Στρατηγικά προβλήματα της Ελλάδας το 1940-1941

1.  Μέχρι το 1939 (κατάκτηση της Αλβανίας από τους Ιταλούς)   το Γενικό Στρατηγείο θεωρούσε ως σημαντικότερο κίνδυνο τους Βούλγαρους από τους Ιταλούς (η παραμεθόριος με την Αλβανία άρχισε να οχυρώνεται μόλις  το 1939). Για παραπάνω πληροφορίες μπορούμε να κοιτάξουμε τα βιβλία των Κολιόπουλου- Παπάγου (ο πρώτος στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής εξετάζει και την Ελληνική στρατηγική και ο δεύτερος αναφέρεται εκτενώς στον πολεμικό εξοπλισμό) (συνεχιζεται)

2.Αν και θα πρέπει να παραδεχθώ ότι ο παρελκυστικός αγώνας με υποχωρητικούς ελιγμούς  θα φαινόταν με την πρώτη μάτια  μια ελκυστική εναλλακτική λύση στο στρατηγικό πρόβλημα της Ελλάδας την άνοιξη του 1941, ας μου επιτραπεί να πιστεύω  ότι δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από «ασπιρίνη σε καρκινοπαθή» αν ληφθεί υπόψη η συντριπτική υπεροπλία των Γερμανών στον αέρα (900 αεροπλάνα στο ΙΧο Αεροπορικό Σώμα Στρατού απέναντι σε 90 του ΒΕΣ και ότι είχε απομείνει από την ΕΒΑ δηλαδή την Ελληνική Βασιλική Αεροπορία) θα σήμαινε ότι η Luftwaffe θα είχε την δυνατότητα να σφαγιάσει τα Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα τα οποια θα προσπαθούσαν να ελιχθούν, όπως ακριβώς έκανε με τους Γαλλους στην δεύτερη φάση της μάχης της Γαλλίας και θα έκανε και στην εναρκτήρια φάση της επιχείρησης «Μπαρπαρόσσα» στην Ρωσία. Επιπλέον λόγω της ασταμάτητης αιμορραγίας της Ελλάδας (οι νίκες στην Αλβανία κόστιζαν ακριβά σε αίμα) το Ελληνικό έθνος δεν είχε την  «πολυτέλεια» «αυτοσχεδιασμών» τύπου Volksturm/Opolcheniye/Home Guard (ενσωμάτωση στο στράτευμα γέρων και παιδιών)