Πανηγυρίζοντας για το Μάτζικερτ…

Τουρκικοί εορτασμοί για άλλο ένα ύψιστο…πολιτιστικό επίτευγμα από την ένδοξη Ιστορία των γειτόνων μας!

Δεν έχει σχέση με τη Θράκη και τις δράσεις του προξενείου Κομοτηνής, αλλά αξίζει να το μνημονεύσουμε, έτσι μήπως και κανείς πάει να ξεχάσει έστω και για μια στιγμή με ποιον ακριβώς λαό μάς έφερε η μαύρη μοίρα (και μάς τιμώρησε ο Θεός) να συγχρωτιζόμαστε τα τελευταία 900 περίπου χρόνια – είτε εσχάτως ως γείτονες, είτε παλιότερα ως…συγκάτοικοι (μέσα στις αξιοθαύμαστες εκείνες συνθήκες της ελληνοτουρκικής φιλίας της οθωμανικής περίοδου, που λέει και το αδέκαστο ψευτοεπιστημονικό ανθυποσκυλολόι των Λιάκων, τωνΡεπούσηδων και των Βερέμηδων).

Πριν από λίγες μέρες λοιπόν οι καλοί μας γείτονες τίμησαν με πανηγυρικό τρόπο άλλο ένα μεγάλο τους επίτευγμα. Όχι καμμιά πρόσφατη σφαγή, ούτε και την Άλωση του 1453 (καλά, αυτός ειδικά ο εορτασμός είναι πραγματικά χολυγουντιανών διαστάσεων), αλλά τι νομίζετε; Την πρώτη τουρκική εισβολή στη βυζαντινή Μικρασία κατά το β΄ μισό του 11^ου αιώνα και τη Μάχη στο Μάτζικερτ (1071), κατά την οποία οι Σελτζούκοι του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν νίκησαν τα στρατεύματα του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄ Διογένη (ε, βοήθησε και η προδοσία από τους Ψελλούς και τα λοιπά μεγαλολαμόγια του παλατιού που υπονόμευαν τον Ρωμανό) και ουσιαστικά εδραίωσαν έκτοτε τη θέση τους στη Μικρασία.

Για να τιμήσει λοιπόν αυτό το γεγονός, το τουρκικό υπουργείο Νεολαίας και Αθλητισμού αποφάσισε, όπως μας ενημερώνει η εφημερίδα«Ραντικάλ», να οργανώσει μια μεγάλη γιορτή για την 942η επέτειο από την μάχη. Οπότε και συγκεντρώθηκαν 26 Αυγούστου στην πεδιάδα του Ματζικέρτ 1071 νέοι ονόματι Αλπαρσλάν, που την ξαναζωντάνεψαν.

Εμείς τώρα τι άλλο να πούμε; Θα επαναλάβουμε απλώς για μια ακόμη φορά το σχόλιο που κάνουμε συνήθως στο «Προξενείο-Στοπ» περί του πώς αντιλαμβάνεται κανείς (και τιμά) την Ιστορία του. Όλοι οι λαοί λοιπόν τιμούν πρωτίστως τα πολιτιστικά τους επιτεύγματα και τους κοινωνικούς ή απελευθερωτικούς τους αγώνες. Και μόνο ένας (εκτός κι αν ξεχνάμε δηλαδή τίποτε φυλές ανθρωποφάγων στα βάθη της ζούγκλας) εορτάζει και πανηγυρίζει αποκλειστικά και μόνο για τις εισβολές, τις σφαγές και τις γενοκτονίες του, για τις πόλεις που έκαψε και τα ποτάμια αίματος που έχυσε.

Αν και είναι λογικό βέβαια, γιατί ο συγκεκριμένος λαός μόνο αυτό έχει να επιδείξει. Τη σφαγή και την αρπαγή. Όλα τα άλλα, πολύ απλά, τα έκλεψε από τους λαούς που κατέκτησε. Εφ’ ω ετάχθη συνεπώς ο καθένας…