ΜΑΝΟΥΗΛ Ο Α! ΣΤΟ ΜΥΡΙΟΚΕΦΑΛΟ – ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΚΟ

Ο Μανουηλ Α! Κομνηνός «ο πιο λαμπρός και ευφάνταστος  απο τους πέντε Κομνηνούς Αυτοκράτορες» (John Julius Norwich, Byzantium: the Decline and Fall σελ. 138) ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα «χαρισματικός»  ηγέτης, όπως καλη ώρα ο Ερντογάν..Η πολιτική του ήταν ακραιφνώς φιλοδυτική (αξιζει να θυμηθούμε οτι και ο Ερντογάν εκανε αρχίκα κάποια φιλοδυτικά ανοιγμάτα) και προς σκανδαλισμό των υπηκοοών του σημετείχε σε ιπποτικούς αγώνες (τζούστρες όπως ονομαζονται στο Χρονικόν του Μωρεώς, και μαλιστα ο Παπαρηγόποπουλος μνημονεύοντας εναν Λατίνο χρονικογράφο της περίοδου, τον Γουλιέλμο της Τύρου ο οποιός ανφερει πως ο Μανουήλ φορώντας πλήρη ιπποτική πανοπλία αφιππεύσε κατα την διαρκεία ενός τέτοιου αγώνα «σαν να ηταν ψιλός» δηλάδη ελαφρά οπλισμένος στρατιώτης)Τέτοια πολιτική και συμπεριφόρα προκαλούσαν τις αντιδράσεις των απλών υπηκοών και των ευγενών του Μανουήλ οπώς και ο Ερντογάν έχει προκαλέσει τις  αντιδράσεις  του κατεστημένου με ενέργιες του (δημοψηφισμά για αναθεώρηση του Συντάγματος, εμφανιση της γυναίκας του με ισλαμική μαντιλα σε επίσημη εκδήλωση κτλ)Ενα αλλο χαρκτηριστικο της εξωτερικής πολιτικής του Μανουήλ ηταν η φιλοδοξή προσπάθεια του να επεκτείνει το Βυζαντιο σε αυτο που θεωρούσε τα «φύσικα»  του σύνορα π.χ.η εκστρατεια του στην Ιταλια  και στην Συρία οπώς και ο Ερντογάν ο οποιός δια χειρός Νταβούτογλου προσπαθεί να αναβιώσει  την τουρκική ηγεμονία στα Βαλκάνια και στην Μέση Ανατολή «τον φυσικό της χώρο» π.χ. η αναμειξή του στην προσπάθεια ειρήνευσης της Μέσης Ανατολής (Παλαιστηνιάκο)Τελικά παρά το γεγονός οτί η εκστρατεία  στην Ιτάλια ξεκινησέ με τις καλύτερες προυποθέσεις απέτυχε αφ’ενός μεν γιατί ο Μανουήλ υπερκτιμησέ τις δυνάμεις του και αφ’ετέρου γιατί κανενα απο τα Δυτικά κράτη δεν ήθελε την ανασύσταση της Βυζαντινής ηγεμονίας  στην Ιταλία οπως ακριβώς και ο Ερντογάν υπερτιμά τις δυνατότητες της Τουρκίας και κανένα μεσανατολίκο κράτος  δεν θα ήθελε την μια νεο-οθώμανικη ηγεμονία, π.χ. οι αντικαθετωτικοί στην Σύρια μάλλον δεν θα ήθελαν να διώξουν τον Ασσάντ μόνο και μόνο για να μετατρέψουν την χώρα τους στο νεο-οθωμανικό "βιλαέτι της Δαμασκού".Ομοιώς ας μου επιτραπεί η πρόβλεψη ότι η πιθανολογούμενη "επέμβαση"στην Συρία μακροχρονία μάλλον θα γυρίσει "μπουμεράγκ" η για να το θέσω πιο επιστημονικά θα εξελιχθεί σε κλασικό΄παραδείγμα εφαρμογής του νόμου των αδόκητων συνεπειών και ΄όπως μακροχρόνια οι μεγάλοι κερδισμένοι από την Βυζαντινή εκστρατεία ήταν οι Βενετοί, έτσι και στην περίπτωση της Συρίας οι μεγάλοι κερδισμέμοι θα είναι οι Κούρδοι για τους ιδίους πάνω κάτω λόγους εξουδετέρωση αντιπάλων)

   Όπως η «ώρα της αληθείας» για τον Μανουήλ ήταν η τελική αναμέτρσηση με τους Σελτζούκους, η οποία οδήγησε στο Μυριοκέφαλο ετσι και πιθάνον η «ώρα της αληθείας» για τον Ερντογάν θα ειναί το Κουρδικό ζητήμα. Η ειρωνία της υπόθεσης είναι ότι  όπως ο Μανουήλ αρχικά προσπάθησε να προσεταιριστεί τους Σελτζούκους ( η συνθήκη ειρηνής του 1162 υπογράφτηκε ουτώς ώστε να εκστρατεύσει εναντίον της Αντιοχείας και της Μικρής Αρμενίας) έτσι και ο Ερντογάν προσπάθησε να προσεταιριστεί τους Κουρδούς πιθάνον ωστέ να έχει ελευθερία κινήσεων αλλού...Όπως και το Μυριοκέφαλο σε μια «πρώτη ανάγνωση» δεν ήταν μια καταστροφική ήττα για το Βυζάντιο (ο Μανουήλ μπορέσε να επιστρέψει στην Κωνσταντινουπόλη με τα απομεινάρια του στρατού συντεταγμένα και να κρατησει τον θρόνο του εν αντίθεση με τον Ρωμανό Δ! Διογένη) αλλά πλεον ώς συνέπεια της ήττας δεν είχε τα μέσα να επαναλάβει επιχειρήσεις σε μεγάλη κλίμακα, έτσι και οι Κούρδοι δεν χρειάζονται να επίφερουν μία καταστροφική ήττα στον Τουρκικό στρατό για να επιτύχουν την ανεξαρτησιά τους. (Ετσι και αλλιώς  οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι έχασαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και στο Αβγανιστάν χωρίς να υποστούν μια καταστροφική ήττα στο πεδίο της μάχης όπως οι Γάλλοι στο Ντε Βιέν Φου) Αυτό που θα είναι «αρκετό» για τους Κουρδούς είναι να «πείσουν» τους Τουρκούς οτί δεν εχούν τα μεσα για να τους υποτάξουν, ή οπώς έλεγε και ο Γάλλος Στρατάρχης Φερδινανδρός Foch το καλοκαίρι του 1918: «Τον πόλεμο τον χάνει η πλεύρα που πρώτη αναγνωρίζει οτί δεν μπορεί να κερδίσει».
  Καταληγώντας ας μου επιτραπεί να ριψοκινδυνεύσω  μια τελική συγκρίση - πρόβλεψη, Οπώς ο θάνατος του Μανουήλ Α! σηματοδότησε την έναρξη μιας περιόδου βαθειάς πολιτικής κρίσης στο Βυζάντιο της οποιάς η τελική απότοκος ήταν η 4η Σταυροφορία, έτσι και το τέλος της περιόδου Ερντογάν στην Τούρκια ενδεχέται να συνοδευτεί με περιόδο κρίσης (ειδικά αν οι Τούρκοι έχουν ηττηθεί στο Κουρδικό) με άγνωστες συνέπειες για την ίδια.....