 |
| Γιάννη Τσαρούχη, Ο Σεπτέμβρης |
του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Έχω
υποστηρίξει εδώ και αρκετά χρόνια και συνεχίζω ακόμη να το πιστεύω, πως
το μέλλον του Ελληνικού πολιτισμού, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο
στην ενεργοποίηση του πρωτογενούς λαϊκού δυναμικού και του καλλιτεχνικού
και πνευματικού του «περιθωρίου». Ένα δυναμικό, που ζει και δημιουργεί
έξω από τους προβολείς της καθεστωτικής πολιτιστικής μιντιοκρατίας,
μεταφέροντας τον πλούτο της παράδοσης και που άλλωστε, είναι το μόνο, αν
και περιφρονημένο από τους κήνσορες της παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας,
που μπορεί και να δημιουργεί αυθεντικά σε όλους τους τομείς της τέχνης
και του πνεύματος.
Και
το μέλλον του Ελληνικού πολιτισμού, εξαρτάται από την απελευθέρωση, ή
μη, της δημιουργικότητας αυτής, από την κρατική τροχοπέδη και από το
συνεχιζόμενο θανάσιμο εναγκαλισμό της με το υπουργείο παρα-πολιτισμού.
Ενός φορέα πολιτικής σκοπιμότητας, που υπό τη μορφή επαιτείας επιχορηγεί
ελάχιστα ψίχουλα σε αξιόλογες προσπάθειες, ενώ σπαταλά μεγάλα ποσά σε
αμφίβολης πολιτιστικής αξίας ενέργειες και σε ΜΚΟ. Η προοπτική του
Ελληνικού Πολιτισμού, εξαρτάται από την απομάκρυνση του από την
επικίνδυνη αντίληψη, ότι το κράτος μπορεί να παράξει πολιτισμό, με την
ευνοιοκρατική και επιλεκτική δομή, που έχει αναπτύξει στο κέντρο του. Ο
πολιτισμός, είναι αποτέλεσμα της αντικειμενικής δράσης και του έργου
πολλών προσώπων και όχι μιας πολιτικής ή τεχνοκρατικής ελίτ, που
σχεδιάζει το πολιτιστικό προφίλ της χώρας, επί του χάρτου της
κατευθυνόμενης υποκειμενικότητας της.
του Antonio Senta