Ετικέτες

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Χίμαιρες, Αυταπάτες Και Τ” Αγόρι Που Θ” Αλλάξει Τον Κόσμο…

 


Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κατανοήσουμε έναν άνθρωπο μέσα από τα γραπτά του. Ειδικά όταν γράφει για τον εαυτό του. Γιατί ακόμα και η πιο ειλικρινής αυτοβιογραφία είναι γραμμένη υπό το πρίσμα του προσωπικού μύθου του καθενός, εμποτισμένη απ” τις αυταπάτες του.
Το γνώθι σαυτόν είναι μια χίμαιρα.
Γιατί δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να εννοηθεί ως «εαυτός», παρά μόνο ένα συνονθύλευμα από σκέψεις, συναισθήματα, απόψεις, ερεθίσματα έξωθεν κι έσωθεν, γονιδιακό υλικό, περιβαλλοντολογικές επιρροές, συμπτώσεις, ορμόνες, ατυχήματα, ιστορικές συνθήκες, γονικές παροχές, φιλικές προτροπές και μιμήσεις, εξαναγκασμούς και πειθαναγκασμούς, παρεκκλίσεις ψυχικές, ψήγματα και δήγματα ανισορροπίας, και η βροχή που δεν σταματάει να πέφτει αυτόν τον Δεκέμβρη

Για να κατανοήσεις απόλυτα κι ολοκληρωτικά έναν άνθρωπο θα πρέπει να γνωρίζεις καθετί που έχει σχέση μ” αυτόν, οπότε και κάθετι που έχει σχέση με κάθε άνθρωπο που τον επηρέασε, καθώς κι ό,τι επηρέασε όλους αυτούς.
Ακόμα και η γιαγιά του οινοχόου που έβαζε κρασί στον Πλάτωνα έχει επηρεάσει τη ζωή μας. Όπως και το κουνούπι που την τσίμπησε και της μετάδωσε την ελονοσία, γιατί εξαιτίας αυτής της αρρώστιας, αυτού του κουνουπιού, ο οινοχόος δεν πήγε στο Συμπόσιο εκείνο το βράδυ. Ο δούλος που τον αντικατέστησε δεν είχε επαρκείς γνώσεις φιλοσοφίας, έτσι έβαζε λιγότερο νερό στο κρασί απ” όσο έπρεπε, ο Πλάτωνας μέθυσε και οραματίστηκε τον Κόσμο των Ιδεών, τον οποίο υιοθέτησαν οι Νεοπλατωνικοί και οι χριστιανοί με τη σειρά τους.

Ο έρωτας χωρίς την τροχοπέδη της θρησκοληψίας…

 

 
 
 
 
 
 
 
1 Vote

Το «άσμα ασμάτων» από την Παλαιά Διαθήκη
Γράφει ο Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης*
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Άσμα Ασμάτων» σε μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου και στίχους που αποδίδονται στο Σολομώντα, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Δεν ήταν τόσο η αισθησιακή φωνή της Ειρήνης Παππά, αλλά οι ίδιοι οι στίχοι που υμνούσαν τον έρωτα, χωρίς τα σημερινά ταμπού, χωρίς τις τροχοπέδες που κάποιοι προσπαθούσαν -και προσπαθούν ακόμη- να φορέσουν σε όσους  βιώνουν και εκδηλώνουν, όπως αυτοί επιλέγουν, τα αισθήματά τους…

Το Άσμα Ασμάτων αποτελείται από έξι ενότητες και εντάσσεται στα Διδακτικά – Ποιητικά Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.   Επισημαίνω, ωστόσο, τον πρώτο και δεύτερο στίχο και τους αποδίδω στα νεοελληνικά, όπως εγώ τους προσλαμβάνω, έστω κι αν δεν είμαι ένας εξειδικευμένος στη γλώσσα των εκκλησιαστικών γραφών. Κατανοώ έτσι με το δικό μου αισθητήριο την ουσία του συνολικού έργου και απολαμβάνω καλύτερα τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου (σημ. Από το έργο του «Ραψωδίες», 1986), που συνοδεύει την απαγγελία από την Ειρήνη Παππά ορισμένων στίχων του, μεταφρασμένων στην νεοελληνική γλώσσα από το Λευτέρη Παπαδόπουλο:
«Φιλησάτω με ἀπὸ φιλημάτων στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοὶ μαστοί σου ὑπὲρ οἶνον», που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση: «Με το δικό σου στόμα ας με φιλήσεις, γιατί το δικό σου ωραίο στήθος  είναι καλύτερο κι απ” το κρασί».
Θα πρέπει εδώ να πω ότι το γυναικείο στήθος, οι μαστοί της λόγιας ελληνικής γλώσσας, από την αρχαία ακόμη μυθολογία, εκφράζανε τη θηλυκότητα, τη γονιμότητα, τη μητρότητα, τον ερωτισμό και φυσικά τη σεξουαλικότητά της γυναίκας, τους πυλώνες δηλαδή της πραγματικής ζωής.
  • αρχιτέκτων, Πολύγυρος.

Aπό: http://eranistis.net/wordpress/