Ο χουντικός προδότης Μπονάνος, παραδέχεται ανοχή στην Κυπριακή γενοκτονία για τα …πετρέλαια!

Ο χουντικός προδότης Μπονάνος, παραδέχεται ανοχή στην Κυπριακή γενοκτονία για τα …πετρέλαια!

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιανουαρίου 4, 2012

Πετρελαια, Πετρελαια, Πετρελαια!
Μία στυγνή ομολογία μίας από τις ελεεινότερες μορφές της χούντας. 

Σήμερα, οι ομογάλακτοι του είναι μέλη της κυβέρνησης, πολιτικοί προϊστάμενοι αυτών που διώκουν επίλεκτα στελέχη ενώ…
ΓΟΝΟΙ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΩΝ ΟΥΚ με σκοπό να ετοιμάσουν δεύτερη προδοσία!
Διαβάστε τι γράφει το κατάπτυστο κάθαρμα:
Εάν υπάρχει ένα βιβλίο από το οποίο ένας ιστορικός ερευνητής μπορεί να βγάλει την αλήθεια για την Προδοσία της Κύπρου το 1974, αυτό το βιβλίο είναι «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» που έγραψε ο χουντικός αρχηγός των ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόρης Μπονάνος, διότι με όσα γράφει βγαίνει ξεκάθαρα το συμπέρασμα ότι είναι «….»
Ας δούμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Γρηγόρη Μπονάνου που είχαν να κάνουν με το φλέγον θέμα των πετρελαίων πρίν το 1974, μετά από μια μικρή εισαγωγή που αποδεικνύει (παρόμοια σημεία υπάρχουν αρκετά στο βιβλίο του) ότι είναι «…..»
Στην σελίδα 215 του βιβλίου του ο στρατηγός γράφει τα εξής:
«…Δεν ήταν μόνο ο Μακάριος που ήθελε να φύγουν οι Έλληνες αξιωματικοί από την Κύπρον. Ηθελα κι εγώ! Εχω ήδη αναφέρει ότι επίστευα πως κάποιαν στιγμήν η Ελλάς έπρεπε να αμεμπλακή από το πυορρούν αυτό πρόβλημα…»!!! (Έτσι αποκαλεί το κτήνος, ο ομογάλακτος του Στεργιάδη και των καθαρμάτων του ’22 τους Έλληνες της Κύπρου!)
«…Εγνώριζα μετα βεβαιότητος ότι ο Ιωαννίδης θα προχωρούσε στην ανατρεπτικήν ενέργειαν εναντίον του Μακαρίου, είτε το ηθελα εγώ είτε όχι, είτε παρέμεινα Αρχηγός, είτε πατητούμην. Ηδυνάμην βεβαίως να παραιτηθώ. Αλλά τούτο δεν θα μετέβαλε την πορείαν των πραγμάτων. Δεν επρόκειτο η παραίτησίς μου να αποτρέψη την ενέργειαν. Αντιθέτως επίστευα ότι παραμένων ήτο δυνατόν να προλάβω άλλας δραματικάς εξελίξεις και πιθανώς να εμποδίσω εμπλοκήν της χώρας εις περιπετείας… Διατηρούσα την ελπίδα ότι παραμένων στην θέσιν μου θα εύρισκα την ευκαιρία να πολιτικοποιήσω το καθεστώς πράγμα που έκαμα άλλωστε την πρωΐαν της 23 ης Ιουλίου 1974 πρίν όμως συμβή οτιδήποτε»
Οπως κάθε πρωί εκείνο το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 ετοιμαζόμουν να προσέλθω ενωρίς στο γραφείο μου…Κατά την είσοδόν μου στο γραφείο μου μη ηκολούθησαν εντός αυτού ο Αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Πηλιχός και οι Ταγματάρχαι Χαρ. Παλαϊνης και Γερ. Ματάσης. Οι δύο πρώτοι έφερον στολήν εκστρατείας και τα πιστόλια των. Πριν ακόμη κρεμάσω το πηλίκιόν μου και καθίσω στο γραφείον μου, τόσον ο Πηλιχός όσον κι ο Παλαΐνης ήρχισαν με έντονον ύφος και χειρονομούντες να μου λέγουν ότι η ΕΛΔΥΚ βάλλεται και έπρεπε να αντιδράσωμεν αμέσως.
Προς στιγμήν αιφνιδιάσθηκα. Ητο φυσικόν να μην αναμένει ο Αρχηγός Ενόπλων δυνάμεων να του λέγουν ο κ. Πηλιχός και ο κ. Παλαϊνης τι να κάμη. Διετήρησα όμως την ψυχραιμίαν μου και τους απέπεμψα εις αυστηρόν τόνον, σχεδόν σκαιώς. Τους διέταξα να τσακισθούν να επιστρέψουν στα γραφεία των και αυτοί και ωρισμένοι άλλοι αξιωματικοί…»(σελ. 241)
«…Εν τω μεταξύ είχε προσέλθη και ο Ιωαννίδης…Ειχεν όμως αρχίσει να χάνη το παιχνίδι. Τώρα δεν ήτο δυνατόν να αποφασίζει εκείνος. Το Αρχηγείον διεδραμάτιζε τον αποφασιστικόν του ρόλον και ο Ιωαννίδης μοιραίως περιήρχετο πλέον στο περιθώριον…» (σελ. 242)
«…ολιγον πρό της λήξεως της συνεδριάσεως του Πολεμικού Συμβουλίου, ο Χανιώτης, αναφέρει ότι η ΕΛΔΥΚ ήδη βάλλεται υπό των Τουρκων και η τουρκική πολεμική αεροπορία βομβαρδίζει κατωκημένας περιοχάς. Ο Ιωαννίδης ο οποίος κάθε τόσον έλεγε προς τον Ανδρουτσόπουλον να σταματήσει το κουβεντολόι και να αρχίσει η δράσις», εκμεταλλευόμενος την ψυχολογίαν που εδημιούργησεν η αναφορά του Χανιώτη, ηγέρθη εκ της θέσεως του και εφώναξε:
-Σταματήστε Εχουμε πόλεμο!…»(σελ244)
«…Διενυκτέρευσα στο Αρχηγείο για δύο λόγους: Ο πρώτος ήτο ότι εκεί είχα τα μέσα διοικήσεως και επικοινωνιών που μας ήταν απαραίτητα δια μίαν αστραπιαίαν αντίδρασιν εάν «κάτι δεν πάει καλά»(Σχόλιο: Δηλαδή όλα ως εκείνη την στιγμή … «πήγαιναν καλά;» «Πηγαιναν» σύμφωνα με το …πρόγραμμα;) και ο δεύτερος ως μέτρον ασφαλείας, αφού εκεί ήτο δύσκολον να με εξουδετερώση ο Ιωαννίδης…»(σελ 276)
Ο Γρηγόρης Μπονάνος στην σελιδα 273 του βιβλίου του γράφει τα εξής: «Ο Ιωαννίδης παρά την αποδυνάμωσίν του με το φιλελευθερο πνεύμα που είχε πλέον κατακλυσει τας Ενόπλους Δυνάμεις μετά την επιστράτευσιν εξηκολούθει να έχη ακόμα ισχυρά ερείσματα μεταξύ των αξιωματικών και, ιδιαιτέρως εντός του Αρχηγείου , διέθετε μεγάλην δύναμιν. Ητο βέβαιον ότι εάν επληροφορήτο ότι οι Αρχηγοί είχον μυστικώς συνεννοηθή να τον παραμερίσουν και με οδηγήσουν είς εξομάλυνσιν της καταστάσεως, του ήτο εύκολον με το νεύμα του μόνον να μας ενταφιάση στο περίβολον του Αρχηγείου. Και τότε το παν θα εχάνετο…»
ΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ
«…Ο Ιωαννίδης έσπευδε να υπερθεματίση όταν εγίνετο λόγος δια το πετρέλαιο. Επίστευε και αυτός ότι η Ελλά είχε σπουδαίας προοπτικάς χάρις εις την αντλησιν του «μαύρου χρυσού», η οποία κατά την γνώμη του έπρεπε να επισπευσθη…»(σελ 164)
Δευτέρα συνάντησις, Φεβρουαρίου 1974
Κατά την συνάντησιν αυτήν, ο Ανδρουτσόπουλος μας παρουσίασε χάρτας και διαγράμματα κοιτασμάτων πετρελαίου πλησίον της Θάσου. Κατ΄ αυτόν, αλλά και κατά τον ιωαννίδην υπήρχεν τόσον πετρέλαιον ώστε να καταστώμεν αυτάρκεις δια περίοδον είκοσι τουλάχιστον ετών. Υπελόγιζαν την ημερησίαν άντλησιν εις διακοσίας χιλιάδας βαρέλια και η αισιόδοξία των ήτο πράγματι μεγάλη. Προσεπάθησαν να την μεταδώσουν και εις τους λοιπούς, δηλαδή τον Γκιζίκην και εμένα και μας απεκάλυψαν ότι η σύμβασις με την εταιρεία «Οσεάνικ» η οποίας θα ανελάμβανε το έργον είχεν ήδη υπογραφή… (σελ 165-166)
Τρίτη συνάντησις, Μάρτιος 1974
Αρχικώς η συζήτησις περιεστράφη και πάλιν γύρω από τα πετρέλαια της Θάσου. Δι άλλην μια φορά ο Ανδρουτσόπουλος και ο Ιωαννίδης ενεφανίσθησαν ενθουσιώδεις και υπεραισιόδοξοι. Είπα τότε ότι δεν συμμερίζομαι την άκρατον αισιοδοξίαν των…(σςλ 166)
Τετάρτη συνάντησις, Απρίλιος 1974
Αρχίσαμε πάλι με τα πετρέλαια της Θασου! Το θέμα εξελίσσετο εις μονομανίαν δια τον Ανδρουτσόπουλον. Ηκούσθησαν πάλιν ενθουσιώδη λόγια η σύζήτησις όμως ήτο άνευ περιεχομένου και την φοράν αυτήν…(σελ 168)
Πέμπτη συνάντησις Μαίος 1974
Αρχίζομε πάλιν με τα πετρέλαια της Θάσου.! Μακρά συζήτησις χωρίς ενδιαφέρον. Ο Ιωαννίδης είπε στον Ανδρουτσόπουλον να επισπεύση την εκμετάλλευσίν των…(σελ 169-170)
Οι Τούρκοι και το Αιγαίον
Από των αρχών του Μαρτίου 1974 η τουρκική κυβέρνησις ήρχισε να εξαγγέλη την προσεχή έναρξιν ερευνών στο Αιγαίον, δια την ανεύρεσιν πετρελαίου. Πρόθεσίς των ήτο να διεξαγάγουν ερεύνας εις τα διεθνή ύδατα μεταξύ των ελληνικών νήσων Λέσβου και Λήμνου.
Αι τουρκικαί αμφισβητήσεις της υπάρξεως υφαλοκρηπίδος των πλησίων των Μικρασιατικών παραλίων ελληνικών νήσων είχον και άλλοτε διατυπωθή. Μακροπρόθεσμος στόχος της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής ήτο η συγκυριαρχία στο Αιγαίο.,.»(σελ 183)
Τα πετρέλαια και πάλιν
Εχω ήδη πολλάκις αναφερθή στη υπέρμετρον αισιοδοξίαν του Ιωαννίδη και του Ανδρουτσοπούλου δια τα πετρέλαια της νήσου θάσου. Ητο ένα θέμα που γι αυτούς μεν είχε εξελιχθή εις μονομανίαν, εμέ δε με εταλαιπώρει διότι εις αυτό έβλεπα να στηρίζεται κάθε προοπτική βελτιώσεως της οικονομικής καταστάσεως της χώρας και επομένως και της περαιτέρω ενισχύσεως των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν υπήρξε συνάντησις , δεν εγένετο σύσκεψις, κατά την οποίαν δεν είχον την «πρώτην θέσιν». Αι πληροφορίαι όμως από την Καβάλαν δεν εδικαιολόγουν τόσης αισιοδοξίαν. Υπήρχεν ασφαλώς πετρέλαιον. Αλλ΄ ουδείς εγνώριζε ή ηδύνατο να δώση ασφαλείς ή έστω συγκεκριμένας πληροφορίας περί των πιθανών ποσοτήτων του χρόνου αντλήσεως κ.λ.π.
Πέραν τούτου, παρηκολούθουν με σκεπτικισμόν το όλον ζήτημα διότι επίστευα ότι το πετρέλαιον του Αιγαίου θα εξελίσσετο εις ένα ακόμα κίνητρον εναντίον μας από τους ούτως ή αλλως βυσσοδομούντας εναντίον της χώρας μας βορείους και ανατολικούς γείτονας. Και επίστευα ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί το όλον θέμα με περισσοτέραν σοβαρότητα…(σελ 188)
«Περί τας αρχάς Ιουλίου, με επεσκέφθη ο εκπρόσωπος της εταιρείας «Οσεάνικ» Αμερικανός ειδικός Μπράντλεϋ, συνοδευόμενος υπό τινος νεαρού Ελληνος μηχανικού του οποίου δεν συνεκράτησα το΄όνομα. Ο Μπράντλεϋ με ηυχαριστησε δια τα ληφθέντα μέτρα περιφρουρήσεως του γεωτρυπάνου και με ενημέρωσε επί της πορείας των εργασιών. Μου είπεν ότι πετρέλαιον θα αντληθή περίπου μετά διετίαν και θα είναι της τάξεως των 50 χιλ βαριλίων ανα ημέραν αντλήσεως, με προοπτικήν όμως προοδευτικής αυξήσεως της αποδόσεως του κοιτάσματος…(σλ 189)
Σχόλιον: Εκαμε άραγε λάθος στις εκτιμήσεις του ο «Αμερικανός ειδικός Μπράντλεϋ» ή μήπως σκόπιμα η ΚαραμανλοΠαπανδρεική διοίκηση δεν εκμεταλλεύτηκε την ποσοτητα πετρελαίου που θα μπορούσε να αντληθεί από το κοίτασμα, προκειμένου να επέλθουν τα παρόντα!;;
«Ακολούθως ο Κυρου μου είπε ότι οι Αμερικανοί προσέφεραν στον «Ελληνικόν Βορράν» έν εκατομμύριον δραχμών δια να μη δημοσιευθή ένα άρθρο σχετικόν με τας ερεύνας της της «Οσεάνικ» στον κόλπον της Καβάλας.
-Παρακαλω να μεινη μεταξύ μας, προσέθεσε, αλλά αν η Λεβαντή η εκδότις του Ελληνικού Βορρά δεχθή τα χρήματα και δεν δημοσιεύσει το άρθρον μου, θα το δημοσιεύσω αλλού1…» (σελ. 205)
«Αι συζητήσεις συνεχίζοντο. Αλλ’ όχι πλέον επί του μέλλει γεννέσθαι. Αυτό αφήνετο δια την ώραν που θα έφθανε ο Καραμανλής. Ο Γαρουφαλιάς αφηγήθη εις εμέ και τον Γαλατσάνον ένα περιστατικόν, το οποίον απεδείκνυε την ανευθυνότητα και ανεπάρκειαν του υπουργού του Ανδρουτσοπούλου, Κυπραίου. Εις μιαν φιλικήν οικίαν οπου είχε προσκληθή, έλεγε κομπορημονών, ότι «είμεθα αποφασισμένοι να διώξωμεν και τον Μακάριον και τους Αμερικανούς αν χρειασθή». Φαίνεται ότι και ο Κυπραίος είχε προσβληθή από το σύνδρομον του πετρελαίου της Θάσου, δια το οποίον ο Ιωαννίδης και ο Ανδρουτσόπουλος επίστευαν ότι θα μας καθίστα πανίσχυρους…»(σελ 256)
Όταν ο Γρηγόρης Μπονάνος «πέτυχε τον σκοπόν του»
«Τον Τάσκα συνώδευαν κατά την προσέλευσίν του στο γραφείον του Γκιζίκη, όπου όπως ανέφερα εκλήθη δια να ζητηθή διάβημα της κυβερνήσεως προς την Τουρκίαν, ο Αντισυνταγματάρχης Μάρντερ και κάποιος ανώτερος υπάλληλος της Πρεσβείας. Όσην ώραν οι πολιτικοί συνεζήτουν με τον πρεσβευτήν, εκείνοι με επλησίασαν και μου είπαν:
-Αρχηγέ θα πρέπει να είστε ευχαριστημένος με την εξέλιξην».
Απήντησα ότι βεβαίως και είμαι, δι’ αυτό αλλωστε και την επεδίωξα!.
Ο Μάρντερ προσέθεσε:
-Πρέπει να είσθε ικανοποιημένος διότι ήτο καιρός πλέον να γίνη αυτή η μεταβολή…»(σελ 298)
Χάρης Αριστείδου