“Να τα πούμε;”: Η ιστορία πίσω από τα κάλαντα

Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.
Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.

Ο ενθουσιασμός της προηγούμενης νύχτας, που εσύ και η εκλεκτή παρέα σου, γιατί ναι φίλους μπορεί να είχες πολλούς αλλά για κάλαντα πήγαινες μόνο με τους κολλητούς, καταστρώνατε στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη της επιχείρησης “κάλαντα”.

“Tα φιλαράκια με τα χακί”: Τα Χριστούγεννα που οι στρατιώτες άφησαν τα όπλα κάτω για να παίξουν μπάλα | Φωτογραφιες + Βίντεο

Πριν από 100 χρόνια, σαν σήμερα, τα πρώτα Χριστούγεννα από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το χειμώνα του 1914, πάνω από 1 εκατ. στρατιώτες του Δυτικού Μετώπου*, αψηφώντας τις εντολές των ανωτέρων τους, εγκατέλειψαν τα χαρακώματα και σκορπίζοντας ευχές γιόρτασαν με τον εχθρό, παίζοντας ποδόσφαιρο σε μια αυθόρμητη εκεχειρία που έμεινε για πάντα στη παγκόσμια ιστορία. Μια «ανταρσία της ανακωχής», ονομάστηκε και “η ανακωχή των φιλαράκων με τα χακί” εν μέσω του «Μεγάλου Πολέμου» που τελικά στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 18 εκατ. ανθρώπους.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, άνδρες του βρετανικού στρατού άκουσαν του Γερμανούς να τραγουδούν τα κάλαντα και είδαν φανάρια και μικρά έλατα στα χαρακώματα τους. Τα μηνύματα άρχισαν να περνούν σε όλους τους στρατιώτες, με την επόμενη ημέρα να βρίσκει  Βρετανούς και Γερμανούς να ανταλλάζουν δώρα, να βγάζουν φωτογραφίες, να θάβουν τους νεκρούς τους και να παίζουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου για να γιορτάσουν την εκεχειρία που μόνοι τους αποφάσισαν.
Πολλοί αξιωματικοί ανησύχησαν πως η συμπεριφορά των στρατιωτών τους θα υπονόμευε το μαχητικό πνεύμα, με αποτέλεσμα οι ανώτεροι να δίνουν εντολές για λήψη μέτρων ώστε να μην συμβεί ξανά ανάλογο περιστατικό, θέλοντας να διατηρήσουν την αυθόρμητη ανακωχή στο επίπεδο ενός μεμονωμένου περιστατικού στο Δυτικό Μέτωπο. «Εκείνα τα Χριστούγεννα, κατάφεραν να κάνουν θανάσιμους εχθρούς, φίλους για μια στιγμή», ανέφερε ο ιστορικός Φράνσις Τοουντρόου, σύμφωνα με το BBC.

Το αρχαίο θέατρο στα Άπτερα ήρθε στο φως

Στις δώδεκα του μηνός ο υπουργός πολιτισμού κ. Αριστ. Μπαλτάς “εγκαινίασε” το αναστηλωμένο θέατρο της Αρχαίας Απτέρας. Αυτό ήταν η κορύφωση ενός αποτελέσματος μετά από επίμονη και φιλότιμη προσπάθεια των ειδικών, όπου με όλα τα προβλήματα και κυρίως με τα λιγοστά χρήματα που μπόρεσε να διαθέσει η πολιτεία, έφεραν ένα καλό αποτέλεσμα. Μπράβο τους.
Αλλά ας δούμε τώρα τι γινόταν πριν μερικά χρόνια στον χώρο της Απτέρας. Οι πέτρες από τη πόλη, δηλαδή, ναών, οικιών, θεάτρου κ.λ.π. ήταν πελεκημένες, τετραγωνισμένες, άρα έτοιμες για χρήση. Έτσι επί τουρκοκρατίας οι Τούρκοι έφτιαξαν με αυτές το φρούριο Κούλε πάνω στην Απτέρα. Το φρούριο Ιτζεδίν στο Καλάμι, ενώ το Ελληνικό δημόσιο αργότερα όταν το έκανε φυλακές, πρόσθεσε ένα όροφο και τοίχο γύρω-γύρω, όπως είναι σήμερα στη σημερινή του μορφή, με πέτρες από τα Άπτερα. Αργότερα όταν αποφάσισαν να φτιάξουν το Ναύσταθμο Σούδας για το Πολεμικό Ναυτικό, τα κτήρια και ο τοίχος που τον περικλείει κτίστηκαν με πέτρες από τα Άπτερα. Το ίδιο έγινε και στο λιμάνι των Χανίων. Όλες οι επανορθώσεις από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί από τους Γερμανούς το ’41 έγιναν από πέτρες της Απτέρας κυρίως από το θέατρό της.
Εδώ, να αναφέρουμε οτι το ’41, μονάδες του Αγγλικού στρατού είχαν στρατοπεδεύσει στην Αρχ. Απτέρα πριν φύγουν για τα Σφακιά και από εκεί στη Μέση Ανατολή. Τους είδε ένα Γερμανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο και την επομένη οι Γερμανοί βομβάρδισαν τον Αρχαιολογικό χώρο. Τότε ισοπέδωσαν τα λίγα κτήρια που ήταν ακόμα όρθια.

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο»
Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622

«…η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο – πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο»
Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885
Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα – σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo… «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.

Ο κύριος Ρίχτερ, o πίνακας του Πέτρου Βλαχάκη, οι 19 ακαδημαϊκοί και η αναθεώρηση της ιστορίας

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής*
Τον πίνακα του Πέτρου Βλαχάκη για τη Μάχη της Κρήτης επικαλείται ο κ. Ρίχτερ στο βιβλίο του για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό περί «βρώμικης και κτηνώδους» αντίστασης από την πλευρά των Κρητικών. Η δίωξή του και η δίκη που διεξάγεται αυτή την περίοδο προφανώς και δεν απαντάει στην επιχείρηση αναθεώρησης της ιστορίας την οποία μεθοδικά προωθεί ένα τμήμα Γερμανών ιστορικών. Η αντιπαράθεση στο πεδίο της ιστορικής έρευνας γίνεται με επιχειρήματα και όχι με διώξεις. Αυτό όμως απέχει πολύ από το να επιβραβεύουμε τη διαστροφή της ιστορίας και να αποδίδουμε τιμές, σαν πολιτεία ή σαν πανεπιστημιακά ιδρύματα, σε πλαστογράφους της ιστορίας. Γύρω από αυτό το ζήτημα όμως προκύπτουν και κάποια ακόμα σοβαρά θέματα.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Τί απεικονίζει ο συγκεκριμένος πίνακας του Πέτρου Βλαχάκη; Ο ζωγράφος κατέγραψε αυτό ακριβώς που είδαν τα μάτια του. Ο ναζί φαντάρος, μέλος της στρατιάς των εισβολέων, μόλις έχει σκοτώσει τον Μανώλη Θεοδωράκη. Ο άνδρας που σηκώνει την πέτρα, γείτονας του θύματος, θα έπρεπε κατά τον κύριο Ρίχτερ να πει στους εισβολείς: «Περάστε! Τί θα πάρετε;» Μόνο που οι ναζί δεν ήρθαν για… τουρισμό στην Κρήτη!