του Κωνσταντίνου Ν. Τσαπάκη*
Μία γρήγορη αναδρομή στην ιστορική μας πορεία, φανερώνει ότι παρόλο που δεν υπήρξαμε ποτέ ισχυροί οικονομικά και στρατιωτικά, εντούτοις αφήσαμε ανεξίτηλα ίχνη στην ιστορία της Ανθρωπότητας λόγω Πολιτισμού. Δηλαδή, το έλλειμμα της υλικής ισχύος αναπληρώθηκε με στοιχεία άυλα όπως η Σκέψη, εκπεφρασμένη και διαδεδομένη μέσω της Ελληνικής Γλώσσας, σε έναν μοναδικό πλούτο εκφραστικότητας, σαφήνειας και ακριβολογίας.
Με εργαλείο την Ελληνική Γλώσσα σφυρηλατήθηκε ό,τι ορίζουμε σήμερα ως Ρητορική, Φιλοσοφία, Τέχνη και εν γένει κάθε λογής Επιστήμη, συγκροτώντας την απαρχή του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Τόσο ως μήτρα, όσο και ως ζωντανός οργανισμός με προσαρμοστικότητα στις εξελίξεις κάθε εποχής, συσχετίστηκε με την παγκόσμια πνευματική δημιουργία στο πέρασμα του χρόνου. Δικαιολογημένα, λοιπόν, εξυμνήθηκε όσο καμία άλλη γλώσσα, λαμβάνοντας επάξια τον τίτλο της “Μητέρας των Γλωσσών”.
