Όταν η πολιτική κατεβαίνει στο πανεπιστήμιο

Όταν η πολιτική κατεβαίνει στο πανεπιστήμιο

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιανουαρίου 3, 2012

«Την τύχη του κάθε λαός
την κάνει μοναχός του
και όσα του φταίει η κούτρα του
δεν του τα κάνει ο εχθρός του»
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς
Στο βιβλίο του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη «Η Δόξα και ο Διχασμός», στη σελίδα 373, περιέχεται μία παράγραφος, η οποία διατηρεί την επικαιρότητά της. Την μεταφέρω: «Γενικώς είναι περίεργη η πολιτεία των καθηγητών του αθηναϊκού πανεπιστημίου, που κατήλθαν κατά καιρούς εις την πολιτικήν. Τας περισσότερας φοράς υπέστη ο ελληνικός λαός την πολιτική των δραστηριοτήτα, ως την εκδίκησιν τού πανεπιστημίου απέναντι του Κράτους, διά το μηδαμινόν ποσοστόν του προϋπολογισμού, το διδόμενον προς το ανώτατον ίδρυμα. Εις την περίπτωσιν του Σπυρίδωνος Λάμπρου υπάρχει τουλάχιστον το δικαιολογητικόν ότι δεν είναι ο καθηγητής που κατήλθε εις την πολιτικήν, αλλά η πολιτική κατήλθε και κατέληξεν εις τον Λάμπρον».

Μια φαινομενικά «άσχετη ιστορία»: ονοματολάτρες, βατοπεδινά δικαιώματα, ισλανδικές βόλτες

Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2012

Μια φαινομενικά «άσχετη ιστορία»: ονοματολάτρες, βατοπεδινά δικαιώματα, ισλανδικές βόλτες

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
petefris@otenet.gr-Αgelioforos.gr

Η Ελλάδα, ελευθερώνοντας το Αγιον Ορος το 1912, βρίσκει τους πολυάριθμους Ρώσους μοναχούς σε αναστάτωση. Είναι χωρισμένοι σε «ονοματολάτρες» (Imiaslavtsy) και «ονοματοδιώκτες» (Imiabortsy). H ελληνική επικράτηση στο Αιγαίο τούς ενοχλεί. Μισού αιώνος αγώνες, διπλωματικές και στρατηγικές κινήσεις πάνε στράφι. Αγωνίστηκαν να γεμίσουν τον Αθωνα πεπαιδευμένους, αφοσιωμένους καλόγερους, ξόδεψαν τεράστια ποσά σε χρήματα, υπηρεσίες και εξοπλισμό (ακόμη και ειδική ταχυδρομική υπηρεσία διέθεταν στον Αθω από το 1910) και τώρα, ένα βιβλίο με τίτλο Na Gorakh Kavkaza («εκ του Ορους Καυκάσου»), που έγραψε ένας μεγαλόσχημος μοναχός που έζησε ως στάρετς στα βουνά, δημιούργησε μέγα σχίσμα στη Ρώσικη Εκκλησία.

Ο χουντικός προδότης Μπονάνος, παραδέχεται ανοχή στην Κυπριακή γενοκτονία για τα …πετρέλαια!

Ο χουντικός προδότης Μπονάνος, παραδέχεται ανοχή στην Κυπριακή γενοκτονία για τα …πετρέλαια!

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιανουαρίου 4, 2012

Πετρελαια, Πετρελαια, Πετρελαια!
Μία στυγνή ομολογία μίας από τις ελεεινότερες μορφές της χούντας. 

Turquie : quand s’effondrent les murs du mensonge

Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου 2012

Turquie : quand s’effondrent les murs du mensonge

Par Oya Baydar, le lundi2 janvier 2012

Chez nous, ça n’est pas cent ans de solitude, mais cent années de mensonge. Du lancement du processus de ’nation-building’ initié lors de l’effondrement de l’empire ottoman, jusqu’à nos jours, un siècle quasiment, nous vivons dans un monde virtuel, un monde de mensonges. Enfin, « on nous fait vivre » dans un monde de mensonges, je devrais dire, parce que nous, nous n’avons pas choisi ; cela fait au moins trois générations qui viennent au monde dans ce mensonge ; nous avons été élevés dans ce monde-là, avons étudié sur les bancs des écoles de ce mensonge ; nous nous sommes constitués des idées, des valeurs et un sens moral en inhalant cet opium qu’on nous proposait. Quand nous en prenions conscience, que nous nous disions « et si ? », quand nous nous insurgions en écartant un pan du mensonge sur la réalité, quand nous nous écriions, "non, tout cela n’est que mensonge !", nous nous retrouvions devant les tribunaux de ce monde-là, dans ses geôles, ses salles de torture, pendus à ses gibets ou dans ses fosses communes. Au mieux en ressortions-nous inaptes à rien, apatrides, sans nom et sans rien dire. Tous les États, toutes les nations, les sociétés, communautés, tous les systèmes politiques ; toutes les idéologies, religions, sectes etc.., tout a ses propres mensonges, ses propres constructions et mythes. Parce que les autorités temporelles et spirituelles fondent et renforcent le pouvoir de ceux qui les détiennent, elles sont fondées sur des illusions, des mensonges, des sacralisations et des légendes susceptibles, lorsque c’est nécessaire, de mener les masses à la mort. Et la perception des masses, leur conscience, leur vision du monde sont formées, dirigées et manipulées sur la base de ces mensonges via la force, les menaces et la peur, ou bien, de façon plus douce, par la puissance de l’éducation, des médias et de la politique. Les histoires officielles sont les contes merveilleux que les souverains et les idéologies souveraines racontent aux masses ; c’est l’opium des masses. Et dans leur majorité, les masses, elles l’inhalent bien volontiers cet opium ; elles y prennent plaisir. Elles en ont besoin pour donner un sens à ce monde sauvage et violent, à cette aventure tragique qu’est l’humanité. Elles s’approprient l’histoire officielle des puissants, voire les apothéoses qui leur attribuent une force surnaturelle ; elles acceptent même de guerroyer et de donner leurs vies pour ces illusions. On ne ment pas qu’en déformant la réalité, mais également en se taisant, en faisant taire, en oubliant ou en faisant oublier. Les récits des idéologies officielles sont pleines de ces silences taiseux. Comme si les faits n’avaient jamais existé. La construction d’une amnésie collective constitue l’une des principales fondations de ce monde virtuel que construisent les puissants et auquel, eux-mêmes, finissent par croire.