Κόντρα σε όλους ο Ασαντ, «δεν μασάει»
Οταν το Μάρτιο του 2011 ξεσπούσε στη Συρία το κίνημα λαϊκής διαμαρτυρίας, λίγοι φαντάζονταν ίσως ότι η αντιπαράθεση με το καθεστώς θα εξελισσόταν σε έναν λυσσαλέο εμφύλιο πόλεμο που θα συνέχιζε να μαίνεται τρία χρόνια αργότερα.
Οι εκλογές που ανέδειξαν ξανά τον Ασαντ πρόεδρο της χώρας, διεξήχθησαν μόνο στις ελεγχόμενες από το καθεστώς περιοχές Σίγουρα πολλοί λιγότεροι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι έπειτα από 162.000 νεκρούς, 9 εκατομμύρια ξεριζωμένους και μια χώρα διαλυμένη, ο Μπασάρ αλ-Ασαντ θα εκλεγόταν ξανά πρόεδρος. Σε πείσμα της αντιπολίτευσης, της Δύσης και των αραβικών χωρών, που καταγγέλλουν μια παρωδία δημοκρατίας, ο Ασαντ δείχνει αποφασισμένος να παίξει το πολιτικό του παιχνίδι μέχρι τέλους.
Οτι οι εκλογές αυτές στερήθηκαν κάθε νομιμότητας, είναι δεδομένο. Διεξήχθησαν μόνο στις ελεγχόμενες από το καθεστώς περιοχές, με αποκλεισμό όλων των πολιτικών αντιπάλων πέραν δύο ακίνδυνων συνυποψηφίων, απαραίτητων για να προσδώσουν στη διαδικασία έναν δημοκρατικό μανδύα.
Πραγματοποιήθηκαν υπό τον εποπτεία διεθνών παρατηρητών προερχόμενων μόνο από συμμάχους της Δαμασκού με αμφισβητούμενες δημοκρατικές παραδόσεις (Ιράν, Ρωσία, Ουγκάντα. Βενεζουέλα, Τατζικιστάν). Και, το κυριότερο, έγιναν εν μέσω πολέμου, υπό τον ήχο των όλμων, και σε ένα γενικότερο κλίμα φόβου αφού το μήνυμα της εκστρατείας Ασαντ ήταν σαφές: είτε είστε μαζί μας είτε εναντίον μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και το μέλλον σας. Υπό αυτές τις συνθήκες, το αποτέλεσμα ήταν επίσης δεδομένο.
Στην πραγματικότητα οι εκλογές δεν έγιναν για τους Σύρους. Χρησίμευσαν βεβαίως στο καθεστώς ως ένα είδος απογραφής των υποστηρικτών του -διότι εξακολουθεί να έχει πολλούς υποστηρικτές- ή όσων έχουν αποδεχτεί θέλοντας και μη την εξουσία του.
Οι εκλογές αυτές απευθύνονταν κυρίως στη δυτική κοινή γνώμη και στους δυτικούς ηγέτες, όπως και στους εχθρικούς γείτονες, ως ένα είδος επικοινωνιακής στρατηγικής με στόχο την αποθάρρυνση κάθε πρωτοβουλίας εναντίον του Ασαντ.
Κατά τον Μισέλ Κιλό, στέλεχος της συριακής φιλελεύθερης αντιπολίτευσης που ζει εξόριστος στο Παρίσι, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένα μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα: «ξεχάστε τη Γενεύη, ξεχάστε κάθε ελπίδα δημοκρατικής μετάβασης, το καθεστώς είναι εδώ για να μείνει, η μοναδική λύση στη σύγκρουση είναι η δική μας».
Και παρ' όλο που η Δύση είχε απορρίψει εκ των προτέρων την εκλογική διαδικασία ως «φάρσα», η Ρωσία και το Ιράν θα χρησιμοποιήσουν προφανώς το αποτέλεσμα ως μέσο άσκησης διπλωματικής πίεσης: ταιριάζει άλλωστε τέλεια με το δικό τους αφήγημα περί υποστήριξης «οποιουδήποτε εκλεγεί από το συριακό λαό».
Κατά την άποψη πολλών αναλυτών, ακόμη και η γενική αμνηστία που κήρυξε ο Ασαντ μετά την αμφισβητούμενη εκλογή του είναι ένας πολιτικός ελιγμός με αποδέκτη τη Δύση: αυτοπροβάλλεται ως υπέρμαχος της συμφιλίωσης και ταυτοχρόνως διαμηνύει ότι αυτός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού και της μοίρας των Σύρων.
Καθώς το αιματοκύλισμα συνεχίζεται ενώ οι τζιχαντιστές έχουν σφετεριστεί την εξέγερση, το ερώτημα είναι τι επιφυλάσσει η επόμενη ημέρα για το βασανισμένο συριακό λαό. Η αντιπολίτευση επιμένει στο αίτημά της για εξοπλισμό με βαρέα όπλα από τη Δύση με το επιχείρημα ότι οι τζιχαντιστές θα καταλήξουν να στραφούν εναντίον της, με τη Συρία ως βάση εξόρμησης.
Επιχείρημα που ενισχύεται από την πρόσφατη επίθεση εναντίον του εβραϊκού μουσείου στις Βρυξέλλες με φερόμενο ως δράστη έναν Γάλλο ισλαμιστή που είχε πολεμήσει στη Συρία. Ωστόσο όλοι οι εμπλεκόμενοι σ' αυτή τη διαμάχη έχουν κατά καιρούς παραδεχτεί, επισήμως κι ανεπισήμως, ότι η λύση στη συριακή κρίση δεν μπορεί να είναι στρατιωτική ή μόνο στρατιωτική.
Οσο όμως η Συρία παραμένει πεδίο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών των μεγάλων περιφερειακών δυνάμεων (κυρίως μεταξύ Ιράν και Σ. Αραβίας), ο λαός της είναι καταδικασμένος σε έναν ατέλειωτο κύκλο βίας.
enet (Πηγές: AFP-www.lemonde.fr-www.guardian.co.uk)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου