του Σάββα Καλεντερίδη. (www.pontos-news.gr)
Η ΕΕ είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα της ανθρωπότητας. Μια περιοχή που σχεδόν κάθε είκοσι χρόνια μετατρεπόταν σε θέατρο επιχειρήσεων και πολέμου, με όχι εκατοντάδες χιλιάδες αλλά εκατομμύρια νεκρούς, μέσα από τη διαδικασία οικονομικής συνεργασίας μεταξύ παραδοσιακών εχθρών –και αναφερόμαστε στη Γαλλία και τη Γερμανία, που ήταν αντίπαλοι στον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο–, φθάσαμε στο σημείο εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μετά το τέλος του τελευταίου πολέμου να μην έχει πέσει ούτε μια σφαίρα μεταξύ των χωρών που έχουν συναποτελέσει την Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα, στη συνέχεια την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και τέλος την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δηλαδή, μπορεί όλο αυτό που προαναφέραμε να ξεκίνησε –και εν πολλοίς να παραμένει– ως ένα εγχείρημα κατά βάσιν οικονομικής συνεργασίας, στην ουσία όμως είναι ένα εγχείρημα εμπέδωσης της ειρήνης.
Φυσικά, ειδικά για τους μαρξιστές, τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές, η ΕΕ είναι κυρίως ένας ενιαίος οικονομικός χώρος όπου επικρατούν οι αρχές του καπιταλισμού και όπου παρατηρείται η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τις πολυεθνικές και από το κεφάλαιο.
Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν την ΕΕ ένα από τα αγκωνάρια της παγκοσμιοποίησης και της πορείας της ανθρωπότητας προς την παγκόσμια διακυβέρνηση. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, στην πορεία προς την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης τα εθνικά κράτη, που λειτουργούν ως προστατευτικοί μηχανισμοί των εθνών, εκχωρώντας αρμοδιότητες και μέρος της κυριαρχίας τους στην ΕΕ θα αποδυναμωθούν, με αποτέλεσμα να μείνουν απροστάτευτα τα έθνη στους ανέμους της παγκοσμιοποίησης.