Mazower: Οι εμμονές του Βερολίνου καταστρέφουν την ΕΕ

Mark Mazower

Η προσκόλληση της σύγχρονης Γερμανίας στους κανόνες απειλεί τη νομιμότητα της ΕΕ. Το Βερολίνο οφείλει να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ηγεσίας και να αρχίσει να χειρίζεται με διαφορετικό τρόπο την επιρροή της στην ευρωζώνη.

 Ο προτεινόμενος διακανονισμός διάσωσης για την Ελλάδα τον οποίο έχει επεξεργαστεί η Γερμανία έχει δεχθεί κριτική από πολλές πλευρές για τη σκληρότητά του. Αλλά είναι ένα είδος σκληρότητας για το οποίο οι ιστορικές αναλογίες είναι απατηλές.

Των εν Εφέσω επτά παίδων

95

0

Κατά την ύστερη αρχαιότητα και καθ’ όλη τη Βυζαντινή εποχή ήταν διαδεδομένη η παράδοση που σχετιζόταν με τους «επτά κοιμώμενους παίδες» της Εφέσου.
Σύμφωνα με τους συναξαριστές, επτά παιδιά (Μαξιμιλιανός, Εξακουστωδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος και Κωνσταντίνος) κατηγορήθηκαν επί αυτοκράτορα Δέκιου (249-251) για τη χριστιανική τους πίστη. Προκειμένου να αποφύγουν το διωγμό, μοίρασαν όλα τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και αποσύρθηκαν σε σπήλαιο της Εφέσου, κοιμήθηκαν και ξύπνησαν έπειτα από σχεδόν 200 χρόνια, επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β' του Μικρού (408-440).

Γιάσερ Αραφάτ 1929 – 2004

04/08/2015 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Σχολιάστε Go to comments

Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιάσερ Αραφάτ (Yasser Arafat), γεννήθηκε στις 4 ή 24 Αυγούστου 1929 στο Κάιρο ή την Ιερουσαλήμ -όπως υποστήριζε ο ίδιος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μοχάμαντ Αμπντ Αλ Ραούφ Αλ Κούντουα Αλ Χουσέινι.
Ο Αραφάτ σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Καΐρου. Το 1933, μετά το θάνατο της μητέρας του, εγκαταστάθηκε με τον αδερφό του στην Ιερουσαλήμ. Το 1944 έγινε μέλος της Ένωσης Παλαιστίνιων φοιτητών και το 1950 μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ένωσης Παλαιστίνιων Φοιτητών. Την τετραετία 1952 – 1956 διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Παλαιστίνιων Φοιτητών.

Μια τεταρταυγουστιανή απρέπεια…

Bookmark the permalink.

Αυγ4 by Mαν.Αρκάς

Σαν σήμερα πριν από 79 χρόνια, το 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς κήρυξε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, μιαν αποφράδα επέτειο στην οποία το ιστολόγιο έχει αφιερώσει παλιότερα ένα άρθρο με θέμα τους κρυφούς ή φανερούς σατιρικούς στίχους εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος. Το σημερινό άρθρο εξετάζει μιαν άλλη πτυχή, την πατρότητα του «ύμνου» της 4ης Αυγούστου, ένα θέμα που κατά σύμπτωση το θίξαμε προχτές, στα σχόλια του Μηνολογίου. Δεν κομίζω κάτι νέο ή που να μην υπάρχει στο Διαδίκτυο, αλλά ίσως να μην έχετε υπόψη σας πώς έχει το θέμα.
Βέβαια, στις μέρες μας βρισκόμαστε μπροστά σε μια εργώδη προσπάθεια ξεπλύματος και αποκατάστασης της δικτατορίας του Μεταξά, όχι μόνο από τους υπόδικους νεοναζιστές και από αναθεωρητές ιστορικούς αλλά και συγκροτήματα τύπου όπως η Καθημερινή, η οποία τόλμησε να συμπεριλάβει τον τριπίθαμο δικτάτορα ανάμεσα στους μεγάλους Έλληνες όλων των εποχών, πλάι σε αναστήματα όπως ο Αριστοτέλης -είναι λογικό στην εποχή της κρίσης ο Μεταξάς να ασκεί γοητεία σε όσους θεωρούν εμπόδιο ή περιττή πολυτέλεια ή έστω «ασύμβατη με τις αγορές» την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο Μεταξάς, θυμίζω, που όποτε εκτέθηκε στη λαϊκή ψήφο βγήκε μαυρισμένος συγκεντρώνοντας μονοψήφια ποσοστά. Αλλά ας είναι.
«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;» Το ερώτημα έχει γίνει παροιμιώδες και έχει συνδεθεί για πάντα με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, αφού αποτελεί τον πρώτο στίχο του Ύμνου της 4ης Αυγούστου που μπορείτε να τον ακούσετε εδώ μελοποιημένον με πολλά κλαπατσίμπαλα από τον αρχιμουσικό των Ενόπλων Δυνάμεων Γεράσιμο Φρεν (όπως λέει η Βικιπαίδεια).
Η μελοποίηση έχει γίνει στην πρώτη από τις τρεις στροφές του ποιήματος. Ας δούμε ολόκληρο το ποίημα:
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα,
γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι γιατί φέγγει έτσι η μέρα;
Γιατί σαν αυτή, παιδί μου, την ημέρα τη χρυσή
που τη χαίρεσαι και συ
στέρεψε το μαύρο δάκρυ
κλείσανε πολλές πληγές,
αψηλώσανε τα στάχυα
κι ένα γύρω όλα τα βράχια
εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές. 
Μιαν ημέρα σαν ετούτη
την ολόφωτη κι ωραία
ξεδιπλώθηκε και πάλι η γαλάζια μας Σημαία
που ‘χει τ’ ουρανού το χρώμα
και σκεπάζει τ’ άγιο χώμα
που ελεύθερος πατάς.
Κι έτσι με χαρά κι ελπίδα
για μιαν ένδοξη Πατρίδα
η Σημαία κυματίζει μ’ ένα Ταν ή επί Τας!
Μια ημέρα σαν και τούτη,
που χτυπάνε οι καμπάνες,
που την τραγουδούν οι νέες και δοξολογούν οι μάνες,
έγινε σαν πρώτα πάλι, η πατρίδα μας μεγάλη,
δοξασμένη κι ισχυρή.
Κι έτσι σαν την αντικρίζεις,
έτσι πάλι τη γνωρίζεις,
τη γνωρίζεις «απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή».

Η Δικτατορία της 4η Αυγούστου

• ΕΙΣΔΑΓΩΓΗ

Στις 4 Αυγούστου 1936 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς με τη συγκατάθεση του βασιλιά Γεωργίου Β’ αναστέλλει βασικά άρθρα του Συντάγματος και κηρύσσει δικτατορία. Θα επιβάλλει ένα αυταρχικό καθεστώς με κάποια φασιστικά στοιχεία, που δεν θα οδηγήσουν όμως στη δημιουργία ενός ολοκληρωτικού κράτους. Το καθεστώς αποδείχτηκε ότι ήταν προσωποπαγές και θα καταρρεύσει μετά τον θάνατό του, στις 29 Ιανουαρίου 1941.
Ο Μεταξάς δεν συνάντησε σοβαρή αντίσταση στη διάρκεια της εξουσίας του. Η τετραετία πολιτικής αστάθειας, στρατιωτικών κινημάτων και οξύτητας των παθών που προηγήθηκαν είχαν κουράσει τον λαό, ο οποίος αποζητούσε τάξη και ασφάλεια. Επιπλέον, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της εποχής, Ελευθέριος Βενιζέλος, Παναγής Τσαλδάρης και Γεώργιος Κονδύλης είχαν εκλείψει και η νέα πολιτική ηγεσία δεν είχε αναδειχθεί ακόμη…

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

Ποίημα του Διονυσίου Σολωμού (1798-1857), οι δύο πρώτες στροφές του οποίου σε μουσική του Νικολάου Μάντζαρου (1795-1872), αποτελούν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας (1865) και της Κύπρου (1966).
Ο Ύμνος εις την Ελευθερία γράφτηκε από τον 25χρονο Σολωμό στη Ζάκυνθο, πρώτα στα ιταλικά και εν συνεχεία στα ελληνικά, τον Μάιο του 1823, σε μία περίοδο ιδιαίτερης έξαρσης της Ελληνικής Επανάστασης. «…Δε θέλω να περάσει κανενός από το μυαλό πως την ώρα που νικούν οι δικοί μας στο Μαραθώνα, εγώ κάθομαι και τραγουδώ για ένα βοσκόπουλο…» (Ο θάνατος του βοσκού), έγραφε στον φίλο του Γεώργιο Δε Ρώσση την ίδια εποχή.
Το ποίημα του Σολωμού αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές. Το μέτρο είναι τροχαϊκό με εναλλαγές επτασύλλαβων και οκτασύλλαβων στίχων. Σύμφωνα με το περιεχόμενό του μπορεί να χωρισθεί στα εξής μέρη:

The Geopolitics of the Syrian Civil War

By Reva Bhalla
Editor's Note: With the war in Syria showing no signs of abating, we republish our Jan. 21, 2014, weekly explaining the complex geopolitics of the conflict.
International diplomats will gather Jan. 22 in the Swiss town of Montreux to hammer out a settlement designed to end Syria's three-year civil war. The conference, however, will be far removed from the reality on the Syrian battleground. Only days before the conference was scheduled to begin, a controversy threatened to engulf the proceedings after the United Nations invited Iran to participate, and Syrian rebel representatives successfully pushed for the offer to be rescinded. The inability to agree upon even who would be attending the negotiations is an inauspicious sign for a diplomatic effort that was never likely to prove very fruitful.
There are good reasons for deep skepticism. As Syrian President Bashar al Assad's forces continue their fight to recover ground against the increasingly fratricidal rebel forces, there is little incentive for the regime, heavily backed by Iran and Russia, to concede power to its sectarian rivals at the behest of Washington, especially when the United States is already negotiating with Iran. Ali Haidar, an old classmate of al Assad's from ophthalmology school and a long-standing member of Syria's loyal opposition, now serving somewhat fittingly as Syria's National Reconciliation Minister, captured the mood of the days leading up to the conference in saying "Don't expect anything from Geneva II. Neither Geneva II, not Geneva III nor Geneva X will solve the Syrian crisis. The solution has begun and will continue through the military triumph of the state."
Widespread pessimism over a functional power-sharing agreement to end the fighting has led to dramatic speculation that Syria is doomed either to break into sectarian statelets or, as Haidar articulated, revert to the status quo, with the Alawites regaining full control and the Sunnis forced back into submission. Both scenarios are flawed. Just as international mediators will fail to produce a power-sharing agreement at this stage of the crisis, and just as Syria's ruling Alawite minority will face extraordinary difficulty in gluing the state back together, there is also no easy way to carve up Syria along sectarian lines. A closer inspection of the land reveals why.

Αλμανάκ Βασική Έκδοση 4 Αυγούστου

• Γιορτάζουν:  Μαξιμιλιανός.

Προβάλλονται μόνο τα σημαντικότερα!

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1693

Ο καλόγερος Ντομ Περινιόν παρασκευάζει την πρώτη σαμπάνια, σε μοναστήρι Βενεδικτίνων στο Οτβιγιέ της Καμπανίας.

1809

Ο πρίγκιπας Μέτερνιχ, ο άνθρωπος που θα παίξει κυρίαρχο ρόλο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες, γίνεται υπουργός Εξωτερικών της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων.

Οι Γκαλεανίστι και ο ταξικός αγώνας στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και στις αρχές του εικοστού αιώνα στις ΗΠΑ …

 by Mαν.Αρκάς

του Christopher Wellbrook (μτφ kostav)

---

Οι Γκαλεανίστι ήταν μια χαλαρή σύνδεση αγωνιστών της εργατικής τάξης μεταξύ των ιταλών μεταναστών στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του ύστερου δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα. Οι δράσεις τους είχαν ως πυρήνα τις δράσεις του ιταλικού εξεγερσιακού Λουίτζι Γκαλεάνι και της εφημερίδας του, Cronaca Sovversiva (Το Ανατρεπτικό Ιστορικό). Οι Γκαλεανίστι κρατώντας αμείωτη την ένταση του ταξικού πολέμου, θεωρούσαν πως τα όπλα και οι βόμβες ήταν αναπόσπαστα κομμάτια των μέσων κάθε αγωνιστή της εργατικής τάξης. Ο Γκαλεάνι είχε μάλιστα δημοσιεύσει μια μικρή μπροσούρα με το όνομα La Salute è in voi! (Η υγεία είναι μέσα σας!), την οποία θεωρούσε ως απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε προλεταριακή οικογένεια, στην οποία προσπαθούσε διορθώσει το λάθος όσων υποστήριζαν την ταξική βία, χωρίς να παρέχουν τα μέσα για την χρήση της. Με άλλα λόγια… ένας απλός και οικονομικός οδηγός παρασκευής βομβών. Με μια πύρινη ρητορική, ο Γκαλεάνι καλούσε τους υποστηρικτές του να συνθλίψουν με όλες τους τις δυνάμεις το υπάρχον σύστημα και να μην δεχτούν τον παραμικρό συμβιβασμό με κανέναν είτε εντός είτε εκτός του κινήματος.

Το Άγιο Όρος με μια ματιά 40 χρόνων

Η Μονή Ιβήρων (φωτ.: Παντελής Σαββίδης)
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως ο ομφάλιος λώρος που σε δένει με κάτι κόβεται, και μένεις μετέωρος στο κενό. Τέτοιος είναι ο θάνατος της μητέρας για τη ζωή του καθενός. Και για το θέμα μας, σήμερα, τέτοιος ήταν –για μας και τη σχέση μας με το Όρος– ο θάνατος του Γέροντα Ιερόθεου.
Βεβαίως, από τις επισκέψεις μας στο Όρος που χρονολογούνται από το 1975, ωφεληθήκαμε τα μέγιστα από τις συζητήσεις με γέροντες και τις συναντήσεις σε μονές, σκήτες και κελιά.
Ακόμη και σήμερα. Αλλά ο Ιερόθεος ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς μας μόλις φτάναμε στις Καρυές. Κατεβαίναμε από το λεωφορείο που αγκομαχώντας μας μετέφερε από το επίνειο του Όρους τη Δάφνη στην πρωτεύουσα τις Καρυές, και κατευθυνόμασταν στο βιβλιοπωλείο του. Εκεί, τον συναντούσαμε, πάντοτε πίσω από το γραφείο του, μονίμως σε μια έντονη δραστηριότητα. Μιλούσε, τηλεφωνούσε, έδινε συμβουλές, βοηθούσε. Και πάντα με έναν καλό λόγο. Ο Ιερόθεος ήταν από τους μοναχούς που εκτιμούσαν οι γέροντες στο Όρος. Και επειδή συνήθως ταυτίζαμε την προσκυνηματική επίσκεψη με την εργασία μας, όταν είχαμε κάποια δυσκολία –σύνηθες φαινόμενο στο Όρος, διότι οι γέροντες δεν μιλούν εύκολα–, μας την έλυνε ο Ιερόθεος.

Ήταν μια προσωπικότητα που η εμβέλειά της είχε επεκταθεί σε όλη την ελλαδική επικράτεια. Είναι πολλά τα σημαντικά πρόσωπα της χώρας που γνώριζαν τον Ιερόθεο, τον εκτιμούσαν και ένιωθαν την ανάγκη να τον επισκεφθούν στις Καρυές και να μείνουν στο φιλόξενο κελί του συζητώντας από την τέχνη μέχρι τις λεπτομέρειες της αγιορείτικης ζωής. Ο Ιερόθεος είχε τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που μπορούμε να ονομάσουμε άρχοντα. Μαζί με τον Γέροντα Μωυσή, που έφυγε λίγο νωρίτερα, εξέδιδαν το περιοδικό Πρωτάτο, το οποίο κατέγραφε την αγιορείτικη ζωή.
Φέτος συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από το 1975, όταν για πρώτη φορά επισκέφθηκα το Όρος. Ως φοιτητής, βοηθούσα στο γραφείο Θεσσαλονίκης τον ανταποκριτή της Αυγής Πάνο Καϊσίδη. Με έστειλε να καλύψω την επίσκεψη του τότε Προέδρου της Βουλής Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου. Είδα έναν άλλο κόσμο – έξω από κάθε φαντασία μου. Προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκομαι, τι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι κάνουν εκεί. Με δυο λόγια, έμεινα άναυδος.

Μεγάλα κοιτάσματα χρυσού εντοπίστηκαν στη Σερβία

Στην περιοχή της σερβικής πόλης Μπορ, κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία, η αμερικανική «Mining Corporation Freeport McMoRan» σε συνεργασία με την καναδική εταιρεία «Reservoir Minerals» ανακάλυψαν ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού και χαλκού στο κόσμο, όπως σημειώνει το δημοσίευμα.
Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, το μετάλλευμα είναι περίπου 588 μέτρα από την επιφάνεια της γης και η περιεκτικότητα του σε χρυσό είναι σημαντική, αφού ένας τόνος περιέχει 15,7% χαλκό και 50,30 γραμμάρια χρυσό.

Projects – From Pipe Dreams to Pipelines

• 
  By Edward C. Chow, Zachary D. Cuyler
  Jul 22, 2015
  
  
  In the twelve months since the collapse of global oil prices and the imposition of Western economic sanctions against Russia, the number of new Russian gas export project announcements has skyrocketed. Only last month, Gazprom signed a memorandum of understanding (MOU) with three European companies to build a second large gas pipeline system under the Baltic Sea called Nord Stream II. This was preceded by the announcement in December by President Vladimir Putin himself of the cancellation of the ambitious South Stream gas pipeline under the Black Sea to be replaced by an equally grandiose project, soon to be dubbed Turkish Stream. Both Nord Stream II and Turkish Stream are designed to bypass the critical transit route through Ukraine utilized by 40 to 50 percent of Russia’s current gas exports to Europe. Russia and Gazprom’s position on whether gas transit through Ukraine will continue after the current agreement expires in the not-too-distant future flip-flopped within a matter of weeks recently – first proclaiming that all transit will cease after 2019, then declaring that negotiation of a new deal has been ordered by President Putin.
  

Κρούγκμαν: Το πτωχευμένο Πουέρτο Ρίκο βίωσε πολύ πιο ελαφρά την κρίση σε σχέση με την Ελλάδα

Σε νέο του άρθρο στην εφημερίδα New York Times, ο Αμερικανός οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν, τονίζει ότι το Πουέρτο Ρίκο δεν αποτελεί την Ελλάδα των ΗΠΑ.
Η δημοσιονομική κρίση του Πουέρτο Ρίκο, επισημαίνει χαρακτηριστικά, αποτελεί απόρροια της σφοδρής ύφεσης, η οποία δημιούργησε σημαντικά προβλήματα στην ικανότητα δανεισμού της χώρας.
«Το Πουέρτο Ρίκο βρίσκεται στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή» αναφέρει ο Πολ Κρούγκμαν, διευκρινίζοντας ότι παρά τη βίαιη συρρίκνωση του ΑΕΠ, ο εγχώριος πληθυσμός δεν επλήγη, όπως έγινε στην Ευρώπη. Ενδεικτικά, ενώ στην Ελλάδα η κατανάλωση έχει μειωθεί κατά 30%, στο Πουέρτο Ρίκο διαγράφει ανοδική πορεία.