Τώρα: Ετοιμασίες πολέμου από τις λαϊκές πολιτοφυλακές στην Ουκρανία.

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Καζάνι που βράζει οι ελεύθερες περιοχές της Ουκρανίας μετά τα τελευταία γεγονότα. Αυτές τις στιγμές παρατηρείται μεγάλη κινητοποίηση από τον τοπικό πληθυσμό σε πολλές πόλεις, που όπως θα δείτε στις φωτογραφίες ισοδυναμεί με προετοιμασία πολέμου. Πολίτες προσέρχονται ως εθελοντές στις πολιτοφυλακές, οδοφράγματα στήνονται και ετοιμάζεται η παλλαϊκή άμυνα στην χούντα του Κιέβου.

«Μαχαίρι» στα πάντα φέρνει το μεσοπρόθεσμο 2015-2018

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Άνευ προηγουμένου περιστολή δαπανών στο Δημόσιο προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) 2015 -2018 που θα κατατεθεί αύριο στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών.
Το Μεσοπρόθεσμο 2015-2018 προβλέπει συγκράτηση των συνταξιοδοτικών δαπανών, μείωση του λειτουργικού κόστους των νοσοκομείων, δεσμευτικά ανώτατα όρια για τις δαπάνες των ΟΤΑ, αλλά και την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου του Δημοσίου σε όλα τα Νομικά Πρόσωπα της Γενικής Κυβέρνησης.

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ… ΤΑΞΕΙΣ

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Νίκος Μπογιόπουλος

Πρώτο: Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 – 2016» (ΜΠΔΣ), που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση τέλη του 2012, περιλαμβάνονται αναλυτικοί πίνακες με τις κυβερνητικές «παρεμβάσεις» στα δημοσιονομικά. Μια από τις «παρεμβάσεις» είναι κι αυτή που καταγράφεται στη σελίδα 34 του «ΜΠΔΣ», η οποία αναφέρεται στην αύξηση της φορολόγησης των πλοίων. Τι προβλεπόταν: Μέσα στο 2013 θα εισπράττονταν από τους εφοπλιστές φόροι που θα ανέρχονταν στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Τέτοιο… ιλιγγιώδες ποσό.
Μάλιστα,αυτά τα ψίχουλα των 80 εκατ. ευρώ που «θα» έπαιρνε από τους εφοπλιστές, η κυβέρνηση είχε τότε το θράσος να τα εμφανίζει σαν απόδειξη της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με την οποία κατανέμονται «σε όλους» τα βάρη των θυσιών για τη «σωτηρία της πατρίδας»…

Ποιος είναι ο Ισπανός “Ρομπέν των Δασών” που εξαπάτησε τις τράπεζες και τα έβαλε με τον καπιταλισμό; Πώς τα κατάφερε;

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Ο Ισπανός Ενρίκ Ντουράν, είναι γνωστός και ως Ρομπέν των Δασών, ο άνθρωπος που «εξαπάτησε» τις τράπεζες για να στηρίξει εναλλακτικά κινήματα ενάντια στον καπιταλισμό.

Κατάφερε στο όνομα μίας ψεύτικής εταιρείας τηλεοπτικών παραγωγών που δημιούργησε να αποσπάσει περίπου 500.000 ευρώ από τράπεζες, δάνεια, τα οποία εξαρχής δεν είχε καμία πρόθεση να αποπληρώσει.

ΘΡΑΚΗ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΤΑΞΥ «ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ»;

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

 Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

1. Στη Θράκη τα τελευταία χρόνια απέναντι στο τουρκικό προξενείο και την επιρροή του έχει κινηθεί δραστήρια, σε βαθμό ισοσκέλισης της επιρροής, το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν, το «Έργο» (Hizmet). Η αξία των κεφαλαίων που διαχειρίζεται το Hizmet εκτιμάται στα 25 δις δολάρια. Ελέγχει μια τράπεζα (Asya Finans), ασφαλιστικές εταιρείες, νοσοκομεία και διαθέτει 1.000 περίπου ισλαμικά κολέγια ανά τον πλανήτη και 140 περίπου στις ΗΠΑ.

Γκιουλέν και Ερντογάν είχαν παράλληλη πορεία, όμως το τελευταίο διάστημα έχει υπάρξει κάθετη ρήξη, ρήξη που έχει να κάνει και με τις προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής στη περιοχή και το ρόλο της Τουρκίας. Η σύγκρουση αυτή στο εσωτερικό της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα έντονη. 

Η «Σιωπή» της Πηνελόπης Δέλτα

Απρίλης 1941. Στις 27 Απριλίου, τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα και η Πηνελόπη Δέλτα μπαίνει στη λίστα με τους «ιδανικούς αυτόχειρες». Παίρνει δηλητήριο και πέντε μέρες, στις 2 Μαΐου, αργότερα ξεψυχάει αφήνοντας ένα λιτό σημείωμα για τα παιδιά της.

«Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».

27/4/1941 : Οι μικροί Τσολάκογλου που παρέδωσαν την Αθήνα

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Ο υποστράτηγος Καβράκος ενώ παραδίδει τα «κλειδιά» της Αθήνας στον εκπρόσωπο των γερμανικών αρχών κατοχής στο καφενείο της Κηφισίας 4, λίγο μετά τις 9 το πρωί της Κυριακής 27 Απριλίου. Μοιάζει κάτι παραπάνω από ευγενικός προς τον ναζί αντισυνταγματάρχη που τα παρέλαβε.

Για τη «μαύρη Κυριακή» 27 Απριλίου 1941, την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς κατακτητές και την ύψωση του αγκυλωτού σταυρού στην Ακρόπολη έχουν δει το φως πολλές συγκλονιστικές σελίδες. Είναι γνωστές ακόμη και λεπτομέρειες για όσα διαδραματίστηκαν κατά την πρώτη πράξη της τραγωδίας στη διασταύρωση των

Λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Στο καφενείο «Λουξ» (ή «Παρθενών» όπως αποκαλείται απ΄ άλλους), όπου υπογράφτηκε το πρωτόκολλο παράδοσης.

Σύμφωνα με κείνο το δραματικό ντοκουμέντο: «Αι τοπικαί στρατιωτικαί και πολιτικαί αρχαί, αποτελούμεναι από τον στρατηγόν Καβράκον, ανώτερον στρατιωτικόν διοικητήν Αττικοβοιωτίας, τον κ. Πεζόπουλον, νομάρχην Αττικοβοιωτίας, τον κ. Αμβρόσιον Πλυτάν, δήμαρχον Αθηναίων και τον κ. Μιχ. Μανούσκον, δήμαρχον Πειραιώς, δηλούν προς τον διοικητήν των γερμανικών στρατευμάτων ότι: Αι πόλεις των Αθηνών και Πειραιώς και ανοχύρωτοι είναι και ουδεμίαν προτίθενται να αναπτύξουν αντίστασιν εις την κατοχήν. Οτι ελήφθησαν ήδη όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα προς διασφάλισιν της τάξεως εκ μέρους μας μέχρι της εισόδου των Γερμανών…».

Ο πόλεμος κατά της ελληνικής διατροφής

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

s

 Put the ελληνική φέτα down

Πέτρος Αργυρίου

Η φέτα είναι αρχαία, σύμφυτη με τον πολιτισμό μας. Είναι επίσης ένα προϊόν το οποίο με μεγάλους διασκελισμούς κατακτά τις αγορές δημιουργώντας για το μέλλον προϋποθέσεις για τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων εργασίας για την ελληνική οικονομία.
Είναι επίσης ένα είδος που το όνομα του προστατεύεται από τις κακές πρακτικές και εμπορικές επιβουλές καθώς έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης).

Με άλλα λόγια, κανένα τυροκομικό προϊόν που παράγεται εκτός Ελλάδος και με τρόπο διαφορετικό του παραδοσιακού, δεν δύναται να ονομαστεί «Φέτα».

Περίπατοι εις τας Αθήνας: Η οδός Βουλής (Εμμ. Ροΐδης)

του Νίκου Σαραντάκου

Το 1896 η Αθήνα ήταν μικρή πόλη και οι ξένοι έβρισκαν ότι δεν είχε προάστια, όπως οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες -και έτσι ήταν πράγματι, αφού π.χ. τα Πατήσια ήταν εξοχή για πικνίκ, το Παγκράτι μακρινός αραιοκατοικημένος οικισμός και στα Σεπόλια υπήρχαν περβόλια που έβγαζαν τα καλύτερα μανταρίνια. Ο Ροΐδης περιγράφει δηκτικά, αλλά με κάπως ευρωπαϊκό σήκωμα της μύτης, τη βρομιά που επικρατούσε όχι στις μακρινές λαϊκές συνοικίες αλλά 147 βήματα από την πλατεία Συντάγματος, όπου και τα Ανάκτορα: στην οδό Βουλής!
Διατηρώ την ορθογραφία όπως τη βρίσκω στα Άπαντα του Ροΐδη (τόμος 5, σελ. 147) -που έχει ήδη εκσυγχρονιστεί σε κάποιο βαθμό σε σχέση με την αρχική δημοσίευση- αλλά μονοτονίζω. Βάζω και σχόλια, με αριθμούς μέσα σε αγκύλες [x].

Καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία: η παρωδία του Καρχαρία Παπαφαταούλα

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

του Νίκου Σαραντάκου

Tο άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε χτες στα Ενθέματα της κυριακάτικης Αυγής σε μια έκτακτη συνεργασία μου. Επειδή έχει θέμα φιλολογικό θα μπορούσα να το αφήσω για την επόμενη Κυριακή, αλλά τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω σήμερα. Με την ευκαιρία της εδώ δημοσίευσης προσθέτω μερικά πράγματα που δεν χώρεσαν στο έντυπο άρθρο (που έχει, αναπόφευκτα, περιορισμό λέξεων, ενώ στο Διαδίκτυο μπορούμε να φλυαρούμε όσο τραβάει η καρδιά μας αφού τα ηλεδάση του Καναδά εξαντλούνται πολύ δυσκολότερα). Tο πορτρέτο του Παπαντωνίου, έργο του Γ. Μαυροϊδή, το πήρα από το ιστολόγιο των Ενθεμάτων.

Μια ειδική κατηγορία της σατιρικής ποίησης είναι η παρωδία, η σατιρική μίμηση του ύφους ενός ποιητή ή ενός συγκεκριμένου ποιήματός του, είτε για να επικριθεί ο ποιητής είτε, συχνότερα, για να σχολιαστεί σατιρικά η επικαιρότητα. Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, που η (έμμετρη) ποίηση είχε μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας, η Αυγή φιλοξενούσε καθημερινά ένα στιχούργημα στην πρώτη σελίδα της, το οποίο κάποτε παρωδούσε κάποιο γνωστό ποίημα, του Καβάφη, ας πούμε, ή του Βάρναλη, για να σατιρίσει γεγονότα της επικαιρότητας, π.χ. την αναχώρηση του Καραμανλή από την Ελλάδα το 1963 ή την αποστασία του 1965.

Φυσικά, η αξία της παρωδίας εξαρτάται και από το ποιητικό μέγεθος όχι μόνο του παρωδού αλλά και του παρωδούμενου. Όταν και οι δυο είναι μάστορες, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απολαυστικό και να αντέξει στο χρόνο, σε αντίθεση με τις παρωδίες της σειράς, που προορίζονται να ξεχαστούν. Μια τέτοια παρωδία θα παρουσιάσω σήμερα — θα δούμε πώς παρώδησε ο Κώστας Βάρναλης την «Προσευχή του ταπεινού» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Το παρωδούμενο ποίημα παραμένει και σήμερα γνωστό, αλλά στην εποχή του είχε κάνει πάταγο. Πράγματι, το εκδοτικό γεγονός των Χριστουγέννων του 1931 ήταν η κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής Θεία δώρα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Το βιβλίο δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές από τον Τύπο, επαινέθηκε δημόσια από πολιτικούς αρχηγούς όπως ο Αλέξ. Παπαναστασίου ή ο Γ. Καφαντάρης, αλλά είχε και εμπορική επιτυχία (όχι πάντοτε αυθόρμητη: γράφτηκε ότι η Εθνική Τράπεζα αγόρασε 2.000 αντίτυπα!) Αμέσως ξεχώρισε ένα ποίημα, «Η προσευχή του ταπεινού». Όχι άδικα:

Η προσευχή του ταπεινού

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ ’ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν’ αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω…
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

Ωστόσο, αν και άξιος λογοτέχνης, ο Παπαντωνίου είχε ταυτιστεί απόλυτα με τα βενιζελικά κόμματα που νέμονταν την εξουσία τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και είχε ωφεληθεί πολλαπλά από αυτό, έχοντας διοριστεί κατ’ επανάληψη νομάρχης, από το 1919 διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης (όχι εντελώς αταίριαστα: είχε σπουδάσει ζωγραφική και έγραφε τεχνοκριτικά άρθρα) και αργότερα καλλιτεχνικός σύμβουλος της Εκδοτικής Τράπεζας (που αργότερα εξελίχθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος) με παχυλούς μισθούς.

Σε συνδυασμό με την κάθε άλλο παρά ταπεινή υποδοχή του ποιήματος, οι στίχοι της «Προσευχής» ηχούσαν σχεδόν σαν πρόκληση — ή τουλάχιστον σαν πρόσκληση για παρωδία, στην οποία ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο ο Κώστας Βάρναλης, ο οποίος είχε απολυθεί από καθηγητής εξαιτίας της συμμετοχής του στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, στο λεγόμενο σκάνδαλο των Μαρασλειακών. Ο Βάρναλης λοιπόν, δημοσίευσε την εξής αριστοτεχνική (και δηλητηριώδη) παρωδία:

 Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ

Κύριε, σαν ήρθε η βραδιά και μάτι δε μας βλέπει
βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη.
Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία
καμιά ψυχή δεν έβλαψα, εξόν απ’ τα ταμεία.

 Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Που να μη την εβούτηξα θέση σπουδαία δε μένει.
Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει
κι από Γραικύλους και Γκρεκούς το σύμπαν έχω εισπράξει

Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα
όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα).
Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος
κι όλων εγώ των Αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.

Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
(Αφού το Κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκιά πατρίδα).
Σ’ ευχαριστώ, που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει
τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.

Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν.
Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν.
(Σιγά στ’ αφτί του θεού)

Με τρόπο της ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα
τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα».

                                                            Καρχαρίας Παπαφαταούλας

(Από τα «Ηλίθια δώρα»)

Κάποιες επεξηγήσεις χρειάζονται. Η αναφορά σε «Γκρεκούς» είναι λογοπαίγνιο με τον Γκρέκο· ως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, ο Παπαντωνίου είχε πρόσφατα ταξιδέψει στη Γερμανία για να αγοράσει σε πλειστηριασμό τον πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου «Η συναυλία των αγγέλων» για λογαριασμό της Πινακοθήκης. Τα «πενήντα χιλιάρικα» είναι το έπαθλο που είχε προκηρύξει η Ακαδημία Αθηνών για το καλύτερο ποιητικό έργο της χρονιάς, που σύμφωνα με τις φήμες προοριζόταν για τον Παπαντωνίου.

Η παρωδία δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, το ανεπίσημο λογοτεχνικό όργανο του ΚΚΕ, στο τεύχος του Φεβρουαρίου 1932. Σαν δείγμα παρωδίας, το βρίσκω έξοχο: επαναλαμβάνει ελαφρά παραλλαγμένους αρκετούς στίχους του υποδείγματός του, αντιστρέφοντας μαστόρικα το νόημα για να το αντιστοιχίσει στον βίο και την πολιτεία του ποιητή του. Η υπογραφή στάζει βιτριόλι: τα «Θεία» δώρα παραφράζονται σε «Ηλίθια», ο γλυκός Ζαχαρίας σε αδηφάγο Καρχαρία και ο Παπαντωνίου σε Παπαφαταούλα. Όχι τυχαία, στο ίδιο τεύχος του περιοδικού υπήρχε κι ένα τσουχτερό σχόλιο για την υπερπροβολή του βιβλίου του Παπαντωνίου, τη μαζική αγορά αντιτύπων από την Εθνική Τράπεζα κτλ.

Οι περισσότεροι παροικούντες τη λογοτεχνική πιάτσα της προπολεμικής Αθήνας σίγουρα θα ήξεραν ή θα μάντεψαν τον δημιουργό της παρωδίας, η οποία απέκτησε ευρύτερο ακροατήριο λίγο αργότερα, αφού αναδημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα Ελεύθερος Άνθρωπος, του Δημ. Πουρνάρα, που έκανε δριμεία κριτική στην κυβέρνηση Βενιζέλου από αριστερές θέσεις, χωρίς όμως να ταυτίζεται με το ΚΚΕ, με το οποίο βρισκόταν επίσης σε αντιπαράθεση.

Ο Βάρναλης ήταν φίλος με τον Πουρνάρα και αργότερα συνεργάστηκε με τα έντυπά του, πρώτα τον Ελεύθερο Άνθρωπο το 1934 (όπου δημοσίευσε τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του από την ΕΣΣΔ, τις οποίες σκοπεύω να εκδώσω στο τέλος του χρόνου) και μετά στον Ανεξάρτητο. Μόνο όταν, στις αρχές του 1936, το ΚΚΕ ήρθε σε οξύτατη σύγκρουση με την εφημερίδα Ανεξάρτητος και με τον Πουρνάρα προσωπικά, έπαψε κι ο Βάρναλης τη συνεργασία του.

Στο φύλλο του Ελεύθερου Ανθρώπου της 13.3.1932, με τον τίτλο «Η μεταμφίεσις ενός ποιητού» και τον επίτιτλο «Αποκριάτικη σάτιρα», δημοσιεύτηκε η ίδια παρωδία, με εκτενή εισαγωγή στην οποία δικαιολογείται η επίθεση εξαιτίας του «μοχθηρού χαρακτήρα» του Παπαντωνίου και της πολυθεσίας του, ενώ για τον παρωδό αναφέρεται υπαινικτικά ότι είναι «έτερος διακεκριμένος ποιητής — αποφεύγομεν ημείς τα ονόματα». Το κείμενο είναι πανομοιότυπο με τη δημοσίευση στους Νέους Πρωτοπόρους, με μόνη διαφορά ότι τώρα το υπογράφει ο Καρχαρίας Φαγαντωνίου.

Απ’ όσο ξέρω, ο πρώτος που απέδωσε ρητά την πατρότητα της παρωδίας στον Βάρναλη ήταν ο ο Μ.Μ. Παπαϊωάννου, που τη δημοσίευσε στο τεύχος αρ. 2 του περιοδικού Πολιτιστική (1984), στο άρθρο του «Θέματα από το έργο του Βάρναλη», το οποίο περιλήφθηκε αργότερα στο βιβλίο του Κώστας Βάρναλης – Μελέτες. Ο Παπαϊωάννου δεν θυμόταν το περιοδικό της πρώτης δημοσίευσης, ούτε το ψευδώνυμο (την ανεύρεση την οφείλουμε στον ιστορικό Γιώργο Πετρόπουλο), αλλά ίσως είχε πρόσβαση σε μεταγενέστερο χειρόγραφό της αφού το κείμενο που δίνει έχει μικρές αλλαγές σε σχέση με την πρώτη δημοσίευση.

Συγκεκριμένα, στον στίχο 4, ο Παπαϊωάννου δίνει “μονάχα τα ταμεία”, ενώ στον στίχο 6 δίνει “θέση καμιά δε μένει”. Επίσης, στον στίχο 8 “έχω αρπάξει”, ενώ από την εκδοχή του Παπαϊωάννου λείπει η “σκηνική οδηγία” μετά τον στίχο 18. Υπάρχουν και μικροδιαφορές στη στίξη ή με παράλληλους τύπους λέξεων. Οι αλλαγές που σημείωσα μάλλον βελτιώνουν το κείμενο και δεν αποκλείω ο Παπαϊωάννου να είχε χειρόγραφο του Βάρναλη -που πάντως δεν το βρήκα στο αρχείο του στο ΕΛΙΑ (που δεν είναι πλήρες) μια φορά που είχα κοιτάξει.

Παρόλο που σήμερα έχουν ξεχαστεί οι λεπτομέρειες από τις αντιπαραθέσεις της εποχής, και οι δυο ποιητές έχουν πάρει ο καθένας τη θέση του στην ιστορία της λογοτεχνίας μας, νομίζω ότι η παρωδία του Βάρναλη διατηρεί την αξία της σαν σάτιρα όχι ειδικά του Παπαντωνίου, αλλά του κάθε κρατικοδίαιτου διανοούμενου — αν και οι περισσότεροι σημερινοί ως λογοτεχνικά μεγέθη μάλλον ωχριούν μπροστά στον Παπαντωνίου.

Υστερόγραφο:

Η Προσευχή του ταπεινού παρωδήθηκε κι άλλες φορές. Τις ίδιες μέρες με την παρωδία του Βάρναλη, δημοσιεύτηκε στον “Φανό των Συντακτών”, την εφημερίδα που έβγαινε μία φορά το χρόνο με την ευκαιρία του αποκριάτικου χορού των δημοσιογράφων, μια παρωδία με τίτλο “Η προσευχή της ταπεινής” -η οποία δεν ήταν άλλη από την “κακούργα πεθερά” της πολύκροτης δολοφονίας Αθανασόπουλου, την Κάστρου.
“Κύριε σαν ήλθεν η βραδιά θα κάνω το σταυρό μου
άλλον γαμπρό δεν έσφαξα, μονάχα τον δικό μου”.
(όπως το βλέπω, κάποτε θα γράψουμε και για την υπόθεση αυτή).

Όμως, για το ίδιο θέμα έχει γράψει ποίημα και ο παππούς μου, ο Άχθος Αρούρης, σε ένα ποίημα που δεν μπορώ να το πω παρωδία (ο όρος ‘παρωδία’ έχει πάντα τη διάσταση της σάτιρας, αν όχι και του χλευασμού), αλλά ούτε και παράφραση, αφού κρατάει μόνο τον τίτλο από το ποίημα του Παπαντωνίου και το κοινό θέμα, αλλά δεν παραφράζει στίχους. Δεν έχει μεγάλη σημασία πώς θα το πούμε, και επειδή νομίζω ότι έχει αυτοτελή αξία, το παραθέτω πάλι, παρόλο που το έχω ήδη παρουσιάσει εδώ, τότε που το ιστολόγιο είχε μόλις κλείσει τον πρώτο μήνα της ζωής του.

Η προσευχή του ταπεινού
Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου
έτσι που εύσπλαχνα ελεείς κάθε πιστό σου.
Δεν είμαι τάχατες κι εγώ εικόνα και ομοίωση
του πάνσεπτου προσώπου σου με την κατάσπρη γενειάδα
και με το δίκιο μου, υποθέτω, σου ζητώ
μια κάποια λογικήν αποζημίωση
έτσι που στάθηκα πιστός μες στων δακρύων την κοιλάδα.
Ουράνιες δε ζητώ χαρές, αλλά στον κόσμο τον απτό
ζητώ να βρουν οι κόποι μου δικαίωση.
Τι να την κάνω τη διαβεβαίωση
μιανής ανέφελης ζωής στου Παραδείσου τη χλιδή,
αφού τη σήμερον πεινώ και χαραμίζω τη ζωή μου
σε μιας ανέκφραστης μιζέριας το μαράζι;
Θεούλη μου σε βεβαιώ δεν με πειράζει
την κουρασμένη αν πάρει ο διάβολος ψυχή μου
αρκεί το μαύρο μάτι μου χαρούμενο να δει
δυο τρεις αυγούλες ροδαλές, ήλιο και φως αληθινό
και τη χαρά να τη χαρεί κάτω απ’ τον γήινο ουρανό.
Τα περισσά εκ του πονηρού εστίν, καθώς το λες.

Οιλέξειςέχουντηδικήτουςιστορία.blog

Ο ριψοκίνδυνος κύριος Καμπέρος

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

του Νίκου Σαραντάκου

Ένας ωραίος τρόπος για να κερδίσεις την υστεροφημία είναι να γίνει το όνομά σου λέξη· πάρα πολλές λέξεις του λεξιλογίου μας προέρχονται από κύρια ονόματα, ονόματα προσώπων ή λαών ή τοπωνύμια. Το θέμα είναι τεράστιο, αξίζει ιδιαίτερο άρθρο (έχω γράψει) αλλά ακόμα και βιβλίο μπορεί να γραφτεί (έχουν γραφτεί πολλά) για όλες τις λέξεις που προήλθαν από κύρια ονόματα. Θα το συζητήσουμε κάποια φορά, όχι όμως τώρα.

Η Ευρώπη ορντινάντσα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας.

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Οι ΗΠΑ χωρίς την Ευρώπη θα ήταν μια ανίσχυρη δύναμη κάπου μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού. Η δύναμή της γεωπολιτικά, είναι τα ευρωπαϊκά εδάφη και οι ευρωπαϊκοί λαοί. Ολόκληρο το ΝΑΤΟ είναι σχεδόν ευρωπαϊκό.
Αυτή τη στιγμή γίνεται παντού στον κόσμο, μια σύγκρουση για την ηγεσία της παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ουκρανία. Στην ουσία έχουμε μια αμερικανική οικονομική ελίτ η οποία θέλει οπωσδήποτε να ηγηθεί της παγκόσμιας αγοράς. Μαζί με τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ συγκροτούν τη διεθνή οικονομική ελίτ η οποία έχει καταργήσει στην ουσία τις εθνικές κυριαρχίες των κρατών και περισσότερο των ασθενέστερων εξ αυτών. 

Ο τελευταίος του Κάϊσλινγκεν

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

“Η Αθήνα σιγά σιγά ξεμάκρυνε. Ρούφηξα όσο περισσότερες από τις εικόνες της μπορούσα ώσπου οι Γερμανοί έκλεισαν τις πόρτες. Το βαγόνι σκοτείνιασε μεμιάς, ο αέρας λιγόστεψε και η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική. Μη έχοντας τι να κάνω, έπεσα για ύπνο. Χάθηκα σ’ ένα θλιμμένο όνειρο. Παρακολουθούσα αιωρούμενος στο ταβάνι τη στιγμή που η είδηση της αναχώρησής μου για τα τάγματα εργασίας της Γερμανίας έφτανε στο σπίτι μου….”.

Η αδιαφορία των εφοπλιστών

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Ολοι οι Ελληνες υποχρεώθηκαν στην καταβολή έκτακτης εισφοράς για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Ολοι, πλην των εφοπλιστών(!), εκ των μεγιστάνων δηλαδή της οικονομικής ζωής της χώρας. Οι ίδιοι οι εφοπλιστές, μάλιστα ηχηρά ονόματα της εφοπλιστικής κοινότητας, δυσανασχέτησαν όταν έμαθαν ότι είναι αναγκαστική η συνεισφορά τους. Αντέδρασαν μάλιστα σφοδρά επικαλούμενοι το προστατευόμενο από το Σύνταγμα φορολογικό καθεστώς της ναυτιλίας.

Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Δημήτριος Καμπέρος, ένας “κουζουλός” που έγραψε ιστορία! (MIΚΡΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΡΘΡΩΝ)

28/04/2014 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Συνεχίζουμε την έρευνά μας πάνω στους αγνώστους, στο ευρύ κοινό, Έλληνες ήρωες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από κάθε σελίδα της μακραίωνης ιστορίας μας θυμίζοντάς μας πως πάντα και παντού θα υπάρχουν άνθρωποι ακέραιοι που θα στέκονται στο ύψος των εκάστοτε περιστάσεων, «αμόλυντοι» από κάθε είδους προπαγάνδα και θα τολμούν την υπέρβαση για χάρη του κοινού καλού…
Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε σε μία ακόμη μεγάλη προσωπικότητα, που γέννησε η Ελλάδα, έναν λεοντόκαρδο άνθρωπο με ατσαλένια θέληση και μαχητικότητα.

Ο λόγος για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο, τον «τρελό» Έλληνα Αεροπόρο! Τον πρώτο Έλληνα Αεροπόρο, ο
οποίος με δίμηνη μόλις εκπαίδευση, τόλμησε όχι μόνο να πετάξει αλλά να πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους!
Συγκεκριμένα, στις 5 Οκτωβρίου του 1912, πραγματοποίησε την πρώτη αναγνωριστική αποστολή… Αυτή η ημέρα ήταν και η αρχή ενός τεράστιου αγώνα που έδωσε ο Υπολοχαγός Καμπέρος μέχρι το τέλος της ζωής του. Γιατί έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία μας. Ήταν να μην γίνει η αρχή… Άπαξ και γινόταν δεν μας συγκρατούσε τίποτα και κανείς…
Έτσι και ο Καμπέρος δεν έμεινε εκεί. Στις 30 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς πραγματοποιεί πτήση με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» και σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ! Να σημειωθεί ότι τα εν λόγω αεροσκάφη, τύπου Farman, ήταν άκρως επικίνδυνα για τον πιλότο που τα οδηγούσε, καθώς δεν τους προσέφεραν καμία απολύτως κάλυψη αλλά αντιθέτως τους άφηναν εντελώς εκτεθειμένους.
Αργότερα, κατά την συμμετοχή του στους Βαλκανικούς Πολέμους, διέλυσε τα τουρκικά στρατεύματα, αναδεικνύοντας την ελληνική πολεμική αεροπορία σε υπολογίσιμη δύναμη παγκοσμίως.
Ο Καμπέρος συνέχισε να μάχεται και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από όπου βγήκε επίσης άθικτος, έχοντας πρώτα δώσει σπουδαίες μάχες στον αέρα.

Το απαράμιλλο θάρρος του και η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά του στον αέρα του χάρισαν το παρανόμι «Τρελλοκαμπέρος», το οποίο έχει μείνει στον καθημερινό μας λόγο, ως συνώνυμο της περιφρόνησης του κινδύνου, μέχρι σήμερα.
Δεν δείλιαζε μπρος στον κίνδυνο αλλά αντιθέτως τον επιδίωκε. Βλέπετε, διέθετε και αυτός με την σειρά του εκείνη την ιδιαίτερη τρέλλα που χαρακτήριζε ανέκαθεν τους Έλληνες και τους τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο Τρελλοκαμπέρος, έχοντας συμμετέχει επιτυχώς σε δύο από τους μεγαλύτερους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας, ανέλαβε έπειτα αρχηγός και εκπαιδευτής στην σχολή πιλότων.
Στο τέλος, όμως, ο μεγάλος αυτός αγωνιστής έμεινε στο περιθώριο από το ελληνικό κράτος (τι πρωτότυπο!) και πέθανε από την πείνα την περίοδο της γερμανικής κατοχής το 1942…
Η Αντιγόνη Καμπέρου του αφιέρωσε του ακόλουθο ποίημα:
«Ωκεανός τρικυμισμένος που πετρώθηκε
σε μι’ αχανή, σκληρή πολιορκία βράχων
και συ πάνω στους βράχους να πηδάς ολόμονος
αγρίμι να περπατάς, να φεύγεις και να βλέπεις.
Έρημος απέναντι τριγύρω να σε ζώνη πετροθάλασσα.
Μα πέτρινη ερημιά! Απροσδιόριστα να ζώνη
πετροθάλασσα! Και να ρωτάς πώς βρέθηκες;
Από την πάλη των καιρών κατατρεγμένος
συ που δεν κρύφτηκες στο σπήλαιο των φόβων σου
μα παλληκάρι πάλεψες στον στρόβιλο των θυελλών, ώσπου
σε κούρσεψ’ η κακία που σ’ έφερε στην πέτρινη εξορία σου».
«Ἀεὶ ὑψικρατεῖν»! Πάντα έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό και τα πόδια στέρεα στην γη, οι Έλληνες δεν υπολογίζουν κανένα ίδιον όφελος μπρος στον κίνδυνο, πάνε κόντρα στις πιθανότητες και στο τέλος νικούν. Ή ακόμα και αν δεν νικήσουν, αφήνουν την θυσία τους παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Ένα μικρό σπίρτο, το οποίο όμως, θα δώσει φως στο αχανές έρεβος.
ΠΥΓΜΗ.gr
=================================================================
 

Ο ριψοκίνδυνος κύριος Καμπέρος

Αναρτήθηκε από τον/την sarant στο 18 Μαΐου, 2010

 

 

 

 

 

 

2 Votes

Ένας ωραίος τρόπος για να κερδίσεις την υστεροφημία είναι να γίνει το όνομά σου λέξη· πάρα πολλές λέξεις του λεξιλογίου μας προέρχονται από κύρια ονόματα, ονόματα προσώπων ή λαών ή τοπωνύμια. Το θέμα είναι τεράστιο, αξίζει ιδιαίτερο άρθρο (έχω γράψει) αλλά ακόμα και βιβλίο μπορεί να γραφτεί (έχουν γραφτεί πολλά) για όλες τις λέξεις που προήλθαν από κύρια ονόματα. Θα το συζητήσουμε κάποια φορά, όχι όμως τώρα.
Τώρα θα πούμε για τον ριψοκίνδυνο κύριο Καμπέρο, που κέρδισε πιθανότατα την υστεροφημία χωρίς να το θέλει. Αφορμή παίρνω από ένα πρόσφατο άρθρο του Θ. Μωυσιάδη στο ιστολόγιο Linguarium, με τίτλο Δυσετυμολόγητες λέξεις προερχόμενες από κύρια ονόματα, όπου ο Θ.Μ. εξετάζει κάποιες (πολύ γοητευτικές) περιπτώσεις με δύσκολες ετυμολογίες από κύρια ονόματα. Η πρώτη απ’ αυτές, είναι το επίθετο «τρελοκαμπέρω», η απερίσκεπτη γυναίκα που δεν σκέφτεται λογικά. Όπως λέει ο Μωυσιάδης, η τρέχουσα εξήγηση από το τουρκικό kamber (αχώριστος σύντροφος) δεν ικανοποιεί. Κι έτσι (αντιγράφω): Πυρήνας τής λέξεως είναι ένα λησμονημένο κύριο όνομα, το οποίο θα μας ερχόταν ευθύς στον νου αν ήμαστε κάπως εξοικειωμένοι με την ιστορία τής ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Στις 13 Μαΐου 1912 πραγματοποίησε την πρώτη πτήση στην Ελλάδα ένας υπολοχαγός που μετεκπαιδεύτηκε ως πιλότος στη Γαλλία. Λεγόταν Δημήτριος Καμπέρος. Ανέλαβε πλήθος αποστολών κατοπτεύσεως των τουρκικών στρατευμάτων στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και μετασκεύασε το αεροπλάνο του, τύπου Henri Farman, σε υδροπλάνο, επιτυγχάνοντας την ανώτατη για την εποχή επίδοση: 110 χλμ./ώρα. Οι πηγές δείχνουν ότι διεκπεραίωσε ριψοκίνδυνες αποστολές, πραγματοποίησε πολλές παρακινδυνευμένες πτήσεις και ενέργειες παράτολμες για τα μέσα τής εποχής.
Πώς πιστεύετε ότι τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοί του; Φυσικά, τρελοκαμπέρο!


Όμως, η λ. βαθμηδόν έχασε το αρχικό σημασιολογικό της δίκτυο, που τη συνέδεε με τα πραγματικά περιστατικά. Η κλητική επανερμηνεύθηκε σαν ονομαστική θηλυκού και έγινε η τρελοκαμπέρω. Σε αυτό συνέβαλε η παρουσία τέτοιων κακόσημων θηλυκών στη γλώσσα, π.χ. τρελέγκω, ρεζίλω, χοντρέλω, κακίστρω, σουρτούκω (ΑΛΝΕ).
Την ίδια θεωρία την είχαμε συζητήσει πέρσι τέτοιον καιρό στη Λεξιλογία, το φόρουμ των μερακλήδων μεταφραστών, όπου ο αγαπητός Ζάζουλας έδωσε ένα ωραίο πορτρέτο του Καμπέρου, ενώ την έχω δει και παλιότερα σε διάφορα έντυπα.
Λοιπόν, ο Δημήτριος Καμπέρος (1883-1942) ήταν πράγματι παράτολμος άνθρωπος. Από πειραιώτικη οικογένεια υδραϊκής καταγωγής, ήταν ένας από τους έξι πρώτους Έλληνες αεροπόρους· διακρινόταν για τους επικίνδυνους ελιγμούς του και ίσως για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του, αφού ακόμα και στην παρθενική επίδειξη τον Μάιο του 1912 δεν δίστασε να κάνει επεισόδιο μπροστά στον πρωθυπουργό Βενιζέλο επειδή άλλος αεροπόρος, ο Αργυρόπουλος, τον είχε παρενοχλήσει στην πτήση και δεν τον άφησε να κάνει τους ελιγμούς που ήθελε. Ο Καμπέρος πολέμησε στους βαλκανικούς, ύστερα μετατάχθηκε στην Αεροπορία, αργότερα έγινε υποδιοικητής και διοικητής της Σχολής Ικάρων. Όλον αυτό τον καιρό εξακολουθούσε τις παράτολμες επιδείξεις, μέχρι και σε μεγάλη σχετικά ηλικία. Τον Ιούλιο του 1934, λίγο πριν αποχωρήσει από την ενεργό δράση, έκανε μια αξέχαστη «αντεπίδειξη», με αεροπλάνο Ε9 Αβρό των 180 ίππων, ως απάντηση στην επίδειξη που είχαν πραγματοποιήσει, με περίτεχνες ακροβασίες, Άγγλοι αεροπόροι. Από το ρεπορτάζ της εποχής: Μεταξύ των άλλων ο κ. Καμπέρος έκαμεν επανειλημμένως κατακορύφως το σχήμα οκτώ, ανόρθωσιν και ανάποδο λούπινγκ, λούπινγκ με βραδείαν περιστροφήν και σπινάρισμα καθώς και πτήσιν ανάστροφον. Η εφημερίδα σημειώνει ότι τέτοιους ελιγμούς μόνο ο Γάλλος Ντετρουαγιέ είχε κατορθώσει, αλλά με πολύ ισχυρότερο αεροπλάνο (των 500 ίππων).
Ο Καμπέρος αρθρογραφούσε συχνά στις εφημερίδες. Για παράδειγμα, βρήκα άρθρο του των αρχών της δεκαετίας του 1930 που θα το λέγαμε προφητικό, αφού υποστηρίζει ότι η αεροπορία δεν θα είναι πια βοηθητικό όπλο στους επόμενους πολέμους. Επίσης είχε ταχθεί με ιδιαίτερη επιμονή εναντίον του τρένου Πειραιώς-Περάματος, κάνοντας τον αρμόδιο υπουργό να παρατηρήσει ότι ο ίδιος δεν θα ήταν τόσο κατηγορηματικός για αεροπορικά θέματα.
Ο Καμπέρος πέθανε στην Κατοχή, ίσως όμως όχι από ασιτία, όπως γράφει η Βικιπαίδεια, αλλά από ασφυξία λόγω διαρροής φωταερίου στο σπίτι του ενώ κοιμόταν, όπως αφηγείται η μικρανιψιά του Αντιγόνη Καμπέρου σε αφιέρωμα της εφημερίδας «Τα Νέα» (6.12.1999). Στο άρθρο αυτό προβάλλεται με βεβαιότητα η άποψη ότι η λέξη τρελοκαμπέρω προήλθε από τον Καμπέρο, τον τρελοκαμπέρο.
Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Καμπέρος απέκτησε φήμη από την αρχή. Για παράδειγμα, όταν ο Σουρής γράφει στον Ρωμηό για την επίδειξη του Μαΐου 1912, αναφέρεται ονομαστικά΄μόνο στον Καμπέρο:
Την αεροπορίαν δοξάζω και γεραίρω
βαρδάτε και θα πάω ψηλά με τον Καμπέρο
κι εξ ύψους θ’ ανυμνήσω την συλλογήν εράνων
υπέρ αεροπλάνων
Στην επίδειξη αυτή φαίνεται πως ο Καμπέρος είχε πετάξει κουφέτα στο κοινό κατά τη διάρκεια του ελιγμού, διότι ο Σουρής βάζει τον Φασουλή να λέει παρακάτω:
κανένας από κάτω μη στέκει κεχηνώς
κι εγώ για τον Καμπέρο κουφέτα δεν θα ρίξω.
Και στο επόμενο φύλλο:
Την δόξαν ας αφήσωμεν θριάμβων εφημέρων
εις ύψος ας τρυφήσωμεν μαζί με τον Καμπέρον.
Το όνομα έδινε άλλωστε εύκολες ρίμες:
Ας γενεί καθείς Καμπέρος
κι ας αφήσωμεν εγκαίρως
κάθε δράσιν επιγείαν.
Και στα επόμενα χρόνια, το όνομα του Καμπέρου δεν έπαψε να ακούγεται, όπως είπαμε. Δεν έχω βρει κανένα γραπτό κείμενο της εποχής που να λέει ότι τον αποκαλούσαν «τρελοκαμπέρο», αν και το θεωρώ πιθανό να υπάρχει. Αλλά για να γεννηθεί η λέξη «τρελοκαμπέρω» πρέπει να γίνουν κι άλλα βήματα. Πρέπει, πρώτα, να υπάρχει το παρατσούκλι «τρελοκαμπέρος», το οποίο μετά πρέπει να ειπωθεί και για άλλους, όχι μόνο για τον Καμπέρο. Δεν έχω βρει καμιά ένδειξη ότι είχε χρησιμοποιηθεί έτσι, αλλά δεν αποκλείω να υπάρχει.
Δυστυχώς στη γλώσσα μας τα «ληξιαρχεία των λέξεων», όπως είπα και στην ομιλία μου στον Ιανό, δεν λειτουργούν πολύ καλά κι έτσι δεν ξέρουμε πότε μπήκε στην ελληνική γλώσσα η λέξη «τρελοκαμπέρω». Εμφανίζεται στα νεότερα λεξικά μας (ΛΚΝ, Μπαμπινιώτη), ενώ φυσικά απουσιάζει από τον Δημητράκο. Βέβαια, επειδή δεν είναι και πολύ κομιλφώ λέξη, επόμενο είναι να μην πολυεμφανίζεται στα σώματα κειμένων. Από τις μετρημένες στα δάχτυλα ανευρέσεις της, οι παλιότερες που έχω βρει είναι από το 1960, σε τίτλο ιστορίας του Οικογενειακού Θησαυρού (Σούζη η τρελοκαμπέρω), αλλά και σε αναμνήσεις της Ελένης Χαλκούση για τον Λογοθετίδη. Η Χαλκούση μας λέει ότι όταν έκανε μια παλαβομάρα σε μια παράσταση, ο Λογοθετίδης την αποκάλεσε «τρελοκαμπέρω», περιστατικό που έγινε μέσα στην Κατοχή, οπότε αν η Χαλκούση θυμάται καλά αυτή είναι η παλιότερη καταγραμμένη ανεύρεση της λέξης.
Μήπως είναι άλλος Καμπέρος;
Ο ίδιος ο Δημήτρης Καμπέρος δεν έκανε οικογένεια, αλλά οι Καμπέροι όπως είπαμε είναι πειραιώτικο σόι υδραϊκής καταγωγής, και έχουν υπάρξει κι άλλοι Καμπέροι που άφησαν όνομα. Ένας από αυτούς είναι ο Νότης Καμπέρος, αδελφός μάλλον του Δημήτρη, που ήταν ανώτατος αξιωματικός του Ναυτικού, αλλά θα μείνει στην ιστορία επειδή είναι συνιδρυτής του Ολυμπιακού και μάλιστα ο… νονός του, δηλαδή αυτός που πρότεινε να ονομαστεί έτσι. Στη συζήτηση στη Λεξιλογία, αναφέρθηκε ότι και αυτόν τον φώναζαν τρελοκαμπέρο, αλλά ίσως πρόκειται για μπέρδεμα των δύο προσώπων. Από τη Λεξιλογία πήρα και τη φωτογραφία αριστερά, που είναι παρμένη από ένα δυσεύρετο φυλλάδιο για την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που βρήκε στα συρτάρια του ο μυστηριώδης Δρ Siebenmal.
Ο Ευάγγελος Καμπέρος, της επόμενης γενιάς, ήταν γνωστός Πειραιώτης δικηγόρος, κομμουνιστής που κυνηγήθηκε, και λογοτέχνης με πολλά θεατρικά έργα και συλλογές ποιημάτων στο ενεργητικό του. Στο άρθρο των Νέων που ανέφερα πιο πάνω, του 1999, διαβάζω ότι η Αντιγόνη Καμπέρου, κόρη του Ευάγγελου, είχε σκοπό να γράψει βιβλίο για τον Δημήτρη Καμπέρο και για όλους τους υπόλοιπους, αλλά δεν ξέρω αν τελικά υλοποίησε το σχέδιό της. Διότι υπάρχει κι άλλος ένας της οικογένειας, ο Τάκης (Παναγιώτης) Καμπέρος, που ασχολιόταν με επικίνδυνα πράγματα: ήταν κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων και γύρω στο 1950 επιχείρησε να διαπλεύσει τη Μάγχη, αλλά δέχθηκε επίθεση από καρχαρίες κι έτσι για να τον σώσουν τον ανέσυραν στο πλοιάριο που τους συνόδευε, με αποτέλεσμα να μην αναγνωριστεί ο διάπλους του, πράγμα που τον έκανε, λέει η αθλητική εφημερίδα, να κλάψει σαν μικρό παιδί.
Όμως, κανείς από αυτούς τους Καμπέρους δεν έφτασε τον Δημήτρη σε φήμη. Δεν σας κρύβω ότι η μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα κατορθώματα του Δημήτρη Καμπέρου το 1912 και στις καταγραμμένες εμφανίσεις της λέξης (αρχικά δεν έβρισκα παλιότερες από το 1990) μου είχαν γεννήσει κάποιες αμφιβολίες, όμως αφενός είδαμε ότι η φήμη του Καμπέρου διάρκεσε και αφετέρου ότι η λέξη τρελοκαμπέρω πιθανότατα υπήρχε ήδη στην Κατοχή.
Βρήκα όμως και μια ακόμα ισχυρή ένδειξη. Τον Μάιο του 1964, το θέατρο Μετροπόλιταν ετοίμαζε την επιθεώρηση «Τρελοκαμπέρω» του Γ. Γιαννακόπουλου με πλειάδα εκλεκτών πρωταγωνιστών. Η επιθεώρηση ανέβηκε, αλλά με άλλο τίτλο: «Η δημοκρατία χορεύει» (θυμίζω ότι στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 είχε «νικήσει η δημοκρατία»). Γιατί έγινε η αλλαγή; Όπως διαβάζω στην εφημερίδα, η οικογένεια Καμπέρου πληροφορήθηκε τον τίτλο και «εξηγέρθη» και έκανε παραστάσεις στον θεατρώνη Τάκη Μακρίδη και τον συγγραφέα, όπου τους εξήγησε ότι το «τρελοκαμπέρω» προέρχεται από τον παράτολμο αεροπόρο Δημ. Καμπέρο, αλλά καθώς αργότερα η έννοια του ηρωισμού ξεχάστηκε και η προσωνυμία πήρε σημασία μομφής μάλλον παρά θαυμασμού, η οικογένεια δυσφορούσε για τη δημοσιότητα, πράγμα που δέχτηκαν επιχειρηματίας και συγγραφέας και άλλαξαν τον τίτλο της επιθεώρησης.
Και εδώ κλείνουν όσα είχα να πω για τον ριψοκίνδυνο κύριο Καμπέρο.