Η
εσωτερική σχολή του Πυθαγόρα θεωρείται το πρώτο πανεπιστήμιο του
κόσμου, όπου η διδασκαλία γινόταν με μυστηριακό και συμβολικό τρόπο.
Πρώτος ο Πυθαγόρας εισήγαγε στην Ελλάδα το σύστημα της πρακτικής
φιλοσοφίας, της ηθικής των ανθρωπίνων καθηκόντων.
Η φιλοσοφία του βοηθούσε τον άνθρωπο να εξυψώσει βαθμιαία την ψυχή και
το νου του, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην πρόοδο της ίδιας της
ανθρωπότητας.
Παρόλο που η σχολή του, ριζοσπαστικά για την εποχή του, δεχόταν και
άνδρες και γυναίκες, η διδασκαλία του προοριζόταν για λίγους, ή όπως
εκείνος έλεγε : «μη είναι προς πάντας πάντα ρητά». Προοριζόταν γι’
αυτούς που μπορούν να ξεπεράσουν «τις δοκιμασίες», που μπορούν να
σφυρηλατήσουν τον χαρακτήρα τους για να δεχτούν έτοιμοι πλέον την
Αλήθεια.
Συνήθιζε να διαχωρίζει τους μαθητές σε εξωτερικούς και Εσωτερικούς (την διάκριση αυτή οΠυθαγόρας την είχε
διδαχτεί
από τους Αιγύπτιους Ιερείς, οι οποίοι εφάρμοζαν ένα παρόμοιο σύστημα
διδασκαλίας). Οι εξωτερικοί μαθητές ήταν εκείνοι που παρακολουθούσαν τις
«δημόσιες» ακροάσεις κατά τις οποίες ο Πυθαγόρας επέλεγε τους
μελλοντικούς Εσωτερικούς Μαθητές του. Στο ακροατήριο αυτό μιλούσε για
τον σεβασμό στους νόμους, την αλληλεγγύη, την ομόνοια, την φιλία κ.λπ.