Αναλύσεις και σχόλια για Ιστορία, Εξ. πολιτική και άλλα ζητήματα
Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015
Φούνες: Ο αξέχαστος Βούβαλος του Θρύλου
“Ηταν τρομερό θέαμα να βλέπεις αυτόν τον αγαθό γίγαντα, καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Του είπα: ηρέμησε Χουάν. Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου”. Κάπως έτσι ο Ντιέγκο Μαραντόνα περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ο οποίος σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 29 ετών.
σημ.Αμετανόητου: έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά και να παίξω αρκετά παιχνίδια αντιμέτωπος με αυτόν το γίγαντα.’Ηταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος και ένας τρομερός ποδοσφαιριστής που ίσως έδειξε ελάχιστα από το τεράστιο ταλέντο του, στους επίσημους αγώνες του Ολυμπιακού.Τον θυμάμαι ακόμα σαν σήμερα να μπαίνει στα αποδυτήρια του Ρέντη με ένα μεγάλο κασετόφωνο στους ώμους χαμογελαστό και να τραγουδάει το «Φωτιά,φωτιά» της Βίσση…’Εκανε σε όλους τρομερές πλάκες.
παρόλα αυτά ο (απατεώνας) Σαμαράς έγραψε το όνομα του στη λίστα των πρωθυπουργών…
Ο ζωδιακός κύκλος του Αργύρη Ντινόπουλου…
by Sotos
Εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί και ισχύει η ψήφος στα δεκαοχτώ. Και αν έχεις γεννηθεί το 1997, δεκαοχτώ γίνεσαι το 2015, δηλαδή φέτος.
Μπορεί για τη Βίκυ Παγιατάκη να γίνεσαι δεκαοχτώ την ημέρα των γενεθλίων σου, και για το πλήρες ωροσκόπιο να μετράει η μέρα της εβδομάδας που γεννήθηκες, η ώρα και άλλες τεχνικές λεπτομέρειες. Για το κράτος όμως, αν έχεις γεννηθεί το 1997, δεκαοχτώ γίνεσαι αμέσως με την είσοδο του 2015. Δηλαδή, σύμφωνα με το νόμο, ακόμα και αν έχεις γεννηθεί στις 31 Δεκεμβρίου του 2015, επίσημα γίνεσαι δεκαοχτώ την 1η Ιανουαρίου 2015. Ό,τι ζώδιο κι αν είσαι.
Η έκλειψη των διανοούμενων…
Η ακόλουθη συνέντευξη του Εντσο Τραβέρσο δημοσιεύτηκε στον γαλλικό ιστότοπο Mediapart.
• Ο Σαρτρ έλεγε ότι «ο διανοούμενος είναι κάποιος που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν»…
Ζούμε σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από εκείνο στο οποίο ο Σαρτρ είχε επινοήσει τον ορισμό του διανοούμενου. Η έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας και το μαζικό Πανεπιστήμιο διεύρυναν τα όρια των διανοητικών κύκλων. Περισσότερα πρόσωπα μπορούν να παρεμβαίνουν ενεργά στις συζητήσεις. Στο βάθος όμως ο ρόλος του διανοούμενου δεν άλλαξε: οφείλει να ελέγχει, δηλαδή να αμφισβητεί την εξουσία, αυτός ο θεμελιώδης ρόλος παραμένει.
Ο διανοούμενος δεν οφείλει να είναι παραγωγός γνώσης ή κατανόησης;
Βέβαια, αλλά πρέπει να διακρίνουμε τον διανοούμενο από τον άνθρωπο των γραμμάτων. Ο άνθρωπος των γραμμάτων περιορίζεται στο να παράγει γνώσεις, ο διανοούμενος παρεμβαίνει στη ζωή της πολιτείας. Οι γνώσεις για τον κόσμο και την κοινωνία είναι τόσο ειδικευμένες, διαφοροποιημένες, κατακερματισμένες, ώστε σήμερα είναι δύσκολο να υιοθετήσει κανείς μια στάση εγκυκλοπαιδιστή -σαν τον Ντιντερό-, που έγκειται στο να εκφέρει έγκυρη κρίση για τα πάντα. Η προσπάθεια πρέπει να κατατείνει στην κριτική αυτονομία και στην οικουμενική προοπτική, οι οποίες πρέπει να διασωθούν. Για να γίνει διανοούμενος, ο άνθρωπος των γραμμάτων οφείλει να αξιοποιεί τη φήμη που απέκτησε χάρη στις έρευνές του, για να παρεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα. Ακολουθώντας την προτροπή του Καντ, οφείλει να ασκεί την κριτική λειτουργία και τη δημόσια χρήση του λόγου.
• Η δημόσια σφαίρα όμως είναι γεμάτη με σφετερισμένες διασημότητες!
Η πολιτιστική βιομηχανία πράγματι δεν παύει να προωθεί στο προσκήνιο ψευτοδιανοούμενους ή υποτιθέμενους ειδικούς. Ο μιντιακός διανοούμενος «κατασκευάζεται» από την πολιτιστική βιομηχανία, η οποία του εξασφαλίζει μια προβολή χάρη στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ο «ειδικός» είναι ένας πνευματικός άνθρωπος ο οποίος μπαίνει στην υπηρεσία της εξουσίας, απαρνούμενος στις περισσότερες περιπτώσεις την κριτική του αυτονομία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν αμφισβητούν τις δομές ή τις μορφές της κυριαρχίας. Ολα αυτά εγγράφονται σε ένα πλαίσιο ιδεολογικής και πολιτικής κατάπτωσης: τα κόμματα δεν έχουν πλέον ιδέες για να τις υπερασπίζονται και δεν καλούν τους διανοούμενους για να επεξεργαστούν τα προγράμματά τους (απασχολούν μόνο διαφημιστές για να τους εγγυώνται μιαν εικόνα…). Μερικές φορές αυτές οι δύο μορφές συμπίπτουν: ο «μιντιακός ειδικός» ενσαρκώνει τότε την πλήρη αντίθεση στον κλασικό διανοούμενο.
• Θεμελιώδεις συνδετικοί κρίκοι, όπως τα εργατικά κέντρα ή τα συνδικάτα, έχουν χαθεί…
Οι διανοούμενοι εξασφάλιζαν άλλοτε μια μορφή μετάδοσης της γνώσης, καθώς αποτελούσαν τους φορείς μιας κουλτούρας που την κατείχε μόνο μια ελίτ. Εκπλήρωναν επομένως μια παιδαγωγική αποστολή που περνούσε μέσα από κοινωνικές οργανώσεις, οι οποίες απέβλεπαν μεταξύ άλλων και στο μοίρασμα της γνώσης. Επειτα η κουλτούρα εκδημοκρατίστηκε, ενώ οι διανοούμενοι, στη μεγάλη τους πλειονότητα, έγιναν εργαζόμενοι σαν τους άλλους. Ορισμένοι, για να διατηρούν μια προβολή –ουσιαστικά στα μέσα μαζικής επικοινωνίας–, υιοθετούν μια αλαζονική ελιτίστικη στάση. Αλλοι φορούν το κοστούμι του γνωστού ταραξία των τηλεοπτικών συζητήσεων, αλλά πρόκειται, στις περισσότερες περιπτώσεις, για καταμερισμό ρόλων.
• Στην κλασική εποχή του ο διανοούμενος φαινόταν ικανός να μας επιτρέπει να εξηγούμε και ταυτόχρονα να μετασχηματίζουμε τον κόσμο…
Υπαινίσσεστε την ενδέκατη θέση για τον Φόιερμπαχ, στην οποία ο Μαρξ δήλωνε το 1845 ότι «οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ερμηνεύουν τον κόσμο με διάφορους τρόπους, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να τον αλλάξουμε». Ο διανοούμενος -χρησιμοποιώ αυτήν την έννοια με αναχρονισμό, επειδή δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την εποχή-, μαζί με τους καλλιτέχνες, έδινε μορφή στο συλλογικό φαντασιακό, το οποίο τότε ήταν γεμάτο ουτοπίες. Η σύνδεση ερμηνείας και μετασχηματισμού ήταν αναγκαία γι’ αυτή την προβολή στο μέλλον. Ο διανοούμενος επινοούσε τη διαλεκτική μιας τέτοιας κίνησης. Σήμερα φαίνεται να του έχει δοθεί μια άλλη λειτουργία: αντί να επινοεί το μέλλον, αφοσιώνεται στην εργασία πένθους των κοινωνιών μας. Αναπόφευκτα έχει πληγεί μετωπικά από την ανάδυση της μνήμης -μείζον γνώρισμα της εποχής μας-, η οποία εκθρονίζει την ουτοπία. Στις κατακερματισμένες ή «ρευστές» κοινωνίες μας, όπου οι ζωές έχουν εξατομικευτεί και έχουν γίνει επισφαλείς, εκείνοι που καταγγέλλουν τις καταπιέσεις και την άδικη τάξη του κόσμου δίνουν την εντύπωση φωνής βοώντος εν τη ερήμω. Ο αμφισβητίας διανοούμενος δεν βγήκε σώος και αβλαβής από την ιστορική ήττα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Η ανυποληψία του σταλινισμού και του μαοϊσμού κλονίζει την εικόνα του στρατευμένου διανοούμενου. Αυτή η αμφισβήτηση της στράτευσης έγινε στη δεκαετία του 1980, σε μιαν εποχή κατά την οποία εμφανίστηκαν –στη Γαλλία και αλλού– οι μιντιακοί ψευτοδιανοούμενοι και οι ειδικοί. Οι εορτασμοί της επετείου των διακοσίων χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης, το 1989, που ορισμένοι ξένοι παρατηρητές ορθά θεώρησαν ως πολυτελή κηδεία της, σηματοδοτούν συμβολικά αυτή τη στροφή. Τα κοινωνικά κινήματα είναι ήδη κινήματα χωρίς ηγέτες και χωρίς εμπνευστές, για καλούς λόγους (είναι περισσότερο αυτοδιευθυνόμενα και δημοκρατικά από όσο ήσαν στο παρελθόν) καθώς και για κακούς λόγους (δεν είναι φορείς ενός σχεδίου αλλαγής της κοινωνίας). Και όταν ο φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ πάει να μιλήσει στην Ελλάδα, μπορεί να γίνεται θερμά δεκτός, αλλά δεν καλύπτει αυτό το κενό. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική κατάσταση. Ο κόσμος θα επινοήσει αναμφίβολα νέες ουτοπίες και θα χρειαστεί να τις ορίσουμε ή να τους δώσουμε συστηματική μορφή. Τότε θα χρειαστούμε νέους διανοούμενους.
• Νιώθετε νοσταλγία για το παρελθόν ή δεν πρέπει ποτέ να απελπιζόμαστε;
Οι δυο τελευταίοι αιώνες υπήρξαν εποχές που σημαδεύτηκαν από ήττες, πτώσεις, οπισθοδρομήσεις, εξορία, καταπίεση, καταστολή του κριτικού λόγου. Υπήρξαν επίσης δύο αιώνες πάλης, κατακτήσεων και μεγάλων ελπίδων. Ακόμη και στις χειρότερες στιγμές ο ορίζοντας δεν σκοτείνιαζε. Ακόμη και στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, όταν όλα ήταν στο χείλος της αβύσσου, η ελπίδα μπορούσε να λάμπει. Σήμερα, σε μια κατάσταση λιγότερο τραγική, η προσδοκία φαίνεται να έχει εκλείψει: αξίζει τον κόπο να παλέψουμε γι’ αυτήν; Πολλοί είναι εκείνοι που, στην πράξη, έχουν απαντήσει αρνητικά σε αυτό το ερώτημα, ίσως χωρίς καν να το έχουν θέσει συνειδητά. Σε μια τέτοια σύγχυση, σε έναν τέτοιο αποπροσανατολισμό, χρειάζεται να κρατήσουμε ανοιχτή την προοπτική μιας κριτικής σκέψης σε σύνδεση με τα κινήματα που θα αναδυθούν, που θα είναι διαφορετικά αλλά αναπόφευκτα. Δεν πιστεύω στη διάγνωση του Φρανσουά Φιρέ, ο οποίος, στο βιβλίο του «Le passé d’ une illusion» (1995) έγραφε: «Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε στον κόσμο στον οποίο ζούμε». Ο ιστορικός Πέρι Αντερσον και μερικοί άλλοι εναντιώθηκαν σε μια τέτοια «συναινετική ηπιότητα», αρνούμενοι το υποτιθέμενο τέλος της Ιστορίας μετά την πτώση του κομμουνισμού, το οποίο αναγόρευε τον καπιταλισμό σε οικουμενική πανάκεια. […]
Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ιταλού ιστορικού Εντσο Τραβέρσο «Τι απέγιναν οι διανοούμενοι;» . Ο Εντσο Τραβέρσο είναι σήμερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του «Διά πυρός και σιδήρου» και «Οι ρίζες της ναζιστικής βίας» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2013).
Θανάσης Γιαλκέτσης
efsyn
Ο Σωκράτης για τον Θάνατο…
Ο Σωκράτης στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών
Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης
«Εκείνο που στο βάθος όλοι θέλουμε δεν είναι να κάνουμε κάτι, αλλά να είμαστε κάτι.»A.E. Taylor, Πλάτων – Ο Άνθρωπος Και Το Έργο Του
Για τον Σωκράτη η αυτοκτονία ήταν ανεπίτρεπτη. Γι’ αυτόν, o άνθρωπος είναι ιδιοκτησία του θεού, και μόνο ο θεός έχει το δικαίωμα να τον θανατώσει ή να του ζητήσει να πεθάνει. Όπως λοιπόν στην περίπτωση που ένας είλωτας αυτοκτονούσε χωρίς την άδεια ή την επιθυμία του ιδιοκτήτη του να πεθάνει, ο ιδιοκτήτης θα οργιζόταν και, αν μπορούσε, θα τιμωρούσε τον δούλο, «ίσως λοιπόν υπό αυτήν την έννοια δεν είναι παράλογο που δεν πρέπει κανείς να αυτοκτονεί πριν στείλει ο θεός κάποιαν ανάγκη, όπως αυτή σε μένα τώρα»[1]σελ.77.
Charlie, Muhammad, and the Saudi 1000 Lashes of Raif Badawi
 | 
Comment
|
"My commitment is... to reject any repression in the name of religion... a goal we will reach in a peaceful and law-abiding way." — Raif Badawi.His first 50 lashes were administered Friday. After the noon prayers, outside the mosque, Saudi writer and blogger Raif Badawi, 30, received a sentence perhaps worse than death. Accused of "insulting Islam," he is to receive 1000 lashes: 50 per week for 20 weeks -- nearly half a year. "The lashing order says Raif should 'be lashed very severely,'" a twitter notice read. "If they lash him again next week we do not know if he is going to survive. He has no medical assistance," another notice said.
If he ever leaves prison, his life will have been destroyed -- by voyeurs as sexually twisted as those of ancient Rome.
"Our Prophet," Malik said, "would have been crystal clear and unequivocal in condemning [the Charlie Hebdo massacre]. But his statement points out why there is a problem. Malik was -- quite innocently, I am sure -- completely wrong. Muhammad did the same thing – many, many times.
Today we all are Charlie, and we are all Raif.
After that, he is to spend ten years in prison and pay a fine of $266,000. If he ever leaves prison, his life will have been destroyed -- by voyeurs as sexually twisted as those of ancient Rome.
His wife and three children have been given asylum in Canada. Her family has filed for divorce on the grounds of his supposed apostasy.
Raif Badawi and his children.
|
His crime is said to have been "insulting Islam." Badawi had written, "My commitment is... to reject any repression in the name of religion... a goal that we will reach in a peaceful, law-abiding way."
He is alleged to have criticized the Wahhabi clergy who run his country hand in hand with the royal family.[1] Muslims seem not to be able to handle questions, reasoned criticism or satire. Perhaps where many come from, there is only one opinion -- the dominant majority one. If there are more, as there are, there seems a wish to stamp them out. Here in the West, a major role of government is to protect the minority from the majority.
Paris: Grand Mosque Open, Grand Synagogue Closed
|
Comment
|
What did the shoppers in a Jewish supermarket, four of whom were slaughtered, have to do with the cartoon images of Mohammad?A seemingly required inclusion in most reports on the recent mass murder in Paris was the rhetorical question posed by reporters has been: "Will these events invite a wave of anti-Muslim incidents"? Since these Islam-inspired murders, however, there have been only a few anti-Muslim actions -- all against property.
In light of all the expressed concern about possible anti-Muslim incidents, claims on television that "Muslims are the most persecuted people" seemed jarring and wrong.
Perhaps they should have spent a little time reporting on the anti-Jewish rioting that took place in the heavily Muslim neighborhood of Trappes, a suburb of Paris?
Under-reported, however, was how rapidly the assault against Charlie Hebdo migrated into an anti-Jewish mini-pogrom in the heart of Paris. What did shoppers in a kosher market, four of whom were slaughtered, have to do with the cartoon images of Mohammad? Nothing. But the assault on the HyperCacher Jewish kosher supermarket has a lot to do with the true nature of Islamic militancy.
It seems the drawings in Charlie Hebdo offended some true believers of Islam, but the mere existence of Jews also offends them. So, apparently, does the existence of Christians, Yazidis, Hindus, Ahmadiyyas; anyone considered a "disbeliever," "infidel" or "not Muslim enough;" other Muslims, such as those blown up on the streets of Asia each week or the unfortunate Muslim policeman, Ahmed Merabet, wounded, then slaughtered at point blank range, on the sidewalk for not being "part of the plan."
La nouvelle sainte croisade
La nouvelle sainte croisade
Mondialisation.ca, 9 janvier 2015
Url de l'article:
http://www.mondialisation.ca/la-nouvelle-sainte-croisade/5423762
http://www.mondialisation.ca/la-nouvelle-sainte-croisade/5423762
De véritables commandos, dans leur façon de bouger, de tirer. Pas en rafales pour ne pas gaspiller de cartouches, mais avec un ou deux coups sur chaque victime, comme sur le policier blessé qui est achevé avec un seul coup par le killer qui continue à marcher, rejoint la voiture et, avant de monter, ramasse calmement une chaussure tombée (qui aurait pu constituer une preuve à lexamen ADN). Mais quand les deux, avec une préparation de forces spéciales, changent de voiture, ils « oublient » (selon la version de la police) une de leurs cartes didentité sur la première voiture. Et signent ainsi officiellement lattentat. Quelques heures plus tard on connaît dans le monde entier leurs noms et leurs biographies : « deux petits délinquants radicalisés, connus par la police et les services de renseignement français ».
Charlie Hebdo décapité : la paix cest quand la guerre est ailleurs
Url de l'article:
http://www.mondialisation.ca/charlie-hebdo-decapite-la-paix-cest-quand-la-guerre-est-ailleurs/5423576
http://www.mondialisation.ca/charlie-hebdo-decapite-la-paix-cest-quand-la-guerre-est-ailleurs/5423576
Depuis le 11-Septembre 2001, un chapelet planétaire dattentats et denlèvements ségraine jour après jour dans le cycle infernal action-répression, engendrant tant dexactions quil semble impossible den faire un récapitulatif exhaustif.
De fraîche date...
Le 16 décembre 2014, à Peshawar (Pakistan), un attentat sanglant tue 141 personnes, dont 132 enfants écoliers (bilan provisoire). Ce type daction a fait 40 à 50 000 morts en 10 ans dans ce pays depuis laprès-11-Septembre. Cet acte effroyable a échappé à la Une de nos médias, peut-être à cause de lhabitude qui blase.
Le 6 janvier 2015, à 15 h (GTM), à Istanbul (Turquie), une « combattante martyr » se fait exploser, tuant un policier.
Hier, 7 janvier 2015, vers 7 h du matin, à Sanaa (Yémen), un attentat à la voiture piégée a tué 37 jeunes hommes sans travail qui attendaient sur un trottoir dans lespoir dêtre embauchés dans la police..., et fait 70 blessés (bilan provisoire).
Ce même 7 janvier 2015, à 11 h 30 (4 h et demie plus tard), à Paris, une expédition fanatique mitraille et assassine la rédaction du journal satirique Charlie Hebdo. Elle déclenche une émotion nationale. Elle est relayée tout azimut en boucle sur tous les médias dautant plus que les victimes sont pour la plupart des journalistes, comprenant de surcroît des plumes et des crayons qui ont accompagnés toutes les générations de la société française dans leur émancipation face aux « valeurs anciennes », militaires et religieuses, daprès la Deuxième guerre mondiale. Naturellement, cest la liberté dexpression qui est visée, et nous devons bien sûr la défendre bec et ongles. Cependant, dans le contexte politique particulier de nôtre pays, il semblerait que seul cet acte odieux soit rassembleur. Aussi tout ce que compte la France de sensibilités et de partis sinsurge, y compris les plus enclins à bâillonner : méfions-nous dun Patriot Act à la française.
Nous devons avoir conscience que cette spirale infernale et fanatique est alimentée par la conquête des puissances occidentales de laprès Guerre froide, menée visant à sapproprier énergies et richesses du monde dans la poursuite dune géostratégie accablante, et comme nos pays voisins, nous sommes suiveurs de notre mentor et meneur états-unien. Une menée belliqueuse sur lIrak, lAfghanistan, le Pakistan, et ses répercussions dans les pays dAsie Centrale, dont la préchauffe permanente est le conflit israélo-palestinien, débordant au Liban, puis en Syrie, et aussi en Iran, sans oublier Somalie, Yémen, Soudan, Libye, Mali et autres pays attenants. Dailleurs, il suffit de regarder la carte du monde où ont lieu les rassemblements « Je suis Charlie » pour sapercevoir en creux où sont les germes de la vengeance : Asie Centrale, Moyen-Orient, Afrique.
Il est urgent et pertinent de réaliser que largent de nos impôts participe à un budget militaire « sanctuarisé » qui accompagne, voire mène, et alimente ce qui nous réunit aujourdhui.
André Bouny
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)