Γιώργος Χατζής
«Ο Κωνσταντίνος παρά την συγκινητική ομιλία προς τους πολεμιστές του, γνωρίζει ότι η πτώση της Πόλεως είναι αναπόφευκτη. Σηκώνεται χαράματα, ανεβαίνει στα τείχη για να επιθεωρήσει το στρατό του και να αποχαιρετήσει για τελευταία φορά την Βασιλεύουσα που χάνεται. Βλέπει απέναντί του τα στίφη των αιμοδιψών απίστων και αντιλαμβάνεται με ευκολία τα επερχόμενα. Προσεύχεται για τελευταία φορά, ενώ εικόνες άγριων συγκρούσεων, σφαγών, φρίκης και ανείπωτου πόνου περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Αναλογίζεται τη μοίρα της Ρωμιοσύνης μετά από εκείνη την ημέρα.
Σκοτάδι, μαυρίλα παντού, σκλαβοπάζαρα, μετατροπή εκκλησιών σε τζαμιά, εξισλαμισμοί, ξεριζωμοί χωριών ολόκληρων, μαρτύρια και δημιουργία μιας απέραντης στρατιάς Νεομαρτύρων και Αγίων. Θα χαθεί η Ρωμιοσύνη άραγε μετά από την Άλωση; Η λογική λέει ναι. Ο ίδιος δεν θέλει να το δεχθεί όμως. Ο Θεός είναι μεγάλος. Δεν μπορεί, δεν γίνεται το αίμα των Νεομαρτύρων να πάει χαμένο. Αυτό το αίμα, αναμεμιγμένο με το δικό του θα ποτίσει ολόκληρη την Ρωμιοσύνη για να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της.
