
Ακούω τόσες μέρες τις ατέλειωτες συζητήσεις για το τι θα συμβεί αν
κάνουν απεργία οι καθηγητές. Θα είναι τραγικό για τους μαθητές. Θα
πέσει έξω αυτό το υπέροχο σχολείο που μόνο του πρόβλημα είναι η απεργία
των καθηγητών. Μεγαλόστομες, πομπώδεις κουβέντες του είδους «το μέλλον
των παιδιών που υπονομεύεται» «η μόρφωσή τους». Διαμαρτυρίες για τους
γονείς που τι θα κάνουν αν δεν πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. Μέχρι
και για το ιδιαίτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι άνεργοι
γονείς,γιατί τι θα κάνουν με τα παιδιά στο σπίτι…
Οκ. Μισό λεπτό. Να βάλω τα γέλια ή να κλάψω με όλη αυτή την εμετική
υποκρισία.. Να βάλω τα γέλια ή να κλάψω κοιτάζοντας όλες αυτές τις
απίστευτες σκηνές πρόζας από κάθε είδους θεατρίνους… Μιλάμε για την
παιδεία στην Ελλάδα.
Εκείνη τη παιδεία ξέρετε, που συνοψίζεται στο «η πιο αγαπημένη ώρα
είναι το σχόλασμα, ο καλύτερος τρόπος μάθησης η παπαγαλία, ο
τυφλοσούρτης και το σκονάκι. Εκείνη η παιδεία που βγάζει αμόρφωτους με
μπόλικα χαρτιά. Εκείνη η παιδεία που τώρα κοροϊδεύει στα μούτρα τα
παιδιά παριστάνοντας πως το μέλλον τους επιφυλάσσει εκπλήρωση των
ονείρων τους, δουλειά, ευημερία αν πάρουν πολλά χαρτιά…