Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κατανοήσουμε έναν άνθρωπο μέσα από τα γραπτά του. Ειδικά όταν γράφει για τον εαυτό του. Γιατί ακόμα και η πιο ειλικρινής αυτοβιογραφία είναι γραμμένη υπό το πρίσμα του προσωπικού μύθου του καθενός, εμποτισμένη απ” τις αυταπάτες του.
Το γνώθι σαυτόν είναι μια χίμαιρα.
Γιατί δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να εννοηθεί ως «εαυτός», παρά μόνο ένα συνονθύλευμα από σκέψεις, συναισθήματα, απόψεις, ερεθίσματα έξωθεν κι έσωθεν, γονιδιακό υλικό, περιβαλλοντολογικές επιρροές, συμπτώσεις, ορμόνες, ατυχήματα, ιστορικές συνθήκες, γονικές παροχές, φιλικές προτροπές και μιμήσεις, εξαναγκασμούς και πειθαναγκασμούς, παρεκκλίσεις ψυχικές, ψήγματα και δήγματα ανισορροπίας, και η βροχή που δεν σταματάει να πέφτει αυτόν τον Δεκέμβρη
Για να κατανοήσεις απόλυτα κι ολοκληρωτικά έναν άνθρωπο θα πρέπει να γνωρίζεις καθετί που έχει σχέση μ” αυτόν, οπότε και κάθετι που έχει σχέση με κάθε άνθρωπο που τον επηρέασε, καθώς κι ό,τι επηρέασε όλους αυτούς.
Ακόμα και η γιαγιά του οινοχόου που έβαζε κρασί στον Πλάτωνα έχει επηρεάσει τη ζωή μας. Όπως και το κουνούπι που την τσίμπησε και της μετάδωσε την ελονοσία, γιατί εξαιτίας αυτής της αρρώστιας, αυτού του κουνουπιού, ο οινοχόος δεν πήγε στο Συμπόσιο εκείνο το βράδυ. Ο δούλος που τον αντικατέστησε δεν είχε επαρκείς γνώσεις φιλοσοφίας, έτσι έβαζε λιγότερο νερό στο κρασί απ” όσο έπρεπε, ο Πλάτωνας μέθυσε και οραματίστηκε τον Κόσμο των Ιδεών, τον οποίο υιοθέτησαν οι Νεοπλατωνικοί και οι χριστιανοί με τη σειρά τους.
