Γενιές ολόκληρες αντιφασιστριών και αντιφασιστών ξενύχτησαν μπροστά στους υπολογιστές τους διαβάζοντας το θρυλικό νήμα του Indymedia με τον εμβληματικό τίτλο: “Μιχαλολιάκος + ΚΥΠ = love”. Στη διάρκεια της πολύχρονης αυτής συζήτησης, φασίστες και αντιφασίστες διασταύρωσαν τα ξίφη τους, αν και την παράσταση εκλεψαν τα αλληλομαχαιρώματα των ίδιων των φασιστών και η φημολογούμενη παρουσία – ως guest star σχολιαστή – του ίδιου του Αρχηγού της συμμορίας (ξέρετε τώρα, “του αρχηγού του τρίτου μεγαλύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας”…).
Η κατηγορία είναι παλιά και γνωστή: ο Μιχαλολιάκος είναι πράκτορας της ΚΥΠ, μισθοδοτούμενος από το κράτος, προκειμένου να εποπτεύει τον εθνικιστικό χώρο και να ρουφιανεύει στην αστυνομία τους επικίνδυνους “συναγωνιστές” του. Δεν θέλουμε να ξαναπροβάρουμε σ’ αυτή την ανάρτηση τα χιλιοπαιγμένα επιχειρήματα υπέρ και κατά αυτής της άποψης. Αυτό που ισχύει ωστόσο σήμερα ξεπερνάει τις παλιές διχογνωμίες: η Χρυσή Αυγή έχει αντικειμενικά, πέραν δηλαδή από τις υποκειμενικές προθέσεις των ιδρυτών και ηγετών της, εξελιχθεί σε μια εθνικιστική ποντικοπαγίδα.
Ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο αυτής της σύγχρονης λειτουργίας της Χρυσής Αυγής ήταν οι περίφημες “1000 υπογραφές” στήριξης που προσκομίστηκαν στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου από τη Χρυσή Αυγή. Ο Μιχαλολιάκος αφιέρωσε ειδικό ναζιστικό ρυπαρογράφημα για να δηλώσει τη σημασία της πρωτοβουλίας αυτής, που ήταν αυστηράπροσωπική επιλογή του Αρχηγού. Ο Κασιδιάρης έδωσε τις υπογραφές, αλλά δεν ήταν ποτέ ενθουσιώδης υποστηρικτής της πρωτοβουλίας, γι’ αυτό εξάλλου και την έθαψε συστηματικά στις παρεμβάσεις του. Και δεν είχε άδικο.
Κατά πρώτον, έστω κι αν το προσπάθησε, η Χρυσή Αυγή δεν μπόρεσε να προσκομίσει μεμιάς ούτε καν αυτές τις 1000 υπογραφές… Οι υπογραφές προσκομίστηκαν σε δύο δόσεις, στις 03/07/2014 και στις 15/07/2014, έστω και αν ήδη από τις 03/07 η ιστοσελίδα της συμμορίας πανηγύριζε για “τους 1000 Έλληνες που αψήφησαν τη σκευωρία, κλπ κλπ”. Ο Μιχαλολιάκος δεν φημίζεται για την ψυχραιμία του. Αλλά, οι κραυγές, μόλις του ανακοινώθηκε ότι η οργάνωση δεν κατόρθωσε να μαζέψει παρά λιγότερες από 700 υπογραφές (με γυναίκες, ανίψια, σόγια, κλπ), ακούστηκαν πολλά κελιά πιο πέρα από την πτέρυγα των φυλακισμένων της Χρυσής Αυγής στις γυναικείες φυλακές. Χρειάστηκαν 12 βασανιστικές ημέρες μέχρι να πιαστεί το πλάνο που είχε θέσει και είχε ήδη ανακοινώσει ο Αρχηγός. Στο ενδιάμεσο, ο Κασιδιάρης προφυλακίστηκε…
Κατά δεύτερο, ποτέ κανένας δεν κατάλαβε γιατί δεν δημοσιοποιήθηκαν τα ονόματα των “1000 Χρυσαυγιτών” (κατά δήλωση Αρχηγού). Τι αξία έχει αλήθεια μια δημόσια δήλωση αλληλεγγύης στους προφυλακισμένους βουλευτές τη στιγμή που οι υπογράφοντες τη δήλωση θα παραμείνουν ανώνυμοι; Η απάντηση εδώ είναι διπλή: αφενός, πολλοί υπογράφοντες έθεταν ως προϋπόθεση τη μη δημοσιοποίηση των ονομάτων και, μόνον αφού διαβεβαιώθηκαν ότι οι υπογραφές θα προσκομιστούν αυστηρά στον Άρειο Πάγο, υπέγραψαν. Αφετέρου, ο τελικός αριθμός υπογραφών ήταν μικρότερος από τον αριθμό των υποψήφιων που κατέβασε η Χρυσή Αυγή στα ψηφοδέλτια των εκλογών του Μαϊου (περίπου 1.300).
Προσοχή, εδώ υπάρχει ζουμί: η διαδικασία συλλογής των υπογραφών έγινε σε πολλές περιπτώσεις, ιδίως της επαρχίας, σε ειδική συγκέντρωση του τοπικού πυρήνα όπου υπέγραφε αρχικά όλο το πενταμελές και στη συνέχεια τα μέλη και οι “υποστηρικτές”. Κι όμως, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου υποψήφιοι και υποστηρικτές ρητά αρνήθηκαν να βάλουν την υπογραφή τους. Και γιατί να μην αρνηθούν; Εδώ κοτζάμ Ευρωβουλευτές του “κόμματος” και δεν υπέγραψαν! Γιατί να υπογράψει το ψ στέλεχος του πυρήνα Κεφαλονιάς;… Έτσι, προκειμένου να μην δημοσιοποιηθεί η λίστα των 1000 που ρητά θα εξέθετε τους εκατοντάδες υποψήφιους της Χρυσής Αυγής που αρνήθηκαν να βάλουν το όνομά τους, η μεγαλοφυής πρωτοβουλία του Αρχηγού έμεινε στο μισοσκόταδο και από τότε την έφαγε το μαύρο σκοτάδι…
Επιστρέφουμε όμως στην ποντικοπαγίδα:
Η δράση των νεοναζί προϋπέθετε πάντοτε ολίγη από συνωμοτικότητα: εισοδισμός στη ΔΑΠ, διείσδυση στο ΛΑΟΣ, στημένοι “ανένταχτοι” στα περίχωρα. Το άνοιγμα στην κεντρική πολιτική σκηνή ανάγκασε τη Χρυσή Αυγή να εκθέσει εκατοντάδες μέλη της. Αλλά, εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει: με τα καμώματά του ο Μιχαλολιάκος έχει κατορθώσει να ρίξει βορά εκατοντάδες άτομα του “εθνικιστικού χώρου” στις ορέξεις του κάθε εμπόρου αποκαλύψεων. Λίστες, μεγάλες και μικρές, πάνε και έρχονται: από τους “1000 Χρυσαυγίτες” μέχρι τους “1700 της λίστας μελών”, μαζί με δεκάδες καταλόγους ονομάτων της δικογραφίας, όλοι και όλα είναι αυτή τη στιγμή σε κοινή θέα. Δεκάδες δικηγορικά γραφεία (ανάμεσά τους και μεγαλοδικηγόροι που ειδικεύονται στις αγοραπωλησίες…) έχουν αυτή τη στιγμή τις λίστες αυτές.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή είναι αντιμέτωπη με μια κατηγορία βασισμένη στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα για “εγκληματική οργάνωση”, ένα άρθρο που δεν είναι ακριβώς και το υπόδειγμα νομικής αυστηρότητας στον προσδιορισμό της ποινικής ευθύνης (όταν τα λέγανε οι αριστεροί δικηγόροι, ποιός αλήθεια τους άκουγε;…). Μια τελεσίδικη απόφαση που θα κρίνει τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση απειλεί να μετατρέψει κάθε κατάλογο μελών και υποστηρικτών της σε πιθανό αποδεικτικό στοιχείο ποινικής ευθύνης καθενός εξ αυτών. Τι άλλο είναι αυτό αν όχι ο ορισμός της ποντικοπαγίδας; Αν μάλιστα οι “υποστηρικτές” γνώριζαν αυτά που πολύ καλά ξέρουν τα ηγετικά στελέχη για το περιεχόμενο της δικογραφίας, για τις ευθύνες των ηγετικών στελεχών και το αποδεικτικό υλικό που τις στοιχειοθετεί (πάρτε παράδειγμα την νέα αποκάλυψη από έγγραφο της οργάνωσης ότι ο Σιατούνης της επίθεσης στο στέκι Αντίπνοια ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής), δύσκολα θα υπέγραφαν οποιαδήποτε “δήλωση” αλληλεγγύης στον Αρχηγό. Γι’ αυτό η ηγεσία, με τη συνέργεια των δικηγόρων της, προτιμάει να κρατάει τα μέλη στην απόλυτη άγνοια…
Η μόνη λύση για την Χρυσή Αυγή θα ήταν η “ελεγχόμενη χρεωκοπία”. Με τραπεζικούς όρους, η δημιουργία μιας “bad bank”, ενός σκέλους δηλαδή της Χρυσής Αυγής που θα αναλάμβανε το άγος των εγκληματικών ενεργειών και θα επέτρεπε στο “καλό κομμάτι” να συνεχίσει. Όμως η γάγγραινα του νεοναζιστικού μορφώματος δεν εξαπλώνεται από τα άκρα προς την καρδιά, αλλά από την καρδιά προς τα άκρα. Γι΄αυτό ο Μιχαλολιάκος είναι αποφασισμένος να τραβήξει μαζί του στον πάτο οποιονδήποτε βρίσκεται δίπλα του και μπορεί να τον γραπώσει.
Βέβαια, όταν ένα καράβι βυθίζεται, ο δρόμος για τα ποντίκια δεν χρειάζεται να περνάει απαραίτητα από την ποντικοπαγίδα της κουζίνας. Υπάρχει πάντα και η επιλογή του πηδήματος στη θάλασσα.
(Διαβάστε περισσότερα για τα συμβαίνοντα στο εσωτερικό της συμμορίας στη νέα μας σελίδα: Τα μυστικά του βάλτου. Για να ενημερώνεστε για τις νέες μας αναρτήσεις, κάντε λάικ στη σελίδα μας στο Facebook: Για την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος – Jailgoldendawn).
JailGoldenDawn
Aπό: https://omniatv.com/blog/4715
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου