Ετικέτες

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 100 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή





Αφιέρωμα στον α’ παγκ. πόλεμο. Το άρθρο είναι γραμμένο από τον σύντροφο Τόνι Σόνουα (Tony Saunois) και η μετάφραση έγινε από τη συντρόφισσα Άννα Κλείτσα

Αυτό τον Αύγουστο συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που κράτησε τέσσερα χρόνια αφήνοντας πίσω του εκατομμύρια θύματα. Το αφιέρωμα που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο Socialism Today, θεωρητικό περιοδικό του βρετανικού τμήματος της CWI, σε ειδική έκδοση αφιερωμένη στον α’ παγκ. πόλεμο. Το άρθρο είναι γραμμένο από τον σύντροφο Τόνι Σόνουα (Tony Saunois) και η μετάφραση έγινε από τη συντρόφισσα Άννα Κλείτσα.
Ονομάστηκε ο «Μεγάλος Πόλεμος», ο «Πόλεμος που θα τερμάτιζε τους Πολέμους». Ωστόσο, για τα δέκα εκατομμύρια των νεκρών και τα άλλα τόσα των σοβαρά τραυματισμένων, δεν υπάρχει κανένα «μεγαλείο». Οι μάχες που εκτυλίχτηκαν κατά τη διάρκειά του ήταν από τις πιο αιματηρές στην ανθρώπινη ιστορία.

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Vladimir Putin - 2006.jpg



Η στρατιωτική επέμβαση στα ανατολικά της Ουκρανίας δεν είναι παρά ένα στοιχείο σε ένα πιο ευρύ σχέδιο για τον Ρώσο πρόεδρο: θέλει να τελειώνει με τον χάρτη ασφαλείας που οριοθετήθηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Στόχος του το ΝΑΤΟ και η ευρωπαϊκή Ενωση
Θέλει να τελειώνει με ένα πολύπλοκο σύνολο συμφωνιών, συνθηκών, προσπαθειών συνεργασίας ακόμη και ενσωμάτωσης, μεταξύ της Ρωσίας και των διεθνών θεσμών και οι οποίες ήταν ήδη ενεργές στην Ευρώπη την εποχή του ψυχρού πολέμου, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αλλάζοντας με τη βία τα σύνορα που έχουν χαραχθεί στην Ευρώπη, όπως έκανε προσαρτωντας στρατιωτικά την Κριμαία τον περασμένο Μάρτιο, ο ρώσος πρόεδρος καταπατά έναν κανόνα τον οποίο είχαν όλοι σεβαστεί κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και είχε καταγραφεί στην τελική πράξη της Συμφωνίας του Ελσίνκι το 1975: τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας των ευρωπαϊκών κρατών.

Ο ζωντανός θρύλος του Φρέντι Μέρκιουρι (γεννήθηκε 5 Σεπτεμβρίου 1946)




Στις 24 Νοεμβρίου 1991, ο κόσμος της τέχνης «χάνει» τον frontman του γνωστού συγκροτήματος Queen, Φρέντι Μέρκιουρι. Ωστόσο, η χαρακτηριστική φωνή του, ο ιδιαίτερος ήχος των Queen, παραμένουν ζωντανές έως και σήμερα, μέσα από την δισκογραφική τους δουλειά. Αναμφίβολα, πρόκειται για πολιτιστική κληρονομιά μεγάλης αξίας, παρακαταθήκη για παλαιότερες αλλά και μεταγενέστερες γενιές ανθρώπων.

ΦΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ …. Ειδική κοινωνιολογική προσέγγιση…




Γράφει ο Ρωμύλος Αβδής
‘Δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με ψωμί. Αν ήμουν πεινασμένος κι αβοήθητος στο δρόμο, δε θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο’.
Παρά τα ορμητικά βήματα με τα οποία η αστική τάξη στην Ευρώπη μπήκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, δεν επαλήθευσε σε καμιά φάση της κυριαρχίας της τις ελπίδες που είχε δημιουργήσει για τους Λαούς. Ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί από τους εκπροσώπους του Διαφωτισμού με τον ορθολογισμό, την πίστη στην πρόοδο κι εκφράστηκαν από επιφανείς εκπροσώπους του, όπως ο Ντιντερό, ο Βολταίρος, ο Μοντεσκιέ, ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ στη Γαλλία με την ‘Εγκυκλοπαίδεια’ κι ο Τζον Λοκ στην Αγγλία, με το ‘Κοινωνικό Συμβόλαιο’
Σαν ανερχόμενη δύναμη η αστική τάξη υποσχόταν βαθιές σαρωτικές αλλαγές σ’ όλα τα Μέτωπα: οικονομία, πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, εκπαίδευση και την Θρησκεία, η οποία καταδυνάστευε με την πολιτική της. Όλες όμως οι αλλαγές που επέφερε ήταν κομμένες και ραμμένες όχι για τον άνθρωπο σαν κοινωνικό ον, αλλά στο ξεζούμισμά του σαν εργαζόμενο. Δεν μπόρεσε να λύσει τη βασική αντίθεση ανάμεσα στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στην ‘νόμιμη’, αστικά, αρπαγή κι ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Ο καπιταλισμός σαν σύστημα οικονομικής ανάπτυξης δεν δημιούργησε κουλτούρα. Στηρίχτηκε και στηρίζεται στην ωμή βία, κρατική και παρακρατική, το ψέμα, τη συκοφαντία και την πλαστογράφηση των πραγματικών γεγονότων. Μια συντηρητική κοινωνία είναι η επιδίωξή της. Και στην προσπάθεια αυτή κινείται όλο το αστικό εποικοδόμημα: Εκκλησία, η οποία τελικά στήριξε την αστική τάξη, Δικαιοσύνη, Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Η Μάνια Παπαδημητρίου γράφει για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα…




«…Ετσι σκοτώνει το παρακράτος!! Ετσι δρούν οι παρακρατικές οργανώσεις!! Γλυστρούν σαν αέρας δίπλα σου και «κάνουν τη δουλειά τους» πριν καταλάβει ο απέναντι καλά καλά τι συμβαίνει!…
10527441_501624209972281_5162376227109289909_n
Ζητήσαμε από την Μάνια Παπαδημητρίου να μας γράψει ένα κείμενο, με αφορμή τον έναν χρόνο από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα που συμπληρώνεται στις 18 Σεπτεμβρίου.

Τρολ με δελτίο παροχής.




Βαρουφάκης
Στη χώρα όπου ευδοκιμεί η φτηνή εργασία και καταποντίζεται ο δημόσιος διάλογος στο Διαδίκτυο.
Του Γιάνη Βαρουφάκη
«Σας παίρνω γιατί ντρέπομαι και νιώθω την ανάγκη να σας το πω. Ήμουν φοιτητής σας, αλλά, τι να κάνω, αυτήν τη δουλειά βρήκα». Κάπως έτσι ξεκίνησε η τηλεφωνική μου συνομιλία με απόφοιτο του τμήματός μου (του Πανεπιστημίου Αθηνών) μερικές ώρες μετά την ανάρτηση άρθρου μου για συγκεκριμένη τράπεζα με θέμα τη συγκάλυψη παρανομιών της (και, μάλιστα, την επιβράβευσή της με δημόσια περιουσία) από την κυβέρνηση, την Τράπεζα της Ελλάδος και την Τρόικα. Το άρθρο είχε γραφτεί την προ-προηγούμενη μέρα και, προς έκπληξή μου, αν και στάλθηκε έγκαιρα, δεν είχε αναρτηθεί.

ΤΟ ΣΚΥΛΟΣΠΙΤΟ…



Τη πρώτη φορά, νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Πώς αλλιώς να το ερμηνεύσω; Όταν σου λέει κάποιος ότι από εδώ και πέρα θα περπατάς με αλυσίδες στα χέρια, δίχως να εξηγεί τίποτα άλλο, το πιο λογικό πράγμα δεν είναι να κλείσεις το τηλέφωνο και να το ξεχάσεις;
Θυμάμαι πολύ καθαρά τη πρώτη νύχτα που με σπάσανε στο ξύλο. Όταν τελείωσαν, μου έδωσαν τις αλυσίδες μου. Και μου είπαν ότι δε θα ξαναβγείς ποτέ στο δρόμο δίχως αυτές.
Το επόμενο πρωί, τις φόρεσα. Δεν αντέχω το ξύλο. Εξω στον δρόμο, είδα κι αρκετούς άλλους να τις φοράνε. Μιλήσαμε. Θυμώσαμε. Κάποιος προσπάθησε να τις βγάλει. Γίναμε πολλοί κι ένιωσα ότι αυτός ο καφκικός εφιάλτης θα έληγε σύντομα. Όσο ισχυροί κι αν ήταν, ήμασταν περισσότεροι. Κάποιοι κατάφεραν να τις αφαιρέσουν. Ανάμεσα τους, κι εγώ.
Το ίδιο βράδυ, έφαγα ακόμα περισσότερο ξύλο. Και δεν ήταν κανείς εκεί για να με βοηθήσει.

Το επόμενο πρωί, τις ξαναφόρεσα. Εξω, όσοι τις φορούσαν, ήταν περισσότεροι απο εχθές. Και, σε αντίθεση με χθες, αυτό που ένιωσα δεν ήταν αγανάκτηση. Αλλά, παρηγοριά. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Ένιωσα ότι δεν ήμουν ο μόνος. Και παρηγοριόμουν για τη δειλία και τη κατάντια μου. Ταυτόχρονα όμως, στεναχωριόμουν για αυτό που έβλεπα: Πρώην περήφανοι άνθρωποι, τώρα να περπατούν με αλυσίδες στα χέρια,
δίχως κανείς να τους εξηγεί έστω γιατί.
Το ίδιο βράδυ, οι ίδιοι βασανιστές, μου έφεραν ένα ζευγάρι αλυσίδες ακόμα.
“Αυτές, στα πόδια.” Είπαν. Κι εφυγαν.

ΝεοΝαζι και σφαγέα ορθοδόξων ως προεδρο της Ευρωπαικης Επιτροπης!





Ο Ντοναλντ Τουσκ ο Πολωνος, αντιρωσσος και αντιορθοδοξος νεος προεδρος της ευρωπαικης επιτροπης τον οποιο επεβαλε η Μερκελ,…οεο….
Ειναι εγγονος του Ναζι Ιωσηφ Τουσκ πρωτος απο δεξια στην φωτο στο αυτοκινητο.
Πηγη Πραβδα Βελιγραδιου
Δημητρης Καμμενος
ΠΠ

Χρυσή Αυγή: μια εθνικιστική ποντικοπαγίδα…




b2ap3_thumbnail_mixaloliakos_gada.jpg
Γενιές ολόκληρες αντιφασιστριών και αντιφασιστών ξενύχτησαν μπροστά στους υπολογιστές τους διαβάζοντας το θρυλικό νήμα του Indymedia με τον εμβληματικό τίτλο: “Μιχαλολιάκος + ΚΥΠ = love”. Στη διάρκεια της πολύχρονης αυτής συζήτησης, φασίστες και αντιφασίστες διασταύρωσαν τα ξίφη τους, αν και την παράσταση εκλεψαν τα αλληλομαχαιρώματα των ίδιων των φασιστών και η φημολογούμενη παρουσία – ως guest star σχολιαστή – του ίδιου του Αρχηγού της συμμορίας (ξέρετε τώρα, “του αρχηγού του τρίτου μεγαλύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας”…).
Η κατηγορία είναι παλιά και γνωστή: ο Μιχαλολιάκος είναι πράκτορας της ΚΥΠ, μισθοδοτούμενος από το κράτος, προκειμένου να εποπτεύει τον εθνικιστικό χώρο και να ρουφιανεύει στην αστυνομία τους επικίνδυνους “συναγωνιστές” του. Δεν θέλουμε να ξαναπροβάρουμε σ’ αυτή την ανάρτηση τα χιλιοπαιγμένα επιχειρήματα υπέρ και κατά αυτής της άποψης. Αυτό που ισχύει ωστόσο σήμερα ξεπερνάει τις παλιές διχογνωμίες: η Χρυσή Αυγή έχει αντικειμενικά, πέραν δηλαδή από τις υποκειμενικές προθέσεις των ιδρυτών και ηγετών της, εξελιχθεί σε μια εθνικιστική ποντικοπαγίδα.

Ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο αυτής της σύγχρονης λειτουργίας της Χρυσής Αυγής ήταν οι περίφημες “1000 υπογραφές” στήριξης που προσκομίστηκαν στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου από τη Χρυσή Αυγή. Ο Μιχαλολιάκος αφιέρωσε ειδικό ναζιστικό ρυπαρογράφημα για να δηλώσει τη σημασία της πρωτοβουλίας αυτής, που ήταν αυστηράπροσωπική επιλογή του Αρχηγού. Ο Κασιδιάρης έδωσε τις υπογραφές, αλλά δεν ήταν ποτέ ενθουσιώδης υποστηρικτής της πρωτοβουλίας, γι’ αυτό εξάλλου και την έθαψε συστηματικά στις παρεμβάσεις του. Και δεν είχε άδικο.