ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ: Η νάρκω-οικονομία του Αφγανιστάν, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Η νάρκω-οικονομία του Αφγανιστάν, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Το Αφγανιστάν αποτελεί εδώ και έτη τη «Σαουδική Αραβία του Οπίου» και το βασικό παραγωγό αυτού του ναρκωτικού όπως και μορφίνης και ηρωίνης με πάνω από 2.000 εργαστήρια που παρασκευάζουν την τελευταία.

Σύμφωνα με το UNODC (United Nations Officeon Drugsand Crime), που εδρεύει στη Βιέννη μόνο το 2013 υπήρξε αύξηση των καλλιεργούμενων εκτάσεων οπίου από 150.000 εκτάρια στα 209.000 εκτάρια, περίπου 40% αύξηση. Το 1998 όταν ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν οι καλλιέργειες μειώθηκαν από 68.000 εκτάρια το ίδιο έτος στα 8.000 το 2001.
Έκτοτε υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ αλλά και της οικογένειας Καρζάι και των φίλα-προσκείμενων φυλών οι εκτάσεις αυξήθηκαν κατά 2,600% με περίπου 3,5 εκατομμύρια χωρικούς έμμεσα ή άμεσα απασχολούμενους. Ουσιαστικά η χώρα αυτή ζει από το όπιο και τα παράγωγα του και παράγει το 93% της ηρωίνης παγκοσμίως πλέον.

Τα αποτελέσματα είναι η εισροή ρευστού αξίας 65 δις Δολαρίων ανά έτος στο Αφγανιστάν, η συντριπτική πλειονότητα του οποίου επανεξάγεται στα Κράτη του Κόλπου και κυρίως στο Ντουμπάι, από όπου βρίσκει τη διέξοδο για τα μητροπολιτικά οικονομικά κέντρα και κυρίως αυτό της Νέας Υόρκης. Ταυτόχρονα από το 2001 πλέον του ενός εκατομμυρίου ατόμων έχει πεθάνει λόγω των επιπτώσεων της ηρωίνης μόνο σε Ευρώπη και Ασία.
Η υπερμεγέθυνση ενός παγκοσμίου εγκληματικού δικτύου που τροφοδοτεί τη «νόμιμη» χρηματοοικονομικής κοινότητα με πολύ μεγάλες «ενέσεις ρευστότητας» δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις σε κράτη όπως το Πακιστάν και αυτά της Κεντρικής Ασίας, ενώ εξοπλίζει παραστρατιωτικές ομάδες, εθνοτικές και τρομοκρατικά στοιχεία στην Ευρασία. Ταυτόχρονα η ενδυνάμωση των εμπόρων και παραγωγών ηρωίνης του καθιστά ικανούς να αναπτύσσουν διαρκώς δραστηριότητες και σε άλλες οργανωμένες εγκληματικές βιομηχανίες, όπως αυτή του δουλεμπορίου-λαθρομετανάστευσης, «τράφικινγκ», λαθρεμπορίου όπλων και άλλα.
Σε γενικότερο επίπεδο η σημασία του παγκοσμίου λαθρεμπορίου ναρκωτικών μπορεί να ιδωθεί από την περίπτωση της πολύ μεγάλης Αμερικανικής τράπεζαςWachovia, η οποία με επίσημες έρευνες των Αμερικανικών ομοσπονδιακών αρχών, «ξέπλυνε» περίπου 378 δις. Δολάρια κεφαλαίων Λατινοαμερικάνικων μαφιών.Παρόλα αυτά ουδείς εκ των επιτελών της τράπεζας τιμωρήθηκε και η υπόθεση ουσιαστικά συγκαλύπτεται έως τη σήμερον. Η παγκόσμια παραγωγή ρευστού από τα ναρκωτικά παγκοσμίως υπολογίζεται σε τουλάχιστον 600 Δις Δολάρια τα περισσότερα εκ των οποίων βρίσκουν δίοδο να εισέλθουν στο επίσημο τραπεζικό και χρηματοοικονομικό τομέα, όπου στη συνεχεία «μοχλεύονται» και πολλαπλασιάζονται επί 10. Ως εκ τούτου δημιουργούνται τρις. Δολαρίων ανά έτος που «τροφοδοτούν» μια παρασιτική συμβίωση τραπεζικών συστημάτων με την «παραγωγική» οικονομία, αποτρέπουν την οριστική πτώχευση και εκκαθάριση της πλειονότητας του «Δυτικού» τραπεζικού συστήματος και «μολύνουν» ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία σε ένα σπιράλ πληθωρισμού, νόθευσης του ανταγωνισμού και διαρκούς μεγέθυνσης των εγκληματικών στοιχείων.
Το 2009 ο τότε επικεφαλής του UNODC, Μάριο Κόστα, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε ιδρύσει και το FATF, υπολόγισε ότι μεταξύ Σεπτεμβρίου του 2008 και αρχών του 2009 όταν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα κατέρρεε λόγω της χρεωκοπίας της Λίμαν Μπρόδερς, 352 Δις. Ναρκωδολαρίων διοχετεύτηκαν σε δεκάδες «συστημικές» τράπεζες,κυρίως μέσω οφσορ και έσωσαν την ρευστότητα του συστήματος.
Τη σημερινή εποχή πλέον οι οφσόρ, δίνουν τη σκυτάλη σε πιο εξεζητημένα συστήματα που καλύπτονται από «Funds» και «ειδικά επιχειρηματικά σχήματα».Με πρόχειρες έρευνες σε κράτη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης κατά τα έτη 2012-2013,διαφαίνεται ότι περί το 80% αυτών που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά έχουν τις λεγόμενες «κόκκινες σημαίες» σε ότι αφορά το «ποιόν» των πραγματικών ιδιοκτητών των κεφαλαίων και επίσης την προέλευση την ίδια των χρημάτων. Βεβαίως όλες οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» που έχουν εν πολλοίς διαμορφώσει το σημερινό σύστημα διεθνών σχέσεων τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, γνωρίζουν τη συντριπτική πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων και ανά πάση στιγμή μπορούν να εκβιάζουν, πιέζουν ή να καθοδηγούν μια χώρα, βασιζόμενη στη διαφθορά των εκάστοτε επιχειρηματικών και πολιτικών τάξεων.
Συνεπώς ουδέποτε μια χώρα της “περιφέρειας», μπορεί να ανέλθει πραγματικά πολιτικό-οικονομικά και να διαμορφώσει μια σχετικά ανεξάρτητη πολιτική στηριζόμενη σε «μαύρα κεφάλαια», διότι επικρέμαται ανά πάσα στιγμή η απειλή κυρώσεων για «ξέπλυμα χρήματος» και η Δαμόκλειος Σπάθη των αποκαλύψεων στα διεθνή ΜΜΕ.Η πρόσφατη περίπτωση της Βουλγαρίας της οποίας το τραπεζικό σύστημα απειλείται με κατάρρευση (με μέγα κίνδυνο για τις Ελληνικές επενδύσεις εκεί) είναι χαρακτηριστική.
Εν κατακλείδι η επίσημη πολιτική και οικονομική εξουσία εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο με την κρυφή και παράνομη διάσταση των οικονομικών δραστηριοτήτων, φαινόμενο που έχει επαναληφθεί πλειστάκις στην ανθρώπινη ιστορία και καταλήγει πάντοτε στην πλήρη εξαχρείωση των πολιτικών δομών και εν τέλει στην κατάρρευση συστημάτων που όσα στιβαρά και εάν ομοιάζουν εξωτερικά, στην πραγματικότητα βρίσκονται σε αποσύνθεση εσωτερικά.