Α. Φρυδάς
Η αναθύμηση του Ιούλη και τ' Αυγούστου του 1974 ας αναζωπυρώσει προς στιγμής τη συζήτηση για τον ρόλο της Ιστορίας σαν συλλογικού υποσυνείδητου. Και ας γίνει το ιστορικό (μας) παρελθόν και η διαχείρησή του ένα πουργατόριο, όπου οι συνείδησες θα υποστούν επιτέλους την αναγκαία κάθαρση και θα αποτοξινωθούν από την τακτική της υπόγειας ωραιοποίησης «τα σκουπίδια μας κάτω από το χαλί». Ότι δηλαδή στην περίοδο 1967-74 (και εντεύθεν), όλοι οι Έλληνες είχαμε επιδοθεί σε πράξεις ηρωισμού και αντίστασης. Και ότι, τελικά, για τη μακράς στον χρόνο τραγωδίας μας φταίνε μόνο οι Τούρκοι, οι Αγγλοαμερικάνοι, άντε και η χούντα των Αθηνών (και οι ντόπιοι;)
Η κάθαρση είναι αναγκαία. Γιατί καθώς οι καιροί, οι Ιούληδες και οι Αύγουστοι περνούν, οι λεγόμενοι αθώοι του μεγίστου αντεθνικού εγκλήματος πολλαπλασιάζονταν αμετανοήτως. Και οι μυθικοί ηρωισμοί μερικών αυξάνονταν εκ του ασφαλούς, την ίδια ακριβώς στιγμή που αοράτως ορατά χέρια σταματούσαν την τανάλια της Δικαιοσύνης (και της Ιστορίας) από του να πράξει το καθήκον της. Για να καταλήξει τελικά στο ρεζίλεμά της. Και με αποτέλεσμα ν' αναρτηθεί έκτοτε πάνω από τα συντρίμια του λαού τα Ηρώα της Λήθης. Καλυπτομένης έτσι και της επαίσχυντης σιωπής των πολλών και όλων που σήμερα συναγελάζονται -βολευθέντες- με εκείνους στους οποίους επετειακά επιρρίπτονται οι ευθύνες για το κατάντημα και την ταπείνωση του έθνους. Και με αυτούς που λεηλάτησαν το βιός των πολιτών.
Τουτέστιν: Από μακρού ο κότος1 έχει κοπάσει και επαλειφθεί. Οι δε οσμές των βροτίων αιμάτων της προδοσίας έχουν πια ξεθωριάσει. Και μια ρηγμένη αλλόκοτη μνήμη, οξειδωμένη από την πολύχρονη απραγία και τα αργύρια των σύγχρονων Φαρισσαίων, σπεύδει κάθε χρόνο να δώσει το επετειακό θεατρινίστικο παρόν της για πράγματα και συνθήματα στα οποία δεν πιστεύει. Και που -πολύ περισσότερο- δεν υπηρετεί.
Τα μηνύματα -άραγε- της αντίστασης στον περιρρέοντα σήμερα διαφόρων ειδών (και οικονομικό) φασισμό έχουν θαφτεί; Ή μια παχιά άραγε λησμονιά διαφεντεύει εμπεδωμένη μέσα μας, για όσα και εκεί και όπου γράφτηκε η ιστορία θνητών και αθανάτων; Πιθανόν ναι, διότι:
Ήδη μας διδάσκουν από μιναρέδες δοσιλογιών, την εθελοδουλεία στον κάθε λογής κατακτητή - κλέφτη. Και ταυτόχρονα μας διαφημίζουν πως γίναμε πια «Ευρωπαίοι - πολιτισμένοι» όπου ο ύπουλος, επικίνδυνος Ara Pacis (ο βωμός της ειρήνης) δέχεται καθημερινά τις απολογίες των αμετανόητων εραστών του οδοφράγματος, γην και ύδωρ προσφέραντες. Λείχοντες και γονυπετούντες, στα σύμβολα της κατοχής. Θυσιάζοντας γην τε και πατρίδα! Ο αθάνατος Επίκτητος όμως επιμένει πως: «Κανένας που συγκατένευσε στη δουλεία δεν είναι δυνατό να υπάρξει και να παραμείνει ελεύθερος». Ναι, δεν είμαστε ελεύθεροι.
Κι εδώ είναι που ο ρόλος του λαού ήταν πάντα ένας: Να συντρίψει τη δοσιλογία και τα βούκινα (ελληνόφωνους πλασιέδες) της προπαγάνδας των Αγκυραίων, εδώ και πέρα του Αιγαίου. Διότι, όπως είχε διακηρύξει στη δίκη της Νυρεμβέργης ο Μπένζαμιν Φεράντζ (ένας από τους κατηγόρους των Ναζί), «αν αυτοί οι άνθρωποι παραμείνουν ατιμώρητοι, τότε η έννοια του Νόμου θα έχει χάσει το νόημά της. Και η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να ζήσει στον φόβο».
 
Υ.Γ. Αλήθεια, τι βιούμε εμείς σήμερα -υπό κατοχή και πισώπλατη εκποίηση των Δούρειων ημών Ίππων- διατελούντες αφώνως άδοντες, όταν η πατρίς και ημείς εκποιούμεθα εντελώς στις δαγκάνες της ευρωπαίας θανατηφόρας ταραντούλας;2 Ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης ακόμα εκκρεμεί. Ναι, εκκρεμεί! Με την ίδια να το διασκεδάζει.
 
1  Κότος: οργή
2  Ταραντούλα: Θανατηφόρα αράχνη της Αφρικής
 
*Ο Α. Φρυδάς είναι πρώην δήμαρχος Μόρφου