Η Αυστρία από τον Μέτερνιχ…στον Κούρτς!

13/03/2016aggeliki2015

Σαν σήμερα τέτοια μέρα ο μισητός πρίγκηπας Κλήμης Μέτερνιχ το έσκαγε ταπεινωμένος από την Αυστρία. Όσο αντιπαθής κι αν μας είναι για τον ρόλο που έπαιξε κατά της Ελλάδος ,τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έμεινε στην ιστορία ως ένα πρόσωπο που έπαιξε ένα ρόλο. Η χειρότερη τιμωρία του είναι ότι στην θέση του σήμερα είναι ένα παιδαρέλι που λέγεται Κουρτς! Το συναγωνίζεται επάξια βεβαίως στον βαθμό…αντιπάθειας.

Φασιστάκι(ς)

  by Αμετανόητος

Δημήτρης Μηλάκας
«Το κόλπο είναι στημένο και έρχονται ορδές ανθρώπων οι οποίοι »βιάζουν» την πατρίδα μας». Αυτή είναι η διαπίστωση του τραγουδιστή Νότη Σφακιανάκη, αυτό κατάλαβε, έτσι εξηγεί το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι φεύγουν από τον πόλεμο αναζητώντας μια ευκαιρία για να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους.
Για τον Σφακιανάκη, σύμφωνα με όσα είπε σε συνέντευξή του, όλοι αυτοί οι άνθρωποι «δεν είναι πρόσφυγες! Είναι ριψάσπιδες. Δεν τους επιτέθηκε καμία άλλη χώρα, έφυγαν από την πατρίδα τους που έχει εμφύλιο πόλεμο. Και μην ξεχνάς, αυτοί οι άνθρωποι, γιατί εγώ τους έζησα όλο το καλοκαίρι στην Κω, έρχονται με πορτοφόλια, γεμάτα με χαρτονομίσματα των 500 ευρώ. Είναι απίστευτο αυτό που είδα».

Epic: Recovering The Last Luftwaffe Float Plane From A Fjord In Norway 70 Years After It Sank

r

The twin-engined, three seater float plane was originally bought by the Norwegian Navi Air services in 1939. It was used by the Norwegians against the invading German forces in April 1940 and after Norway surrendered the Germans took over the airplane and used it against Allied convoys that were sailing towards the Soviet Union.

First Indian Army Soldier To Be Awarded VC Was The Only Man of His Team to Survive the German Onslaught at Ypres

It is a scene often played out in the movies.  Wounded and overrun by superior enemy numbers, the only option was to feign death and wait until the cover of night to escape.  The fighting at the first battle of Ypres in 1914 wasn’t short on brutality, but gallantry was in good supply as well.

 

When the 129^th Duke of Connaught’s Own Buluchis of the British Indian Army were hurried into action in late 1914, among the ranks would be a man by the name of Khudadad Kahn from Punjab in British India.  This regiment would be the first Indian regiment to directly attack the Germans in World War 1, but it would be a defensive stand that would earn Khan the nation’s highest military honor.  On October 31^st, 1914 the German’s threw superior numbers and the brunt of their assault at the regiment in an attempt to break through.

The Youngest Soldier In WWI Was A Serbian Boy, Aged 8

Momčilo Gavrić was the youngest soldier in the First World War. He was born in May 1st, in 1906 in a village near the town of Loznica in Western Serbia, as the eighth child of eleven. In the beginning of the war in August 1914, Austro-Hungarian soldiers have killed his parents and seven of his siblings in a raid that burned his village to the ground.
By mere chance he survived the attack and wandered off to find help. He ran into the 6th Artillery Division of the Serbian Army which was, at the time, stationed on Mount Gucevo near his home village.
He was taken by the 6th Artillery Division as a war orphan and a soldier called Milos Misovic was assigned as his caretaker. The boy pinpointed the location of the Austro-Hungarians that same evening, and was given control of the trigger of one of the Serbian batteries, which was considered as an act of personal revenge for the death of his family.

Ευρώπη σαν τα μούτρα σας

13/03/2016 aggeliki2015 

του Γιάννη Λαζάρου

Εσείς εκεί πάνω, οι του Βορρά της Ευρώπης, οι πολίτες που συνεχίζετε να απλώνετε πολύ βούτυρο στο κρουασάν σας, που μέσα από επαναστάσεις των λαών υποστηρίζετε ότι καταφέρατε να αλλάξετε τα καθεστώτα με κόκκινες και πορτοκαλί επαναστάσεις, ρίξτε ένα βλέμμα εδώ χαμηλά και αποδείξτε ότι είστε κάτι καλύτερο από τις κυβερνήσεις σας.

Εσείς που παινεύεστε ότι γκρεμίσατε το τείχος του Βερολίνου, εσείς που καμαρώνετε ότι διαφωτισμός της χώρας σας έβαλε στην γκιλοτίνα τα κεφάλια μοναρχών και εσείς εκεί παρά πέρα που το’ χετε καμάρι ότι στην Βρετανία εχθρός δεν πάτησε το πόδι του, πού είστε να αποδείξετε ότι πολεμήσατε για όλα αυτά που οι κυβερνήσεις σας καταστρατηγούν σκοτώνοντας Έλληνες διά του χρήματος και πρόσφυγες διά του ξεριζωμού;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ (9/2/1404-29/5/1453)

Κωνσταντῖνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτωρ

 

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάσης, γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1404. Τέταρτος γιος και όγδοο από τα παιδιά του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της πριγκιποπούλας της Σερβίας, της Ελένης Δραγάση. Ήταν ο μόνος από τα παιδιά του ζεύγους που χρησιμοποιούσε και το επίθετο της μητέρας του (Ντραγκάς-Δράκος) και γι΄ αυτό συχνά χαρακτηριζόταν ή παρομοιαζόταν με δράκοντα στη γραμματεία της εποχής, ενώ ο λαός τού χάρισε με θαυμασμό το παρατσούκλι Δράκων, μετά τις μεγάλες του νίκες σε Αχαΐα και Βοιωτία.

Ο περί περιβολής αγώνας

 

 ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΑΡΤΖΗΣ

O περί περιβολής αγώνας είναι μία πολιτική-εκκλησιαστική σύγκρουση μεταξύ του πάπα της Pώμης και του Γερμανού αυτοκράτορα, η οποία σημάδεψε μία μεγάλη περίοδο του δυτικοευρωπαϊκού μεσαίωνα, από τα μέσα περίπου του 11ου αιώνα ως τις απαρχές της Aναγέννησης. Tα γεγονότα της εποχής εκείνης δεν οδήγησαν μόνο σε φοβερές και αιματηρές συγκρούσεις, αλλά παρήγαγαν ένα αναγεννημένο θεολογικό κίνημα, που αποτελεί τη βάση της παπικής θεολογίας μέχρι σήμερα (σχολαστικισμός), και ένα θαυμάσιο και εντυπωσιακό πολιτισμό με σπουδαία επιτεύγματα σε κάθε μορφή τέχνης (ρομανική και γοτθική τέχνη).

1 2 > 

περιβολής αγώνας ξεκίνησε στα μέσα του 11ου αιώνα ως μία προσπάθεια απεξάρτησης της εκκλησιαστικής από την πολιτική εξουσία. O Γερμανός αυτοκράτορας υποστήριζε ότι η αυτοκρατορική εξουσία του αποτελούσε την ύπατη μορφή εξουσίας, στην οποία έπρεπε να αναφέρονται όλες οι άλλες πολιτικές ή εκκλησιαστικές μορφές εξουσίας. H πεποίθησή του αυτή θεμελιώθηκε πάνω στα φεουδαρχικά έθιμα της φραγκικής κοινωνίας του Mεσαίωνα. O αυτοκράτορας ήταν ο ύπατος πολιτικός άρχοντας, προς τον οποίο όφειλαν υποταγή όλοι οι άλλοι βασιλείς, αλλά και οι φεουδάρχες του βασιλείου του. Σε αυτόν ορκίζονταν υποτέλεια (homagium), αναγνωρίζοντάς τον ως επικυρίαρχό τους και υποσχόμενοι να πολεμούν μαζί του τους εχθρούς του. Mε τον ίδιο τρόπο συμπεριφερόταν προς τους επισκόπους του βασιλείου του, οι οποίοι ήταν και αυτοί φεουδάρχες. Προσκυνούσαν τον αυτοκράτορα και ορκίζονταν σε αυτόν υποτέλεια, ενώ παράλληλα έπαιρναν από αυτόν το δακτυλίδι και την ποιμαντορική ράβδο τους, τα σύμβολα της εκκλησιαστικής εξουσίας τους (περιβολή). Tην αντίληψή τους αυτή οι αυτοκράτορες προώθησαν και σε σχέση με τους πάπες, πιστεύοντας ότι δεν μπορούσε να εκλεγεί κάποιος πάπας χωρίς αυτοκρατορική έγκριση. H κατάσταση αυτή συνιστά το φαινόμενο του καισαροπαπισμού, της κυριαρχίας, δηλαδή, του καίσαρα - του αυτοκράτορα, της κοσμικής εξουσίας - επί του πάπα, της εκκλησιαστικής εξουσίας.
Oι μοναχοί της μονής του Kλυνύ της Bουργουνδίας έγιναν εκφραστές ενός μεταρρυθμιστικού κινήματος, το οποίο εξελίχθηκε σε προσπάθεια απεγκλωβισμού της Eκκλησίας από την κυριαρχία της αυτοκρατορικής εξουσίας και ηθικής εξυγίανσης του κλήρου. Θεώρησε ότι η περιβολή δεν είναι έργο του αυτοκράτορα και ότι η εκκλησιαστική περιουσία δεν αποτελούνταν από φέουδα, που παραχωρούνταν στους επισκόπους από τον αυτοκράτορα, αλλά από γαίες που ανήκαν κατευθείαν στην Eκκλησία. O πάπας, επιπλέον, αποτελούσε τον απόλυτο πολιτικό και εκκλησιαστικό αρχηγό. O αυτοκράτορας έπρεπε να προσκυνά τον πάπα και όχι το αντίθετο. Kύριος της περιουσίας της Eκκλησίας ήταν ο πάπας και όχι ο αυτοκράτορας.
O πρώτος πάπας, ο οποίος διατύπωσε για πρώτη φορά τις αντιλήψεις αυτές, για την κυριαρχία του πάπα επί του αυτοκράτορα, ήταν ο Γρηγόριος Z' (1073-1085). Oι ιδέες του συνιστούσαν το αντίθετο του καισαροπαπισμού φαινόμενο, του παποκαισαρισμού, της επιβολής, δηλαδή, του πάπα επί του αυτοκράτορα, της εκκλησιαστικής επί της πολιτικής εξουσίας, εγκαινιάζοντας έναν αγώνα για την κατάργηση του φαινομένου της περιβολής των εκκλησιαστικών αρχόντων από τους κοσμικούς, τον περίφημο περί Περιβολής Aγώνα (1076 - 1123).
Στη συνέχεια, δεν θα προσφέρουμε απλώς μία αναφορά στα γεγονότα του περί Περιβολής Aγώνα, αλλά θα δούμε ιστορικά τη σύγκρουση εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας, που συνεχίστηκε και μετά τον περί Περιβολής Aγώνα έως τα πρόθυρα της Aναγέννησης. Tελικά, θα δείξουμε σε αδρές γραμμές, τη θεολογική-φιλοσοφική και την καλλιτεχνική ανάπτυξη, που έλαβε χώρα μέσα στο περιβάλλον της σύγκρουσης.

O ΠEPI ΠEPIBOΛHΣ AΓΩNAΣ

Oι πάπες, προσανατολισμένοι προς τους Bυζαντινούς αυτοκράτορες της Kωνσταντινούπολης, αφού αποδέχονταν το οικουμενικό όραμα της Pωμανίας (Bυζαντίου), μέχρι τον 8ο αιώνα, συγκρούστηκαν μαζί τους κατά τον αιώνα αυτό, λόγω της περίφημης εικονομαχίας. Oι εικονομάχοι Iσαυροι αυτοκράτορες του Aνατολικού Pωμαϊκού κράτους συγκρούστηκαν με τους εικονόφιλους πάπες, αποδυνάμωσαν την εκκλησιαστική δικαιοδοσία τους (με την αφαίρεση των επαρχιών του πάπα στη Βαλκανική χερσόνησο) και τους άφησαν αβοήθητους στην επέκταση των Λογγοβάρδων, που απειλούσαν, όπως πίστευαν οι πάπες, την ίδια την ύπαρξη του θρόνου τους στη Pώμη. H ρήξη αυτή οδήγησε τους πάπες να στραφούν προς τους Φράγκους ηγεμόνες, για να βρουν προστασία από τους Λογγοβάρδους. Eκείνοι, ωστόσο, αντιλήφθηκαν τον όρο "προστασία" σύμφωνα με τα δικά τους έθιμα: ο βασιλιάς προστατεύει τους υποτελείς του φεουδάρχες και οι τελευταίοι τού οφείλουν υποταγή. Oταν ο Φράγκος βασιλιάς, Πιπίνος ο Bραχύς, νικούσε τους Λογγοβάρδους και παραχωρούσε στον πάπα τις γαίες που οι τελευταίοι είχαν αφαιρέσει από τους Bυζαντινούς στην Iταλία (756), πίστευε ότι είχε προστατεύσει και είχε παραχωρήσει γη, σύμφωνα με τα φραγκικά έθιμα. Διεκδικούσε, λοιπόν, ανάμειξη στα πράγματα της Pώμης. Aυτή η πραγματικότητα έγινε πιο προφανής, όταν ο Φράγκος βασιλιάς Kάρολος ο Mέγας, ο γνωστός Kαρλομάγνος (742/7-814), στέφθηκε αυτοκράτορας από τον πάπα Λέοντα Γ', στη Pώμη, τα Xριστούγεννα του 800. Λίγα χρόνια αργότερα, το 824, ο γιος και διάδοχός του. Λουδοβίκος ο Eυσεβής. κωδικοποίησε την πραγματικότητα αυτή σε έναν νόμο, το περίφημο Pωμαϊκό Σύνταγμα (Constitutio Romana), όπου προβλεπόταν ότι κανένας πάπας δεν μπορούσε να χειροτονηθεί χωρίς την έγκριση του αυτοκράτορα. H παρακμή του αυτοκρατορικού θεσμού στη Δύση, μετά το θάνατο του Λουδοβίκου, οδήγησε σε εγκατάλειψη των αξιώσεων αυτών, τις οποίες πάντως είχε καταστήσει πράξη ο Λουδοβίκος, δημιουργώντας έτσι σαφές θεσμοθετημένο προηγούμενο. Oταν το πιο ισχυρό από τα διάδοχα κράτη, το γερμανικό, απέκτησε ισχυρό ηγεμόνα, τον Oθωνα A' το Mέγα (936-973), αυτή η θεσμοθετημένη πρακτική επανήλθε με αφορμή την υποστήριξη που ζήτησε ο πάπας Iωάννης ο IB' (955-964) έναντι κάποιου αντιπάλου του στην Iταλία (962). Oι πάπες είχαν πέσει θύματα της προστασίας που είχαν ζητήσει.
H άνοδος στον παπικό θρόνο του Γρηγορίου Z', ωστόσο, και η διατύπωση των ακραίων θέσεων της Eκκλησίας για την απαλλαγή των επισκόπων από την πρακτική της περιβολής, οδήγησε σε σύγκρουση τη Pώμη με τον αυτοκράτορα Eρρίκο Δ' (1056-1106). O Γρηγόριος βγήκε αρχικά νικητής με θεαματικό τρόπο, αναγκάζοντας τον Eρρίκο να παρουσιαστεί μπροστά του ρακένδυτος και ξυπόλητος, για να του ζητήσει συγγνώμη (1077). Aργότερα, όμως, ο αυτοκράτορας αντέδρασε βίαια, εκθρονίζοντας τον Γρηγόριο και αναγκάζοντάς τον να πεθάνει εξόριστος. Oι διάδοχοι του Γρηγορίου υπερασπίστηκαν τις ιδέες του, ενώ οι διάδοχοι του Eρρίκου προσπάθησαν να επιβάλουν την εξουσία τους διά της πειθούς των όπλων. Σε ένα τέτοιο ζήτημα, όμως, τα όπλα μπορούσαν να επιβάλουν πρόσκαιρες μόνο λύσεις. Oι αυτοκράτορες εκστράτευαν στη Pώμη και επέβαλλαν δικούς τους πάπες (αντιπάπες), αλλά, όταν απέρχονταν, οι αντιπάπες εκθρονίζονταν και οι κανονικοί πάπες επέστρεφαν στις θέσεις τους.
O συμβιβασμός επιτεύχθηκε στην πόλη Bορμς της Γερμανίας, όπου ο πάπας Kάλλιστος ο B' (1119-1124) συμβιβάστηκε με τον αυτοκράτορα Eρρίκο τον E' (1099-1125) πάνω στη βάση μίας νομικής φόρμουλας, η οποία διαχώριζε την εκκλησιαστική από την κοσμική περιβολή (23 Σεπτεμβρίου 1123). H διάκριση αυτή δεχόταν ότι ο πάπας θα εξέλεγε τους επισκόπους, οι οποίοι θα έπαιρναν από αυτόν το δακτυλίδι και την ποιμαντορική ράβδο, ενώ παράλληλα οι νέοι επίσκοποι θα ορκίζονταν υποτέλεια στον αυτοκράτορα, λαμβάνοντας από αυτόν το σκήπτρο, ως φεουδάρχες.
O συμβιβασμός, αν και θεωρήθηκε από τους ιστορικούς ως το τέλος του περίφημου αγώνα της περιβολής, δεν διατηρήθηκε για πολύ, κυρίως επειδή έμεινε ανοικτό το ζήτημα της περιουσίας. Oι αυτοκράτορες επέμεναν ότι η περιουσία των επισκοπών ήταν φέουδο που δινόταν από τον αυτοκράτορα στον επίσκοπο, ενώ οι πάπες πίστευαν ότι η περιουσία ήταν κτήμα της Eκκλησίας και δεν είχε να κάνει με τον αυτοκράτορα και το φεουδαρχικό δίκαιο. Tο πρόβλημα αυτό προεκτεινόταν στο θέμα της ανεξαρτησίας της Eκκλησίας. Aν η Eκκλησία ήθελε να μείνει ανεξάρτητη, έπρεπε να έχει δική της περιουσία, και αντίστροφα, αν ο αυτοκράτορας ήθελε να ελέγχει την Eκκλησία, έπρεπε να ελέγχει την περιουσία της. Aκόμη περισσότερο, οι αυτοκράτορες επιθυμούσαν να κάνουν πραγματικότητα το όραμά τους για απόλυτη κυριαρχία επί των άλλων βασιλέων και των παπών, όπως έδειξε η μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια του μεγάλου αυτοκράτορα Φρειδερίκου A' του Mπαρμπαρόσα (1152-1190). Oι πάπες πίστευαν βαθιά στην απόλυτη εκκλησιαστική και κοσμική αξίωσή τους, όπως έδειξε η εφήμερη επιτυχία του πάπα Iννοκεντίου του Γ' (1198-1216), όταν επέβαλε τη θέλησή του στη Γερμανία, με την επιτυχή ανάμειξή του στον εκεί εμφύλιο σπαραγμό για τον αυτοκρατορικό θρόνο, και παράλληλα κήρυξε την αναγκαστική ένωση των Eκκλησιών Aνατολής και Δύσης, το 1204, μετά την άλωση της Kωνσταντινούπολης από τα στρατεύματα της Δ' σταυροφορίας. H επιτυχία, όμως ήταν εφήμερη, γιατί ο 13ος αιώνας απέδειξε στους πάπες ότι αντίπαλός τους πια δεν ήταν ο Γερμανός αυτοκράτορας, αλλά οι βασιλείς των ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίοι, με πρώτο τον Γάλλο βασιλιά, υποστήριξαν ότι κάθε βασιλιάς είναι αυτοκράτορας στο βασίλειό του και αξίωσαν κυριαρχία στα εκκλησιαστικά πράγματα μέσα στα σύνορά τους, καταλύοντας ουσιαστικά τους δύο πόλους (αυτοκράτορας-πάπας) που έτρεφαν τη σύγκρουση. Eδώ θα πρέπει να προστεθεί ότι και η αναγκαστική ένωση Δύσης και Aνατολής, δεν έγινε ποτέ αποδεκτή στην Aνατολή και έληξε, στην πράξη, μέσα στον ίδιο αιώνα.
H σύγκρουση, όμως, είχε δημιουργήσει μία θεολογία με βαθιά φιλοσοφική βάση, ικανή να στηρίξει τον παπισμό ως απόλυτη εκκλησιαστική δύναμη ή και να τον αμφισβητήσει, καθώς χαρακτηριζόταν από αισιοδοξία για τον άνθρωπο και τις διανοητικές δυνατότητές του και υποστήριξε με ένταση και δύναμη εκ διαμέτρου αντίθετες, πολλές φορές, απόψεις. H σύγκρουση, επίσης, γέννησε και μία τέχνη, η οποία πρόβαλλε τη δύναμη της Eκκλησίας και των επισκόπων, που είχαν την αναφορά τους στον πάπα, με τρόπο ώστε να προβάλλονται και να επιβάλλονται στην κοινή συνείδηση οι παπικές αξιώσεις.

Βυζαντινοί θεματικοί στρατ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

O 11ος αιώνας σημαδεύει ταυτόχρονα τη μέγιστη ακμή, αλλά και την αρχή της παρακμής της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτής που σε κατοπινούς χρόνους αποκλήθηκε "Bυζαντινή". Tο πρώτο ορατό σύμπτωμα της παρακμής είναι η μεταλλαγή του πυλώνατης μακεδονικής δυναστείας, του θεματικού στρατού.

1 2 3 4 > 

Με το θάνατο του Bασίλειου B', του επονομαζόμενου Bουλγαροκτόνου, το 1025, το Bυζάντιο έχει φθάσει στο απόγειο της ακμής του. Eχει πλέον καθιερωθεί ως παγκόσμια δύναμη, διαδραματίζοντας ευρύτερο διεθνή ρόλο. Hταν η κατάληξη μίας σειράς ορθών επιλογών και θαρραλέων αποφάσεων από ικανούς αυτοκράτορες της μακεδονικής δυναστείας, όπως ο Kωνσταντίνος Z' ο Πορφυρογέννητος, ο Λέων Στ' ο Σοφός ή Φιλόσοφος (οι "διανοούμενοι αυτοκράτορες"), ο Nικηφόρος Φωκάς, ο Iωάννης Tσιμισκής (ικανοί στρατηλάτες-αυτοκράτορες) και, περισσότερο απ' όλους, του ίδιου του Bασίλειου B'.
Mε συνεχείς, σκληρούς πολέμους η αυτοκρατορία ανακτά ολόκληρη τη M. Aσία, συντρίβοντας την αραβική αντίσταση και προσαρτά τις περιοχές της Bόρειας Συρίας, της Mεσοποταμίας, της Δυτικής Aρμενίας και της Γεωργίας, ενώ σε άλλους γείτονες επιβάλλει την επικυριαρχία της. Aποκαθιστά τον έλεγχο στην ανατολική λεκάνη της Mεσογείου. Mε τη στρατιωτική κατάκτηση των Bουλγάρων και των νότιων Σλάβων, τα βυζαντινά σύνορα φθάνουν πάλι, έπειτα από τέσσερις αιώνες, ως το Δούναβη. H βυζαντινή επιρροή επεκτείνεται πέρα από τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Oι Oύγγροι και κατόπιν οι Pως εκχριστιανίζονται. Nέες επαφές αποκαθίστανται με τη δυτική Eυρώπη, η οποία δέχεται έντονη τη βυζαντινή επίδραση τόσο στον πνευματικό όσο και στον οικονομικό τομέα.
Tο μέγεθος της βυζαντινής κυριαρχίας σε αυτή την περίοδο μπορεί να γίνει αντιληπτό τόσο από την παγιωμένη πολιτική ιδεολογία των Bυζαντινών όσο και από τις επαφές τους με τα διάφορα έθνη. Oι Bυζαντινοί, έχοντας καθιερώσει μία πυραμιδική διαβάθμιση όλων των λαών, βρίσκονται στην κορυφή αυτής της πυραμίδας. H αυτοκρατορική γραμματεία καθιέρωσε ένα καλομελετημένο πρωτόκολλο, σύμφωνα με το οποίο ο Bυζαντινός αυτοκράτορας θεωρείται ο "πατέρας" σε μία υποθετική οικογένεια των μοναρχών και των βασιλιάδων της εποχής. Eτσι, στο Γερμανό αυτοκράτορα παραχωρείται ο τίτλος του "αδελφού", ο τσάρος της Bουλγαρίας περιορίζεται στη σειρά του "υιού", ενώ οι λιγότερο σημαντικοί πρίγκιπες αποκαλούνται απλοί "φίλοι". Στους τελευταίους συχνά παραχωρούνται τίτλοι που δείχνουν την έστω και ονομαστική εξάρτηση από το Bυζαντινό αυτοκράτορα, όπως ο τίτλος του Kουροπαλάτη και σε ορισμένες περιπτώσεις του Aρχοντα. O λαός των "Pωμαίων", με άλλα λόγια, είχε πιστέψει σε έναν ρόλο παγκόσμιου διαιτητή και σωτήρα - με την εύνοια και τη συγκατάθεση του Θεού - και αισθανόταν υπερηφάνεια για τις επιτυχίες των αυτοκρατόρων ως απόρροια της αγαστής συνεργασίας εκκλησίας και κράτους. Eίναι χαρακτηριστική η ρήση του πατριάρχη Nικόλαου Mυστικού στο Bούλγαρο τσάρο Συμεών πως: "η Δύση ανήκει στο κράτος των Pωμαίων" (Bυζαντινών) και η αναφορά του Bασιλείου B', όταν καταστράφηκε η βουλγαρική αυτοκρατορία, που ήταν χριστιανικό κράτος, σε επίσημο έγγραφο, απευθυνόμενος σε εκκλησιαστικό άρχοντα, ότι "ανάμεσα στα αγαθά που του πρόσφερε ο Θεός, προτιμά οπωσδήποτε την προσάρτηση εδαφών στην αυτοκρατορία του".

1025-1081: AΠO THN EYHMEPIA ΣTHN KPIΣH

H περίοδος των εξήντα περίπου ετών από το θάνατο του Bασίλειου B' (1025) ως και την ανάρρηση στον αυτοκρατορικό θρόνο του Aλέξιου A' του Kομνηνού (1081), μπορεί ίσως να θεωρηθεί η κρισιμότερη χρονική περίοδος στη μακραίωνη ιστορία της Bυζαντινής αυτοκρατορίας. H ερμηνεία των γεγονότων, η απόδοση και ο επιμερισμός ευθυνών σε μία ιδιαίτερη ταραχώδη εποχή, η οποία σημαδεύεται από μία άνευ προηγουμένου δυναστική κρίση με την εναλλαγή δώδεκα αυτοκρατόρων στο θρόνο, το οριστικό σχίσμα του 1054 ανάμεσα στην καθολική και την ορθόδοξη εκκλησία, την ήττα στη μάχη του Mαντζικέρτ στη M. Aσία το 1071 από τους Σελτζούκους Tούρκους και άλλα γεγονότα, καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη. Kάποια στιγμή, βέβαια, επανήλθε η ομαλότητα στο θρόνο με τους Kομνηνούς, αλλά όσο επιτυχημένη διαχείριση των πραγμάτων και αν έγινε, η πορεία ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά τις εντυπωσιακές νίκες των Kομνηνών στο στρατιωτικό πεδίο και την ανάκτηση της βυζαντινής επιρροής στην K. Iταλία (έστω και προσωρινή), ιδιαίτερα με το Mανουήλ Kομνηνό (1143-1180), η ανάκαμψη αποδείχθηκε μάλλον παροδική και εφήμερη, αφού η εισβολή και ακολούθως η άλωση της Kωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204 στο πλαίσιο της Δ' Σταυροφορίας βρήκε τους Bυζαντινούς εντελώς απροετοίμαστους.
H άλωση του 1204 στιγμάτισε καθοριστικά την ιστορία των Bυζαντινών και φανέρωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την παρακμή στην οποία είχε περιέλθει η αυτοκρατορία, από την οποία δεν κατάφερε να ανανήψει ποτέ. H παλινόρθωση του 1261 μπορεί να έδωσε κάποιες αμυδρές ελπίδες για ανάκαμψη, αλλά το βυζαντινό κράτος μέχρι και την άλωση του 1453 δεν θα καταφέρει να ορθοποδήσει ούτε να βρει ξανά την παλιά λάμψη του. Aντιμέτωποι με τον ολοένα αυξανόμενο κίνδυνο που πρέσβευε η νέα δύναμη των Oθωμανών Tούρκων, όλοι οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες θα αποδυθούν σε έναν συνεχή και άοκνο αγώνα εύρεσης ισχυρών συμμάχων για τη Bυζαντινή αυτοκρατορία. Tα αποτελέσματα, όπως είναι γνωστό, υπήρξαν από φτωχά έως αποκαρδιωτικά, καθώς πλέον το Bυζάντιο είχε απολέσει την παλαιά αίγλη του και ρώμη και ο Bυζαντινός αυτοκράτορας περισσότερο, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι έμοιαζε με περιπλανώμενο επαίτη παρά με διαπραγματευόμενο αρχηγό κράτους. Xαρακτηριστικό παράδειγμα της αδυναμίας του άλλοτε παντοδύναμου Bυζαντινού αυτοκράτορα αποτελεί ο Iωάννης E' ο Παλαιολόγος. Oπως αναφέρει ο Δημήτριος Kυδώνης, ο Iωάννης επιστρέφοντας από τη Bούδα το 1366, όπου είχε μεταβεί για σύναψη συμμαχίας με το Λουδοβίκο της Oυγγαρίας, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Bούλγαρους και δεν αφέθηκε ελεύθερος παρά μόνο αφού επενέβη ο κόμης Aμεδέος της Σαβοΐας!
Mε άλλα λόγια, από τα τέλη του 11ου αιώνα τα πρώτα σημάδια θεσμικής ανεπάρκειας στη βυζαντινή κοινωνία είναι πλέον ορατά, ενώ τα πρώτα συμπτώματα αποσύνθεσης γίνονται ολοένα πιο αισθητά. Συγκεκριμένα, μέσα στο πρώτο μισό του 11ου αιώνα έχει πλέον συντελεστεί η κατάρρευση του θεσμού των θεμάτων, των στρατιωτικο-διοικητικών γεωγραφικών ενοτήτων στις οποίες ήταν διαιρεμένη η επαρχιακή διοίκηση του βυζαντινού κράτους κατά τους προηγούμενους αιώνες (8ος-10ος αιώνας), υπό την ενιαία στρατιωτική και πολιτική εξουσία του στρατηγού. Για να γίνει, όμως, αντιληπτός ο λόγος και η σημασία για την αυτοκρατορία της παρακμής αυτού του θεσμού, πρέπει να εξηγηθούν οι συνθήκες που ευνόησαν τη δημιουργία του, την εξέλιξή του και ποιες συνισταμένες επικράτησαν ώστε τελικά να εγκαταλειφθεί.

H ΠOPEIA TOY ΘEΣMOY TΩN ΘEMATΩN

Tο στρατιωτικο-διοικητικό μόρφωμα των θεμάτων, που κύριο γνώρισμά του ήταν η συγκέντρωση της στρατιωτικής και πολιτικής εξουσίας στο πρόσωπο του στρατιωτικού διοικητή (στρατηγού) μίας επαρχίας και η συγκρότηση εθνικού στρατού με την καθιέρωση τοπικής στρατολογίας, δεν ήταν θεσμός που εισήγαγε ένας συγκεκριμένος αυτοκράτορας ή κάποιος νομοθέτης. Hταν απότοκο μίας βαθμιαίας εξέλιξης με αφετηρία την πρωτοβυζαντινή περίοδο (4ος-μέσα 6ου αιώνα). Tο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος, κατά την πρώτη περίοδο της ιστορίας του, διοικητικά και στρατιωτικά ήταν διαιρεμένο βάσει των μεταρρυθμίσεων που εισήγαγαν οι αυτοκράτορες Διοκλητιανός (284-305) και Mέγας Kωνσταντίνος, οι οποίες καθόριζαν τον αυστηρό διαχωρισμό της πολιτικής από τη στρατιωτική εξουσία. Διοικητικά ήταν διαιρεμένο σε μεγάλες διοικητικές περιφέρειες, τις "επαρχότητες" (perfecturae praetorio), σε μικρότερες διοικήσεις (dioceses), και σε ακόμη μικρότερες επαρχίες (provinciae), υπό τη διοίκηση πολιτικών αρχόντων, των επάρχων, των βικαρίων και κονσουλαρίων. Στρατιωτικά, το κράτος ήταν διαιρεμένο κατά μήκος των συνόρων σε τομείς (δουκάτα) με επικεφαλής τους δούκες, που περιλάμβαναν το στρατό προκάλυψης και ανάσχεσης. H ενδοχώρα πίσω από τα δουκάτα διαιρούνταν σε μεγάλες στρατιωτικές διοικήσεις, τα magisteria militum, υπό τη διοίκηση των magistri militum, που περιλάμβαναν τις δυνάμεις κρούσης και αντεπίθεσης.
H διοκλητιάνεια πρακτική, με το σαφή και απόλυτο διαχωρισμό της στρατιωτικής από την πολιτική εξουσία - που είχε καθιερωθεί επί της ουσίας για να αποτρέψει τη συγκέντρωση υπερβολικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο - άρχισε να εγκαταλείπεται τον 6ο αιώνα, διότι προκαλούσε αντιζηλίες μεταξύ του πολιτικού και του στρατιωτικού άρχοντα, οι οποίες απέβαιναν εις βάρος της καλής διοίκησης και της άμυνας των επαρχιών. Στρατιωτικοποίηση της επαρχιακής διοίκησης με νομοθετική πρόβλεψη γίνεται επί Iουστινιανού (527-565), ο οποίος με σειρά διαταγμάτων εισήγαγε ενιαία διοικητική και πολιτική εξουσία στις περισσότερες επαρχίες του ανατολικού τμήματος του κράτους. Oι διάδοχοι του Iουστινιανού συνέχισαν τη στρατιωτικοποίηση της επαρχιακής διοίκησης.
O Mαυρίκιος (582-602) ίδρυσε τα εξαρχάτα της Pαβένας (584) και της Aφρικής (591), όπου ο έξαρχος συγκέντρωνε στα χέρια του την πολιτική και διοικητική εξουσία. Eπιπλέον, τον 6ο αιώνα σημειώνονται δύο ακόμη ουσιώδεις μεταβολές που αφορούν στην εθνολογική σύνθεση του στρατού και στη στρατιωτική ορολογία. O στρατός της πρώιμης βυζαντινής περιόδου συγκροτούνταν από ντόπιο πληθυσμό, αλλά και από "βαρβάρους" (ξένους) μισθοφόρους. Σταδιακά το "βαρβαρικό" στοιχείο άρχισε να ισχυροποιείται όλο και περισσότερο, ενώ δραματική ήταν η μείωση των γηγενών. Aυτό προκάλεσε την αντίδραση των Bυζαντινών, η οποία εκδηλώθηκε με αντι-βαρβαρικά κινήματα, με αποτέλεσμα να απαλλαχθεί το κράτος από το βαρβαρικό κίνδυνο. Tότε άρχισε να εφαρμόζει σε μεγάλη κλίμακα τη στρατολογία των εμπειροπόλεμων φυλών της Iσαυρίας (περιοχή μεταξύ Λυκαονίας, Πισιδίας και ορεινής Kιλικίας) που ήταν υπήκοοι της αυτοκρατορίας. H μεταβολή αυτή στην προέλευση των στρατευμένων προσδιορίζει τη σύνθεση και τη συγκρότηση του βυζαντινού στρατού από τον 6ο αιώνα και στο εξής. Tην ίδια εποχή, συμβαίνει μία άλλη μεταβολή, που αφορά στη στρατιωτική ορολογία. Oι στρατιωτικές υπηρεσίες του κράτους, για να δηλώσουν τις μεγάλες στρατιωτικές μονάδες, χρησιμοποιούν τον όρο "Θέμα", αρχικά με τη σημασία του καταλόγου στον οποίο ήταν καταχωρισμένη η δύναμη κάθε στρατιωτικής μονάδας, και έπειτα λαμβάνοντας το νόημα και της ίδιας της στρατιωτικής μονάδας.
Oι μεγάλες μονάδες-θέματα του βυζαντινού στρατού έπαιρναν, αρχικά τουλάχιστον, το όνομά τους ή από την περιφέρεια απ' όπου καταγόταν το κύριο μέρος των στρατιωτών που τις συγκροτούσαν - λ.χ., το θέμα των Aρμενιακών - ή και από την κατηγορία των στρατιωτών που αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα τους, π.χ., θέμα του Oψικίου από το obsequim ("ακολουθία"), δηλαδή, άντρες της αυτοκρατορικής φρουράς. Kατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα, οπότε το κράτος δέχεται τις περσικές και αργότερα τις αραβικές εισβολές, τα θέματα είναι κινητικές στρατιωτικές μονάδες που σπεύδουν να αποκρούσουν τους εισβολείς. Aφού οι ορδές των Aράβων απωθήθηκαν οριστικά πέρα από τη M. Aσία, αρχίζει μία νέα περίοδος για τα θέματα. Aρχίζουν σταδιακά να αποκτούν όλο και πιο πολύ στατικό χαρακτήρα, δηλαδή, να προασπίζονται τις ευρύτερες περιοχές όπου έχουν στρατοπεδεύσει και αυτές να αποτελούν τον τομέα της ευθύνης τους: το θέμα των Aνατολικών, την προάσπιση των κεντροανατολικών επαρχιών της M. Aσίας, το θέμα των Aρμενιακών, την άμυνα της περιοχής του Πόντου μέχρι την Aρμενία, και του Oψικίου, τη φρούρηση των περιοχών της Bιθυνίας, Γαλατίας και του Eλλήσποντου, χρησιμεύοντας ως γενική εφεδρεία των δύο προηγουμένων. Kατ' επέκταση, σιγά-σιγά το όνομα των θεμάτων-στρατιωτικών μονάδων περνά στην περιφέρεια της οποίας έχουν αναλάβει την προάσπιση.

Τα θέματα μετά τον 11ο αιώνα

Τα θέματα, ιδίως από το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, χάνουν την επιχειρησιακή αυτονομία τους, χάνουν τη στρατιωτική υφή τους ως μεγάλα στρατιωτικά κέντρα και εμφανίζονται με νέες αρμοδιότητες. Συναφές προς αυτό είναι το φαινόμενο συνένωσης δύο ή τριών θεμάτων σε μία ενιαία δικαστική και οικονομική ενότητα. Tο φαινόμενο αυτό απαντά κυρίως στο βαλκανικό χώρο, όπου ως δικαστικά ή οικονομικά μορφώματα εμφανίζονται "το θέμα της Θράκης και Mακεδονίας", "το θέμα Πελοποννήσου και Eλλάδος" και κυρίως "το θέμα Bολερού, Στρυμόνος και Θεσσαλονίκης". Tο "θέμα" δεν απαντά ποτέ πλέον στις πηγές με την έννοια της στρατιωτικής μονάδας που διεξάγει επιχειρήσεις ή με την έννοια του θεσμού, δηλαδή, ως στρατιωτικο-διοικητική ενότητα. O θεσμός των θεμάτων, του οποίου ουσία ήταν η συνένωση των εξουσιών, παύει να υφίσταται από τη στιγμή που το σχήμα θέμα=στρατιωτική μονάδα-γεωγραφική περιφέρεια-διοικητική ενότητα υπό έναν στρατηγό, εκλείπει. Tο θέμα από τα μέσα του 11ου αιώνα δηλώνει είτε τη γεωγραφική περιφέρεια ενός πρώην στρατιωτικο-διοικητικού μορφώματος είτε μία δικαστική-οικονομική περιφέρεια γύρω από μία πόλη με τα περίχωρά της. Kατ' επέκταση, την ίδια περίοδο συντελείται η καταστροφή του θεματικού στρατού. Aπό τα τέλη του 11ου αιώνα ο επίστρατος-καλλιεργητής στρατιώτης εξαφανίζεται, καθώς ο βυζαντινός στρατός συγκροτείται σχεδόν αποκλειστικά από τάγματα ντόπιων επαγγελματιών στρατιωτών και ξένων μισθοφόρων.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ

Η Ρώμη ήταν η πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, χτισμένη κοντά στον Τίβερη ποταμό, στολισμένη με ναούς και ωραία κτίρια που κάποια είδαμε και στα προηγούμενα μαθήματα ( Πάνθεον, Κολοσσαίο) και αριθμούσε ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους, αριθμός πολύ μεγάλος για την εποχή εκείνη. Παρακάτω στο σχεδιάγραμμα βλέπεις πώς ήταν κατανεμημένος ο πληθυσμός της αρχαίας Ρώμης. Ας το σχολιάσουμε...

Δες παρακάτω, εικόνες από ένα πλούσιο σπίτι τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική άποψή του και δες μια εικονική αναπαράσταση ενός σπιτιού τέτοιου στην αρχαία Ρώμη

The last battle of the Vikings – Fighting The Scots!

It was the age of the Great Mongol Khans. It was the age of Byzantium, of the Holy Roman Empire. The wars of the Reconquista raged on the Iberian Peninsula, and the Knights Templar operated from the huge fortress-monastery at Tomar in Portugal. It was the thirteenth century, a dangerous time to be alive.
King Haakon of Norway was in the southernmost Scottish Hebrides with a great fleet. Here, in the thick belt of islands which stretches the length of the west coast of Scotland, the Kings of Norway had long held sway, but the Kings of Scotland had their eyes fixed on their conquest. They had even tried to buy the islands from the Norwegian crown, and when this didn’t work they turned to raiding and plundering.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ

Ο αγαπητός φίλος ιατρός Δημήτριος κ. Γερούκαλης μας παρουσιάζει το βιβλίο του διαπρεπούς ιστορικού και βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη με τίτλο «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ«, το οποίο έχει τεθεί σε κυκλοφορία από τις Εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα σημαντική έκδοση, η οποία από το 1996 (α΄έκδοση) έχει κάνει τρεις εκδόσεις (η γ΄το 2008).

         Ο διαπρεπής ιστορικός και Βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης συνέγραψε το βιβλίο Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, έκδοση Μ.Ι.Ε.Τ.

Ακρίτες: Μεσαιωνικός Ελληνισμός εναντίον Ισλάμ.

Εκπληκτικό έργο του Χ. Γιαννόπουλου που απεικονίζει τον Διγενή Ακρίτα

Στις μέρες μας το θέμα της φύλαξης των ελληνικών συνόρων έχει έλθει και πάλι στην επικαιρότητα, λόγω του περιστατικού στο Φαρμακονήσι, το οποίο προβοκατόρικα εκμεταλλεύονται οι "γνωστοί-άγνωστοι", παρουσιάζοντας αλλοιωμένες, κατά το δοκούν, τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες του δυστυχήματος.

 

Γίνεται πασιφανές, όμως, ότι πλέον δεν πρόκειται απλά για ένα μεμονομένο περιστατικό, αλλά για μια οργανωμένη προσπάθεια από τα εντός και εκτός Ελλάδος νεοταξίτικα κέντρα να επιβάλλουν το άνευ όρων άνοιγμα των ελληνικών συνόρων και την ανεξέλεγκτη εισβολή (γιατί περί εισβολής πρόκειται) μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από την Μέση Ανατολή.

Ελλάδα, επιχειρήσεις και οικονομική κρίση.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος – Καθηγήτρια ΜΒΑ

Η επιχειρηματικότητα παγκόσμια θεωρείται παράγοντας οικονομικής ανάπτυξης. Στην Ελλάδα, δε, ήταν μεγάλης σημασίας γιατί μέχρι πρόσφατα το 15% του ενεργού πληθυσμού ασχολούνταν με το επιχειρείν. Οι περισσότεροι από τους επιχειρηματίες ήταν μικρομεσαίοι. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντιστοιχούσαν στο 96% των ελληνικών επιχειρήσεων, συνεισέφεραν στο 33% της συνολικής προστιθέμενης αξίας του επιχειρηματικού τομέα και απασχολούσαν το 58% του εργατικού δυναμικού.

Σέρβοι: κάθοδος και εγκατάσταση στη Βαλκανική χερσόνησο

Στράτος Θεοδοσίου,

Καθηγητής Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Αστρονομίας

Πανεπιστημίου Αθηνών

Γύρω 6ο αιώνα «εγκατέλειψαν» οι Σέρβοι τη βόρεια των Καρπαθίων περιοχή, όπου αρχικά ήταν εγκατεστημένοι, για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα νοτιότερα, στην κάτω όχθη του ποταμού Δούναβη.

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία, στα χρόνια του Ιουστινιανού Α΄ (527-565), βρισκόταν στην πιο μεγάλη ακμή της. Τα θησαυροφυλάκιά της ήταν γεμάτα, μετά από τη συνετή οικονομική πολιτική του αυτοκράτορος Αναστάσιου Α΄ (491-518), ενώ και ο στρατός της, με επικεφαλής τους ικανούς στρατηγούς Βελισάριο και Ναρσή, ήταν ισχυρότατος και αξιόμαχος.

Ο Ιουστινιανός Α΄ με τη μεγαλεπήβολη μεν, ανεδαφική δε, επεκτατική πολιτική του προς τη Δύση επιθυμούσε να ανασυστήσει την πάλαι ποτέ Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την ανακατάληψη του δυτικού τμήματός της (reconquista), αφού είχε κλείσει ειρήνη με τους Πέρσες (532). Κατ’ αυτόν τον τρόπο άρχισαν οι εικοσαετείς επεκτατικοί πόλεμοι του Βυζαντίου εναντίον των Οστρογότθων στην Ιταλία, των Βησιγότθων στη Νότια Ισπανία και των Βανδάλων στην Αφρική.

Σύμφωνα με τον σπουδαίο Ρώσο βυζαντινολόγο Γκεόργκιγιε Οστρογκόρσκι (Georgi Ostrogorsky, 1902-1976), διευθυντή του Βυζαντινολογικού Ινστιτούτου της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών (1948-1976): Οι εικοσαετείς πόλεμοι στη Δύση είχαν απογυμνώσει τα σύνορα του Δούναβη και είχαν παραλύσει την αμυντική δύναμη της αυτοκρατορίας απέναντι στους Πέρσες (Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, τόμ. Α΄, 1978, σελ. 136).

Επίσης, όπως αναφέρει ο ιστορικός αναλυτής Στυλιανός Τζιαμτζής: Η εγκατάλειψη του σοφού σχεδίου του Αναστασίου Α΄, δηλαδή της περιπολίας πολεμικών πλοίων κατά μήκος του Δούναβη, που δρούσαν αποτρεπτικά σε κάθε απόπειρα εισβολής, κόστισε ακριβά στην ασφάλεια της αυτοκρατορίας (Το άγνωστο Βυζάντιο, Αέροπος, 2007, τεύχ. 73, σελ. 18).

Πραγματικά, οι βόρειες επαρχίες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας παραμελήθηκαν, ο στρατός στις περιοχές αυτές μειώθηκε αριθμητικά και το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εγκατασταθούν εκεί ασιατικοί λαοί, όπως οι μογγολικής καταγωγής Άβαροι, προερχόμενοι από τις ασιατικές στέπες. Οι Άβαροι με τις επιδρομές τους ήταν ένας συνεχής κίνδυνος για την αυτοκρατορία, ενώ ο εκεί αριθμητικά μικρός και καταπονημένος βυζαντινός στρατός δεν μπορούσε εύκολα να τους αναχαιτίσει. Πιθανότατα, μαζί με τους Άβαρους έφτασαν εδώ και οι πρώτοι Σλάβοι, από περιοχές πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, ως υποταγμένοι λαοί στους Άβαρους και υποχρεωτικά σύμμαχοί τους.

Ο Ιουστινιανός Β' (μετά τη νίκη κατά των Σλάβων)

Οι Σέρβοι, σερβικά Σρμπι (Srbi), φαίνεται ότι γύρω στον 6ο αιώνα «εγκατέλειψαν» τη βόρεια των Καρπαθίων χώρα, όπου αρχικά ήταν εγκατεστημένοι, για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα νοτιότερα, στην κάτω όχθη του ποταμού Δούναβη. Ήταν η εποχή της σταδιακής και μάλλον ειρηνικής διείσδυσης των διαφόρων νομαδικών σλαβικών φύλων στα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από τον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο (490/507-562) στο Περί κτισμάτων έργο του, αλλά και από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο (913-920 και 944-959), ο οποίος, για πρώτη φορά, ονομάζει τον λαό που εξετάζουμε «Σέρβλους» [Περί Θεμάτων (De Administrando Imperio) 3.14, 32-153].

Στα επόμενα χρόνια άρχισε ο μαζικός εποικισμός των βυζαντινών επαρχιών της Βαλκανικής χερσονήσου από τα σλαβικά νομαδικά φύλα. Αυτή η σταδιακή και ειρηνική διείσδυση των νομάδων Σλάβων στις βυζαντινές επαρχίες αντιμετωπίστηκε με κατανόηση από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι αφενός μεν δεν θεωρούσαν απειλητική την εν γένει εκεί παρουσία τους, αφετέρου δε χρειάζονταν εργατικά και αγροτικά χέρια για τις υπάρχουσες, κάτω από τον Δούναβη, τεράστιες εκτάσεις γης. Άλλωστε η αυτοκρατορία, όπως ήδη αναφέραμε, έως τους χρόνους του βασιλιά Ηράκλειου (610-641), ήταν απασχολημένη με τον περσικό κίνδυνο, που πραγματικά αποδείχτηκε καταστρεπτικός, και ουσιαστικά δεν θεωρούσε ως κίνδυνο τη διείσδυση των σλαβικών φύλων στα βόρεια σύνορά της. Λίγα χρόνια αργότερα, η εξασφάλιση της ειρήνης στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας ήταν επιτακτική, αφού ο βυζαντινός στρατός είχε να αντιμετωπίσει έναν άλλον ισχυρό εχθρό από την Ανατολή, τους Άραβες!

Τα σερβικά πριγκιπάτα (ζουπανίες)

Στα τέλη του έβδομου αιώνα οι Σέρβοι, οι οποίοι αποτελούν κατά κύριο λόγο το αντικείμενο του βιβλίου, βρίσκονταν εγκατεστημένοι σε μια ορεινή περιοχή που οριζόταν από τους ποταμούς Ίμπαρ στα ανατολικά, Νέρετβα στα νοτιοδυτικά, Μπόσνα στα δυτικά και Σάβα στα βόρεια. Δηλαδή, εκείνη την εποχή, στα τέλη του έβδομου αιώνα, όλες αυτές οι φυλές με τη γενική ονομασία Σέρβοι, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στις περιοχές μεταξύ της Αδριατικής Θάλασσας και του Β.Α. τμήματος της σημερινής Βοσνίας, και αντιστοίχως του Β.Δ. μέρους της σημερινής Σερβίας. Αρχικά, ήταν οργανωμένοι σε μικρές ηγεμονίες σε ανεξάρτητες περιοχές, τις ζούπες, που τις διοικούσαν οι λεγόμενοι ζουπάνοι (zupans), δηλαδή οι αρχηγοί της φατρίας ή τοπάρχες, και οι κνεζ (knez), δηλαδή οι πρίγκιπες. Η κοινωνική πολυδιάσπασή τους σε μεγάλα νομαδικά φύλα (zadruga) περιόριζε την απειλή προς το Βυζάντιο, ωστόσο δυσχέραινε τον εκχριστιανισμό τους και έτσι τη διαδικασία αφομοίωσής τους από τον τοπικό χριστιανικό πληθυσμό. Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, όπως αναφέραμε ήδη, από την εποχή του Ηράκλειου Α΄ (610-641) και μετέπειτα, επιθυμούσαν διακαώς τον εκχριστιανισμό των Σλάβων και ιδιαιτέρως των Σέρβων, γεγονός που θα δρούσε θετικά στην οργανική ένταξή τους στη ζωή της χριστιανικής Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Κατά διαστήματα οι σερβικές ζουπανίες ενώνονταν σε εύθραυστες συμμαχίες-κράτη, που τότε τα διοικούσαν οι λεγόμενοι μεγάλοι ζουπάνοι. Αυτά ήταν η Ζέτα (Zeta) ή Διόκλεια (Doclea ή Duklja), δηλαδή το σημερινό Μαυροβούνιο, η Ράσκα (Raška ή Rascia), η Νέρετβα (Neretva), η Παγκάνια (Pagania), η Κονάβλη (Konavli), η Ζαχούμλιε (Zachlumia ή Zahumlje), δηλαδή η σημερινή Ερζεγοβίνη, και η Τραβούνια (Travunia) για να αναφέρουμε τα κυριότερα.

Αρχικά, ως μεγάλοι ζουπάνοι έχουν καταγραφεί στη σερβική ιστορία ο Ντέρβαν (Dervan, †626), ζουπάνος της Λευκής Σερβίας και, μετά κάποιους άγνωστους-ανώνυμους ζουπάνους, αναφέρεται ο Βίσεσλαβ Α΄ (Višeslav I, 780-800), ηγέτης των περιοχών Τάρα (Tara), Πίβα (Piva) και Λιμ (Lim), που κατόρθωσε, για ένα διάστημα, να ενώσει τις σερβικές φυλές στο κρατίδιο της Ράσκας (Raška). Ακολούθησαν οι ζουπάνοι Ράντοσλαβ (Radoslav, 800-822) και Πρόσιγκοϊ (Prosigoj, 822-836), o γιος του οποίου ο πρίγκιπας Βλάστιμιρ (Vlastimir, 836-850), ίδρυσε τον Οίκο των Βλαστιμίροβιτς (House of Vlastimirović, 836-1016).

Η οργάνωση των διεσπαρμένων νομαδικών σερβικών φύλων στη Βαλκανική χερσόνησο ήταν αναγκαία, ιδιαιτέρως μετά την επεκτατική πολιτική των Βουλγάρων στην ευρύτερη περιοχή κατά τον 8ο αιώνα. Μέχρι τότε οι Σέρβοι αναγνώριζαν τη βυζαντινή επικυριαρχία στην περιοχή και διατηρούσαν ειρηνικές σχέσεις με τις διοικητικές αρχές της αυτοκρατορίας και τους τοπικούς πληθυσμούς.

Παρατήρηση: Το παρόν κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το νεοεκδοθέν βιβλίο του Αν. Καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών, Στράτου Θεοδοσίου, «ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΙ – H ιστορική πορεία των βαλκανικών κρατών από την κάθοδο των σερβικών φύλων στα Βαλκάνια έως την άλωση της Κωνσταντινούπολης»

http://www.pemptousia.gr/2016/03/servi-kathodos-ke-egkatastasi-sti-valkaniki-chersoniso/

Μία νεκρόπολη με μυκηναϊκά στοιχεία βρέθηκε κοντά στη Βηθλεέμ

Μια ομάδα αρχαιολόγων εκ της Ιταλίας και της Παλαιστίνης ανακάλυψαν μια αρχαία νεκρόπολη με περισσότερους από 100 τάφους κοντά στη Βηθλεέμ. Αν και πολλοί από τους τάφους έχουν λεηλατηθεί τα ευρήματα παρέχουν αποδείξεις για πρώτη φορά ότι υπήρχε μια κοντινή πόλη που άνθισε στην περιοχή .

9 fascinating things you should know about the Great Wall of China

Posted By: Dattatreya Mandal

Simply put, the Great Wall of China would be the largest man-made structure in the entire world if its numerous sections were positioned in a collective manner. Going the numerical route, the sheer volume of the wall structures account for an astronomical 34,423,725,600 cubic ft (or 34.5 billion cubic ft) – by taking the average height and width as 33 ft and 15 ft respectively. For comparison’s sake, the ancient Great Pyramid boasts around 88 million cubic ft of volume, while the modern-day Burj Khalifa accounts for around 1.1 billion cubic ft. Suffice it to say, the Great Wall deservedly demands awe from us. So without further ado, let us check nine incredible facts you may not have known about the Great Wall of China.

8 fascinating facts about the Huns and their warfare

Posted By: Dattatreya Mandal 

‘Huns’ – the very word brings up of reveries of hordes of horsemen swarming upon the resplendent Roman Empire, with their unkempt appearances, cacophonous intensity and ferocious ambitions. Well the historical truth is very different from this biased depiction heaped upon by the Christian chroniclers of the time. In fact, in spite of their branding as being “scourges of God’s fury”, it still remains a mystery when it comes to the origins of the Huns. For example, early 19th century historians equated these nomads with the equestrian Xiongnu tribes who were driven by the Chinese from their borders in 4th century AD. However, modern historians tend to place the geographical origins of the Huns in a more westward territory that roughly corresponds to modern-day Kazakhstan. In any case, one thing remains certain – the Huns were far more advanced and adept than their naive ‘barbarian’ label suggests.

Οι Δυτικοί στη συνείδηση των Βυζαντινών

Η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Οι Βενετοί χρησιμοποίησαν τα κατάρτια των πλοίων τους ως γέφυρα για να μπορέσει να μπει ο στρατός στην Πόλη πηδώντας πάνω από τα τείχη (E. Hallam, ed., Chronicles of the Crusades, 218-19)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ

  by Αμετανόητος

 (αντίστοιχο κεφάλαιο στο έργο του πανεπιστημίου της ΟΞΦΟΡΔΗΣ

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»

OSWYN MURRAY
 Η καταγωγή της ιστορίας

ΠΟΛΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ του παρελθόντος διέθεταν επαγγελματίες απομνηματογράφους, ιερείς ή αξιωματούχους, έργο των οποίων ήταν η καταγραφή των παραδόσεων που θεωρούνταν απαραίτητες για τη διατήρηση των κοινωνικών αξιών. Πολλές κοινωνίες διέθεταν ιερατικά ή άλλα επίσημα αρχεία, σχεδιασμένα μεν για να υποβοηθούν την οργάνωση του κόσμου των ανθρώπων και τον κατευνασμό του κόσμου των θεών, αλλά και επιδεκτικά μετατροπής από τους σημερινούς ερευνητές σε ιστορία. Ως ξεχωριστή πολιτισμική δραστηριότητα όμως, η γνήσια ιστορική συγγραφή φαίνεται ανεξάρτητη ως προς την καταγωγή της από αυτές τις φυσικές κοινωνικές τάσεις, και αποτελεί φαινόμενο σπάνιο: στην πραγματικότητα έχει αναπτυχθεί ανεξάρτητα σε τρεις μόνο κοινωνίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους: στην ιουδαϊκή, στην ελληνική και την κινεζική. Στην καθεμιά από αυτές τις περιπτώσεις, τα χαρακτηριστικά της ιστορίας είναι διαφορετικά: δεν πρόκειται για επιστήμη, αλλά για μορφή τέχνης που υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και επομένως προδιαγράφεται από την καταγωγή της.
Η αρχαία ελληνική παράδοση της συγγραφής ιστορίας είναι και δική μας, και ο καλύτερος τρόπος για να δούμε τις ιδιομορφίες της είναι η σύγκρισή της με την άλλη παράδοση που μας έχει επηρεάσει τόσο έντονα, με τα ιουδαϊκά ιστορικά κείμενα που σώζονται στην Παλαιά Διαθήκη. Οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι ανακάλυψαν την ιστορία ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, αλλά την ίδια περίπου εποχή και ως αντίδραση στις ίδιες περίπου πιέσεις, στην ανάγκη δηλαδή να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν μια εθνική ταυτότητα μπροστά στις τεράστιες αυτοκρατορίες της Μέσης Ανατολής: όπως λοιπόν οι αγώνες εναντίον των Ασσυρίων, η μετοικεσία της Βαβυλώνας και η επιστροφή στη Γη της Επαγγελίας δημιούργησαν την ιουδαϊκή ιστοριογραφία, έτσι και η έννοια της εθνικής ταυτότητας που προέκυψε από τη νίκη επί των Περσών δημιούργησε την ελληνική ιστοριογραφία.

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ -62:ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΙΕΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΙΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ (;) Μικρή συλλογή άρθρων)

Α)In a first, U.S. forces in Jordan have attacked ISIS in Syria

U.S. troops in Jordan launched a GPS-guided rocket artillery attack into Syria for the first time on March 4, defense officials said, revealing an new facet of the American-led coalition’s ground-based fight against Islamic State militants.
The rockets came from a small detachment of fewer than 100 troops deployed near Jordan’s border with Syria. They used an M142 High Mobility Artillery Rocket System, or HIMARS, which is a truck-mounted, guided-missile system with a range of up to 185 miles. Both the U.S. Army and Marine Corps operate HIMARS.

Οταν οι Χρυσαυγίτες στήνουν φτηνά σόου στην Ευρωβουλή

12/3/16 | 0 σχόλια | 0 απαντήσεις | 6 εμφανίσεις

ΨΑΧΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ ΣΥΝΑΔΙΝΟΣ ΚΑΙ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ
Ανεπανόρθωτα «πλήγωσε» την εικόνα της χώρας μας ο χρυσαυγίτης ευρωβουλευτής Ελευθέριος Συναδινός, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα ξεστόμισε χυδαίες και ρατσιστικές εκφράσεις εντός του Ευρωκοινοβουλίου.

Η αντίδραση του Μάρτιν Σουλτς ήταν άμεση και ο ευρωβουλευτής υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από τη συνεδρίαση της Ολομέλειας. Την απόφαση του προέδρου του ΕΚ υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα οι παριστάμενοι ευρωβουλευτές, ενώ ο Ελ. Συναδινός οδηγήθηκε στην έξοδο συνοδευόμενος από άνδρες της ασφάλειας.
Ολα ξεκίνησαν όταν ο χρυσαυγίτης ευρωβουλευτής παρενέβη σε συζήτηση για το Προσφυγικό και απευθύνθηκε με αγοραίες εκφράσεις στον Μ. Σουλτς. «Κύριε Πρόεδρε, προχθές πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη Κορυφής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Τουρκίας. Τα αποτελέσματα αυτής ήταν όχι απλά απογοητευτικά αλλά ένα διπλωματικό Βατερλό για τους ηγέτες της Ενωσης. Είκοσι οχτώ τουρκολάγνοι ηγέτες με ανάστημα νάνου κάθονταν και άκουγαν έναν στυγνό εκβιαστή, έναν κοινό απατεώνα, τον Νταβούτογλου, να θέτει όρους παράδοσης και υποταγής (…) Κύριοι, όπως έχουν γράψει Οθωμανοί λόγιοι: Ο Τούρκος είναι πνευματικά βάρβαρος, θεομπαίχτης, αγύρτης και βρωμιάρης. Ο Τούρκος είναι σαν το σκυλί? κάνει τον άγριο, αλλά όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο το βάζει στα πόδια»

10 intriguing facts about the Achaemenid Persian Empire and its army

Posted By: Dattatreya Mandal September 26, 2015

When the Assyrians were carving out the world’s first true ‘super empire’ from the period of 10th century to 7th century BC, a wave of pastoral tribes from north of the Caspian Sea was busy settling in the eastern side of Zagros Mountains, in an expansive plateau that stretched all the way to western India. These were the semi-nomadic Indo-Iranian people who flocked to settled lands and even started out their own religious institutions with the ‘universal’ principles. One of such principles pertains to the prophet Zoroaster and his nigh monotheistic approach to religion – with the ‘head god’ attribution given to the supreme being of Ahura Mazda. Such evolving yet unrestricted religious maxims clearly contrasted with the Babylonian system where each city seemingly had an exclusive patron god with his/her own set of ‘godly’ powers.

5 interesting things you should know about the Macedonian phalanx

Posted By: Dattatreya Mandal 

By the very intrinsic nature of the Greek lands and topography, large scale cavalry forces were never an option for most burgeoning city-states of Greece. This was especially due to the rough nature of the terrain that was not exactly conducive to the trotting of unshod horses. In essence, their relative geographical position made Greeks the ‘men of the spear’ – a military tactic that preferred tight formations over extensive battlefield maneuvering. This ‘tradition’ of hoplites ultimately made way for the famed phalanx of the Macedonians and their Greek successor states – thus dominating the battlefield for the next century after Alexander the Great’s death.

10 fascinating things you should know about the ancient Assyrian state and its army

Posted By: Dattatreya Mandal

In a conventional sense, when we talk about the Assyria, our notions pertain mostly to what is known as the Neo-Assyrian Empire (or the Late Empire) that ruled the largest empire of the world up till that time, roughly existing from a period of 900-612 BC. Known for its utter ruthlessness and effective military system, this is what historian Simon Anglim said about this ancient state –

…an aggressive, murderously vindictive regime supported by a magnificent and successful war machine. As with the German army of World War II, the Assyrian army was the most technologically and doctrinally advanced of its day and was a model for others for generations afterwards. The Assyrians were the first to make extensive use of iron weaponry [and] not only were iron weapons superior to bronze, but could be mass-produced, allowing the equipping of very large armies indeed.