Η αναθύμηση του Ιούλη και τ' Αυγούστου του 1974 ας αναζωπυρώσει προς στιγμής τη συζήτηση για τον ρόλο της Ιστορίας σαν συλλογικού υποσυνείδητου. Και ας γίνει το ιστορικό (μας) παρελθόν και η διαχείρησή του ένα πουργατόριο, όπου οι συνείδησες θα υποστούν επιτέλους την αναγκαία κάθαρση και θα αποτοξινωθούν από την τακτική της υπόγειας ωραιοποίησης «τα σκουπίδια μας κάτω από το χαλί». Ότι δηλαδή στην περίοδο 1967-74 (και εντεύθεν), όλοι οι Έλληνες είχαμε επιδοθεί σε πράξεις ηρωισμού και αντίστασης. Και ότι, τελικά, για τη μακράς στον χρόνο τραγωδίας μας φταίνε μόνο οι Τούρκοι, οι Αγγλοαμερικάνοι, άντε και η χούντα των Αθηνών (και οι ντόπιοι;)