τη Χριστιανική Εκκλησία και η μνήμη της γιορτάζεται στις 11 Ιουλίου.
Η σκανδιναβικής καταγωγής Χέλγκα (Helga) -Έλγα, σύμφωνα με τους Βυζαντινούς, Όλγα για τους Ρώσους- ανέλαβε τις τύχες του Κράτους των Ρως του Κιέβου (προγόνων των σημερινών Ρώσων και Ουκρανών) μετά τη δολοφονία του συζύγου της Ιγκόρ από τη φυλή των Δρεβλιανών. Πρώτο μέλημά της μετά την ανάληψη της εξουσίας ήταν η εκδίκηση για τον χαμό του συζύγου της, την οποία διέπραξε με μεγάλη αγριότητα.

Ελπίς Πατρίδος

Ωδή του Ανδρέα Κάλβου (1792-1869), το πρώτο έργο του σπουδαίου ζακυνθινού ποιητή στα ελληνικά, όπως άλλωστε λέει και ο ίδιος στην πρώτη της στροφή: «Ευλαβώς τρέμω/ρίπτω πρώτην βολάν τα δάκτυλα/επί την αργυρόχορδον/πάτριον κιθάρα».
Γράφτηκε το 1819 στο Λονδίνο, όπου ζούσε τότε ο Κάλβος και είναι αφιερωμένη στον κόμητα Γκίλφορδ, ιδρυτή της Ιονίου Ακαδημίας, με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου 1819 και υπογραφή Α. Κάλβος Ιωαννίδης. Το ποίημα παρέμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια έως ότου το ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης ο κύπριος φιλόλογος και ερευνητής Λεύκιος Ζαφειρίου στις 11 Ιουλίου του 2003. Μέχρι τότε ήταν γνωστό μόνο ένα μικρό απόσπασμα, που το είχε δημοσιεύσει ο Ιταλός ελληνιστής Μάριο Βίτι το 1960.

Αλμανάκ Βασική Έκδοση 11 Ιουλίου

• Επέτειοι:  Παγκόσμια Ημέρα Πληθυσμών.
• Γιορτάζουν:  Ευφημία, Όλγα, Όλια.

Προβάλλονται μόνο τα σημαντικότερα!

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1975

Κινέζοι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν ένα μεγάλο νεκροταφείο, μέσα στο οποίο βρίσκουν 6.000 πήλινα αγάλματα πολεμιστών που χρονολογούνται από το 221 π.Χ.

1988

Τρομοκρατική ενέργεια με 9 νεκρούς και 71 τραυματίες, που αποδίδεται στον παλαιστίνιο Αμπού Νιντάλ, σημειώνεται στο ελληνικής ιδιοκτησίας κρουαζιερόπλοιο «City of Poros», που πλέει στα ανοιχτά του Αργοσαρωνικού με 471 επιβάτες.

Παλιά δοκιμασμένα σχέδια καθυπόταξης…

Ιουλ11 by Mαν.Αρκάς

Η καταστροφική επίθεση του ευρωατλαντικού χρηματιστικού κεφαλαίου και των ντόπιων τοποτηρητών του ενάντια στον ελληνικό λαό έχει ανασύρει στο επίκεντρο των εγχώριων πολιτικών συζητήσεων το ζήτημα του χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
Είναι άραγε η ΕΕ, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, μία δημοκρατική κοινότητα συνεργασίας ισότιμων και κυρίαρχων κρατών;  Είναι μία οικογένεια που βασίζεται σε κοινές ιστορικές παραδόσεις και ένα κοινό πολιτισμικό πλαίσιο προόδου και ανθρωπισμού;
Η σημερινή πολιτική της κυρίαρχης της ελίτ, είναι ένα παραστράτημα από την πρόσφατη της ιστορία; Και ακόμα περισσότερο, μία απομάκρυνση από τους αρχικούς σκοπούς και το πνεύμα των ιδρυτών της και των εμπνευστών  της «ευρωπαϊκής ιδέας»;
Αρκεί, λοιπόν εν τέλει, να ενωθούν πανευρωπαϊκά οι αντι-νεοφιλεύθερες δυνάμεις και να επαναφέρουν το παραστρατημένο όχημα στην αυθεντική του πορεία; Μπορεί να μετατραπεί «ξανά» και μέσα από τις δομές της, από «λάκκο των λεόντων» σε «σπίτι των λαών»;
Η απάντηση σε καθένα από τα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να είναι σε απόλυτο βαθμό αρνητική. Σε κάθε άλλη περίπτωση πρόκειται απλά για παραπλάνηση του λαού.