Μετά το...ξύλο η 71η κάνει δεντροφύτευση!

Μετά το...ξύλο η 71η κάνει δεντροφύτευση! Χρήστος | Φεβρουαρίου 19, 2011 at 15:14 | Κατηγορίες: ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ | URL: http://wp.me/p1aYwg-1SG

Τελικά αυτή η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία όλο μας εκπλήσσει. Αφού τμήμα της έγινε...φίρμα με την άσκηση καταστολής διαδήλωσης,τώρα φορώντας τα κατακόκκινα μπερέ,τους πήγαν για δεντροφύτευση στο Σέϊχ Σου. Αξιέπαινη η πρωτοβουλία δεν λέμε και να επαναληφθεί.Αλλά αυτή την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία θα μας τη δείξουν καμμιά φορά και σε σενάριο που να έχει κάποια έστω σχέση με την αποστολή της;

On Alert

Η “Βαλκανική” μονάδα του Αφγανιστάν

Παρασκευή, 18 Φεβρουαρίου 2011

Η “Βαλκανική” μονάδα του Αφγανιστάν

Φεβρουάριος 18, 2011.

Στρατιώτες από την Κροατία, το Μαυροβούνιο, την  πΓΔΜ, την Βοσνία/Ερζεγοβίνη, την Σλοβενία και την Αλβανία, θα αποτελέσουν  μια κοινή μονάδα των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν.

Η μονάδα αυτή, της οποίας τα μέλη θα είναι από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας- εκτός της Σερβίας και της Αλβανίας- ιδρύθηκε με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών και έλαβε την ονομασία ‘Βαλκανική’, όπως ανακοινώθηκε από το κροατικό υπουργείο Άμυνας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, τα κράτη μέλη της Α5- ΗΠΑ και χώρες της Αδριατικής (ΗΠΑ, Αλβανία, Κροατία, πΓΔΜ, Μαυροβούνιο, Βοσνία και Ερζεγοβίνη)- είχαν αρκετές διμερείς αλλά  και πολυμερείς συναντήσεις μεταξύ των υπουργών Άμυνας και Εξωτερικών, προκειμένου να  διοργανώσουν κοινές περιφερειακές εκπαιδευτικές ομάδες για την άσκηση και καθοδήγηση των αφγανικών δυνάμεων στα πλαίσια λειτουργίας της ISAF, ανέφερε το Υπουργείο, διευκρινίζοντας ότι είναι μια συμβολή των χωρών  των ΗΠΑ και της Αδριατικής Χάρτας,  για  επιχειρησιακή σύμπραξη στην ISAF.

Η Κροατία θα αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ίδρυση Σχολής Στρατιωτικής Αστυνομίας στο Αφγανιστάν. Πρότεινε, μάλιστα, την σύμπραξη των χωρών του Α-5, αλλά και άλλων από την περιοχή, σε αυτήν την πρωτοβουλία.

 Μέχρι στιγμής, εκτός από τα μέλη των ενόπλων δυνάμεων της Κροατίας έδειξαν προθυμίας συμμετοχής η Σλοβενία με δύο εκπαιδευτές, η Β/Ε με δέκα καθηγητές. Αναμένεται ότι συν τω χρόνω θα συμμετάσχουν και άλλες χώρες του Α5, ήτοι η Αλβανία, το Μαυροβούνιο και η πΓΔΜ, όπως δήλωσε το κροατικό υπουργείο Άμυνας, τονίζοντας ότι τέτοιες κοινές στρατιωτικές αποστολές θα πρέπει να χαιρετιστούν από όλα τα μέλη του  ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Το υπουργείο θεώρησε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στην πολυεθνική σύνθεση της μονάδας αυτής, άλλωστε,  ότι η σύσταση κοινών πολυεθνικών ομάδων δεν αποτελεί καινοτομία.

Η αμυντική συνεργασία περιλαμβάνει τη συγκρότηση πολυεθνικών ομάδων από χώρες της ΕΕ. Η Κροατία κατά το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους συμμετέχει στην σκανδιναβική ομάδα μάχης η οποία απαρτίζεται από τη Σουηδία, την Φιλανδία, την Εσθονία, την Νορβηγία και την Ιρλανδία.

Η  Κροατία για ακόμη μια φορά δήλωσε συμμετοχή στην ομάδα μάχης της ΕΕ κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, στην οποία εκτός από αυτήν θα περιλαμβάνει στρατιώτες από την Γερμανία, την Αυστρία, την Τσεχικής Δημοκρατία, την Ιρλανδία και την πΓΔΜ.

-

Τίτλος: «Балканска“ единица во Авганистан»

Δημοσίευση: 17.2.2011. , Time, Sitel, Zurnal.

Αποδόμηση – Εθνομηδενισμός Η Στρατηγική του Ιστορικού και Πολιτικού Αναθεωρητισμού

Ορισμένα άρθρα του πρόσφατου παρελθόντος αποδεικνύονται εκπληκτικώς προφητικά. Η παρακάτω ανάλυση, δημοσιευμένη προ τριετίας, εξηγεί πολλά από αυτά που η Ελλάδα εισπράττει και βιώνει σήμερα. Ανήκει στον ιστορικό Ηλία Ηλιόπουλο, διδάκτορα του Πανεπιστημίου του Μονάχου και ανήκει στην παραπάνω σπάνια κατηγορία. Το ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. την αναρτά εκ νέου από το πολύ καλό ''ΑΝΤΙΒΑΡΟ'', θεωρώντας πως αξίζει προσοχής και με την βεβαιότητα πως το άρθρο φέρει ισχυρά στοιχεία διαχρονικών ερμηνειών.

Στην «νέα» στρατηγική-ιδεολογική γραμμή της Νεοταξικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας εξέχουσα θέση κατέχει ο ιστορικός Αναθεωρητισμός. Ο εθνομηδενισμός και η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας εξυπηρετεί ευθέως την αποσταθεροποίηση και γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης των Εθνών.
Όπως επισημαίναμε ήδη από πολλών ετών, «ένας κρίσιμος αριθμός των δυτικών δεξαμενών σκέψεως έχει ενστερνισθεί την παλαιά και γνωστή θέση ότι τα πολυεθνικά κράτη, όπως εκείνα των Καρολιδών, των Αψβούργων ή των Οσμανιδών, υπήρξαν λειτουργικώτερα από τα διάδοχά τους εθνικά κράτη. Η «λύση» της ανασυστάσεως των παλαιών αυτοκρατοριών, υπό άλλην βεβαίως μορφή, ως οριζουσών συνιστωσών μιας παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων, φαίνεται να έχει προκριθεί από πολλού χρόνου, αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, η υπερατλαντική Υπερδύναμις ομολογημένα αδυνατεί να επωμίζεται, μόνη αυτή, το υπέρογκο βάρος της περιφρουρήσεως της διεθνούς τάξεως» (Ηλία Ηλιόπουλου, «Από την υπέρβαση της παλαιάς στην χάραξη της νέας διαχωριστικής γραμμής», περιοδικό «Οίστρος», τ. 9/10, Μόναχο, χειμώνας 1995).
Η επιχειρούμενη, όμως, από ορισμένους αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (ένα νέο «Ράϊχ» – «Ευρωπαϊκός Πυρήνας») ή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (επάνοδος της Τουρκίας στην ΝΑ. Ευρώπη, 100 χρόνια μετά την εκδίωξή της το 1913, και ανάδειξή της όχι μόνον σε Περιφερειακή αλλά και σε Ευρωπαϊκή Δύναμη) προαπαιτεί οπωσδήποτε την αποδόμηση και διάλυση των ιστορικά διαμορφωμένων και πολιτικά κυριάρχων Εθνών-Κρατών της Βαλκανικής, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους.
Ακριβώς στο σημείο αυτό, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από την «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, δοθείσης και της (ιδιαζούσης) ροπής των κύκλων αυτών σε αυτό που ο Paul Gottfried αποκαλεί «Πολιτική Θεολογία», δηλαδή μία σωτηριολογική και ντετερμινιστική, κατ’ ουσίαν θεολογική, θεώρηση του κόσμου – σε εκκοσμικευμένη, όμως, μορφή (secular), και όχι σε θρησκευτική όπως άλλοτε (π.χ. Χιλιαστικός Προτεσταντισμός, Καλβινισμός κ.λ.π.). Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή «light» Ευρω-Αριστερά (τύπου «Συνασπισμού», αλλά και μετηλλαγμένου και αλωθέντος «Πασόκ») επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον!) αδυναμία τους να διατυπώσουν μία συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής (βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημο-φοβικό) εθνομηδενισμό.
Για αυτού του είδους την «Αριστερά», λοιπόν, το «τέλος» της πάλαι ποτέ μαρξιστικής πολιτικής θεολογίας, ο υπέρτατος νομοτελειακός σκοπός της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από το νέο «τέλος», το νέο τελικό στάδιο της ανθρωπίνης προοόδου και ιστορίας – και συνάμα, νέο υπέρτατο σκοπό προς επίτευξιν: την παγκόσμια μετα-εθνική και πολυ-πολιτισμική κοινωνία. Πρόκειται για μία ακόμη, εκκοσμικευμένη ριζοσπαστική προτεσταντική «αίρεση», από αυτές που κατά καιρούς και εποχές ενεφανίσθησαν στο ιστορικό προσκήνιο. Το φαινόμενο δεν είναι δα νέο, και έχει επαρκώς μελετηθεί, πρωτίστως από την αμερικανική διανόηση – από την πρώτη φορά που ο εξτρεμιστικός, χιλιαστικός προτεσταντισμός δίδει την θέση του σε ένα κοσμικό, πλέον, «πολιτικό» κίνημα, τον Προοδευτισμό («Progressivism»), στις ΗΠΑ κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, μέχρι τον «Εκκοσμικευμένο Καλβινισμό της Νέας Αριστεράς» (Secularized Calvinism of the New Left), κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνος.
Η τωρινή «αίρεση» του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» («Postnational / Transnational Progressivism», κατά τον John Fonte, ή απλώς «Progressivism», κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) δεν υστερεί ούτε σε ολοκληρωτική και μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου ούτε σε ιεραποστολικό ζηλωτισμό και φανατισμό ούτε σε ιδεοληπτική μονομέρεια ούτε σε ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές από τις προηγούμενες. Απ’ εναντίας! Οι «ταλιμπάν» του «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» διακατέχονται εμφανώς από όλα τα τυπικά για κάθε πολιτική θεολογία σύνδρομα, αλλά στην νιοστή: επηρμένο ελιτισμό, αυτοσυνειδησία πεφωτισμένης δεσποτείας, βαθύτατη οικειοφοβία και δημοφοβία, και συνακόλουθη απύθμενη περιφρόνηση και απέχθεια προς τον «λαουτζίκο» (τις «νοικοκυρές», τους «κτηνοτρόφους», τους «αλευρομάγειρους», τους «μη ειδικούς», που ακούσαμε και ακούμε αυτόν τον καιρό από Αλαβάνους, Ρεπούσες, Μπίστηδες, Κουλούρες και Σία!!!).
ΑΝ μπορούσαν, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα «περιορίζονταν», όπως τώρα, «μόνον» στην καταχρηστική και ασύδοτη εκμετάλλευση όλων των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους, που ελέγχουν ασφυκτικά όσο και αδιατάρακτα τις τελευταίες δεκαετίες, και στην ιδεολογική τρομοκρατία, για να επιτύχουν την άνωθεν (και εις πείσμα των πολιτών) επιβολή των δογμάτων και ιδεοληψιών τους. ΑΝ μπορούσαν, θα προχωρούσαν ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με την ολοκληρωτική πολιτική θεολογία τους, και θα μας έκαναν ό,τι έκαναν στους αντιφρονούντες σε άλλες εποχές οι ομογάλακτοί τους, ζηλωτές προτέρων πολιτικών αιρέσεων του Προοδευτισμού: Θα μας ενέκλειαν σε γκουλάγκ και σε ψυχιατρεία! Είναι πολλαπλώς εύγλωττη η πρώτη αντίδραση του γνωστού αποδομιστή προφέσσορα Αντώνη Λιάκου: Κατήγγειλε, από των στηλών του «Βήματος» (του Συγκροτήματος των συνεργατών της Κατοχής), τους τολμήσαντες να εκφέρουν αντίθετη άποψη ως ...«ψυχωτικούς»!
Ειρήσθω δε – διόλου εν παρόδω – ότι ουδόλως φαίνεται να προβληματίζει τους «διανοουμένους» αυτής της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, μετα-νεωτερικής «Αριστεράς» ότι και τα δόγματά τους και η πορεία υλοποίησής τους εγκυμονούν τεράστιες ζημίες μεν για τους λαούς, ενώ συνάδουν απολύτως προς τα σχέδια γεωπολιτικών αναδιατάξεων περιοχών και λαών, που εκπονούν οι Ηγεμονικές Δυνάμεις αλλά και προς εκείνα της υπερεθνικής κερδοσκοπούσης ολιγαρχίας. Η αποδόμηση της εθνικής «αφήγησης» και η αναγόρευση του ιστορικά διαμορφωμένου έθνους σε δήθεν φανταστική και ιδεολογική «κατασκευή»(!), καθώς και η συνακόλουθη αναγόρευση της υπερεθνικής / μετα-εθνικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης και της «πολυ-πολιτισμικής» κοινωνίας (π.χ. της οθωμανικής) σε ύπατο δόγμα του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» και, κατά συνέπειαν, σε νέο ύψιστο εσχατολογικό σκοπό προς επιδίωξιν και επίτευξιν (μετά την κατάρρευση της προγενέστερης, μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής εσχατολογίας) συνιστά μία ασύλληπτη όσο και επικίνδυνη ιστορική αναστροφή: την επιστροφή από ένα προηγμένο στάδιο ιστορικής εξέλιξης (το στάδιο του νεωτερικού δημοκρατικού και συνταγματικού έθνους-κράτους) στο προγενέστερο, προ-δημοκρατικό, στάδιο του μεσαιωνικού Reich.
Το έθνος, όμως, ΔΕΝ είναι φανταστική ή ιδεολογική «κατασκευή», όπως προπαγανδίζουν οι ανιστόρητοι εξτρεμιστές της «αποδόμησης» και της «μεταμοντέρνας» Ολοκληρωτικής Μετα-Εθνικής «Αριστεράς», που λυμαίνονται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τα Ιστορικά και Παιδαγωγικά Τμήματα στα Πανεπιστήμιά μας, τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία. Νηφάλια και επισταμένη ιστορική μελέτη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός διακριτού εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα στα σύγχρονα έθνη της Ευρώπης, αναγομένου στην ύστερη μεσαιωνική και πρώιμη νεώτερη περίοδο (13ος-14ος αι.). Στα καθ’ ημάς δε, γνωρίζουμε, από την μελέτη της εποχής της Φραγκοκρατίας / Βενετοκρατίας και της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, ότι το ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο για το Ελληνικό Έθνος (συναφώς βλέπε και το πρόσφατο θαυμάσιο βιβλίο του πολυγραφώτατου Γιώργου Καραμπελιά για το 1204 και την διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού – ένα πόνημα που θα ζήλευαν πάμπολλοι αγράμματοι ή ημιμαθείς «προοδευτικοί» καθηγητάδες!). Επί τη βάσει αυτού του προϋπάρχοντος εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα «οικοδομείται» αργότερα το νεωτερικό «πολιτικό έθνος» (politische Nation).
Εν προκειμένω, πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πολιτικό έθνος», το νοούμενο ως κοινότητα πεπρωμένου (Schicksalsgemeinschaft) και ως έκφραση της Γενικής Βουλήσεως του Λαού (Volonté Generale), κατά τον Ρουσσώ, απετέλεσε μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητος, καθ’ όσον σηματοδότησε την μετάβαση από τα πολυεθνικά, «πολυπολιτισμικά» σχήματα (αυταρχικά όπως στην Δυτική και Μέση Ευρώπη ή δεσποτικά όπως στην Οθωμανική Ανατολή) στα δημοκρατικά εθνικά κράτη, που συγκροτήθηκαν επί της λυδίας λίθου της Εθνικής / Λαϊκής Κυριαρχίας. Συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο μελέτης, το νεωτερικό Έθνος-Κράτος σήμανε την μετάβαση από το αρχαϊκό προ-στάδιο της φρατρίας στο προηγμένο στάδιο της «ΠΟΛΙΣ», υπό την αρχαιοελληνική έννοια.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο το γεγονός ότι, παραλλήλως προς την αποδόμηση των νεωτερικών Εθνών-Κρατών, μία άλλη τάση του Αναθεωρητισμού και της Μετα-Νεωτερικής «Αριστεράς» ασκείται μετά πάθους στην λατρεία των «μειονοτήτων», λησμονώντας μάλιστα την ναζιστική χρησιμοποίηση του εν λόγω στρατηγικού εργαλείου για την γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, κατά τον Μεσοπόλεμο και, εν συνεχεία, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, βλέπουμε τους καθεστωτικούς «προοδευτικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης, την ίδια ώρα που πασχίζουν λυσσωδώς να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε «εθνικό» (ιστορία, ταυτότητα, πολιτική οντότητα κ.λ.π.) – με μισσιοναρικό φανατισμό ανάλογο όσων γκρέμιζαν άλλοτε τα αρχαιοελληνικά αγάλματα –, να ανακηρύσσουν, από την άλλη πλευρά, υπαρκτές και ανύπαρκτες «μειονότητες» («εθνοτικές», «γλωσσικές», «κοινωνικές» κ.λ.π.) σε αυταξία, φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να αναγορεύουν την κρατική απόσχιση σε υποκατάστατο της Πολιτικής.
Η πολιτική αφέλεια του συνασπισμού των ανιστορήτων ψευδο-διεθνιστάδων της σημερινής «light» (ή «ροζ», αν θέλετε!) Αριστεράς (κατά πρόδηλη, μάλιστα, και αξιοσημείωτη αντίθεση προς τους εθνικά συνειδητοποιημένους διεθνιστές του «ορθόδοξου» ΚΚΕ, ή προς την Πατριωτική Αριστερά περί το «Άρδην», την «Ρήξη», το «Ρεσάλτο» κ.λ.π.!) καθώς και η ιστορική άγνοια που τους διακατέχει δεν τους επιτρέπει να ιδούν ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας είναι ο κατ’ εξοχήν σύγχρονος, μετα-νεωτερικός, Φασισμός! Διότι μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στον νέο Μεσαίωνα: στον Μεσαίωνα του μεγάλου Ράϊχ – και των απειράριθμων κατά τόπους κρατιδίων, δουκάτων, πριγκηπάτων κ.ο.κ.!
Πράγματι, αν δεχθούμε την θεμελιώδη αρχή του μεγαλυτέρου Έλληνα μαρξιστή ιστορικού των ημερών μας, Νίκου Ψυρούκη, ότι «στην ιστορία υπάρχουν δύο βασικές κινήσεις, εκείνη της προώθησης και εκείνη της πισωδρόμησης» («Ιστορικός Χώρος και Ελλάδα», β΄ έκδοση, Λευκωσία 1993, σελ. 29), τότε είναι πασίδηλον ότι το πολιτικό έθνος, το έθνος–«κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» και «καθημερινό δημοψήφισμα» (plebiscit de tous le jours, κατά την μνημειώδη ρήση του κορυφαίου σοσιαλιστού του 19ου αιώνος Ερνέστου Ρενάν) αποτελεί κολοσσιαία πρόοδο της ανθρωπίνης Ιστορίας. Ο Εθνικισμός – το ρωμαλέο εκείνο μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα της ιακωβινικής Αριστεράς κατά την Γαλλική Επανάσταση και μετέπειτα – δεν υπήρξε μόνον μία ισχυρή δύναμη, αντάξια ακόμη και της θρησκείας (και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τον Κομμουνισμό ακόμη, ίσως επειδή ανάγεται ως έννοια επίσης στην «πρωτογενή» τάξη κοινωνικών δεσμών: Κάποιος «γεννάται» μέσα στην οικογένειά του και στο έθνος ταυτοχρόνως). Αλλά υπήρξε, αποδεδειγμένα, και το ΜΟΝΟΝ μέχρι σήμερα ιδεολογικό-νομιμοποιητικό πλαίσιο της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους.
Όντως, τόσο η συνταγματική-αστική Δημοκρατία, οσονδήποτε ατελής, όσο και το Κράτος Πρόνοιας, ανεπτύχθησαν μόνον στο ιστορικό, θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεωτερικού Έθνους-Κράτους – και συμβάδισαν με αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει άλλα σχήματα, υπερεθνικά / μετα-εθνικά, που να πληρούν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά «κεκτημένα» του Έθνους-Κράτους. Τυπικό παράδειγμα η Ε.Ε. με το διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα», την διαρκή παραβίαση της θεμελιώδους αριστοτελικής-μοντεσκιανής αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και την βαθύτατα αντιδημοκρατική φιλοσοφία και πρακτική της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών!
Επί τη βάσει των ανωτέρω συλλογισμών καθίσταται σαφές ότι οι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές και οι «ταλιμπάν» του Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, που έχουν βαλθεί να «αποδομήσουν» την «φανταστική κατασκευή» του έθνους και να μας επιβάλουν – διά της ωμής ψυχολογικής και θεσμικής/πολιτικής βίας μάλιστα – την παγκόσμια, υπερεθνική / μετα-εθνική, αυτοκρατορική διακυβέρνηση (ενώ, συγχρόνως, «κόπτονται» υπέρ πάσης «μειονότητος»!), λειτουργούν σήμερα, εξ αντικειμένου, ως οι ιδεώδεις «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συγχρόνου, μετανεωτερικού, πλανητικού Φασισμού. Όσοι, λοιπόν, «αριστεροί και προοδευτικοί» είναι καλής προαιρέσεως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, στις ημέρες μας, «η κατ’ εξοχήν προοδευτική και αντιϊμπεριαλιστική πράξη είναι η υπεράσπιση, με νύχια και με δόντια, του συγχρόνου Έθνους-Κράτους ενάντια στα εκκολαπτόμενα υπερεθνικά Ράϊχ» («Οίστρος», όρα ανωτέρω).
Ο ιστορικός Αναθεωρητισμός που υπηρετείται από την παρέα των εξτρεμιστών της μετηλλαγμένης «Μετα-Εθνικής» Ολοκληρωτικής Αριστεράς, η οποία ευθύνεται για την σχεδίαση, συγγραφή και (υποχρεωτική) επιβολή του πανάθλιου, αντιπαιδαγωγικού και νεοταξικού σχολικού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού (αλλά και των άλλων, αναλόγου στοχεύσεως, βιβλίων για μαθητές και για εκπαιδευτικούς, που δεν έτυχαν ευρέως της δεούσης προσοχής) αποσκοπεί ευθέως στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και στον κατακερματισμό της αντίληψης περί ιστορικής συνέχειας του Ελληνικού Έθνους, με παράλληλη επιβολή του νεο-οθωμανικού ιδεολογήματος (όπως κατέδειξε σε ένα άριστα εμπεριστατωμένο αφιέρωμα πέρυσι το περιοδικό «Άρδην», που αξίζει να αναζητήσουν και να μελετήσουν όλοι οι αναγνώστες!). Τους στόχους αυτούς υπηρετεί επί χρόνια, με εκπλήσσουσα μεθοδικότητα και οιονεί θρησκευτικό-ιεραποστολικό φανατισμό, η εθνομηδενιστική παρεούλα των αποδομιστών του «Παιδαγωγικού» Ινστιτούτου και όσων ελέγχουν τους λοιπούς Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (κατά Αλτουσσέρ): του κ. Λιάκου (Ιστορικό Τμήμα Πανεπ/μίου Αθηνών), της κ. Ρεπούση (Αριστοτέλειο Πανεπ/μιο Θεσσαλονίκης), της κ. Κουλούρη (Παν/μιο Πελοποννήσου), της κ. «Σίας» Αναγνωστοπούλου (Πάντειο), του κ. Κιτρομηλίδη, της κ. Φραγκουδάκη, της κ. Δραγώνα και ενός ακόμη λόχου μεγαλοκαθηγητάδων, ακολουθουμένων από ένα ασκέρι εκατοντάδων «κολλητών»-βοηθών κ.λ.π.
Αντικειμενικός σκοπός της «αποδόμησης» της εθνικής ιστορίας και ταυτότητας είναι η μετάλλαξη του ιστορικού έθνους των Ελλήνων σε «περιφερειακό εθνάριο», που θα έλεγε και ο Τάσος Λιγνάδης. Ούτως ώστε να καταστεί απείρως ευκολώτερη η καθυπόταξη του «ατίθασου» Έλληνα υπό την παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εξ ου και ο πακτωλός αργυρίων από τα «ιδρύματα» του «γκουρού των χρηματιστηρίων» και «φιλανθρώπου» Τζωρτζ Σόρος, του εφοπλιστού Καρρά (Λέσχη Μπίλντεμπεργκ), αλλά και από τις Κυβερνήσεις ακόμη των Ηγεμονικών Δυνάμεων (Αγγλία, ΗΠΑ, Γερμανία), για να χρηματοδοτηθεί η έκδοση των βιβλίων της «Νέας Ιστορίας». Εν προκειμένω, βεβαίως, είναι και απολύτως βάσιμο και θεμιτό το ερώτημα, πόσο …κρεττίνος πρέπει να είναι ένας «αριστερός» και «προοδευτικός» διανοούμενος για να μην διερωτηθεί, αν μη τι άλλο, γιατί τέτοιος πόνος και γιατί τέτοια πρεμούρα να έπιασε, άραγε, τα κλασσικά-διαχρονικά «ιμπεριαλιστικά-μητροπολιτικά κέντρα» και την υπερεθνική χρηματιστηριακή ολιγαρχία, για την «συμφιλίωση των λαών της Βαλκανικής», «την υπέρβαση των εθνικισμών και των στερεοτύπων», την «κατανόηση του Άλλου» κ.λ.π.!!! Για την ψυχή της μάνας τους το κάνουν; Και προδήλως, επειδή ΔΕΝ μπορεί να είναι κανείς τόσον ηλίθιος, απομένει μόνον η άλλη, λογικώς δυνατή, εξήγησις...
Πολλαπλώς ενδεικτικό του μίσους που τρέφουν οι αναθεωρητές ζηλωτές του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού κατά παντός «εθνικού» είναι και το γεγονός ότι έχουν εξοβελίσει από παντού ως και την …φράση «ιστορία του ελληνικού έθνους» – πιστοί στην ιδεοληπτική εμμονή τους να αρνούνται αυτό που οι ίδιοι καταδικάζουν μετά βδελυγμίας ως «παπαρρηγοπούλειο σχήμα της εθνικής συνέχειας του Ελληνισμού»! Γίνονται δε τόσο γελοίοι ώστε να απορρίπτουν, στα συνέδρια που πραγματοποιούν δαπάναις των Ελλήνων φορολογουμένων, συλλήβδην (αυτοί οι ημιμαθείς!) όχι μόνον τους «συντηρητικούς» ιστορικούς και στοχαστές – τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Π. Κανελλόπουλο, τον Ζακυθηνό, τον Θεοδωρακόπουλο, τον Ελύτη και άλλους κορυφαίους του Ελληνικού Πνεύματος – κατηγορώντας τους επί …εθνικισμώ! Αλλά καταδικάζουν και τις εμβληματικές μορφές της Ελληνικής Αριστεράς – Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο – για «εθνικιστικό λαϊκισμό»!!! »!!! Σε μεγάλο εβδομαδιαίο συνέδριο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ), προ ετών, ο πολύς κ. Λιάκος («ψυχή» του ΟΠΕΚ του κ. Σημίτη ΚΑΙ «πρωτοπαλλίκαρο», τώρα, της κ. Γιαννάκου!) ζήτησε να ΜΗ χρησιμοποιείται ο όρος «ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ», διότι θίγεται η ...αφήγηση των Τούρκων!!! Προκαλέσας, μάλιστα, τότε την έκρηξη του ιστορικού Ασδραχά!
Από πολιτικής απόψεως, ωστόσο, το πρόβλημα δεν έγκειται «απλώς» στις ιδεοληψίες του γνωστού και θλιβερού «συνασπισμού» της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, δημοφοβικής και νεοταξικής «Αριστεράς» – μολονότι η τεράστια, δυστυχώς, άκρως δυσανάλογη και επικίνδυνη για την Δημοκρατία επιρροή αυτού του «γκρουπούσκουλου» στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (Υπουργείο Παιδείας, ΑΕΙ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ΜΜΕ κ.λ.π.) θέτει σαφώς ζήτημα ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το Σύνταγμα ορίζει ότι η Δημόσια Παιδεία υπηρετεί την προαγωγή της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων – όχι τις ονειρώξεις κάποιων συμπλεγματικών και αξιολύπητων υποκειμένων της καθεστωτικής «Αριστεράς» που, μηδίσαντες από χρόνια, πέρασαν στην «αυλή του Αρταξέρξη»!
Το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι η κολοσσιαία ευθύνη που έχει, πλέον, όχι μόνον η απελθούσα (Π. Ευθυμίου) αλλά και η παρούσα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, και προσωπικώς η Υπουργός κ. Γιαννάκου, με την ακατανόητη εμμονή της, ένα χρόνο τώρα, στην υποστήριξη αυτής της αθλιότητας! Και με την αλαζονική, χλευαστική και σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική αντιμετώπιση της ογκώδους, εντυπωσιακής, αυθόρμητης και ειλικρινούς διαμαρτυρίας χιλιάδων Ελλήνων πολιτών. Πολιτών που πληρώνουν φόρους, εκπληρώνουν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους, υπακούουν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, «θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες», όπως θα έλεγαν και οι …Ρεπούσες, και εορτάζουν την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου και την «αναστάτωση» που τερμάτισε, ατυχώς, την …ειδυλλιακή συμβίωση των λαών εντός της πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – με συνέπεια να χάσουν και τα ελληνόπουλα μία χαρούμενη ζωή με «λουκουμάδες, μπουρέκια, πίττες Δαμασκού» κ.λ.π. καθώς και τέτοιες θαυμάσιες «πρωτότυπες πρακτικές κοινωνικής ανέλιξης» όπως το Παιδομάζωμα!
Οι πολίτες αυτοί συντηρούν την μνήμη της ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ – με όλο το τεράστιο, επαχθέστατο ιστορικό φορτίο της λέξης – και όχι μιας «οθωμανικής διοίκησης» ή «οθωμανικής κυριαρχίας»! Όπως συντηρούν την μνήμη της ΚΑΤΟΧΗΣ – και όχι μιας «γερμανικής διοίκησης» ή «τριπλής κυριαρχίας»! Επιμένουν να χαίρονται – μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια – για την απελευθέρωση (και όχι «κατάληψη»!!!) των Ιωαννίνων, της Άρτας κ.λ.π. από τους …φαντασιακά/ιδεολογικά κατασκευασμένους «ψευδο-έλληνες»! Χαίρονται και για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θράκης, των Νήσων του Αιγαίου από τους ΕΛΛΗΝΕΣ – και όχι για την «κατάληψη» ή «προσάρτηση» των «ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» από κάποιους που «θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους των Ελλήνων»!!! Χαίρονται ακόμη και αν η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ελληνική πόλη, όπως σπεύδει να μας εξηγήσει – πάντοτε με τον θρασύδειλο τρόπο των «μισών αληθειών» και των υπαινιγμών – το κρατικό βιβλίο-έκτρωμα! Ακόμη και αν η Μακεδονία εκατοικείτο από ...Ρουμάνους!!! Οι προδήλως αγράμματοι συγγραφείς του τερατουργήματος της Στ’ Δημοτικού μάλλον μεταγλώτισσαν τους «Αρωμούνους» (που προφανώς ανεκάλυψαν στα ξενόγλωσσα βιβλιαράκια που διάβασαν κακήν-κακώς για να εκπονήσουν εν συνεχεία την «μη ελληνοκεντρική ιστορία» τους), σε «Ρουμάνους»!!! Ελπίζω ότι οι υπερήφανοι και ελληνοπρεπέστατοι Βλάχοι θα τους περιποιηθούν καταλλήλως!
Οι ίδιοι Έλληνες πολίτες τιμούν τους Κλέφτες (με κεφαλαίο «κ») ως Σώματα Αντιστάσεως του Ελληνισμού (όρα σχετικό κεφάλαιο στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών) και όχι κάποιους «κλέφτες» (με μικρό «κ») που διενεργούσαν ληστρικές επιθέσεις κατά ...«κρατικών αξιωματούχων»!!! Τιμούν τις Ελληνίδες εκείνες που ...συνωστίσθησαν στον Ζάλογγο κι έπεσαν στον γκρεμό μαζύ με τα παιδιά τους! Κύριος οίδεν ποία ...μύγα τσε-τσε τις τσίμπησε! Μάλλον διαπνέονταν από «ακραίο εθνικισμό» και «τουρκοφαγία»! Ενώ, προφανώς, αν διακατέχονταν από το φρόνημα της κ. Ρεπούση, της κ. «Σίας», του κ. Πρετεντέρη ή του κ. Μανδραβέλη, θα έπρεπε μάλλον να ...χαλαρώσουν και να απολαύσουν μία μαζική όσο και πρωτότυπη πρακτική εκδήλωσης της «ελληνοτουρκικής φιλίας»!
Περαιτέρω, οι πολίτες αυτοί – καθυστερημένοι γαρ και «ψυχωτικοί» – εξακολουθούν να αισθάνονται συγκίνηση και υπερηφάνεια για το Έπος του 1940-41, μολονότι δεν συνέβη δα και τίποτε σπουδαίο: οι (φερόμενοι ως) Έλληνες απλώς «απομάκρυναν» τους Ιταλούς από τα ελληνοαλβανικά σύνορα! Με …εντομοαπωθητικόν, άραγε (διερωτήθη δικαίως ο Κώστας Ζουράρις); Oι αναθεωρητές μας το αποκρύπτουν! Προσοχή: Όχι «νικούν», ούτε, φυσικά, «συντρίβουν», ούτε καν «αποκρούουν», ούτε έστω «αμύνονται»! Όλα αυτά τα ρήματα, βλέπετε, είναι ικανά, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο, να δημιουργήσουν στην συνείδηση των παιδιών «ηρωϊκά πρότυπα» (Θεός φυλάξοι!!!) ου μην αλλά και «ταύτιση» με αυτά!
Η συνασπισμένη παρεούλα των μεταλλαγμένων νεοταξιτών «αριστερούληδων» (της ρηχής και προσχηματικής αντιαμερικανικής και αντιπολεμικής αερολογίας και του ρητού «ΝΑΙ» σε ΟΛΑ τα ηγεμονικά προστάγματα: ΝΑΙ στο Σχέδιο Χάνεϋ-Αννάν, ΝΑΙ στην έξωθεν διατεταγμένη «ελληνοτουρκική φιλία», ΝΑΙ στο «νεοκυπριακό» ιδεολόγημα, ΝΑΙ στην «Μακεδονία» των Σκοπίων, ΝΑΙ στην παράδοση Οτζαλάν, ΝΑΙ στην συγκυριαρχία στο Αιγαίο, ΝΑΙ στις «μειονότητες», ΝΑΙ στην ασύδοτη λαθρομετανάστευση και εθνομετάλλαξη της χώρας μας, ΝΑΙ στην αναθεώρηση / κατασκευή της Ιστορίας κ.ο.κ.!!!) ξέρει καλά την δουλειά της! Ακόμη και αν τώρα δεν υπηρετούν – ως ιστορική νομοτέλεια – την οικοδόμηση της «αταξικής σοσιαλιστικής» αλλά της «μετα-εθνικής παγκόσμιας κοινωνίας». Ακόμη και αν δεν προσκυνούν πια την «Μεγάλη Προλεταριακή Σοβιετική Πατρίδα», αλλά την “Global Governance”! Την δουλειά, όμως, την έμαθαν άλλοτε, και την κατέχουν καλά: Οργουελλική Καινογλώσσα (New Speak), Λευκές Σελίδες κατά το πρότυπο της σοβιετικής ιστοριογραφίας, «δολοφονία χαρακτήρων» κ.ο.κ.
Κατά τρόπον σκανδαλώδη για τους «ταλιμπάν» του Αναθεωρητισμού – και για τους προστάτες τους, Αλαβανο-Μπίστηδες και Μαριέττες – οι απλοί πολίτες («λαουτζίκος», «νοικοκυρές», «βοσκοί», «αλευρομάγειροι», «απόστρατοι» κ.λ.π.) έχουν το ...απύθμενο θράσος, καίτοι «μη ειδικοί» (!!!) να έχουν άποψη για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, και να την εκφέρουν! Ενώ «όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν», όπως ωρύονται Ρεπούσες, Κουλούρες και Αλαβάνοι – ψευδώς φυσικά, και με την γνώριμη ασύστολη αλαζονεία που χαρακτηρίζει ένα βαθύτατα δημοφοβικό και αποκομμένο από τον Λαό «κόμμα των ελίτ», όπως είναι ο «Συνασπισμός» (για την ακραιφνώς αντιδημοκρατική και ελιτίστικη φύση και ιδεολογία του εν λόγω κόμματος, καθώς και για την λειτουργία του ως αιχμής του δόρατος της Νέας Τάξης, βλέπε την θαυμάσια ανάλυση του Θ. Ντρίνια στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Άρδην»).
Ακόμη χειρότερα: Οι πολίτες που δεν είχαν την ευτυχία να διδαχθούν την ιστορία των Λιακο-Ρεπούσηδων, των Δραγωνο-Κουλούρηδων, της κυρίας «Σίας» του Παντείου και των ομοίων τους, ώστε να απαλλαγούν από …εθνικιστικά στερεότυπα και να ευγνωμονούν την οθωμανική ανεκτική, χρηστή (ου μην αλλά και …φιλεκπαιδευτική!) διοίκηση, θυμούνται την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και του αδελφού αρχαίου Αρμενικού Έθνους, την καταστροφή της Σμύρνης και τα πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου το 1942, το 1955 και το 1964, που αγνοούν οι νεο-γενίτσαροι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και των Πανεπιστημίων μας! Και γενικώς, οι πολίτες αυτοί επιμένουν – περιέργως, είναι αλήθεια – να αγαπούν την Πατρίδα τους, ακόμη και όταν αυτή καθημερινώς τους πληγώνει, ακόμη και όταν πλουσιοπάροχα συντηρεί, με τα δικά τους χρήματα, τέτοιες πνευματικές «ανθυπομετριότητες» (για να θυμηθούμε και πάλι τον αείμνηστο Π. Κονδύλη)!
Το μόνο, το έλασσον, που ζητούν από την Ελληνική Πολιτεία και την Υπουργό Παιδείας, οι βαθειά προσβεβλημένοι Έλληνες πολίτες είναι να μη ζήσουν, να μην υποστούν, τουλάχιστον, την τραγική μοίρα του Λουκά Νοταρά! Να αποτρέψουν, τουλάχιστον, τον εκ-γιουσουφακισμό των παιδιών τους! Για να μην καταντήσουν τα δύστυχα Ελληνόπουλα ανερμάτιστα θλιβερά ανδράποδα, δίχως ταυτότητα και πυξίδα, δίχως μνήμη και συνείδηση, ψυχικώς και συνειδησιακώς ερμαφρόδιτα – κατά το σήμερα κρατούν πρότυπο άλλωστε! Για να μη καταντήσουν «φερόμενοι ως Έλληνες», που θα έλεγαν και οι εθνομηδενιστές – αναθεωρητές! Ας τους χαίρεται η κυρία Μαριέττα! Και ας την θυμηθούν οι Έλληνες πολίτες όταν ζυγώσει η ώρα…

"Σύμβαση γιά τήν πρόληψη καί τήν τιμωρία τού εγκλήματος τής γενοκτονίας.(ΠΟΛΥΒΙΟΣ)

"Σύμβαση γιά τήν πρόληψη καί τήν τιμωρία τού εγκλήματος τής γενοκτονίας.

Η σύμβαση αυτή θεσπίστηκε μέ τό ψήφισμα 260(III)τής Γενικής Συνέλευσης τού ΟΗΕ στίς 9 Δεκεμβρίου 1948 καί αποτελείται από 19 άρθρα.Ιδού τά 6 πρώτα.

Άρθρον 1:Τά συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιώνουν ότι η γενοκτονία,συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης,είτε εν καιρώ πολέμου,είναι έγκλημα διεθνούς δικαίου,καί αναλαμβάνουν τήν υποχρέωση νά προλαμβάνουν καί νά τιμωρούν.
Άρθρον 2:Στήν παρούσα Σύμβαση,γενοκτονία συνιστά οποιαδήποτε από τίς ακόλουθες πράξεις,πού διαπράττονται μέ πρόθεση τήν καταστροφή,έν όλω ή έν μέρει,μιάς εθνικής,εθνοτικής,φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας,ως ακολούθως:α.Θανάτωση μελών της ομάδας.β.Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης μελών τής ομάδας.γ.Σκόπιμη επιβολή επί τής ομάδας συνηκών ζωής ικανών νά επιφέρουν τή φυσική καταστροφή της,έν όλω ή εν μέρει.δ.Επιβολή μέτρων πού αποσκοπούν στήν αποτροπή γεννήσεων στό εσωτερικό τής ομάδας.ε.Μεταφορά,μέ β ί α,παιδιών τής ομάδας σε άλλη ομάδα.
Άρθρον 3:Οι παρακατω αξιόποινες πράφξεις θά τιμωρούνται:α.Γενοκτονία.β.Συνωμοσία προς τέλεση γενοκτονίας.γ.Άμεση ή ΄Εμμεση υποκίνηση διάπραξης γενοκτονίας.δ.Απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας.ε.Συμμετοχή σε΄γενοκτονία.
΄Αρθρον 4:Τά άτομα πού διαπράττουν γενοκτονία ή οποιαδήποτε απ΄τις άλλες πράξεις που απαριθμο΄ντιαι στο άρθρο 3,θά τιμωρο΄νται ανεξάρητα άν είναι μέλη κυβέρνησης,δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιώτες.
΄Αρθρον 5;Τιμωρούνται τά άτομαπού συνωμοτούν καί πράττουν τά προαναφερόμενα στό άρθρο 3,ανεξφαιρέτως άν έδρασαν μέ συνταγματικότητα ,μέ δημόσια΄εντολή ή ατομικά.
Άρθρον 6:Τά άτομα που ευθύνονται γιά πράξη γενοκτονίας ή άλλη πράξη που αναφέρεται στό άρθρο 3,πρέπει νά δικαστούν από αρμόδιο δικαστήριο τού κράτους,στό έδαφος τού οποίου έχει διαπραχθεί η πράξη ή από διεθνές ποινικό δικαστήριο,τού οποίου τή δικαιοδοσία έχουν αποδεχθεί οι συμβαλλόμενοι."
Η σύμβαση αυτή θεσπίστηκε μέ τό ψήφισμα 260(III)τής Γενικής Συνέλευσης τού ΟΗΕ στίς 9 Δεκεμβρίου 1948 καί αποτελείται από 19 άρθρα.Ιδού τά 6 πρώτα.

Άρθρον 1:Τά συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιώνουν ότι η γενοκτονία,συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης,είτε εν καιρώ πολέμου,είναι έγκλημα διεθνούς δικαίου,καί αναλαμβάνουν τήν υποχρέωση νά προλαμβάνουν καί νά τιμωρούν.
Άρθρον 2:Στήν παρούσα Σύμβαση,γενοκτονία συνιστά οποιαδήποτε από τίς ακόλουθες πράξεις,πού διαπράττονται μέ πρόθεση τήν καταστροφή,έν όλω ή έν μέρει,μιάς εθνικής,εθνοτικής,φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας,ως ακολούθως:α.Θανάτωση μελών της ομάδας.β.Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης μελών τής ομάδας.γ.Σκόπιμη επιβολή επί τής ομάδας συνηκών ζωής ικανών νά επιφέρουν τή φυσική καταστροφή της,έν όλω ή εν μέρει.δ.Επιβολή μέτρων πού αποσκοπούν στήν αποτροπή γεννήσεων στό εσωτερικό τής ομάδας.ε.Μεταφορά,μέ β ί α,παιδιών τής ομάδας σε άλλη ομάδα.
Άρθρον 3:Οι παρακατω αξιόποινες πράφξεις θά τιμωρούνται:α.Γενοκτονία.β.Συνωμοσία προς τέλεση γενοκτονίας.γ.Άμεση ή ΄Εμμεση υποκίνηση διάπραξης γενοκτονίας.δ.Απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας.ε.Συμμετοχή σε΄γενοκτονία.
΄Αρθρον 4:Τά άτομα πού διαπράττουν γενοκτονία ή οποιαδήποτε απ΄τις άλλες πράξεις που απαριθμο΄ντιαι στο άρθρο 3,θά τιμωρο΄νται ανεξάρητα άν είναι μέλη κυβέρνησης,δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιώτες.
΄Αρθρον 5;Τιμωρούνται τά άτομαπού συνωμοτούν καί πράττουν τά προαναφερόμενα στό άρθρο 3,ανεξφαιρέτως άν έδρασαν μέ συνταγματικότητα ,μέ δημόσια΄εντολή ή ατομικά.
Άρθρον 6:Τά άτομα που ευθύνονται γιά πράξη γενοκτονίας ή άλλη πράξη που αναφέρεται στό άρθρο 3,πρέπει νά δικαστούν από αρμόδιο δικαστήριο τού κράτους,στό έδαφος τού οποίου έχει διαπραχθεί η πράξη ή από διεθνές ποινικό δικαστήριο,τού οποίου τή δικαιοδοσία έχουν αποδεχθεί οι συμβαλλόμενοι."

Γιατί ονόμασαν το κοίτασμα φυσικού αερίου ΛΕΒΙΑΘΑΝ.

Γιατί ονόμασαν το κοίτασμα φυσικού αερίου ΛΕΒΙΑΘΑΝ.

Φεβρουαρίου 18, 2011 — Λουκάς

Του  Απόστολου Παπαδημητρίου

Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου υπό τον πυθμένα της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου είναι τεράστια! Η άπληστη για κατανάλωση ενέργειας κοινωνία δυτικού τύπου έχοντας σαφή την αίσθηση των συνεπειών από την ολοένα και αυξανόμενη τιμή των υγρών καυσίμων, λόγω της επικείμενης εξάντλησης των πετρελαιοπηγών, αναζητά εναγωνίως νέες πηγές.

Θα ήταν αφελές να δεχθούμε ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ήσαν ώς πρόσφατα άγνωστα στους διεθνείς επιστημονικούς και κατ’ επέκταση πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους. Το γιατί εκδηλώνεται τόσο έντονη κινητικότητα από το τέλος του παρελθόντος έτους, εμείς, οι “κοινοί θνητοί”, θα το πληροφορηθούμε αργότερα, όταν τα σχέδια τεθούν σε εφαρμογή με συνέπειες πέρα από τις οικονομικές τόσο πολιτικές όσο και στρατιωτικές.

Προ εβδομάδων αμερικανοϊσραηλινή κοινοπραξία επιβεβαίωσε τις αρχικές εκτιμήσεις για το μέγεθος του κοιτάσματος φυσικού αερίου Λεβιάθαν, ανακοινώνοντας τη μεγαλύτερη ανακάλυψη κοιτάσματος αερίου την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Noble Energy και της ισραηλινής Delek το Λεβιάθαν περιέχει 450 δισ. κυβικά μέτρα.Γιατί όμως οι Ισραηλινοί απεκάλεσαν το κοίτασμα Λεβιάθαν;

Λεβιάθαν είναι σύνθετη εβραϊκή λέξη που ερμηνεύεται ως “σύνολο δρακόντων” και μεταφορικά ως τεράστιο και τερατώδες. Λεβιάθαν είναι και ο τίτλος έργου του Άγγλου συγγραφέα-φιλοσόφου Τόμας Χόμπς (1651).

Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι: “Λεβιάθαν ή το αντικείμενο, η μορφή και η ισχύς μιας Κοινοπολιτείας εκκλησιαστικής και πολιτικής”. Κατά τον συγγραφέα ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής.

Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα κίνητρα οδηγούνται, σύμφωνα με τη φύση τους, από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες.

Ανεξέλεγκτοι, οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότερο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Τις ελπίδες για διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης ο Χομπς εναποθέτει στο Κράτος (Λεβιάθαν), είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας. Γράφει σε κάποιο σημείο: «Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας».

Με λόγια παχιά μας έχει θρέψει η Δύση και με το παραπάνω. Σήμερα βέβαια δεν ζούμε τον γιγαντισμό του κράτους, όπως στις κομμουνιστικές κοινωνίες, αλλά τον αντίποδα, δηλαδή την αυτοκατάργησή του μέσα από την εκχώρηση πλείστων όσων δικαιοδοσιών αυτού, αλλά και της περιουσίας του σε υπερκρατικά και άκρως σκοτεινά κέντρα εξουσίας και στο αδηφάγο κεφάλαιο! Μήπως Λεβιάθαν είναι στις ημέρες μας ο πανίσχυρος μηχανισμός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των σιωνιστών, που θα κινήσει τα νήματα για τις όποιες οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές μεταβολές στην έκταση του πλανήτη;

Τις εξελίξεις των τελευταίων ετών στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου σημάδεψε η προϊούσα ψυχρότητα των σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ, η οποία έφθασε σε παροξυσμό όταν ο Ερντογάν μίλησε κατά του Ισραήλ με την ανθρώπινη και όχι τη διπλωματική γλώσσα. Αυτό έδωσε πρώτης τάξεως άλλοθι στην ελληνική διπλωματία να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς στη θέρμανση των σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ, από το οποίο πολλοί ελπίζουν να δώσει ένα “καλό μάθημα” στον επίβουλο γείτονα! Δύο παρατηρήσεις:

Η πρώτη είναι η αίσθηση στην ελληνική κοινή γνώμη ότι το Ισραήλ έχει τη δύναμη να δαμάσει την Τουρκία.Συνεπώς δεν είναι το περιορισμένης έκτασης κρατίδιο της Μέσης Ανατολής με τον φοβερό πονοκέφαλο στο εσωτερικό του, τους Παλαιστίνιους. Να που ο μέσος Έλλην γνωρίζει ποιός έχει τη δύναμη. Γνωρίζει ακόμη και γιατί την έχει. Το θλιβερό είναι ότι προσδοκά να διαθέσει μέρος αυτής στην Ελλάδα προς διευθέτηση των προβλημάτων με τον γείτονα στα πλαίσια της οικονομικής συνεργασίας! Έτσι οι ειδήσεις περί κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών και περί της επίσκεψης των ισχυρών του σιωνισμού στη χώρα μας περνούν απαρατήρητες, για να μη γράψουμε ότι γίνονται δεκτές με ανακούφιση και ελπίδες!

Η δεύτερη είναι η έξαρση της προβολής της κακής Τουρκίας, την οποία εμείς ενθαρρύναμε με την ενδοτική εξωτερική πολιτική. Μήπως ακολουθούμε την τακτική των κεμαλιστών που επέρριπταν την αιτία όλων των κακών της χώρας τους στους κακούς γείτονες, δηλαδή σε μας; Τώρα έγινε κακή η Τουρκία, τώρα που η αναθεωρητική ιστοριογραφία με την πλήρη υποστήριξη της Πολιτείας προσπαθεί να μας πείσει ότι οι πρόγονοί μας δεν πέρασαν και πολύ άσχημα υπό τον τουρκικό ζυγό;

Το Ισραήλ ενέχεται για πλήθος εγκληματικών ενεργειών κατά των Παλαιστινίων. Ο σιωνισμός για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Και εμείς αδιαφορώντας για την πολιτική καλών σχέσεων με τις αραβικές και γενικότερα μουσουλμανικές χώρες, στρεφόμαστε προς το Ισραήλ! Από την άλλη θάρρος για να εφαρμόσουμε στη θάλασσα όσα το διεθνές δίκαιο υπαγορεύει δεν διαθέτουμε!

Στον ισλαμικό κόσμο της περιοχής που εξετάζουμε παρατηρείται έντονη κινητικότητα. Οι εκλεκτοί της Δύσης, συνεπώς και του Ισραήλ, και μέλη της σοσιαλιστικής διεθνούς Μπεν Αλί και Μουμπάρακ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την εξουσία.

Ο δεύτερος επιχείρησε να προβάλει αντίσταση, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος είχε σπεύσει να εκφράσει την επιθυμία του να παραιτηθεί ο Αιγύπτιος “σοσιαλιστής” δικτάτωρ! Αν λάβουμε υπ’ όψη και την περίεργη απομάκρυνση από την εξουσία του δουλικά πιστού στη Δύση Μουσάραφ, δικτάτορα του Πακιστάν, πρέπει να αναρρωτηθούμε τί άραγε να ετοιμάζουν οι δυτικοί υπό την καθοδήγηση του σιωνισμού; Θα ακολουθήσουν άλλες ανατροπές στις ισλαμικές χώρες; Και ποιά καθεστώτα θα διαδεχθούν τους ώς σήμερα αφοσιωμένους στη Δύση δικτάτορες, που κυβερνούν καταστέλλοντας βίαια την αντίδραση που απορρέει από τη θρησκευτική πίστη των λαών τους και την ταπεινωτική έναντι τους στάση της Δύσης; Είναι δυνατόν ο Αμερικανός πρόεδρος να προτρέχει των εξελίξεων ενεργώντας υπέρ των δικαίων του αιγυπτιακού λαού; Μήπως επιχειρούν τον σχηματισμό ενός ισχυρού σουνιτικού μετώπου με ανίσχυρους νέους ηγέτες, τους οποίους θα πιέσουν να στραφούν κατά του σιιτικού Ιράν; Αλλά τί θα γίνει, αν εμπλακούν στις εξελίξεις η Ρωσία και η Κίνα;

Από την άλλη η Μέρκελ, που δεν άνοιξε ποτέ το στόμα της να υπερασπιστεί τα δίκαια της κυπριακής δημοκρατίας, έσπευσε στην Κύπρο για διαβουλεύσεις, καθώς είδε με ανησυχία τις προηγηθείσες μεταξύ Ισραήλ και Κύπρου. Φθάσαμε να δούμε και Τουρκοκύπριους στα κατεχόμενα να διαδηλώνουν (αυθόρμητα;) κατά της μητέρας πατρίδας! Είναι πράγματι στις προθέσεις των ισχυρών η πλήρης απομόνωση και μάλιστα η αποδυνάμωση της Τουρκίας; Συμπίπτουν τα συμφέροντα του διεθνούς σιωνισμού με τα γερμανικά ή θα δούμε στο προσεχές μέλλον αντιπαραθέσεις στα πλαίσια του εμφανώς αναδυομένου γερμανικού εθνικισμού; Είχαμε το θάρρος να προσφύγουμε για τις γερμανικές αποζημιώσεις στο διεθνές δικαστήριο ή μας έσπρωξαν την ύστατη στιγμή;

Η διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, στην οποία εμφανιζόταν η σημαία της αυτόνομης Κρήτης ήταν ατυχές συμβάν; Το ότι δανειστές μας μας καλούν να ξεπουλήσουμε ακόμη και μνημεία ήταν φραστικό και μόνο ολίσθημα; Αν τελικά βρεθούμε να μην ελέγχουμε τα κοιτάσματά μας, αλλά να έχουμε εκχωρήσει αυτά σε άλλους, όπως εκχωρήσαμε και εθνικά μας δίκαια, θα ανακουφισθούμε, επειδή αποφύγαμε κάποια σύρραξη; Και αν η σύρραξη είναι στο σχέδιο για την αρπαγή του πλούτου της χώρας μας; Εμείς θα συνεχίζουμε να μετρούμε μόνο τις προσωπικές οικονομικές απώλειες στα πλαίσια της διευθέτησης του χρέους μας; Πατρίδα δεν έχουμε να την πονέσουμε λίγο;

“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”

Το 1651 έγραψε τον Λεβιάθαν, (Leviathan or the Matter, Form and Power of a Comonwealth Ecclesiastical and Civil)2, που αποτελεί και το σπουδαιότερο έργο του. Ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα κίνητρα οδηγούνται, σύμφωνα με τη φύση τους, από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι, οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότερο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί ένα τέχνασμα, τον Λεβιάθαν, το Κράτος3, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας4. Ως ανταπόδοση προς τον άνθρωπο, το Κράτος ασκεί αυτή την απόλυτη εξουσία με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης:

«Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας»5.

Ο Λεβιάθαν, λοιπόν, αναλαμβάνει την προστασία των πολιτών από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, μέσω του στρατού και της αστυνομίας. Άλλο σημαντικό καθήκον είναι επίσης η προστασία των πολιτών από τον ίδιο τον Λεβιάθαν. Από αυτήν την ιδέα πηγάζει το Σύνταγμα, ως αυτοπεριορισμός της εξουσίας.

Ο Χομπς με την θεωρία αυτή λοιπόν αρνείται το δικαίωμα επανάστασης εναντίον του κοινωνικού συμβολαίου (μια έννοια που θα ονομαστεί έτσι αργότερα από τον Λοκ). Όταν όμως ο Λεβιάθαν δεν φροντίζει πια για την ειρήνη και άμυνα των πολιτών, τότε το συμβόλαιο ακυρώνεται και το κράτος μπορεί να διαλυθεί. Οι άνθρωποι γυρίζουν στον φυσικό νόμο, έως ότου γίνει ένα νέο συμβόλαιο.

Σύνθετη εβραϊκή λέξ εκ του λεβιάθ και θαννέμ = «σύνολο δρακόντων», σημαίνουσα θαλάσσιο τέρας. Μεταφορικώς: «το κολοσσιαίον και τερατώδες», εις την Αγία γραφή αναφέρεται ο Λεβιάθαν ως μέγιστο τέρας φοβερό στην εμφάνιση που τρέπει τους θεωμένους εις φυγή.

Ο Ιώβ το παρουσιάζει ως κροκόδειλο και ο Ησαϊας ως όφι «σκοτεινό δράκοντα», κατά την Καββάλα την από στόματος παραδοθείσαν μυστηριώδη Ιουδαϊκή διδασκαλία, ο Λεβιάθαν είναι ένα από τα πνεύματα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα και κυβερνά την Θάλασσα εις το κράτος του Βεελζεβούλ.

www.antibaro.gr/node/2690

Στέλνουν για παλιοσίδερα υποβρύχια και πυραυλακάτους γιατί το ζήτησε η τρόϊκα!

Στέλνουν για παλιοσίδερα υποβρύχια και πυραυλακάτους γιατί το ζήτησε η τρόϊκα! Χρήστος | Φεβρουαρίου 18, 2011 at 11:10 | Κατηγορίες: ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ | URL: http://wp.me/p1aYwg-1OL

Το πρόγραμμα οικονομικών περικοπών και περιορισμού των λειτουργικών δαπανών τcn E.Δ. που επέβαλε η τρόϊκα, στέλνει στα παλιατζίδικα τέσσερα υπερπολύτιμα σκάφη του Π.Ν., τo υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ S110 Type 209/1100, για το οποί δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τον εκσυγχρονισμό του μόλις δέκα χρόνια οκτώ χρόνια  πριν και άλλες τρεις πυραυλακάτους κλάσης S148 (La Combattante IIA) που είχαν παραληφθεί δωρεάν ως αντισταθμιστικά οφέλη για την πρώτη αγορά των "αμαρτωλών" υποβρυχίων Type 214!

Φαίνεται ότι το Πολεμικό Ναυτικό είναι αρκετά ισχυρό για να πολεμά όσους επιβουλεύονται την ασφάλεια της χώρας, αλλά απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, την τρόϊκα και τους συνεργάτες της είναι και αυτό αδύναμο...

Ειδικά το ιθέμα του ΓΛΑΥΚΟΣ S110 που είχε μπροστά του άλλα πέντε χρόνια επιχειρησιακής ζωής τουλάχιστον (το σκάφος βγήκε ολοκαίνουριο και με ποηγμένα συστήματα παό το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού NEPTUNE I) είναι σκανδαλώδες.

Το εν λόγω υποβρύχιο είναι το πρώτο παγκοσμίως συμβατικό Τype 209 /1100, και φυσικά το πρώτο και ομώνυμο στη σειρά των τεσσάρων υποβρυχίων που διαθέτει το Πολεμικό Ναυτικό (ΝΗΡΕΥΣ S111, ΤΡΙΤΩΝ S112, ΠΡΩΤΕΥΣ S113) και προοριζόταν να διατηρηθεί σε υπηρεσία μέχρι το 2015-16, ειδικά τώρα που ο στόλος έχει στερηθεί την υπηρεσία (ίσως και για πάντα) του ΩKEANOS S118 του οποίου το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού κατά τα λόγια του ίδιου του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου, "Δεν ξέρουμε αν έχει πετύχει".

To ΓΛΑΥΚΟΣ κατασκευάσθηκε στα Ναυπηγεία της HDW στο Κίελο της Γερμανίας. Η καθέλκυση του έγινε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, ενώ στις 6 Νοεμβρίου 1971 κατέπλευσε στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας και εντάχθηκε στη δύναμη της Διοίκησης Υποβρυχίων του Αρχηγείου Στόλου. Από τον Μάρτιο του 1996 έως τον Αύγουστο του 1998 έλαβαν χώρα στις εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου Σαλαμίνας οι εργασίες εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (πρόγραμμα Neptune I) για την επιχειρησιακή και τεχνολογική του αναβάθμιση, στις απαιτήσεις του σύγχρονου πολέμου.

Το ΓΛΑΥΚΟΣ είναι το δεύτερο στη ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού με αυτό το όνομα. Το πρώτο ήταν το υποβρύχιο με χαρακτηριστικό αριθμό Υ-6 , το οποίο έδρασε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο παροπλισμός του υποβρυχίου ΓΛΑΥΚΟΣ αποφασίστηκε καθώς υποτίθεται ότι το πρώτο υποβρύχιο Type 214 ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ S120 έχει ήδη ενταχθεί σε υπηρεσία και οδεύει προς την πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα, αλλά είναι τουλάχιστον έωλο: Για πρώτη φορά παροπλίζεται κύριο όπλο, χωρίς να έχει ενταχθεί σε επιχειρησιακή ικανότητα ο διάδοχός του για ευνόητους λόγους. .

Οι υπόλοιπες μονάδες που θα παροπλιστούν είναι τα τρία από τα έξι συνολικά ταχέα περιπολικά κατευθυνόμενων βλημάτων κλάσης S148 (La Combattante IIA). Η πρόσκτηση των πλοίων του τύπου έγινε από τα αποθέματα του Γερμανικού ναυτικού (οι δύο τελευταίες ως αντισταθμιστικά ωφελήματα από το αρχικό πρόγραμμα πρόσκτησης τεσσάρων υποβρυχίων Type 214).

Συνολικά το ΠΝ απέκτησε και ενέταξε σε υπηρεσία τις ακόλουθες μονάδες, που όλες τους ναυπηγήθηκαν στα ναυπηγεία της CMN στο Χερβούργο (σε παρένθεση η πρώτη ημερομηνία αφορά την αρχική ένταξη σε υπηρεσία στο Γερμανικό ναυτικό, ενώ η δεύτερη την ένταξη σε υπηρεσία στο ΠΝ.

Το γεγονός ότι στέλνουν για παλιοσίδερα προκειμένου να μειώσουν το λειτουργικό κόστος των Ε.Δ. και αφήνουν "τρύπες" στην ασφάλεια της χώρας (είναι φοβερό ότι βγαίνει εκτός υπηρεσίας, ειδικά ο ΓΛΑΥΚΟΣ) καταδεικνύει το πόσο επικίνδυνη για την χώρα εξελίσσεται η παραμονή της τρόϊκας...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

O αμερικανικός Στρατός αλλάζει το κράνος του

O αμερικανικός Στρατός αλλάζει το κράνος του Χρήστος | Φεβρουαρίου 18, 2011 at 11:26 | Ετικέτες: ΗΠΑ | Κατηγορίες: ΔΙΕΘΝΗ | URL: http://wp.me/p1aYwg-1P2

Το Ενισχυμένο Κράνος Μάχης (Enhanced Combat Helmet) του Αμερικανικού Στρατού εγκρίθηκε και θα αποσταλεί στις μονάδες μέχρι το επόμενο φθινόπωρο προκειμένου να αντικαταστήσει το Προηγμένο Κράνος Μάχης (ACT).

Έπειτα από τις δοκιμές που εκτελέστηκαν, το ΕΚΜ θα έχει περισσότερα στρώματα προστασίας, αλλά πιο ελαφρύ σε σχέση με τον προκάτοχό του, προσφέροντας βαλλιστική προστασία αυξημένη περίπου κατά 43% σε σχέση με το κράνος που αντικαθιστά.

Οι αρχικές εκτιμήσεις φέρουν τις παραγγελίες να αγγίζουν τα 200.000 κομμάτια, αλλά σίγουρα θα αυξηθεί κατά πολύ παραπάνω. Στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εκκρεμεί ένας διαγωνισμός για 60.000 κράνη.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Άρματα Μάχης

Πενία τέχνας κατεργάζεται: Παντού μεγαλώνουν το διαμέτρημα στα άρματα εμείς το μικρύναμε…

Φεβρουαρίου 18, 2011 — Χρήστος

Πενία τέχνας κατεργάζεται: Επειδή δεν υπάρχει – και απ’ότι φαίνεται δεν πρόκειται να υπάρξει και στο εγγύς μέλλον - απόθεμα εκπαιδευτικών βλημάτων των 120 χλστ. θα τροποποιηθούν ορισμένα άρματα μάχης LEO2A4  με πυροβόλο των 105 χλστ. που έχει αφαιρεθεί από παλαιά άρματα μάχης για την εκπαίδευση των αρματιστών με την χρήση του μεγάλου αποθέματος των 105 χλστ.

Η τροποποίηση έγινε κατόπιν τεχνικής μελέτης και εργασιών τοποθέτησης, από το 304 Προκεχωρημένο Εργοστάσιο Βάσης σε μικρό αριθμό αρμάτων τα οποία θα δοθούν στις Ίλες Πεδίων βολής Αρμάτων. Πρόσφατα χθες έγινε και η βολή όπως ανακοίνωσε το ΓΕΣ (Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011, στο Πεδίο Βολής Αρμάτων Λιτόχωρου (ΠΒΑΛ). Με την ολοκλήρωση των δοκιμών και την πιστοποίηση της πλήρους λειτουργίας των συστημάτων του άρματος, θα μπορεί να γίνει αυτή η τροποποίηση.

Τα τροποποιημένα Άρματα εφ’ όσον απαιτηθεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με το ελάχιστο κόστος, μπορούν να επανέλθουν στην αρχική τους κατάσταση με την τοποθέτηση του συγκροτήματος του πυροβόλου 120 χλστ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο Τουρκικός όρκος

Ο Τουρκικός όρκος

Φεβρουαρίου 18, 2011 — Λουκάς

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στην τελευταία της μυστική συνεδρίαση, που έγινε στις 28 Ιανουαρίου 1920, η Οθωμανική Βουλή των Αντιπροσώπων έκανε δεκτό ένα κείμενο έξι άρθρων, το οποίο έμεινε γνωστό στην ιστορία ως «Εθνικός Όρκος» (Misak-i Miffi). Στον όρκο αυτόν, που υπέχει τη θέση ιερού κειμένου στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας, αν όχι του συνόλου, των Τούρκων, ορίζονται οι απαράβατες αρχές της εθνικής ανεξαρτησίας και της αδιάσπαστης ενότητας του τουρκικού «έθνους» καθώς και οι περιοχές που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στο νέο εθνικό κράτος που θα σχηματιζόταν μετά τον «εθνικοαπελευθερωτικό» πόλεμο.

Ανάμεσα στις περιοχές αυτές ήταν το Κιρκούκ, η Μοσούλη, η Αλεξανδρέττα, η Αντιόχεια, το Χαλέπι, το Καρς, το Αρνταχάν και το Βα­τούμ, ενώ γίνεται αναφορά στο Αιγαίο, που θα πρέπει να παραμείνει μια «ανοικτή θάλασσα», και σε δημοψήφισμα στη Δυτική Θράκη, η οποία, με βάση τους πληθυσμιακούς συσχετισμούς και ανάλογα με το αποτέλεσμα, θα συγκαταλεγόταν στα «εθνικά εδάφη» της Τουρκίας.

Με την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάνης (1923) από τις πιο πάνω περιοχές στα σύνορα της Τουρκίας συμπεριλήφθηκαν μόνο το Καρς και το Αρνταχάν, ενώ το σαντζάκιον της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε στην Τουρκία με το – αμφισβητηθέν από τους Σύριους – δημοψήφισμα του 1938. Όσο για το Αιγαίο, βλέπουμε τις πολιτικές της Τουρκίας που πηγάζουν από τον «εθνικό όρκο» να βρίσκονται σε εξέλιξη, ενώ το δημοψήφισμα στη Δυτική Θράκη δεν έγινε – τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Όσον αφορά στο Κιρκούκ, που λόγω των τεράστιων αποθεμάτων πετρελαίου που έχει στο υπέδαφος του από το 1904 βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, μετά από αλλεπάλληλες και σκληρές διαμάχες των πιο πάνω δυνάμεων τελικά τίθεται υπό την επιρροή και τον έλεγχο της Αγγλίας. Να σημειωθεί ότι η τελευταία συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Αγγλίας για τον καθορισμό των συνόρων Τουρκίας-Ιράκ, που ήταν υπό την κηδεμονία της Αγγλίας, υπεγράφη τον Ιούνιο του 1926, αφού προηγουμένως έπεσαν θύματα του πολέμου για τον έλεγχο των πετρελαίων του Κιρκούκ οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Κούρδοι, που χρησιμοποιήθηκαν αλληλοδιαδόχως από τους Άγγλους ως μέσο πίεσης προς τους Τούρκους για να υποχρεωθούν τελικά να υπογράψουν τη συμφωνία του 1926.

Ο πλήρης έλεγχος του Κιρκούκ, παρότι συμπεριελήφθη στα σύνορα του Ιράκ, δεν ήταν προεξοφλημένος για τη Βαγδάτη και τους σουνίτες Άραβες, που – αν και τρίτη πληθυσμιακά δύναμη – επελέγησαν σκόπιμα από την Αγγλία ως οι κυρίαρχοι του κράτους του Ιράκ. Και αυτό γιατί η περιοχή κατοικείται στη συντριπτική της πλειοψηφία από Κούρδους, κάτι που προσπάθησε να αλλοιώσει με βίαιο τρόπο το καθεστώς του Σαντάμ τη δεκαετία του ’70, που εξεδίωξε τους Κούρδους και εγκατέστησε στη θέση τους Άραβες σουνίτες.

Η επιχείρηση ανατροπής του Σα­ντάμ το 2003 δημιούργησε μια νέα κατάσταση στο Ιράκ, αφού ο ρόλος των Κούρδων αναβαθμίστηκε λόγω της αμέριστης και έμπρακτης συμπαράστασης και συμπαράταξης τους στο πλευρό του στρατού των ΗΠΑ (ο γιος του Μπαρζανί σκοτώθηκε στη διάρκεια των επιχειρήσεων εναντίον του Σαντάμ). Το γεγονός αυτό έδωσε το δικαίωμα και τη δύναμη στους Κούρδους του Ιράκ να διεκδικήσουν την επιστροφή των εκδιωχθέντων συμπατριωτών τους στο Κιρκούκ και τον πλήρη έλεγχο του ομώνυμου νομού.

Κατάφεραν μάλιστα να συμπεριλήφθη στο νέο σύνταγμα του Ιράκ άρθρο (140), σύμφωνα με το οποίο ο λαός του Κιρκούκ θα αποφασίσει με δημοψήφισμα για το αν ο νομός τους θα συμπεριληφθεί στην επικράτεια του αυτόνομου κράτους του Κουρδιστάν ή όχι.

Μέχρι στιγμής οι Κούρδοι δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, αφού αντιτίθενται σε αυτό ο αραβικός (σουνίτες) και ο σιιτικός παράγοντας (Ιράν)  και φυσικά η ίδια η Τουρκία, η οποία από τη μία πλευρά θεωρεί ως μείζονα εθνική απειλή τον έλεγχο του Ιράκ από τους Κούρδους και από την άλλη βλέπει μπροστά της μια ευκαιρία να νεκραναστήσει τον «εθνικό όρκο» του 1920.

Όλο αυτό το διάστημα η στάση των ΗΠΑ είναι επαμφοτερίζουσα και αλλάζει ανάλογα με τις καταστάσεις, που είναι εξαιρετικά ευμετάβλητες λό­γω της ιδιαιτερότητας της περιοχής και του όλου ζητήματος. Πάντως, τα πράγματα φαίνεται ότι παίρνουν θετική τροπή για τους Κούρδους με βάση την πρόσφατη δέσμευση του Ιρακινού πρωθυπουργού Νουρί Αλ Μαλίκι για συνταγματική επίλυση του ζητήματος των αμφισβητούμενων περιοχών. Το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει την αύξηση της δυσπιστίας των ενδιαφερόμενων μερών και τούτο γιατί θεωρείται βέβαιο πως η εφαρμογή του άρθρου 140 του ιρακινού συντάγματος αποτέλεσε όρο των διαπραγματεύσεων που έκανε ο Μαλίκι με τους Κούρδους και αντάλλαγμα για τη στήριξη από πλευρά τους της κυβέρνησης του.

Από την άλλη πλευρά ο Μπαρζανί που είναι πλέον ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στο Κουρδιστάν, έχει διακηρύξει το δικαίωμα των Κούρδων στην αυτοδιάθεση στο συνέδριο του κόμματος του τον Δεκέμβριο του 2010, στο οποίο παρευρίσκονταν κορυφαίοι Ιρακινοί και Άραβες ηγέτες συμπεριλαμβανομένων του Ιρακινού πρωθυπουργού Νουρί Αλ Μαλίκι και του πολιτικού αντιπάλου του, Ιγιάντ Αλάουι.

Ο Μπαρζανί δεν έχει διευκρινίσει αν η δήλωση του σήμαινε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν με τη δημιουργία κρατικής υπόστασης, αυτό όμως θα καταστεί πιο εύκολα υλοποιήσιμο από τη στιγμή που οι Κούρδοι θέσουν υπό τον έλεγχο τους το Κιρκούκ και τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει.

Κατά τα φαινόμενα η αντίστροφη μέτρηση για τον έλεγχο του Κιρ­κούκ, εξέλιξη που ούτως ή άλλως θα καθορίσει τις ισορροπίες και στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, του Αιγαίου και της Θράκης, που παραμένουν στα όνειρα των Τούρκων ως περιοχές που εμπεριέχονται στον «εθνικό όρκο», έχει αρχίσει. Οι Κούρδοι, που θεωρούνται ιστορικά οι αυθέντες της περιοχής, σε μεγάλο βαθμό έχουν επιστρέψει στις παραδοσιακές τους εστίες στο Κιρκούκ και είναι σίγουροι ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ξεπεράσει το 70% και η περιοχή θα ενταχθεί στην επικράτεια του Νοτίου Κουρδιστάν. Το ζήτημα είναι πως θα αντιδράσουν οι Τούρκοι, που ενισχύουν τους δεσμούς τους με τους Ιρανούς και τους (σουνίτες) Άραβες της περιοχής, και ποια θέση θα λάβουν οι ΗΠΑ σε αυτή τη νέα «συμμαχία του διαβόλου».

Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μυστικές Υπηρεσιές των ΗΠΑ

Τι συμβαίνει με τις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ;

Φεβρουαρίου 18, 2011 — Λουκάς

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ.Ε.ΔΡΟΥΓΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ ΟΙ ΗΠΑ ΕΜΦΑΝΙΣΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ. ΜΠΟΡΕΙ ΒΑΣΕΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΝΑ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΜΕΝΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΓΚΑΙΡΟΥ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.

ΑΠΛΑ ΔΙΕΣΩΘΗΣΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΕΙΔΗΣΗ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ. ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 9/11 ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ, ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΟΙ ΗΠΑ ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΝ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ…

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΑ ΚΕΝΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΩΣ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟ 1993, Η ΚΑΚΙΣΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ, Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΞΟΔΕΥΕ Η ΠΡΩΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ, Ο ΜΗ-ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΤΟ 1991, ΟΙ ΞΑΦΝΙΚΕΣ ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ ΙΝΔΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ΤΟ 1998, ΚΑΙ Η ΜΗ-ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΑ ΤΗΣ Β.ΚΟΡΕΑΣ. ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΩΣ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΙΑ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ; ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ!

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΜΕΛΕΤΕΣ-ΤΗΙΝΚ ΤΑΝΚS-ΚΛΠ ΠΟΥ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ…

http://www.drougos.gr

Το τέλος της Μ. Ασίας

Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας – 88 χρόνια από την ανταλλαγή πληθυσμών.

Φεβρουαρίου 18, 2011 — Λουκάς

Η Συνθήκη για την Ανταλλαγή Πληθυσμών, που επέβαλε την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, υπογράφτηκε στη Λωζάννη στις 30 Ιανουαρίου 1923, δηλαδή δύο μήνες μετά την έναρξη (20.11.1922) της Συνδιάσκεψης Ειρήνης, που κατέληξε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης σης 24 Ιουλίου 1923, τερματίζοντας την εμπόλεμη κατάσταση που είχε συνταράξει την Ανατολή από το 1914 έως το 1922.

Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των αντιπροσώπων Βρετανίας, Γαλλίας. Ιταλίας, Ιαπωνίας, Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας, Ελλάδας και Τουρκίας στην ελβετική πόλη, με σκοπό τη διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής Καταστροφής, κράτησαν οκτώ μήνες. Στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης υπογράφτηκαν και δεκαπέντε συμφωνίες, οι οποίες αποτέλεσαν μέρος της Συνθήκης της Λωζάννης και απέκτησαν ισχύ διεθνούς σύμβασης.

Μία από τις δεκαπέντε συμφωνίες ήταν η Συνθήκη Ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών, που βασίστηκε σε εισηγητική έκθεση του Νορβηγού Φρίντχοφ Νάνσεν, αντιπροσώπου της Κοινωνίας των Εθνών, υπογράφηκε από τους εκπροσώπους των δύο ενδιαφερομένων κρατών -τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ισμέτ Ινονού- και τέθηκε σε ισχύ στα τέλη Αυγούστου του 1923, οπότε επικυρώθηκε από τις δύο χώρες.

Η ελληνοτουρκική Συνθήκη Ανταλλαγής αποτελεί μια πρωτοφανή ρύθμιση στην παγκόσμια ιστορία, καθώς βάσει αυτής εκπατρίστηκαν αναγκαστικά, χωρίς δυνατότητα επιστροφής και με μοναδικό κριτήριο της θρησκεία, περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι – 1,2 εκατομμύρια ορθόδοξοι χριστιανοί και 600.000 μουσουλμάνοι. Αν και η ανταλλαγή πληθυσμών δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο (οι βαλκανικές χώρες είχαν υπογράψει συμφωνίες αμοιβαίας μετανάστευσης μειονοτήτων – π.χ. Συνθήκη του Νεΐγί [1919] μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας – που αφορούσαν μετακινηθείς μερικών χιλιάδων ανθρώπων από συνοριακές περιοχές), ποτέ όμως πριν και μετά την ελληνοτουρκική Συνθήκη Ανταλλαγής δεν έγινε μια τόσο μαζική και μη προαιρετική μετανάστευση πληθυσμών. Από τη ρύθμιση εξαιρέθηκαν οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου που είχαν εγκατασταθεί εκεί πριν από την Ανακωχή του Μούδρου (30.10.1918) και οι Τούρκοι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Ο εκπατρισμός, βέβαια, του ελληνικού στοιχείου είχε συντελεστεί νωρίτερα: ήδη πολύ πριν από την έκβαση του Μικρασιατικού Πολέμου το Σεπτέμβρη του ’22, περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες από τα μικρασιατικά παράλια, την Ανατολική Θράκη και τον Πόντο είχαν καταφύγει στην Ελλάδα. Οπότε για την ελληνική πλευρά η Συμφωνία Ανταλλαγής δεν ήταν παρά η επισημοποίηση της πραγματικότητας. Ο Βενιζέλος, που είχε κληθεί από την κυβέρνηση (Στ. Γονατά) να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης, έβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών (στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι [1919] είχε προτείνει μια ανταλλαγή, σε εθελοντική όμως βάση) ως λύση ρεαλιστική για την Ελλάδα, καθώς, εφόσον στην Ανατολία είχε απομείνει ένας ελληνικός πληθυσμός γύρω στα 200.000 άτομα, η ανταλλαγή αφορούσε τη μετακίνηση 400.000 ατόμων τουρκικού πληθυσμού προς την Τουρκία, πράγμα που θα έδινε χώρο και ακίνητα για την αποκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα.

Η Συνθήκη της Λωζάννης έβαλε τέλος στις εδαφικές βλέψεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, δεν εξασφάλισε όμως κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. 0 Βενιζέλος, που επανήλθε το 1928 στην εξουσία, ανέλαβε πρωτοβουλία συμφιλίωσης. Το περίπλοκο θέμα των αποζημιώσεων των ανταλλαξίμων «λύθηκε» με την υπογραφή ελληνοτουρκικής συμφωνίας (10.6.1930) για την εκκαθάριση των ζητημάτων που είχαν προκύψει από τη Συνθήκη Ανταλλαγής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (30.10.1930) υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία Σύμφωνο Φιλίας, μη επιθέσεως και διαιτησίας.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: 1914 – 1923

1914 Αύγουστος: Η Γερμανία κηρύσσει πόλεμο στη Ρωσία. Έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

1914 Νοέμβρης: Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισέρχεται στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας.

1914 Δεκέμβρης: Οι Οθωμανοί επιτίθενται στο ρωσικό στρατό στον Καύκασο.

1915 Ιανουάριος: Ο Οθωμανικός στρατός ηττάται στον Καύκασο. Οι Βρετανοί αποφασίζουν να επιτεθούν στα Δαρδανέλια.

1915 Δεκέμβρης: Οι συμμαχικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) ηττώνται στη Μάχη των Δαρδανελίων.

1917 Μάρτιος: Οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τη Βαγδάτη.

1917 Ιούνης: Ο Ελληνικός στρατός λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις του μακεδονικού μετώπου εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία).

1917 Οκτώβρης: Οι βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.

1918 Σεπτέμβρης: Οι Βρετανοί καταλαμβάνουν τη Δαμασκό.

1918 Οκτώβρης: Υπογράφεται ανακωχή από τους Οθωμανούς και τους Βρετανούς στον Κόλπο του Μούδρου στη Λήμνο.

1918 (30/10), τερματίζεται ο πόλεμος στα οθωμανικά εδάφη.

1918 Νοέμβρης: Οι ηγέτες των Νεότουρκων που διοικούσαν τη χώρα στη διάρκεια του πολέμου φυγαδεύονται με γερμανικό υποβρύχιο. Ο συμμαχικός στόλος αγκυροβολεί μπροστά στην Κωνσταντινούπολη.

1919 Ιανουάριος: Αρχίζει η ειρηνευτική διάσκεψη στο Παρίσι. Ο Βενιζέλος συμμετέχει με την παράταξη των νικητών.

1919 Φεβρουάριος: Ο Έλληνας πρωθυπουργός Βενιζέλος παρουσιάζει στην ειρηνευτική διάσκεψη τις διεκδικήσεις της Ελλάδας. Ζητεί την Ανατολική Θράκη μέχρι τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και τα ασιατικά παράλια του Αιγαίου με τη Σμύρνη ως κέντρο.

1919 Απρίλης: Εκδίδεται αυτοκρατορικό διάταγμα για την αποστολή του Μουσταφά Κεμάλ ως γενικού επιθεωρητή στην Ανατολία.

1919 Μάης (6/5): Οι Λόιντ Τζορτζ, Ουίλσον και Κλεμανσό αποφασίζουν να επιτρέψουν ελληνική απόβαση στη Σμύρνη για να προλάβουν αντίστοιχη ιταλική.

1919 – 15/5: Ελληνική απόβαση στη Σμύρνη.

1919 – 19/5 : Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται ημέρα έναρξης της αντίστασης.

1919 – Δεκέμβριος: Ο Μουσταφά Κεμάλ φτάνει στην Άγκυρα και οργανώνει το εθνικό κίνημα.

1920 Μάρτιος: Οι σύμμαχοι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη.

1920 Απρίλης: Στην Άγκυρα σχηματίζεται κυβέρνηση.

1920 Ιούνιος: Έναρξη ελληνικών επιχειρήσεων στην Ανατολία.

1920 Ιούλης (8/7): Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει την Προύσα και

1920 (15/7): την Αδριανούπολη και όλη την Ανατολική Θράκη.

1920 Αύγουστος: Οι Οθωμανοί εκπρόσωποι υπογράφουν τη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία σημαίνει το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Αρμενία γίνεται ανεξάρτητο κράτος, το Κουρδιστάν αυτόνομο, στην Ελλάδα ανατίθεται η προστασία της Σμύρνης και της γύρω από αυτήν περιοχής.

(Η Συνθήκη αυτή δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από την Τουρκία και έπαψε και τυπικά να ισχύει μετά την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων και την κατάληψη της Σμύρνης τον Αύγουστο του ’22.)

1920 Νοέμβρης: Ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές και η επιστροφή των βασιλοφρόνων στην εξουσία αλλά και του ίδιου του Κωνσταντίνου στο θρόνο συνδυάζονται με την ανασύνταξη των Τούρκων, την εχθρότητα των Ιταλών, την καιροσκοπική διάθεση των Γάλλων, την αναποφασιστικότητα των Άγγλων και, τέλος, τη σοβιετική βοήθεια προς τον Κεμάλ.

1921 Ιανουάριος: Σταματά η ελληνική προέλαση προς τα ανατολικά. Η κυβέρνηση της Άγκυρας καλείται στη Διάσκεψη του Λονδίνου.

1921 Φεβρουάριος (21/2): Έναρξη της Διάσκεψης του Λονδίνου. Την ίδια μέρα αντιπροσωπεία της κυβέρνησης της Άγκυρας ξεκινά στη Μόσχα συνομιλίες, με σκοπό τη σύναψη συνθήκης.

1921 Μάρτης: Η Διάσκεψη του Λονδίνου αποβαίνει άκαρπη. Υπογράφεται στη Μόσχα τουρκοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας. Η ελληνική προέλαση αναχαιτίζεται.

1921 Ιούλιος: Νέα ελληνική επίθεση. Ο τουρκικός στρατός αποσύρεται στην Άγκυρα.

1921 Αύγουστος: Έναρξη της μάχης του Σαγγαρίου, 70 χλμ. δυτικά της Άγκυρας.

1921 Σεπτέμβρης: Ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει τις θέσεις του και αποσύρεται.

1921 Οκτώβρης: Συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη Γαλλία και την κυβέρνηση της Άγκυρας.

1922 Αύγουστος (22/8): Αρχίζει η μεγάλη τουρκική επίθεση κατά του ελληνικού στρατού στην Ανατολία.

1922 Σεπτέμβρης (9/9): Ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. 15/9: Τέλος της ελληνικής κατοχής στην Ανατολία.

1922 Οκτώβρης: Υπογραφή ανακωχής. 0 ελληνικός στρατός δέχεται να εκκενώσει την ανατολική Θράκη.

1922 Νοέμβρης: Κατάργηση του σουλτανάτου. Ο σουλτάνος διαφεύγει με βρετανικό καταδρομικό.

1922 – 20/11: Αρχίζει η Συνδιάσκεψη της Λωζαννης.

1923 Ιούλης: Υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάννης, που σημαίνει και τη γέννηση του τουρκικού έθνους.

1923 – Οκτώβρης: Οι συμμαχικές δυνάμεις εκκενώνουν την Κωνσταντινούπολη. Η Άγκυρα ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του νέου κράτους. Διακήρυξη της Δημοκρατίας.