Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣΜπήκε ο Μάρτης και μαζί του έρχεται ολοταχώς και η 25η Μαρτίου, επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Μαζί με την εθνική επέτειο, σαν δυο ευώδη άνθη στο ίδιο κλαδί, θα εορτάσουμε και την θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ευ-αγγελία, δηλαδή το καλό νέο, η χαρμόσυνη είδηση. Και πράγματι, αυτή η χαρμόσυνη αγγελία, φαίνεται πως συνδέει μεταξύ τους άρρηκτα τις δύο εορτές. Στην πρώτη αναγγέλλεται η εθνική μας Ελευθερία, ενώ στη δεύτερη η ψυχική μας Σωτηρία.
Τέτοιες μέρες αρχίζει συνήθως και ένα γαϊτανάκι δηλώσεων, σχετικά με τη σκοπιμότητα του εθνικού εορτασμού μέσω παραδοσιακών εκδηλώσεων, δηλαδή των μαθητικών και στρατιωτικών παρελάσεων. Οι ισχυριζόμενοι αυτά και προερχόμενοι κυρίως από τους χώρους της αριστεράς και της ακροαριστεράς, προκρίνουν τον διεθνισμό εις βάρος της εθνικής συλλογικής μνήμης. Αυτής δηλαδή που στοιχειοθετεί και την ανάγκη του εορτασμού. Το ίδιο όμως αρνητικά αντιμετωπίζονται και τα εθνικά μας σύμβολα, όπως είναι η σημαία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα νεαρό, που μου ζήτησε κάποιο απόγευμα στο Σύνταγμα, να κατεβάσω τη σημαία και όταν τον ρώτησα γιατί, μου απάντησε ότι υπήρχε απόφαση (από ποιους;), να μην υπάρχουν κομματικές σημαίες (!!). Στο μπερδεμένο του μυαλό, η ελληνική σημαία ταυτιζόταν μάλλον με την Χ.Α και δείχνοντας μου τη σημαία στη στέγη της Βουλής, μου είπε με στόμφο: «Αυτό είναι το σύμβολο των καταπιεστών». «Λάθος κάνεις, αυτή η σημαία είναι δική μας, δεν είναι δική τους», του απάντησα. Μάταια. Ωστόσο, διαλύθηκε μέσα μου η αίσθηση του αυτονόητου, του να κρατάς, δηλαδή, μια ελληνική σημαία μέσα στην Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι, αν μπορούν να κατανοήσουν το μέγεθος του λάθους που διαπράττουν, να θεωρούν «φασιστικό» οτιδήποτε έχει σχέση με την πατρίδα και το Έθνος. Δεν έχω αυταπάτες περί αυτού. Η ρηχή θεώρηση των πραγμάτων, είναι χαρακτηριστικό της ανώριμης σκέψης. Όσο απίθανο είναι, να κατανοήσει ο χορτασμένος την πείνα του νηστικού, άλλο τόσο δύσκολο είναι, να καταλάβει αυτός που έχει μια πατρίδα τον πόνο εκείνου που δεν έχει. Όσο ανέξοδο και προοδευτικό και αν φαίνεται το να θεωρητικολογεί κάποιος εναντίον των συμβόλων και των εθνικών εορτασμών της πατρίδας του, το κάνει από θέση ασφαλείας, εφόσον διαθέτει ακόμη την πολυτέλεια να έχει μια πατρίδα. Ας ρωτήσουν, λοιπόν, για αυτό τους Παλαιστίνιους για παράδειγμα, τους Βάσκους ή τους Κούρδους, που δεν έχουν μια ανεξάρτητη πατρίδα και έπειτα ας αναρωτηθούν για αυτό που έχουν, αλλά δεν το εκτιμούν.
Σκέφτομαι, πως και αυτό αποτελεί μια ελληνική πρωτοτυπία, καθώς παρατηρώ πως μόνο εδώ στην Ελλάδα ανθεί τις τελευταίες δεκαετίες το σαράκι του αντεθνισμού και της πατριωτικής αποδόμησης. Πάγιο επιχείρημα των διαφωνούντων είναι η σύγκριση με τις άλλες χώρες, όπου δήθεν δεν γίνονται πια «φασιστικές» παρελάσεις, και όπου οι άνθρωποι ως πολίτες του κόσμου, έχουν πλέον αποστασιοποιηθεί από τις εθνικές εμμονές τους. Κανένα ψέμα δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό και κανένα δεν καταρρίπτεται πιο εύκολα. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τριγύρω για να δει, πόσο σκοπίμως λανθασμένη, είναι μια τέτοια εκτίμηση. Ας δούμε όμως ορισμένα παραδείγματα για την αλήθεια του λόγου.
Λίγα μόνο πλάνα από τον Λευκό Οίκο και από τις μεταδόσεις του CNN, αρκούν για να μας δείξουν, πως το μόνο σημείο όπου δεν κρέμεται η αμερικανική σημαία, είναι ίσως η τουαλέτα. Παντού, σε κάθε περίσταση στην φιλελεύθερη Αμερική, η αστερόεσσα κυματίζει επιδεικτικά μαζί με τον αετό της αμερικανικής κυριαρχίας. Τεράστιες σημαίες εμβαδού πολλών τετραγωνικών αναρτώνται από ουρανοξύστες κατά την 4η Ιουλίου. Ένα έθνος, που δεν είναι ακριβώς Έθνος με την ιστορική έννοια του όρου, και με μια ιστορία 250 χρόνων, έχει ωστόσο τη σημαία του στο επίκεντρο των αξιών του. Ένα άλλο παράδειγμα, θα δανειστώ από την αγαπητή τους πρώην ΕΣΣΔ και την νυν Ρωσική Δημοκρατία, όπου οι τεράστιες, αντιφασιστικές, στρατιωτικές παρελάσεις, δε σταμάτησαν ποτέ στη μεγάλη πλατεία του Κρεμλίνου. Δάσος από σημαίες ανεμίζουν, μετατρέποντας τον τεράστιο χώρο σε ένα πολύχρωμο πατριωτικό πανυγήρι. Και επειδή για τους νουνεχείς οι συμβολισμοί έχουν πάντα αξία, υπενθυμίζω τον δικέφαλο αετό που υπάρχει πάνω στη σημαία της Ρωσίας (εκ της Ρωμανίας) και όχι τυχαία.
Λίγο παρακάτω, στην Τουρκία και στην κατεχόμενη Κύπρο, δεν υπάρχει σημείο σε δημόσιο χώρο όπου να μην κρέμεται η ερυθρά ημισέληνος. Συνοδευόμενη συνήθως και από ένα πορτραίτο του Κεμάλ Ατατούρκ, ως είδος φωτογραφίας, εν τω κόσμω, του ίδιου του Αλλάχ. Να θυμήσω την τεράστια σημαία πάνω από την Λευκωσία, εμβαδού πολλών στρεμμάτων, που ανάλογες της υπάρχουν απέναντι από την Σάμο και στα άλλα νησιά; Να υπενθυμήσω ακόμη την παρέλαση που κάνουν στην επέτειο της κατάληψης της Σμύρνης, ή την αναπαράσταση με παραδοσιακές στολές της άλωσης της Πόλης στις 29 Μαϊου του 1453;
Ας πάμε λίγο παραπέρα, στα Σκόπια. Εκεί, αυτό που συμβαίνει, είναι ένα ψευδό-εθνικιστικό ντελίριο. Η σκοπιανή σημαία με το αλλοιωμένο αστέρι της Βεργίνας, έχει κατακλύσει τα πάντα. Δεν ξέρω, αν την έχουν βάλει ακόμη και στις χαρτοπετσέτες των ξενοδοχείων. Στήνουν τερατώδη αγάλματα, κλοπιμαία της ελληνικής ιστορίας, μόνο και μόνο….. για να γίνουν εμείς!
Λίγο παραδίπλα, η Αλβανία! Τι να πει κανείς για αυτούς; Η κόκκινη σημαία με τον δικέφαλο αετό (της Ρωμανίας και αυτή), έφτασε μέχρι την Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο και κοιτάζει προς εμάς. Εδώ δεν μιλάμε απλά για «φασιστικές» παρελάσεις, εδώ πρόκειται για Ουτσεκά. Από πάνω ακριβώς, η φουκαριάρα η Σερβία, που ήθελε δεν ήθελε, μετά από τις απανωτές κατραπακιές, κρέμασε και αυτή παντού τις σημαίες (που επίσης έχουν τον δικέφαλο αετό της Ρωμανίας). ΄Ετσι είναι, στις δύσκολες στιγμές η ανάγκη της επιβίωσης, σε κάνει να θυμάσαι, ποιος είσαι. Η Ρουμανία (εκ της Ρωμανίας) από την άλλη, εγείρει ζητήματα μειονοτήτων.
Πάμε μέχρι την Ιταλία, όπου φαινομενικά είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, αλλά όπου επίσης οι σημαίες κατακλύζουν κτίρια και ναούς, όπου δεν υπάρχει πλατεία χωρίς κάποιο ιστορικό μνημείο, από όλες τις εποχές. Ας μπούμε τώρα στην καρδιά της Ευρώπης, στην Γερμανία. Εδώ, όχι, δεν γίνονται παρελάσεις, αλλά ο μέχρι τώρα ευνουχισμένος γερμανικός πατριωτισμός, έχει αρχίσει να αναφύεται θαλερός μετά από την ένωση των Γερμανιών. Η σημαία τους παντού, τα ίδια τα κτίρια σφύζουν από αυτοκρατορισμό, ο γερμανικός αετός (της Ρώμης, όχι τυχαία) μονοκέφαλος με νύχια γαμψά, κοιτάζει από την Μπουντεσταγκ την Ευρώπη.
Επόμενος σταθμός Γαλλία. Σημαίες παντού και «φασιστικές» παρελάσεις στα Ιλίσσια Πεδία για τον εορτασμό της πτώσης της Βαστίλης. Απέναντι, οι αιώνιοι «φίλοι» τους Άγγλοι, γιορτάζουν με αναπαράσταση πλοίων την ναυμαχία του Τραφάλγκαρ του 1805 και την νίκη τους επί των Γάλλων και Ισπανών, ενώ η σημαία του ξεδοντιασμένου πλέον βρετανικού λέοντα κυματίζει σε όλη τη χώρα. Αν τέλος πάμε και στην Σκανδιναβία, να μην ξεγελαστούμε από την πολλή ησυχία, γιατί κάπου κυκλοφορεί και ο Νορντίκ εθνικισμός. Και να σκεφθούμε, ότι αυτές οι χώρες δεν απειλούνται. Αφήνω, λοιπόν, το Ιράν, την Κίνα και το Ισραήλ, που είναι μια ειδική περίπτωση φυλετικής προσήλωσης, και τόσες και τόσες χώρες της Ασίας όπου συμβαίνει κάτι παρόμοιο, για να επιστρέψω πάλι στην Ελλάδα.
Γιατί εμείς, λοιπόν, πρέπει να είμαστε πάντα οι «πρωτοπόροι» της ανοησίας; Και γιατί, μόνο εδώ, οι κακόφωνοι βάτραχοι κοάζουν πως είναι «φασιστικό» να κάνεις παρελάσεις, να τιμάς τους ήρωες σου, να μιλάς για αυτούς, και να υψώνεις την εθνική σου σημαία; Ποιος επικήρυξε την αγάπη για την πατρίδα σε αυτή την χώρα; Ποιοι αποφάσισαν ότι ο πατριωτισμός έχει μια συγκεκριμένη πολιτική χροιά; Ποιοι πρωθυπουργοί και υπουργοί, σε ποια χώρα, θα αλλοίωναν με πλήρη επίγνωση της πράξης τους, κομμάτια της ιστορίας της; Και που, θα μετέτρεπαν τις τραγωδίες της σε κωμωδίες; Η απάντηση είναι μια. Μόνο εδώ συμβαίνει. Μόνο εδώ μπορεί να παίρνει ο αέρας τη σημαία και τη φωτιά που καίει τα μπατζάκια μας. Μόνο εδώ, ζει ένας λαός που τους ανέχεται.
Γύρω μας, σε όλες τις χώρες, ο καλός και για άλλους ο κακός εννοούμενος πατριωτισμός, είναι σε πλήρη άνθιση, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα κατευνάζεται ο πατριωτικός ζήλος, καταστέλλεται η εθνική συνείδηση, αποδομείται η ιστορία και η παράδοση και αποσυντίθεται ο εθνικός ιστός. Κάνουμε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε. Από αυτό που απαιτούν οι καιροί της οργής που έρχονται, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι, για να μην βρεθούμε σαν ένα κοπάδι προβάτων αναμεσής των λύκων. Θα έπρεπε, αντίθετα από ότι κάνουν, να ακολουθήσουν τη μοναδική οδό σωτηρίας. Να εμπνεύσουν τον υγιή πατριωτισμό του μέσου Έλληνα, να του κεντρίσουν το φιλότιμο, να του ανεβάσουν το ηθικό, να τον στρέψουν προς τα εθνικά του ιδεώδη, για να σωθεί η πατρίδα από τους κόπους και τις θυσίες όλων. Αλλά για να μπορέσουν να τα εμπνεύσουν όλα αυτά, θα πρέπει να γίνουν οι ίδιοι παραδείγματα και αυτοί δε μπορούν. Φευ! ‘Ετσι, αντί για φάρμακο ο γιατρός, δίνει φαρμάκι στον ασθενή και τον στέλνει σιγά-σιγά στα θυμαράκια. Έτσι και αυτοί, με λάθος συνταγές και αποφάσεις, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, μας έχουν δρομολογήσει.
Όλα αυτά, μου προκαλούν πλέον την βεβαιότητα και όχι μόνο την υποψία, ότι η αμφιλεγόμενη φράση του Κίσινγκερ περί καταστροφής της ελληνικής παιδείας, γλώσσας και ιστορίας, είναι δεδομένη. Και αν δεν είναι, με τις πράξεις τους την έκαναν να φαίνεται τέτοια. Βλέπω επίσης και τον χρόνο που παραδόξως συμπίπτει, καθώς η αργή εθνική αποδόμηση που ονομάστηκε εξευρωπαϊσμός, μετράει, τουλάχιστον φανερά, τέσσερις δεκαετίες. Και αυτό παρά το σχετικό της χρονολόγησης, μιας και οι πρώτες φάσεις της προσπάθειας ξεκινούν ήδη από το 1831 και μετά.
Συμπεραίνω τέλος, με το αλάθητο ένστικτο του ανθρώπου που τον έχουν στριμώξει στη γωνία και που ψάχνει μια διέξοδο διαφυγής, πως η λύση είναι μια. Πρέπει να γίνω το αντίθετο από αυτό που επιθυμούν να είμαι. Με θέλουν φοβισμένο, θα πρέπει να γίνω γενναίος, με θέλουν άβουλο, θα πρέπει να γίνω αποφασιστικός, με θέλουν σκυφτό, θα πρέπει να σηκώσω το κεφάλι. Αυτό είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Ο εχθρός αθέλητα μου δείχνει τον δρόμο. Με διδάσκει και μου δείχνει τι ακριβώς φοβάται σε εμένα και με ποιον τρόπο μπορώ να τον νικήσω. Βλέπω το σκοπό του σαν πάνω σε σκακιέρα και που αποβλέπουν οι κινήσεις του. Σίγουρα δεν με θέλει αυτοσυνείδητο Έλληνα. Είναι φανερό, πως με προτιμούν πειθήνιο γραικύλο. Αυτόν τον Έλληνα φοβούνται, αυτόν δεν θέλουν. Ε, αυτό, λοιπόν θα γίνω και εγώ!
Και αν με ρωτήσουν, γιατί πάω κόντρα στο ρεύμα, θα τους απαντήσω «Έτσι, από καπρίτσιο», γιατί και η αγάπη για την ελευθερία σαν ένα καπρίτσιο είναι, που την θέλεις επειδή έτσι σου αρέσει, όταν οι άλλοι τριγύρω σπεύδουν να παραχωρήσουν «γη και ύδωρ»….
Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν στις 2 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας. Στην μελέτη αυτή ο συγγραφέας επιχειρεί να διερευνήσει τρία παραδειγματικά γεγονότα –ίσως τα πιο γνωστά στο ευρύτερο κοινό– της ιστορίας του Σουλίου. Πρόκειται για το Κούγκι και την πυρπόλησή του, για το Ζάλογγο και τον περιβόητο χορό του, καθώς και για την ανατίναξη του πύργου του Δημουλά από τη Δέσπω Μπότση. Για να γίνει κατανοητό το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται, μελετώνται συνοπτικά τόσο η ιστορία του Σουλίου, όσο και εκείνη του μεγάλου αντιπάλου των Σουλιωτών, του πασά των Ιωαννίνων.
Ἀπό την Χαρίκλεια
