Η ΤΙΜΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

Η ΤΙΜΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Δεκεμβρίου 17, 2012

Φόροι , φόροι και βλέμματα όλα γεμάτα συμπόνια από τους εταίρους μας . Ψεύτικα βλέμματα τυλιγμένα σε πανάκριβους σκελετούς γυαλιών αλλά και γενικώς σκελετούς. Μιας και τα ανθρωποειδή που τα φοράνε δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας, και σεβασμού σε άτομα με ειδικές ανάγκες όπως είναι τα παιδιά και οι Τρίτη ηλικία. Μας μιλάνε για πειθαρχία όταν το στομάχι ενός παιδιού που λιποθυμάει στην τάξη του σχολείου του δεν μπορεί να πειθαρχήσει στην πείνα. Πως μπορείς να εξηγήσεις στο παιδί που κρυώνει πως ο κος. Στουρνάρας δεν μπορεί να ζήσει με 586 ευρώ αλλά εσύ επιβάλλεται να το κάνεις γιατί πρέπει να σωθεί η Ελλάδα ακόμα και αν εσύ πεθάνει , δεν έχει καμία σημασία.

Δρόμοι δυο ταχυτήτων. Με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που αναβοσβήνουν για να κρύψουν και να φωτίσουν τους τόσους άστεγους , νέο-άστεγους που θα περάσουν τα Χριστούγεννα πάνω σε παγωμένα μάρμαρα, βρωμισμένα από τα παπούτσια των πολιτικών που πάτησαν τα όνειρα τους για να ανέβουν το βάθρο της πολιτικής στις πλάτες τους.

Ένας λαός περήφανος που δεν θα επέτρεπε ποτέ στο παιδί του να πει στο δάσκαλο:

Δεν έχω λεφτά να πάρω ένα κουλούρι προτιμώντας να πιει νερό για να ξεγελάσει την πείνα του.

Και σε λίγες μέρες όλοι θα μαζευτούν είτε στην Βουλή είτε στο Δημαρχείο των πόλεων για να εορτάσουν την γέννηση του Θεανθρώπου.

Ψεύτες και υποκριτές.

Δωσίλογοι και κίναιδοι

Με τι μούτρα θα τολμήσετε να κοιτάξετε τα μάτια των παιδιών;

Με τι μούτρα θα τολμήσετε να ξεστομίσετε χρόνια πολλά σε εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε που οι γονείς τους πλέον άνεργοι και οι δυο εξαιτίας των αλόγιστων εξόδων στα φρου φρου και αρώματα στους υμετέρους και στις δικές σας τσέπες, φτωχοποίησαν τα όνειρα τους σε ένα σουβλάκι το πολύ.

Άνθρωπος εκ του άνω θρώσκω

Κατώθρωποι θα πρέπει να λέγεστε εκ του κάτω θρώσκω αλλά και πάλι είναι πολύ για εσάς.

Ο θάνατος δεν σας αξίζει γιατί θα ήταν εξιλέωση. Ο εξοστρακισμός σε ένα νησί χωρίς τίποτα και ο εξαναγκασμός της επιβίωσης μέσω ελαχίστων πραγμάτων θα ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία. Ένα νησί το οποίο θα ήταν τόσο κοντά όσο και μακριά από τις πόλεις που κατα-κλέψατε ώστε να μπορείτε να βλέπετε τον κόσμο να ζει την ώρα που εσείς θα επιβιώνετε. Αυτό θα ήθελα …Όχι θάνατο όχι αυτό και να σας πετάμε τα αποφάγια μας να ζούμε στα σπίτια μας που φτιάξατε με τον ιδρώτα μας .

Όνειρο φαίνεται . Όμως στην ζωή όλα τα όνειρα πραγματοποιούνται όταν παύουν να είναι ατομικά και γίνονται συλλογικά.

Αργούμε ως Ελληνες να αντιδράσουμε όμως δεν λησμονούμε να το ξέρετε δεν λησμονούμε……

Χριστίνα Δ.