Ετικέτες

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Ο Λίαμ Νίσον για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα: Οι Αγγλοι τα έκλεψαν -Πρέπει να τα επιστρέψουν



nisson-708
Μετά τον Τζορτζ Κλούνει και την Αμάλ Αλαμουντίν, αυξάνονται οι διάσημοι που ζητούν την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Ελλάδα.
Ο Βρετανός ηθοποιός μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Star δήλωσε χαρακτηριστικά: «Οι Άγγλοι πρέπει να τα επιστρέψουν, τελεία και παύλα! Δώστε τα πίσω από εκεί που τα κλέψατε! Είμαι απόλυτος. Πρέπει να επιστραφούν!».
Πηγή: iefimerida.gr

Εθνικισμός και αντιεθνικισμός…

 

Εθνικισμός και αντιεθνικισμός
Το κείμενο βασίζεται σε ομιλία που έγινε σε εκδήλωση με θέμα τον εθνοκεντρισμό στην Αριστερά, στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, στου Ψυρρή, στα πλαίσια του Αντιφασιστικού Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών, στις 26 Μαρτίου 2015
 _________________________________________
Ο εθνικισμός είναι μια «αρρώστια», μία σοβαρή πάθηση, πολιτική, ιδεολογική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και βαθιά ψυχολογική, συχνά ανίατη και επιδημική, ατομική και μαζική. Τα συμπτώματά της είναι κόμπλεξ ανωτερότητας, ρατσισμός, μίσος, ανασφάλεια, άγνοια, αλαζονεία, επιθετικότητα. Αλλά και με την ιδιαιτερότητα, την παραδοξότητα, να εκλαμβάνεται από τους «πάσχοντες» ως έκφραση υπέρτατης υγείας. Συνήθως εκδηλώνεται με την υποτίμηση των ξένων πολιτισμών, φυλών, εθνών και κρατών. Και κατά κανόνα αξιοποιείται για τη διεξαγωγή πολέμων και εν γένει βάρβαρων ενεργειών σε βάρος τρίτων, άλλου χρώματος, θρησκείας, γλώσσας, υπηκοότητας και κάθε άλλου χαρακτηριστικού που διαφοροποιεί τους ανθρώπους ιστορικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, εμφανισιακά κ.λπ. Και πάντα κρύβεται πίσω από υπαρκτά ή τεχνητά προβλήματα στις σχέσεις των ανθρώπων, των λαών και των κρατών ή πίσω από ιστορικές και ψευδοϊστορικές εκκρεμότητες ή πίσω από θέσεις περί ανωτερότητας και κατωτερότητας με βάση αναπόδεικτες θεωρίες και ανυπόστατα ευρήματα ανθρωπολογικά, βιολογικά κ.λπ.

«Χρυσή» δημοσιογραφία #skouries


 


1 Vote

CB2QsYwW8AAUU5k
Aπό kakia.gr. Το άρθρο γράφτηκε τη μέρα των επεισοδίων, 5 Απριλίου, αλλά η εμετική «χρυσή» δημοσιογραφία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Είναι παιχνίδι, χοντρό παιχνίδι, ύποπτο, σάπιο, καταστροφικό, ανήθικο και βρωμερό. Με μπόλικο χρήμα αραδιασμένο πάνω στο τραπέζι. Μόνο ψέμα, λάσπη και αρκετές δόσεις εκβιασμών, ηθικών και οικονομικών.

Μέγα Σάββατον – Σαρκὶ Σαββατίσας..



mega-sabbatoΜέγα Σάββατον – Σαρκὶ Σαββατίσας
«Τοῦτο γὰρ ἐστι τὸ εὐλογημένον Σάββατον, αὕτη ἐστὶν ἡ τῆς καταπαύσεως ἡμέρα, ἐν ᾗ κατέπαυσεν ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τῇ σαρκὶ σαββατίσας». Μ᾿ αὐτὴ τὴ φράση περιγράφεται στὴν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ θανάτου στὸν καιρὸ τῆς ζωῆς, τὸ ξεκίνημα τῆς νέας ἡμέρας τῆς Δημιουργίας, ποὺ ἔφερε ὁ θάνατος καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Καὶ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου μεγάλη γιὰ τὴ ζωή μας,
ὄχι μόνο διότι διαπνέεται ἀπὸ τὴν ἀναμονὴ τῆς Ἀνάστασης, ὅπως ὅλα μυστικὰ γύρω φωνάζουν, ἀλλὰ καὶ γιατὶ μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν ἡμέρα συντελεῖται τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν συντριβὴ τοῦ θανάτου!
Ἡ Δημιουργία τοῦ κόσμου συντελέστηκε μὲ τὸ δημιουργικὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ σὲ ἕξι ἡμέρες καὶ μὲ τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὡς τοῦ κατεξοχὴν ἀγαπημένου ἀπὸ τὸ Θεὸ ὄντος. Ὁ Θεὸς τὴν ἕβδομη ἡμέρα ἀναπαύθηκε, βλέποντας ὅτι ὁ κόσμος ἦταν καλὸς λίαν. Ὁ Χριστός, στὸν ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κόσμο τοῦ Θεοῦ, δημιουργεῖ ξανὰ μὲ τὴν ἐπίγεια ζωή Του, τὸ κήρυγμά Του, τὴν ἀγάπη, τὴν προσφορά Του καὶ τελικὰ τὴ Θυσία Τοῦ τὶς προϋποθέσεις γιὰ μία μεταμορφωμένη ζωή. Τὴν ἕβδομη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας θὰ σαββατίσει ὡς πρὸς τὴ σάρκα Του, θὰ ξεκουραστεῖ τὸ σῶμα Τοῦ παραδομένο στὸ θάνατο μὰ ὄχι στὴ φθορά! Ἡ ψυχή Του, θεανθρώπινη, θὰ κατέλθει στὸν Ἅδη καὶ θὰ κηρύξει τὴν Ἀνάσταση, τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ κόσμου, ζώντων καὶ νεκρῶν, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν στροφὴ στὸ «καλὰ λίαν» τῆς Δημιουργίας. Καὶ μὲ τὴν Ἀνάσταση λίαν πρωὶ τῆς μίας Σαββάτων, ὁ Κύριος θὰ σηματοδοτήσει τὸ ξεκίνημα τῆς Νέας Δημιουργίας, τοῦ μεταμορφωμένου ἀπὸ τὴ φθορὰ κόσμου, τῆς συντριβῆς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ παγγέλαστου Ἅδη!
Ἂν ἡ Ἐκκλησία κομίζει μήνυμα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο, αὐτὸ τὸ μήνυμα ἔγκειται στὴ συντριβὴ τοῦ θανάτου. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἔσχατος ἐχθρός μας, ἡ ἁλυσίδα ποῦ συντρίβει τὴ ζωή μας, τὸ πλέον ἀκατανόητο γεγονός! Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαντήσει μὲ τὴ λογικὴ τοῦ στὸ ἐρώτημα «γιατί πεθαίνουμε;». Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει αὐτὴ τὴν μοναδικὰ σίγουρη προοπτικὴ γιὰ ὅλους! Ὅλα τὰ φιλοσοφικὰ καὶ θρησκευτικὰ συστήματα ποὺ προσπαθοῦν νὰ δώσουν τὴν δικαίωση στοὺς πιστούς τους, δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνεύσουν πειστικὰ τὴν ὁδὸ τοῦ θανάτου. Καὶ εἶναι θάνατος ὄχι μόνο τὸ βιολογικὸ τέρμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ κάθε τί ποὺ φθείρει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, τὸ κακό, ἡ ἀκόρεστη ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν, τὸ ἄγχος, ἡ ἀρρώστια! Μὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα, θάνατος εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ Θεό, ἀπὸ τὴν ἐλπίδα μας! Θάνατος εἶναι ἡ ἀπώλεια κάθε ἐλπίδας. Θάνατος εἶναι ὅταν κανεὶς δὲν ἀγαπᾶ! Θάνατος εἶναι ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἰδιορρυθμία! Θάνατος εἶναι κάθε ἀπώλεια νοήματος καὶ δίψας γιὰ τὴ ζωή!
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, σαββατίσας τῇ σαρκί, ἀλλὰ κηρύξας τὴν Ἀνάστασιν καὶ «εἰς ὃ ἦν πάλιν ἐπανελθών, διὰ τῆς ἀναστάσεως, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον». Αὐτὸν προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ὡς τὸν Θεάνθρωπο διδάσκαλο τοῦ τρόπου νίκης ἐναντίον τοῦ θανάτου! Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ζωή. Γιατὶ ἡ ζωὴ ποὺ προτείνει αὐτὸς δὲν περιλαμβάνει τίποτα ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο, ἡ πνευματικὴ πάλη, ὁ ἀγώνας καὶ ἡ ἄσκηση, εἶναι τὸ ξεπέρασμα τοῦ ἐγώ, εἶναι ἡ χαρὰ τῆς κοινωνίας μ᾿ Αὐτόν! Βιώνονται ὅλα αὐτὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἴμαστε ὅλοι μέλη της καὶ τὴν ἀποτελοῦμε, μὲ σκοπό μας νὰ ζήσουμε τὴν Ἀνάσταση ψυχῇ τε καὶ σώματι!
Ἂν στὶς μέρες μας τὸ μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει μετατραπεῖ σὲ κήρυγμα, ἠθικολογία, ἰδεολογία, γι᾿ αὐτὸ φταῖμε ὅλοι μας ὅσοι δὲν ζοῦμε τὴν Ἀνάσταση! Ὅμως, τὸ τελικὸ νόημα τῆς Μ. Ἑβδομάδος δὲν εἶναι ἄλλο ἀπ᾿ αὐτό. Εἶναι ἡ πορεία τοῦ Θεανθρώπου καὶ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Γολγοθὰ τοῦ Πάθους καὶ τῶν παθῶν στὴν Ἀνάσταση τῆς χαρᾶς καὶ τῆς νίκης ἐνάντια στὸ Θάνατο! Ἂς διαλέξουμε φέτος τὴν ἐσωτερικὴ χαρὰ καὶ ἐλπίδα κι ἂς εἴμαστε σίγουροι ὅτι τὸ «θανάτῳ θάνατον πατήσας», ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς καὶ γιὰ ὅλους, καὶ νὰ γευτοῦμε ὁλόψυχα αὐτὴ τὴ χαρὰ τῆς ἄλλης βιοτῆς! Ἄλλωστε, αὐτὴ ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδας μας!http://chilonas.wordpress.com

Tom Hanks… Ένας μεγάλος Έλληνας


greekgateway.com_qcard

H Kim Kardashian στο μνημείο γενοκτονίας στην Αρμενία. Τα δικά μας σούργελα ούτε τολμούν…


Πάσχα στην πατρίδα της, την Αρμενία κάνει η τηλεπερσόνα Kim Kardashian. Επισκέφθηκε το μνημείο γενοκτονίας και έκανε θερμές δηλώσεις για την «Μάνα Αρμενία» όπως χαρακτηριστικά έγραψε.
Γιατί το δημοσιεύουμε; Για να δουν κάτι δικά μας σούργελα, κάτι μαϊντανοί και κρεμάστρες που στο ΚΛΙΚ τους έλεγαν πως η πατρίδα ειναι «πασέ», το πως φέρονται οι «συνάδελφοι» τους που τους γνωρίζει όλη η υφήλιος. Και μιλάμε για την νούμερο 1 τηλεσταρ του πλανήτη, την στιγμή που η πατρίδα της αγωνίζεται για να αναγνωριστεί παγκόσμια η γενοκτονία.
Φυσικά τα δικά μας τηλεσούργελα προτιμούν να προσκυνούν κάτι παχυδερμα καναλάρχες και πολιτικούς, τα συμφέροντα των οποίων υπηρετούν πουλώντας πατρίδα. Ουτε καν πατριωτισμό.

Born from humble beginnings, the National Guard celebrates its 375th birthday


By Bill Boehm
National Guard Bureau
The Massachusetts Bay Colony was founded in 1630. Over 5,000 men, women, and children made the two-month voyage to the New World, leaving the relative comfort and safety of England behind in an effort to break free of religious intolerance, and to manage their communities the way they saw fit. In doing so, their actions tread new ground in the country that would become the United States of America.

The military organization we know today as the National Guard came into existence with a direct declaration on December 13, 1636. On this date, the Massachusetts General Court in Salem, for the first time in the history of the North American continent, established that all able-bodied men between the ages of 16 and 60 were required to join the militia. The North, South, and East Regiments were established with this order. The decree excluded ministers and judges. Simply stated, citizen-soldiers who mustered for military training could be and would be called upon to fight when needed.


First Muster 
The First Muster in spring 1637; this took place after the December 13, 1636 Massachusetts General Court declaration established three regiments within the colony to defend against enemy attack and preserve settlements, established in the English militia tradition.
Laws often evolve from well-intentioned actions, yet sometimes prove themselves to be ineffective. Given such odds, how could this possibly work?

Ιωάννης - Ιάκωβος Μάγερ





Ιωάννης - Ιάκωβος Μάγερ






Ελβετός φιλέλληνας, από τους πρωτεργάτες της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Ο Ιωάννης - Ιάκωβος Μάγερ (Johann Jacob Meyer) γεννήθηκε στη Ζυρίχη στις 30 Δεκεμβρίου 1798. Ο πατέρας του, Γιόχαν Μάγερ, ήταν γιατρός και το περιβάλλον του μεγαλοαστικό. Σπούδασε φαρμακευτική και στη συνέχεια ξεκίνησε σπουδές ιατρικής, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, καθώς αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, λόγω χρεών. Το 1817 παντρεύτηκε τη Σαλώμη Στάουμπ, αλλά ένα χρόνο αργότερα το ζευγάρι χώρισε.

Royal Galloglas (An Gallóglaigh na Rítheaghlach)

Royal Galloglas
(An Gallóglaigh na Rítheaghlach)
An Ríoga Gallóglaigh
Ireland before the Galloglas
The first record of the arrival of Galloglas mercenaries is in 1259 AD(1). Ireland was not one nation but a geographic location of five Gaelic kingdoms; (Chonnacht, Laighean, Uladh agus a dó Mhumhain - Deasún or Desmumu Tóirmún or Tuadmumu ). Thus in Gaelige the word for 5 is "cúig" and the term given in modern Gaelige for province is "cúige". Uí Néill. In contemporary Irish history books much is made of the position of "Ard-rí na h'Éireann" or High King of Ireland. No such title or concept exists in Brehon Law(2)Brehon Law can rightly claim to be the oldest surviving codified legal system in Europe. They are the ancient laws of Ireland, named from breitheamh(3). The concept of a High-kingship first emerged in the 7-9th century espoused by The Uí Néill. From 123AD till this time Ireland was divided into 2 spheres of influence and control(4) - Leth Cuinn, the northern half under The Uí Néill, and Leth Moga the southern half under the Eóghanachta.
The Wapenshaw
by Guy Sheldon
The Galloglaich ("Galloglas") were Scottish mercenaries in Ireland, forming the backbone of the Irish armies from the late 1200s through the early 1600s. They were drawn from the best fighters in the Hebrides, mostly MacDonalds but also including the MacRorys, MacSwineys (or MacSweeneys), MacSheehys, MacDowells, and MacCabes. The word galloglaich means "foreign young warrior", and refers not only to the fact that they were from outside Ireland, but that they were of mixed Scottish-Viking stock, the result of many centuries of Viking raids on the Western Isles and Scotland's western coast.
During this time period, the Anglo-Normans (the "English" or, to us Scots, the "Sassenachs") were constantly invading Ireland, trying to take it over as they had Britain, and the Irish were having a hard time fighting them off. The English had many heavily armored, mounted knights; their charge, with lances couched, could usually break up the lightly armored Irish troops. They were also better equipped for, and more experienced with, long campaigns and large set-piece battles, where the Irish were more used to short, small-scale clan conflicts.
The Scots had experience in dealing with the mounted English knights, and the heavily armed and armored galloglaich put that experience to good use, which is why they were so valuable to the Irish. While the average Irish warrior wore only padded or leather armor, the galloglaich were well-armored with a hauberk (mail coat) and helmet. Their favored weapon was a large axe, about six feet long, variously described by foreign observers as a halberd or bardiche, but generally what we now call a sparth axe; it had a long, narrow, curved blade about 18" long, attached by its center and bottom to the pole. Other designs have also been illustrated, of course, but it was the sparth axe for which they were famous. Otherwise, they carried a sgian (knife, not unlike a ballock dagger or dirk), and as time went on they adopted various Irish-styled swords, some as large as claymores. With their axes, they could break a knight's lance, or bring down rider and horse. They were noted for their courage and fierceness in battle; they were placed in the van (lead, front and center) of the Irish armies, with the lighter armed Irish footmen and cavalry guarding their flanks. In typical Celtic fashion, they would close quickly with their opponents in a ferocious and violent attack; they would either win quickly or die in the attempt. The English quickly learned to fear the galloglaich.
The galloglaich were well-paid for their efforts. In a society that valued cattle as wealth, they received 3 cattle per quarter-year, as well as all the grain and butter they needed. A consapal (captain) was paid even more, of course, and many became quite wealthy, owning large tracts of land. They were also fairly independent, and the MacDonalds had territory in the Glens of Antrim, where they were independent of both the Irish and the English. There, they maintained a continual military presence for several centuries. They got their start in 1259, when Aed O'Connor married a MacDonald princess; she was accompanied to Ireland by 160 MacDonald warriors. In addition to the battles against the English, they took part in many clan squabbles as well, sometimes on both sides. Their prominence lasted well into the 1500s, when England started another massive push into Ireland. During this time, the galloglaich were joined by more Scottish warriors, again mostly Hebridean, and called by the English "Redshanks" (a name that had been applied by the English to the Scots for quite some time, alluding to the Scots' practice of going bare-legged and barefoot). These new warriors carried claymores, and some had firearms. This signaled a change in the styles of warfare to which the galloglaich had become accustomed; they continued to do well for a time, but by the late 1500s, they had become an anachronism. Pike formations protected by musketeers could blunt their charges, and were less vulnerable that mounted knights. Cannons and musket fire could carve through their ranks before they closed for hand-to-hand combat. They enjoyed amazing success in campaigns from 1595 through 1600, but their last appearance was at the battle of Kinsdale in 1601, where they were decimated by the English in a pitched battle.
While they were an anachronism at the end, and were ultimately defeated, the galloglaich played a huge role in preserving another part of Gaelic culture against the English for several centuries longer than might have happened without them. And by distracting the English with the Irish, they probably kept them out of the Scottish Highlands for a time, allowing that culture to survive also, and keeping our heritage richer than it otherwise might have been.
REFERENCES:
  • McCain, Barry Reid, 'The Galloglaich', "The Highlander", January-February 1994, Angus J. Ray Associates, Inc. Barrington, IL, USA, 1994.
  • Newark, Tim, Celtic Warriors, Blandford Press, Poole, Dorset, GB, 1986.
  • Dunbar, John Telfer, The Costume of Scotland, B. T. Batsford Ltd, London, GB, 1981.
The Uí Néill's half contained the kingdom of Tara, and Uí Néill variably described himself as "An Rí na tUí-Néill" - king of the Uí 'Néill's or "An Rí na Teamhair" - king of Tara. The Uí Néill had been kings at Tara, but had pushed north and by conquest seized the lands that are now Tyrone and Donegal. Both halves contained many under-kings giving allegiance to either Uí Néill or The Eóghanacht depending on where their territories lay. By his death in 980 AD we find Domnall, an Uí Néill being described as "High-King of Ireland" in his obituary in the Annals of Ulster. Brehon Law recognised only a King who was "An Rí bunaidh cach cinn"- the king who makes fundamental decisions over all people as the most superior. The ruler of the Eóghanacht was such a king, and the Eóghanacht did not subscribe or submit to The Uí Néill's illusion of themselves as rulers over all of Ireland. The term Ireland or Éire came from the Greek term "Ierne". Greek traders had encountered the Érainn people in what is now called Kerry and Cork. A Phoenician trading colony was established from ancient times at Great Island, Cork (now Cóbh) by Niemheidh, and in the "Annals of the Four Masters" Great Island is called "Oileán-Ardaneimheidh"(5). Indeed the remains of a Phoenician cemetery was uncovered on Great Island. Ptolemy, an Alexandrian Greek writing in 100 AD, speaks of the Érainn as the Iverni. The Romans named Ireland - "Ivernia" or "Hibernia" again after trading contacts with the Éirainn people of Munster. From the foreigners' perceptions this island became Érainn-land, corrupted to Ireland or in Gaelige "Ériu" then finally "Éirinn" or "Érin". By the 7th century the Érainn had been eclipsed by the powerful federation of dynasties called the Eóghanachta after their founder Éóghan Caomh (gentle) or Eóghan Mór (great), eldest son of Olioll Olum, King of Munster(6). The capital of the Eóghanachta was at Cashel (Caisil) from 4th century, in the centre of their kingdom. Cashel derives from the Latin "castellum," a fortified place or castle. Warfare continued periodically between the Gaelic kings, underkings and lords in the following centuries, mostly over land title and cattle raiding.
However, during the period Europe describes as the dark ages (due to the ravages of Huns, Goths, Visigoths and the general mayhem that followed the collapse of the Roman Empire), Ireland enjoyed a time of prosperity, with advances in culture, learning and construction that is called the Golden Age. This led to Irish missionaries from the distinctive Celtic church of Byzantium tradition evangelising in Wales (Cymru), Briton (Albain), Scotland (Alba), Cornwall (Kernow), Britanny (Breizh) and as far out in Europe as Kiev by the early 12th century in modern Ukraine (by the Eóghanachta).

Σπετσιώτικο ρεσάλτο στη Μήλο




Οι Σπετσιώτες ήταν η πρώτοι νησιώτες που συμμετείχαν στον εθνικό ξεσηκωμό.
Στις 3 Απριλίου του 1821 ο Γεώργιος Πάνου και ο Παναγιώτης Μπότασης υψώνουν τη σημαία της επανάστασης στην καγκελαρία (διοικητήριο) των Σπετσών. Αμέσως μετά, μία μοίρα του πανίσχυρου στόλου του νησιού, με επικεφαλής τη Λασκαρίνα Μπούμπουλη (Μπουμπουλίνα) και τον Μανόλη Ορλόφ, απέπλευσε για το Ναύπλιο, προκειμένου να ενισχύσει τους επαναστάτες που το πολιορκούσαν. Συγχρόνως, ένας άλλος σπετσιώτικος στολίσκος κατευθύνθηκε προς τη Μονεμβασιά για να υποστηρίξει από θαλάσσης την πολιορκία της καστροπολιτείας, με την κομβική σημασία για την τύχη της επανάστασης στην Πελοπόννησο.

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

Το Άγιο Πάσχα



Η Εκκλησία θυμάται την κάθοδο του Ιησού στον Άδη.
Το πρωί τελείται ο εσπερινός του Μεγάλου Σαββάτου και λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Η ακολουθία έχει αναστάσιμο και πανηγυρικό χαρακτήρα. Είναι η λεγομένη Πρώτη Ανάσταση. Μετά την ανάγνωση της προφητείας του Ιωνά, του οποίου προτυπώνει την ταφή και την ανάσταση του Κυρίου, αντηχεί ως νικητήριος ιαχή ο ψαλμικός στίχος:
Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην
ότι συ κληρονομήσεις
εν πάσι τους έθνεσι.
και ο ιερεύς πετά στους πιστούς φύλλα δάφνης (βάγια).
Αμέσως μετά, διαβάζεται το Ευαγγέλιο, που έχει αναστάσιμο περιεχόμενο (Κατά Ματθαίον κη’ 1-20):
Σεισμός εγένετο μέγας, καθώς οι Μυροφόρες, πλησιάζουν τον Τάφο του Ιησού. Άγγελος Κυρίου αποσφραγίζει τον τάφο. Όταν οι δύο γυναίκες καταφθάνουν τον βλέπουν κενό και τον Άγγελο να τους αναγγέλλει ότι «Κύριος Ανέστη». Το χαρμόσυνο γεγονός θα πρέπει να το διαμηνύσουν στους μαθητές του. Ο Χριστός εμφανίζεται στις δύο γυναίκες. Σύναξη των 11 μαθητών και εμφάνιση του Χριστού ενώπιόν τους. Τους προτρέπει: «Πορευθέντες μαθητεύσαντες πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Η ακολουθία της Κυριακής του Πάσχα, ο όρθρος και η Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου ψάλλονται τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς Κυριακή.

Αλμανάκ Βασική Έκδοση 11 Απριλίου

 Προβάλλονται μόνο τα σημαντικότερα!
Η πλήρης έκδοση της ημερομηνίας αυτής περιλαμβάνει 99 Γεγονότα, 26 Γεννήσεις και 16 Θανάτους.
Για να δείτε την πλήρη έκδοση ή να ενεργοποιήσετε τα φίλτρα θα πρέπει πρώτα να .   Δεν είστε ακόμα μέλος; Εγγραφείτε!
μ. Χ.
1821

Οι Έλληνες σημειώνουν την πρώτη ναυτική επιτυχία τους από την έναρξη της Επανάστασης. Σπετσιώτικα πλοία αιχμαλωτίζουν τρία τουρκικά στη Μήλο.

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ ΠΑΣΧΑ ; – ΓΙΑΤΙ ΛΕΝΕ EASTER ;



Αυγά, Λαγουδάκια, Οβελίας, Κουλουράκια και Τσουρέκια!
02-ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ-1590-24γραμματα.jpg-300x225

γράφει ο Δημήτρης Σταθακόπουλος.   Δρα κοινωνιολογίας της ιστορίας και πολιτισμού (οθωμανικής περιόδου) Παντείου Πανεπιστημίου, δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω –Μουσικολόγου.
Το παρόν δεν αποτελεί θεολογική ή πίστεως αναφορά, ούτε φυσικά θέλει να «σκανδαλίσει» θρησκευτικά τον αναγνώστη. Αντιθέτως , επιθυμία θα ήταν η δια της πληροφόρησης  ( έστω και σύντομης ) , ενίσχυση της κατάνυξης και του συναισθήματος της ΑΓΑΠΗΣ που διαλαλεί η Λαμπρή ημέρας της Αναστάσεως.  Είναι μια απλή και σύντομη ιστορικο/λαογραφική προσέγγιση, στα πλαίσια των ημερών και σίγουρα «όχι» πρωτότυπη ή εξαντλητική σ’ επίπεδο στοιχείων, αφού όσα αναφέρει είναι γνωστά και ευκολοπροσβάσιμα σε όποιον θέλει να τα ψάξει. Ευελπιστεί όμως σε σύνοψη ( εφόσον διαβαστεί ), να δώσει το κίνητρο συζητήσεων γύρω από το γιορτινό τραπέζι της Κυριακής του Πάσχα και κυρίως να «βοηθήσει» τους γονείς ν’ απαντήσουν στις τυχόν απορίες των παιδιών.