Π. Ήφαιστος, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΩΡΙΑ; Η ΙΣΧΥΣ, Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ο ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Πως κατανοούμε σωστά και πως ερμηνεύουμε σωστά τα πολιτικά φαινόμενα στα τρία επίπεδα ανάλυσης, του Ανθρώπου, του Κράτους και της Διεθνούς Πολιτικής; Η απάντηση είναι ότι χρειάζεται καλή θεωρία. Καλή θεωρία σημαίνει αξιολογικά ελεύθερη περιγραφή και ερμηνεία της ανθρώπινης κατάστασης. Οτιδήποτε άλλο είναι γνώμες, ασυναρτησίες και προπαγάνδα. Θα μπορούσε το ζήτημα αυτό, επίσης –υπό προϋποθέσεις καθότι η Ελληνική πολιτική ζωή είναι από άποψη ορθολογισμού στερημένη– να παρατηρήσει, σταθμίσει και εκτιμήσει τις τάσεις σε αναφορά με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική χρηματοοικονομική, και όχι μόνο, κρίση.

Θεωρία δεν είναι κατιτί υψιτενές, υπερφίαλο και φαντασιόπληκτο. Αυτές είναι οι συνήθεις ιδιότητες των θεωρημάτων και ιδεολογημάτων του μοντερνισμού που μεταμφιέζονται ως «θεωρία» από τους αναρίθμητους φορείς επιστημονικών τίτλων της ύστερης εποχής των οποίων η κύρια δεξιότητα είναι η συνειδητή ή πιο συχνά ανεπίγνωστη προπαγάνδα της μια ή άλλης αξίωσης ισχύος.

Θεωρία είναι οτιδήποτε επαληθεύεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, των κρατών και της διεθνούς πολιτικής. Όταν επαληθεύεται πάντα ή σχεδόν πάντα τότε είναι αξίωμα ή νόμος που περιγράφει επακριβώς την σχέση αιτίων, αιτιατών και αποτελεσμάτων της ανθρώπινης κατάστασης στα προαναφερθέντα τρία επίπεδα (ανθρώπου, κράτους, διεθνούς πολιτικής).

Τα ερωτήματα της θεωρίας, τώρα, τα θέτουν οι ίδιοι οι άνθρωποι όταν λειτουργούν ως πολιτικά όντα. Στον βαθμό και στην έκταση που –επειδή έχουμε φύγει από την εποχή της βαρβαρότητας– η πολιτική εποχή και ο πολιτικός πολιτισμός σημαίνει θέσμιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος. Η ΙΣΧΥΣ, για να το κάνουμε ξεκάθαρο, είναι το κύριο ερώτημα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Μπορεί κανείς να είναι ασθενής ψυχή και στο άκουσμα της λέξης ισχύς να λιποθυμά, αλλά σε όλες τις πολιτικά οργανωμένες ομάδες είτε πρόκειται για ένα αρχαίο προ-κλασικό βασίλειο, για την Αθήνα, την Σπάρτη, τις ΗΠΑ, την Ελλάδα, την Κίνα ή την Τουρκία, και τα λοιπά, το κύριο ζήτημα είναι η ΙΣΧΥΣ. Για παράδειγμα:

• Ποιος κατέχει την ισχύ,
• Πως ελέγχεται και θεσμίζεται η εξουσία όσων κατέχουν ισχύ,
• Ποιο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης της πολιτικής ομάδας στην οποία αναφερόμαστε (σήμερα πολιτικές ομάδες που διαθέτουν νομιμοποιητική κοινωνία είναι μόνο τα κράτη)
• Πως προσδ
  ιορίζονται οι εκάστοτε ηθικές επιταγές που νομιμοποιούν το εκάστοτε σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης όπως είναι και όπως αλλάζει
• Πως ορίζονται και πως αλλάζουν οι κοινωνικοπολιτικές και πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες στα επίπεδα της κατοχής κυβερνητικής εξουσίας, της κατοχής πλούτου, των παραγωγικών σχέσεων και των αλλαγών αυτών των παραγόντων όπως η κοινωνία εξελίσσεται και αναπτύσσεταια
• Ποια η διαφορά μεταξύ ενδ
  οκρατικής και διακρατικής τάξης ως τα πιο πάνω και πως τίθεται το ζήτημα της ισχύος (το κυριότερο εδώ είναι: Διακρατικά η ισχύς είναι αθέσμιστη και ενδοκρατικά οι βαθμίδες θέσμισής της σχετίζονται με τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης).
• Και οτιδήποτε άλλο αφορά την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και το οποίο εύκολα παρατηρούμε στην καθημερινή πολιτική ζωή ενδοκρατικά και στην διεθνή πολιτική.

Βιβλία καλής θεωρίας δεν υπάρχουν πολλά γιατί όπως έχουμε εξηγήσει επανειλημμένως τους Νέους Χρόνους η πολιτική επιστήμη είναι συντριπτικά προπαγανδιστικού χαρακτήρα υπηρετώντας είτε την ενδοκρατική εξουσία είτε τον ένα ή άλλο δρώντα του προγραμματικά συγκρουσιακού διεθνούς συστήματος (μιας και επειδή απουσιάζει κοινωνία δεν είναι εφικτό να οριστούν οι ηθικές επιταγές και τα κριτήρια θέσμισης της ισχύος – τόσο απλό αλλά δύσκολο να κατανοηθεί από πολλούς).

            Σίγουρα στην αλυσίδα των άριστων θεωρητικών κειμένων θα ανέφερα τον αιώνιο και Παραδειγματικό Θουκυδίδη, τον Μακιαβέλι (τον οποίο από όσους τον επικαλούνται ή τον αντικρούουν ελάχισ
τα τον έχουν καταλάβει), τον Κλάουζεβιτσς (για τον Πόλεμο) και τους πιο σύγχρονους αλλά κλασικούς Carr, Morgenthau (ως πρς κάποια ζητήματα), Gilpin, Waltz Mearsheimer και Κονδύλη. Η γνωσιολογία των Κοντογιώργη και Ζιάκα περιέχει πολλά στοιχεία στην βάση των οποίων μπορούν να εδραιωθούν θεωρητικές υποθέσεις.

Δεν θα υπεισέλθω σε γνωσιολογικά και άλλα ερωτήματα καθότι αυτό έχει γίνει σε άλλες περιπτώσεις και εκτενέστερα κείμενα. Αναφέρω έτσι δύο εδραία αξιώματα του Θουκυδίδη και του Κονδύλη
[Στην διεθνή πολιτική όπου τα κυρίαρχα κράτη είναι πολλά, άνισου μεγέθους, άνισης ισχύος και άνισης ανάπτυξης και όπου η ισχύς είναι εξ ορισμού αθέσμιστη] «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται».
Κονδύλης

«Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους»

Υστερόγραφο 1.

Μια ένδειξη πρακτικού χαρακτήρα για να εδραιωθεί μια σωστή στάθμιση και εκτίμηση των πραγμάτων είναι να εκτιμηθούν οι βαθμίδες θέσμισης της ισχύος

• Διακρατικά τίποτα δεν πρέπει να αναμένεται καθότι όπως είπαμε προγραμματικά και αναπόδραστα απουσιάζει κοινωνία και κατά συνέπεια δυνατότητα νομιμοποιητικών ηθικών επιταγών και θέσμισης των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος.
• Ενδοκρατικά, ο πολίτης μπορεί μάλλον «εύκολα» να σταθμίσει και εκτιμήσει τα πράγματα παρατηρώντας τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης. Όχι με κάποια άθλια δημοκρατική ονοματολογία της έμμεσης αντιπροσώπευσης, των καβαλάρηδων της εξουσίας, των επικοινωνιακών τους βαρόνων και άλλων προπαγανδιστών συμπεριλαμβανομένων πολλών φορέων επιστημονικών τίτλων. Εννοούμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ κλασικά και αδιατάραχτα ορισμένη: «Όσο περισσότερο ο πολίτης είναι εντολέας της εντολοδόχου εξουσίας και όσο περισσότερο η τελευταία είναι ανακλητή τόσο περισσότερη δημοκρατία έχουμε, και αντίστροφα»

• by ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ