του Γιώργου Αλεξάτου
Το 1962 είναι η χρονιά κατά την οποία ο ελληνικός μεταπολεμικός καπιταλισμός εισέρχεται στη «Χρυσή Εποχή» της ραγδαίας ανάπτυξής του, σύμφωνα με την εύστοχη διατύπωση των Γιάννη Μηλιού και Ηλία Ιωακειμίδη, που κράτησε μέχρι το 1973. Ήδη, έχει κλείσει η πρώτη περίοδος της οικονομικής ανασυγκρότησης και η δημιουργία της αναπτυξιακής υποδομής, και το ελληνικό κεφάλαιο επενδύει δυναμικά σε μια σειρά τομείς (εμπορική ναυτιλία, κατασκευές, βιομηχανία κ.λπ.), έχοντας εξασφαλίσει εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους μεγάλης κερδοφορίας.
Το 1962 είναι η χρονιά κατά την οποία ο ελληνικός μεταπολεμικός καπιταλισμός εισέρχεται στη «Χρυσή Εποχή» της ραγδαίας ανάπτυξής του, σύμφωνα με την εύστοχη διατύπωση των Γιάννη Μηλιού και Ηλία Ιωακειμίδη, που κράτησε μέχρι το 1973. Ήδη, έχει κλείσει η πρώτη περίοδος της οικονομικής ανασυγκρότησης και η δημιουργία της αναπτυξιακής υποδομής, και το ελληνικό κεφάλαιο επενδύει δυναμικά σε μια σειρά τομείς (εμπορική ναυτιλία, κατασκευές, βιομηχανία κ.λπ.), έχοντας εξασφαλίσει εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους μεγάλης κερδοφορίας.
Οι όροι αυτοί σχετίζονται άμεσα με τους κοινωνικο-πολιτικούς
συσχετισμούς που διαμόρφωσε η ήττα του λαϊκού επαναστατικού κινήματος το
1949. Η αναπτυξιακή απογείωση του ελληνικού καπιταλισμού συμβαδίζει με
την παρατεταμένη και εξαιρετικά εκτεταμένη εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων
των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης και των
μικροκαλλιεργητών αγροτών. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 το βιοτικό
επίπεδο αυτού του κόσμου παραμένει απελπιστικά χαμηλό και η εσωτερική
και εξωτερική μετανάστευση φαίνεται να αποτελεί τη μόνο διέξοδο.