Ο
αγαπητός φίλος ιατρός Δημήτριος κ. Γερούκαλης μας παρουσιάζει το βιβλίο
του διαπρεπούς ιστορικού και βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη με τίτλο «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ«,
το οποίο έχει τεθεί σε κυκλοφορία από τις Εκδόσεις του Μορφωτικού
Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα σημαντική
έκδοση, η οποία από το 1996 (α΄έκδοση) έχει κάνει τρεις εκδόσεις (η γ΄το
2008).
Ο διαπρεπής ιστορικός και
Βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης συνέγραψε το βιβλίο Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ
ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, έκδοση Μ.Ι.Ε.Τ.Στη φιλόξενο στέγη του ιστολογίου του Θεολόγου και Εκπαιδευτικού κ. Αθανασίου Μουστάκη, καταχωρώ την παρουσίαση του ανωτέρω αναφερομένου βιβλίου.
Βιβλίο εξαιρετικής δυναμικής και ιδιαίτερης πολιτικής αξίας. Στις σελίδες του αναδύονται και αναδεικνύονται οι πτυχές, σκοτεινές, αμφιλεγόμενες, ή ακτινογραφία των καιρών και παρουσιάζεται η συνήθης άρτια ερμηνευτική προσέγγιση της Παρακμής του Μεσαιωνικού Ελληνισμού.
Για την παρουσίαση του βιβλίου επιλέγω την παράθεση της απόψεως του σημαντικού φιλοσόφου της εποχής μας κ. Θεοδώρου Ζιάκα.
Στο κρίσιμο λοιπόν ερώτημα: γιατί κατέρρευσε η ΡΩΜΑΝΙΑ ( το ονομαζόμενο Βυζάντιο), ο Θεόδωρος Ζιάκας γράφει.
Φτάνοντας σε τέτοια ερωτήματα, εγκαταλείπουμε αναγκαστικά το έδαφος της πολιτικό–ιστορικής αναλύσεως, για να εισέλθουμε σε άλλα εδάφη, όπου τα πολιτικό–ιστορικά εννοιολογικά εργαλεία κρίνονται εκ των πραγμάτων αδόκιμα.
Παράδειγμα: o πιο προωθημένος πολιτικο–ιστορικός προβληματισμός μας γύρω από τα αίτια της βυζαντινής καταρρεύσεως αναγκάζεται να αρκεστεί στις εξωτερικές αιτίες: στην απροσμάχητη βαρβαρική περικύκλωση. Ήταν τόσο δυσμενής για τη Ρωμανία ο εξωτερικός συσχετισμός δυνάμεων, που η «αδιαμφισβήτητη αναγέννηση του ελληνισμού, από τον 11ο αιώνα και μετά», ήταν καταδικασμένη.
Το παράδοξο όμως με την Ρωμανία είναι ότι η κρίσιμη κατάρρευσή της, από την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει, συνέβη στις αρχές του 11ου αιώνα, έπειτα από το θάνατο του Βασιλείου Β΄ (976-1025), όταν δεν υπήρχε πλέον επίφοβος εχθρός στα σύνορα. Οπότε: «αφοσιώθηκαν στις μεταρρυθμίσεις»: διέλυσαν το στρατό και άδειασαν το δημόσιο ταμείο, με αποτέλεσμα τη μοιραία πανωλεθρία στο Ματζικέρτ το 1071. Συνέβη δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από το υποστηριζόμενο: το Βυζάντιο κατέρρευσε όταν και επειδή εξέλιπε η εξωτερική απειλή. Πώς ερμηνεύεται αυτό;
Δεύτερο παράδειγμα: οι απαρχές της Τουρκοκρατίας στη Μικρά Ασία. Αν είναι αλήθεια όσα γράφει ο Σπύρος Βρυώνης για την εποχή αυτή, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η τουρκική εισβολή στη Μικρά Ασία συνάντησε, σε μεγάλο ποσοστό, την ειρηνική προσχώρηση και τον εθελοντικό εξισλαμισμό μεγάλων ελληνικών πληθυσμών. Απ’όσο ξέρω ούτε ένα μάρτυρα δεν έχει να αναφέρει η Εκκλησία για την πρώιμη Τουρκοκρατία. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί οι μικρασιατικοί ελληνικοί πληθυσμοί έφτασαν στο σημείο να ξεπουλήσουν την ταυτότητα τους; Πώς ερμηνεύεται η εθνική τους μετάλλαξη; Οι διάφορες αντιρρήσεις που έχω ακούσει, ότι δεν επρόκειτο τάχα για «αυθεντικούς» ελληνικούς πληθυσμούς ή ότι κακώς θέτουμε τέτοιο ζήτημα, γιατί «εξωραίζουμε την τουρκική βαρβαρότητα», απλώς παρακάμπτουν το πρόβλημα.
Το ερώτημα είναι εξαιρετικά αιχμηρό, ειδικά για το ανατολικό σκέλος της υποτιθέμενης «αντιστασιακής» μας ταυτότητας: Μήπως λειτουργεί «κάτι», στο εσωτερικό του Ελληνισμού, που σε ορισμένες συνθήκες του αλλάζει την πίστη και κάνει τον Έλληνα να γίνεται Τούρκος;
Δεν απαντώνται, νομίζω, τα ερωτήματα αυτά, απ’ «όλες τις πιθανές εκδοχές που έχουν προταθεί». Ενώ εξηγούν την κατάρρευση, αναδεικνύουν συγχρόνως την προβληματικότητα των εν λόγω εκδοχών. Υποθέτουν, οι εκδοχές αυτές, σχέσεις ισοδυναμίας ανάμεσα στη δυνατότητα αποφυγής της καταρρεύσεως και στη δυνατότητα αποφυγής της καταρρεύσεως και στη δυνατότητα «αναγεννήσεως του ελληνισμού». Συγχρόνως όμως αναγνωρίζουν, ως «αναγέννηση», κυρίως τις «ελληνίζουσες» εκδηλώσεις των υστεροβυζαντινών λογίων, χωρίς να εξετάζουν αν αυτές ήταν, όντως, συμβατές με την αποτροπή της καταρρεύσεως.
Η τελική κατάρρευση έχει, βεβαίως, την εξήγησή της στο πεδίο των εξωτερικών συσχετισμών ισχύος. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με όσους επικαλούνται τη βαρβαρική υπεροχή; Οι Τούρκοι και οι Φράγκοι είχαν καταστεί ισχυρότεροι.
Πριν όμως χαθεί το παιχνίδι στο επίπεδο των εξωτερικών σχέσεων, είχε ήδη χαθεί στο εσωτερικό πεδίο. Κι εδώ είναι το πρόβλημά μας.
Η τουρκική κατάκτηση της Μικράς Ασίας και ο εξισλαμισμός των κατοίκων της αποτέλεσε το τελευταίο μεγάλο στάδιο στην ιστορία του Ελληνισμού εκτός της ελληνικής χερσονήσου. Πυρήνας του βιβλίου αυτού είναι η τελευταία φάση της ελληνικής συρρικνώσεως και η περιγραφή των παραγόντων που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού και στην παράλληλη πορεία του εξισλαμισμού της Μικράς Ασίας.
Λίγο πριν από την κατάκτηση, το μεσαιωνικό ελληνικό πολιτισμικό στοιχείο στη Μικρά Ασία ήταν ποσοτικά και ποιοτικά σημαντικό. Η ήττα των Βυζαντινών από τους Τούρκους στο Μαντζικέρτ το 1071 και η διείσδυση των τουρκικών φύλων ήταν κατά μεγάλο μέρος αποτέλεσμα της εσωτερικής πολιτικής της Αυτοκρατορίας και των βίαιων αναταραχών του προηγούμενου αιώνα. Η κατάκτηση, η εγκατάσταση και η πολιτική ενοποίηση της Ανατολής που πέτυχαν οι Τούρκοι ήταν αποτέλεσμα μακράς διαδικασίας, η οποία ολοκληρώθηκε τελειωτικά μόνο 400 χρόνια μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ, έχοντας, ωστόσο, επιφέρει στους βυζαντινούς θεσμούς πολλά και σοβαρά πλήγματα, τα οποία εξάρθρωσαν τελειωτικά τη βυζαντινή κοινωνία στην Μικρά Ασία.
Ταυτόχρονα με τη βυζαντινή κοινωνία, και η Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά την αντίσταση που προέβαλε μέσω των επισκόπων και των άλλων ιεραρχών της, συρρικνώθηκε και περιέπεσε σε απελπιστική ένδεια με την κατάσχεση του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας, των εσόδων και των κτιρίων της που πέρασαν στην κατοχή των νικητών Τούρκων. Το Ισλάμ ενισχύθηκε με τους πόρους που ανήκαν προηγουμένως στις χριστιανικές κοινότητες και επέδειξε μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα της διαδόσεως της θρησκείας και της τονώσεως του θρησκευτικού αισθήματος των Μουσουλμάνων. Η χριστιανική βυζαντινή κοινωνία αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στη διακυβέρνηση και τον πολιτισμό του κατακτητή, ενώ τα ίχνη της εξαφανίστηκαν από τη γλώσσα και την επίσημη θρησκευτική έκφραση.
Εντούτοις, αποτέλεσε ένα βασικό συστατικό στοιχείο στη διαμόρφωση του λαϊκού πολιτισμού της τουρκικής Ανατολής και των όψεων της τουρκικής κοινωνίας που δεν βρίσκονταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του Ισλάμ.
Σημαντικό παραμένει διαχρονικά το ερώτημα, «γίνεται» ο Έλληνας Τούρκος; Αν ναι, εξηγούνται και τα σημερινά φαινόμενα παρακμής και αποσυνθέσεως.
Δρ. Δημήτριος Κ. Γερούκαλης
Ιατρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου