Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
Οποια
κίνηση εκτόνωσης και να γίνει από πλευράς Ερντογάν η πορεία προς τα
εμπρός, που σφραγιζόταν από τη συνεχή αύξηση του εκλογικού ποσοστού του
κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ στις εκλογές του 2007 και του 2011, αποτελεί
παρελθόν. Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών αποξένωσαν
ανεπιστρεπτί τον Τούρκο πρωθυπουργό από την ανοχή έως σιωπηρή στήριξη
που του προσέφεραν ψηφοφόροι που δεν ασπάζονται τη
συντηρητική-θρησκευτική πολιτική ταυτότητα του κυβερνώντος κόμματος αλλά
τον στήριζαν ως καταλυτικό παράγοντα εκδημοκρατισμού ενός αυταρχικού
ημιστρατιωτικού καθεστώτος.
Ετσι
η φιλοδοξία Ερντογάν να εκλεγεί ως ο πρώτος πρόεδρος της χώρας το 2014
με καθολική ψηφοφορία και υπερενισχυμένες εξουσίες -γαλλικού τύπου-
βρίσκεται σε κενό πολιτικής νομιμοποίησης: Το προαπαιτούμενο θα ήταν η
διαφοροποίηση του σημερινού πρωθυπουργού από το ΑΚΡ και η ανάδειξή του
σε προσωπικότητα που εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.