Ταναγραία, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι,
περ. 330-300 π.Χ. τερακότα
|
του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Σκεφτόμουν, την περίοδο που υπήρχε η αρχαιολογική διαμάχη αναφορικά με την χρονολόγηση των Καρυατίδων, πως οι μεγάλες «επαναστάσεις» και οι αλλαγές του ύφους στην ιστορία της Τέχνης, σηματοδοτούνταν πάντα από τις ταπεινές και «υποδεέστερες» τέχνες, πριν εμφανιστούν στα έργα της «υψηλής» τέχνης. Τέτοιες τέχνες ήταν, π.χ, η αγγειογραφία, η κεραμική, η μικρογλυπτική, με έργα βιοτεχνικής παραγωγής από φθηνά υλικά, του συρμού, προορισμένα για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών των απλών ανθρώπων.
Αυτοί οι καλλιτέχνες-βιοπαλαιστές των εργαστηρίων, όντες ελεύθεροι από τις αυστηρές συμβάσεις της «επίσημης» τέχνης, στην προσπάθεια τους να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού-πελατών, για να αγοράσουν τα έργα τους, επιδίωκαν να εντυπωσιάσουν με νέα, ξεχωριστά ευρήματα και τρόπους αναπαράστασης, καλύτερους από τους άλλων, των ανταγωνιστών τους. Έτσι, πειραματίζονταν διαρκώς και εισήγαγαν μικρές, αλλά σημαντικές καινοτομίες. Αυτή, η δίχως περιορισμούς άμιλλα της καλλιτεχνικής επιβίωσης, ήταν τότε και είναι ακόμα η αιτία, που η Τέχνη προχωράει διαρκώς.