Από Ιούλιο σε Ιούλιο … αυτές οι μέρες είναι πολύ δύσκολες … όλα τα καλοκαίρια μου έχουν θαφτεί στην αγωνία και τον πόνο από το 1974 και μετα….μετρώ τα χρόνια και τα αισθήματα είναι τόσο έντονα σαν να έγιναν όλα εχθές. Ο νους μου έχει σταθεί σε μια χρονική στιγμή στις ανταλλαγές των αιχμαλώτων. Ακόμα βλέπω τους βασανισμένους γονείς με μια φωτογραφία στο χέρι να εκλιπαρούν και να ρωτούν «γιέ μου δες την φωτογραφία είναι ο γιός μου μήπως τον είδες; Άλλος φώναζε τον πήγαν στα Άδανα ήταν με το τάδε μήπως τον συνάντησες ».
Γυναίκες σαν εμένα να ρωτούν για παιδιά και συζύγους . Παιδιά να ρωτούν για τους γονείς τους.
Οι αιχμάλωτοι κοιτούσαν έκπληκτοι τον κόσμο ψάχνοντας τους δικούς τους.
Την χαρά της επιστροφής την έζησαν λίγοι σε σχέση του πλήθους των συγγενών με τις φωτογραφίες των αγνοουμένων.
Και μετά , ο θρήνος γι αυτούς που δεν γύρισαν.
Θρήνος και ελπίδα , αγωνία, τρόμος και φόβος .
Ποια Αρχαία Ελληνική Τραγωδία …!!!!!!!!!!!
Μέσα στο πλήθος ήμουν κι εγώ ψάχνοντας για τον Παύλο κι ας ήξερα ότι δεν ήταν μαζί τους , περίμενα « το Θαύμα».
Πώς να πνίξω το παράπονο … ήμουν εκεί μαζί τους , να αγωνιώ ,να περιμένω και να ελπίζω χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση κι ας είχα ζήσει την εισβολή , κι έχασα σπίτι και σύζυγο , αλλά δεν τολμούσα να μιλήσω.
Ακόμα νοιώθω τον τρόμο του μίσους για τους Ελλαδίτες . Δεν λέω με το δίκιο τους για όσα έζησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν ανθρώπους, σπίτια , περιουσίες .
Αλλά όπως εγώ και εκατοντάδες οικογένειες από την Ελλάδα έχασαν παιδιά, γονείς, συζύγους.
Τόσο θανατικό τόση θλίψη για πολίτικα παιχνίδια συμφέροντος και εκδίκησης της Αγγελίας για τον αγώνα ανεξαρτησίας των παλικαριών της Κύπρου από αυτούς …
Πέρασαν 37 τραγικά χρόνια και ακούω ακόμα σειρήνες, πολυβόλα, αεροπλάνα, βρίσκομαι πάλι με το παιδί μου και άλλα γυναικόπαιδα μέσα στη σπηλιά της Κερύνειας! Βλέπω ακόμα… μέσα στη θάλασσα στο βάθος να αναβοσβήνουν φώτα και τα σήματα των Τούρκων στον Άγιο Ιλαρίωνα στο στρατηγείο τους, να λένε: Εδώ είμαστε, ήρθαμε, ήρθαμε να σας σώσουμε, Έγινε πραξικόπημα μην φοβάστε. Λες και δεν το περίμεναν, λες και δεν το ήξεραν, Ο Κίσσιγκερ τους είπε: Έχουμε έναν βλάκα στην Ελλάδα, στο πιάτο θα σας δώσουμε την Κύπρο, θα μπείτε κάνοντας παρέλαση, όπλα δεν υπάρχουν, πυροβολεία δεν υπάρχουν, έγιναν σε όλη την παραλία ωραίες επαύλεις, είναι όλα έτοιμα, εδώ είμαι εγώ μη σας νοιάζει.
Έτσι ξυπνήσαμε την μαύρη 20η Ιουλίου του 1974.
37 (όταν γράφτηκε το κείμενο) Ολόκληρα χρόνια … για όλους αυτούς δεν μέτραγε αν σκοτωθούν ή αν πιαστούν αιχμάλωτοι, αν βιαστούν αν φύγουν από τα σπίτια τους, αν καταστραφεί ένας τόπος , την Κύπρο ήθελαν…!!!
Κάπως έτσι ξεκίνησαν , ο σκοπός ένας και είπαν μεταξύ τους,
αν μείνουν και λιγότεροι… τι μ’ αυτό;
37 χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει , όχι ψέματα λέω …
Γίναμε φίλοι … τους δώσαμε τα πάντα τους χαρίσαμε και τις αθώες ψυχές !!!!!!! σε λίγο θα ζητήσουμε και συγνώμη γιάτι οι γενναίοι μας σαν γνήσιος Έλληνες τίμησαν όρκο και στολή και δυσκόλεψαν την ζωή του εισβολέα … !!!!!!!!!!
Γι αυτό τιμωρούν τις οικογένειες … και δεν διεκδικούν πραγματική διερεύνηση της τύχεις των αγνοούμενων και δεν τιμούν τους ήρωες.
Για αυτό δεν κατηγορούν την Τουρκία για όλα αυτά τα εγκλήματα πόλεμου σε βάρος των αμάχων και των αιχμαλώτων πολέμου…
Στην εποχή μας φαίνεται είναι επιλήψιμο να τιμάς τον όρκο σου να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι το δίκαιο και την πατρίδα σου…
Εγώ δεν δίνω συγχωροχάρτι σε κανένα καιροσκόπο και επίορκο ανδρείκελο όποια θέση και να κατέχει … είμαι εδώ και διεκδικώ αλήθεια για τους 1619 αγνοούμενους και αδήλωτους αιχμαλώτους
Διεκδικών τιμή και δόξα για όλους τους ήρωες μας !!!
Αποζητώ τιμωρία για τους επιόρκους και τους προδότες !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου