Ετικέτες

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

O ανεπανάληπτος κωμικός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, (1912-1984)


Ο Ελληνικός Κινηματογράφος και οι πρωταγωνιστές του
(9)

Επιμέλεια Γ.Γ.Γ
==============

O Διονύσης Παπαγιαννόπουλος θα είναι για πάντα ο γλυκός πατέρας της Αλίκης και της Τζένης, ένας μοναδικός ηθοποιός που ακόμα και σήμερα μας διασκεδάζει με τις ατάκες και τις γκριμάτσες του! Γεννήθηκε στο Διακοφτό στις 12 Ιουλίου 1912 και πέθανε στις 13 Απριλίου 1984. Μεγάλωσε σε πολυμελή οικογένεια στην οποία ο Νιόνιος όπως τον αποκαλούσαν, ήταν το όγδοο παιδί.

Άριστος μαθητής όχι μόνο στα μαθήματα αλλά και στα αθλήματα. Πρώτος στο ακόντιο, πολύ καλή θέση στο άλμα εις ύψος αλλά εγκατέλειψε τον αθλητισμό μετά από έναν τραυματισμό στη μύτη που εξαιτίας του υπέφερε από πονοκεφάλους και έγινε η αιτία να τον εγκαταλείψει. Επίσης από μικρός έδειξε το ταλέντο του στη ζωγραφική.

Ατίθασος και φιλομαθής από μικρή ηλικία μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο έφυγε για την πρωτεύουσα παρά την αντίρρηση των γονιών του.
 

Germany blocks tech exports to Turkey



Special to WorldTribune.com
LONDON — Germany has decided to restrict security exports to Turkey.
The German government announced restrictions on surveillance technology to Ankara amid reports of civil and human rights abuses.
German Deputy Prime Minister Sigmar Gabriel
German Deputy Prime Minister Sigmar Gabriel
Officials said Turkey was blocking access to the Internet and social media in an effort to block the opposition.
“Countries who want to defend Internet freedom cannot provide technology
to those regimes that monitor Internet users and therefore breach
fundamental human rights,” German Deputy Prime Minister Sigmar Gabriel said.
In a briefing on May 20, Gabriel said German reconnaissance software
would not be supplied to Turkey and other countries deemed to violate human
rights. He cited Russia as also coming under export restrictions by Berlin.
Germany has been criticized for supplying spy technology to countries
that used this against civilians. Human rights groups said one German client
for this technology was Bahrain, which has been fighting a Shi’ite revolt
since 2011.
Turkey was said to have intensified its search for surveillance systems.
Officials cited the expansion of Turkey’s intelligence community, which was
used to track political opponents of Prime Minister Recep Erdogan.
Officials said the restrictions on Turkey would be reviewed. They said
surveillance exports would be examined on a case-by-case basis.
“We are calling on EU members to agree on standards for surveillance
technology exports,” Gabriel said.

Η υποψηφιότητα της Χίλαρι για το 2016 και ο... Μπους


Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Washington Post και του ABC, υπάρχει ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού ακροατηρίου των Δημοκρατικών που αποδοκιμάζει την πολιτική Ομπάμα, αλλά υποστηρίζουν ταυτόχρονα τη Χίλαρι Κλίντον.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Ολοι δουλεύουν για την υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον για την αμερικανική προεδρία το 2016. Η κόρη της Τσέλσι Κλίντον είναι έγκυος και θα την κάνει σύντομα γιαγιά. Η θρυλική ερωμένη του συζύγου της, Μόνικα Λουίνσκι, αποφάσισε να σπάσει τώρα τη σιωπή της για το μεγάλο σκάνδαλο, το οποίο λίγο έλειψε να οδηγήσει στην αποπομπή του Μπιλ Κλίντον από τον Λευκό Οίκο. Και όλες οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την πρώην πρώτη κυρία των ΗΠΑ και τέως ΥΠΕΞ της χώρας να επικρατεί άνετα όλων των εν δυνάμει αντιπάλων της.

Το Πάριον Χρονικόν


Πάριον Χρονικόν ή Μάρμαρον· μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ελληνική επιγραφή, γραμμένη στην αττική διάλεκτο από άγνωστο συγγραφέα, κατά την εποχή του άρχοντα Διόδμητου στην Αθήνα, το 264 ή 263 π.Χ. Είναι ένας χρονολογικός πίνακας των πιο σημαντικών ιστορικών γεγονότων από την εποχή του Κέκροπα, του μυθικού πρώτου βασιλιά των Αθηνών, μέχρι του Διόδμητου, καθώς αναφέρεται στην αρχή της επιγραφής ("Από Κέκροπος του πρώτου βασιλεύσαντος Αθηνών είως... Αθήνησιν δε Διόδμητου").

Εύγε στον Σμήναρχο Παναγιώτη Γεωργιάδη, τον εκ Νικοπόλεως του Πόντου


Καβάλα: Έρχεται το φαντασμαγορικό 4ο AirSea Show

20-21-22 Ιουνίου 2014
Με 42 συμμετοχές από την Ελλάδα και άλλες τέσσερις χώρες, 13 πληρώματα με 460 μέλη υποστήριξης και με εκατοντάδες εθελοντές «πετάει» το 4ο AirSea Show, με ελεύθερη είσοδο, σε λίγες μέρες στην Καβάλα.

Γουαχαμπιτικό δίκτυο στην Αλβανία


 binladen_mosque_kosovoτου Ιωάννη Μιχαλέτου

- Μουσουλμανικό φόρουμ της Αλβανίας (MFA)
Η ΜΚΟ δημιουργήθηκε το 2005 και τροφοδοτείται με κεφάλαια από τον Κόλπο με σκοπό να αντικαταστήσει σε βάθος χρόνου την επίσημη θρησκευτική ηγεσία των Αλβανών Μουσουλμάνων. Κατά καιρούς εκδηλώνει δημοσίως την υποστήριξη της για μια πλειάδα θεμάτων όπως το Συριακό, τους Ουιγούρους στη Κίνα, εναντίον Ορθοδόξων και Καθολικών στη χώρα και άλλα τινά. Είναι σε συνεχή επαφή με τις κοινότητες Σουνιτών Αράβων που διαμένουν στην Αλβανία. 
- Ένωση “ιμάμηδων” στην πόλη Kavaja. Συνεργάζονται με την MFA και με λοιπούς Γουαχαμπιστές Αλβανούς από το Κόσοβο, ΠΓΔΜ και Μαυροβούνιο. 
- Ένωση Ισλαμικής νεολαίας, μια ΜΚΟ που ιδρύθηκε το 2010 και συντονίζεται με τις δύο παραπάνω.

Αλλάζει ο χάρτης στη Μεσοποταμία - Τι σημαίνει αυτό για Κύπρο και Ελλάδα;


Του Σάββα Καλεντερίδη
Η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1991 ως απάντηση της διεθνούς κοινότητας στην εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ έξι μήνες νωρίτερα (2 Αυγούστου 1990), μπορεί να θεωρηθεί η θρυαλλίδα που πυροδότησε σειρά εξελίξεων, οι οποίες θα οδηγούσαν στην αλλαγή του χάρτη της περιοχής.

Συρία: Την πόλη Κάσαμπ ανακατέλαβε ο στρατός

Συρία: Την πόλη Κάσαμπ ανακατέλαβε ο στρατός

Ο συριακός στρατός ανακατέλαβε σήμερα από τους εξεγερμένους την πόλη Κάσαμπ.
Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι Αρμένιοι ενώ βρίσκεται σε στρατηγικής σημασίας πέρασμα προς την Τουρκία στα βορειοδυτικά της Συρίας.


«Ομάδες του στρατού αποκαθιστούν την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην πόλη Κάσαμπ στην επαρχία της Λαττάκειας αφού σκότωσαν έναν μεγάλο αριθμό τρομοκρατών και κατέστρεψαν τα όπλα τους», επεσήμανε ο στρατός, αναφερόμενο στους Σύρους εξεγερμένους που έλεγχαν την πόλη από τις 21 Μαρτίου.

Σε τουρκικό νοσοκομείο ο πολέμαρχος της ISIL…


Σε τουρκικό νοσοκομείο ο πολέμαρχος της ISIL…
Τα σφοδρά πυρά της τουρκικής αντιπολίτευσης έχει προκαλέσει η αποκάλυψη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φωτογραφίας με τον στρατιωτικό διοικητή της εγκληματικής – τρομοκρατικής ισλαμιστικής οργάνωσης ISIL, Αμπού Μουχάμαντ, να περιθάλπεται σε τουρκικό νοσοκομείο στην επαρχία Χατάι (Αλεξανδρέττα), μόλις στις 16 Απριλίου 2014…

Δύο βουλευτές του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) κατηγόρησαν την κυβέρνηση Ερντογάν, για παροχή προστασίας στην ISIL και συνεργασία μαζί της, στηριγμένοι στη φωτογραφία αυτή, ζητώντας εξηγήσεις.

Στις ομιλίες τους, αναφέρθηκαν σε λανθασμένες πολιτικές που παρέσυραν τη χώρα, ενώ οι ευεργετημένοι εξτρεμιστές έχουν οδηγήσει την Άγκυρα να αντιμετωπίζει σήμερα τεράστια προβλήματα. Σε άλλη ομιλία καταγγέλθηκε, ότι εξτρεμιστές της Αλ Νούσρα φιλοξενήθηκαν σε σπίτια της Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων στην επαρχία Χατάι.

Οι εξτρεμιστές μάλιστα, τελούσαν υπό την προστασία στελεχών της μυστικής υπηρεσίας MIT, μετά από γραπτή εντολή του πρώην υπουργού Εσωτερικών, Μουαμέρ Γκιουλέρ και η αποστολή τους ήταν να πολεμήσουν εναντίον του κουρδικού κόμματος της Συρίας. PYD, σύμμαχος του γνωστού PKK… Ιδού το έγγραφο:
TOYRKIA-ISIL-IRAK02-15JUNE2014
Άρον-άρον τα μάζεψαν οι Τούρκοι από το προξενείο Βεγγάζης

Προφανώς τρομοκρατημένοι από το ενδεχόμενο να παραδειγματιστούν από τους «συναδέλφους» της ISIL στο Ιράκ οι εξτρεμιστικές ομάδες – πολιτοφυλακές στη Λιβύη και ιδιαίτερα στο ανατολικό τμήμα της χώρας και κινηθούν εναντίον του εκεί τουρκικού προξενείου, οι Τούρκοι έδωσαν εντολή άμεσης εκκένωσης της περιοχής από τους υπαλλήλους…

Στην ανακοίνωσή του, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επικαλείται αυξανόμενο κίνδυνο ασφαλείας. Στην πραγματικότητα, πέραν του ότι ο κίνδυνος αυτός όντως υφίσταται περισσότερο πλέον και ως αποτέλεσμα των γεγονότων στο Ιράκ, ο υπερφίαλος προϊστάμενος, Αχμέτ Νταβούτογλου, αντελήφθη ότι δεν έχει περιθώριο και άλλης γκάφας, διότι πέραν της τουρκικής κοινωνίας, ακόμα και ο ίδιος ο Ερντογάν θα μπορούσε να ζητήσει «την κεφαλή του επί πίνακι»…

Αυτό πιθανότατα θα κατέστρεφε και την όποια φιλοδοξία του να διαδεχθεί τον Ερντογάν στην πρωθυπουργία, αφού ο Αμπντουλάχ Γκιουλ δείχνει να αποσύρεται από το προσκήνιο, είτε διότι δεν μπορεί άλλο να συνυπάρξει με τον «ξερόλα» και διεφθαρμένο Ερντογάν, είτε διότι κρίνει ότι ο εσωκομματικός του αντίπαλος θα κάνει το μοιραίο λάθος και αυτός θα προβληθεί ως μια λογική διάδοχη κατάσταση.

Η Τουρκία ήταν από τις τελευταίες χώρες που διατηρούσαν διπλωματική εκπροσώπηση στη Βεγγάζη, στηριγμένη στην ιδεοληψία πως ο μουσουλμανικός κόσμος «θαυμάζει» την εξωτερική πολιτική της χώρας, με αποτέλεσμα να της προσφέρεται μια ιδιότυπη ασυλία, που της επιτρέπει να βρίσκεται εκεί που άλλοι φεύγουν κυνηγημένοι! Ήρθε βέβαια η πραγματικότητα για να τους προσγειώσει.

Η διπλωματική εκπροσώπηση της Τουρκίας θα συνεχιστεί από την πρωτεύουσα Τρίπολη. Η τελική απόφαση άμεσης αποχώρησης ελήφθη, κατά δήλωση, όταν ξεκίνησαν επιθέσεις αυτοκτονίας στην περιοχή. Προφανώς οι Τούρκοι θυμούνται και την τύχη του Αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη και αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν περιθώριο να υποστούν τέτοιες απώλειες, που πέραν της τραγικότητάς τους σε ανθρώπινο επίπεδο, αποτελούν φιάσκο περιωπής για την εξωτερική πολιτική…

mignatiou.com

The Battle for Iraq is a Saudi War on Iran


REAL_Map_of_ISIS_TerrorWaveby Simon Henderson

 The ISIS invasion of Iraq reflects a wider war between Shiites and Sunnis for control of the Middle East.
“Be careful what you wish for” could have been, and perhaps should have been, Washington’s advice to Saudi Arabia and other Gulf states which have been supporting Sunni jihadists against Bashar al-Assad’s regime in Damascus. The warning is even more appropriate today as the bloodthirsty fighters of the Islamic State of Iraq and al-Sham (ISIS) sweep through northwest Iraq, prompting hundreds of thousands of their Sunni coreligionists to flee and creating panic in Iraq’s Shiite heartland around Baghdad, whose population senses, correctly, that it will be shown no mercy if the ISIS motorcades are not stopped.Such a setback for Iraqi Prime Minister Nouri al-Maliki has been the dream of Saudi Arabia’s King Abdullah for years. He has regarded Maliki as little more than an Iranian stooge, refusing to send an ambassador to Baghdad and instead encouraging his fellow rulers of the Gulf Cooperation Council (GCC) — Kuwait, Bahrain, Qatar, the United Arab Emirates, and Oman — to take a similar standoff-ish approach. Although vulnerable to al Qaeda-types at home, these countries (particularly Kuwait and Qatar) have often turned a blind eye to their citizens funding radical groups like Jabhat al-Nusra, one of the most active Islamist groups opposed to Bashar al-Assad in Syria.

America’s Covert Re-Invasion of Iraq


West declaring ISIS villainous in attempt to intervene directly in northern Iraq and eastern Syria
America's Covert Re-Invasion of Iraq
by TONY CARTALUCCI | LAND DESTROYER JUNE 13, 2014
ISIS clearly did not materialize spontaneously within Iraq, it has clearly redeployed from its NATO-sponsored destruction of Syria to northern Iraq, perhaps in an attempt to justify a NATO incursion and the creation of a buffer zone straddling Syrian, Iraqi, and even possibly Iranian territory with the goal of targeting Iran directly with ISIS.
Heavily armed, well funded, and organized as a professional, standing army, the forces of the Islamic State of Iraq and Syria (ISIS) swept southward into Iraq from Turkey and northeastern Syria, taking the cities of Mosul and Tikrit, and now threaten the Iraqi capital city of Baghdad itself. The United States was sure to prop up two unfounded narratives – the first being that US intelligence agencies, despite assets in Iraq and above it in the form of surveillance drones, failed to give warning of the invasion, and that ISIS is some sort of self-sustaining terror organization carving out a “state” by “robbing banks” and collecting “donations” on Twitter. 
The Wall Street Journal in its report, “Iraqi Drama Catches U.S. Off Guard,” stated:

ISIS and the Plan to Balkanize the Middle East

ISIS and the Plan to Balkanize the Middle East

15/6/14 0 σχόλια 0 απαντήσεις | 36 εμφανίσεις
CIA’s Benghazi weapons used by ISIS in conquest of Iraq
 by KURT NIMMO | INFOWARS.COM JUNE 15, 2014


The corporate media reports ISIS in Iraq received many of its weapons as a result of the Iraqi retreat from Mosul. ISIS, however, had plenty of weapons prior to the takeover. Most came from the United States.
The U.S. and Saudi sponsored proxy war in Syria to topple the government of al-Assad provided the terror group with its weapons, according to Michael Knights, the Lafer Fellow at the Washington Institute for Near East Policy who is described by Vox as “an obsessive ISIS watcher.”

Παγκόσμιο σοκ από ομαδικές εκτελέσεις ομήρων στο Ιράκ – Ανατριχιαστικές εικόνες


Παγκόσμιο σοκ από ομαδικές εκτελέσεις ομήρων στο Ιράκ – Ανατριχιαστικές εικόνες

Aποτροπιασμό προκαλούν οι φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας από ομαδικές εκτελέσεις ομήρων από ισλαμιστές αντάρτες της ISIL στο βόρειο Ιράκ.

Ογδοντάχρονοι Κούρδοι έπιασαν και πάλι τα όπλα για να περιφρουρήσουν την Ελευθερία τους - Σας θυμίζει κάτι;


80+ Year Old Kurdish Veterans Take Up Arms Against ISIS
Since Kurdistan was divided by the Imperial powers after World War I, the countries occupying Kurdistan (Turkey, Iran, Syria and Iraq) have tried everything to destroy the Kurdish will for democracy, human rights, and self-determination. Countless of massacres and genocides have been committed against the Kurdish nation by the occupying regimes. Over 182,000 Kurdish civilians were buried alive by Saddam's regime, while more than 200,000 Kurds were murdered by the Turks during the Zilan and Dersim massacres.
But none of these governments succeeded in suppressing the Kurdish freedom fighters. The Kurds have been continuously fighting against these powerful governments and armies, some of which ranked and rank among the top 10 of the world. But these wars and conflicts have united the Kurdish nation more than any other nation on earth.

Revenge of the Kurds


 

peshmerga_1As ISIS rolls toward Baghdad, the Kurds are gaining oil, ground, and power.

 Amid the rubble left in Iraq by the rampage of Islamist insurgents, one group seems poised to benefit: the Kurds. Baghdad’s flailing response to the offensive launched by the Islamic State of Iraq and al-Sham opens the door to greater geographical reach for the Kurdish region, greater leverage over the central government, and a stronger possibility of becoming a big energy exporter in its own right.

Κόντρα σε όλους ο Ασαντ, «δεν μασάει»

Κόντρα σε όλους ο Ασαντ, «δεν μασάει»

Οι εκλογές που ανέδειξαν ξανά τον Ασαντ πρόεδρο της χώρας, διεξήχθησαν μόνο στις ελεγχόμενες από το καθεστώς περιοχές
Οταν το Μάρτιο του 2011 ξεσπούσε στη Συρία το κίνημα λαϊκής διαμαρτυρίας, λίγοι φαντάζονταν ίσως ότι η αντιπαράθεση με το καθεστώς θα εξελισσόταν σε έναν λυσσαλέο εμφύλιο πόλεμο που θα συνέχιζε να μαίνεται τρία χρόνια αργότερα.

Οι εκλογές που ανέδειξαν ξανά τον Ασαντ πρόεδρο της χώρας, διεξήχθησαν μόνο στις ελεγχόμενες από το καθεστώς περιοχές Σίγουρα πολλοί λιγότεροι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι έπειτα από 162.000 νεκρούς, 9 εκατομμύρια ξεριζωμένους και μια χώρα διαλυμένη, ο Μπασάρ αλ-Ασαντ θα εκλεγόταν ξανά πρόεδρος. Σε πείσμα της αντιπολίτευσης, της Δύσης και των αραβικών χωρών, που καταγγέλλουν μια παρωδία δημοκρατίας, ο Ασαντ δείχνει αποφασισμένος να παίξει το πολιτικό του παιχνίδι μέχρι τέλους.

Οτι οι εκλογές αυτές στερήθηκαν κάθε νομιμότητας, είναι δεδομένο. Διεξήχθησαν μόνο στις ελεγχόμενες από το καθεστώς περιοχές, με αποκλεισμό όλων των πολιτικών αντιπάλων πέραν δύο ακίνδυνων συνυποψηφίων, απαραίτητων για να προσδώσουν στη διαδικασία έναν δημοκρατικό μανδύα.

Πραγματοποιήθηκαν υπό τον εποπτεία διεθνών παρατηρητών προερχόμενων μόνο από συμμάχους της Δαμασκού με αμφισβητούμενες δημοκρατικές παραδόσεις (Ιράν, Ρωσία, Ουγκάντα. Βενεζουέλα, Τατζικιστάν). Και, το κυριότερο, έγιναν εν μέσω πολέμου, υπό τον ήχο των όλμων, και σε ένα γενικότερο κλίμα φόβου αφού το μήνυμα της εκστρατείας Ασαντ ήταν σαφές: είτε είστε μαζί μας είτε εναντίον μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και το μέλλον σας. Υπό αυτές τις συνθήκες, το αποτέλεσμα ήταν επίσης δεδομένο.

Στην πραγματικότητα οι εκλογές δεν έγιναν για τους Σύρους. Χρησίμευσαν βεβαίως στο καθεστώς ως ένα είδος απογραφής των υποστηρικτών του -διότι εξακολουθεί να έχει πολλούς υποστηρικτές- ή όσων έχουν αποδεχτεί θέλοντας και μη την εξουσία του.

Οι εκλογές αυτές απευθύνονταν κυρίως στη δυτική κοινή γνώμη και στους δυτικούς ηγέτες, όπως και στους εχθρικούς γείτονες, ως ένα είδος επικοινωνιακής στρατηγικής με στόχο την αποθάρρυνση κάθε πρωτοβουλίας εναντίον του Ασαντ.

Κατά τον Μισέλ Κιλό, στέλεχος της συριακής φιλελεύθερης αντιπολίτευσης που ζει εξόριστος στο Παρίσι, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένα μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα: «ξεχάστε τη Γενεύη, ξεχάστε κάθε ελπίδα δημοκρατικής μετάβασης, το καθεστώς είναι εδώ για να μείνει, η μοναδική λύση στη σύγκρουση είναι η δική μας».

Και παρ' όλο που η Δύση είχε απορρίψει εκ των προτέρων την εκλογική διαδικασία ως «φάρσα», η Ρωσία και το Ιράν θα χρησιμοποιήσουν προφανώς το αποτέλεσμα ως μέσο άσκησης διπλωματικής πίεσης: ταιριάζει άλλωστε τέλεια με το δικό τους αφήγημα περί υποστήριξης «οποιουδήποτε εκλεγεί από το συριακό λαό».

Κατά την άποψη πολλών αναλυτών, ακόμη και η γενική αμνηστία που κήρυξε ο Ασαντ μετά την αμφισβητούμενη εκλογή του είναι ένας πολιτικός ελιγμός με αποδέκτη τη Δύση: αυτοπροβάλλεται ως υπέρμαχος της συμφιλίωσης και ταυτοχρόνως διαμηνύει ότι αυτός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού και της μοίρας των Σύρων.

Καθώς το αιματοκύλισμα συνεχίζεται ενώ οι τζιχαντιστές έχουν σφετεριστεί την εξέγερση, το ερώτημα είναι τι επιφυλάσσει η επόμενη ημέρα για το βασανισμένο συριακό λαό. Η αντιπολίτευση επιμένει στο αίτημά της για εξοπλισμό με βαρέα όπλα από τη Δύση με το επιχείρημα ότι οι τζιχαντιστές θα καταλήξουν να στραφούν εναντίον της, με τη Συρία ως βάση εξόρμησης.

Επιχείρημα που ενισχύεται από την πρόσφατη επίθεση εναντίον του εβραϊκού μουσείου στις Βρυξέλλες με φερόμενο ως δράστη έναν Γάλλο ισλαμιστή που είχε πολεμήσει στη Συρία. Ωστόσο όλοι οι εμπλεκόμενοι σ' αυτή τη διαμάχη έχουν κατά καιρούς παραδεχτεί, επισήμως κι ανεπισήμως, ότι η λύση στη συριακή κρίση δεν μπορεί να είναι στρατιωτική ή μόνο στρατιωτική.

Οσο όμως η Συρία παραμένει πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών των μεγάλων περιφερειακών δυνάμεων (κυρίως μεταξύ Ιράν και Σ. Αραβίας), ο λαός της είναι καταδικασμένος σε έναν ατέλειωτο κύκλο βίας.

enet  (Πηγές: AFP-www.lemonde.fr-www.guardian.co.uk)

ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ



8της Λέττας Καλαμαρά.
Μία αναίτια καθυστέρηση στις μεταθέσεις Αξιωματικών και Υπαξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων λαμβάνει χώρα, παρά την αγωνία των στελεχών και των οικογενειών τους και τις συνεχείς εξαγγελίες της πολιτικής ηγεσίας για τη μέριμνα για το προσωπικό. Μία μέριμνα βέβαια που με τα πενιχρά οικονομικά του Υπουργείου Άμυνας εξαντλείται κυρίως σε άδειες με την παραμικρή αφορμή, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις από τη συνεχή απουσία του δυσεύρετου προσωπικού τους λόγω των περικοπών των προσλήψεων και της θητείας realityτύπου bigbrother της νεολαίας μας.
Μπορεί οι Ευρωεκλογές να έγιναν χωρίς να πέσει η Κυβέρνηση, μπορεί ο ανασχηματισμός να έγινε χωρίς να αλλάξει ο Υπουργός Άμυνας, μπορεί η Ελληνική Βουλή να έκλεισε και οι βουλευτές να ξεκίνησαν τα θερινά τους μπάνια αλλά το ένστολο προσωπικό δεν γνωρίζει ακόμα σε ποιο σημείο της επικράτειας θα βρίσκεται με τις οικογένειές του στις αρχές Σεπτεμβρίου και σε ποια σχολεία θα φοιτούν τα παιδιά τους. Πλήρη επιβεβαίωση “τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι”, για τους ανίδεους τι πραγματικά συμβαίνει.

Καθήκον να γνωρίζεις τα σχέδια του εχθρού


Λάζαρος Μαύρος
Υ Π Ο ΤΟΝ τίτλο «Τα Τουρκικά Απόρρητα Πρόεδρε Αναστασιάδη», η στήλη εισηγήθηκε χθες σε όλους τους πολιτικά και υπηρεσιακά αρμόδιους, την κατεπείγουσα μελέτη των απορρήτων σχεδίων των Τούρκων για εισβολή στην Θράκη. Σχέδια 253 σελίδων, 162 ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών της 1ης Στρατιάς, που με έδρα την Κωνσταντινούπολη έχει αναπτυγμένες τις δυνάμεις της στην ανατολική Θράκη και στον Έβρο. Σχέδια για την ευόδωση των επεκτατικών στόχων της Τουρκίας ΚΑΙ στο Αιγαίο, έχοντας ως όμηρο την Κύπρο για να εκβιάζει την Αθήνα. Περιήλθαν εις χείρας των ελλα-δικών μας αρμοδίων υπηρεσιών κι εκτενώς λεπτομερές άρθρο δημοσίευσε 13τρ. στην αθηναϊκή «Δημοκρατία» και στον διαδικτυακό «Ινφογνώμων» ο εγκυρότατος δημοσιογράφος και συγγραφέαςΜάνος Ηλιάδης.

Chantal Mouffe: Η δημοκρατία έχει ανάγκη από συναίσθημα και αντιπαράθεση


15/6/14 2 σχόλια 9 απαντήσεις | 208 εμφανίσεις

Chantal Mouffe: Η δημοκρατία έχει ανάγκη από συναίσθημα και αντιπαράθεση

 
 
«Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση του δεξιού λαϊκισμού, θα ήταν η ανάπτυξη ενός επιτυχημένου αριστερού λαϊκισμού», υποστηρίζει η θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης Chantal Mouffe σε συνέντευξή της στο Mondiaal Nieuws. 
 
Οι διαδηλώσεις του τελευταίου έτους στην Τουρκία, τη Βραζιλία και την Αίγυπτο, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου είχαν ανακοινωθεί μεταρρυθμίσεις και περικοπές στους προϋπολογισμούς, στάθηκαν αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2013. Ένα από τα επαναλαμβανόμενα ερωτήματα κατά τη διάρκεια αυτών των διαδηλώσεων ήταν το αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες τους. Είναι λοιπόν οι παγκόσμιες διαδηλώσεις ένα προοίμιο για το τέλος της δημοκρατίας ή θα πρέπει να ερμηνευτούν ως ένδειξη ότι οι πολίτες θέλουν να αναζωογονήσουν το πολιτικό σύστημα; Το MondiaalNieuws συζήτησε με τη Σαντάλ Μουφ, παγκοσμίου φήμης πολιτική επιστήμονα και μία από τις πιο σημαντικές –παγκοσμίως– ακαδημαϊκές φωνές στη συζήτηση για τη δημοκρατία. 
 
Η στρατηγική που εφαρμόστηκε από τους «Αγανακτισμένους» και το κίνημα Occupy εγείρει ερωτήματα, ιδιαίτερα για την άρνησή τους να συνεργαστούν με κόμματα, εργατικά συνδικάτα ή άλλους αντιπροσωπευτικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Σύμφωνα με τη Μουφ, αυτή η στρατηγική δεν προσφέρει καμία απάντηση στο δημοκρατικό έλλειμμα, το οποίο ορίζει ως «έλλειψη πραγματικών εναλλακτικών λύσεων». 
 
Η συνέντευξη αυτή μας βοηθά να εκτιμήσουμε τις αλλαγές που επέφεραν στο παγκόσμιο πολιτικό τοπίο τα κινήματα διαμαρτυρίας που ξεπήδησαν σε διάφορα μέρη του πλανήτη τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευρώπη, ενόψει μάλιστα και των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουν οι παρατηρήσεις της Σαντάλ Μουφ για τη μεταπολιτική συνθήκη, τη συναίνεση στο κέντρο, τη δημοκρατία και φυσικά η ξεχωριστή πραγμάτευση του λαϊκισμού που επιχειρεί. 
 
Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα υιοθέτησαν όλα το ίδιο οικονομικό μοντέλο –τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση–, γεγονός που καθιστά όλο και πιο δύσκολο για τους πολίτες να πιστέψουν ότι η ψήφος τους μπορεί να κάνει πραγματικά τη διαφορά. Ειδικά οι κατώτερες τάξεις έχουν χάσει την πολιτική τους φωνή, καθώς τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατοπίζονται προς το κέντρο. Μετανάστευσαν στη νέα Ακροδεξιά, η οποία ανέλαβε τον ρόλο του κόμματος που στέκεται ενάντια στο κατεστημένο ως υπερασπιστής του απλού λαού. «Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση του δεξιού λαϊκισμού θα ήταν η ανάπτυξη ενός επιτυχημένου αριστερού λαϊκισμού», λέει η Μουφ.
 
Ακολουθεί η συνέντευξη στη Mondiaal Nieuws
 
Mondiaal Nieuws: Πώς θα ορίζατε τον «λαϊκισμό»; 
Chantal Mouffe: Ο λαϊκισμός έχει να κάνει με τον εντοπισμό ενός πλήθους γύρω από μια πολιτική ιδέα. Η διαδικασία διαμόρφωσης ενός «εμείς» προϋποθέτει αναγκαστικά τη δημιουργία ενός «αυτοί». Αριστερά και δεξιά λαϊκιστικά κόμματα δεν διαφέρουν στην εφαρμογή αυτής της αρχής, αλλά χρησιμοποιούν άλλες έννοιες για να ορίσουν το «εμείς» και το «αυτοί». Ενώ τα δεξιά κόμματα χτίζουν τη δική τους έννοια του «λαού» στη βάση του αποκλεισμού των μεταναστών (κυρίως αυτών από τις ισλαμικές χώρες), τα αριστερά κόμματα κινητοποιούν τους πολίτες κατά των τραπεζών, των εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού τομέα και των θεσμών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η κύρια πρόκληση είναι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνέργειες μεταξύ των κοινωνικών κινημάτων και των πολιτικών κομμάτων, επειδή καθένα από αυτά από μόνο του δεν είναι ικανό να πετύχει την αναγκαία ριζική μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Ο στόχος πρέπει να είναι να αποκατασταθεί η αντιπροσωπευτική αξία της δημοκρατίας με την εισαγωγή περισσότερης διαφάνειας και λογοδοσίας. 
 
M.N.: Στην Τουρκία, τη Βραζιλία και την Αίγυπτο, οι κυβερνήσεις εκλέχτηκαν με σαφείς πλειοψηφίες και με σαφή προγράμματα. Και όμως, βρίσκονται αντιμέτωπες με μαζικά κινήματα διαμαρτυρίας. 
Ch.M.: Στην Τουρκία, παρά τις βαθιές αντιθέσεις στην κοινωνία, δεν υπάρχει καμία πραγματική δυνατότητα επιλογής, διότι δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση. Το Α.Κ.Ρ. του πρωθυπουργού Ερντογάν έχει κερδίσει εύκολα τις τρεις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. 
Η Βραζιλία είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Οι διαμαρτυρίες εκεί ξεκίνησαν με μια εύλογη απαίτηση για οικονομικά προσιτές δημόσιες μεταφορές, ένα προοδευτικό αίτημα. Η Ντίλμα Ρούσεφ αντέδρασε θετικά στο αίτημα, αλλά πολύ σύντομα ομάδες της δεξιάς αντιπολίτευσης άρχισαν να συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες. Αυτό οδήγησε στο να μετατραπούν οι διαδηλώσεις στους δρόμους της Βραζιλίας σε μεγάλες διαμαρτυρίες, με στόχο να ρίξουν την κυβέρνηση. 
Και είναι σαφές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αλάνθαστη. Υπήρξαν σοβαρά προβλήματα με τη διαφθορά, η μεγάλης κλίμακας αγροτοβιομηχανία έχει στερήσει από πολλούς ανθρώπους τα γεωργικά εισοδήματά τους κ.λπ. Το πρόβλημα για τη Ρούσεφ είναι ότι το δικό της κόμμα, το Κόμμα των Εργατών (Partido dos Trabalhadores – PT), δεν κατάφερε ποτέ να εξασφαλίσει την πλειοψηφία, γεγονός που το αναγκάζει να κυβερνήσει σε συνασπισμό με άλλα κόμματα. Όταν η Ρούσεφ προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για ορισμένες μεταρρυθμίσεις, έχει απέναντί της μέλη της κυβέρνησής της ή κόμματα της πλειοψηφίας της. Με αυτή την έννοια, οι διαδηλώσεις θα μπορούσαν να είναι ένας χρήσιμος τρόπος για να ωθήσει την κυβερνητική πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση που θέλει ο λαός. 
 
M.N.: Όταν οι εκλογές φέρνουν κάπου ένα ισλαμικό κόμμα στην εξουσία, όπως έκαναν στην Αίγυπτο, την Τουρκία ή την Τυνησία, οι Δυτικοί παρατηρητές συχνά αναφέρονται στη δεκαετία του 1930 και την εμπειρία εκλογής αυταρχικών καθεστώτων. Συμμερίζεστε αυτή την ανησυχία; 
Ch.M.: Ναι, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα πρέπει να στραφούμε στην εμπειρία της Γερμανίας, αλλά στην περίπτωση της Αλγερίας τη δεκαετία του 1990. Όταν το Μέτωπο Ισλαμικής Σωτηρίας (Islamic Salvation Front) ήταν έτοιμο να κερδίσει τις εκλογές, αυτές ακυρώθηκαν, προκειμένου να εμποδιστούν οι ισλαμιστές από το να πάρουν την εξουσία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας φοβερός και αιματηρός εμφύλιος πόλεμος που προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Αυτή είναι η εναλλακτική λύση; Φοβάμαι ότι η Αίγυπτος κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, ότι ο Αλ-Σίσι έχει ως στόχο να εξαλείψει πλήρως και να καταστρέψει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι βεβαίως διατεθειμένοι να παραιτηθούν από την εκλογική τους νίκη. Εν τω μεταξύ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων μεταξύ των δύο πλευρών και η χώρα φαίνεται να σύρεται προς το αλγερινό σενάριο. 
 
M.N.: Στη θεωρία σας για μια πλουραλιστική δημοκρατία με αντιτιθέμενες πολιτικές θέσεις τονίζετε ότι θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον κάποιες κοινές αξίες. Ειδικότερα, αναφέρεστε στην ελευθερία και την ισότητα για όλους. Πώς φτάσατε σε αυτό το συμπέρασμα; 
Ch.M.: Υποθέτω ότι οι αξίες αυτές αποτελούν τον πυρήνα της δημοκρατικής πρακτικής που αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι αξίες επανερμηνεύονται συνεχώς με διαφορετικό και συχνά αντιφατικό τρόπο. Είναι άραγε αυτές οι δημοκρατικές αξίες, οικουμενικές αξίες; Ίσως· αφήνουν ωστόσο περιθώρια ερμηνείας και διαφορετικής εφαρμογής. Στους ισλαμικούς πολιτισμούς, για παράδειγμα, η κοινότητα υπερισχύει του ατόμου. Έτσι, υπάρχει μια διαφορετική σχέση μεταξύ της ελευθερίας του ατόμου σε μια δημοκρατία και του συμφέροντος της κοινότητας. 
 
M.N.: Θα μπορούσατε να προσθέσετε την κοινωνική συνοχή ως μία από τις βασικές προϋποθέσεις για μια λειτουργική δημοκρατία; 
Ch.M.: Πράγματι, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο από τις ηθικές-πολιτικές προϋποθέσεις. Η κοινωνική συνοχή είναι μάλλον μια κοινωνιολογική συνθήκη, όχι μια αξία. Με άλλα λόγια, εάν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει, η δημοκρατία κινδυνεύει. 
 
M.N.: Η κοινωνική συνοχή δεν σχετίζεται μόνο με τις ταξικές διαφορές αλλά και με τις πολιτισμικές διαφορές. Στη Δύση, η ισότητα των βασικών αξιών συχνά ερμηνεύεται με έναν κοινωνικοπολιτισμικό τρόπο: απαγόρευση των διακρίσεων με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το φύλο, την καταγωγή κ.λπ. 
Ch.M.: Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη μετατόπισαν πράγματι τη μάχη για την κοινωνική και οικονομική ισότητα στην ισότητα με βάση την ταυτότητα. Τα αριστερά κόμματα συνήθιζαν να υποστηρίζουν την αναδιανομή του πλούτου, τώρα τονίζουν την αναγνώριση των διαφορετικών ταυτοτήτων. Αυτή η αλλαγή δεν έγινε αποδεκτή από τις κατώτερες τάξεις. Δικαιολογημένα αισθάνθηκαν απογοητευμένοι. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι αυτές οι νέες μορφές ισότητας και αναγνώρισης δεν είναι σημαντικές, αλλά δεν θα πρέπει να αντικαταστήσουν την κοινωνική και οικονομική ισότητα. 
Η παγκοσμιοποίηση οδήγησε σε αύξηση του ανταγωνισμού στη βάση της κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων με χαμηλή ειδίκευση και τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Το φαινόμενο αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τη μεσαία τάξη ως πρόβλημα ανισότητας ή ως έλλειψη προστασίας από το κράτος αλλά ως πρόβλημα ρατσισμού. Αντί για αλληλεγγύη, οι εργαζόμενοι χαμηλής ειδίκευσης αντιμετωπίζουν ηθικές επικρίσεις. Αντικαταστήσαμε τον πολιτικό διάλογο με τις ηθικολογίες της μεσαίας τάξης. Αυτή η «προοδευτική» στάση απευθύνεται φυσικά προς τη μεσαία τάξη, αλλά αφήνει τις ψήφους των κατώτερων τάξεων σε κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο (Front national) στη Γαλλία. 
 
M.N.: Ισχυρίζεστε ότι η δημοκρατία έχει ανάγκη από συναίσθημα και αντιπαράθεση αντί του ορθολογισμού και της συναίνεσης. Και όμως υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η συναισθηματική λαϊκιστική πολιτική οδηγεί σε προσπάθειες φίμωσης ή ακόμη και εξάλειψης των αντιπάλων. 
Ch.M.: Σύμφωνα με τον Σπινόζα, υπάρχουν δύο βασικά συναισθήματα: ο φόβος και η ελπίδα. Τα δεξιά κόμματα χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα τον φόβο για να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους. Νομίζω ότι τα αριστερά κόμματα κερδίζουν ψηφοφόρους με βάση την ελπίδα και τις εναλλακτικές απέναντι στο κατεστημένο. Η ελπίδα έχει τις ρίζες της στη δικαιοσύνη και την ισότητα. Μου φαίνεται ότι μια συναισθηματική δέσμευση για περισσότερη δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου προβληματική. 
Δεν είμαι υπέρ της πολιτικής με βάση τον ανταγωνισμό αλλά με βάση ένα σχέδιο, με πλήρη αναγνώριση των νόμιμων απαιτήσεων των πολιτικών αντιπάλων. Είναι αυτό που αποκαλώ «αγωνισμό». Μετά από χρόνια αγεφύρωτων διαφορών στη Βόρεια Ιρλανδία, έχουν καταφέρει να μεταμορφώσουν την κατάσταση από ένα εχθρικό, ανταγωνιστικό κλίμα σε μια διαχειρίσιμη, αγωνιστική σύγκρουση. Η σύγκρουση δεν εξαφανίστηκε, αλλά τα διάφορα μέρη αναγνώρισαν τα θεσμικά όργανα, τους κανόνες και τις διαδικασίες του άλλου, που δημιουργήθηκαν για να διαχειριστούν αυτή τη σύγκρουση. Πιθανότατα αυτή θα είναι επίσης η καλύτερη λύση και για την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. 
 
M.N.: Το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο διαβούλευσης μπορεί να αφαίρεσε το συναίσθημα από την πολιτική, αλλά έφερε ευημερία και αναδιανομή του πλούτου. 
Ch.M.: Η σοσιαλδημοκρατία ήταν μια προσπάθεια να γίνει η σύγκρουση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου «διαχειρίσιμη» ή «αγωνιστική». Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 ωστόσο, οι κεφαλαιοκράτες εκτίμησαν ότι το μερίδιο της εξουσίας και των μέσων που έπρεπε να δώσουν, προκειμένου να διαχειριστούν τη βασική ταξική σύγκρουση, ήταν πολύ σημαντικό. Έτσι απλώς αγνόησαν τη διαδικασία διαβούλευσης και τα θεσμικά της όργανα. Από τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρέηγκαν, αυτή η νεοφιλελεύθερη τάση κατάφερε να κερδίσει όλο και μεγαλύτερη επιρροή στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο και, τελικά, στο φαντασιακό των ανθρώπων. Οι ιδέες και οι πεποιθήσεις είναι μια πολιτική κατασκευή: ομάδες που θέλουν να έρθουν στην εξουσία θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι η κοινή γνώμη θεωρεί το πρόγραμμά τους δίκαιο και νόμιμο. 
 
M.N.: Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στο πολιτικό και δημόσιο φαντασιακό επιβίωσε ακόμα και από το οικονομικό κραχ του 2008. 
Ch.M.: Είναι σαφές ότι το 2008 μια τεράστια ευκαιρία πήγε χαμένη. Η εξήγηση γι’ αυτό είναι ότι δεν υπήρχε μια οργανωμένη αριστερή παράταξη. Σε πολλές περιπτώσεις, τα αριστερά κόμματα ήταν μέρος του συστήματος που ξαφνικά κατέρρευσε. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Εργατικοί και ιδίως ο Γκόρντον Μπράουν είχε επιτρέψει στον οικονομικό κανιβαλισμό του Σίτι να αυξηθεί στον μεγάλο βαθμό που αυξήθηκε. Στη Γαλλία, οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν υπό τον Λιονέλ Ζοσπέν. Δεν μπορούσε κανείς να περιμένει ότι τα λεγόμενα αριστερά κόμματα θα είχαν έτοιμη μια εναλλακτική λύση για μια πολιτική που τα ίδια είχαν δημιουργήσει και εφαρμόσει. Τα δεξιά κόμματα εκμεταλλεύονται τώρα τον διαθέσιμο χώρο που η Αριστερά δεν ήταν σε θέση να καταλάβει το 2008, με στόχο τους την εξάλειψη των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας. 
 
M.N.: Άραγε δεν είναι δύσκολο πια να εκφραστεί ένα αριστερό σχέδιο στη Δύση, στον βαθμό που η υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή με περισσότερη κατανάλωση και λιγότερη εργασία –για διάφορους λόγους– δεν είναι πλέον ρεαλιστική; Δεν μπορούμε απλώς να αγνοήσουμε την κλιματική αλλαγή και τα όρια στη παραγωγή και την κατανάλωση. 
Ch.M.: Η βιωσιμότητα καθαυτήν δεν είναι ένα αριστερό θέμα. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε ένα δεξιό κοινωνικό πρόγραμμα μπορεί επίσης να ανησυχούν για τα όρια της ανάπτυξης και το μέλλον του πλανήτη μας. Ένα αριστερό σχέδιο για το μέλλον θα πρέπει να περιλαμβάνει μια αποστολή για να πραγματώσουμε τη δικαιοσύνη σε διεθνές επίπεδο, και απαιτεί μια πολιτιστική και ηθική επανάσταση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης, που καθοδηγείται από την κατανάλωση, δεν είναι βιώσιμο. Όχι μόνο από οικολογική άποψη, αλλά και από κοινωνική άποψη. Απολαύσαμε ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, επειδή οι άνθρωποι στην άλλη πλευρά του πλανήτη παρήγαγαν τα καταναλωτικά αγαθά μας σε απαράδεκτες συνθήκες, με απαράδεκτους μισθούς. Η πρόσφατη καταστροφή του Μπάνγκλαντες μας το θύμισε αυτό. Συνεχώς θέλουμε τα πάντα σε φθηνότερες τιμές. Φυσικά, αυτό είναι αδύνατο χωρίς την αύξηση της εκμετάλλευσης. Ακόμα και τα αριστερά κόμματα φαίνεται να διστάζουν να συζητήσουν αυτό το θέμα και να εξηγήσουν στο κοινό ότι πρέπει να μειώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, αν θέλουμε να επιδιώξουμε ένα βιώσιμο και δίκαιο σχέδιο για το μέλλον. 
 
 
Μετάφραση: Αντώνης Γαλανόπουλος 
Πηγή: Mondiaal Nieuws Πρώτη Δημοσίευση: Χρόνος
- See more at: http://afterhistory.blogspot.gr/2014/06/chantal-mouffe.html#sthash.r1lHOund.dpuf
chantal-mouffe_228461«Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση του δεξιού λαϊκισμού, θα ήταν η ανάπτυξη ενός επιτυχημένου αριστερού λαϊκισμού», υποστηρίζει η θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης Chantal Mouffe σε συνέντευξή της στο Mondiaal Nieuws. 
 Οι διαδηλώσεις του τελευταίου έτους στην Τουρκία, τη Βραζιλία και την Αίγυπτο, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου είχαν ανακοινωθεί μεταρρυθμίσεις και περικοπές στους προϋπολογισμούς, στάθηκαν αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2013. Ένα από τα επαναλαμβανόμενα ερωτήματα κατά τη διάρκεια αυτών των διαδηλώσεων ήταν το αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες τους. Είναι λοιπόν οι παγκόσμιες διαδηλώσεις ένα προοίμιο για το τέλος της δημοκρατίας ή θα πρέπει να ερμηνευτούν ως ένδειξη ότι οι πολίτες θέλουν να αναζωογονήσουν το πολιτικό σύστημα; Το MondiaalNieuws συζήτησε με τη Σαντάλ Μουφ, παγκοσμίου φήμης πολιτική επιστήμονα και μία από τις πιο σημαντικές –παγκοσμίως– ακαδημαϊκές φωνές στη συζήτηση για τη δημοκρατία. 
 Η στρατηγική που εφαρμόστηκε από τους «Αγανακτισμένους» και το κίνημα Occupy εγείρει ερωτήματα, ιδιαίτερα για την άρνησή τους να συνεργαστούν με κόμματα, εργατικά συνδικάτα ή άλλους αντιπροσωπευτικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Σύμφωνα με τη Μουφ, αυτή η στρατηγική δεν προσφέρει καμία απάντηση στο δημοκρατικό έλλειμμα, το οποίο ορίζει ως «έλλειψη πραγματικών εναλλακτικών λύσεων». 
 Η συνέντευξη αυτή μας βοηθά να εκτιμήσουμε τις αλλαγές που επέφεραν στο παγκόσμιο πολιτικό τοπίο τα κινήματα διαμαρτυρίας που ξεπήδησαν σε διάφορα μέρη του πλανήτη τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευρώπη, ενόψει μάλιστα και των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουν οι παρατηρήσεις της Σαντάλ Μουφ για τη μεταπολιτική συνθήκη, τη συναίνεση στο κέντρο, τη δημοκρατία και φυσικά η ξεχωριστή πραγμάτευση του λαϊκισμού που επιχειρεί. 
 Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα υιοθέτησαν όλα το ίδιο οικονομικό μοντέλο –τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση–, γεγονός που καθιστά όλο και πιο δύσκολο για τους πολίτες να πιστέψουν ότι η ψήφος τους μπορεί να κάνει πραγματικά τη διαφορά. Ειδικά οι κατώτερες τάξεις έχουν χάσει την πολιτική τους φωνή, καθώς τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατοπίζονται προς το κέντρο. Μετανάστευσαν στη νέα Ακροδεξιά, η οποία ανέλαβε τον ρόλο του κόμματος που στέκεται ενάντια στο κατεστημένο ως υπερασπιστής του απλού λαού. «Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση του δεξιού λαϊκισμού θα ήταν η ανάπτυξη ενός επιτυχημένου αριστερού λαϊκισμού», λέει η Μουφ.
 Ακολουθεί η συνέντευξη στη Mondiaal Nieuws
 Mondiaal Nieuws: Πώς θα ορίζατε τον «λαϊκισμό»; 
Chantal Mouffe: Ο λαϊκισμός έχει να κάνει με τον εντοπισμό ενός πλήθους γύρω από μια πολιτική ιδέα. Η διαδικασία διαμόρφωσης ενός «εμείς» προϋποθέτει αναγκαστικά τη δημιουργία ενός «αυτοί». Αριστερά και δεξιά λαϊκιστικά κόμματα δεν διαφέρουν στην εφαρμογή αυτής της αρχής, αλλά χρησιμοποιούν άλλες έννοιες για να ορίσουν το «εμείς» και το «αυτοί». Ενώ τα δεξιά κόμματα χτίζουν τη δική τους έννοια του «λαού» στη βάση του αποκλεισμού των μεταναστών (κυρίως αυτών από τις ισλαμικές χώρες), τα αριστερά κόμματα κινητοποιούν τους πολίτες κατά των τραπεζών, των εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού τομέα και των θεσμών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η κύρια πρόκληση είναι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνέργειες μεταξύ των κοινωνικών κινημάτων και των πολιτικών κομμάτων, επειδή καθένα από αυτά από μόνο του δεν είναι ικανό να πετύχει την αναγκαία ριζική μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Ο στόχος πρέπει να είναι να αποκατασταθεί η αντιπροσωπευτική αξία της δημοκρατίας με την εισαγωγή περισσότερης διαφάνειας και λογοδοσίας. 
 M.N.: Στην Τουρκία, τη Βραζιλία και την Αίγυπτο, οι κυβερνήσεις εκλέχτηκαν με σαφείς πλειοψηφίες και με σαφή προγράμματα. Και όμως, βρίσκονται αντιμέτωπες με μαζικά κινήματα διαμαρτυρίας. 
Ch.M.: Στην Τουρκία, παρά τις βαθιές αντιθέσεις στην κοινωνία, δεν υπάρχει καμία πραγματική δυνατότητα επιλογής, διότι δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση. Το Α.Κ.Ρ. του πρωθυπουργού Ερντογάν έχει κερδίσει εύκολα τις τρεις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. 
Η Βραζιλία είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Οι διαμαρτυρίες εκεί ξεκίνησαν με μια εύλογη απαίτηση για οικονομικά προσιτές δημόσιες μεταφορές, ένα προοδευτικό αίτημα. Η Ντίλμα Ρούσεφ αντέδρασε θετικά στο αίτημα, αλλά πολύ σύντομα ομάδες της δεξιάς αντιπολίτευσης άρχισαν να συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες. Αυτό οδήγησε στο να μετατραπούν οι διαδηλώσεις στους δρόμους της Βραζιλίας σε μεγάλες διαμαρτυρίες, με στόχο να ρίξουν την κυβέρνηση. 
Και είναι σαφές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αλάνθαστη. Υπήρξαν σοβαρά προβλήματα με τη διαφθορά, η μεγάλης κλίμακας αγροτοβιομηχανία έχει στερήσει από πολλούς ανθρώπους τα γεωργικά εισοδήματά τους κ.λπ. Το πρόβλημα για τη Ρούσεφ είναι ότι το δικό της κόμμα, το Κόμμα των Εργατών (Partido dos Trabalhadores – PT), δεν κατάφερε ποτέ να εξασφαλίσει την πλειοψηφία, γεγονός που το αναγκάζει να κυβερνήσει σε συνασπισμό με άλλα κόμματα. Όταν η Ρούσεφ προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για ορισμένες μεταρρυθμίσεις, έχει απέναντί της μέλη της κυβέρνησής της ή κόμματα της πλειοψηφίας της. Με αυτή την έννοια, οι διαδηλώσεις θα μπορούσαν να είναι ένας χρήσιμος τρόπος για να ωθήσει την κυβερνητική πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση που θέλει ο λαός. 
 M.N.: Όταν οι εκλογές φέρνουν κάπου ένα ισλαμικό κόμμα στην εξουσία, όπως έκαναν στην Αίγυπτο, την Τουρκία ή την Τυνησία, οι Δυτικοί παρατηρητές συχνά αναφέρονται στη δεκαετία του 1930 και την εμπειρία εκλογής αυταρχικών καθεστώτων. Συμμερίζεστε αυτή την ανησυχία; 
Ch.M.: Ναι, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα πρέπει να στραφούμε στην εμπειρία της Γερμανίας, αλλά στην περίπτωση της Αλγερίας τη δεκαετία του 1990. Όταν το Μέτωπο Ισλαμικής Σωτηρίας (Islamic Salvation Front) ήταν έτοιμο να κερδίσει τις εκλογές, αυτές ακυρώθηκαν, προκειμένου να εμποδιστούν οι ισλαμιστές από το να πάρουν την εξουσία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας φοβερός και αιματηρός εμφύλιος πόλεμος που προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Αυτή είναι η εναλλακτική λύση; Φοβάμαι ότι η Αίγυπτος κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, ότι ο Αλ-Σίσι έχει ως στόχο να εξαλείψει πλήρως και να καταστρέψει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι βεβαίως διατεθειμένοι να παραιτηθούν από την εκλογική τους νίκη. Εν τω μεταξύ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων μεταξύ των δύο πλευρών και η χώρα φαίνεται να σύρεται προς το αλγερινό σενάριο. 
 M.N.: Στη θεωρία σας για μια πλουραλιστική δημοκρατία με αντιτιθέμενες πολιτικές θέσεις τονίζετε ότι θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον κάποιες κοινές αξίες. Ειδικότερα, αναφέρεστε στην ελευθερία και την ισότητα για όλους. Πώς φτάσατε σε αυτό το συμπέρασμα; 
Ch.M.: Υποθέτω ότι οι αξίες αυτές αποτελούν τον πυρήνα της δημοκρατικής πρακτικής που αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι αξίες επανερμηνεύονται συνεχώς με διαφορετικό και συχνά αντιφατικό τρόπο. Είναι άραγε αυτές οι δημοκρατικές αξίες, οικουμενικές αξίες; Ίσως· αφήνουν ωστόσο περιθώρια ερμηνείας και διαφορετικής εφαρμογής. Στους ισλαμικούς πολιτισμούς, για παράδειγμα, η κοινότητα υπερισχύει του ατόμου. Έτσι, υπάρχει μια διαφορετική σχέση μεταξύ της ελευθερίας του ατόμου σε μια δημοκρατία και του συμφέροντος της κοινότητας. 
 M.N.: Θα μπορούσατε να προσθέσετε την κοινωνική συνοχή ως μία από τις βασικές προϋποθέσεις για μια λειτουργική δημοκρατία; 
Ch.M.: Πράγματι, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο από τις ηθικές-πολιτικές προϋποθέσεις. Η κοινωνική συνοχή είναι μάλλον μια κοινωνιολογική συνθήκη, όχι μια αξία. Με άλλα λόγια, εάν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει, η δημοκρατία κινδυνεύει. 
 M.N.: Η κοινωνική συνοχή δεν σχετίζεται μόνο με τις ταξικές διαφορές αλλά και με τις πολιτισμικές διαφορές. Στη Δύση, η ισότητα των βασικών αξιών συχνά ερμηνεύεται με έναν κοινωνικοπολιτισμικό τρόπο: απαγόρευση των διακρίσεων με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το φύλο, την καταγωγή κ.λπ. 
Ch.M.: Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη μετατόπισαν πράγματι τη μάχη για την κοινωνική και οικονομική ισότητα στην ισότητα με βάση την ταυτότητα. Τα αριστερά κόμματα συνήθιζαν να υποστηρίζουν την αναδιανομή του πλούτου, τώρα τονίζουν την αναγνώριση των διαφορετικών ταυτοτήτων. Αυτή η αλλαγή δεν έγινε αποδεκτή από τις κατώτερες τάξεις. Δικαιολογημένα αισθάνθηκαν απογοητευμένοι. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι αυτές οι νέες μορφές ισότητας και αναγνώρισης δεν είναι σημαντικές, αλλά δεν θα πρέπει να αντικαταστήσουν την κοινωνική και οικονομική ισότητα. 
Η παγκοσμιοποίηση οδήγησε σε αύξηση του ανταγωνισμού στη βάση της κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων με χαμηλή ειδίκευση και τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Το φαινόμενο αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τη μεσαία τάξη ως πρόβλημα ανισότητας ή ως έλλειψη προστασίας από το κράτος αλλά ως πρόβλημα ρατσισμού. Αντί για αλληλεγγύη, οι εργαζόμενοι χαμηλής ειδίκευσης αντιμετωπίζουν ηθικές επικρίσεις. Αντικαταστήσαμε τον πολιτικό διάλογο με τις ηθικολογίες της μεσαίας τάξης. Αυτή η «προοδευτική» στάση απευθύνεται φυσικά προς τη μεσαία τάξη, αλλά αφήνει τις ψήφους των κατώτερων τάξεων σε κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο (Front national) στη Γαλλία. 
 M.N.: Ισχυρίζεστε ότι η δημοκρατία έχει ανάγκη από συναίσθημα και αντιπαράθεση αντί του ορθολογισμού και της συναίνεσης. Και όμως υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η συναισθηματική λαϊκιστική πολιτική οδηγεί σε προσπάθειες φίμωσης ή ακόμη και εξάλειψης των αντιπάλων. 
Ch.M.: Σύμφωνα με τον Σπινόζα, υπάρχουν δύο βασικά συναισθήματα: ο φόβος και η ελπίδα. Τα δεξιά κόμματα χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα τον φόβο για να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους. Νομίζω ότι τα αριστερά κόμματα κερδίζουν ψηφοφόρους με βάση την ελπίδα και τις εναλλακτικές απέναντι στο κατεστημένο. Η ελπίδα έχει τις ρίζες της στη δικαιοσύνη και την ισότητα. Μου φαίνεται ότι μια συναισθηματική δέσμευση για περισσότερη δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου προβληματική. 
Δεν είμαι υπέρ της πολιτικής με βάση τον ανταγωνισμό αλλά με βάση ένα σχέδιο, με πλήρη αναγνώριση των νόμιμων απαιτήσεων των πολιτικών αντιπάλων. Είναι αυτό που αποκαλώ «αγωνισμό». Μετά από χρόνια αγεφύρωτων διαφορών στη Βόρεια Ιρλανδία, έχουν καταφέρει να μεταμορφώσουν την κατάσταση από ένα εχθρικό, ανταγωνιστικό κλίμα σε μια διαχειρίσιμη, αγωνιστική σύγκρουση. Η σύγκρουση δεν εξαφανίστηκε, αλλά τα διάφορα μέρη αναγνώρισαν τα θεσμικά όργανα, τους κανόνες και τις διαδικασίες του άλλου, που δημιουργήθηκαν για να διαχειριστούν αυτή τη σύγκρουση. Πιθανότατα αυτή θα είναι επίσης η καλύτερη λύση και για την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. 
 M.N.: Το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο διαβούλευσης μπορεί να αφαίρεσε το συναίσθημα από την πολιτική, αλλά έφερε ευημερία και αναδιανομή του πλούτου. 
Ch.M.: Η σοσιαλδημοκρατία ήταν μια προσπάθεια να γίνει η σύγκρουση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου «διαχειρίσιμη» ή «αγωνιστική». Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 ωστόσο, οι κεφαλαιοκράτες εκτίμησαν ότι το μερίδιο της εξουσίας και των μέσων που έπρεπε να δώσουν, προκειμένου να διαχειριστούν τη βασική ταξική σύγκρουση, ήταν πολύ σημαντικό. Έτσι απλώς αγνόησαν τη διαδικασία διαβούλευσης και τα θεσμικά της όργανα. Από τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρέηγκαν, αυτή η νεοφιλελεύθερη τάση κατάφερε να κερδίσει όλο και μεγαλύτερη επιρροή στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο και, τελικά, στο φαντασιακό των ανθρώπων. Οι ιδέες και οι πεποιθήσεις είναι μια πολιτική κατασκευή: ομάδες που θέλουν να έρθουν στην εξουσία θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι η κοινή γνώμη θεωρεί το πρόγραμμά τους δίκαιο και νόμιμο. 
 M.N.: Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στο πολιτικό και δημόσιο φαντασιακό επιβίωσε ακόμα και από το οικονομικό κραχ του 2008. 
Ch.M.: Είναι σαφές ότι το 2008 μια τεράστια ευκαιρία πήγε χαμένη. Η εξήγηση γι’ αυτό είναι ότι δεν υπήρχε μια οργανωμένη αριστερή παράταξη. Σε πολλές περιπτώσεις, τα αριστερά κόμματα ήταν μέρος του συστήματος που ξαφνικά κατέρρευσε. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Εργατικοί και ιδίως ο Γκόρντον Μπράουν είχε επιτρέψει στον οικονομικό κανιβαλισμό του Σίτι να αυξηθεί στον μεγάλο βαθμό που αυξήθηκε. Στη Γαλλία, οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν υπό τον Λιονέλ Ζοσπέν. Δεν μπορούσε κανείς να περιμένει ότι τα λεγόμενα αριστερά κόμματα θα είχαν έτοιμη μια εναλλακτική λύση για μια πολιτική που τα ίδια είχαν δημιουργήσει και εφαρμόσει. Τα δεξιά κόμματα εκμεταλλεύονται τώρα τον διαθέσιμο χώρο που η Αριστερά δεν ήταν σε θέση να καταλάβει το 2008, με στόχο τους την εξάλειψη των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας. 
 M.N.: Άραγε δεν είναι δύσκολο πια να εκφραστεί ένα αριστερό σχέδιο στη Δύση, στον βαθμό που η υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή με περισσότερη κατανάλωση και λιγότερη εργασία –για διάφορους λόγους– δεν είναι πλέον ρεαλιστική; Δεν μπορούμε απλώς να αγνοήσουμε την κλιματική αλλαγή και τα όρια στη παραγωγή και την κατανάλωση. 
Ch.M.: Η βιωσιμότητα καθαυτήν δεν είναι ένα αριστερό θέμα. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε ένα δεξιό κοινωνικό πρόγραμμα μπορεί επίσης να ανησυχούν για τα όρια της ανάπτυξης και το μέλλον του πλανήτη μας. Ένα αριστερό σχέδιο για το μέλλον θα πρέπει να περιλαμβάνει μια αποστολή για να πραγματώσουμε τη δικαιοσύνη σε διεθνές επίπεδο, και απαιτεί μια πολιτιστική και ηθική επανάσταση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης, που καθοδηγείται από την κατανάλωση, δεν είναι βιώσιμο. Όχι μόνο από οικολογική άποψη, αλλά και από κοινωνική άποψη. Απολαύσαμε ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, επειδή οι άνθρωποι στην άλλη πλευρά του πλανήτη παρήγαγαν τα καταναλωτικά αγαθά μας σε απαράδεκτες συνθήκες, με απαράδεκτους μισθούς. Η πρόσφατη καταστροφή του Μπάνγκλαντες μας το θύμισε αυτό. Συνεχώς θέλουμε τα πάντα σε φθηνότερες τιμές. Φυσικά, αυτό είναι αδύνατο χωρίς την αύξηση της εκμετάλλευσης. Ακόμα και τα αριστερά κόμματα φαίνεται να διστάζουν να συζητήσουν αυτό το θέμα και να εξηγήσουν στο κοινό ότι πρέπει να μειώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, αν θέλουμε να επιδιώξουμε ένα βιώσιμο και δίκαιο σχέδιο για το μέλλον. 
 Μετάφραση: Αντώνης Γαλανόπουλος 
Πηγή: Mondiaal Nieuws Πρώτη Δημοσίευση: Χρόνος
- See more at: http://afterhistory.blogspot.gr/2014/06/chantal-mouffe.html#sthash.r1lHOund.dpuf