Ετικέτες

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου 2011

Χριστουγεννιάτικα Ονόματα (Μαρία, Ιωσήφ, Χρίστος, Μανώλης)

γράφει ο Αθανάσιος Τσακνάκης
Η χριστιανική θρησκεία φιλοξενεί στα κείμενα και στις παραδόσεις της τέσσερις κυρίαρχες ονοματικές ομάδες, την ελληνική, την λατινική, την αραμαϊκή και την εβραϊκή, άρα η ετυμολόγηση ενός χριστιανικού ονόματος γίνεται διά μέσου της ελληνικής, της λατινικής, της αραμαϊκής και της εβραϊκής γλώσσας αντίστοιχα.
Η εορτή των Χριστουγέννων (από τις λέξεις «χριστός» και «γέννα») γίνεται αφορμή για να προσεγγίσουμε ετυμολογικά πέντε χριστιανικά ονόματα, Χρήστος, Χρίστος, Μαρία, Εμμανουήλ και Ιωσήφ, εκ των οποίων τα δύο πρώτα είναι ελληνικά, το τρίτο είναι αραμαϊκό και τα δύο τελευταία εβραϊκά.



Χρήστος
Προέρχεται από το επίθετο «χρηστός» (με αναβιβασμό τού τόνου), που σημαίνει «χρήσιμος», «ωφέλιμος».
Το όνομα δεν σχετίζεται άμεσα με την εορτή των Χριστουγέννων, αλλά η κοινή προφορά, που μοιράζεται με το όνομα «Χρίστος», το εντάσσει παραδοσιακά στο εορτολόγιο των ημερών (25 Δεκεμβρίου). Στο θηλυκό γένος το συναντούμε ως «Χρηστίνα».


Χρίστος
Προέρχεται από τον όρο «χριστός» (με αναβιβασμό τού τόνου), που σημαίνει «τον δυνάμενο να λάβει το χρίσμα», εκείνον που «είναι σε θέση να χρισθεί». Πρόκειται γιά την ελληνική μετάφραση τού εβραϊκού όρου «μεσσιάχ», γνωστού και ως «Μεσσία». Στο θηλυκό γένος το συναντούμε ως «Χριστίνα».


Μαρία
Ελληνική γραφή τού αραμαϊκού ονόματος «Μαργιάμ», το οποίο σημαίνει «πίκρα», «εξόργιση». Η ετυμολόγηση τού ονόματος μέσω τής λατινικής γλώσσας, και συγκεκριμένα από την λέξη «mare» (στην γενική «maris»), που σημαίνει «θάλασσα», αποτελεί διαιώνιση τής λανθασμένης ετυμολόγησης ή εσκεμμένης παρετυμολόγησης τού ονόματος από τον άγιο Ιερώνυμο (342-420). Στο αρσενικό γένος το συναντούμε ως «Μάριος».


Εμμανουήλ
Ελληνική γραφή τού εβραϊκού ονόματος «Ιμμάνου Ελ», που σημαίνει «μαζί μας ο Θεός», «μεθ’ ημών ο Θεός». Από αυτό το όνομα προέρχονται τα υποκοριστικά «Μανώλης» και «Μάνος». Στο θηλυκό γένος απαντά ως «Εμμανουέλλα».


Ιωσήφ
Ελληνική γραφή τού εβραϊκού ονόματος «Γιοζέπ», που σημαίνει «αυξημένος από τον Θεό» ή «ο Θεός θα επιθυμούσε να του προσφέρει». Μία απόπειρα κλιτικού εξελληνισμού του είναι ο τύπος «Ιώσηπος», καθώς και ο θηλυκός τύπος «Ιωσηφίνα».

Αρμενικό: Η μετάλλαξη της βαρβαρότητας των Τούρκων και της Τουρκίας


Αυτό το ιστολόγιο

Η ΛΙΣΤΑ ιστολογΙΩΝ μου
Αυτό το ιστολόγιο

Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου 2011


Αρμενικό: Η μετάλλαξη της βαρβαρότητας των Τούρκων και της Τουρκίας





του Σάββα Καλεντερίδη


Eξολόθρευσαν τρία εκατομμύρια Αρμενίους, Ασσυρίους και Έλληνες, για να κάνουν την Ανατολή καθαρά τουρκική. Ήταν ένα βάρβαρο σχέδιο που το εφάρμοσαν με δολοφονική ψυχρότητα. Τώρα λένε (στο πανώ): "Δεν κάναμε Γενοκτονία, υπερασπιστήκαμε την Πατρίδα". Αυτή είναι η στυγνή ομολογία της βαρβαρότητας, μια ομολογία που στρώνει το χαλί για την επόμενη γενοκτονία, των Κούρδων, που ήδη διαπράττεται, με την κλασσική δικαιολογία. Της υπεράσπισης της πατρίδας, μόνο που αυτή η πατρίδα δεν τους ανήκει.

« Θα τα ακούσουν σήμερα οι πολιτικοί μαςΤο δικό μου δώρο σε όλους τους αναγνώστες του Olympia! »Γενοκτονία οι Τούρκοι; Μα πως είναι δυνατόν;

 

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Δεκεμβρίου 24, 2011
Ο τραγικός θάνατος των παπάδων του Αϊβαλιού (Ηλίας Βενέζης)
«6 Σεπτ.1922. Τα πρώτα τμήματα του τουρκικού στρατού ήλθαν από την Σμύρνη για να καταλάβουν το Αίβαλή. …Το ίδιο βράδυ κηρύχτηκε ό στρατιωτι­κός νόμος. Ύστερα βγήκε ή φοβερή δια­ταγή: «Να παρουσιασθούν όλοι οι άνδρες από 18-45 χρονών». Τους μάζε­ψαν, τους δέσαν, τους μεταφέρανε έξω από την πόλη καί τους σκότωσαν στα μεταλλεία του Φρένελι καί στις χαράδρες…Από αυτή την ομαδική στρατολογία καί σφαγή είχαν εξαιρέσει τα σινάφια: τους επαγγελματίες, τους φουρναραίους, τους χτίστες, τους μαραγκούς. Αυτούς τους πήγαν σ’ένα λόφο λεγόμενο «Μπογιά” καί τους σκότωσαν με τσεκού­ρια. μόνο γλύτωσε καί είπε το τι έγινε. Τέλος πιάσαν τον Δεσπότη καίτους παπάδες… Ήμουν με την προτε­λευταία αποστολή σκλάβων πού οιΤούρκοι όδηγούσανε στο εσωτερικό τηςΑνατολής. Γυμνοί,πεινασμένοι,διψα­σμένοι,καταματωμένοι,είχαμε φθάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μιαν απο­θήκη.Την άλλη μέρα άνοιξε ή πόρτα καί μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων.Ήταν οι παπάδες του Άιβαλιού:άλλοσούσουμοι,καταματωμένοι,με ξε­σκισμένα ράσα, πεινασμένοι, ξυπόλυτοι,άγριοι άπ’ τη μαρτυρική πορεία. Ό Κυδω­νιών Γρηγόριος,αν καί είχε ξεκινήσει μα­ζί τους, δεν έφτασε στην Πέργαμο. Έξωάπ’ το Άϊβαλή,οι Τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους καί τον παραδώσανε σ’ένα απόσπασμα εκτελεστι­κό πού είχε, εκτός άπ’ τα όπλα, καί φτυά­ρια. Οί άλλοι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σάν πέρασε λίγη ώρα, άκούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα. Ένας Τούρκος του αποσπάσματος είπε:

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου: Υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου 2011

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου: Υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου

+ Ἀναστάσιος
Ἀρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011
Υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου
“Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί” (Α΄ Τιμ. 3:16)
H υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου είναι βασικό μήνυμα της σημερινής μεγάλης εορτής του χριστιανικού κόσμου. Ακόμη και ο πιο τολμηρός νους δεν είχε ποτέ υποπτευθεί ότι ο Ίδιος ο απρόσιτος και ακατάληπτος Θεός θα προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα ἐφανερώνετο “ἐν σαρκί”,. Για την κλασική λογική, κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα του αδυνάτου.
Αυτήν ακριβῶς την υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου πανηγυρίζουμε σήμερα. Και καλούμεθα να τη χαρούμε, παρά τη σκληρή πραματικότητα την οποία βιώνουμε.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε ἄνθρωπος, εισήλθε στην ανθρώπινη Ιστορία. Το “ἐφανερώθη” υπαινίσσεται την προηγούμενη αΐδιο ζωή του Λόγου. “Θεός ὤν καί Θεοῦ υἱός, καί ἀόρατον ἔχων τήν φύσιν, δῆλος ἅπασιν ἐνανθρωπήσας ἐγένετο” (Θεοδώρητος, ἐπίσκοπος Κύρου). Η ελευθερία του Θεού δεν γνωρίζει όριο. Όπως καί η αγάπη Του, που είναι τό ουσιαστικό ιδίωμά Του
“Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν” (Ἰω. 1:14). Προσλαμβάνοντας το ανθρώπινο σώμα, ο Υιός και Λόγος του Θεού φανέρωσε ταυτόχρονα την απέραντη αξία και τη μοναδική σημασία που έχει το υπέροχο αυτό δημιούργημά Του. Και αποκάλυψε ότι τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να γἰνει κατοικητήριο του Θεού. Με την ενανθρώπησή Του, ο Χριστός έδειξε την ασύλληπτη στον ανθρώπινο νου δυναμική της ελευθερίας και της αγάπης του προσωπικού Θεού. Τοποθέτησε σε νέα βάση τις ανθρώπινες σχέσεις μαζί Του.