Ετικέτες

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Σχέδια δολοφονίας του Χίτλερ, είχε έτοιμα η ΕΣΣΔ, αλλά τελευταία στιγμή τα ματαίωσε ο ίδιος ο Στάλιν

undefined
Οι μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ένωσης, είχαν εκπονήσει τουλάχιστον 2 σχέδια δολοφονίας του Αδόλφου Χίτλερ, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα σχέδια ματαιώθηκαν και τα δύο, ύστερα από προσωπική παρέμβαση του Ιωσήφ Στάλιν.
Όπως αναφέρει το Ρωσικό κανάλι RUSSIA TODAY, ο ίδιος ο Στάλιν είπε όχι στη δολοφονία του Χίτλερ, φοβούμενος, πως η νέα ηγεσία της χώρας που θα προέκυπτε, θα υπέγραφε χωριστές συνθήκες ειρήνης, ανάμεσα στη Γερμανία και τους Αγγλό – Αμερικάνους, αφήνοντας στο περιθώριο τη Σοβιετική Ένωση
Τη συγκλονιστική αποκάλυψη έκανε ο πρώην υπουργός Εσωτερικών της Ρωσίας, Στρατηγός Ανατόλι Κουλίκοφ, μιλώντας στο σεμινάριο “ Άγνωστες σελίδες για τη Μεγάλη νίκη”, που πραγματοποιήθηκε στη στρατιωτική Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας.

Ο Κουλίκοφ, είπε πως υπήρχαν επεξεργασμένα 2 σχέδια. Το ένα θα ετίθετο σε ισχύ εάν οι Γερμανοί καταλάμβαναν τη Μόσχα και το άλλο λίγο πριν το τέλος του πολέμου και ενώ η Γερμανία κατέρρεε.
“Λίγοι γνωρίζουν ότι το 1941 η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης, έλαβε μια απόφαση για την εξάλειψη του Χίτλερ.” είπε ο Κουλίκοφ και συνέχισε: ”Στην αρχή, ήταν προγραμματισμένη να γίνει στη Ρωσία, στη Μόσχα, σε περίπτωση που τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την πρωτεύουσα. Αργότερα είχε προγραμματιστεί και δεύτερη απόπειρα μέσα στο ίδιο το στρατηγείο του Χίτλερ. Ξαφνικά και στις 2 περιπτώσεις ο Στάλιν αποφάσισε να μην ανάψει το πράσινο φως, φοβούμενος ότι μετά το θάνατο του Χίτλερ, οι Γερμανοί θα υπέγραφαν χωριστές συνθήκες παράδοσης με τις ΗΠΑ και την Αγγλία χωρίς τη συμμετοχή μας.”
Ο στρατηγός τόνισε πως το δεύτερο σχέδιο ήταν έτοιμο το 1944 και είχε μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, αφού: “ είχε βρεθεί το πρόσωπο που θα παρουσιαζόταν σαν σημαντικό στην ιεραρχία της ΕΣΣΔ, και θα παραδίδετο στους Γερμανούς. Θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους και λόγω της θέσεως του στην ιεραρχία θα ερχόταν σε επαφή με τον Χίτλερ. Το πρόσωπο αυτό, εκείνη τη στιγμή θα τον δολοφονούσε.”
Αλλά και αυτή τη φορά ο Κουλίκοφ είπε οτι ο Στάλιν δεν άναψε το πράσινο φως...

ΙΣΛΑΜ – Χριστιανισμός: Η βαρβαρότητα προσαρμόζει τη Θρησκεία στα μέτρα της

ΙΣΛΑΜ – Χριστιανισμός: Η βαρβαρότητα προσαρμόζει τη Θρησκεία στα μέτρα της.

Posted by olympiada στο Δεκεμβρίου 23, 2009
Κάτι που πραγματικά θα σας εκπλήξει.
ΙΣΛΑΜ:
  • Ο άγνωστος Έλληνας ευεργέτης και σωτήρας του Μωάμεθ
  • Οι αυστηρότατες εντολές του Μωάμεθ για προστασία Ελλήνων και Χριστιανών ως τοτέλος του κόσμου!
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ:
  • Η βάρβαρη και δυτική συνήθεια της καθημερινής κατανάλωσης κρέατος
  • Η απίστευτη δυτική παραποίηση των Γραφών υπέρ της κρεοφαγίας
  • Ο συσχετισμός πνευματικού επιπέδου, φυσικής κοινωνικής τάξεως και κρέατος
  • Και η ορθόδοξη άσκηση και στάση απέναντι στην κρεοφαγία
Πόσοι από εσάς γνωρίζετε την ύπαρξη αυτής της ιδιόχειρης διαθήκης – διαταγής του Μωάμεθ προς όλο το γένος του; Προφανώς ελάχιστοι, πράγμα λογικό αφού γενικώς τις λεπτομέρειες άλλων δογμάτων τις γνωρίζουν μόνο οι ενδελεχείς μελετητές θρησκειών.
Ομοίως όμως, ελάχιστοι γνώριζαν τη διαστρέβλωση των Χριστιανικών γραφώναπό τους δυτικούς χριστιανούς προς όφελως των λατινικών αλλά και της άκρατης κρεοφαγίας (κύριο στοιχείο του “πολιτισμού” του Τζων Γουέιν).
Σήμερα λοιπόν έχουμε άλλη μία τρανταχτή απόδειξη της διαστρέβλωσης των θρησκειών από μισανθρώπους ώστε αυτές να συνηγορούν στις εγκληματικές τους επιδιώξεις αντί να χαλιναγωγούν τα μισαλλόδοξα τους ένστικτα. Μιλάμε για την ηθελημένη απόκρυψη ενός μοναδικού χειρογράφου του Μωάμεθ το οποίο βεβαίως παραδόθηκε στα χέρια ενός Τούρκου …ευσεβούς το 1517. Διαβάστε τα μοναδικά στοιχεία και τις λεπτομέρειες όπως αυτές ήρθαν πρώτη φορά στην επιφάνεια από την εκπληκτική έρευνα του Β. Μισύρη στο περιοδικό ΙΧΩΡ (τ. 45, Μάιος 2004). Αξίζει όμως πριν από όλα να διαβάσουμε το περιεχόμενο της διαθήκης σε μετάφραση του πατριάρχου Ιεροσολύμων Νεκταρίου.
ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ αξίζουν και στο πανεπιστήμιο Κρήτης για την τιτάνια προσπάθεια που κάνει με το πρόγραμμα “Ανέμη”, την ψηφιακή βιβλιοθήκη δηλαδή που κάνει διαθέσιμα τέτοια έργα όπως αυτό του Νεκταρίου ώστε να είναι προσβάσιμα σε κάθε ερευνητή.
Πρέπει νά διευκρινίσουμε ότι ό πατριάρχης άπό υπερβολική θρησκολη­ψία αρνείται νά άποδώση τήν έννοια τής λέ­ξης Έλλην στην αντίστοιχη Αραβική (Γιουνάν) και τήν μεταφράζει χριστιανός. Ό Μωάμεθ όμως ξεχωρίζει μέ σαφήνεια τις δυο έννοιες. Τούς “Ελληνες τούς ονομάζει φυλή τών Γιουνάν και τούς χριστιανούς γενεά τών Ναζωραίων. ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
«Τό παρόν γράμμα, επειδή ό θεός εστί μέ­γας και κυβερνήτης, ύστερον άφοϋ ήλθον πά­ντες ο’ι προφήται, δια νά μή μείνη μαρτυρία αδικίας προς τον θεόν, δια τά προς ανθρώ­πους διδόμενα χαρίσματα έγραψεν ό Μωά­μεθ, ό υιός τοϋ Άμπτουλάχ και απόστολος τοϋ θεοϋ, ό θεωρός και επιμελητής τοϋ παντός κό­σμου προς όλους τοϋ έθνους του και τής θρη­σκείας του, ώς στερεόν και βέβαιον τάξιμον και ϋπόαχεσιν, διά τήν φυλήν τών Γ ιουνάν (Ελλήνων) και διά τήν γενεάν τών Ναζωραίων (χριστιανών) όπου και αν εύρίσκωνται, σιμά ή μακράν, ευγενείς νά ήναι ή δυσγενεΐς, ένδο­ξοι ή και άδοξοι λέγον ούτω.
»Α’) “Οποιος άπό τό έθνος μου θέλει χαλά­σει τήν υπόσχεσιν και τον όρκον όπου είναι εις τήν παροϋσαν συμφωνίαν, φθείρει τήν υπόσχεσιν τοϋ θεοϋ, και αρνείται τον όρκο του, και έναντι ε’ίτα εις τό πρόσταγμα του, αντι­στέκεται τής πίστεως του (μή γένοιτο θεέ) γί­νεται άξιος τοϋ  αναθέματος, ή Βασιλεύς νά ήναι ό τοιούτος ή και πτωχός, και απλώς ειπείν όστις και αν ήναι.
»Β’) Λοιπόν οπόταν τινάς άπό τους μονα­χούς περιηγητάς θέλει κατοίκηση εις κανένα όρος, ή κορυφήν, ή σπήλαιον, ή χωρίον και τό­πον οίκούμενον, ή περιγιάλι ή αμμουδιά ή εις μονοστήριον, ή έκκλησίαν και οίκον εύκτή-ριον, έγώ είμαι έν μέσω αυτών προστάτης και φύλαξ αύτονών και όλων τών πραγμάτων τους μέ τήν ιδίαν μου ψυχήν και μέ τήν βοήθειαν και προστασίαν μου, και μέ όλον μου τό έθνος-διατϊ αύτοι είναι μέρος μου και τιμή μου.
»Γ) “Ετι προστάζω και εμποδίζω τούς έμίνη-δες νά μή γυρεύουσιν όπ’αυτούς χαράτσι, ή άλλα νέα δοσίματα ότι εις αυτούς βία και δυ­ναστεία δέν γίνεται.
»Δ’) Τούς κριτάς τους, και ηγουμένους τους νά μήν τούς άλλάσση τινάς, άλλά νά μένουσι άμετάτρεπτοι.
»Ε’) Τούς περιηγητάς τους νά μήν τούς έμπο-δίζη τινάς άπό τήν περιήγησίν τους.
»ΣΤ’) Άπό τά υπάρχοντα τών εκκλησιών τους κανένα νά μήν ήμπορή νά έξοδιασθή εις κτί-σιμον Μετζιτίου, ή άλλου τινός τόπου Μου­σουλμανικού.
»Ζ’) “Οποιος θέλει κάμη κανένα από ταύτα, όπου όπηγόρευσα, άς ήξεύρη βέβαια πώς έλυ­σε τον όρισμόν τοϋ θεοϋ και έναντιώθη τοϋ Αποστόλου του.
»Η’) “Ετι νά μή πληρώνουσι χαράτσι ο’ι Κριταί τους, και ηγούμενοι τους, και δούλοι τους, και μαθηταί τους, και άλλοι πώς υποτακτικοί ούτε νά πειράζωνται, ότι έγώ είμαι προστάτης αυτών όπου και αν εύρίσκωνται εις τήν γήν ή εις τήν θάλασσαν, εις Άνατολήν και Δύσιν, εις “Αρκτον και Μεσημβρίαν επειδή αυτοί και πά­ντα τά περί αυτούς είναι χρέος μου, και όρκος και παρακαταθήκη μου.
http://www.adishakti.org/images/mhm_muhammad%27s_tomb.jpg»Θ’) Και άπό εκείνους όπού έν ησυχία όσκη-τεύουσιν εις τά όρη, νά μή πέρνουσι χαράτσι, ούτε δέκατον διά τά εισοδήματα τους- ούτε τινάς μουσουλμάνος νά γίνεται σύντροφος μετ’αύτούς, επειδή και αύτο’ι άλλοι δέν εργά­ζονται μόνον τά προς τροφήν.
»Ι΄) “Οταν φθόση έν εύθηνία ό καιρός τοϋ καρπού, νά τούς δίδουσιν εις κάθε έρπέτι ένα καυχι.
»ΙΑ’) Ούτε εις τον καιρόν τοϋ πολέμου νά τους εύγάζουσι διά νά ευγουν ε/ς τον πόλε-μον, οϋτε νά τούς ζητοΟσι χαράτσι.
»ΙΒ’) “Ετι άπό τους χριστιανούς ο’ι εντόπιοι και πλούσιοι όπου με πλούτο πραγματεύονται και είναι άξιοι διά χαράτσι νά μην πληρόνου-σι άλλο παρά δώδεκα δραχμάς.
»ΙΓ) “Εξω άπό τό κεφαλοχάρατζον, άλλο νά μή τούς ζητοϋσι, κατά τό πρόσταγμα τοϋ Θεού όπού λέγει. Μή ένοχλήται τούς σεβόμενους τά έκ τοϋ Θεού πεμφθέντα βιβλία, άλλά κατά τον άγαθώτερον τοϋ άγαθωτέρου τρόπον νά τούς άγαθοποιήσετε και μάλιστα με τούτους συναναστράφητε’ και εκείνους όπού τούς πει-ράζουσι (όποιοι και άν ήναι) νά τους έμποδί-ζητε.
»ΙΔ’) Μία γυναίκα χριστιανή έάν ύπαν-δρευθή μέ έναν μουσουλμάνο νά κάνη τό θέ­λημα της γυναικός εκείνης και νά μή τήν έμπο-δίζη άπό τήν έκκλησίαν, και προσευχή της και ταίς συνήθειες της πίστεως της.
»ΙΕ’) Τινάς νά μή τούς έμποδίζη εις τό νά άνακαινίζουσι τάς εκκλησίας τους.
»ΙΣΤ’) Όστις θέλει κόμη τι παρά ταύτην τήν ύπόσχεσιν, ή νά πιστεύση τό εναντίον γίνεται βέβαια αποστάτης τοϋ Θεού, και τού Θεϊκοϋ Αποστόλου: Ότι τούτο είναι μία βοήθεια εις αυτούς κατά τάς υποσχέσεις τους.
»ΙΖ’) Και εις αυτούς απάνω νά μήν σηκώνη τινάς άρματα, μάλιστα ο’ι μουσουλμάνοι δι’ αυτούς νά πολεμούσι.
»ΙΗ’) Και διά τοϋτο προστάζω ούδεις άπό τό έθνος μου νά άποκοτήση νά κάμη τό εναντίον ταύτης της υποσχέσεως έως νά άφανισθη ό Κόσμος.
Μάρτυρες
Άλής, υιός τοϋ Άμπιταλίπ- Ομάρ, υιός τοϋ Χατάβ’ Άμπουντελντάρ, υιός τοϋ Αμπομπέρ’ Άββάς, υιός τοϋ Άμτελμουταλίβ- Ζιβήρ, υιός τοϋ Άββάμ- Σαάτ, υιός τοϋ Μαάτ Θηβήτ, υιός τοϋ Νεφίς’ Μπουχανιβέ, υιός τοϋ Αβίδ’ Μοκα-δέμ, υιός τοϋ Καρσή Άμπτιλαζίμ, υιός τοϋ Χα-σάν Άζίβ, υιός του Γιασίν Άμπομπέκερ, υιός τοϋ ‘Αμπι κααφί’ ‘Οτμάν, υιός τοϋ Γαφάς’ Αμπουλάχ, υιός τοϋ Μεσούτ Φαζέρ, υιός τοϋ ‘Αββάς· Ταλάτ, υιός τοϋ ‘ΑμπτουλάχΣαάτ, υιός τοϋ ΑββάτΖεήτ, υ’ιός τοϋ ΘαβίτΧασμέρ, υιός τοϋ Αβίδ’ Χάτιθ, υιός τοϋ Θαβίτ- Άμπτουλάχ, υιός τοϋ Όμέρ.
Τό παρόν έγραψε ό οδηγός και διάδοχος Αλής τοϋ Άμπιταλίπ, βάλλοντας τό χέρι του ό προφήτης είς τό Μεντζήτι τοϋ προφήτου (εν ω εϊη ειρήνη) τφ δευτέρω χρόνω τής φυγής (Έγείρας 624 μ.Χ.) τήν τρίτη ήμερα τοϋ Μα-χαρέμ μηνός».
 Οι λόγοι για τη συγγραφή αυτής της διαθήκης – διαταγής προστασίας ες αεί Ελλήνων και Χριστιανών, έχουν ορισμένες ιστορικές εξηγήσεις:
Α’) Όταν ό Μωάμεθ έγινε δώδεκα ετών συ-νώδευσε τόν θείο του στήν Συρία, όπου φιλο­ξενήθηκε άπό κάποιον “Ελληνα μοναχό. Πολ­λοί εκείνη τήν εποχή πίστευαν ότι όσοι ήταν γνώστες τής Βίβλου γνώριζαν και τήν προφη­τική αποστολή τοϋ Μωάμεθ. Φημολογείται λοιπόν ότι μόλις ό καλόγηρος άντίκρυσε τό παιδί «άνεφώνησε ως άλλος Σαμουήλ ίδών τόν Δαβίδ: Ούτος έστι ό μέγας προφήτης!». Και συ­νεπαρμένος ψηλάφισε τήν ωμοπλάτη τοϋ νε­αρού Μωάμεθ, όπου βρήκε τήν σφραγίδα τής προφητείας. (“ΙΧΩΡ” No 16, σελ. 66).
Εικάζεται λοιπόν ότι αυτός είναι ό ένας λό­γος συμπάθειας τοϋ γιου τής Έρημου προς τούς ορθοδόξους χριστιανούς, οί όποιοι κα­τάλαβαν άπό τήν άρχή τήν άξια τών προφη­τικών λόγων του.
Β’) Ό άλλος, ό όποιος εκφράζει και τήν ευγνωμοσύνη τοϋ προφήτη προς τούς “Ελλη­νες, είναι ό έξης: ΟΊ «βοηθοί» (μαθητές) τοϋ Μωάμεθ άνεκάλυψαν ένα σχέδιο δολοφονίας τοϋ προφήτη έκ μέρους τών έχθρων του, γι’ αυτό τόν πήραν εσπευσμένα κα’ι έφυγαν άπό τήν Μέκκα μέ κατεύθυνση τήν Μεδίνα. Ή επι­τυχία αυτής τής φυγής συνδέεται άμεσα μέ τήν επέμβαση ενός πλούσιου “Ελληνα, ό όποιος, προκειμένου νά πραγματοποιηθή ή έξοδος τοϋ Μωάμεθ άπό τήν Μεδίνα, προσέ­φερε αντάλλαγμα ολόκληρη τήν τεράστια πε­ριουσία του. Αυτόν τόν “Ελληνα ό προφήτης τόν ονομάζει “Πρώτο καρπό τής Ελλάδος”. Ή φυγή τοϋ Μωάμεθ λέγεται Έγειρα και πραγ­ματοποιήθηκε στίς 20-24 Σεπτεμβρίου τοϋ 622 μ.Χ. (“ΙΧΩΡ” Νο 16, σελ. 70). Φαίνεται ότι τήν εποχή τής ‘Εγείρας ό Σινάί’της ηγούμενος, αντιλαμβανόμενος έγκαιρα τήν αύξηση τής δύναμης τοϋ άσημου τότε Μωάμεθ κα’ι γνωρί­ζοντας ότι ή μονή τοϋ Σινά όπως κα’ι ή αξιό­λογη “Ελληνική εμπορική κοινότητα τής Πε-τραίας Αραβίας θά ήταν εκτεθειμένες στις δηώσεις τών Αράβων, έζήτησε κα’ι έλαβε άπό αυτόν τό υπέρ τής “Ελληνικής κοινότητας κα’ι τών ορθοδόξων μοναστηριών ευεργετικό διά­ταγμα. Ό Μωάμεθ, ευχαριστημένος κα’ι κολα­κευμένος άπό τήν “Ελληνική αναγνώριση τής αλήθειας τών λόγων του, όχι μόνον εξέδωσε τό διάταγμα, άλλά, όπως γράφει ό πατριάρχης “Ιεροσολύμων Νεκτάριος, «ήγάπα πολλά τό γέ­νος τών’Ελλήνων(Γιουνάν) παρά άλλο κανένα γένος, κα’ι πολλά έσπούδαζε νά φυλάττωνται άπείρακτοι έν ειρήνη- όθεν κα’ι δέν φαίνεται εις άλλο γράμμα νά βάλλη τό ϊδιόν του χέρι παρά εις αυτό όποΟ έδωκε τών χριστιανών» (Νέκταρ. Ίεροκ. Ίστορ., σελ. 275). Αρχικά οι προσπάθειες τοϋ Μωάμεθ επικεντρώθηκαν όχι στον προσηλυτισμό τών “Ελλήνων χριστιανών, άλλά στό νά μήν επικριθούν κα’ι πολεμηθούν οί προφητείες του και τό ύπό διαμόρφωση θρήσκευμα τοϋ Ισλάμ.
http://img134.imageshack.us/img134/4097/antipoperallyturkeyuu7.jpgΑντιλαμβάνεστε ότι αυτή η αποκάλυψη θα ήταν η καλύτερη απάντηση στους Σουνίτες που γίνονται πειθήνια όργανα των βάρβαρων επιδιώξεων της Δύσης. Για τους Τούρκους, ας μην το συζητάμε. Εκεί η θρησκεία είναι αλα κάρτ και όταν γίνεται “ενοχλητική”, επιστρατεύεται είτε ο Κεμάλ ή το “συνταγματικό δικαστήριο”.
Ίσως λοιπόν κύριε Ραγκούση να έπρεπε οι μουσουλμάνοι που συρρέουν στη χώρα να διδάσκονται πρώτα αυτό το ιστορικό στοιχείο. Αλλά είπαμε, πρέπει να είναι άβουλοι και εχθρικοί για να υπηρετούν χωρίς ερωτήσεις τα κελεύσματα των βαρώνων – κατασκευαστών αλλά και του real estate της “αριστεράς” ρίχνοντας κατά το δοκούν τιμές περιοχών – φιλέτων που έπειτα άξαφνα γίνονται mall και lofts.
Αναζητήστε οπωσδήποτε το ΙΧΩΡ, τεύχος 45 (Μάιος 2004) για να δείτε τα συνταρακτικά ιστορικά στοιχεία που παραθέτει ο Βασίλης Μισύρης σχετικά με τη διαθήκη, καθώς και άγνωστε πτυχές της συνεργασίας Ελλήνων – Μουσουλμάνων σε κοινούς πολέμους.
Συμπληρώστε την έρευνα σας (όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει) με το προηγούμενο άρθρο μας που αναφέρεται στην διαστρέβλωση της Χριστιανικής θρησκείας προς όφελος των Δυτικών ιμπεριαλιστών:

Η Θρησκεία ΔΕΝ εξανθρωπίζει μισανθρώπους. Η βαρβαρότητα προσαρμόζει τη Θρησκεία στα μέτρα της.

Προλογίζει η Ολυμπία:
Αξίζει να διαβάσετε την αποκαλυπτική έρευνα που ακολουθεί μέχρι τέλους, ανεξαρτήτως Πίστης, Ιδεολογίας ή …γαστριμαργικών προτιμήσεων. Αυτό που ξεχώριζε τον ανθρωπισμό από τη βαρβαρότητα δεν είναι τα υβριστικά τσιτάτα του ΓΑΠ προϊόν δυστυχώς βαθιάς άγνοιας και έλλειψης παιδείας. Αναλογιστείτε τους τόπους όπου αναπτύχθηκε ότι ομορφότερο υπάρχει ακόμα και σήμερα στην http://www.mlahanas.de/Greeks/Bios/Olympias.jpgανθρωπότητα. Σκεφθείτε ότι όταν υπήρχαν κοινωνίες όπου παιδιά και γυναίκες εθεωρούντο αντικείμενα, κάπου αλλού υπήρχε ολόκληρος αξιακός κώδικας και απόλυτος σεβασμός ακόμη και στο αγέννητο παιδί. Για να μη μιλήσουμε για τη Φύση.
Η πορεία του ανθρωπισμού λοιπόν είναι απλή. Πόλις – Πολιτισμός. Δένομαι με τη Γη, αναπτύσσομαι μαζί της, Καλλιεργώ και τρέφομαι πάντα με σεβασμό και ευθύνη. Σκεφτείτε λοιπόν την ειδυλλιακή εικόνα όπου παππούς και εγγόνι μεγαλώνουν γύρω από το ίδιο δέντρο. Κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ίδιο χώμα. Έτσι σφυρηλατείται το δέσιμο με τη Μάνα και την Μεγάλη Μητέρα. Έτσι δένεται ο γόνος με τον Πατέρα και την Πατρώα Γη, την Πατρίδα. Έτσι, από γενιά σε γενιά δημιουργείται το Έθνος (= Γέννα).
Σκεφτείτε τώρα γιατί ο καπιταλισμός αποθεώνει τη βαρβαρότητα και απεχθάνεται τον Πολιτισμό. Γιατί καταστρέφει το πραγματικό Έθνος και αποθεώνει τεχνητά, ψευδεπίγραφα Έθνη. ΗΠΑ και Τουρκία, τα κράτη με τη μεγαλύτερη “εθνικιστική” προπαγάνδα είναι και τα δύο έθνη που βασίζονται στην Εθνοκάθαρση! Δηλαδή, μη – έθνη, αφού εξόντωσαν τους πραγματικούς γηγενείς. Ξερίζωσαν τη Γέννα και έβαλαν στη θέση της μία άλλη, ψευδεπίγραφη, φονική. Με την ανάλογη τροφή. Σφαγή, κρέας, καου μπόυς, McDonalds. Διαβάστε με ανοιχτό μυαλό την εξαιρετική έρευνα του αγαπημένου καθηγητή Δημήτριου Κιτσίκη και θα επανέλθουμε.
  • Η βάρβαρη και δυτική συνήθεια της καθημερινής κατανάλωσης κρέατος
  • Η απίστευτη δυτική παραποίηση των Γραφών υπέρ της κρεοφαγίας
  • Ο συσχετισμός πνευματικού επιπέδου, φυσικής κοινωνικής τάξεως και κρέατος
  • Και η ορθόδοξη άσκηση και στάση απέναντι στην κρεοφαγία
http://www.gallery.gr/images/mor-9.jpgΌλοι οι Έλληνες αγνοούν

Alsat TV: «Οι αστοχίες των Ελλήνων με την Κορυτσά, τι έγινε το 1940»

Alsat TV: «Οι αστοχίες των Ελλήνων με την Κορυτσά, τι έγινε το 1940»

undefined
Οι προσπάθειες να ενσωματωθεί η Κορυτσά στην Ελλάδα απέτυχαν το 1940, αν και ο Έλληνας Φρούραρχος, Δημήτριος Θεοδωράκης, έφθασε ως απελευθερωτής της Κορυτσάς, από τους Ιταλούς, και δήλωσε ότι  αποτελεί μέρος της Ελλάδας.
Αλλά μετά από έντονη αντίδραση της Επιτροπής της Δημαρχίας αλλά και του λαού, ο ίδιος αναγνώρισε, γραπτώς, ότι η Κορυτσά είναι αλβανική. Το γεγονός αυτό είναι τεκμηριωμένο, και συνέβη την 22α Νοεμβρίου 1940, όπως διακοινώνεται, σήμερα, από τον συγγραφέα Hysen Kobellari.
«Οι Έλληνες είχαν επίγνωση ότι ο ενθουσιασμός του λαού,  για την απελευθέρωση της πόλης,  ήταν προσωρινός, το γνώριζαν, άλλωστε, και οι εκπρόσωποι της Κορυτσάς και ποτέ δεν χαρακτήρισαν τον ερχομό των Ελλήνων στην Κορυτσά, ως επιδρομή αλλά ως μια νικηφόρα εξέλιξη, ως Απελευθέρωση»,δήλωσε ο αναφερόμενος Αλβανός συγγραφέας.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από τις αναφορές της εφημερίδας του Αργυροκάστρου «Elefteren Dhima”/ ‘Ελεύθερο Βήμα’ στον εορτασμό της 28 Νοεμβρίου του 1940 (σ.σ. 28 Οκτωβρίου μάλλον εννοεί ο συντάκτης), όπου περιγράφει  ότι «Ο λαός της Κορυτσάς γιορτάζει με την εθνική (ελληνική) σημαία και εμείς μαζί τους επευφημούσαμε».
Οι αντιδράσεις των διανοουμένων και η έρευνα στα αρχεία της Κορυτσάς, έρχονται ως απάντηση στις δηλώσεις του Έλληνα προξένου, τις οποίες έκανε πριν μια εβδομάδα, με αφορμή την καταγωγή των κατοίκων της περιοχής.

Δωρεάν μαθήματα ιστορίας και realpolitik από τον Ισραηλινό υπουργό Άμυνας

Δωρεάν μαθήματα ιστορίας και realpolitik από τον Ισραηλινό υπουργό ΆμυναςΕκτύπωσηE-mail
14-02-2011 00:01:35
ImageΜαθήματα ιστορίας έδωσε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Εχούντ Μπαράκ μιλώντας σήμερα από τις ΗΠΑ όπου βρίσκεται στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC δήλωσε ότι οι ειρηνικές σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου είναι ασφαλείς παρά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του επί 30 χρόνια πρόεδρου Χόσνι Μουμπάρακ.Παρά το γεγονός ότι η οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων δεν ήταν ο υποκινητής της εξέγερσης στην Αίγυπτο, ο κ. Μπαράκ εξέφρασε την άποψη ότι η οργάνωση αυτή έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές στη χώρα.
"Αργά ή γρήγορα η μόνη οργάνωση που έχει συνοχή, εστιάζει και είναι έτοιμη να σκοτώσει και να σκοτωθούν οι οπαδοί της εάν χρειαστεί, θα πάρει την εξουσία. Και αυτό πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο στην Αίγυπτο γιατί εάν γίνει θα είναι καταστροφικό για ολόκληρη την περιοχή" τόνισε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, που ωστόσο ανέφερε ότι "Δεν είναι πολύ εύκολο να τους συγκρίνουμε με τις πολύ εξτρεμιστικές οργανώσεις, γιατί οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι μια αιγυπτιακή έκδοση και πολλοί εξ αυτών είναι πολύ λίγο εξτρεμιστές".
"Δεν πιστεύω ότι οι σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου βρίσκονται σε κίνδυνο ή ότι κάποιο είδος κινδύνου μας περιμένει στη γωνία" τόνισε ο κ. Μπαράκ επισημαίνοντας με έμφαση ότι "το Ισραήλ προσέχει την ασφάλειά του".
Γενικά o Μπαράκ απέρριψε τη σύγκριση μεταξύ της λαϊκής εξέγερσης στην Αίγυπτο και της ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν το 1979 όταν ο Σάχης εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του.
"Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι κοινό με τα σημερινά γεγονότα και αυτά που συνέβησαν πριν από αρκετά χρόνια. Οι Αιγύπτιοι είχαν το δικό τους τρόπο" τόνισε ο κ. Μπαράκ.
Η αλλαγή στην Αίγυπτο "δεν ήταν κάτι που οργανώθηκε από εξτρεμιστές Μουσουλμάνους ή από ριζοσπαστικές μουσουλμανικές οργανώσεις" επισήμανε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δεκανέας ετών 12! Ο νεαρότερος Έλληνας υπαξιωματικός

Δεκανέας ετών 12! Ο νεαρότερος Έλληνας υπαξιωματικός

undefined
Το μπόι του δεν ξεπερνούσε τα 140 – 150 εκατοστά. Το πρόσωπο ήταν ακόμη παιδικό. Δεν είχαν καν ξεκινήσει να εμφανίζονται χνούδια, όχι γένια. Στο άλογο έφτανε με δυσκολία να αγγίξει τη σέλα. Όμως όσο μπόι του έλειπε, τόσο σίδερο και τσαγανό είχε στην καρδιά του. Τις πράξεις και τα ανδραγαθήματα του θα τα ζήλευαν μεγαλύτεροι μπαρουτοκαπνισμένοι και σφυρηλατημένοι στη φωτιά του πολέμου, στρατιώτες. Στο άκουσμα του ονόματος του Τούρκοι και Βούλγαροι πάγωναν. Γεράσιμος Ραφτόπουλος, ετών 12.
undefined
Ο νεαρότερος, Έλληνας υπαξιωματικός που με τις πράξεις του στα πεδία των μαχών απέδειξε ότι η γενναιότητα, το θάρρος και ο ηρωισμός είναι αγαθά που δεν μπαίνουν σε κανένα καλούπι και δεν έχουν προδιαγραφές. Θέλουν και απαιτούν όμως ψυχή!
Γεννήθηκε το 1900 στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς. Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο προσπαθούσε να βρει την ταυτότητα της. Προσπαθούσε να ορθοποδήσει οικονομικά, προσπαθούσε να συνέλθει από το ηχηρό χαστούκι του “ατυχούς πολέμου” του 1897 και την ταπεινωτική ήττα από το στρατό του Σουλτάνου.
Στα 12 του ο Ραφτόπουλος, έφυγε από το νησί του για να καταταγεί εθελοντικά στο πεζικό. Ήδη έχει ξεσπάσει ο Α Βαλκανικός πόλεμος κατά των Οθωμανών και η χώρα έχει ανάγκη από στρατιώτες.
Έφτασε στον Πειραιά και πήγε αμέσως στο στρατολογικό γραφείο. Εκεί, οι στρατολόγοι στην αρχή ίσως να γέλασαν ειρωνικά ίσως και τρυφερά και να του είπαν: “Επ μικρέ τι κάνεις εσύ εδώ. Πήγαινε στο σπίτι σου ο πόλεμος είναι για άνδρες. Έχεις χρόνια ακόμη”. Ο Γεράσιμος δεν πτοήθηκε, βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, που γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο.
Το μικρο του κορμί τον βοήθησε να μην γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και σε μια στιγμή χαλαρότητας τους, ο μικρός πέρασε κάτω από τα μάτια τους και μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες. Προορισμός του, η Λάρισα και το 18ο Σύνταγμα της 6ης Μεραρχίας. Μόλις παρουσιάστηκε στο Διοικητή, εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως “παιδί του Συντάγματος”. Ο ρόλος του θα ήταν διακοσμητικός, κάτι σαν την Μασκώτ του συντάγματος. Όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του.
Το βάπτισμα του πυρός το παίρνει στη μάχη της Ελασσώνας. Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό με αυτόν τον 12χρονο σατανά που πολέμησε λυσσασμένα και συμπεριφερόταν στη μάχη σαν έμπειρος στρατιώτης. Και όχι μόνο αυτό, έγινε μάλιστα και κάτοχος ενός λαφύρου. Ενός όπλου τύπου “Μαρτίνι” που απέσπασε από κάποιο Τούρκο.
Επόμενη μάχη το Σαραντάπορο. Ο Γεράσιμος Ραφτόπουλος πολεμάει με περισσότερη λύσσα και ορμή. Και ο διοικητής του μπροστά σε αυτό το μικρό γίγαντα έχει μείνει άφωνος. Του δίνει να έχει ένα Manlicher-Schonauer .
Στη μάχη Κιλκίς – Λαχανά, το 1913, η τύχη γυρίζει την πλάτη στον 12χρονο. Συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από Βούλγαρους. Αλλά είπαμε ο τολμών νικά. Ένα βράδυ ο μικρός τα παίζει όλα για όλα. Με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνει να σκοτώσει 3 Βούλγαρους από το απόσπασμα των 5 που συνόδευε Έλληνες αιχμαλώτους και τον ίδιο, και να δραπετεύσει. Γίνεται ένα με το σκοτάδι και σαν ζαρκάδι τρέχοντας επιστρέφει στο στρατόπεδο των Ελλήνων.
Στη διαδρομή όμως άκουσε πνιχτές κραυγές μέσα σε ένα όρυγμα. Ένας Έλληνας εύζωνας, βαριά τραυματισμένος αργοπέθαινε. Ο Ραφτόπουλος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πήρε τον εύζωνα στην πλάτη και τον γύρισε στο στρατόπεδο.
Για την ανδρεία του προήχθη στο βαθμό του δεκανέα, στις 28 Αυγούστου του 1913.
Είναι χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα του τύπου της εποχής.
Η ΕΣΤΙΑ , έγραφε: “Σας παρουσιάζομεν σήμερον τον μικρότερον υπαξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού. Είναι ηλικίας 12-13 ετών και κατάγεται από το Φισκάρδον της Κεφαλληνίας. Το όνομα του ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ (αριστερά στην εικόνα). Ο πατέρας του αρτοποιός εις την Ύδραν, η μητέρα του μένει εις τον Πειραιάν και αυτός ήτο υπηρέτης εις Πύλον όπου τον εύρεν η επιστράτευσις.
Το πολεμικόν μένος που είχε καταλάβει όλον τον κόσμο, ηλέκτρισε και τον μικρόν υπηρέτην, ο οποίος εζήτησεν αμέσως όσα χρήματα είχε να λαμβάνει από τον πάτρωνα του και την επομένη απεβιβάζετο εις Αθήνας, παρουσιασθείς εις το Στρατολογικόν γραφείον όπως καταταχθή εθελοντική. Η ηλικία του δεν εβοήθησε την αποδοχήν της αιτήσεως του και ο μικρός έφυγε από το γραφείον λυπημένος αλλ’ όχι και απηλπισμένος.
Μίαν πρωίαν διαφυγών την προσοχήν των φρουρών, εσκαρφάλωσεν εις τον μεταξύ των δύο βαγονίων χώρον και μαζή με τον στρατόν έφθασεν εις την Λάρισσαν, όπου επί τέλους μετά την τόσην του επιμονήν 
εγένετο δεκτός εις το 18ον σύνταγμα της 6ης μεραρχίας ως «παιδί του συντάγματος».
Εις την μάχην της Ελασσώνος 
έγεινε κάτοχος Τουρκικού λαφύρου, όπλου Μαρτίνι, με το οποίον έλαβε το βάπτισμα του Πυρός. Η ανδρεία του εξετιμήθη από όλους και εις την μάχην του Σαρανταπόρου του εδόθη εις ένδειξιν αναγνωρίσεως της ικανότητός του, Μάλινχερ.
Εις την πεισματώδη μάχην του Κιλκίς 
ευρέθη μεταξύ πέντε Βουλγάρων αιχμάλωτος, αλλά καθ’ ην στιγμήν οι Βούλγαροι ησχολούντο να εύρουν κανένα σχοινί δια να τον δέσουν, αυτός αρπάζει το Μάλινχερ και ρίπτει νεκρούς τους τρεις, ενώ οι δύο άλλοι εσώζοντο δια της φυγής.
Κατ’ αυτόν τον τρόπον, ο μικρός στρατιώτης 
έσωσε και έναν τραυματίαν εύζωνον, όστις θα περιήρχετο εις χείρας των δημίων. Το γεγονός τούτο της ανδραγαθίας του λιλυπουτείου υποδεκανέως επιστοποιήθη και επισήμως, μεθ’ ο και ο διοικητής του, τον προήγαγε εις δεκανέα”
Δυστυχώς μετά τα ίχνη του μικρού δεκανέα χάθηκαν. Κανένα αρχείο, καμία αναφορά στο πρόσωπο του δεν έχει υπάρξει και πολλές φορές σε αρκετές ιστοσελίδες, άνθρωποι που διάβασαν την ιστορία του, έχουν κάνει προσπάθειες να βρουν κάτι...

Arizona Proposes Secession Bill





Arizona Proposes Secession Bill


Arizona legislatures continue to show that they have no real interest in being part of a growingly diverse and complex national and global community.  First it was SB 1070.  Then it was the birther bill.  Now Russell Pearce, President of the Arizona State Senate and xenophobe behind SB 1070 is proposing legislation that would allow the state to nullify federal law.

Nullification measures are growing in popularity among hard-right legislatures and seen as a way to push the idea of secession without the messy business of actually having to secede, or without forcing the state to opt out entirely of generous federal funding.

The measure, SB 1433 creates a 12-member committee within the state legislature that could "vote by simple majority to nullify in its entirety a specificfederal law or regulation that is outside the scope of the powers delegated by the people to the federal government."

The committee would render their decision on, essentially, the constitutionality of a federal regulation and then pass their recommendation to the fullLegislature who would then vote on the measure.

There's a lot wrong with this measure, starting with the fundamental misunderstanding of the separation of powers.  It is not up to the legislature to determine what acts are or are not outside the scope of power.  That is the job of the judiciary.

It also fundamentally misunderstands the nature of the supremacy clause in the Constitution that quite clearly sets forth that when a state and federal law come into conflict federal law wins.  There's no room for "interpretation" on these measures and indeed, the framers made it clear, after the failed experiment that was the Articles of Confederation, that in order for this nation to function as a nation rather than a mere collection of independent nation-states, federal law would be the supreme law of the land.

Pearce and his co-sponsers would do well to re-take their high school civics class.  It's one thing to suggest the federal government is failing to do its job in enforcing immigration laws, for example.  But its another thing entirely to anoint yourself and your sympathizers as constitutional decision-makers and usurp the role of the state and federal judiciary.

Τουρκια -ΕΕ 2


Σταθεροποιητικο ρολο η τουρκια;Δηαλδα σαν αυτον που εχει στην Κυπρο ας πουμε η στο Κουρδιαταν;Τελικα μαλλον οι τουρκοι ειδικευονται στο "μαυρο" χιουμορ!
@Η λαιδη Αστον παντως συμφωνα με αρθρο των SUNDAY TIMES του Λονδινου εχει παρει την χειροτερη βαθμολογια απο ολους τους Ευρωεπιτροπους και με τις ενεργιες της υπερ της τουρκιας εν χρειαζεται φιλοσοφικη αναλυση ανταξια τουυ μεγαλου Σταγειρητη Φιλοσοφου για να καταλβει κανεις το γιατι...

Αγάπη στο Τρένο...


 Guardian - Saturday, 12 February 2011 00:14 GMT
There is something undeniably romantic about rail travel. Not for nothing did Brief Encounter recently top this newspaper's poll as the best romantic film of all time while songs by James Blunt (You're Beautiful) and the Divine Comedy (Commuter Love) both deal with fleeting moments of aching, unrequited longing experienced on a train journey. And to finish off the new Euroterminal at the new St Pancras International station, a nine-metre, 20-tonne sculpture of a couple embracing, called The Meeting Place, was commissioned to evoke the romance of travel. Here are three true stories for daydreamers everywhere.
Mark and Zoë Folbigg
Zoë remembers with striking clarity the morning she first saw Mark. It was July 2003, and she was waiting for her usual 8.21 train from Hitchin, Hertfordshire, to London. She knew the faces of all the other commuters, even though no one ever spoke to anyone else. But this time there was a new face. "I noticed him straight away, because I thought he was beautiful … He walked up the platform almost in slow motion."
So began Zoë's infatuation with the commuter she was to christen Train Man. Every day, she would get on the train at the same set of doors as he did ("I kind of engineered that a little bit"). As time passed, she noticed that they shared the same taste in books, something that convinced her he was a kindly, sensitive soul. She soon began telling her friends about him. "My work friends would ask, 'Did you see Train Man today?' and I'd say, 'Yes, he was wearing such and such, he's lovely, how can I get him to notice me?'"
She felt she might need a few glasses of wine before plucking up the nerve to talk to him, but as their paths only ever crossed on the morning train, she prudently decided that getting drunk in the morning might not create the best first impression. Instead, she concocted a plan, to sit near him, drop her ticket and pretend not to notice. Then, when he handed it to her, she would engage him with a sparkling conversational gambit, and they would be off. The day arrived, the ticket was dropped and Train Man duly picked it up and gave it back to her. "Thanks," she said meekly, and went back to her book.
Zoë's burgeoning crush was becoming a major feature of her life. She went on a few dates with various men, only to report back to her increasingly exasperated friends: "He just wasn't Train Man – I didn't have butterflies." After almost a year, her sister and another friend told her it was time to do something about her feelings.
In May 2004, Zoë resolved to act. She wrote him a note, to give to him on her birthday. "The note basically said: 'It's my birthday, and everyone should do something silly on their birthday, so here you go: Would you like to go for a drink sometime?'"
On the appointed day, Zoë walked up to give Train Man her note and, legs shaking, stood next to him. But she was paralysed by fear and couldn't go through with it. "He was reading the Gabriel García Márquez novel One Hundred Years of Solitude, which seemed appropriate, as I thought we were destined to remain apart."
But Zoë kept the note, and 10 days later, finally delivered it. "He didn't know it wasn't my birthday!"
"He had hay fever and was in the middle of a sneezing bout, so when I said, 'Excuse me, can I give you this?' he just looked baffled. He said 'Sorry?' so I had to say it again, and people were starting to look. He said, 'Yeah, sure,' and took the note, and I walked away really fast, shaking."
At the end of the day, she received an email from a man called Mark. Train Man had a name. Unfortunately, he also had a girlfriend. "His email was really nice, but I was gutted. Of course he had a girlfriend!"
Mark had been touched by her gesture, though. He says: "I was a bit surprised, because people really don't communicate on commuter trains, and the last thing that you expect on your morning commute is for a beautiful young woman to give you a note asking you out on a date!"
Zoë had to face travelling on the train with Mark the next day. It was embarrassing, and they exchanged nervous smiles. Nothing more was said. For many, many months. Until 28 January 2005, to be precise, when Zoë received "the best email of my life". Mark's circumstances had changed. Months before, his relationship had ended, "for entirely unrelated reasons," he is quick to point out. He had spent some time alone and done some thinking. Then he had sent an email, inviting Zoë out for a drink.
The evening in a Hitchin pub was, she says, "the best date ever". She admits to saying, aloud, when he went to the bathroom, "Oh my God, I love him!" Fortunately, the feeling seemed to be quickly reciprocated. The pair embarked on a relationship and commuted together. Mark began to find out – bit by bit – the background to the story. "The full tale unfolded as time went on over the next couple of months, from Zoë herself and also bits and pieces from her friends." Was he ever embarrassed or even a little alarmed by her persistence? "No, it was fun finding out all about Train Man," he says, laughing.
Three years later, Mark proposed, appropriately, on a train in Australia. They were married in 2008, and have a baby, Felix.
Zoë still calls Mark Train Man.
Jonathan and Jacqueline Roberts
Jacqueline and Jonathan were in their 50s when they met and each assumed love had passed them by. Jonathan had never married and Jacqueline had been divorced for 15 years.
They met on 7 December 2002. For several years, they were commuting acquaintances, occasionally bumping into each other on the South West Trains route from Gillingham, in Somerset, to London.
One morning, in March 2006, Jacqueline was waiting for the 5.15 train when Jonathan approached her, and asked which train she would be travelling back on. They agreed to meet on the late train home and Jonathan moved on up the platform (sensible in the realisation that nothing good can happen at 5.15am).
That night, on the journey back, Jacqueline, a physiotherapist, asked Jonathan when he was going to do something about his leg, which he had recently injured in a car accident. He volunteered to visit her clinic in London and suggested they make it the last appointment of the day and travel home together. "There were two motives," he admits. One was that he needed to do something about his leg. "But there was also that slim hope …"
After his second appointment at the clinic (again, the last of the day), they arrived at Waterloo early, and went for a drink. It was 6 April 2006. Jacqueline was asking about Monet's garden at Giverny (a passion of Jonathan's) and, heart in mouth, he took a leap. "I could tell you about them," he said. "Or I could show you." Jacqueline was surprised to hear herself readily agreeing to the second idea.
On the train home that evening, Jonathan turned to her and said: "Can you feel it?" Jacqueline smiles at the recollection. "I said: 'Feel what?' And it was like somebody throwing a bucket of water over me. It was either lightning or water, I don't really know. It was a physical feeling. And that was it.
"We then had to get to know each other because we knew we were going to spend the rest of our lives together." Jonathan proposed the next day and Jacqueline laughed at him. But 10 days later he asked again, she said yes. Four months later they were married.
Their wedding cake was a six-foot-long sponge-and-icing scale replica of their train, No 159002, The City of Salisbury. "We cut it precisely through the seats where we'd been sitting," says Jonathan. Place settings were replica railway tickets, which read "From: Jacqueline To: Jonathan, via Milton Clevedon and Batcombe, Dining Ticket," and then the date and time, and the name of the person. And two of the staff from the train even came to the wedding.
Today, the couple still regularly commute together from Gillingham to London and always look out for the 159002, which still serves the route. Not long after their wedding, though, they heard that the train was being refurbished. They asked if they could buy the two seats they were sitting in when lightning struck. South West Trains said they could have them for nothing. So now, in their living room, by the window, there is the charmingly incongruous sight of two train seats. "We sometimes sit on them and have some cheese and a bottle of wine," says Jacqueline.
Jonathan laughs. "Imagine being struck by lightning between Basingstoke and Andover, of all places."
David Koya and Nikki Badejo
David and Nikki met four years ago when he spotted her looking lost at Marylebone station in London and stopped to help her. Was there an ulterior motive? David laughs. "She's a very lovely woman, she's very, very beautiful. To be honest, yeah, I did see her and think, this is a very attractive young lady looking lost. OK, let me help her out. But I've never been one to chat up girls out of the blue; my motive was just to be a nice guy and then go off on my own."
There the story would have ended had they had not bumped into each other again at the exact same spot a week later. David was heading home to Wembley Stadium station. Nikki, it turned out, was going to the same stop to visit a friend. They sat together on the train and chatted.
Both had a strange sense of fate playing a hand. "On first meeting David, I thought he was really cool and cute but didn't think much more about it," says Nikki. "But I had a funny feeling there was more to just bumping into him again." David agrees: "You start to wonder if this could be leading up to something … But even then, you don't think the whole nine yards – marriage."
The pair chatted comfortably on the train and Nikki was surprised how quickly time had passed. At the end of the journey, David said he would like to see her again. "We met up, and I cooked for her. It just went on from there," says David.
Marylebone station continued to play a prominent role in their relationship. "We shared so many moments at the station," says David. "We'd always meet up there. It was always where we'd meet up and go home together."
So it seemed perfectly normal to Nikki when David arranged to meet her at the station on her birthday, 20 November 2008. Unbeknown to Nikki, though, David had gone to see staff at Chiltern Railways with a plan – to propose to Nikki over the Tannoy. "They were so happy to help me out, I was stunned by it. They were so excited. They planned out everything for me, told me what time to get there and got me a 15-minute slot when it wasn't a busy time for trains so they didn't need to make announcements. It was amazing. I even got calls reminding me. They were so supportive."
At 11am on the day, David covertly watched as Nikki arrived at their meeting place opposite the flower shop. "Then the staff took me to the office. I was given brief guidance on how to operate the PA system, and then I did it. I read her a poem I had written for her a long time before." Then he asked her to marry him.
There was, of course, the risk that Nikki simply wouldn't listen to the announcement. David roars with laughter: "I kept thinking, 'What if she goes to the bathroom? That would just ruin everything.'"
But Nikki had heard every word. "I was waiting patiently, passing the time admiring the flowers in the florist, and then I heard David's voice over the speakers and froze. I kept trying to pinch myself to make sure I wasn't dreaming."
David, who was so nervous that he was struggling to put one foot in front of the other, went to find Nikki. "I got down on one knee and got the ring out and asked her again. And she said yes."
"I said a quiet yes," she points out, "hoping people waiting in the hall for their train wouldn't notice what was happening, but they did. They started clapping, cheering and taking pictures. Next thing I knew, the lady from the flower shop in the station brought me a rose. It was an indescribable moment!"
The couple were married in February 2010. In November, they moved from Wembley to Leytonstone in east London. Marylebone no longer formed part of their daily routine. But, says David, they still use it often enough to visit family.
"And every time we do," says David, "We smile to ourselves."
guardian.co.uk © Guardian News and Media 2011

Γνωμικά για τον Έρωτα και την Αγάπη



Γνωμικά για τον Έρωτα και την Αγάπη

Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές.
Λα Ροσφουκώ,1613-1680,Γάλλος συγγραφέας
Γεννήθηκα όταν με φίλησες. Πέθανα όταν με παράτησες. Έζησα για λίγες βδομάδες, όσο με αγάπησες.
Humphrey Bogart, 1899-1957, Αμερικανός ηθοποιός (από την “Casablanca”)
Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.
Anais Nin,1903-1977, Γαλλίδα συγγραφέας
Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει.
Μαρκησία de Sable,1599–1678, Γαλλίδα διανοούμενη
Όποιος έχει δοκιμάσει ένα μεγάλο έρωτα δεν δίνει σημασία στη φιλία.
Jean de La Bruyere,1645-1696, Γάλλος
Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι μας αγαπούν.
Βίκτωρ Ουγκώ,1802-1885, Γάλλος Συγγραφέας
Ο Έρωτας είναι ένα βρόμικο κόλπο που μας παίζουνε για να διαιωνίσουμε το είδος.
Σόμερσετ Μωμ,1874-1965, Βρετανός συγγραφέας
Μοιχεία είναι η εφαρμογή της δημοκρατίας στον έρωτα.
H.L. Mencken,1880-1956, Αμερικανός Αρθρογράφος
Στον πόλεμο της αγάπης, αυτός που το βάζει στα πόδια είναι ο νικητής.
Ανώνυμος
Πλατωνικός έρωτας ίσον μαλακόν παξιμάδιον δια τους μη έχοντας οδόντας.
Εμμανουήλ Ροΐδης,1836-1904, Έλληνας συγγραφέας
Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο. Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του
Γιώργος Χειμωνάς, 1940-2000, Έλληνας Συγγραφέας
Αυτοί που μας αγαπάνε είναι αδιάκριτοι.
Marcel Jouhandeau,1888-1979, Γάλλος συγγραφέας
Ο έρωτας είναι ένας ωκεανός αισθημάτων που περιβάλλεται από έξοδα.
Thomas Dewar,1864-1930, Βρετανός επιχειρηματίας
Η διαφορά μεταξύ έρωτα και φιλίας έγκειται στο πόσο πολύ μπορεί να πληγώσει ο ένας τον άλλον.
Ashleigh Brilliant,γ. 1933, Βρετανός σκιτσογράφος
Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ίσον τα πάντα και δύο μείον ένα ίσον τίποτα.
Mignon McLaughlin,1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος
Στον έρωτα δεν δίνει κανείς εξηγήσεις. Ο έρωτας υποχρεώνει τον άλλο να καταλάβει.
Αιμίλιος Πόντις
Αγάπη: η ανάγκη να φύγεις από τον εαυτό σου.
Charles Baudelaire,1821-1867, Γάλλος Ποιητής
Το ν’ αγαπάς είναι ουσιαστικά η επιθυμία ν’ αγαπηθείς.
Jaques Lacan,1901-1981, Γάλλος ψυχίατρος
Το να σ’ αγαπάει κάποιος βαθιά σου δίνει δύναμη. Το να αγαπάς κάποιον βαθιά σου δίνει θάρρος.
Λάο Τσε,6ος αιώνας π.Χ., Κινέζος φιλόσοφος
Αν κρίνουμε την αγάπη από τα αποτελέσματά της, τότε μοιάζει περισσότερο με μίσος παρά με έρωτα.
Λα Ροσφουκώ,1613-1680, Γάλλος συγγραφέας
Η πολύ φλογερή αγάπη τελικά φέρνει ανία και είναι επιζήμια, όπως είναι βλαβερό το πολύ νόστιμο φαγητό για το στομάχι.
Οβίδιος,43 π.Χ.-17 μ.Χ., Ρωμαίος ποιητής
Δεν υπάρχουν άσχημες αγάπες ούτε ωραίες φυλακές.
Βενιαμίν Φραγκλίνος, 1706-1790, Αμερικανός Πολιτικός και Συγγραφέας
Το να απατηθείς είναι κι αυτό μια ιστορία αγάπης.
Robert de Flers,1869-1927, Γάλλος συγγραφέας
Το μεγαλύτερο ψέμα: “Σ’ αγαπώ”.
Gordon Livingston, Αμερικανός ψυχίατρος & συγγραφέας
Βαριόμουνα, να πώς άρχισε. Με έκανε να βαριέμαι, να πώς τελείωσε.
Αλέξανδρος Δουμάς υιός, 1824-1895, Γάλλος συγγραφέας