Ετικέτες

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ


\

Tην Πέμπτη, 1η Μαΐου 2014, στις 12 το μεσημέρι, στο Α΄ Νεκροταφείο, θα τελεσθεί το ετήσιο Μνημόσυνο του ΑΓΩΝΙΣΤΗ του Αντιδικτατορικού Αγώνα και ΗΡΩΑ της Αντίστασης ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ για τα 38 χρόνια από τον άδικο χαμό του.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

ΟΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Καταστρέφουν τα Βυζαντινά ανάκτορα των Βλαχερνών, για να κτίσουν μουσουλμανικό τεκέ

(Τουρκικό δημοσίευμα)
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Ακόμα και Τούρκοι έχουν αρχίσει και ανησυχούν από την συνεχιζόμενη κακοποίηση και καταστροφή σημαντικών βυζαντινών μνημείων της Κωνσταντινούπολης που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει την μορφή επιδημίας, χωρίς φυσικά, (αυτό έλλειπε), καμία αντίδραση από ελληνικής πλευράς στα μεγάλα αυτά πολιτιστικά ατοπήματα της σύγχρονης Τουρκίας.
Έτσι σύμφωνα με ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Taraf, τα ιστορικά ανάκτορα των Βλαχερνών, ή καλλίτερα ότι έχει απομείνει από το μεγαλοπρεπές αυτό βυζαντινό κτιριακό συγκρότημα, κατεδαφίζεται για να ανεγερθεί στη θέση του ένας μουσουλμανικός τεκές με την ονομασία, Emir Buhari Tekkesi.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (10)- Ο Φιλόσοφος και ποιητής ΒΙΑΣ ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ, (625-540 π.Χ.)

Γλυπτοθήκη αρχαίων
Πνευματικών μορφών (10)
«Γνωμικολογικόν»
Επιμέλεια Γ. Γ. Γ.
==============
► Δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον, αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι.
================
Ο τίμιος άντρας πρέπει να φεύγει από την αρχή, όχι πλουσιότερος, αλλά ενδοξότερος
=====================
Ο Βίας ο Πριηνεύς, ήταν ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, από την Πριήνη της Ιωνίας. Έγινε γνωστός για την δικαιοσύνη του και την ρητορική του ικανότητα. Ήταν ανιδιοτελής, δίκαιος, εγκρατής και λιτοδίαιτος. Στα δικαστήρια συνηγορούσε πάντα δωρεάν, υπερασπίζοντας σ` αυτά τους αδικούμενους πολίτες. Όταν ήταν αναγκασμένος να καταδικάσει κάποιον σε θάνατο, δάκρυζε. Λέγεται ότι κάποτε απελευθέρωσε κάποιες γυναίκες που είχαν γίνει δούλες, καταβάλλοντας τα λύτρα και αφού τις δίδαξε και τις προίκισε, τις έστειλε πίσω στους δικούς τους, στην Μεσσηνία. Πέθανε σε ηλικία 85 χρονών περίπου, καθώς αγόρευε στο δικαστήριο. Οι Πριηνείς τον τίμησαν, τόσο όσο ζούσε, όσο και μετά το θάνατό του, οπότε του έστησαν ένα μεγαλοπρεπές μνημείο.

Η Αρχαία ελληνική εδώ και αλλού...

Κωνσταντίνος Χολέβας
Μία ενδιαφέρουσα ημερίδα του Οργανισμού για τη Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ) μου έδωσε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ότι τα Αρχαία Ελληνικά εκτιμώνται περισσότερο εκτός Ελλάδος παρά εντός. Οι ανακοινώσεις που έγιναν από ξένους και Έλληνες επιστήμονες έδωσαν, μεταξύ άλλων, και τις ακόλουθες ειδήσεις:

Σύντομη ιστορία της Αρχαϊκής Τέχνης

O Μοσχοφόρος από την Aκρόπολη.
Πρόκειται για αναθηματικό άγαλμα πιστού
που παριστάνεται με ένα μοσχάρι στους ώμους,
προσφορά στη θεά Aθηνά. Περίπου 570 π.X.
Αρχαϊκή Γλυπτική
Στη διάρκεια της Αρχαϊκής περιόδου έλαβαν χώρα οι θεμελιώδεις αλλαγές που προσδιόρισαν την όψη του ελληνικού πολιτισμού. H επανάκτηση της γραφής σε συνδυασμό με τις κοινωνικές εξελίξεις έδωσαν νέα ώθηση στα γράμματα. Tο έπος γνώρισε μια δεύτερη άνθιση, ενώ παράλληλα η συστηματοποίηση των ιδεών για τον κόσμο και τον άνθρωπο γέννησε την ιωνική φιλοσοφία. Όμως η πρόσληψη του κόσμου μπορούσε πια να έχει και υποκειμενικό ή βιωματικό χαρακτήρα, γεγονός που αποτυπώθηκε στα ποικίλα και ολοζώντανα -ακόμα και για το σύγχρονο αναγνώστη- έργα της λυρικής ποίησης.

Οι επαφές με την Ανατολή εμπλούτισαν τη μορφοπλασία της ελληνικής τέχνης, ενέπνευσαν πρωτότυπες συνθέσεις και απελευθέρωσαν τη φαντασία των ελλήνων καλλιτεχνών και τεχνιτών. Η κεραμική και η μεταλλοτεχνία, ως χρηστικές κυρίως τέχνες, ήταν οι πρώτες που επωφελήθηκαν από τη γόνιμη ζύμωση με τα ανατολικά στοιχεία και γρήγορα ανέπτυξαν ένα πρωτοφανές σε έκταση και ποικιλία εικονογραφικό ρεπερτόριο. H γλυπτική επικεντρώθηκε στη μελέτη της ανθρώπινης μορφής, αντανακλώντας την τόσο καθοριστικής σημασίας μετατόπιση της ελληνικής σκέψης από τη θεοκεντρική στην ανθρωποκεντρική θέαση του κόσμου.

Οι μετεπαναστατικοί Έλληνες ζωγράφοι, Ιωάννης Αλταμούρας (1852-1878) και Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα, (1821-1900)

Οι μετεπαναστατικοί Έλληνες ζωγράφοι, Ιωάννης Αλταμούρας (1852-1878) και Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα, (1821-1900)

Ιωάννης Αλταμούρας, Αυτοπροσωπογραφία 1873
 (Μουσείο Skagen, Δανία)
Θεωρείται ως ένας από τους πρώτους σημαντικούς Νεοέλληνες ζωγράφους της μετεπαναστατικής περιόδου. Οι πίνακες του είναι κυρίως θαλασσογραφίες με αγαπημένο θέμα τα καράβια, ιδιαίτερα τα ιστιοφόρα. Ο Αλταμούρας θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μεγάλο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο, εάν δεν πέθαινε σε ηλικία 26 ετών. Γιατί μία αυτοπροσωπογραφία του Αλταμούρα βρίσκεται στο Μουσείο του Skagen της Δανίας; Επειδή η πόλη Skagen υπήρξε ένας από τους σταθμούς της ζωής του Έλληνα ζωγράφου.

Ο Ιωάννης Αλταμούρα ήταν γιος της ζωγράφου Ελνης Μπούκουρα Αλταμούρα και του Ιταλού ζωγράφου και Γαριβαλδινού επαναστάτη Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα. Γεννήθηκε το 1852 στην Ιταλία, μάλλον στη Φλωρεντία, αλλά σε ηλικία τριών ετών ακολούθησε την αδελφή του Σοφία και την Ελληνίδα μητέρα του Ελένη στην Ελλάδα. Η Ελένη έφυγε από την Ιταλία μαζί με τα δύο παιδιά της και επέστρεψε στην πατρίδα της, όταν ανακάλυψε την κρυφή σχέση του άνδρα της Σαβέριο Αλταμούρα με την επίσης ζωγράφο Jane Benham Hay. Αναγκάστηκε, όμως, να φύγει από την Ιταλία, αφήνοντας εκεί το μικρότερο γιο της, τον αδελφό του Ιωάννη, τον Αλέξανδρο, ο οποίος έζησε και μεγάλωσε μαζί με τον πατέρα του. Ο Αλέξανδρος συνάντησε για πρώτη φορά την Ελένη το 1874, όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα για να γνωρίσει τη μητέρα του και τους Έλληνες συγγενείς του. Από την άλλη πλευρά και ο Ιωάννης θα συναντήσει σε μεγάλη ηλικία τον Ιταλό πατέρα του Σαβέριο και τον αδελφό του Αλέξαντρο, όταν το 1876 στο δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα από τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη,  θα περάσει από τη Νάπολη όπου ζούσαν ο πατέρας και ο αδελφός του.

Σουπρεματισμός / Suprematism: Ένα κίνημα γεμάτο αινίγματα..!

Untitled, 1916-17,
Oil on canvas, 80 x 80 cm,
 in Fine Arts Museum, Krasnodar.
Γράφτηκε από την  Αναστασία-Μαρία Ηλιοπούλου
Ο Σουπρεματισμός είναι ένα κίνημα ζωγραφικής, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στη Ρωσία, λίγο μετά τον Ιταλικό Φουτουρισμό και ενώ παράλληλα ο Κονστρουκτιβισμός κέρδιζε δικαίως τη θέση του στη μοντέρνα τέχνη. Ο όρος (αγγλ. suprematism) προήλθε από την προσπάθεια απόδοσης της ανωτερότητας (supremαcy) του άδολου αισθήματος στη δημιουργική τέχνη. Βασικός εμπνευστής του, ο Kazimir Malevich (Καζιμίρ Μάλεβιτς) ο οποίος επινοεί τον Σουπρεματισμό ως καθαρότερη μορφή κυβισμού.

Ο Kazimir Malevich (1879-1935) θεωρούσε τις μορφικές απεικονίσεις των αντικειμένων ως ένα εμπόδιο στην καλλιτεχνική δημιουργία, Όλα τα οπτικά φαινόμενα του κόσμου, τα αντικείμενα, είναι χωρίς σημασία. Αξίζει μονάχα το αίσθημα, αποκομμένο από το περιβάλλον. Οποιαδήποτε αντικειμενικότητα είναι αντίθετη με την τέχνη. Θεώρησε λοιπόν αναγκαίο να εξαλείψει κάθε αναφορά στα αντικείμενα και κάθε αναγωγή σε θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές έννοιες. Η ελευθερία στην ποιότητα της γραμμής ήταν αυτό που τον ενδιέφερε. Το μανιφέστο του κινήματος, στη σύνταξη του οποίου συμμετείχε και ο ποιητής Vladimir Vladimirovich Mayakovsky (Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόφσκι), δημοσιεύτηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1915 και ονομάστηκε 'From Cubism to Suprematism' (Από τον κυβισμό στο Σουπρεματισμό) (2η έκδοση στην Αγ. Πετρούπολη και στη Μόσχα, 1916). Με ευκαιρία τη δεύτερη έκθεση με αφηρημένα έργα των αφηρημένων ζωγράφων, μεταξύ των οποίων ήταν και το κατευθυντήριο έργο του, Μαύρο τετράγωνο σε άσπρο βάθος του Malevich.

Ο Έλληνας Ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Περικλής Πανταζής, (1849-1884)

Ο Περικλής Πανταζής, γνωστός εκτός Ελλάδας ως Périclès Pantazis γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1849 και πέθανε στις Βρυξέλλες στις 25 Ιανουαρίου 1884, ήταν ένας από τους πρώτους έλληνες ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, που καταξιώθηκε κυρίως στο Βέλγιο.

Βιογραφία
Ο πατέρας του Πανταζή ήταν δάσκαλος με καταγωγή από την Ήπειρο. Από το 1861 έως το 1871 σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Για έναν χρόνο συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, αλλά κατόπιν έφυγε για την Μασσαλία και το Παρίσι. Στο Παρίσι μαθήτευσε κοντά στον Γκουστάβ Κουρμπέ (Gustave Courbet) και τον Αντουάν Σιντρέιγ (Antoine Chintreuil), ενώ γνώρισε τις σύγχρονες δημιουργίες του Ευγένιου Μπουντέν (Eugène Boudin), του ολλανδού Γιόχαν Μπάρτχολντ Ζόνκιντ (Johan Barthold Jongkind) και των ιμπρεσιονιστών Μανέ, Ντεγκά και Πισαρό.

ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ STREET ARTIST. Γκράφιτι αγιογραφίες στους τοίχους της Αθήνας

Αγιογραφίες σε γκράφιτι; Κι όμως όσο «ξένο» κι αν ακούγεται στους τοίχους της Αθήνας είναι γεγονός. Ο καλλιτέχνης που υπογράφει με το ψευδώνυμο «Φικος» είναι ένας μοντέρνος ζωγράφος – αγιογράφος που όπως όλοι οι «street artists» ή «καλλιτέχνες του δρόμου» κατά το ελληνικότερον προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να βάλει κυριολεκτικά τις δικές του πινελιές στην εικόνα της πόλης.

Πολυχρόνης Λεμπέσης, o «πιο σπουδαίος Έλληνας ζωγράφος», (1848-1913)

Αυτοπροσωπογραφία
ο Νίκος Ζίας γράφει για τη ζωή και το έργο του
Ενας τίμιος και ειλικρινής καλλιτέχνης απέθανε, σχεδόν υπό εχεμύθειαν, όπως επέρασε και την ταλαιπωρημένην του ζωήν» έγραφε την άνοιξη του 1913 για τον ζωγράφο Πολυχρόνη Λεμπέση ο Παύλος Νιρβάνας. Ογδόντα πέντε χρόνια κατόπιν, εφέτος υπό την ιδίαν εχεμύθειαν περνάει η επέτειος των 150 χρόνων από τη γέννηση (1848) του «πιο σπουδαίου ζωγράφου της Ελλάδος», όπως με την οργίλη υπερβολή του υπεστήριζε ο ιδιόρρυθμος αλλά συχνά καίριος στις κρίσεις του εκδότης του περιοδικού «Φραγγέλιο» (1927) και ιδρυτής του «Ασύλου Τέχνης» Νίκος Βέλμος.

 
Προσωπογραφία του ποιητή Κ. Κρυστάλλη
Φυσικά ­ και απολύτως δικαιολογημένα ­ δεσπόζουν εφέτος οι επέτειοι των δύο μεγάλων ταγών της νεοελληνικής ζωής, των εθνικών βάρδων Ρήγα Φεραίου και Διονυσίου Σολωμού. Μένει όμως πάντα χώρος στην πνευματική μας πινακοθήκη και για άλλους δημιουργούς ­ κι είναι δική μας ευθύνη να τους θυμόμαστε ­ που, αν δεν είχαν τον ίδιο πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο στην οικοδόμηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, συνέβαλαν όμως σημαντικά με το έργο τους στη διαμόρφωση και στον εμπλουτισμό της.

Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους

Γερ, Γερολυμάτος: Ι. Μ. Δοχειαρίου
Μολύβι-χαρτί
του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
ΜΑΗΣ-23-2002-Πέμπτη
Ι. Μ. Δοχειαρίου- Άγιον όρος*
Ξημέρωσε η 6η και τελευταία ημέρα παραμονής μας στο Άγιον Όρος. Ξυπνήσαμε γύρω στις 6 π.μ και πήγαμε στο Καθολικό για τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία, μέχρι τις 8 π.μ. Έπειτα από ένα καφέ και διάλλειμα μισής ώρας, κατεβήκαμε στο παλαιό Καθολικό του μοναστηριού με τις ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες του, για τη διάρκεια μισής ώρας παράκληση προς τον προστάτη της μονής, Άγιο Γεώργιο. Εδώ, όπως και σε άλλες περιστάσεις, έδωσα ονόματα οικείων και γνωστών προς μνημόνευση, υπέρ υγείας, φωτισμού και αναπαύσεως.

Ο μεγάλος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, Μίμης Φωτόπουλος (1913 – 1986)

Ο Ελληνικός Κινηματογράφος και οι πρωταγωνιστές του
(5)
Επιμέλεια Γ.Γ.Γ
==============
 Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1913 στη Ζάτουνα της Γορτυνίας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, καθώς έμεινε νωρίς ορφανός από πατέρα. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά την παράτησε στο δεύτερο έτος. Η καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (τότε Βασιλικού Θεάτρου).

Πρεμιέρα στη θεατρική του καριέρα έκανε στο 1932, σε ηλικία 19 ετών, στην παράσταση Λοκαντιέρα, με το θίασο Κουνελάκη. Δύο χρόνια αργότερα αναχώρησε για την πρώτη του περιοδεία, με το θίασο Δράματος, κωμωδίας, κωμειδυλλίου και επιθεωρήσεως του Θεμιστοκλή Νέζερ. Λίγο πριν από τον πόλεμο του '40 έκανε ένα σύντομο πέρασμα απ' το χώρο του βαριετέ και το θέατρο της Κατερίνας, συμμετέχοντας σε πολεμικές επιθεωρήσεις και μουσικές ηθογραφίες.

Τ.Τ.Ε: 1.530.033.032.528.819 Δραχμές, οι οφειλές του Κατοχικού Δανείου

Στο ποσό του 1 τετράκις εκατομμύριο 530 τρισεκατομμύρια 33 δισεκατομμύρια 32 εκατομμύρια 528 χιλιάδες 819 δραχμές (σε τιμές Νοεμβρίου 1941) ανέρχεται το ύψος των απαιτήσεων της ελληνικής πλευράς από το γερμανικό κράτος για το κατοχικό δάνειο σύμφωνα με απόρρητη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος που κατατέθηκε στη Βουλή.

Οι εκτιμήσεις της ΤτΕ είναι πως το ποσό αυτό ανερχόταν το 1963 σε 32 δις δρχ. Όπως προκύπτει από την ενημέρωση που είχαν τα μέλη της Διακομματικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων από στελέχη της ΤτΕ, τον Απρίλιο του 1963 συντάχθηκε έκθεση από την ΤτΕ με όλο το ιστορικό και την ανάλυση των λογαριασμών, η οποία βρίσκεται από χθες κατατεθειμένη στη  Βουλή και η οποία συνοδεύεται από 95 έγγραφα.

Αποχώρηση – Βόμβα από τη Διακομματική Επιτροπή για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις


Αποχώρηση – Βόμβα από τη Διακομματική Επιτροπή για τις Γερμανικές ΑποζημιώσειςΠάει και πιο κάτω… Και σε αυτό το πολύ σοβαρό ζήτημα η κυβέρνηση… παίζει το δικό της παιχνίδι, στο οποίο δεν θέλει να στεναχωρήσει την καλή της φίλη Γερμανία. Αποχώρησε ο…

Μανώλης Γλέζος από την Διακομματική Επιτροπή για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Αποζημιώσεων. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκε ότι η Επιτροπή από επιτροπή διεκδίκησης και δράσης μετατρέπεται σε επιτροπή μελέτης για τις γερμανικές οφειλές.

«Δεν θα ερχόμουνα στην επιτροπή, αν ήξερα πως σχεδιάζετε να κάνετε μία επιτροπή μελέτης. Αν παραμείνει έτσι θα ζητήσω από τον Πρόεδρο της Βουλής να καταργηθεί…», είπε χαρακτηριστικά ο Μ. Γλέζος, επισημαίνοντας ότι κωλυσιεργεί και καθυστερεί τη διαδικασία. Ανέφερε ακόμη ότι η κυβέρνηση και η Ν.Δ. δεν ήθελε να γίνει η συνάντηση των μελών της Επιτροπής με τη Μέρκελ κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα.

ΤΟ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ



ΕλβετίαΓιώργος Οικονόμου
Η πρόσφατη απόφαση των Ελβετών να περιορισθεί η εισαγωγή εργαζομένων από την Ευρώπη, με δημοψήφισμα οριακής πλειοψηφίας, έφερε στην επικαιρότητα το ιδιάζον πολίτευμα της κεντροευρωπαϊκής χώρας, η οποία έχει επίσης αποφασίσει με δημοψήφισμα την μη είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι είναι λοιπόν το ελβετικό πολίτευμα; Η αλήθεια είναι πως μόνο στην Ελβετία υπάρχουν ορισμένοι θεσμοί που επιτρέπουν κάποια συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη ορισμένων αποφάσεων και στη θέσπιση κάποιων νόμων. Τέτοιοι θεσμοί είναι τα δημοψηφίσματα (τοπικά, καντονιών, εθνικά) και οι λαϊκές συνελεύσεις (Landsgemeinde) σε ένα καντόνι και σε τέσσερα ημι-καντόνια (σε σύνολο 20 καντονιών και 6 ημι-καντονιών). Οι Landsgemeinde δημιουργήθηκαν στον Μεσαίωνα (13ος αι.) και συναντώνται μόνο στο γερμανόφωνο μέρος της Ελβετίας. Από τις αρχικές οκτώ λαϊκές συνελεύσεις διατηρήθηκαν πέντε, ενώ το 1848 καταργήθηκαν δύο και το 1928 άλλη μία. Παρατηρείται δηλαδή μία βαθμιαία συντηρητικοποίηση.

Οι κατακτήσεις αυτές είναι αναμφισβήτητα πολύ σημαντικές, το ερώτημα όμως που τίθεται είναι αν αυτές επιτρέπουν να χαρακτηρισθεί το ελβετικό πολίτευμα «άμεση δημοκρατία», όπως αποκαλείται από τους ίδιους τους Ελβετούς αλλά και από άλλους. Επιβάλλεται λοιπόν μία σύντομη περιγραφή του για να φανεί ο χαρακτήρας του.
Στην Ελβετία η εξουσία που αφορά την άμυνα, τις εξωτερικές υποθέσεις, τους σιδηροδρόμους, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, το νόμισμα και την οικονομία ασκείται αποκλειστικώς από την κεντρική κυβέρνηση και την ομοσπονδιακή βουλή (Nationalrat), συγκροτούμενες από αντιπροσώπους που εκλέγονται από τα κόμματα. O κύριος παράγοντας του πολιτικού βίου είναι τα κόμματα, τα οποία μέσω των εκλογών ελέγχουν και τις βουλές των καντονιών. Ακόμη και στα λίγα καντόνια που υπάρχουν συνελεύσεις τα πολιτικά κόμματα μπορούν πριν από τη Landsgemeinde να καλέσουν προκαταρκτικές συναντήσεις των μελών και των οπαδών τους για να τους καθοδηγήσουν τι να ψηφίσουν στα κρίσιμα ζητήματα. Η κομματική προπαγάνδα γίνεται επίσης από τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, και επειδή τα κόμματα έχουν την οργάνωση και τη δύναμη έναντι των μη οργανωμένων, είναι αναμενόμενο να υπερισχύουν τις περισσότερες φορές οι κομματικές ντιρεκτίβες.
Επί πλέον ο βασικός μοχλός της ελβετικής οικονομίας είναι οι τράπεζες, οι οποίες πραγματοποιούν το ξέπλυμα του διεθνούς μαύρου χρήματος και δεν υπόκεινται στον έλεγχο των δημοψηφισμάτων, ούτε στον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης. Αρκετές πληροφορίες υπάρχουν στα βιβλία του ελβετού πανεπιστημιακού και σοσιαλδημοκράτη πολιτικού JeanZiegler. Στο βιβλίο του λ.χ. Η Ελβετία, ο χρυσός και οι νεκροί αναφέρει τη βοήθεια που έδωσε η Ελβετία στον Χίτλερ στο διάστημα 1940-1945, χάρις στην οποία η ναζιστική Γερμανία κατάφερε να κυριαρχήσει επί πέντε έτη.
Άλλωστε η κλήρωση – βασικός θεσμός της άμεσης δημοκρατίας στην εκτελεστική και δικαστική εξουσία – απουσιάζει εντελώς. Επίσης η κοινωνία δεν συμμετέχει στη δικαστική εξουσία, ούτε στον έλεγχο των αξιωματούχων, οι οποίοι δεν είναι ανακλητοί. Δεν υπάρχουν δηλαδή στην Ελβετία τα βασικά χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας, η πλήρης διαφάνεια και ο γενικευμένος έλεγχος.
Το ελβετικό σύστημα χαρακτηρίζεται επί πλέον από έναν συντηρητισμό, εκδηλώσεις του οποίου είναι τα εξής φαινόμενα: η πραγματική συμμετοχή είναι γύρω στο 40% των εγγεγραμμένων που σημαίνει πως με ένα 20% εξασφαλίζεται η πλειοψηφία. οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα ψήφου από το 1971 και σε μερικά καντόνια αργότερα, ενώ ήταν αποκλεισμένες ακόμη το 1995 από τη συνέλευση του ημι-καντονίου Appenzel-Ausserrhoben. έχουν ψηφισθεί μέτρα κατά των μεταναστών και κατά της χορήγησης πολιτικού ασύλου. Επίσης το ελβετικό Σύνταγμα ξεκινά με τη φράση «Στο όνομα του παντοδύναμου θεού», και όχι του παντοδύναμου δήμου, συγκαλύπτοντας έτσι τη θεσμιστική δύναμη των ανθρώπων, που είναι βασική αρχή της δημοκρατικής αντίληψης. Στο σημείο αυτό υπολείπεται ακόμη και του Διαφωτισμού, ο οποίος είχε ως βασικό στοιχείο την κριτική στη θρησκεία και την απεξάρτηση από εκκλησιαστικές εξουσίες και θρησκευτικά ιδεολογήματα.
Ο συντηρητισμός αυτός οφείλεται, κατά τον ελβετό πανεπιστημιακό UrsMarti, μάλλον σε μία «συνομωσία των ελίτ», ήτοι στην επικράτηση των συμφερόντων των ανώτερων και μεσαίων τάξεων. Όπως παρατηρεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης, παρά τον δεδηλωμένο φιλελευθερισμό της η ελβετική κοινωνία παραμένει κρατικιστική και απρόθυμη να αλλάξει.
Συνεπώς, το ελβετικό πολίτευμα δεν είναι άμεση δημοκρατία αφού ο δήμος δεν είναι κυρίαρχος. Όπως τα δυτικά κοινοβουλευτικά πολιτεύματα κατ’ ουδένα τρόπο δεν είναι δημοκρατίες (αντιπροσωπευτικές, έμμεσες, αστικές), αλλά φιλελεύθερες ολιγαρχίες, όπως σωστά τα απεκάλεσε ο Καστοριάδης, έτσι και η Ελβετία δεν έχει άμεση δημοκρατία. Με τα δημοψηφίσματα και ορισμένες συνελεύσεις έχει διαμορφωθεί ένα ενδιάμεσο πολίτευμα, κάτι μεταξύ κοινοβουλευτισμού και άμεσης δημοκρατίας – ένα μεικτό πολίτευμα που θα έλεγε και ο Αριστοτέλης. Εάν θα γινόταν κάποια αξιολογική ταξινόμηση των πολιτευμάτων με πρώτη την άμεση δημοκρατία, το ελβετικό πολίτευμα θα ήταν δεύτερο και το κοινοβουλευτικό των δυτικών χωρών τρίτο. Θα ακολουθούσε το νεοελληνικό κομματοκρατικό πελατειακό κατασκεύασμα, ενώ στην πέμπτη θέση θα ήταν οι στρατιωτικές και άλλες δικτατορίες, κατόπιν τα αυταρχικά ανελεύθερα καθεστώτα, όπως τα μουσουλμανικά, και τέλος τα ολοκληρωτικά φασιστικά, ναζιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα με εναπομείναντα πλέον δείγματα των τελευταίων την Β. Κορέα, την Κίνα, την Κούβα, το Λάος και το Βιετνάμ. Η Ελλάς πάντως ερωτοτροπεί ενίοτε με την πέμπτη θέση.
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, στις 8 Απριλίου 2014
Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html

Πέντε νέοι βασιλικοί τάφοι βρέθηκαν στη Βεργίνα

Πέντε νέους βασιλικούς τάφους με πλούσια διακόσμηση και σημαντικά κτερίσματα έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στη Βεργίνα.
Τα ευρήματα θα παρουσιαστούν σήμερα το απόγευμα από τη διευθύντρια της ΙΖ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αγγελική Κοτταρίδη, κατά την πρώτη μέρα των εργασιών της 27ης Συνάντησης για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη, που γίνεται στη Θεσσαλονίκη.

Μέσω της Θράκης κάνουν δώρο στην Τουρκία το… Αιγαίο!


 

Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσαν να ανοίξουν την «κερκόπορτα» για μία νέα εθνική καταστροφή
Ανίκανοι ή επιτήδειοι οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί; 
Τρεις ημέρες χρειάστηκαν, μόνο, για να θέσουν τα θεμέλια σμίκρυνσης της Ελλάδας
 
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
 
Το κακό έχει ήδη γίνει στη Θράκη, μετά την πρόσφατη «παρέμβαση» των «αρμοδίων», που έγινε όμως για πολιτική εκμετάλλευση και όχι για να αντιμετωπιστεί το επί δεκαετιών υπάρχον πρόβλημα. Αποτέλεσμα αυτής της «διείσδυσης» επί μίας ρητά λανθασμένης προσέγγισης επί των όσων επί δεκαετίες συμβαίνουν στη Θράκη, ήταν να υπάρξει ζημία και όχι κάποιο όφελος, για τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Στην «υπόθεση» της Θράκης, ενεπλάκησαν όλοι εκείνοι που είτε γνώριζαν και σιωπούσαν, προκειμένου να αποκρύψουν τα εγκληματικά τους λάθη και σε μία προσπάθειά τους να συνεχίσουν να αποκομίζουν οφέλη κατόρθωσαν αφελώς(;) να επιφέρουν περισσότερη εθνική ζημία. 
Επίσης, και αυτό αποτελεί κοινή διαπίστωση, στο «θέαμα» που στήθηκε τις τελευταίες ημέρες στην πλέον ευαίσθητη εθνικά ακριτική περιοχή της Ελληνικής Θράκης, βρήκαν ευκαιρία να εμπλακούν και εκείνοι που δεν γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει στην περιοχή και τώρα βρήκαν την ευκαιρία (είτε για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους είτε για να ζήσουν κι αυτοί το δεκάλεπτο της διασημότητας) να πούνε την άποψη τους χωρίς όμως να έχουν καμία απολύτως ιδέα για την πραγματική φύση του θέματος και για τα όσα πραγματικά διακυβεύονται στην Ελληνική Θράκη.

Άρθρο-κόλαφος πρώην στελέχους της CIA για ΗΠΑ-Τουρκία στη Συρία


Με αφορμή τον σάλο που προκάλεσε το πρόσφατο άρθρο του βραβευμένου δημοσιογράφου Σέιμουρ Χερς, σχετικά με την εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας και την υποτιθέμενη ρίψη χημικών από το καθεστώς Άσαντ, τον Αύγουστο του 2013, το πρώην στέλεχος της CIA, Φίλιπ Γκιράλντι, διευθυντικό σήμερα στέλεχος στο think tank με την ονομασία «Council for the National Interest» (Συμβούλιο για το Εθνικό Συμφέρον), δεν διστάζει να καταδείξει την ανοησία της αμερικανικής πολιτικής στον πόλεμο της Συρίας.

Λόγος Καποδίστρια όταν έφτασε στην Αίγινα να αναλάβει Κυβερνήτης. Για το Αρχείο κάθε Έλληνα…!

http://www.pentapostagma.gr/wp-content/uploads/2014/03/%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82.jpg

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ :”Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης”

11 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας απεβιβάσθη στην Αίγινα. Ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια» περιγράφει συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη:

«Είναι καιροί πού πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο. Είδα πολλά είς την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τί παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδή… «Ζήτω ο κυβερνήτης ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!»
εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά κατεβασμένα από τις σπηλιές.Μαυροφορεμένες γυναίκες, γέροντες μου εζητούσαν να αναστήσω τους πεθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και σεις με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν και κυβέρνησις και ως πρέπει ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει και αποθαμένους διατί διορθώνει την ζημία του θανάτου και της αδικίας. Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχη συνείδησι, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας.

“…Ώς ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει είς πολλούς κινδύνους ακόμη ή ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε είς τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμπραΐμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας την Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατό καί από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα πολεμικά καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειότερους των Ελλήνων. Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους πρίν σπαρθή ακόμα το γέννημα, ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι; σκόρπιοι είς τα βουνά και εις τα σπήλαια. Το δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη είς τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμε με την ίδια απόφασι ως την ελευθερώσαμε καί από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου.

Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου καί των δακρύων παρά άλλο. Ο θεός μου τάδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή,περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα…

Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, τοφιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.”

Πηγή: Hellasforce.com


Το διαβάσαμε από το: ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ :”Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης” http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/04/blog-post_7116.html#ixzz30DFlDlqi

Κινδυνεύει από… εκσκαφείς και κομπρεσέρ το πρώτο Αγιο Ορος της Μικράς Ασίας


 
Μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως πολιτιστικές κληρονομιές, ένα από τα πρώτα χριστιανικά κέντρα της ανθρωπότητας, το πρώτο Άγιο Όρος της Μικράς Ασιας, με σπάνιας πολιτιστικής και θρησκευτικής αξίας  αγιογραφίες-τοιχογραφίες που σώζονται μέχρι σήμερα έστω και σε άσχημη κατάσταση ένεκα τουρκικών βανδαλισμών, το όρος Λάτρος, (τουρκικά Beşparmak, δηλαδή Πενταδάκτυλος), νοτιοανατολικά της Σμύρνης, απειλείται από ολοκληρωτική καταστροφή όπως αναφέρει σε αποκαλυπτικό της δημοσίευμα η τουρκική εφημερίδα, Taraf.

Λαπαβίτσας: «Για να πάρει την εξουσία η Αριστερά, πρέπει να έχει όραμα κοινωνικής αλλαγής»





Φωτογραφία: Epoca Libera (www.epocalibera.com)
Ο Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, συζητήθηκε πολύ τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πρόταση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος
Συνέντευξη στη Βασιλική Σιούτη

Η πρόταση δεν πέρασε, καθώς στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φοβήθηκαν ότι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι θα χρησιμοποιούσαν την υποψηφιότητα του για να τους ταυτίσουν με την πρότασή του για έξοδο από την ευρωζώνη. Δεν είναι μυστικό βέβαια ότι οι εκφραστές του πιο συντηρητικού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ πολέμησαν εξαρχής την υποψηφιότητα του.

Το αναρχικό δράμα. “Αντιγόνη” μια αναρχική ηρωίδα…




Η αρχαία τραγωδία της Αντιγόνης έχει μελετηθεί και αναλυθεί μέσα στους αιώνες επανειλλημένα, παραμένοντας μέχρι σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά από τα πιο επαναστατικά δημιουργήματα.
Είναι αμφισβητήσιμο βέβαια πόσοι από τους θεατές που μέχρι σήμερα την έχουν παρακολουθήσει, κατανόησαν την επαναστατική της διάσταση ή έστω τόλμησαν να κάνουν την παραμικρή αναγωγή με το πώς οι ίδιοι λειτουργούν απέναντι στο καθεστώς και τους νόμους. Η Αντιγόνη εκπροσωπεί τον άνθρωπο που δεν υποτάσσεται, τον άνθρωπο που θεωρεί χρέος του την εξέγερση απέναντι στο άδικο και την τυφλή και βίαιη εξουσία.

Δικαιώματα αναπήρων και οικονομική κρίση: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα!

B
της  Ελένης Φανουράκη
Η  διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και πρόνοιας δεν είναι προ των πυλών. Συντελείται από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε αυτή η συστημική οικονομική κρίση και η κατά μέτωπο επίθεση στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού.  Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της Eurostat στις αρχές του 2000, δηλαδή πολύ πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, η αναπηρία είναι άκρως συνδεδεμένη με τη φτώχεια, ενώ όσο μεγαλύτερη είναι η βαρύτητα της αναπηρίας τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόσθετο κόστος που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών αυτής.
Το σημαντικό αυτό  πρόσθετο κόστος τα κόμματα  εξουσίας και διαπλοκής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όσα χρόνια κυβερνούν, δεν φρόντισαν ποτέ να το υπολογίσουν για να χαράξουν ουσιαστικές κοινωνικές πολιτικές για τα άτομα με αναπηρία και τους χρόνια πάσχοντες.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Τώρα: Ετοιμασίες πολέμου από τις λαϊκές πολιτοφυλακές στην Ουκρανία.



Καζάνι που βράζει οι ελεύθερες περιοχές της Ουκρανίας μετά τα τελευταία γεγονότα. Αυτές τις στιγμές παρατηρείται μεγάλη κινητοποίηση από τον τοπικό πληθυσμό σε πολλές πόλεις, που όπως θα δείτε στις φωτογραφίες ισοδυναμεί με προετοιμασία πολέμου. Πολίτες προσέρχονται ως εθελοντές στις πολιτοφυλακές, οδοφράγματα στήνονται και ετοιμάζεται η παλλαϊκή άμυνα στην χούντα του Κιέβου.

στρατολογηση εθελοντων στην konstantinovka

ετοιμάζονται τα μετερίζια του αγώνα
Οχυρωματικά έργα με την βοήθεια μηχανημάτων για ταχύτητα

«Μαχαίρι» στα πάντα φέρνει το μεσοπρόθεσμο 2015-2018


ΤΡΟΙΚΑ
Άνευ προηγουμένου περιστολή δαπανών στο Δημόσιο προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) 2015 -2018 που θα κατατεθεί αύριο στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών.
Το Μεσοπρόθεσμο 2015-2018 προβλέπει συγκράτηση των συνταξιοδοτικών δαπανών, μείωση του λειτουργικού κόστους των νοσοκομείων, δεσμευτικά ανώτατα όρια για τις δαπάνες των ΟΤΑ, αλλά και την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου του Δημοσίου σε όλα τα Νομικά Πρόσωπα της Γενικής Κυβέρνησης.

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ… ΤΑΞΕΙΣ



Μπογιόπουλος
Νίκος Μπογιόπουλος
Πρώτο: Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 – 2016» (ΜΠΔΣ), που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση τέλη του 2012, περιλαμβάνονται αναλυτικοί πίνακες με τις κυβερνητικές «παρεμβάσεις» στα δημοσιονομικά. Μια από τις «παρεμβάσεις» είναι κι αυτή που καταγράφεται στη σελίδα 34 του «ΜΠΔΣ», η οποία αναφέρεται στην αύξηση της φορολόγησης των πλοίων. Τι προβλεπόταν: Μέσα στο 2013 θα εισπράττονταν από τους εφοπλιστές φόροι που θα ανέρχονταν στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Τέτοιο… ιλιγγιώδες ποσό.
Μάλιστα,αυτά τα ψίχουλα των 80 εκατ. ευρώ που «θα» έπαιρνε από τους εφοπλιστές, η κυβέρνηση είχε τότε το θράσος να τα εμφανίζει σαν απόδειξη της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με την οποία κατανέμονται «σε όλους» τα βάρη των θυσιών για τη «σωτηρία της πατρίδας»…

Ποιος είναι ο Ισπανός “Ρομπέν των Δασών” που εξαπάτησε τις τράπεζες και τα έβαλε με τον καπιταλισμό; Πώς τα κατάφερε;


Ποιος είναι ο Ισπανός
Ο Ισπανός Ενρίκ Ντουράν, είναι γνωστός και ως Ρομπέν των Δασών, ο άνθρωπος που «εξαπάτησε» τις τράπεζες για να στηρίξει εναλλακτικά κινήματα ενάντια στον καπιταλισμό.
Κατάφερε στο όνομα μίας ψεύτικής εταιρείας τηλεοπτικών παραγωγών που δημιούργησε να αποσπάσει περίπου 500.000 ευρώ από τράπεζες, δάνεια, τα οποία εξαρχής δεν είχε καμία πρόθεση να αποπληρώσει.

ΘΡΑΚΗ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΤΑΞΥ «ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ»;


 Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

1. Στη Θράκη τα τελευταία χρόνια απέναντι στο τουρκικό προξενείο και την επιρροή του έχει κινηθεί δραστήρια, σε βαθμό ισοσκέλισης της επιρροής, το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν, το «Έργο» (Hizmet). Η αξία των κεφαλαίων που διαχειρίζεται το Hizmet εκτιμάται στα 25 δις δολάρια. Ελέγχει μια τράπεζα (Asya Finans), ασφαλιστικές εταιρείες, νοσοκομεία και διαθέτει 1.000 περίπου ισλαμικά κολέγια ανά τον πλανήτη και 140 περίπου στις ΗΠΑ.

Γκιουλέν και Ερντογάν είχαν παράλληλη πορεία, όμως το τελευταίο διάστημα έχει υπάρξει κάθετη ρήξη, ρήξη που έχει να κάνει και με τις προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής στη περιοχή και το ρόλο της Τουρκίας. Η σύγκρουση αυτή στο εσωτερικό της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα έντονη. 

Η «Σιωπή» της Πηνελόπης Δέλτα


Απρίλης 1941. Στις 27 Απριλίου, τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα και η Πηνελόπη Δέλτα μπαίνει στη λίστα με τους «ιδανικούς αυτόχειρες». Παίρνει δηλητήριο και πέντε μέρες, στις 2 Μαΐου, αργότερα ξεψυχάει αφήνοντας ένα λιτό σημείωμα για τα παιδιά της.

«Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».

27/4/1941 : Οι μικροί Τσολάκογλου που παρέδωσαν την Αθήνα


Ο υποστράτηγος Καβράκος ενώ παραδίδει τα «κλειδιά» της Αθήνας στον εκπρόσωπο των γερμανικών αρχών κατοχής στο καφενείο της Κηφισίας 4, λίγο μετά τις 9 το πρωί της Κυριακής 27 Απριλίου. Μοιάζει κάτι παραπάνω από ευγενικός προς τον ναζί αντισυνταγματάρχη που τα παρέλαβε.Ο υποστράτηγος Καβράκος ενώ παραδίδει τα «κλειδιά» της Αθήνας στον εκπρόσωπο των γερμανικών αρχών κατοχής στο καφενείο της Κηφισίας 4, λίγο μετά τις 9 το πρωί της Κυριακής 27 Απριλίου. Μοιάζει κάτι παραπάνω από ευγενικός προς τον ναζί αντισυνταγματάρχη που τα παρέλαβε.
Για τη «μαύρη Κυριακή» 27 Απριλίου 1941, την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς κατακτητές και την ύψωση του αγκυλωτού σταυρού στην Ακρόπολη έχουν δει το φως πολλές συγκλονιστικές σελίδες. Είναι γνωστές ακόμη και λεπτομέρειες για όσα διαδραματίστηκαν κατά την πρώτη πράξη της τραγωδίας στη διασταύρωση των
Λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Στο καφενείο «Λουξ» (ή «Παρθενών» όπως αποκαλείται απ΄ άλλους), όπου υπογράφτηκε το πρωτόκολλο παράδοσης.
Σύμφωνα με κείνο το δραματικό ντοκουμέντο: «Αι τοπικαί στρατιωτικαί και πολιτικαί αρχαί, αποτελούμεναι από τον στρατηγόν Καβράκον, ανώτερον στρατιωτικόν διοικητήν Αττικοβοιωτίας, τον κ. Πεζόπουλον, νομάρχην Αττικοβοιωτίας, τον κ. Αμβρόσιον Πλυτάν, δήμαρχον Αθηναίων και τον κ. Μιχ. Μανούσκον, δήμαρχον Πειραιώς, δηλούν προς τον διοικητήν των γερμανικών στρατευμάτων ότι: Αι πόλεις των Αθηνών και Πειραιώς και ανοχύρωτοι είναι και ουδεμίαν προτίθενται να αναπτύξουν αντίστασιν εις την κατοχήν. Οτι ελήφθησαν ήδη όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα προς διασφάλισιν της τάξεως εκ μέρους μας μέχρι της εισόδου των Γερμανών…».

Ο πόλεμος κατά της ελληνικής διατροφής


s
 Put the ελληνική φέτα down
Η φέτα είναι αρχαία, σύμφυτη με τον πολιτισμό μας. Είναι επίσης ένα προϊόν το οποίο με μεγάλους διασκελισμούς κατακτά τις αγορές δημιουργώντας για το μέλλον προϋποθέσεις για τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων εργασίας για την ελληνική οικονομία.
Είναι επίσης ένα είδος που το όνομα του προστατεύεται από τις κακές πρακτικές και εμπορικές επιβουλές καθώς έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης).

Με άλλα λόγια, κανένα τυροκομικό προϊόν που παράγεται εκτός Ελλάδος και με τρόπο διαφορετικό του παραδοσιακού, δεν δύναται να ονομαστεί «Φέτα».

Περίπατοι εις τας Αθήνας: Η οδός Βουλής (Εμμ. Ροΐδης)

του Νίκου Σαραντάκου

Το 1896 η Αθήνα ήταν μικρή πόλη και οι ξένοι έβρισκαν ότι δεν είχε προάστια, όπως οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες -και έτσι ήταν πράγματι, αφού π.χ. τα Πατήσια ήταν εξοχή για πικνίκ, το Παγκράτι μακρινός αραιοκατοικημένος οικισμός και στα Σεπόλια υπήρχαν περβόλια που έβγαζαν τα καλύτερα μανταρίνια. Ο Ροΐδης περιγράφει δηκτικά, αλλά με κάπως ευρωπαϊκό σήκωμα της μύτης, τη βρομιά που επικρατούσε όχι στις μακρινές λαϊκές συνοικίες αλλά 147 βήματα από την πλατεία Συντάγματος, όπου και τα Ανάκτορα: στην οδό Βουλής!
Διατηρώ την ορθογραφία όπως τη βρίσκω στα Άπαντα του Ροΐδη (τόμος 5, σελ. 147) -που έχει ήδη εκσυγχρονιστεί σε κάποιο βαθμό σε σχέση με την αρχική δημοσίευση- αλλά μονοτονίζω. Βάζω και σχόλια, με αριθμούς μέσα σε αγκύλες [x].

Καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία: η παρωδία του Καρχαρία Παπαφαταούλα


του Νίκου Σαραντάκου

Tο άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε χτες στα Ενθέματα της κυριακάτικης Αυγής σε μια έκτακτη συνεργασία μου. Επειδή έχει θέμα φιλολογικό θα μπορούσα να το αφήσω για την επόμενη Κυριακή, αλλά τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω σήμερα. Με την ευκαιρία της εδώ δημοσίευσης προσθέτω μερικά πράγματα που δεν χώρεσαν στο έντυπο άρθρο (που έχει, αναπόφευκτα, περιορισμό λέξεων, ενώ στο Διαδίκτυο μπορούμε να φλυαρούμε όσο τραβάει η καρδιά μας αφού τα ηλεδάση του Καναδά εξαντλούνται πολύ δυσκολότερα). Tο πορτρέτο του Παπαντωνίου, έργο του Γ. Μαυροϊδή, το πήρα από το ιστολόγιο των Ενθεμάτων.
papantoniouΜια ειδική κατηγορία της σατιρικής ποίησης είναι η παρωδία, η σατιρική μίμηση του ύφους ενός ποιητή ή ενός συγκεκριμένου ποιήματός του, είτε για να επικριθεί ο ποιητής είτε, συχνότερα, για να σχολιαστεί σατιρικά η επικαιρότητα. Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, που η (έμμετρη) ποίηση είχε μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας, η Αυγή φιλοξενούσε καθημερινά ένα στιχούργημα στην πρώτη σελίδα της, το οποίο κάποτε παρωδούσε κάποιο γνωστό ποίημα, του Καβάφη, ας πούμε, ή του Βάρναλη, για να σατιρίσει γεγονότα της επικαιρότητας, π.χ. την αναχώρηση του Καραμανλή από την Ελλάδα το 1963 ή την αποστασία του 1965.
Φυσικά, η αξία της παρωδίας εξαρτάται και από το ποιητικό μέγεθος όχι μόνο του παρωδού αλλά και του παρωδούμενου. Όταν και οι δυο είναι μάστορες, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απολαυστικό και να αντέξει στο χρόνο, σε αντίθεση με τις παρωδίες της σειράς, που προορίζονται να ξεχαστούν. Μια τέτοια παρωδία θα παρουσιάσω σήμερα — θα δούμε πώς παρώδησε ο Κώστας Βάρναλης την «Προσευχή του ταπεινού» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Το παρωδούμενο ποίημα παραμένει και σήμερα γνωστό, αλλά στην εποχή του είχε κάνει πάταγο. Πράγματι, το εκδοτικό γεγονός των Χριστουγέννων του 1931 ήταν η κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής Θεία δώρα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Το βιβλίο δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές από τον Τύπο, επαινέθηκε δημόσια από πολιτικούς αρχηγούς όπως ο Αλέξ. Παπαναστασίου ή ο Γ. Καφαντάρης, αλλά είχε και εμπορική επιτυχία (όχι πάντοτε αυθόρμητη: γράφτηκε ότι η Εθνική Τράπεζα αγόρασε 2.000 αντίτυπα!) Αμέσως ξεχώρισε ένα ποίημα, «Η προσευχή του ταπεινού». Όχι άδικα:

Η προσευχή του ταπεινού
Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.
Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ ’ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν’ αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω…
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
Ωστόσο, αν και άξιος λογοτέχνης, ο Παπαντωνίου είχε ταυτιστεί απόλυτα με τα βενιζελικά κόμματα που νέμονταν την εξουσία τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και είχε ωφεληθεί πολλαπλά από αυτό, έχοντας διοριστεί κατ’ επανάληψη νομάρχης, από το 1919 διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης (όχι εντελώς αταίριαστα: είχε σπουδάσει ζωγραφική και έγραφε τεχνοκριτικά άρθρα) και αργότερα καλλιτεχνικός σύμβουλος της Εκδοτικής Τράπεζας (που αργότερα εξελίχθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος) με παχυλούς μισθούς.
Σε συνδυασμό με την κάθε άλλο παρά ταπεινή υποδοχή του ποιήματος, οι στίχοι της «Προσευχής» ηχούσαν σχεδόν σαν πρόκληση — ή τουλάχιστον σαν πρόσκληση για παρωδία, στην οποία ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο ο Κώστας Βάρναλης, ο οποίος είχε απολυθεί από καθηγητής εξαιτίας της συμμετοχής του στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, στο λεγόμενο σκάνδαλο των Μαρασλειακών. Ο Βάρναλης λοιπόν, δημοσίευσε την εξής αριστοτεχνική (και δηλητηριώδη) παρωδία:
 Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ
Κύριε, σαν ήρθε η βραδιά και μάτι δε μας βλέπει
βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη.
Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, εξόν απ’ τα ταμεία.
 Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Που να μη την εβούτηξα θέση σπουδαία δε μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
κι από Γραικύλους και Γκρεκούς το σύμπαν έχω εισπράξει
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα
όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα).
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
κι όλων εγώ των Αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
(Αφού το Κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκιά πατρίδα).
Σ’ ευχαριστώ, που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.
Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν.
(Σιγά στ’ αφτί του θεού)
Με τρόπο της ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα».
                                                            Καρχαρίας Παπαφαταούλας
(Από τα «Ηλίθια δώρα»)
Κάποιες επεξηγήσεις χρειάζονται. Η αναφορά σε «Γκρεκούς» είναι λογοπαίγνιο με τον Γκρέκο· ως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, ο Παπαντωνίου είχε πρόσφατα ταξιδέψει στη Γερμανία για να αγοράσει σε πλειστηριασμό τον πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου «Η συναυλία των αγγέλων» για λογαριασμό της Πινακοθήκης. Τα «πενήντα χιλιάρικα» είναι το έπαθλο που είχε προκηρύξει η Ακαδημία Αθηνών για το καλύτερο ποιητικό έργο της χρονιάς, που σύμφωνα με τις φήμες προοριζόταν για τον Παπαντωνίου.
Η παρωδία δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, το ανεπίσημο λογοτεχνικό όργανο του ΚΚΕ, στο τεύχος του Φεβρουαρίου 1932. Σαν δείγμα παρωδίας, το βρίσκω έξοχο: επαναλαμβάνει ελαφρά παραλλαγμένους αρκετούς στίχους του υποδείγματός του, αντιστρέφοντας μαστόρικα το νόημα για να το αντιστοιχίσει στον βίο και την πολιτεία του ποιητή του. Η υπογραφή στάζει βιτριόλι: τα «Θεία» δώρα παραφράζονται σε «Ηλίθια», ο γλυκός Ζαχαρίας σε αδηφάγο Καρχαρία και ο Παπαντωνίου σε Παπαφαταούλα. Όχι τυχαία, στο ίδιο τεύχος του περιοδικού υπήρχε κι ένα τσουχτερό σχόλιο για την υπερπροβολή του βιβλίου του Παπαντωνίου, τη μαζική αγορά αντιτύπων από την Εθνική Τράπεζα κτλ.
Οι περισσότεροι παροικούντες τη λογοτεχνική πιάτσα της προπολεμικής Αθήνας σίγουρα θα ήξεραν ή θα μάντεψαν τον δημιουργό της παρωδίας, η οποία απέκτησε ευρύτερο ακροατήριο λίγο αργότερα, αφού αναδημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα Ελεύθερος Άνθρωπος, του Δημ. Πουρνάρα, που έκανε δριμεία κριτική στην κυβέρνηση Βενιζέλου από αριστερές θέσεις, χωρίς όμως να ταυτίζεται με το ΚΚΕ, με το οποίο βρισκόταν επίσης σε αντιπαράθεση.
Ο Βάρναλης ήταν φίλος με τον Πουρνάρα και αργότερα συνεργάστηκε με τα έντυπά του, πρώτα τον Ελεύθερο Άνθρωπο το 1934 (όπου δημοσίευσε τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του από την ΕΣΣΔ, τις οποίες σκοπεύω να εκδώσω στο τέλος του χρόνου) και μετά στον Ανεξάρτητο. Μόνο όταν, στις αρχές του 1936, το ΚΚΕ ήρθε σε οξύτατη σύγκρουση με την εφημερίδα Ανεξάρτητος και με τον Πουρνάρα προσωπικά, έπαψε κι ο Βάρναλης τη συνεργασία του.
Στο φύλλο του Ελεύθερου Ανθρώπου της 13.3.1932, με τον τίτλο «Η μεταμφίεσις ενός ποιητού» και τον επίτιτλο «Αποκριάτικη σάτιρα», δημοσιεύτηκε η ίδια παρωδία, με εκτενή εισαγωγή στην οποία δικαιολογείται η επίθεση εξαιτίας του «μοχθηρού χαρακτήρα» του Παπαντωνίου και της πολυθεσίας του, ενώ για τον παρωδό αναφέρεται υπαινικτικά ότι είναι «έτερος διακεκριμένος ποιητής — αποφεύγομεν ημείς τα ονόματα». Το κείμενο είναι πανομοιότυπο με τη δημοσίευση στους Νέους Πρωτοπόρους, με μόνη διαφορά ότι τώρα το υπογράφει ο Καρχαρίας Φαγαντωνίου.
Απ’ όσο ξέρω, ο πρώτος που απέδωσε ρητά την πατρότητα της παρωδίας στον Βάρναλη ήταν ο ο Μ.Μ. Παπαϊωάννου, που τη δημοσίευσε στο τεύχος αρ. 2 του περιοδικού Πολιτιστική (1984), στο άρθρο του «Θέματα από το έργο του Βάρναλη», το οποίο περιλήφθηκε αργότερα στο βιβλίο του Κώστας Βάρναλης – Μελέτες. Ο Παπαϊωάννου δεν θυμόταν το περιοδικό της πρώτης δημοσίευσης, ούτε το ψευδώνυμο (την ανεύρεση την οφείλουμε στον ιστορικό Γιώργο Πετρόπουλο), αλλά ίσως είχε πρόσβαση σε μεταγενέστερο χειρόγραφό της αφού το κείμενο που δίνει έχει μικρές αλλαγές σε σχέση με την πρώτη δημοσίευση.
Συγκεκριμένα, στον στίχο 4, ο Παπαϊωάννου δίνει “μονάχα τα ταμεία”, ενώ στον στίχο 6 δίνει “θέση καμιά δε μένει”. Επίσης, στον στίχο 8 “έχω αρπάξει”, ενώ από την εκδοχή του Παπαϊωάννου λείπει η “σκηνική οδηγία” μετά τον στίχο 18. Υπάρχουν και μικροδιαφορές στη στίξη ή με παράλληλους τύπους λέξεων. Οι αλλαγές που σημείωσα μάλλον βελτιώνουν το κείμενο και δεν αποκλείω ο Παπαϊωάννου να είχε χειρόγραφο του Βάρναλη -που πάντως δεν το βρήκα στο αρχείο του στο ΕΛΙΑ (που δεν είναι πλήρες) μια φορά που είχα κοιτάξει.
Παρόλο που σήμερα έχουν ξεχαστεί οι λεπτομέρειες από τις αντιπαραθέσεις της εποχής, και οι δυο ποιητές έχουν πάρει ο καθένας τη θέση του στην ιστορία της λογοτεχνίας μας, νομίζω ότι η παρωδία του Βάρναλη διατηρεί την αξία της σαν σάτιρα όχι ειδικά του Παπαντωνίου, αλλά του κάθε κρατικοδίαιτου διανοούμενου — αν και οι περισσότεροι σημερινοί ως λογοτεχνικά μεγέθη μάλλον ωχριούν μπροστά στον Παπαντωνίου.
Υστερόγραφο:
Η Προσευχή του ταπεινού παρωδήθηκε κι άλλες φορές. Τις ίδιες μέρες με την παρωδία του Βάρναλη, δημοσιεύτηκε στον “Φανό των Συντακτών”, την εφημερίδα που έβγαινε μία φορά το χρόνο με την ευκαιρία του αποκριάτικου χορού των δημοσιογράφων, μια παρωδία με τίτλο “Η προσευχή της ταπεινής” -η οποία δεν ήταν άλλη από την “κακούργα πεθερά” της πολύκροτης δολοφονίας Αθανασόπουλου, την Κάστρου.
“Κύριε σαν ήλθεν η βραδιά θα κάνω το σταυρό μου
άλλον γαμπρό δεν έσφαξα, μονάχα τον δικό μου”.
(όπως το βλέπω, κάποτε θα γράψουμε και για την υπόθεση αυτή).
Όμως, για το ίδιο θέμα έχει γράψει ποίημα και ο παππούς μου, ο Άχθος Αρούρης, σε ένα ποίημα που δεν μπορώ να το πω παρωδία (ο όρος ‘παρωδία’ έχει πάντα τη διάσταση της σάτιρας, αν όχι και του χλευασμού), αλλά ούτε και παράφραση, αφού κρατάει μόνο τον τίτλο από το ποίημα του Παπαντωνίου και το κοινό θέμα, αλλά δεν παραφράζει στίχους. Δεν έχει μεγάλη σημασία πώς θα το πούμε, και επειδή νομίζω ότι έχει αυτοτελή αξία, το παραθέτω πάλι, παρόλο που το έχω ήδη παρουσιάσει εδώ, τότε που το ιστολόγιο είχε μόλις κλείσει τον πρώτο μήνα της ζωής του.
Η προσευχή του ταπεινού
Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου
έτσι που εύσπλαχνα ελεείς κάθε πιστό σου.
Δεν είμαι τάχατες κι εγώ εικόνα και ομοίωση
του πάνσεπτου προσώπου σου με την κατάσπρη γενειάδα
και με το δίκιο μου, υποθέτω, σου ζητώ
μια κάποια λογικήν αποζημίωση
έτσι που στάθηκα πιστός μες στων δακρύων την κοιλάδα.
Ουράνιες δε ζητώ χαρές, αλλά στον κόσμο τον απτό
ζητώ να βρουν οι κόποι μου δικαίωση.
Τι να την κάνω τη διαβεβαίωση
μιανής ανέφελης ζωής στου Παραδείσου τη χλιδή,
αφού τη σήμερον πεινώ και χαραμίζω τη ζωή μου
σε μιας ανέκφραστης μιζέριας το μαράζι;
Θεούλη μου σε βεβαιώ δεν με πειράζει
την κουρασμένη αν πάρει ο διάβολος ψυχή μου
αρκεί το μαύρο μάτι μου χαρούμενο να δει
δυο τρεις αυγούλες ροδαλές, ήλιο και φως αληθινό
και τη χαρά να τη χαρεί κάτω απ’ τον γήινο ουρανό.
Τα περισσά εκ του πονηρού εστίν, καθώς το λες.

Οιλέξειςέχουντηδικήτουςιστορία.blog