Αύξηση 8,3% παρουσίασε τον τελευταίο χρόνο ο παγκόσμιος πλούτος, φτάνοντας για πρώτη φορά στα επίπεδα-ρεκόρ των 263 τρισ. δολαρίων, όπως επισημαίνεται σε σχετική έκθεση της Credit Suisse.
Με την αύξηση που παρουσιάστηκε από τα μέσα του 2013 έως τα μέσα του 2014, ο παγκόσμιος πλούτος βρίσκεται αυτή τη στιγμή 20% πάνω από την ανώτερο σημείο του πριν την οικονομική κρίση και 39% πάνω από το χαμηλότερο ποσοστό του στο αποκορύφωμά της, το 2008.
Whatever happened to the messiah? He for whom Americans danced in the streets chanting “yes we can!” on that unforgettable election night just six years ago. He whose name was on every European tongue. He who promised that humankind would look back and remember this moment“when the rise of the oceans began to slow and our planet began to heal”. As we approach the midterm congressional elections on 4 November, six years to the day after Barack Obama was elected, Democratic candidates don’t want to be seen with him. Elizabeth Drew, a veteran observer of US politics, writes: “Probably not since Richard Nixon have so many candidates shied away from being in the presence of their party’s president when he shows up in their states.” His approval rating is down to around 40%. In Europe, we barely talk about him any more: he has gone from being “Obama! Obama!”, via No-drama-Obama, to Nobama.
What went wrong? Or is this new low just as unrealistic as the original high? During a summer spent in the United States, I have been asking various observers to draw up their Obama balance sheets. Obviously, much can still happen in the more than two years left to him, but he has probably done most of the big things he is likely to attempt, and – grey-haired now, detached, wearily lecturing – he increasingly sounds as if he would rather be on the golf course.
It’s important to recall that no president since 1945 has been dealt such a difficult hand. He came into office facing the worst financial crisis since the 1930s, the legacy of George W Bush’s disastrous, unnecessary war in Iraq, a dysfunctional political system that snarls around a gerrymandered, polarised and money-dominated Congress, and a millennial shift in the global balance of power. This year sees China overtaking the United States as the world’s largest economy, measured at purchasing power parity. In a column I wrote from Washington the morning after Obama was elected president, with the chants of “yes we can!” still ringing in my ears, I already expressed my doubts whether that spirit of hope would be enough to surmount all these obstacles.
One obstacle I did not sufficiently anticipate. While the arrival of a black president in the White House was hailed as finally overcoming the greatest stain on the world’s greatest democracy, it turns out that much prejudice endures. “It’s undeniable,” Drew soberly comments, “that the president’s race has a significant part in the destructive ways in which he is talked about and opposed.”
All this being said, what is the interim balance sheet? My answer is: moderately good in domestic policy, very poor in foreign policy. The US economy is doing better than any other major developed one. It has grown nearly 8% since the first quarter of 2008, while the eurozone economy is still more than 2% down over the same period. Unemployment has fallen below 6%. The federal budget deficit for the fiscal year 2014 was under 3% of GDP (the eurozone’s notional limit). We can argue till the cows come home about who should get the credit for this – the administration, former Federal Reserve chairman Ben Bernanke, shale gas, the dynamism of a huge domestic market, the native entrepreneurial spirit of the American people, God almighty – but it happened on Obama’s watch. The Dodd-Frank restraints on the financial sector are timid and incomplete, but his Consumer Financial Protection Bureau offers significant new protection for those on the wrong side of the banker’s desk. He has done what he can to start reducing carbon emissions, despite a lobby-dominated Congress.
The initial rollout of the Obamacare website was a managerial disaster, for which he bears responsibility, but the whole programme has already brought perhaps 10 million people into insured healthcare or Medicaid for the first time. Two Princeton scholars have found that, in his first term, Obama quietly budgeted far more for means-tested anti-poverty programmes than other Democratic presidents. He talked less about the poor but did more for them. He hasn’t (yet) done comprehensive immigration reform, but that’s mainly because Republican politicians are putting their own re-selection in Tea Party-infused primaries before the Republicans’ larger interest in winning over Hispanic voters. This is a respectable domestic record for hard times.
In foreign policy, by contrast, the president from whom the world expected so much has delivered so little. He might not have “done stupid stuff” like invading Iraq. But that’s about it. The visionary statesman of the 2009 Cairo speech failed to seize the opportunity of the Arab spring, especially in Egypt, where well over $1bn in aid gave the US real leverage with Egypt’s now again dominant, repressive military.
He declared a “red line” on chemical weapons in Syria, and then let President Bashar al-Assad cross it with impunity. Assad proceeded to concentrate his fire on the moderate Syrian opposition, which Hillary Clinton had urged Obama to support more vigorously. This let what is now Islamic State (Isis) gain a stronger foothold.
Meanwhile, his weakness in dealing with the Shia Iraqi prime minister Nouri al-Maliki – a weakness criticised in a recent memoir by his own former defence secretary, Leon Panetta – meant some discontented Sunnis also turned to Isis. And now Americans are again militarily engaged in Iraq.
The premature Nobel peace prize winner has not (yet) pulled out all the stops to achieve a two-state solution for Israel and Palestine, as Bill Clinton did, although he knows this is what he should do. He has been weak in responding to Vladimir Putin’s shameless aggression in Ukraine. In one appearance this spring, he said Russia was merely a regional power and he was more concerned about a nuclear weapon going off in Manhattan. The scandal of mass electronic surveillance by the NSA has alienated crucial allies, especially the Germans, and he did not even fire his top intelligence official, General James Clapper, who had lied about it to Congress.
The pivot to Asia is a good idea, but neither China nor US allies in the region have yet been impressed by the results. Then there’s development. The man who came to power as Mr North-South rather than East-West has actually done little more for US development aid to the global south than George W Bush, with the Millennium Challenge and other initiatives. Oh, and he hasn’t closed Guantánamo. Need I go on?
All this leads to an interesting question: did American voters in the 2008 Democratic presidential primaries put their historic firsts in the wrong order? First African-American before first woman. Although neither Clinton nor Obama had held major executive office (for example, a state governorship), Hillary had more experience and would probably have been tougher in most respects as president. She was the right age then, whereas she will be 69 if she wins in 2016. And eight years on, with some more time in the Senate, followed by a stint as secretary of state or vice president, Obama would have been better equipped to face the challenges of a dangerous world. Now there’s one for the great book of What If. http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/oct/13/us-hillary-clinton-barack-obama-2008?CMP=fb_us
Τους πρώτους νεκρούς από την έναρξη των συγκρούσεων στην Ουκρανία μετρά από την Τρίτη η ελληνική κοινότητα της χώρας, καθώς τουλάχιστον επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν και 17 τραυματίστηκαν όταν όλμοι έπληξαν το χωριό Σαρτανά. Το χωριό, όπου η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων είναι ελληνικής καταγωγής, βρίσκεται σε απόσταση 10 χλμ. από τη Μαριούπολη.
Σε δήλωσή του στα Νέα ο πρόξενος της Ελλάδας στη Μαριούπολη Δημήτρης Παπαδημητρίου επιβεβαίωσε πως μεταξύ των θυμάτων υπάρχουν έλληνες ομογενείς. Οι όλμοι, που όπως όλα δείχνουν εκτοξεύτηκαν από φιλορώσους αυτονομιστές, έπεσαν στον κεντρικό δρόμο του χωριού κοντά στο νεκροταφείο, την ώρα που δεκάδες κάτοικοι επέστρεφαν από κηδεία.
Όλες οι γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Λιβερία, τη Σιέρα Λεόνε και τη Γουινέα έχουν αποσυρθεί από την περιοχή εξαιτίας της επιδημίας του θανατηφόρου ιού Έμπολα, ανακοίνωσε σήμερα το γερμανο-αφρικανικό επιχειρηματικό επιμελητήριο. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της ένωσης Στέφαν Λιέμπινγκόλα τα έργα υποδομής αλλά και τα ενεργειακά έργα που εκτελούνται σε αυτές τις χώρες από μια δεκάδα γερμανικών επιχειρήσεων έχουν ανασταλεί επ' αόριστον.
Τηλεφωνική συνομιλία είχαν οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Ουκρανίας, με φόντο το αδιέξοδο στην ανατολική Ουκρανία και την τεταμένη κατάσταση παρά την εκεχειρία.
Η συνομιλία, όπως ανέφερε στην ανακοίνωσή του το Κρεμλίνο, έγινε με πρωτοβουλία της ουκρανικής πλευράς.
Ηνωμένες Πολιτείες και Ρωσία θα εντείνουν τη συνεργασία τους όσον αφορά την ανταλλαγή πληροφοριών για τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους που δρουν στη Συρία και το Ιράκ, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι μετά από συνάντηση που είχε στο Παρίσι με τον ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ.
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μετά τις συνομιλίες που είχε με τον κ. Λαβρόφ, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας είπε ότι πρότεινε στον ομόλογό του «να ενταθεί η συνεργασία στον τομέα των πληροφοριών» για την αντιμετώπιση της τζιχαντιστικής οργάνωσης. «Συμφωνήσαμε να το κάνουμε», πρόσθεσε.
Τηλεδιάσκεψη με τους ηγέτες Γερμανίας, Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας πρόκειται να έχει το απόγευμα της Τετάρτης ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα με αντικείμενο την επιδημία του ιού Έμπολα, την επέλαση των τζιχαντιστών στο Ιράκ και τη Συρία, καθώς και την ουκρανική κρίση. Οι Μπαράκ Ομπάμα, Άνγκελα Μέρκελ, Ντέιβιντ Κάμερον, Φρανσουά Ολάντ και Ματέο Ρέντσι θα θέσουν επί τάπητος τα φλέγοντα διεθνή ζητήματα στην τηλεδιάσκεψη, η οποία πρόκειται να αρχίσει στις 18:00 (ώρα Ελλάδος) και έχει προβλεπόμενη διάρκεια μίας ώρας, σύμφωνα με εκπρόσωπο της Ντάουνινγκ Στριτ.
Μπορεί η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον να μην έχει ανακοινώσει ακόμη επίσημα την υποψηφιότητα της για τις προεδρικές εκλογές του 2016 και να επιμένει πως θα λάβει την απόφαση της τις εβδομάδες που έρχονται(καθώς τώρα απολαμβάνει το γεγονός ότι έγινε γιαγιά), το επιτελείο της, όμως,μοιάζει σαν έτοιμο από καιρό.
Το 1570 οι Τούρκοι επιτέθηκαν στην κατεχόμενη από τους Βενετούς Κύπρο. Αφού κατέλαβαν τη Λευκωσία και την Αμμόχωστο, το μαρτυρικό ελληνικό νησί πέρασε στον έλεγχό τους.
Η πρόεδρος υπηρεσίας όμως είχε αντίθετη άποψη και όλα θα κριθούν στην εκδίκαση της αίτησης.
Στη Δικαιοσύνη κατά της Χρυσής Αυγής προσέφυγαν οι γονείς του 22χρονου Μάνου Καπελώνη ο οποίος είχε δολοφονηθεί μαζί με τον 23χρονο Γιώργο Φουντούλη έξω από τα γραφεία του κόμματος στο Νέο Ηράκλειο, από αγνώστους, που εντέλει κανένας δεν φαίνεται να “καίγεται” για να συλληφθούν. Πλην των οικογενειών, ΚΑΝΕΝΑΣ.
Ο βαλλιστικός πύραυλος V2 ήταν το γερμανικό υπερόπλο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο σχεδιάστηκε από τον διάσημο Βέρνερ φον Μπράουν.
Ως τα μέσα του 1944 η παραγωγή του έφτασε σε υψηλά επίπεδα. Υπολογίζεται ότι περίπου 3.000 πύραυλοι χρησιμοποιήθηκαν για πειράματα, δοκιμές και εκπαίδευση και ότι το 1/4 αυτών καταστράφηκαν ή απέτυχαν να απογειωθούν, είτε με ευθύνη των υπηρετών, είτε λόγω τεχνικών προβλημάτων.
Το εργοστάσιο Mittelwerke είχε, το φθινόπωρο του 1944, την δυνατότητα κατασκευής 900 V2 τον μήνα και διατήρησε αυτόν τον ρυθμό ως το 1945.
Αφού ξέφτισε πια το κλισέ των Ελληνοκύπριων πολιτικών ότι το διαβόητο κλειδί της λύσης βρισκόταν στην Τουρκία με το οποίο μας κοροΐδευαν χοντρά εδώ και χρόνια, προσφέροντας άλλοθι στη δική τους ανικανότητα, τώρα άλλαξαν οι... κλειδαριιές από τους «μαστόρους»!
Ο Αμερικανός πρέσβης κ. Koenig ανακάλυψε ότι «Το κλειδί της λύσης βρίσκεται στα χέρια των δύο ηγετών» - γιατί, βλέπετε, δεν θέλει ο πρέσβης της συμμαχικού μας εταίρου -των ΗΠΑ- να κατηγορεί την άλλη σύμμαχό τους την Τουρκία για εισβολή, προωθώντας το αθωωτικό τους πρόσχημα ότι το πρόβλημα είναι μεταξύ των δύο κοινοτήτων που δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Και δηλώνει και ικανοποιημένος από τη... στήριξη της Τουρκίας («Σημερινή» 26.9.2014).
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ερντογάν, είναι ο ηγέτης των «Αδελφών Μουσουλμάνων» σε μια περιοχή που τον πλημύρισε με απογοητεύσεις. Ανίκανος να νικήσει τη Συρία και τον ηγέτη της, έζησε τη διάλυση των ονείρων δόξας του ως ηγέτη μιας νεοθωμανικής αυτοκρατορίας. Ανίκανος να κερδίσει το στοίχημά του για την επιβολή μιας αποικιοκρατικής κηδεμονίας στους λαούς του Λεβάντε και της Αιγύπτου, εξαπέλυσε το βαθύ σελτζουκικό μίσος του συνωμοτώντας εναντίον της Συρίας, της Αίγυπτου, του Ιράκ, και παρεμβαίνοντας στα εσωτερικά του αραβικού κόσμου.
Only 12 years ago, the Republic of Turkey was correctly seen as the model of a pro-Western Muslim state, and a bridge between Europe and the Middle East. A strong military bond with the Pentagon undergirded broader economic and cultural ties with Americans. And then, starting with the 2002 elections that brought the Justice and Development party (AKP) and Recep Tayyip Erdogan, first as prime minister and now as president, to power, Turkey dramatically changed course. Slowly at first and then with increasing velocity since mid-2011, Erdogan’s government began breaking laws, turned autocratic, and allied with the enemies of the United States.
Even those most reluctant to recognize this shift have been forced to do so. If Barack Obama listed Erdogan as one of his five best foreign friends in 2012, he showed a quite different attitude by having a mere chargé d’affaires represent him at Erdogan’s presidential inauguration a few weeks ago—a public slap in the face.
By Reva Bhalla
In June 1919, aboard an Allied warship en route to Paris, sat Damat Ferid Pasha, the Grand Vizier of a crumbling Ottoman Empire. The elderly statesman, donning an iconic red fez and boasting an impeccably groomed mustache, held in his hands a memorandum that he was to present to the Allied powers at the Quai d'Orsay. The negotiations on postwar reparations started five months earlier, but the Ottoman delegation was prepared to make the most of its tardy invitation to the talks. As he journeyed across the Mediterranean that summer toward the French shore, Damat Ferid mentally rehearsed the list of demands he would make to the Allied powers during his last-ditch effort to hold the empire together.
He began with a message, not of reproach, but of inculpability: "Gentlemen, I should not be bold enough to come before this High Assembly if I thought that the Ottoman people had incurred any responsibility in the war that has ravaged Europe and Asia with fire and sword." His speech was followed by an even more defiant memorandum, denouncing any attempt to redistribute Ottoman land to the Kurds, Greeks and Armenians, asserting: "In Asia, the Turkish lands are bounded on the south by the provinces of Mosul and Diyarbakir, as well as a part of Aleppo as far as the Mediterranean." When Damat Ferid's demands were presented in Paris, the Allies were in awe of the gall displayed by the Ottoman delegation. British Prime Minister David Lloyd George regarded the presentation as a "good joke," while U.S. President Woodrow Wilson said he had never seen anything more "stupid." They flatly rejected Damat Ferid's apparently misguided appeal -- declaring that the Turks were unfit to rule over other races, regardless of their common Muslim identity -- and told him and his delegation to leave. The Western powers then proceeded, through their own bickering, to divide the post-Ottoman spoils.
Under far different circumstances today, Ankara is again boldly appealing to the West to follow its lead in shaping policy in Turkey's volatile Muslim backyard. And again, Western powers are looking at Turkey with incredulity, waiting for Ankara to assume responsibility for the region by tackling the immediate threat of the Islamic State with whatever resources necessary, rather than pursuing a seemingly reckless strategy of toppling the Syrian government. Turkey's behavior can be perplexing and frustrating to Western leaders, but the country's combination of reticence in action and audacity in rhetoric can be traced back to many of the same issues that confronted Istanbul in 1919, beginning with the struggle over the territory of Mosul.
The Turkish Fight for Mosul
Under the Ottoman Empire, the Mosul vilayet stretched from Zakho in southeastern Anatolia down along the Tigris River through Dohuk, Arbil, Alqosh, Kirkuk, Tuz Khormato and Sulaimaniyah before butting up against the western slopes of the Zagros Mountains, which shape the border with Iran. This stretch of land, bridging the dry Arab steppes and the fertile mountain valleys in Iraqi Kurdistan, has been a locus of violence long before the Islamic State arrived. The area has been home to an evolving mix of Kurds, Arabs, Turkmen, Yazidis, Assyro-Chaldeans and Jews, while Turkish and Persian factions and the occasional Western power, whether operating under a flag or a corporate logo, continue to work in vain to eke out a demographic makeup that suits their interests.
At the time of the British negotiation with the Ottomans over the fate of the Mosul region, British officers touring the area wrote extensively about the ubiquity of the Turkish language, noting that "Turkish is spoken all along the high road in all localities of any importance." This fact formed part of Turkey's argument that the land should remain under Turkish sovereignty. Even after the 1923 signing of the Treaty of Lausanne, in which Turkey renounced its rights to Ottoman lands, the Turkish government still held out a claim to the Mosul region, fearful that the Brits would use Kurdish separatism to further weaken the Turkish state. Invoking the popular Wilsonian principle of self-determination, the Turkish government asserted to the League of Nations that most of the Kurds and Arabs inhabiting the area preferred to be part of Turkey anyway. The British countered by asserting that their interviews with locals revealed a prevailing preference to become part of the new British-ruled Kingdom of Iraq.
The Turks, in no shape to bargain with London and mired in a deep internal debate over whether Turkey should forego these lands and focus instead on the benefits of a downsized republic, lost the argument and were forced to renounce their claims to the Mosul territory in 1925. As far as the Brits and the French were concerned, the largely Kurdish territory would serve as a vital buffer space to prevent the Turks from eventually extending their reach from Asia Minor to territories in Mesopotamia, Syria and Armenia. But the fear of Turkish expansion was not the only factor informing the European strategy to keep northern Iraq out of Turkish hands.
The Oil Factor
Since the days of Herodotus and Nebuchadnezzar, there have been stories of eternal flames arising from the earth of Baba Gurgur near the town of Kirkuk. German explorer and cartographer Carsten Niebuhr wrote in the 18th century: "A place called Baba Gurgur is above all remarkable because the earth is so hot that eggs and meat can be boiled here." The flames were in fact produced by the natural gas and naphtha seeping through cracks in the rocks, betraying the vast quantities of crude oil lying beneath the surface. London wasted little time in calling on geologists from Venezuela, Mexico, Romania and Indochina to study the land and recommend sites for drilling. On Oct. 14, 1927, the fate of Kirkuk was sealed: A gusher rising 43 meters (around 140 feet) erupted from the earth, dousing the surrounding land with some 95,000 barrels of crude oil for 10 days before the well could be capped. With oil now part of the equation, the political situation in Kirkuk became all the more flammable.
The British mostly imported Sunni Arab tribesmen to work the oil fields, gradually reducing the Kurdish majority and weakening the influence of the Turkmen minority in the area. The Arabization project was given new energy when the Arab Baath Socialist Party came to power through a military coup in 1968. Arabic names were given to businesses, neighborhoods, schools and streets, while laws were adjusted to pressure Kurds to leave Kirkuk and transfer ownership of their homes and lands to Arabs. Eviction tactics turned ghastly in 1988 under Saddam Hussein's Anfal campaign, during which chemical weapons were employed against the Kurdish population. The Iraqi government continued with heavy-handed tactics to Arabize the territory until the collapse of the Baathist regime in 2003. Naturally, revenge was a primary goal as Kurdish factions worked quickly to repopulate the region with Kurds and drive the Arabs out.
Even as Kirkuk, its oil-rich fields and a belt of disputed territories stretching between Diyala and Nineveh provinces have remained officially under the jurisdiction of the Iraqi central government in Baghdad, the Kurdish leadership has sought to redraw the boundaries of Iraqi Kurdistan. After the Iraqi Kurdish region gained de facto autonomy with the creation of a no-fly zone in 1991 and then formally coalesced into the Kurdistan Regional Government after the fall of Saddam Hussein, Kurdish influence gradually expanded in the disputed areas. Kurdish representation increased through multi-ethnic political councils, facilitated by the security protection these communities received from the Kurdish peshmerga and by the promise of energy revenues, while Baghdad remained mired in its own problems. Formally annexing Kirkuk and parts of Nineveh and Diyala, part of the larger Kurdish strategy, would come in due time. Indeed, the expectation that legalities of the annexation process would soon be completed convinced a handful of foreign energy firms to sign contracts with the Kurdish authorities -- as opposed to Baghdad -- enabling the disputed territories to finally begin realizing the region's energy potential.
Then the unexpected happened: In June, the collapse of the Iraqi army in the north under the duress of the Islamic State left the Kirkuk fields wide open, allowing the Kurdish peshmerga to finally and fully occupy them. Though the Kurds now sit nervously on the prize, Baghdad, Iran, local Arabs and Turkmen and the Islamic State are eyeing these fields with a predatory gaze. At the same time, a motley force of Iran-backed Shiite militias, Kurdish militants and Sunni tribesmen are trying to flush the Islamic State out of the region in order to return to settling the question of where to draw the line on Kurdish autonomy. The Sunnis will undoubtedly demand a stake in the oil fields that the Kurds now control as repayment for turning on the Islamic State, guaranteeing a Kurdish-Sunni confrontation that Baghdad will surely exploit.
The Turkish Dilemma
The modern Turkish government is looking at Iraq and Syria in a way similar to how Damat Ferid did almost a century ago when he sought in Paris to maintain Turkish sovereignty over the region. From Ankara's point of view, the extension of a Turkish sphere of influence into neighboring Muslim lands is the antidote to weakening Iraqi and Syrian states. Even if Turkey no longer has direct control over these lands, it hopes to at least indirectly re-establish its will through select partners, whether a group of moderate Islamist forces in Syria or, in northern Iraq, a combination of Turkmen and Sunni factions, along with a Kurdish faction such as Kurdistan Regional Government President Massoud Barzani's Kurdistan Democratic Party. The United States may currently be focused on the Islamic State, but Turkey is looking years ahead at the mess that will likely remain. This is why Turkey is placing conditions on its involvement in the battle against the Islamic State: It is trying to convince the United States and its Sunni Arab coalition partners that it will inevitably be the power administering this region. Therefore, according to Ankara, all players must conform to its priorities, beginning with replacing Syria's Iran-backed Alawite government with a Sunni administration that will look first to Ankara for guidance.
However, the Turkish vision of the region simply does not fit the current reality and is earning Ankara more rebuke than respect from its neighbors and the West. The Kurds, in particular, will continue to form the Achilles' heel of Turkish policymaking.
In Syria, where the Islamic State is closing in on the city of Kobani on Turkey's border, Ankara is faced with the unsavory possibility that it will be drawn into a ground fight with a well-equipped insurgent force. Moreover, Turkey would be fighting on the same side as a variety of Kurdish separatists, including members of Turkey's Kurdistan Workers' Party, which Ankara has every interest in neutralizing.
Turkey faces the same dilemma in Iraq, where it may unwittingly back Kurdish separatists in its fight against the Islamic State. Just as critical, Turkey cannot be comfortable with the idea that Kirkuk is in the hands of the Iraqi Kurds unless Ankara is assured exclusive rights over that energy and the ability to extinguish any oil-fueled ambitions of Kurdish independence. But Turkey has competition. Iraqi President Jalal Talabani's Patriotic Union of Kurdistan is not willing to make itself beholden to Turkey, as did Barzani's Kurdistan Democratic Party, while financial pressures continue to climb. Instead, the Patriotic Union of Kurdistan is staying close to Iran and showing a preference to work with Baghdad. Meanwhile, local Arab and Turkmen resistance to Kurdish rule is rising, a factor that Baghdad and Iran will surely exploit as they work to dilute Kurdish authority by courting local officials in Kirkuk and Nineveh with promises of energy rights and autonomy.
This is the crowded battleground that Turkey knows well. A long and elaborate game of "keep away" will be played to prevent the Kurds from consolidating control over oil-rich territory in the Kurdish-Arab borderland, while the competition between Turkey and Iran will emerge into full view. For Turkey to compete effectively in this space, it will need to come to terms with the reality thatAnkara will not defy its history by resolving the Kurdish conundrum, nor will it be able to hide within its borders and avoid foreign entanglements. Editor's Note: Writing in George Friedman's stead this week is Reva Bhalla, vice president of Global Analysis. "Turkey, the Kurds and Iraq: The Prize and Peril of Kirkuk is republished with permission of Stratfor."
Ένας εργαζόμενος στη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού σκοτώθηκε από μία οβίδα που έπεσε κοντά στα γραφεία του διεθνούς οργανισμού στο Ντονέτσκ, την πόλη της ανατολικής Ουκρανίας που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αυτονομιστών, ανακοίνωσε ένας εκπρόσωπος Τύπου του Ερυθρού Σταυρού. Ένας δημοσιογράφος του πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερς είδε το πτώμα ενός άνδρα μέσης ηλικίας να κείτεται στην είσοδο του κτιρίου.
«Είμαστε βαθύτατα συντετριμμένοι από αυτήν την απώλεια» δήλωσε ο Γιούαν Ουάτσον, εκπρόσωπος Τύπου της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, στο Ρόιτερς. Τα γραφεία του ΔΕΕΣ βρίσκονται σε ένα τριώροφο κτίριο σε απόσταση μικρότερη του 1 χιλιομέτρου από το αρχηγείο των υπηρεσιών ασφαλείας, που έχουν καταλάβει οι αυτονομιστές μαζί με άλλα σημεία στρατηγικής σημασίας στην πόλη από τον Απρίλιο.
Ο κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, ο Λεούνγκ Τσουν-Γινγκ υπογράμμισε ότι δεν θα παραιτηθεί, ενώ κατηγόρησε τους φοιτητές που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις ότι το κίνημά τους είναι «εκτός ελέγχου».
Στη διάρκεια συνέντευξής του, ο Λεούνγκ είπε ότι ο αποκλεισμός κεντρικών σημείων του Χονγκ Κονγκ, που πλέον εισέρχεται στην τρίτη του εβδομάδα, δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' αόριστον.
Πολλοί αναλυτές και ειδικοί βρίσκονται σε μια συνεχή απορία όσον αφορά στο ποια είναι η πολιτική των ΗΠΑ σήμερα στην αντιμετώπιση του φαινόμενου της τρομοκρατίας και ειδικότερα του ISIS. Αρκετοί κοιτάνε προς το θρησκευτικό χαρακτηριστικό, άλλοι προς την αντίδραση του Αραβικού στοιχείο κοκ.
Στην προσπάθεια όλων των παραπάνω θα είναι καλό να λάβει υπόψη τα παρακάτω στοιχεία και προτροπές από τοHeritage Foundationπρος την εθνική πολιτική των ΗΠΑ κατά της διεθνούς τρομοκρατίας αλλά και την θεωρία των τριών επιλογών που επικρατεί από την εποχήReagan. Ας μην ξεχνάμε πώς η πολιτικών των ΗΠΑ στηρίζεται αρκετά στο «διπλωματικό όπλο» της τρομοκρατίας απέναντι σε κράτη που είτε αποτελούν επίκεντρο ενδιαφέροντος για οικονομικούς λόγους, είτε θεωρούνται ως εχθρικά προς την αστερόεσσα.
Αυτές δόθηκαν, όπως σκεφτόμαστε στο IISCA, διότι κάθε παρουσία Δυτική στην περιοχή της Μ.Ανατολής όπως και η δημιουργία του Ισραήλ, αποτελεί μια πρόκληση για το Αραβικό και κατά επέκταση Ισλαμικό στοιχείο θα πρέπει να γνωρίζουμε πώς η ταύτιση του θρησκευτικού και του πολιτικού στοιχείου θα είναι η επόμενη δυσκολία στην ελεγχόμενη ροή ενεργειακών παροχών προς τις χώρες που θα έχουν ανάγκη αυτών. Η αντιμετώπιση του Δυτικού στοιχείου άλλωστε αντιμετωπίζεται γενικώς ως μια συνέχεια της πολιτικής ελέγχου και αποικιοκρατίας με ιστορικό από το τέλος του Οθωμανικού χαλιφάτου. Ιστορικό που βρίθει από αντιδράσεις και επαναστάσεις του Παν-Αραβικού κινήματος μέχρι και τα μέσα του περασμένου αιώνα.
Τα σημεία που προτείνονται από το ίδρυμα Heritage Foundationείναι τα εξής.
a)Η τρομοκρατία στις περιοχές της Μέσης Ανατολής αλλά και γενικότερα είναι για τις ΗΠΑ ένας πόλεμος υπό κλίμακα. Η αντίδραση και η αντιμετώπιση πρέπει να είναι ισόποση και ισότιμη με τις δράσεις του.
b)Η διεθνής τρομοκρατία πρέπει να παραμένει στην κορυφή των θεμάτων συζητήσεων σε κάθε συγκέντρωση διεθνών οργάνων όπως είναι το G7, G20, UNSC. Μόνο έτσι μπορεί να διατηρηθεί το ενδιαφέρον αντιμετώπισης και η αποφυγή υποβάθμισης του φαινομένου.
c)Η πίεση από τις χώρες συμμάχους, πρέπει να εντείνεται με την βοήθεια κινητοποίησης από ΗΠΑ ειδικότερα προς τα κράτη που στηρίζουν και προωθούν αντιδράσεις μέσω τρομοκρατικών οργανώσεων (π.χ. Ιράν, Συρία κτλ. )
d)Η τρομοκρατία δεν είναι ένα απλό ποινικό αδίκημα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ειδικό έγκλημα με ειδική τιμωρία.
e)Να αλλάξει το νομοθετικό καθεστώς ήπιας αντιμετώπισης για τους λεγόμενους “freedom fighters” σε μια ενιαία ποινική τιμωρία για όλη την υδρόγειο. Αυτό θα μειώσει τα πιθανά «καταφύγια» τρομοκρατών , ειδικότερα στο θέμα της κυβερνοτρομοκρατίας/κυβερνοεγκλήματος.
f)Ανεξαρτήτως αποφάσεων διεθνών οργάνων θα πρέπει οι ΗΠΑ να διατηρήσουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν μονομερώς στρατιωτικά ή με άλλο τρόπο, απέναντι σε περιπτώσεις που θεωρούνται επικίνδυνες για την εθνική τους (και όχι μόνο) ασφάλεια.
g)Η χρήση στρατιωτικής βίας θα χρησιμοποιείται ως τελική λύση καθώς έχει αποδειχτεί ότι μειώνει δραστικά το βεληνεκές της τρομοκρατίας ανά περιοχή. Η χρήση της θα πρέπει να γίνεται μετά από εξάντληση κάθε άλλου μέσου συμμόρφωσης.
h)Οι ΗΠΑ πρέπει να θεωρούνται ως βοηθοί και συμπαραστάτες των κρατών της Μ. Ανατολής απέναντι σε θέματα τρομοκρατίας και Ισλαμικού εξτρεμισμού.
i)Οι χώρες κλειδιά σε θέματα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας για την περιοχή της Μ.Ανατολής και της Β.Αφρικής γενικότερα, είναι οι Τυνησία, Αλγερία, Τουρκία και Αίγυπτος.
j)Η παρέμβαση των ΗΠΑ πρέπει να γίνεται με γνώμονα τον περιορισμό ή/και ολική μείωση της επιρροής των εξτρεμιστών/τρομοκρατών Ισλαμικού χαρακτήρα σε κυβερνήσεις κρατών της περιοχής για να αποφευχθεί η αποσταθεροποίηση και ριζοσπαστικοποίηση τους προς την πλευρά της Δύσης.
Όμως το παραπάνω δείγμα θέσεων, δεν σταματάει εδώ. Υπάρχει μια παράγραφος που αναθερμαίνει ουσιαστικά την παλιά θεωρία τριών στύλων όσον αφορά την τρομοκρατία πουξεκίνησε από την εποχή R. Reagan. Η θεωρία ασκούσε δύναμη κάνοντας χρήση μίας ή συνδυασμό των δύο/τριών παραμέτρων στο θέμα της τρομοκρατίας μέχρι και την εποχή της 9-11.
Η πρώτη παράμετρος είχε εφαρμοστεί κατά την διάρκεια της πτώσης της ΕΣΣΔ όπου το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος των εδαφών (και της ίδιας της ΕΣΣΔ) με χρήση της ιδέα πώς όλοι οι τρομοκράτες ήταν μέλη μιας σκιώδους οργάνωσης που λειτουργούσε με μόνο σκοπό την αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων και κρατών.
Η δεύτερη παράμετρος αφορούσε την περίπτωση να πέσουν όπλα μαζικής καταστροφής στα χέρια τρομοκρατών και πώς με αυτά θα μπορούσαν να περάσουν την δική τους πολιτική. Παράμετρος που χρησιμοποιήθηκε ειδικότερα σε σχέση με το Ιράν, το Ιράκ και την Κούβα τότε.
Η τρίτη παράμετρος έλεγε πως η τρομοκρατία σύντομα θα αντικαταστήσει τον πόλεμο σε μαζική κλίμακα. Το συγκεκριμένο σκεπτικό πάντως χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από διάφορα κράτη αποφεύγοντας τον χαρακτηρισμό «κράτους-τρομοκράτη» αφού ασκούσαν βία , δικαιολογούμενα με το παραπάνω, έναντι ομάδων πληθυσμού με διαφορετικά φυλετικά και εθνικά χαρακτηριστικά ( freedom fighters/terrorists) χωρίς να κινδυνεύουν από καταδίκη σε διεθνές επίπεδο.
Ο συνδυασμός τώρα των προτάσεων του Heritage foundationαλλά και της θεωρίας των τριών στύλων , δείχνει ακριβώς το τι συμβαίνει στην περιοχή της Μ. Ανατολής , αφού η οργάνωση του ISIS δίνει ακριβώς βάση και στις τρείς παραμέτρους για εφαρμογή, ενώ η αντίδραση των ΗΠΑ «συμμορφώνεται» με πολλές από τις προτάσεις του ιδρύματος.
Η τρομοκρατία ως φαινόμενο απέναντι σε πολίτες και σε επίπεδο δράσης πεδίου είναι σίγουρα κάτι απεχθές, εξαιρετικά βίαιο και πρέπει να εξαφανιστεί. Όμως αυτό δεν αναιρεί πώς το ίδιο ακραίο φαινόμενο γίνεται πολιτικό μέσο χειραγώγησης από όποιον μπορεί να το κάνει σε μικρή ή και μεγάλη κλίμακα. Το μόνο σίγουρο είναι πώς τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πολλά που θεωρούνται ορατά διά γυμνού οφθαλμού αποτελούν απλά οφθαλμαπάτες είτε σκόπιμα τοποθετημένες , είτε πλαστές εικόνες διά εκούσιας αυθυποβολής.
