Ένα γράμμα για τους εκπαιδευτικούς

 

 Οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί.Η περίοδος των πανελληνίων ήταν πάντα τεράστιο θέμα στο σπίτι μας. Σε πυρετώδεις ρυθμούς έτρεχαν πάντα να κάνουν ότι καλύτερο για τους μαθητές τους, να βρουν παραπάνω ασκήσεις μέχρι και τελευταία στιγμή να τους διδάξουν, να του ξε-αγχώνουν να τους εμψυχώνουν κλπ. Όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα με έπαιρναν πάντα καταχαρούμενοι να μου ανακοινώσουν πόσοι μαθητές τους πέρασαν και σε ποιες σχολές (άγνωστα για μένα παιδιά και μάλιστα πολλές φορές βαριόμουν να ακούω κιόλας).

Συμμετείχαν σε όλες τις κινητοποιήσεις και σε όλες τις απεργίες του κλάδου. Στην απεργία του 1988 (4 χρονών με θυμάμαι να κοιμάμαι πάνω στα έδρανα των πολύωρων συνεδριάσεων της ΟΛΜΕ ), το 1991 με τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, το 1997 με τις μεταρρυθμίσεις του Αρσένη, το 1998 με το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, το 2006 κλπ

Όχι δεν υπάρχει καμία αντίφαση στην ιστορία. Οι άνθρωποι που νοιάζονται, αφοσιώνονται και δίνουν πραγματικά κομμάτι της ψυχής τους στην εκπαίδευση, είναι και οι ίδιοι άνθρωποι που αγωνίζονται και απεργούν. Την ίδια στιγμή που αγωνιούν για τις πανελλαδικές, για τους μαθητές τους για το δημόσιο σχολείο, την ίδια αγωνίζονται και για τα δικαιώματά τους.Αυτούς του εκπαιδευτικούς πάνε αυτή τη στιγμή να επιστρατεύσουν.Αυτούς του εκπαιδευτικούς πρέπει να στηρίξουμε όλοι.

Γιατί αυτούς τους εκπαιδευτικούς θέλουμε και εμείς αύριο για τα παιδιά μας.

Βάσω Καλαμά